2. Riddle Manor

Hermiona spojrzała w górę i ujrzała nad sobą twarz Dracona Malfoya. Patrzył na nią nieodgadnionym wzrokiem, w którym jednak mogła dostrzec cień pogardy. Nie zdziwiło ją to zbytnio. Znosiła to od ładnych kilku lat, jednak teraz sytuacja była zupełnie inna. Spróbowała się wyrwać, co zaowocowało tylko ironicznym uśmiechem chłopaka.

— Nie szarp się, Granger, bo nas jest pięciu, a ty jedna. Poza tym z tą złamaną nogą i tak daleko nie zajdziesz. Swoją drogą to jesteś jeszcze bardziej niezdarna, niż myślałem.

Zakpił Draco, wywołując u części stojących obok kolegów śmiech. Szczerze to był dość zdziwiony jej obecnością tutaj. Granger na Nokturnie? Tego jeszcze nie było. Znał ją jednak na tyle, aby wiedzieć, że z pewnością ma swój powód, aby tu przebywać, a co najważniejsze, nie jest sama.

— Teraz zabiorę rękę, a ty grzecznie odpowiesz na moje pytania, tak?

Zapytał, udając autentycznie zainteresowanego jej zdaniem, no co Hermiona zmroziła go wzrokiem. Powiedzieć, że wpakowała się w kłopoty to zdecydowanie za mało. Podsumowując: znajduje się na Nokturnie, najprawdopodobniej ma złamaną nogę, otaczają ją znienawidzeni Ślizgoni, a do tego wszystkiego nie ma pojęcia, gdzie są Harry i Ron. Draco powoli odsunął rękę z jej twarzy, a Hermiona nie zastanawiając się ani chwili, splunęła mu w twarz. Może i jest w potrzasku, ale nie pozwoli się zastraszyć. Niech nawet nie myślą, że teraz będzie ich błagać o litość, czy też się płaszczyć. Przez cały czas patrzyła Malfyowi w oczy, przez co zauważyła, jak zaczynają one płonąć gniewem. Uniósł rękę, a Hermiona przymknęła powieki, przygotowując się na cios, który jednak nie nastąpił. Zamiast tego usłyszała cichy, choć groźny syk przy swoim uchu.

— Masz szczęście, szlamo, że nie biję kobiet, ale jeszcze jeden taki numer i zacznę się zastanawiać, czy ty zasługujesz na to miano. A teraz gadaj, dlaczego nas szpiegujesz i gdzie reszta twojej zidiociałej bandy.

Draco za wszelką cenę starał się zapanować nad wściekłością, choć nie było to łatwe. Jak ta szlama śmiała go tak znieważyć? Żadna dziewczyna, ba nawet facet nie odważyłby się na coś takiego. No ale o czym on mówi, to Granger, sfiksowana kujonka, stroniąca od ludzi. Czasami nawet trochę go intrygowała, lecz szybko mu przechodziło, gdy przypominał sobie, kim jest. Nie chodziło tu o wygląd. Nie była brzydka, ale do piękności też by jej nie zaliczył. Ot tak normalna dziewczyna. Miała jednak w sobie coś, co pobudzało ciekawość. Gdyby nie stronienie od ludzi, a w szczególności płci przeciwnej, z pewności nie jeden chłopak mógłby się nią zainteresować. Ale nie on. Była szlamą i nic nie mogło tego zmienić. Poza tym nikt nie potrafił go wkurzyć tak, jak ta dziewczyna. Nawet, teraz gdy jej sytuacja była beznadziejna, pozostała nadzwyczaj bezczelna.

— Spieprzaj, Malfoy.

Warknęła Hermiona, nadal hardo patrząc mu w oczy. Niech z nią zrobią, co chcą, ale na pewno nie będzie się płaszczyć. Skrycie liczyła, że lada moment przybędą tu z odsieczą jej przyjaciele. Jednak z każdą kolejną sekundą jej nadzieja stawała się coraz bardziej złudna. Chociaż chyba by jej tu nie zostawili. Na pewno zaraz wrócą i jakoś ją z tego wyciągną. Przez nich się tu znalazła, dlatego liczyła, że i oni jej teraz pomogą. W końcu są przyjaciółmi. Nie zostawia się bliskich sobie osób na pastwę losu.

