1. Zbieg niefortunnych zdarzeń

— Witamy w Błędnym Rycerzu, nadzwyczajnym środku transportu…

— Tak, tak wiem. Mogłabym już wsiąść?

Przerwała mężczyźnie szesnastolatka, na co ten spojrzał na nią nieco oburzony.

— Oczywiście.

Odpowiedział nadąsany i już chciał jej pomóc z bagażem, ale i tym razem zaprotestowała.

— Dziękuję, poradzę sobie.

Z trudem, lecz wciągnęła swój kufer do autobusu. Niezwykle ceniła sobie samodzielność, dlatego wszystko, co mogła, robiła sama. Dawało jej to swego rodzaju satysfakcję i poczucie samowystarczalności.

— Dokąd panienka jedzie?

Zapytał mężczyzna, gdy Hermiona usadowiła się już na jednym z przednich siedzeń.

— Okolice Nory, domu państwa Weaselyów, możliwie jak najbliżej się da.

Odparła, podając mężczyźnie odliczoną sumę pieniędzy i po chwili odebrała swój bilet.

— Słyszałeś, Ernie, w drogę!

Rzucił mężczyzna w stronę kierowcy, a ten ruszył niemal od razu.

— Możemy dojechać do drogi niecałe dwa kilometry od ich domu.

— Bardzo dziękuję, dalej poradzę sobie sama.

Odpowiedziała z uśmiechem Hermiona, przenosząc wzrok na okno. Cieszyła się, że drugi miesiąc wakacji spędzi z przyjaciółmi. Od momentu wyjazdu z Hogwartu odliczała dni dzielące ją od przyjazdu do Nory. Zdążyła się już stęsknić za magicznym światem, a poza tym tutaj przynajmniej będzie na bieżąco. Nie lubiła być odcięta od informacji jak przez ostatni miesiąc. W świecie mugoli przepływ wieści odnoście poczynań Voldemorta był mocno ograniczony. Owszem dostawała listy od przyjaciół, ale w nich nie pisali nic konkretnego. Korespondencja mogła wpaść w niepowołane ręce, więc musieli zachować ostrożność. Ten miesiąc na szczęście minął jej w miarę szybko, gdyż przez większość czasu starała się czymś zająć. Nie lubiła bezczynności, a poza tym miała ku temu swoje powody. Teraz jednak starała się o tym nie myśleć. Jedzie do Nory, znowu znajdzie się w magicznym świecie i tylko to się liczyło. Droga nie trwała zbyt długa dzięki brawurowej jeździe Ernie'ego, dlatego już po pół godziny autobus zatrzymał się z pieskiem opon.

— Przystanek okolice Nory!

Oznajmił mężczyzna, a Hermiona natychmiast poderwała się z miejsca.

— Dziękuję i do widzenia.

Pożegnała się grzecznie, po czym wzięła kufer i opuściła autobus, który już po chwili zniknął jej z oczu, pędząc do następnego przystanku. Powoli zapadał zmierzch, ale Hermiona zbytnio się tym nie przejęła. Wcześniej nie dała rady się wyrwać, pomimo iż z Weasleyami umówiła się na siedemnastą. Rozejrzała się, a na jej twarzy zagościł szczery uśmiech. Znała tę okolicę, więc już wiedziała, dokąd ma iść. Podczas pobytu w Norze często o świcie biegała właśnie tą drogą. Ciągnąc za sobą kufer, skierowała się w stronę domu. Im bliżej była celu, tym jej humor stawała się lepszy. Gdy po dwudziestu minutach stanęła na ganku, jej twarz zdobił promienny uśmiech. Zapukała, czekając aż ktoś otworzy.

— Ja pójdę, może to Hermiona!

Usłyszała głos Ginny, a już po chwili drzwi otworzyły się przed nią na oścież.

— Hermiona! Już myślałam, że nie przyjdziesz.

Ruda bez zastanowienia rzuciła się pannie Granger na szyję, a ta poczuła, jak w jednej sekundzie wszystkie jej mięśnie sztywnieją, a serce przyspiesz rytm. Ginevra od razu wyczuła reakcję przyjaciółki i zrozumiawszy swój błąd, natychmiast się od niej odsunęła. Spojrzała na Hermionę przepraszająco, na co ta odpowiedziała jej bladym, nieco wymuszonym uśmiechem.

