58. Słowa ranią najbardziej

Hermiona siedziała na dywanie otoczona przez stosy książek. Pozbyła się stolika, aby zyskać jak najwięcej miejsca. Podczas napadu udało im się zdobyć sporo woluminów, ale martwiło ją, że nie wszystkie. Rozmawiała z Draconem, który oznajmił jej, że nie zdążyli skopiować jednego regału. Hermiona bała się, że właśnie na nim została ta właściwa księga. Nie chciała jednak martwić się na zapas. Na to przyjdzie czas, gdy przejrzą to, czym dysponują

— Co ta za syf? Nie masz gdzie tego układać?

— Ciebie też miło widzieć, Noctis.

Hermiona przywitała się ze swoją ulubienicą, która właśnie wróciła z kolejnej eskapady. Noctis podpełzła do niej, po czym ułożyła się na wolnym fragmencie dywanu.

— Mam nadzieję, że to nie zostanie tu na długo.

— Zawsze możesz się położyć na podłodze.

— Nie kpij, niemądra istoto.

Hermiona powstrzymała się od komentarza i pokręciła jedynie z politowaniem głową. Noctis momentami zachowywała się jak rasowa księżniczka. Wolała nie pytać, jak ta bestia radziła sobie w dziczy. Nie rozmyślając jednak dłużej o Noctis, Hermiona sięgnęła po pierwszą książkę. Zdążyła ją zaledwie otworzyć, gdy drzwi do pokoju się otworzyły. Nie musiała nawet się odwracać, aby wiedzieć, kto wtargnął do jej lokum.

— Naucz się w końcu pukać.

— Zbyteczny wysiłek.

Odpowiedział lekceważąco Draco. Podszedł do Hermiony i nim usiadł na kanapie, pocałował ją w czubek głowy.

— Czyli oszczędziłeś siły na przeglądanie tego.

Mówiąc to, Hermiona podała Draconowi jedną z najgrubszych książek, uśmiechając się przy tym z niekrytą satysfakcją.

— Znowu te cholerne tomiszcza. Jak w nich nic nie znajdziemy, nie obrabiam kolejnej biblioteki.

Draco niechętnie ułożył sobie wolumin na kolanach, otwierając go na pierwszej stronie. Nie uśmiechało mu się po raz kolejny wertować tych starych ksiąg. Już raz to przerabiali i nic nie zyskali, a wręcz stracili sporo czasu. Obawiał się, że tak będzie i tym razem, a wtedy Riddle zacznie kombinować co dalej, a to zawsze prowadziło do problemów.

— Ty się lepiej zajmij czytaniem.

Odpowiedziała krótko Hermiona, wracając do swojej lektury. Czas na przepychanki słowne z Malfoyem znajdzie się później.

— To będzie długi dzień.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

— Cholera jasna!

Krzyknęła Pansy po wejściu do pokoju. Widok jaki tam zastała, kompletnie wyprowadził ją z równowagi. To już przechodziło ludzkie pojęcie. Jej ulubiona bluzka leżała na środku pokoju w strzępkach. Przy niej zaś siedziała jej oprawczyni.

— Dafne, chodź tu natychmiast!

Nie minęło kilka sekund, a z łazienki wyłoniła się zaniepokojona panna Greengrass.

— Co się stało?

— Ty się jeszcze pytasz? To włochate bydle zniszczyło moją bluzkę!

Powiedziała z wyrzutem Pansy, wskazując oskarżycielsko palcem na małą Albę, która przyglądała jej się beznamiętnym wzrokiem, po czym jak gdyby nigdy nic zaczęła lizać łapę. Pansy najchętniej by ją ukatrupiła. Ten kot mieszkał z nimi od ponad tygodnia, a ona miała go dosyć już po pierwszych dniach. Alba za punkt honoru wzięła sobie uprzykrzanie Pansy życia. To nie pierwsza sytuacja, kiedy została zniszczona jedna z jej rzeczy. Najgorzej jednak było to, że małą terrorystkę omijały wszelkie konsekwencje. Wystarczyło, że przymiliła się do Dafne, a ta wybaczała jej wszystko.

— Mówiłam ci, żebyś nie zostawiała rzeczy gdzie popadnie. Alba jest jeszcze mała i nie wszystko rozumie.

Tak jak się spodziewała Pansy, Dafne stanęła po stronie swojej pupilki. Nie raz prosiła przyjaciółkę, aby ta nie rozrzucała wszędzie swoich rzeczy i nie dawała Albie sposobności do niszczenia ich. Kotka okazała się niezwykle energicznym stworzeniem. Dafne bawiła się z nią przy każdej możliwej okazji, ale i to nie wystarczało, aby spożytkować jej energię. Alba nieustannie szukała okazji do figli, a Pansy stwarzała jej do tego idealny warunki, rozrzucając wszędzie rzeczy.

— Czyli teraz to moja wina?

— Nie o to mi chodziło. Po prostu nic by się nie stało, gdyby twoje rzeczy znajdowały się poza zasięgiem Alby.

— Mam się pilnować we własnym pokoju, bo ty nie potrafisz dopilnować tego futrzaka?

Pansy straciła cierpliwość. To już przechodziło ludzkie pojęcie. Zamieszkała z nimi mała terrorystka, a co gorsza zupełnie opętała Dafne. Nawet Tracey zdawała się być pod jej wpływem. Co rusz głaskała Albę lub podtykała jej jakieś smakołyki. Czy naprawdę tylko ona widziała, że to zwierzę je zniewoliło? Nawet teraz Alba zaczęła swoje gierki. Gdy tylko Pansy skończyła mówić, spojrzała na nią z politowaniem, po czym pomaszerowała do Dafne, domagając się wzięcia na ręce, co ta oczywiście uczyniła.

— Nie krzycz, bo ją wystraszysz.