— Czyli nie będziesz współpracować.

Brak odpowiedzi Draco uznał za potwierdzenie swoich słów. Zresztą nie spodziewał się niczego innego. Prędzej oswoiłby trolla, niż nakłonił do czegokolwiek tę dziewczynę. Ostatecznie podniósł się do pozycji stojącej i spojrzał na swoich kumpli.

— Co z nią zrobimy?

Zapytał Goyle, trącając Hermionę nogą. Jemu w przeciwieństwie do Dracona brakowało opanowania i podstawowych zasad kultury osobistej. Może i Malfoy również nie świecił w tej kwestii przykładem, ale swoje zasady posiadał i nie wyobrażał sobie ich złamać.

— Jak to co? Damy suce nauczkę i zostawimy.

Crabbe zaśmiał się paskudnie, uradowany z perspektywy zadania bólu drugiemu do tego bezbronnemu człowiekowi. Draco spojrzał na niego z politowaniem. W takich chwilach zastanawiał się, dlaczego w ogóle rozmawia z tymi kretynami.

— Vincent, z łaski swojej zostaw myślenie osobom, które posiadają mózg.

Tym razem odezwał się Nott, który w żadnym wypadku nie pochwalał pochopnego działania, tym bardziej tak bestialskiego. Jak tym idiotom w ogóle mogło przyjść do głowy, żeby zrobić krzywdę tej dziewczynie? Może i była szlamą, ale nadal pozostawała kobietą.

— Najlepiej chodźmy stąd i zostawmy ją w spokoju.

Dodał po chwili Teodor, przez o większość spojrzała na niego, jakby widzieli się po raz pierwszy w życiu.

— Co ty bredzisz? Mamy darować tej szlamie?

Crabbe był oburzony. Mieli na wyciągnięcie ręki Granger, a oni chcieli ją puścić wolno? Jak można zmarnować taką okazję na odegranie się na tej brudne szlamie?

— Nott ci chyba powiedział, że masz się zamknąć.

Warknął Draco, który przez cały czas obserwował Hermionę. W tym momencie wydawała mu się taka bezbronna. Leżała na boku, jakby kompletnie nie zwracając na nich uwagi. Dopiero teraz w pełni zdał sobie sprawę, jaka jest drobna i delikatna. Zawsze była niska, szczególnie przy jego niemałym wzroście metr dziewięćdziesiąt trzy, ale gdy widział ją tu taką, zdawała się naprawdę krucha. Jeszcze nigdy nie patrzył na nią w taki sposób.

— To może ty nam powiesz, szlamo, co mamy z tobą zrobić?

Dziwne rozmyślania Dracona przerwał Vincent, który zwrócił się do leżącej dziewczyny. Jej bezbronność zdawała się dawać mu niemałą satysfakcję. Jakby fakt, że ma nad kimś przewagę, mógł uczynić go lepszym. Hermiona niechętnie podniosła wzroki i spojrzała z odrazą na otyłego chłopaka.

— Najlepiej iść do diabła i już stamtąd nie wracać.

Odpyskowała, co bardzo nie spodobało się Ślizgonowi. Nie wahał się ani przez chwilę, tylko kopnął ją w brzuch. Hermiona zagryzła dolną wargę, aby nie jęknąć z bólu. Niestety musiała przyznać, że temu osiłkowi siły nie brakowało, co odczuła na własnej skórze.

— Crabbe, rozumiem, że ciężko ci okiełznać swoją dziką naturę, ale daj sobie na wstrzymanie.

Zganił kolegę Teodor, który w żadnym wypadku nie popierał bezpodstawnej przemocy, szczególnie że ofiarą Crabbe’a była bezbronna dziewczyna. Jej pochodzenie nie miało tu znaczenia. Każda kobieta zasługiwała na szacunek bez względu na to, w jakiej rodzinie się urodziła.

— Od kiedy z ciebie się zrobił taki obrońca, Nott?

— Od kiedy taki patałach jak ty nie potrafi się zachować jak facet.

— Skończcie.