— Przepraszam za spóźnienie, ale nie mogłam wcześniej.

Wyjaśniała starsza Gryfonka, aby przerwać krępującą ciszę.

— Nic się nie stało, mamy cały miesiąc. Chodź, chłopaki i reszta już na ciebie czekają.

Oznajmiła na nowo rozentuzjazmowana Ginny, robiąc przejście dla przyjaciółki. Gdy zamknęły się za nimi drzwi, od razu skierowały się do jadalni, gdzie wszyscy właśnie spożywali kolację.

— Patrzcie, kogo przyprowadziłam.

Na słowa Ginny zgromadzeni spojrzeli w stronę wejścia, gdzie stały obie dziewczyny.

— Dobry wieczór.

— Hermiona, już myśleliśmy, że coś się stało.

Stwierdził Harry, uśmiechając się do przyjaciółki, na co ta odpowiedziała mu tym samym.

— Coś mnie zatrzymało i naprawdę nie mogłam być wcześniej.

— Nic nie szkodzi, złociutka, nic się nie stało. Siadaj z nami, bo na pewno zgłodniałaś.

Zagadnęła jak zwykle troszcząca się o wszystkich pani Weasley, a Hermiona, mimo iż jadła już kolację, nie miała sumienie jej odmówić i usiadła przy stole. Bardzo szybko wszyscy pogrążyli się w rozmowie, raz po raz wybuchając śmiechem. Panna Granger czuła się tu naprawdę dobrze. Przez ostatni miesiąc brakowało jej właśnie takiej atmosfery, śmiechów, żartów i beztroski. To piękne, że ludzi nawet w tak mrocznych czasach nie zapomnieli o radości i pogodzie ducha.

— Dobrze kochani, skoro jesteście już najedzeni, to uciekajcie spać i nie zapominajcie, że jutro po śniadaniu idziemy na Pokątną.

Oznajmiła Molly, gdy talerze świeciły pustaki, a domownicy byli syci.

— Jutro?

Zdziwiła się Hermiona, gdyż do tej pory chodzili na zakupy pod koniec wakacji.

— Wyjaśnię ci wszystko w pokoju.

Szepnęła Ginny, po czym dodała już głośniej.

— Oczywiście, mamo. Dziękujemy za kolację i dobranoc.

Po tych słowach Ginny skierowała się w stronę schodów, a Hermiona od razu podążyła za nią.

— Najpierw się ogarniemy, a potem przyjdą chłopaki i wtedy pogadamy.

Oznajmiła Ginny, gdy tylko znalazły się w jej pokoju. Hermiona skinęła tylko głową i po wyciągnięciu z kufra potrzebnych rzeczy, udała się do łazienki. Około godziny dwudziestej drugiej obie dziewczyny były już wykąpane i gotowe do snu. Siedziała na swoich łóżkach, aż w końcu drzwi do pokoju otworzyły się, a do środka weszli ukryci pod niewidką chłopcy. Gdy upewnili się, że nikt niepożądany ich nie zobaczy, ściągnęli pelerynę.

— Nie spieszyliście się.

Powiedziała zniecierpliwiona Hermiona, gdy przyjaciele usiedli na podłodze pomiędzy ich łóżkami.

— Spokojnie, skrzacie. Moja mama nadal wałęsa się po domu.

Hermiona zmrużyła gniewnie oczy, patrząc z żądzą mordu na Rona.

— Jeszcze raz nazwiesz mnie skrzatem, a uduszę cię gołymi rękami.

Warknęła, zaciskając pięści. Nienawidziła, gdy ktoś nawiązywał do jej wzrostu. To nie jej wina, że nie miała nawet stu sześćdziesięciu centymetrów, a poza tym przy takich wielkoludach jak Ron, czy Harry naprawdę wyglądała na malutką i drobną. Ginny również przewyższała ją o ponad dziesięć centymetrów, przez co miała jeszcze większe kompleksy na punkcie wzrostu.

— Dobra, dobra uspokójcie się oboje. Nie spotkaliśmy się tu po to, żebyście się kłócili.

Stwierdził rzeczowo Harry, sprowadzając przyjaciół na ziemię.

— W takim razie opowiadajcie, co się działo przez ostatni miesiąc.