Tym razem Pansy nie wytrzymała.

— Mam jej dość! Nie wiem, co z nią zrobisz, ale ma stąd zniknąć!

— Mam ją wyrzucić, tylko dlatego, że ty tak chcesz? Bądź poważna, Pansy.

Dafne nie rozumiała, o co ta cała awantura. Odkupi przyjaciółce bluzkę i po sprawie. Po co zaraz te nerwy i krzyki? Małe zwierzęta to w zasadzie dzieci i potrzeba czasu, aby je wychować, czego najwidoczniej Pansy nie rozumiała.

— Ja również tu mieszkam i nie życzę sobie jej tutaj.

— Tak się składa, że to nie tylko twój pokój i Alba zostaje!

W tym momencie do pokoju weszła trzecia z lokatorek.

— Co tu się dzieje? Słychać was już na korytarzu.

— Pansy karze mi wyrzucić Albę, bo zniszczyła jej bluzkę.

Wyjaśniła w skrócie Dafne, szukając wsparcia u przyjaciółki i się nie zawiodła.

— Znowu zostawiłaś ją na wierzchu?

— Nie wierzę! Czy wy powariowałyście? Ten kot to diabeł wcielony, czy wy tego nie widzicie?

— Pan, uspokój się. Dafne odkupi ci tę bluzkę.

Tracey starała się uspokoić przyjaciółkę. Wiedziała, że ta z nieznanych jej przyczyn nie zapałała do Alby sympatią. Sama nawet ją polubiła, dlatego stała po stronie Dafne.

— Tu nie chodzi o tę cholerną bluzkę. Nie chcę tu tego kota!

Pansy upierała się przy swoim, co zaczęło drażnić Dafne. Zachowywała się niedorzecznie. Sądziła, że porzuci Albę, ponieważ ona ma taki kaprys.

— Alba zostaje i pogódź się z tym. Ja teraz wychodzę, a ty się uspokój.

Tymi słowami Dafne zakończyła dyskusję, po czym skierowała się w stronę wyjścia. Nie widziała sensu w kontynuowaniu tej rozmowy, póki Pansy się nie uspokoi i nie przemyśli swojego zachowania. Nie zawsze wszyscy będą robili to, czego zażąda i im szybciej to zrozumie, tym lepiej.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

— Mam dosyć. Jest niedziela, a my trzecią godzinę siedzimy nad książkami.

Znudzony Draco odrzucił na bok tomiszcze, które ni jak się miało do Księgi Ludzi Lasu. Zaczynało mu się już dwoić w oczach od tych wszystkich literek.

— Nie marudź. Im szybciej to skończymy, tym lepiej.

Hermiona mimo zmęczenia nie dawała za wygraną. Jedną ręką rozmasowała obolały kark, nie odrywając wzroku od tekstu.

— Ja jednak jestem za przerwą.

Powiedział po chwili zastanowienia Draco, po czym odebrała Hermionie książkę. Ona też powinna odpocząć, choć sama zainteresowana zdawała się innego zdania.

— W tej chwili oddaj mi książkę.

Nakazała Hermiona, odwracając się przodem do Dracona, który trzymała jej własność nad głową. Kiepski sobie wybrał moment na wygłupy.

— Jak już wspominałem, mamy przerwę.

Draco nie przejmując się zirytowaną Hermioną, uniósł się nieco, po czym usiadła na jej książce. Dumny z siebie spojrzał na Riddle, której opadły ręce. W takich momentach utwierdzała się w przekonaniu, że szybciej przetłumaczyłaby coś dziecku niż Malfoyowi. Już zamierzała mu dobitnie uświadomić, co na ten temat myśli, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Hermiona i Draco spojrzeli na siebie, rozumiejąc się bez słów. Musieli natychmiast ukryć książki.

— Chwileczkę!

Krzyknęła do niezapowiedzianego gościa Hermiona, podnosząc się z podłogi. Dobyła różdżki, a w tym samym czasie Draco otworzył kufer, który chwilowo służył im za skrytkę. Jedno zaklęcie i wszystkie tomiszcza spoczywały w nim bezpiecznie. Hermiona poszła otworzyć, a Draco upewniwszy się, że wszystko jest w najlepszy porządku, ponownie usiadł na kanapie, gdy zdał sobie sprawę, że zapomnieli o stoliku. Szybko złapał za różdżkę i w ostatniej chwili przeniósł go na właściwe miejsce.

— Cześć.

Przywitała się Dafne, którą po otworzeniu drzwi ujrzała Hermiona.

— Cześć, wejdź.

Panna Riddle od razu zaprosiła koleżankę do środka, otwierając jej szerzej drzwi.

— Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. 

— Zdecydowanie nie, ja i tak miałem już wychodzić.

Draco natychmiast postanowił skorzystać z niepowtarzalnej okazji wymigania się od dalszego wertowania ksiąg. Dafne wprost spadła mu z nieba. Dzięki niej Riddle się czymś zajmie, a on posiedzi z kumplami. Nie zwlekając, Draco podniósł się z kanapy i skierował do wyjścia.  

— Widzę, że masz białego sierściucha.

Zwrócił się do Dafne Draco, zatrzymując się na chwilę. Mało delikatnie zmierzwił sierść na głowie Alby, przez co ta fuknęła na niego gniewnie.

— Co za narwana gadzina.

Stwierdził Draco, pospiesznie cofając rękę. Nie chciał podzielić losu Blaise’a, który podczas zabawy z Albą został potraktowany pazurami.

— Idź już lepiej, gdzie miałeś iść.

Hermiona nie siląc się na grzeczność, przesunęła Dracona w stronę drzwi. Tak bardzo chciał przerwy, więc niech teraz z niej korzysta.

— Żegnam, moje panie.