Zarządził w końcu Draco, a wszyscy umilkli. To, że był nieoficjalnym liderem tej grupy, nie podlegało dyskusji. Malfoy w każdym aspekcie życia udowadniał, że uwielbia rządzić, a co najważniejsze ma do tego predyspozycje. Zawsze miał to, czego chciał i kiedy chciał, a takiej pewności siebie jak młody arystokrata nie posiadał chyba nikt. Cecha ta była dość przydatna, szczególnie w momencie, gdy pragnął coś osiągnąć. 

— Powinniśmy…

Zaczął Draco, jednak przerwało mu nagłe przybycie dwóch mężczyzn.

— Co tu się dzieje?

Zapytał Lucjusz Malfoy, omiatając wzrokiem całą sytuację. Musiał przyznać, że zastali tu z Danielem Nottem dość niecodzienny widok. Obaj mężczyźni bez trudu rozpoznali leżącą dziewczynę. Ta szlama była powszechnie znana w szeregach Czarnego Pana, poza tym chodziła na ten sam rok, co synowie obu mężczyzn.

— Ta szlama nas szpiegowała.

Powiedział natychmiast Crabbe, nim ktokolwiek zdążył go uprzedzić. Draco zaklął w myślach. To koniec, a Granger miała przesrane. Powiedzieć, że ta dziewczyna ma pecha to zdecydowanie za mało. Vincent podpisał na nią wyrok, którego skutki z pewnością nie będą przyjemne.

— Doprawdy?

— Ojcze…

Zaczął Draco, widząc złowrogi błysk w oczach Lucjusza. Może i nie znosił Granger, ale nikomu nie życzył tego, co mogło ją teraz spotkać. Należała do Zakonu, co w ich środkowcu było największą zbrodnią.

— Zamilcz.

Powiedział spokojnie Lucjusz, nawet nie patrząc na syna. Ta szlama bez wątpienia mogła mu przynieść wiele korzyści i nie zamierzał zmarnować takiej szansy.

— Zabieramy ją do Lorda. Ta szlama jest blisko Pottera, a temu z kolei niedaleko do Dumbledore’a, Może dowiemy się czegoś o tym starym zgredzie.

Paskudny uśmiech Lucjusza mówił Hermionie wszystko. Jedyne słowo, jakie w tym momencie przychodziło jej do głowy to piekło, bo i co innego może czekać mugolaczkę w nieuchwytnej twierdzy Lorda? Na jednym z zebrań Zakonu udało im się podsłuchać, że pomimo wszelkich starań nie są w stanie zlokalizować siedziby Voldemorta, a teraz ona tak po prostu ma tam trafić. Szanse na to, iż kiedykolwiek wyjdzie stamtąd żywa, wynosiły mniej niż zero. Dla nich była niczym, źródłem informacji, których nie zamierzała udzielić, co jeszcze bardziej zwiększało prawdopodobieństwo jej rychłego zgonu. Bała się i to bardzo. Kto w tak młodym wieku chciałby umierać? Nie zamierzała się jednak poddać. Jaką by była Gryfonką, gdyby tak po prostu dała się poprowadzić na pewną śmierć?

— Chłopcy, znikajcie stąd. Wspomnimy Czarnemu Panu o was, a szlamą zajmiemy się sami.

— Po moim trupie.

Warknęła Hermiona, podnosząc się na łokciach. Obudziła się w niej jeszcze większa wola walki, choć w pełni zdawała sobie sprawę z beznadziejności sytuacji, w której się znalazła.

— Czy ja pozwoliłem ci się odezwać? Crucio!

Strumień czerwonego światła uderzył w Hermionę, która po raz pierwszy w życiu poczuła tak przeraźliwy ból fizyczny. Każda nawet najmniejsza komórka jej ciała płonęła, a kości zdawały się pękać. Zacisnęła zęby, byle tylko nie zacząć krzyczeć, co nie było łatwe. Wszystko w niej wyło, błagając o litość, ale ona milczała, wijąc się w konwulsjach. Nad tym nie mogła zapanować. Jedyne czego teraz pragnęła to końca tych mąk, choć podświadomie wiedziała, że to zaledwie przedsmak tego, co ją czeka. Nie miała pojęcia, ile trwała w tym piekle, lecz nagle ból ustał, pozostawiając po sobie uczucie odrętwienia.

— Może to cię czegoś nauczy.