Hermiona przez całą kolację powstrzymywała się, aby nie zdać tego pytania. Wiedziała, że Molly Weasley jest niezwykle przewrażliwiona na punkcje, jak to zwykle określała, ich niezdrowej ciekawości.

— Nic.

— Harry, błagam cię…

— Hermiona, ale ja mówię poważnie. Tylko kilka razy widziano śmierciożerców, ale nie wiązało się to z żadną rzezią. Dumbledore uważa, że to cisza przed burzą, ale na dobrą sprawę nie wiemy nic konkretnego.

Wyjaśnił wyraźnie zawiedziony Harry. Nie mieli zielonego pojęcia, co planuje Voldemort. Nie dawał on żadnych znaków życia i zapewne, gdyby nie spotkanie go na cmentarzu dwa lata temu, nawet by nie wiedzieli, że powrócił*. Później sporadycznie widywano śmierciożerców, ale Tom pozostał nieuchwytny. Przez to jednak stanowił dla nich jeszcze większe zagrożenie.

— To… dziwne.

Mruknęła w odpowiedzi Hermiona, zatracając się we własnych rozmyślaniach. Sama nie wiedziała, co ma o tym sądzić. Dlaczego najpotężniejszy czarnoksiężnik świata zaszył się gdzieś i zamiast działać, wysługuje się tylko śmierciożercami, którzy w dodatku właściwie nie robią nic konkretnego? Była przekonana, że Zakon wie o wiele więcej, ale nie chce im nic powiedzieć, bo jak to nieustannie powtarzają, są za młodzi. Co z tego, że od pełnoletniości dzieli ich zaledwie rok.

— Dlaczego tak wcześnie idziemy na Pokątną?

Zapytała w końcu Hermiona, odsuwając od siebie rozmyślania na temat poczynań Toma Riddle’a. Gdy tylko poruszyła ten temat, Harry skrzywił się, co jeszcze bardziej ją zaintrygowało.

— Teraz pałęta się tam mniej ludzi, czyli jest bezpieczniej. Zakon upiera się, że Harry potrzebuje ochrony, dlatego idziemy wszyscy razem, a na miejscu ma na nas czekać jeszcze ktoś oddelegowany przez Ministerstwo.

Wyjaśniła Ginny, widząc, że żaden z chłopaków nie zamierza tego zrobić.

— Oczywiście, bo na pewno Voldemort w środku dnia wpadnie na Pokątną, żeby mnie zabić.

Harry nawet nie starał się ukryć swojej irytacji. Nie znosił, gdy wszyscy traktowali go jak dziecko. Potrafił o siebie zadbać i niejednokrotnie to udowodnił. Hermiona jednak nie wyglądała na oburzoną środkami bezpieczeństwa, do jakich ucieka się Zakon. Owszem nie lubiła kontroli, ale w tym przypadku była ona w pełni uzasadniona. Poza tym dla niej liczyło się to, że znowu znajdzie się w magicznym świecie, a nie to, kto z nimi tam pójdzie. Już nie mogła się doczekać odwiedzenia księgarni Esy i Floresy, aby móc zakupić nowe podręczniki. Siedzieli tak jeszcze dobrą godzinę, rozmawiając na przeróżne tematy, póki nie zdecydowali się pójść spać.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Słońce pokazało się na horyzoncie, gdy Hermiona otworzyła oczy, wybudzając się tym samym ze snu. Od zawsze była ranny ptaszkiem, a poza tym musiała iść pobiegać. Dla niej ranek nie istniał bez co najmniej pół godziny joggingu. Po cichu, aby nie obudzić Ginny, wygramoliła się z łóżka i zabrawszy odpowiednie ubrania, opuściła pokój. Nie minęło dwadzieścia minut, gdy znalazła się na dworze. Temperatur na zewnątrz nie należała do najwyższych, ale jej to nie przeszkadzało. Wzięła głęboki wdech i zaczęła biec. Zawsze pozwalało jej się to odprężyć. Poczucie wolności i zależności tylko od siebie to lubiła najbardziej. Biegnąc, skupiała się tylko na swoim ciele, które dopiero wtedy mogła w pełni poczuć. Zwykle spędzała tak blisko godzinę dziennie, choć gdy miała czas to nawet więcej.  Problem polegał na tym, że takowego nie posiadała ostatnio w nadmiarze. Teraz jednak będzie inaczej. Dziś pójdą na Pokątną, ale jutro w końcu zyska czas dla siebie. Najbardziej jednak Hermiona pragnęła ponownie znaleźć się w Hogwarcie. Tam w pełni wróci do swojego świata. Pomimo mugolskiego pochodzenia to właśnie w tej szkole czuła się w pełni sobą. Od zawsze żyła w przeświadczeniu, że jest inna, dlatego list z Hogwartu był dla niej niczym objawienie. W końcu gdzieś pasowała i, co najważniejsze czuła się tam dobrze. Właśnie za to kochała Hogwart oraz magię, one choć w minimalnym stopniu pozwoliły jej odnaleźć siebie.