Draco skłonił się teatralnie, po czym opuścił pokój, zamykając za sobą drzwi.

— Usiądź, napiszesz się czegoś?

— Nie, dziękuję. Mam nadzieję, że naprawdę nie przeszkadzam.

— No co ty, fajnie, że wpadłaś.

— Pokłóciłam się z Pansy o Albę i wolałam jej zniknąć sprzed oczu.

— Znowu?

Zdziwiła się Hermiona, głaszcząc kotkę, która zaraz po przejściu na kanapę, władowała się jej na kolana. Dafne już nie raz wspominała, że Alba nie przypadła Pansy do gustu. Zupełnie tego nie rozumiała. Czym taki kociak mógł jej zawinić?

— Tym razem przeszłą samą siebie. Kazała mi się jej pozbyć, bo ona sobie nie życzy, żeby z nami mieszkała, a wszystko przez jakąś bluzkę, która oczywiście leżała gdzieś rzucona.

— Jak ona to sobie niby wyobraża?

— Nie mam pojęcia. Nawet Tracey mówi, że przesadza.

— Musisz z nią na spokojnie porozmawiać.

Dafne westchnęła ciężko, obserwując Albę. Za nic by się jej nie pozbyła i Pansy będzie się z tym musiała pogodzić.

— Skoro już o rozmawianiu mowa, to jak poszukiwania nadawcy Alby?

Zapytała Hermiona, chcąc się dowiedzieć, czy koleżanka zebrała się w końcu na odwagę, aby porozmawiać z Teodorem. Odpowiedź otrzymała, zanim jeszcze Dafne zdążyła cokolwiek powiedzieć w postaci zmieszania na jej twarzy.

— Jak na razie bez zmian.

— Czyli nie rozmawiałaś z Teodorem?

— Nie.

— A zamierzasz?

— Nie wiem.

Ta sprawa nie dawała Dafne spokoju od walentynek. Biła się z myślami, co powinna zrobić. Starała się na własną rękę znaleźć nadawcę Alby, lecz nie przyniosło to rezultatów. Żaden chłopak nie zaczął nagle zwracać na nią uwagi na tyle, aby mogła go o to podejrzewać. Żaden poza Teodorem. Nie potrafiła się jednak zebrać na odwagę, aby zadać mu to jedno pytanie. Bała się, że zrobi z siebie idiotkę, gdy on zaprzeczy, a co gorsza pomyśli, że wyobraża sobie, Merlin jeden wie co, bo czasami się widują. Odpowiadał jej aktualny stan rzeczy. Od ich pierwszego wspólnego treningu bardzo się do siebie zbliżyli. Nie chciała tego zaprzepaścić z powodu jakichś podejrzeń.

— Zrobisz, jak uważasz.

Odpowiedziała Hermiona, nie zamierzając naciskać na Dafne. To jej życie i jej sprawa. Sama powinna o sobie decydować, a ona mogła jej tylko doradzić.

Dafne nie chcąc kontynuować tej rozmowy, zmieniła temat. Szybko zajęły się czymś innym, a sprawa Teodora zeszła na dalszy plan. Po pewnym czasie znudzona Alba nieudolnie zeskoczyła z kanapy i ruszyła przed siebie. Jej uwagę szybko przykuła wylegująca się nieopodal kominka Noctis. Zaintrygowana zaczęła się skradać do nieznanej istoty. Będąc wystarczająco blisko, trzepnęła ją łapą i odskoczyła, gdy Noctis uniosła łeb i łypnęła na nią groźnie.

— Co tu robi ta przekąska?

Zapytała, zwracając tym samym na siebie uwagę obu dziewczyn. W pierwszej chwili Dafne zamarła, widząc swoją ulubienicę tak blisko ogromnego węża. Sama dawno przestała się jej bać, lecz tu w grę wchodziła Alba, która mogła skończyć jako posiłek. Hermiona wyglądała na bardziej opanowaną. Noctis nigdy by nie skrzywdziła żadnej istoty z zamku, tym bardziej znajdującej się w ich pokoju, co ustaliły na samym początku. Poza tym niedawno wróciła z polowania, więc nie była głodna.

— To nie żadna przekąska, tylko Alba, kot Dafne. Chyba nie muszę ci mówić, że nie jest do jedzenia.

— Ta pokraka i tak ma więcej sierści niż mięsa.

Skwitowała krótko Noctis, wracając do odpoczywania.

— Nic jej nie zrobi?

Zapytała Dafne, która nie rozumiała ani słowa z odbytej rozmowy. Wolała się upewnić, że Albie nic nie grozi.

— Oczywiście, że nie. Noctis poluje tylko w lesie.

Hermiona wolała pominąć część o przekąsce, aby niepotrzebnie nie niepokoić Dafne. Panie wróciły do rozmowy, tracąc zainteresowanie pupilami. Tymczasem ośmielona Alba ponownie zaczęła się skradać, tym razem skacząc na końcówkę ogona Noctis. Ta spojrzała na nią gniewnie.

— Precz mały wypłoszu, bo nawet jeden kłak z ciebie nie zostanie.

Zagroziła Noctis, strącając kota ze swojego ciała. Na nieszczęście dla niej Alba potraktowała to jako zachętę do zabawy. Zaczęła dokazywać, co rusz wskakując na Noctis lub usiłując ją podgryzać. Na nic zdawało się uciekanie z ogonem, a wręcz pogarszało tylko sprawę.

— Drapieżnik, mówi ci to coś, sierściuchu? Mogę cię połknąć, zacząć tracić, zwrócić i znowu połknąć, delektując się twoją męką.

Nie rozumiejąca nic Alba, nic sobie nie robiła z groźnych syków Noctis. Bawiła się nadal w najlepsze, co rusz wchodząc na ogromnego węża.

— Już nie bądź taka groźna.