Oznajmił z wyższością Lucjusz, patrząc na ciężko oddychającą dziewczynę. Jego słowa u większości zgromadzonych wywołał paskudny uśmiech. Nie dotyczyło to jednak Dracona, Teodora i Blaise’a. Nott i Zabini nigdy nie przejawiali skłonności do okrucieństwa, czy też zadawania ludziom bólu. Nie sprawiało im to najmniejszej satysfakcji, wręcz uchodziło za odrażające. Za to Draco czuł się co najmniej zdezorientowany. Nie raz życzył Granger jak najgorzej, lecz teraz gdy na własne oczy widział jej cierpienie, czuł coś na kształt współczucia. Poza tym jego zdaniem takie okrucieństwo nie przystało prawdziwym arystokratom. Matka od małego wpajała mu, że powinien być dumny i świecić przykładem, a nie dawać ludziom powody do oczerniania ich rodu. Ona sprawiła również, iż uważał przemoc względem kobiet za coś niedopuszczalnego. Może i niejednokrotnie krzywdził Granger słowem, ale nawet na nią nie ośmieliłby się podnieść ręki. Szkoda jednak, że nie wszyscy mają tak wspaniałe matki, jak Narcyza.

— Nie słyszeliście? Znikajcie stąd.

Rozmyślania Dracona przerwał zniecierpliwiony głos Daniela Notta, który całą sytuację postrzegał tak jak Lucjusz. Ta mała może się im przydać, nie tylko do zdobycia informacji, ale i zaskarbienia sobie łask Czarnego Pana. Młodzi Ślizgoni niechętnie, ale zaczęli się zbierać. Gdy oddalili się o kilka metrów, Draco po raz ostatni odwrócił się i zobaczył, jak Nott Senior oszałamia i tak wyczerpaną Granger.

— Zadowolony jesteś z siebie?

Zapytał nagle rozgoryczony Teodor, czym nieco zdziwił Dracona.

— O co ci chodzi?

— O to, że gdybyśmy ją zostawili w spokoju, teraz nie wlekliby jej na pewną śmierć.

I właśnie w tym momencie Draco po raz pierwszy poczuł wyrzuty sumienia. Oczywiście, że nadal nie znosił Granger, co do tego nie miał wątpliwości, ale nawet ona nie zasłużyła sobie na taki los.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Działanie zaklęcia powoli mijało, a Hermiona zaczęła odzyskiwać przytomność. Pierwsze, co poczuła to straszliwy ból głowy. To jednak nie było najgorsze, gdyż zaraz potem dotarł do niej impuls ze złamanej nogi. Utwierdziło ją to w przekonaniu, że nie tkwi w jednym ze swoich chorych koszmarów, a to piekło, które pamięta, nadal trwa. W końcu zdecydowała się otworzyć oczy i wtedy zdała sobie sprawę, że nie leży już na brudnej ulicy, a wypolerowanej podłodze z czarnego marmuru. To mogło oznaczać tylko jedno…

— Czyli jednak zdecydowałaś się obudzić?

Głos tak podobny do syku węża sprawił, że po plecach Hermiony przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Z trudem podniosła obolałą głowę, a to, co zobaczyła, wywołało u niej gęsią skórkę. Zaledwie dwa metry przed nią stał wysoki, bogato zdobiony tron, a na nim siedział sam Tom Marvolo Riddle. Widziała go po raz pierwszy i od razu zrozumiała, co w nim tak przerażało ludzi. Trupio blada cera, nos zastąpiony parą nozdrzy niczym u węża, wąskie usta, brak włosów i najgorsze szkarłatne oczy, które teraz wpatrywały się w nią z niekrytym zadowoleniem, ale i pogardą. Gdyby miała jakiekolwiek szanse na przeżycie, te oczy z pewnością nawiedzałby ją w koszmarach, które i tak miewała bardzo często. Hermiona nie odpowiedziała nic na pytanie Lorda, gdyż nie wiedziała, co a poza tym wątpiła, aby z jej gardła wydobyło się coś więcej niż żałosny jęk. Zamiast tego rozejrzała się w miarę możliwości dookoła, co sprawiało, że zapragnęła umrzeć już teraz. Po obu jej stronach w szeregach stało kilkunastu śmierciożerców. Nie mieli na sobie masek, a jedynie czarne szaty. Hermiona kilku kojarzyła z gazet lub widzenia, ale większości nie znała.