Hermiona straciła poczucie czasu, dlatego do Nory wróciła, dopiero gdy była już naprawdę zmęczona. Weszła do domu i od razu skierowała się do kuchni, aby napić się wody. Zatrzymała się jednak w progu, gdy zdała sobie sprawę, że nie jest tu sama. Przy stole siedzieli już wszyscy i w tym momencie patrzyli na nią nieco zdziwieni. Doskonale wiedziała dlaczego. Na co dzień raczej nie negliżowała się zbytnio, a teraz stała tu w krótkich szortach i skąpym topie. Udała jednak, że nie dostrzega ich zdziwionych spojrzeń. Nie mogła zaprzeczyć, że codzienne bieganie zrobiło swoje i pomimo iż była drobna i szczupła, miała bardzo dobrze wyrzeźbione ciało. Wcięcie w tali, lekko zaokrąglone biodra, pełne, choć nie za duże piersi, płaski brzuch i szczupłe, ale nie za długie nogi. Zwykle zakrywała to wszystko pod luźnymi koszulkami i spodniami, ale teraz wszyscy mogli ją zobaczyć w całej okazałości.

— Hej.

Powiedziała w końcu Hermiona, aby przerwać panującą ciszę. Podeszła do kranu i nalała sobie szklankę wody. Nie podobało jej się to, że wszyscy na nią patrzą, ale była też na tyle opanowana, aby nie dać tego po sobie poznać.

— Gdzie byłaś?

Zapytał Ron ani na moment nie spuszczając z niej wzroku. Hermiona zobaczyła w jego oczach coś, co ani trochę jej się nie spodobało, dlatego pospiesznie wypiła wodę i po umyciu szklanki, skierowała się w stronę wyjścia.

— Byłam pobiegać. Wezmę prysznic i zaraz zejdę.

Oznajmiła, znikając za drzwiami. Wbiegała po schodach prosto do pokoju i po zgarnięciu ubrań, udała się do łazienki. Rozebrała się do naga i weszła pod strumień letniej wody. Przymknęła oczy, pozwalając, aby ta spływała po jej twarzy i ciele. Pełne ogarnięcie się zajęło jej piętnaście minut. Zeszła na dół, gdzie większość kończyła już jeść śniadanie. Hermiona podeszła do stołu i zgarnęła z niego kanapkę oraz jabłko.

— Moja droga, usiądź i zjedz spokojnie, my poczekamy.

— Dziękuję, pani Weasley, ale to mi wystarczy.

Hermiona uśmiechnęła się tylko, na co Molly pokręciła z dezaprobatą głową.

— O której idziemy na Pokątną?

Zainteresowała się Ginny, gdy odniosła część naczyń do kuchni.

— Myślę, że za jakieś piętnaście minut.

— To my pójdziemy po rzeczy.

Mówiąc to, skierowała się w stronę wyjścia, a panna Granger, która dopiero zaczęła jeść jabłko, podążyła za nią.

— Zazdroszczę ci takiego ciała, Hermiona. Nie rozumiem, dlaczego zakrywasz je tymi workami.

Usłyszała Hermiona, gdy tylko obie dziewczyny znalazły się w pokoju.

— Przecież sama jesteś szczupła, a poza tym to nie wygląd się liczy, tylko to, co masz w głowie.

Odpowiedziała śmiertelnie poważnie starsza Gryfonka, na co Ginny tylko przewróciła oczami. Cała Hermiona, ona zawsze wiedziała najlepiej.

— Co nie zmienia faktu, że mój brat nie ślini się na widok twojego intelektu, tylko ciała.