Zaśmiała się Hermiona i wtedy Noctis zdała sobie sprawę, że jest nieustannie obserwowana przez te dwa dwunogi, które w dodatku miały czelność się uśmiechać.

— Jeszcze mi za to zapłacicie.

Odparła obrażona Noctis, ponownie starając się ułożyć przed kominkiem. Usilnie ignorowała Albę, której wcale nie przeszkadzało to w zabawie. Dopiero po niemal pół godziny opadła z sił. Przez chwilę Noctis sądziła, że się od niej uwolniła. Alba miała jednak inne plany. Pokręciła się chwilę na ciele Noctis, po czym zwinąwszy się w mały kłębek, ułożyła się na niej, zaczynając mruczeć. Nie minęła chwila, a zapadła w sen.

— Oto dzień, w którym utraciłam swą godność.

Stwierdziła podłamana Noctis, widząc śpiącego na niej kota. Z kolei Hermiona i Dafne były zachwycone.

— Jak one słodko wyglądają. Chyba się polubiły.

Stwierdziła Dafne, a Hermiona dobrodusznie nie wyprowadzała jej z błędu, pomijać kwestię upadku godności Noctis. Sielankę przerwało nagłe wtargnięcie do pokoju panny Riddle. Obie dziwaczny odwróciły się ku drzwiom, przez które przeszli Blaise i Teodor na czele z Draconem.

— Mówię to, po raz nie wiem który, naucz się pukać!

Zbeształa Dracona Hermiona, choć ciekawiło ją, co sprowadza tu całą trójkę.

— Kobieto, nie ma czasu na takie pierdoły, my tu z dobrą nowiną przybywamy.

Nim Draco zdążył kontynuować, przerwał mu Blaise.

— Wraz z naszym dzielnym kapitanem udaliśmy się do jaskini nietoperza. Cel misji był jeden, a nasza determinacja silna jak nigdy dotąd. Zwątpienie nie raz wkradało się do naszych serc, lecz po ciężkich negocjacjach osiągnęliśmy sukces!

— Czyli?

Zapytała beznamiętnym głosem Hermiona, która ani trochę nie wczuła się w podniosłą mowę Zabiniego. Poleźli po coś do Snape’a i on się na to zgodziła, ale nadal nie wiedziała, na co.

— Mamy pozwolenie na wcześniejsze rozpoczęcie treningów.

Powiedział w końcu Teodor, aby nie trzymać dłużej dziewczyn w niepewności. Był z siebie bardzo zadowolony. Podczas treningów z Dafne przekonał się, że nic nie stroi na przeszkodzie temu, aby jego drużyna również zaczęła trenować. Skoro panna Greengrass wytrzymywała mroźnie powietrze i kapryśną pogodę, band chłopaków tym bardziej powinna sobie poradzić.

— Naprawdę?

Zapytała podekscytowana Dafne, która wykazywała o wiele większe zainteresowanie od Hermiony.

— Naprawdę. Wizja zdobycia przez nas pucharu pomogła Snape’owi podjąć decyzję.

Dziewczyny bez trudu wyobraziły sobie profesora, któremu zaświeciły się oczy na myśl o porażce Domu Lwa.

— Świetnie, w takim razie biegnijcie śmiało marznąć na tych miotłach.

— Świetnie, w takim razie biegnij śmiało się przebrać, żebyś nie marzła na trybunach.

Powiedział Draco, naśladując ton i powtarzając słowa Hermiony, której zrzedła mina.

— Muszę?

Zapytała ze zbolałym wyrazem twarzy. Znowu się zacznie bezsensowne siedzenie na trybunach i oglądanie, jak zgraja facetów na miotłach bawi się piłkami.

— Oczywiście, że tak. Musisz dopingować swojego mężczyznę.  

Hermiona zmrużyła gniewnie oczy, widząc, że Draco perfidnie się z niej nabija

— Żebym zaraz nie musiała wziąć udziału w pogrzebie swojego mężczyzny.

Odpowiedziała, wstając z kanapy. Posłała Draconowi wściekłe spojrzenie, po czym udała się do garderoby, aby nie spalić go żywcem.

— Mam nadzieję, że też przyjdziesz.

Zwrócił się Teodor do Dafne, która również wstała ze swojego miejsca.

— Pewnie, kapitanowi się nie odmawia.

Uśmiechnięta Dafne kierując się do wyjścia, puściła Teodorowi oczko, co nie uszło uwadze chłopaków.

— Przebiorę się tylko i mogę iść.

— Będziemy tu czekać.

Zdążył jeszcze tylko powiedzieć Teodor, nim Dafne zniknęła za drzwiami. Zadowolony ponownie odwrócił się w stronę kolegów, którzy przyglądali mu się podejrzliwie.

— Co?

— Już ty dobrze wiesz, co. Ktoś tu robi maślane oczka do naszej blondyneczki.

Stwierdził rozbawiony Blaise, szturchając kolegę łokciem. Że też wcześniej nic nie zauważył.

— Weź ty się lepiej, zajmij sobą, Zabini.

Odpowiedział krótko Teodor, odpychając rękę przyjaciela, który nadal go poszturchiwał. Jakoś nie miał ochoty zwierzać się kolegom ze swoich uczuć. Sprawa z Dafne była jeszcze bardzo świeża i sam nie wiedział, czy coś z tego będzie. Nie potrzebował więc dziecinnego dogadywania.

— Już się tak nie wstydź. Nie dziwię ci się w sumie. Dafne też na ciebie leci i jest niczego sobie.

Draco również nie potrafił się powstrzymać od komentarza. Uważał, że Teodorowi przyda się dziewczyna. Z ich trójki tylko on pozostał kawalerem.

— Nie wiedziałem, że gustujesz w blondynkach.

— Stary, dla mnie tylko szatynki, a raczej jedna.