— Odpowiadaj, szlamo, gdy Lord do ciebie mówi!

Warknął jeden ze śmierciożerców, lecz Tom uciszył go jednym ruchem ręki.

— Spokojnie, Avery. Panna Granger na pewno z przyjemnością z nami porozmawia.

Powiedział jak zwykle nadzwyczaj spokojnie Tom, nie spuszczając wzroku z leżącej przed nim dziewczyny. Musiał przyznać, że gdy Malfoy i Nott ją tu przyprowadzili, był naprawdę zadowolony. Wiele o niej słyszał i od dłuższego czasu go intrygowała. Mimo mugolskiego pochodzenia swoimi umiejętnościami i wiedzą biła na głowę niejednego arystokratę. Od dawna chciał się przekonać, czy istotnie jest taka harda i dumna, jak mówią.

— W takim razie może zaczniemy od tego, że powiesz nam, dlaczego szpiegowałaś swoich szkolnych kolegów.

Hermiona ponownie przeniosła wzrok na Voldemorta. Wiedziała, że tak będzie. Zanim ją ostatecznie wykończą, nie odmówią sobie zabawy jej kosztem.

— Nikogo nie szpiegowałam.

Odpowiedziała zgodnie z prawdą. W tym momencie poczuła gniew, pomieszany z żalem do Harry’ego i Rona. To przez nich się tu znalazła. Najpierw wciągnęli ją w te swoje gierki, a potem zostawili jak jakiegoś śmiecie na pastwę Ślizgonów. Dlaczego to ona musiała płacić za ich głupotę i lekkomyślność? Gdzie jest sprawiedliwość na tym świecie? Czy naprawdę za troskę o przyjaciół, którzy jak się okazało nie, byli jej warci, teraz przyjdzie jej skończyć w tak straszny sposób?

— Nie kłam. Moi ludzie wszystko mi powiedzieli. Mając minimum honoru, który podobno cechuje was Gryfonów, powinnaś powiedzieć prawdę, ale czego się można był spodziewać po jakiejś plugawej szlamie.

— Ja mówię prawdę, a że ty i ta banda mi nie wierzycie to nie mój problem.

„Rzeczywiście bezczelna”, pomyślał nieco zaskoczony Lord. Nikt nie śmiał do niego mówić w taki sposób. Bardzo mu się to nie spodobało. Ta dziewucha nie okazywała mu należytego szacunku, na co nie zmierzał sobie pozwolić. Wychodził jednak z założenia, że w taki, czy inny sposób każdego można nauczyć pokory.

— Widzę, że nie jesteś skora do współpracy.

Bardziej stwierdził, niż zapytał Tom. Odpowiedziała mu cisza, dlatego ponownie zabrał głos, tym razem zwracając się do śmierciożerców.

— Jest ochotnik, który nauczy naszego gościa, jak powinien się zachowywać?

Z szeregów natychmiast wystąpiło pięć osób. Lord zamyślił się na chwilę. Bellatrix cechowało niemal nieludzkie okrucieństwo i jej lekcji panna Granger mogłaby nie przeżyć, a tego na razie nie chciał. Jej mąż Rudolf również nie należał do najlepszych kandydatów. Crabbe Senior była zbyt prymitywny, a jego metodom brakowało wyszukania. Tom wahał się pomiędzy Lucjuszem a Danielem. Obaj słynęli z wyrafinowania i okrucieństwa. Lucjusz jednak miał jedną wadę, zbyt łatwo dawał się wprowadzić z równowagi, co bywało zgubne w skutkach.

— Nott, udziel tej szlamie lekcji, którą zapamięta na długo.

Mężczyzna z ledwie zauważalnym uśmiechem podszedł do Hermiony, a cała reszta zawiedzionych ochotników wróciła do szeregów.

— Oczywiście, mój panie.

Odpowiedział służalczo Nott, wyciągając różdżkę. Panna Granger poczuła, jak ogarnia ją bezsilność i przerażenie. Za wszelką cenę starała się tego nie pokazywać, co przychodziło jej z niemałym trudem. Lęk był czymś naturalnym, szczególnie w takich okolicznościach. Coś jej mówiło, że ten Cruciatus, którym oberwała, był niczym w porównaniu do tego, co czeka ją teraz.