— Nie opowiadaj głupot. My się przyjaźnimy.

— Jaaasne.

Hermiona spojrzała na rozbawioną przyjaciółkę, piorunując ją wzrokiem. Ten złośliwy rudzielec bywał naprawdę nieznośny. Ostatecznie jednak w ciszy zabrały wszystko, co potrzebne i wróciły na dół, gdzie czekano już tylko na nie.

— Przeniesiemy się do Dziurawego Kotła, bo tam czeka na nas ktoś oddelegowany przez Ministerstwo.

Poinformował pan Weasley, na co wszyscy skinęli głowami, po czym kolejno zniknęli w zielonych płomieniach, aż w końcu w komplecie znaleźli się w pubie. Nie zdążyli się nawet rozejrzeć, gdy przed nimi pojawił się dobrze im znany mężczyzna.

— Hagrid!

Krzyknęli jednocześnie Harry, Ron, Hermiona i Ginny, na co półolbrzym uśmiechnął się szeroko.

— Sie macie łobuzy. Cholibka, jak ja was dawno nie widziałem.

— Co tu robisz, Hagridzie?

— Psor powiedział, że mam was eskortować na Pokątną.

Gajowy dumnie wypiął pierś, a na twarzach wszystkich pojawiły się jeszcze szersze uśmiechy. Taką ochronę to oni mogli mieć. Bali się, że Ministerstwo podeśle im jakiegoś gburowatego goryla, a tymczasem mają okazję spotkać się ze starym przyjacielem.

— To wspaniale, Hagridzie.

— No to komu w drogę temu czas.

Oznajmił półolbrzym, kierując się w stronę zaplecza. Wszyscy podążyli za nim, a gdy w końcu tym swoim różowym parasolem otworzył przejście, znaleźli się na Pokątnej. Tak jak przypuszczali, nie zastali tu tłumów, a okolica dopiero budziła się do życia.

— Gdzie idziemy najpierw?

— Księgarnia.

— Sklep Madame Malkin.

— Sklep z miotłami.

Odpowiedziały Arturowi trzy głosy, na co ten zaśmiał się tylko.

— Dobrze, w takim razie najpierw pójdziemy po nowe szaty, później po gadżety do mioteł, a…

— Czy ja bym mogła od razu iść do Esów i Floresów?

Wtrąciła się Hermiona, patrząc prosząco na pana Weasleya. Szat nie potrzebowała, gdyż swoje kupiła w zeszłym roku, a sklep z miotłami najzwyczajniej w świcie ją nie interesował. Nie chciała marnować czasu, który mogłaby poświęcić na zapoznanie się nowymi woluminami w księgarni.

— Hermiono, to nie jest dobry pomysł, żebyś chodziła sama.

Stwierdziła zatroskanym głosem Molly.

— Nie wyjdę z księgarni, więc nic mi nie będzie. Poza tym nie ma tu tłumów.

Przekonywała Hermiona, nie dając za wygraną. Państwo Weasleyowi spojrzeli na siebie, w ciszy analizując wszystkie za i przeciw aż w końcu odezwał się Artur.

— Niech będzie, ale Hagrid z tobą pójdzie i poczeka przed księgarnią.

Hermiona uśmiechnęła się triumfalnie, zadowolona z tego, że udało jej się dopiąć swego.

— Dziękuję.

Powiedziała, po czym wraz z gajowym oddalili się w stronę księgarni.

— No to powiedz starem przyjacielowi, jak minęły ci wakacje?

Hermiona spięła się nieco, ale nie dała nic po sobie poznać. Zaczęła mówić, ale bardzo ogólnikowo, nie wdając się w szczegóły. Nie lubiła rozmawiać o sobie, a przynajmniej nie znalazła jeszcze takiej osoby, przed którą potrafiłaby w pełni się otworzyć. Ceniła sobie swoją prywatność i to bardzo. Powierzanie tajemnic istotom tak niepewnym, jak ludzie było dla niej nierozważne. Im mniej inni o tobie wiedzą, tym lepiej dla ciebie. Z Hagridem rozmawiali jeszcze chwilę, aż w końcu znaleźli się na miejscu.

— Hermiono…

Zaczął niepewnie gajowy, a dziewczyna spojrzała na niego zaciekawiona.