Jak na zawołanie z garderoby wyłoniła się Hermiona, zmuszając chłopaków do zakończenia rozmowy.

— Ładnie wyglądasz.

— Nie podlizuj się, Malfoy, bo to i tak nie poprawi twojej sytuacji.

— Nie dąsaj się. I tak wiem, że lubisz te treningi.

Mówiąc to, Draco objął ją za szyję i pocałował w czubek głowy. Doskonale wiedział, że to ją udobrucha i miał rację. Usta Hermiony mimowolnie ułożyły się w lekki uśmiech.

Nagle do pokoju wpadła Dafne, która wyszykowała się w ekspresowym tempie.

— Czyli idziemy, reszta czeka w salonie.

Oznajmił Zabini, który jako pierwszy opuścił pokój, a reszta ruszyła z nim. W salonie dołączyli do nich cała drużyna i dopingujący, w tym Pansy i Tracey. Wszystkim udzielił się dobry humor graczy. Nawet Hermiona nie pozostawała zupełnie obojętna. Mogła nie przepadać z Quidditchem, ale to, z jaką pasją podchodzili do niego jego fanatycy, było niezwykłe. Na boisku Ślizgoni podzielili się na graczy i widzów. Pierwsi ruszyli do szatni, a drudzy na trybuny. Hermiona od razu skierowała się na swoje stałe miejsce. Doskonale pamiętała, gdy siedziała tu po raz pierwszy na eliminacjach i Malfoy o mało jej nie staranował. Od tego czasu tyle się zmieniło, lecz sentyment do tego miejsca pozostał. Usiadła na ławce, gdy przebrani już zawodnicy wyszli na boisko. Z braku lepszego zajęcia zaczęła się przyglądać ich poczynaniom. W tym samym czasie trzy Ślizgonki weszły na trybuny, gdzie siedziała już panna Riddle. Zajęte rozmową zauważyły ją dopiero po chwili. Hermiona również spostrzegła ich przybycie i uśmiechnęła się do Dafne, która jej pomachała. Tracey przez chwilę się im przyglądała, po czym wypaliła bez namysłu.

— Może przysiądziemy się do Riddle?

Widziała, jak wielki szok wywołała u przyjaciółek i nie zdziwiło ją to. Właśnie zaproponowała spędzenie najbliższych dwóch godzin z dziewczyną, której do niedawna najchętniej wydrapałaby oczy.

— Chyba nie mówisz poważnie?

Zapytała Pansy, święcie przekonana, że słuch ją zawodzi. Pamiętała, że Tracey coś tam wspominała, że Riddle ma dobry wpływ na Dafne, ale to chyba nie powód, aby bez większej potrzeby się z nią spoufalać.

— Co nam szkodzi?

— Dziękuję.

Po raz pierwszy odezwała się Dafne, która była poruszona gestem przyjaciółki. Tracey naprawdę starała się lepiej traktować Hermionę, aby nie stawiać jej w niezręcznych sytuacjach, gdzie musiałaby pomiędzy nimi wybierać. Naprawdę to doceniała.

— To idziemy.

Stwierdziła Tracey, puszczając Dafne przodem. Riddle gotowa się przesiąść, gdyby to ją ujrzała na pierwszym planie, dała jej ku temu wiele powodów. Chciała to jednak zmienić. Nie zamierzała przepraszać i nie sądziła, aby kiedykolwiek zostały chociażby dobrymi koleżankami, ale poczułaby się lepiej, gdyby ich stosunki przypominały poprawne. Z ich paczki każdy poza nią i Pansy żył z Riddle w zgodzie, a nawet uchodziła z lubianą, więc chyba nie mogła być taka straszna. Tracey zamierzała się o tym przekonać na własnej skórze.

— Cześć, możemy się przysiąść?

Hermiona przeniosła wzrok z boiska na Dafne, która nie przyszła jednak sama. Za nią stała Davis, która chyba się uśmiechała i jak zwykle skwaszona Parkinson. Hermiona nie do końca rozumiała, co tu się dzieje. One chyba nie chciały z nią siedzieć?

— Tak.

Odpowiedziała, nie kryjąc swojego zdziwienia, gdy dziewczyny naprawdę usiadły. Nic z tego nie rozumiała.

— Fajnie, że treningi zaczęły się wcześniej. Mam nadzieję, że pomoże nam to wygrać.

Zaczęła rozmowę Dafne, nie chcąc dopuścić do niezręcznej ciszy. To ona stanowiła tu łącznik i w zasadzie jej najbardziej zależało, aby dziewczyny się dogadały.

— Jak dla mnie mogliby z tym zaczekać. Znam lepsze zajęcia niż siedzenie na zimnie na niewygodnej ławce.

— Prace domowe masz już zapewne wszystkie napisane, więc co ci zależy.

Hermiona spojrzała na Tracey, która nie wyglądała, jakby z niej drwiła, a taką przynajmniej miała nadzieję.

— I tu się mylisz. Esej na OPCM pozostał nietknięty.

— Nawet ty tego nie napisałaś? Od razu wiedziałam, że Marst poniosła fantazja. Skąd ona w ogóle wytrzasnęła ten temat?

— Nie mam pojęcia, ale raz czytałam w bibliotece taką książkę i tam…

Dafne z uśmiechem przysłuchiwała się rozmowie Hermiony i Tracey. Nie sądziła, że tak łatwo pójdzie. Nieliczni wiedzieli, że panna Davis interesuję się OPCM. Nie odnosiła się z tym zbytnio, choć na lekcjach radziła sobie bardzo dobrze, a i na własną rękę zdobywała coraz to nowsze materiały. Nic więc dziwnego, że dała się wciągnąć Hermionie w rozmowę na ten temat, do której Dafne chętnie się przyłączyła. Tylko Pansy milczała. Nie podobała jej się ta sytuacja. Czuła się odepchnięta, jakby Riddle zajęła jej miejsce. Wcześniej wraz z Tracey grały w jednej drużynie przeciwko Riddle. Niestety jak widać, zasady gry się zmieniły. Pansy bała się, że jeśli ich nie zaakceptuje, zostanie kompletnie wykluczona.