— Zacznijmy od czegoś lżejszego.

Stwierdził spokojnie Daniel, napawając się przerażeniem swojej ofiary. Hermiona przymknęła oczy, przygotowując się na ból, który nadszedł bardzo szybko. Ponownie zawładnął nią ogień, a ciało zaczęło się miotać po podłodze. Zaklęcie było naprawdę silne, ale i tym razem dziewczyna nie wydała z siebie nawet jednego pisku. Zacisnęła pięści i zęby, byleby nie dać im tej cholernej satysfakcji. Z każdą sekundą ból przybierał na sile, a wszystko w niej wyło, błagająco o ukojenie. Nie mogła nawet normalnie myśleć, cierpienie przyćmiewało wszystko inne. Jej męki trwały o wiele dłużej niż za pierwszym razem, co jednak nie skłoniło Hermiony do krzyku, czym zdziwiła zarówno śmierciożerców, jak i Lorda. Zwykle ofiary Notta niemal wyły z bólu, błagając o litość, a ona nic. Pogłoski o niezwykłej naturze tej dziewczyny okazały się nieprzesadzone. Nie działało to jednak na jej korzyść, gdyż teraz każdy zaczął się zastanawiać, ile trzeba sobie zadać trudu, aby ją złamać.

— To może teraz po tym skromnym powitaniu przejedziemy do sedna sprawy. Powiedz nam, szlamo, co planuje Zakon?

Do Hermiony słowa Lorda docierały jakby z oddali. Leżała oddychając ciężko i usiłując się nieco uspokoić. Bolało ją absolutnie wszystko, a głowa pulsowała tępym bólem. Nawet gdyby chciała, wątpiła, aby jakiekolwiek słowo wydostało się z jej ust.

— Moja cierpliwość się kończy.

Powiedział nieco groźniej Tom. Hermiona z trudem powstrzymała cisnące jej się do oczu łzy. Czego oni jeszcze od niej chcieli? Mało im było jej upokorzenia? Udało im się sprawić, iż w tym momencie naprawdę czuła się jak śmieć. Leżała u ich stóp, całkowicie zależna od ich woli. Nie mogła nawet wstać, gdyż zapewne i tak by upadła z powodu uszkodzonej nogi.

— Nott, myślę, że czas na bardziej radykalne środki.

Wystarczyło jedno spojrzenie na Toma, aby mężczyzna widział, co jego pan ma na myśli. Daniel wypowiedział jedno zaklęcie, a w jego dłoni pojawił się bat. Machnął nim w powietrzu, wywołując głośny świst, przez co po plecach Hermiony przeszedł dreszcz strachu. Zawsze kojarzyła tego typu rzecz z karami dla zwierząt, ale tak na dobrą sprawę dla tych ludzi ona stała w hierarchii niżej nawet od nich. W tym momencie przestała walczyć ze łzami, które zaczęły spływać po jej policzkach. Znajdowała się w twierdzy potwora, po tym jak najlepsi przyjaciele zostawali ją na pastwę jego popleczników. Czym ona sobie zasłużyła na taki los? Voldemort uśmiechnął się triumfalnie, widząc łzy dziewczyny. Czuł wręcz chorą satysfakcję, że pokazała przed nimi swoją słabość.

— Kontynuuj.