— Cholibka, bo skończył mi się środek na ślimaki, a te gady zżerają mi kapustę i pomyślałem, że skoro już tu jestem, a ty idziesz oglądać te wszystkie książki…

— Oczywiście, Hagridzie. Idź i załatw swoje sprawy, spotkamy się później.

Gajowy uśmiechnął się z wdzięcznością, a Hermiona odpowiedziała mu tym samym.

— Tylko nie wychodź stąd, bo to niebezpieczne.

Rzucił jeszcze na odchodne Hagrid, na co Hermiona przewróciła oczami, wchodząc do księgarni. Od razu uderzył w nią zapach pergaminu, który tak kochała.

— To jest to.

Szepnęła pod nosem, wchodząc pomiędzy regały. Niespiesznie przeglądała zgromadzone tu dzieła, co jakiś czas sięgając po książkę, która ją zainteresowała. Tu czas przestał dla niej istnieć, a ona sama przeniosła się go magicznego świata literatury. Tam mogła poszerzać swoją wiedzę lub śledzić losy fikcyjnych bohaterów. W obu przypadkach odcinała się do rzeczywistości i swojego życia, co w czytaniu uważała za najpiękniejsze. Przeglądała kolejny regał, gdy nagle usłyszała głosy, który wyrwał ją z transu.

— Hermiona.

— Harry?

Powiedziała cicho, słysząc głos przyjaciele, którego jednak nigdzie nie widziała.

— Jesteśmy pod niewidką. Chodźmy w jakiś kąt, musimy pogadać.

Hermiona skinęła tylko głową, kierując się w najdalszy zakątek księgarni, gdzie nie dosięgały ich ciekawskie spojrzenia klientów.

— Co wy tu robicie?

Zapytała pana Granger, gdy panowie pozbyli się peleryny. Już po wyrazach ich twarzy widziała, że coś kombinują.

— Byliśmy w sklepie z miotłami i spotkaliśmy Malfoya z Zabinim.

Oznajmił Ron, niemal wypluwając nazwiska znienawidzonych Ślizgonów.

— I co z tego?

— Oni coś kombinują.

— O co ci konkretnie chodzi, Harry?

— Podsłuchałem, jak mówili coś o Nokturnie, że muszą tam coś załatwić. Nie wydaje ci się to podejrzane?

Zapytał Harry, przyglądając się przyjaciółce. On już miał swoje teorie na temat poczynań tych kretynów, ale wolał na razie zachować je dla siebie.

— No właśnie, Harry ma rację. Powinniśmy…

Zaczął Ron, lecz Hermiona nie dała mu dokończyć.

— O nie, nie mam mowy. Nie zmierzam wpakować się przez was w kłopoty i to jeszcze z powodu Malfoya. Nie interesuję mnie, co oni robią i was też nie powinno.

Była pewna swego. Harry bardzo często tworzył różne teorie spiskowe, które zwykle okazywały się co najmniej naciągane. Nie zamierzała ryzykować swoim bezpieczeństwem dla kolejnej z nich.

— Ale posłuchaj, co jeśli to ma coś wspólnego z Voldemortem?

— Co niby Malfoy miałby dla niego robić? Ma szesnaście lat, po co on najpotężniejszemu czarnoksiężnikowi na świcie?

Hermiona nie dawała się tak łatwo przekonać. Przeczucie mówiło jej, że jedyne, co z tego wszystkiego może wyniknąć to kłopoty.

— Hermiono, proszę. Musimy to sprawdzić.

Tym razem odezwał się Ron. Wyciągnął rękę, aby położyć ją na ramieniu przyjaciółki, jednak ta, gdy tylko to zauważyła, cofnęła się o krok, patrząc nieufnie na rudzielca. Weasley opuścił rękę, nadal przyglądając się dziewczynie. Nigdy nie mógł zrozumieć jej dziwnych odruchów. Niby się przyjaźnili, ale Hermiona zawsze trzymała ich na dystans. Znali się od pierwszego roku, a oni nadal nie wiedzieli o niej zbyt wiele. Kiedyś zadawali pytania, ale szybko zrozumieli, że to bez sensu, gdyż wtedy jeszcze bardziej zamykała się w sobie. Starali się uszanować jej prywatność, choć nie raz zżerała ich ciekawość, czym spowodowana jest tajemniczość i nieufność panny Granger.