Zajęte sobą panie przestały zwracać uwagę na trening, co w końcu zauważyli panowie. Blaise, który przez przypadek zerknął na trybuny, aż zatrzymał miotłę, gdy ujrzał rozgrywającą się tam scenę. Nie wierzył własnym oczom. Z szoku wyrwał go dopiero podniesiony głos kapitana.

— Zabini, co ty do cholery robisz?

Zapytał poirytowany przerwaniem treningu Teodor. Natychmiast podleciał do kumpla, który nadal nie ruszył się z miejsca.

— Patrzę i nie wierzę.

Zaintrygowany Teodor podążył za wzrokiem przyjaciela i wtedy również zrozumiał.

— O cholera.

— Pogorszyło się wam, czy jak?

Również Draco podleciał do przyjaciół, aby sprawdzić, co się stało. Zachowywali się co najmniej dziwnie.

— Lepiej się odwróć.

Draco zrobił tak, jak poradził mu Blaise i wtedy zobaczył Hermionę, ale nie samą. Siedziała z Dafne, Tracey i Pansy, rozmawiały o czymś, a nawet się śmiały. Najbardziej zaangażowane w dyskusję zdawały się Riddle i Davis. Cokolwiek się tam działo, nie mogło z tego wyniknąć nic dobrego.

— Lecę tam.

Zadeklarował Draco i już ruszał, gdy poczuł, jak ktoś łapię go za ramię.

— Zostań, przecież widzisz, że nic się nie dzieje. Może właśnie zakopują topór wojenny. Poza tym jest tam Dafne.

Uspokajał przyjaciela Teodor, któremu minął już pierwszy szok. Wszystko wskazywało na to, że dziewczyny próbują się dogadać i podejrzewał nawet, czyja to sprawka. Dafne wspominała mu, że męczy ją sprawa konfliktu jej przyjaciółek z Hermioną. Była pomiędzy nimi rozdarta, ponieważ nie chciała z żadnej z nich rezygnować. Ich pogodzenie się lub przynajmniej tolerancja znacznie by wszystko ułatwiło.

— Niech będzie.

Stwierdził nie do końca przekonany Draco, uważnie przyglądając się Hermionie. Nie wyglądała na smutną, czy wściekłą, raczej rozbawioną. Nie rozumiał, jak to możliwe w towarzystwie Davis i Parkinson, ale zamierzał się tego dowiedzieć później, a tymczasem cała trójka wróciła do treningu. Trwał on ponad dwie godziny. Teodor dał swoim zawodnikom naprawdę porządny wycisk.

— Jak na pierwszy trening po przerwie było całkiem nieźle, ale będę od was wymagał więcej. Puchar w tym roku ma trafić w nasze ręce!

Teodorowi odpowiedziały krzyki i gwizdy. Panowie wylądowali na murawie i skierowali się do szatni. Tylko jeden z nich poleciał na trybuny. Draco musiał sprawdzić, czy z Riddle jest wszystko w porządku, ponieważ nie dawało mu to spokoju. Gdy znalazł się na miejscu, dziewczyny powoli się zbierały. Jako pierwsza zauważyła go Dafne.

— Niezły trening, Draco.

Na słowa koleżanki Hermiona odwróciła się za siebie i istotnie ujrzała Malfoya.

— Co ty tutaj robisz?

Zainteresowała się od razu Hermiona. Draco za to przyjrzał się jej uważnie. Wyglądała jak zwykle, a nie, jakby coś się stało. Ciężko mu było w to uwierzyć, ale Davis i Parkinson chyba naprawdę zachowywały się w stosunku do niej dobrze.

— Poczekaj na mnie pod szatnią, to razem wrócimy do zamku.

Oznajmił Draco, uznając, że temat dziewczyn lepiej będzie poruszyć pod ich nieobecność. Hermiona spojrzała na niego podejrzliwie, ale ostatecznie o nic nie pytała.

— W porządku.

Draco jak szybko się pojawił, tak szybko zniknął. Również dziewczyny nie zwlekając dłużej, ruszyły ku schodom. Znajdowały się już na murawie, gdy ktoś zaczął je wołać.

— Hej!

Ślizgonki spojrzały w stronę, skąd dochodził głos i ujrzały koleżanki z roku wyżej.

— Chodźmy do nich.

Stwierdziła Pansy, od razu ruszając w odpowiednim kierunku. Tracey również podążyła za nią.

— Idź, ja i tak czekam na Dracona.

Powiedziała Hermiona do Dafne, która nadal z nią stała. Zdecydowanie wolała uniknąć konfrontacji z dziewczynami, do których nie pałała szczególną sympatią. Dlatego nim Dafne zdążyła zareagować, Hermiona skierowała się w przeciwnym kierunku, gdzie znajdowały się szatnie. Bez trudu odnalazła tę chłopaków, idąc z krzykami i śmiechem. Stanęła nieopodal prowadzących do niej drzwi, opierając się o ścianę. Zaczęła rozmyślać o dzisiejszym treningu. To niesłychane, ale nawet znośnie rozmawiało jej się z Davis. Poza polowaniem na Dracona okazała się ona mieć również inne zainteresowania. Potrafiła nawet pohamować swoją wredną naturę i ograniczyć się do sporadycznych złośliwości. Hermiona obawiała się tylko, że to jakiś podstęp. Ona zacznie ją tolerować, może nawet lubić, a wtedy Tracey uderzy ze zdwojoną siłą. Hermiona nie chciała jej skreślać, ale zamierzała zachować czujność.