Nakazał Tom, a Daniel jednym machnięciem różdżki rozciął bluzkę dziewczyny, odsłaniając jej plecy. Hermiona przez ułamek sekundy ogarnięta panicznym strachem rozważała próbę ucieczki, ale wtedy otrzymała pierwszy cios. Tym razem pisk zarówno zaskoczenia, jak i bólu mimowolnie wyrwał się z jej gardła, rozdzierając panującą w pomieszczeniu ciszę. Już przestała zważać na to, że oni wszyscy na nią patrzą i tylko czekają, aby z niej drwić. Ból, upokorzenie i strach, jakie odczuwała, były nie do zniesienia. Sama nie widziała, czy bardziej cierpi fizycznie, czy też psychicznie. Ciało miała obolałe, a plecy pulsowały żywym ogniem. Najgorsze jednak było to, co działo się w jej głowie. Natłok myśli i emocji sprawiał, iż powoli traciła kontakt z rzeczywistością. Dopiero kolejne uderzenie i fala bólu sprawdziły ją na ziemię. Krzyknęła, mocno zaciskając powieki, spod których wypływało coraz więcej łez. W tym momencie pragnęła śmierci. Wiedziała, że to dopiero początek jej cierpienia, które i tak zakończy się konaniem w męczarniach. Nie tak wyobrażała sobie swój koniec. Hermiona Granger w wieku szesnastu lat zginie, zakatowana przez śmierciożerców. Ktoś jednak nad nią czuwał, ponieważ gdy Nott zamierzał jej zaserwować kolejny cios, drzwi do sali otworzyły się z hukiem. Hermiona z niemałym trudem przekręciła głowę i wtedy ją ujrzała. W progu stała dostojna kobieta, ubrana w długą do ziemi, czarną szatę. Jej cera była brzoskwiniowa, a włosy długie o rudawym odcieniu, spięte w kok. Omiotła swoimi szarymi oczami pomieszczenie, w którym wszyscy zamarli w bezruchu. Kobieta roztaczała wokół siebie dziwną aurę, w której dominowały dostojność i duma. Dopiero gdy spojrzała na zmaltretowaną Hermionę, a ich oczy się spotkały jej postawa uległa natychmiastowej zmianie. Twarz przybrała odcień trupio blady, a jedyne, co wyrażała to szok. Nie mogła uwierzyć w to, co widzi. Czy to, aby na pewno możliwe, żeby…? Dłuższą chwilę zajęło jej otrząśnięcie się z pierwszego szoku. Dopiero wtedy kobieta zrozumiała, co tu się dzieje.

— Nie waż się jej tknąć!!!

Ryknęła na Notta, który nie rozumiał, o co chodzi. Nie dane mu jednak było zbyt długo myśleć, gdyż kobieta wyciągnęła przed siebie ręce, z których wystrzelił potężny strumień wody. Był na tyle silny, że Daniela, w którego został skierowany, odrzuciło na ścianę z taką mocą, iż stracił przytomność. Wszystkich zamurowało, a ich szok pogłębił się jeszcze bardziej, gdy kobieta podbiegła do półprzytomnej dziewczyny i upadła przed nią na kolana.

— Julianne, co ty wyprawiasz?

Zapytał z niedowierzaniem Tom, patrząc na poczynania swojej żony. Zwykle opanowana i dostojna teraz roztrzęsiona klęczała na podłodze przed jakąś szlamą.

— Jak ty jej mogłeś nie poznać?!

Krzyknęła z wyrzutem Julianne, mając łzy w oczach. Jej wystarczyło jedno spojrzenie, aby wiedzieć, kim jest ta dziewczyna, a Tom nawet będąc tu dłużej, nie poznał jej.

— O czym ty mówisz?

— Przecież to Margaret!

To było ostatnie zdanie, które usłyszała Hermiona, nim zemdlała.

Witajcie.

No i jest rozdział drugi. Może nie powala długością, ale jak zapewne wiecie, nie mogłam się oprzeć pokusie przerwania w tym oto cudownym momencie.

Dziękuję za wszystkie komentarze pod rozdziałem pierwszym. Naprawdę wiele dla mnie znaczą, szczególnie że ta historia jest dla mnie niezwykle ważna. Mam nadzieję, że i Was pochłonie ona choć w połowie tak jak mnie.

WAŻNE

Chciałabym poruszyć jeszcze jedną kwestie, a mianowicie charakter Hermiony. Wiele osób zastanawiało się dlaczego jest taka, a nie inna, dlatego postanowiłam powiedzieć nieco na ten temat. Jej zachowanie nie jest zwykłym widzi mi się. W tym przypadku radziłabym pamiętać, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Tu wszystko się ze sobą łączy, o czym ja wiem, ale Wy jeszcze nie. Oczywiście wszystko stopniowo będzie stawało się jasne, aż w końcu zrozumiecie sens nie tylko zachowania Hermiony, ale też innych bohaterów, którzy niebawem pojawią się w tym opowiadaniu. A i jeszcze jedno, tytuł tej historii - „Opętani demonami przeszłości” – nie jest wyłącznie moim wymysłem i odnosi się do więcej niż jednego bohatera. Dobrze żebyście o tym również pamiętali.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Laf