— To nie jest dobry pomysł, a wręcz fatalny.

Powiedziała Hermiona, przysuwając się jeszcze bliżej ściany. Czuła się nieco osaczona przez o wiele wyższych od siebie chłopaków.

— Pójdziemy za nimi, zobaczymy, co knują i wracamy. Nikt się nawet nie zorientuje, że zniknęliśmy.

Przekonywał Harry, usilnie ostając przy swoim. Czym było niebezpieczeństwo w obliczu rozpracowania Malfoya i jego bandy? Nie mogli zmarnować takiej szansy.

— Czy wy zdajecie sobie sprawę, że Nokturn jest dla nas co najmniej niebezpiecznym miejscem?

— Rób, co chcesz, my idziemy.

Oznajmił w końcu Harry, widząc postawę przyjaciółki. Panowie ponownie narzucili na siebie pelerynę i gdy już mieli odejść, zatrzymał ich głos Hermiony.

— Pójdę z wami, ale nadal uważam, że to głupi pomysł.

Westchnęła ciężko, ubolewając nad lekkomyślnością kolegów. Musiała pójść z nimi, aby nie narobiła sobie kłopotów. Czasami zastanawiała się, skąd ta dwójka ma taki talent do pakowania się w najgorsze bagno. Przyjaźnili się od ponad pięciu lat i nie raz przekonała, że oni są niczym magnes na kłopoty.

— Wspaniale. Wskakuj pod niewidkę.

Stwierdził z niekrytą radością Ron, odchylając materiał. Hermiona spojrzała na niego niezbyt przekonana. Że niby mają się tam cisnąć w trójkę i do tego przemieszczać? Na samą myśl o tym po jej plecach przeszedł nieprzyjemny dreszcz, dlatego natychmiast powiedziała.

— Nie, peleryna jest za mała dla nas wszystkich i będzie widać nogi. Ja dam sobie radę.

Nie zdążyli zaprotestować, gdyż Hermiona już skierowała się w stronę wyjścia z księgarni. Ostrożnie wyszła na ulicę, aby upewnić, że nikogo z Weasleyów, ani Hagrida nie ma w pobliżu. Na jej nieszczęście ulice były niemal puste.

— Idziemy od razu na Nokturn.

Szepnął tuż nad jej uchem Harry, a Hermiona obrała wskazany przez niego kierunek. Rozglądała się dyskretnie, czy aby na pewno nikt ich – a tak właściwie jej – nie obserwuje. Podświadomie chciała, aby ktoś ją zobaczył i zatrzymał, ale nic takiego nie nastąpiło. Bez trudu dotarli na miejsce. Weszli na ulicę Śmiertelnego Nokturnu i gdy wystarczająco się w niej zagłębili, chłopcy ściągnęli niewidkę.

— I co teraz?

Zapytała Hermiona, rozglądając się dookoła. Nokturn był naprawdę paskudnym miejscem z jeszcze gorszymi ludźmi.

— Idziemy szukać Malfoya i reszty. Muszą tu gdzieś być.

Stwierdził Harry i nie oglądając się na przyjaciół, ruszył przed siebie. Ron natychmiast podążył za nim, a Hermiona chcąc nie chcąc uczyniła to samo. Wszyscy zachowywali nadzwyczajną czujność i jak w przypadku chłopaków, rozglądali się za Ślizgonami. Szli i szli, coraz bardziej zagłębiając się w mroczną ulicę. Okolica stawała się coraz bardziej obskurna. W końcu znaleźli się na czymś w rodzaju niewielkiego placu z różnymi wątpliwej jakości sklepami. Zapewne brnęliby dalej, gdyby nie to, iż Hermiona przy jednym z budynków zauważyła grupkę ludzi. Zareagowała błyskawicznie. Złapała chłopaków za rękawy i wciągnęła za najbliższy kontener tak, aby nie było ich widać.

— Patrzcie.

Powiedziała szeptem, dyskretnie wskazując na grupkę chłopaków, nim jej przyjaciele zdążyli zacząć zadawać pytania. Gryfoni spojrzeli we wskazanym kierunku, przyglądając się odkryciu dziewczyny.

— To Malfoy.

Szepnął Ron, bez trudu rozpoznając blond czuprynę arystokraty.