— Lata za tą Riddle jak jakiś piesek, a w dodatku z marnym skutkiem.

O ile wcześniej Hermiona nie zwracała uwagi na głosy dochodzące z szatni, tak te słowa natychmiast przykuły jej uwagę. W momencie poczuła, jak coś zaciska się na jej gardle, lecz zamiast odejść, słuchała dalej.

— Niby taki wspaniały, a jak przychodzi co do czego, to laska mu się nawet dotknąć nie da.

Hermiona bez trudu rozpoznała głos Adriana, który drwił z nich w najlepsze.

— To nie jest twoja sprawa, Pucey.

Zwrócił mu uwagę Teodor, zażenowany tematem, na jaki zeszła rozmowa starszych kolegów. To odrażające wtrącać się w taki sposób w cudze życie.

— A ja to się w sumie dziwię, że Malfoy z nią jest. Niby jakaś bardzo brzydka nie jest, ale większej cnotki w życiu nie widziałem. Ciekawe, czy chociaż raz pozwoliła Malfoyowi zamiast za rękę, złapać się za tyłek.

Kilku starszych kolegów wybuchło śmiechem, a Hermiona miała ochotę zapaść się pod ziemię. Jak oni mogli? Niczego o niej nie wiedzieli. „Ale widzą, co się dzieje…”, szepnął złośliwy głosik w jej głowie, który już dawno nie zabierał głosu. Całą gorycz potęgował fakt, że Draco nie reagował. Nawet słowem się nie odezwał, biernie przysłuchując się niewybrednym uwagom kolegów. Może tak naprawdę się z nimi zgadzał, a z nią był tylko z litości? Na samą myśl czuła, jakby ziemia osuwała jej się spod stóp.

— Tobie się żadna nawet za rękę nie pozwoli złapać, Vaisey.

— A ty co, Zabini, pewnie teraz szczęśliwy, że kumpel odbił ci laskę i to nie ty się musisz z nią użerać.

— Idź ty się lepiej leczyć, człowieku.

— Panowie, nie osądzajmy naszej księżniczki tak surowo. Skąd wiecie, że w łóżku nie wychodzi z niej demon?

— Ja tam bym ją chętnie wypróbował. Kto wie, co chowa pod tymi workami.

Hermiona miała dość. Nie chciała słyszeć już nic więcej. Odwróciła się gwałtownie, aby jak najszybciej stąd odejść, lecz na kogoś wpadła. Gdyby ten nie złapał jej za ramiona, z całą pewnością by upadła.

— Gdzie tak pędzisz, mała?

Zapytał z typowym dla siebie uśmiechem Draco, a Hermiona spojrzała na niego zdziwiona. Co on tu robił? Nie było go w szatni? Czyli nie brał udziału w tym…

— Co ty tu robisz?

— Zostawiłem ochraniacze na boisku i musiałem po nie wrócić, ale mam już wszystko, więc możemy iść.

Hermiona nie protestowała, gdy Draco złapał ją za rękę i ruszyli w stronę zamku. Poczuła ulgę, że nie było go w szatni, ale tylko minimalną. Co, jeśli jego koledzy mieli rację? Znali go przecież dłużej, a co najważniejsze byli facetami. Doskonale wiedzieli, czego potrzebują i wymagają od dziewczyny, jak i to, że ona nie daje tego ich kumplowi. Dlaczego w przypadku Dracona miałoby to wyglądać inaczej? W uprzednich latach widywała go z jedną, może dwoma dziewczynami. Przytulali się i całowali jak normalne pary. Nie trzeba było daleko szukać, wystarczyło spojrzeć na Blaise’a i Pansy. Oni wykorzystywali niemal każdą okazję do bliskości i sprawiało im to przyjemność, a ona pozbawiała Dracona tego wszystkiego.

— Halo, ziemia do Riddle.

Hermiona zamrugała kilkakrotnie, gdy Draco pomachał jej ręką przed twarzą. Spojrzała na niego z niezrozumieniem, a ten przyjrzał jej się podejrzliwie.

— Coś się stało?

Zapytał Draco, choć nie miał wątpliwości, że Riddle jest jakaś nieswoja. Do głowy przychodziła mu tylko jedna przyczyna jej stanu – Davis. Że też posłuchał kolegów i od razu nie poleciał sprawdzić, co tam się działo. Cokolwiek ta wariatka nagadała, sprawiła tym Hermionie przykrość. Widział to po jej twarzy.

— Nie, wszystko jest w porządku.

Zaprzeczyła Hermiona, starając się zabrzmieć jak najbardziej przekonująco. Postanowiła, że nie powie Draconowi o podsłuchanej rozmowie. Nie chciał go denerwować, a tym bardziej prowokować do rozmyślania nad słowami kolegów. Czuła się z tym strasznie. Zachowywała się, jak skończona egoistka, ale to było silniejsze od niej.

— Nie jestem ślepy, więc nie ściemniaj. Chodzi o Davis i Parkinson? Co ci te wariatki nagadały? Już ja się z nimi rozmówię. Tyle było spokoju, a teraz…

— Nie, to nie ich wina. Znaczy, nie uwierzysz, ale same się do mnie przysiadły i były nawet znośne.