— Na pewno jest tam też Zabini, Crabbe i Goyle, a tamten to chyba Nott.

Stwierdziła Hermiona, uważnie przyglądając się chłopakom. Bez wątpienia byli to członkowie Domu Węża, ale teraz nasuwało się pytanie, co oni tu robią?

— Musimy podejść bliżej. Tu nic nie słychać.

— Chyba zgłupiałeś, Harry.

Teraz Hermiona naprawdę myślała, że się przesłyszała. Ciekawość, ciekawością, ale czy oni nie posiadali nawet minimum instynktu samozachowawczego, czy też rozsądku?

— Wejdziemy pod niewidkę i nikt się nawet nie zorientuje.

— Nie ma mowy, nie możemy…

— To poczekaj tu na nas, a my zobaczymy, co się dzieje i wracamy.

Zdecydował Harry, narzucając pelerynę na siebie i Rona. Hermiona załamała ręce, nie mogąc już nic zrobić. Ci kretyni zniknęli, po raz kolejny na siłę ściągając na nich kłopoty. Jedyne, co jej pozostało, to przysunąć się jeszcze bliżej ściany i czekać. Z każdą chwilą była coraz bardziej zdenerwowana. Nie wiedziała, co zaraz może nastąpić. Nienawidziła nie mieć kontroli nad sytuacją tak jak w tej chwili. Niech tylko wrócą do domu, to już ona sobie z nimi porozmawia. Odechce im się tego typu eskapad. Przygody, przygodami, ale celowe nadstawiani karku, stanowiło przykład czystego kretynizmu. Czekała w napięciu na powrót chłopaków, gdy nagle stało się coś, co sprawiło, że jej serce stanęło. Z kontenera, za którym siedziała, spadła spora drewniana skrzynka, robiąc przy tym straszny hałas.

— Jasna cholera.

Usłyszała przekleństwo Rona i już wiedziała, że to jego sprawka.

— Ktoś tam jest, szybko.

Tym razem dotarł do nich głos Malfoya i już wiedzieli, że mają poważne kłopoty.

— W nogi!

Krzyknął Harry, wraz z Ronem puszczają się pędem przed siebie. Bez możliwości użycia różdżek, nie mieli szans z piątką tych dryblasów. Ich było dwóch, plus Hermiona, która nie dysponowała szczególną siłą fizyczną. Panna Granger pospiesznie podniosła się z ziemi i również zaczęła biec. Nie widziała chłopaków, gdyż ci nadal znajdowali się pod niewidką. Co jakiś czas migały jej tylko ich buty. Modliła się w duchu, aby jak najszybciej znaleźć się na Pokątnej, gdzie będą bezpieczni. Nagle jednak stało się coś, przez co wszystkie jej nadzieję zgasły. Była tak zdenerwowana, a równocześnie wystraszona, że nie zauważyła dziury w drodze. Wpadła w nią, czując, jak traci równowagę i upada, a jej nogę przeszywa niemiłosierny ból. Z jej gardła wydobył się krótki krzyk, a w oczach zalśniły łzy. Spojrzała w dół i się przeraziła. Jej stopa była wygięta pod dziwnym kątem, a do tego bolała niemiłosiernie. Chciała krzyknąć, aby zwrócić na siebie uwagę przyjaciół, którzy najwidoczniej nie zauważyli, co się stało. W tym jednak momencie poczuła, jak czyjaś dłoń zasłania jej usta, uniemożliwiając tym samym wydobycie z siebie jakiegokolwiek dźwięku.

— Siedź cicho, Granger, bo pożałujesz.

* U mnie wydarzenia z piątego roku w Ministerstwie Magii nie miały miejsca, a Tom nie kontrolował umysłu Harry’ego.

Witam.

No i jest pierwszy rozdział. Nie ukrywam, że osobiście jest z niego w miarę zadowolona, więc mam nadzieję, że i Wam przypadnie do gustu. Poza końcówką nie dzieje się tu za dużo, ale myślę, że Was nie rozczarowałam.

Chciałabym jeszcze podziękować za tak liczne komentarze pod prologiem. Nawet nie wiecie, jak wiele radości sprawiły mi Wasze słowa. Liczę, że dalsza część opowiadania również Wam się spodoba.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Laf