Hermiona zaczęła opowiadać o treningu spędzonym z dziewczynami, usiłując w ten sposób odciągnąć uwagę Dracona od swojego samopoczucia. Na szczęście jej się to udało. Przez całą drogę do zamku nie poruszali więcej tego tematu, choć Hermiona wiedziała, że szybko o tym nie zapomni.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Tom siedział w swoim gabinecie, wpatrując się w rozłożone na biurku papiery, na których nie potrafił się skupić i już nawet przestał próbować. Jego myśli zajmowała wyłącznie Julianne. Od ich kłótni minęły ponad dwa tygodnie, podczas których odzywała się do niego wyłącznie służbowo. Jeszcze tego samego dnia wyniosła się z ich sypialni na drugi koniec posiadłości. Tylko niekiedy jadała z nim posiłki, a i tak odbywało się to w ciszy. Początkowo sądził, że szybko się złamie i wszystko wróci do normy, lecz dni mijały, a nic na to nie wskazywało. Julianne trwała w swym postanowieniu, usilnie go ignorując. To powoli stawało się nie do wytrzymania, a co gorsza zmuszało go do myślenia. Julianne wielokrotnie nie popierała jego decyzji, przez co dochodziło pomiędzy nimi do kłótni. Szybko jednak udawało im się jakoś porozumieć, ale nie tym razem. Ciężko mu się było z tym pogodzić, ale postawa żony powoli uświadamiała mu, że naprawdę przesadził, mieszając się w życie uczuciowe córki. Mógł ją kontrolować na wielu płaszczyznach, co nadal uważał za konieczne, ale nie na tej. Tom już od pewnego czasu wiedział, co powinien zrobić, lecz ciężko mu się było do tego zebrać. W końcu jednak powiedział sobie dość. Jego żona i córka są ważniejsze od dumy. Zdeterminowany Tom wstał z krzesła i ruszył na poszukiwanie małżonki. Będąc w holu, mignęła mu jednak jakaś postać za oknem. Nie miał wątpliwości, kogo ujrzał. Zaklęciem przywołał do siebie płaszcz i ruszył w stronę wyjścia z posiadłości. Julianne odnalazł w ogrodzie nieopodal zamarzniętej fontanny. Używając swych mocy, umieszczała na lodzie krople wody, które zamarzały i tworzyły wymyślne wzory. Była tak skupiona, że zauważyła przybycie męża, dopiero gdy zabrał głos.

— Piękne.

Skomentował działo żony, aby jakoś zacząć rozmowę. Julianne spojrzała na niego nieodgadnionym wzrokiem, lecz nie powiedziała nic. Tom zdawał sobie sprawę, że to do niego należy pierwszy krok, więc kontynuował.

— Chciałbym z tobą porozmawiać o naszej córce. Przemyślałem to wszystko i doszedłem do wniosku, że trochę przesadziłem.

Julianne spojrzała na męża z jawnym powątpiewaniem, przez co ten westchnął ciężko.

— Bardzo przesadziłem. Po prostu nie chciałem, żeby stała jej się krzywda.

 W tym momencie urwał, nie wiedząc, co powiedzieć więcej. Nagiął swoje zasady i przyznał się do błędu. Uważał, że i tak wiele zrobił. Julianne przez chwilę przyglądała się mężowi. Znała go jak nikt inny i widziała bijące od niego szczerość i skruchę, nawet jeśli okazywał je na swój sposób. Przez te kilkanaście dni tylko na to czekała. Jej również ciężko przychodziło unikanie męża, ale chciała go zmusić do zastanowienia się nad sobą i jej się to udało.

— Nie ochronisz jej przed wszystkim, Tom. Tym bardziej że w tym przypadku nie musisz. Draco to porządny chłopak i jest dobry dla naszej córki.

— Skąd możesz to wiedzieć?

— Ponieważ rozmawiałam z Severusem o waszym planie, a raczej jego zakończeniu. Na szczęście on miał na tyle oleju w głowie, żeby po jednej rozmowie, po której Draco niemal go zwymyślał, przestać się wtrącać.

— Dlaczego ja nic o tym nie wiem?

Tom zmarszczył z konsternacją brwi. Nie lubił, gdy coś się odbywało za jego plecami, a tu nie dość, że Snape zlekceważył jego rozkaz, to jeszcze żona pominęła go zupełnie. Głos rozsądku mówił mu jednak, że nie ma prawa być na nich zły, a wręcz powinien czuć wdzięczność. Gdyby nie oni najprawdopodobniej bardzo skrzywdziłby córkę.

— Teraz już wiesz. Hermionie naprawdę zależy na tym chłopaku, a jemu na niej jeszcze bardziej. Porozmawiaj z Severusem i wtedy sam się przekonasz, że ten chłopak świata poza naszą córką nie widzi. Sam go zresztą wybrałeś do jej pilnowania.

— Nie do końca o to mi wtedy chodziło.

Burknął pod nosem Tom. Wtedy uznał, że jeśli wybierze chłopaków najbardziej skłóconych z Hermioną, ta zostanie w domu. Do głowy by mu nie przyszło, że jeden z nich zostanie jego potencjalnym zięciem. Na samą myśl o tym po plecach Toma przeszedł nieprzyjemny dreszcz.

— Nie wszystko w życiu da się zaplanować i musisz się z tym pogodzić.

— Staram się.

— Wiem i doceniam to.

— Czyli między nami wszystko w porządku?

Zapytał Tom, gdyż wolał się upewnić. Nie wyobrażał sobie kolejnych cichych dni. To go wyniszczało.

— Tak.

Odpowiedziała bez wahania Julianne, przytulając się do męża. Wierzyła w niego jak nikt inny i zamierzała mu pomóc wytrwać w postanowieniach.

Witam.

Czekaliście długo, ale nowy rozdział w końcu się pojawił. Wiem, że trwało to i trwało, ale mam teraz sporo zmartwień, które po prostu przyćmiewają wszystko inne, co odbija się na moim pisaniu, więc musicie mnie zrozumieć. Nie wiem dokładnie, kiedy będzie kolejny rozdział, ponieważ zależy to od niezliczonej liczby czynników, na które najczęściej nie mam wpływu. Będę się Was starała informować. Jedno jest pewne, nigdy nie zapominam od demonach i na pewno zostaną one doprowadzone do końca.

https://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Laf