8. Prastara magia

— Synu.

Pogrążony we śnie Draco mruknął pod nosem coś niezrozumiałego, niezadowolony z faktu, iż ktoś zakłóca jego spokoju. Czuł, że jest jeszcze wcześnie, a przynajmniej dla niego. Ostatecznie postanowił zignorować natręta i spać dalej, lecz nie docenił uporu intruza.

— Draco, wstawaj.

— Kimkolwiek jesteś, zlituj się i odejdź.

Wymamrotał w poduszkę, a już po chwili poczuł nieprzyjemny chłód spowodowany zabraniem mu kołdry.

— Co jest?!

Tym razem podziało, Draco podniósł głowę, zdając sobie sprawę, że przy jego łóżku stoi Narcyza, trzymając w ręku róg kołdry.

— Draconie Lucjuszu Malfoyu jesteś skończonym leniem i śpiochem.

— To po co mnie budzisz w środku nocy?

— Jest ósma rano.

Draco jęknął żałośnie, ponownie ukrywając twarz w poduszce. Za co ona na Salazara go tak karze? To jest ostatni dzień, kiedy może się porządnie wyspać, a matka budzi go o tej porze. Jutro wraca do Hogwartu, co wiąże się z brakiem możliwości wylegiwania się do późna.

— Wstań i ubierz się odpowiednio, twój ojciec oczekuje cię w salonie.

— Nie może poczekać, aż się wyśpię?

— Nie. Za godzinę miecie się stawić w twierdzy Czarnego Pana.

Te słowa podziałały na Dracona niczym kubeł zimnej wody. Natychmiast poderwał się z łóżka, patrząc na matkę z niekrytym zdziwieniem.

— Po co mam tam iść?

Zapytał, gdy Narcyza milczała, nie racząc mu wytłumaczyć, o co w tym wszystkim chodzi.

— Nie wiem, ojciec i Severus powiedzą ci więcej, a teraz proszę cię, żebyś w końcu wstał i się ubrał.

Po tych słowach kobieta odwróciła się i opuściła pokój syna. Jej chłód i wyniosłość zbytnio go nie obeszły. Narcyza to arystokrata z krwi i kości, zachowująca się nienagannie na każdym kroku. Nigdy nie wątpił w jej miłość, po tylu latach zdążył już się przyzwyczaić do takiego stanu rzeczy. Taka była arystokracja i już. Poza tym w tym momencie jego myśli zajmowało zupełnie co innego, a mianowicie powód niespodziewanego spotkania z Lordem. Po jaką cholerę miał tam iść? W Riddle Manor gościł raz, a teraz nagle sam Voldemort go zaprasza? Nawet się nie łudził, że nie ma on w tym swojego interesu, co wzmogło jego niepokój. Nie dość, że ma niańczyć Riddle w Hogwarcie to teraz jeszcze to.

— Cudownie.

Podsumował Draco, zwlekając się z łóżka. Nie miał za bardzo wyboru, gdyż sprzeciwienie się Lordowi, nie mając na nazwisko Riddle, było równoznaczne z samobójstwem. Podszedł do szafy i po chwili zastanowienia wyciągnął z niej błękitną koszulę oraz czarne spodnie. Miał jeszcze czas, więc uznał, że odprężająca kąpiel przed spotkaniem z Czarnym Panem jest jak najbardziej wskazana. Tym bardziej, iż coś mu mówiło, że będzie miał okazję spotkać się z Hermioną, co zawsze wymagało od niego sporych pokładów spokoju i cierpliwości.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Hermiona w końcu po godzinnym biegu zatrzymała się przy imponującej fontannie znajdującej się w ogrodzie. Była zmęczona, ale i odprężona. Właśnie tak działało na nią bieganie i ciągnąca się w nieskończoność posiadłości Riddle’ów. Głównie upodobała sobie ogród, gdzie mogła się odciąć od tego wszystkiego, co aktualnie ją otaczało. Resztę stanowił głównie las, który na swój sposób również urzekł Hermionę. Przez te kilkanaście dni starała się tu biegać codziennie i teraz z czystym sumieniem mogła przyznać, że będzie jej tego brakowało. No ale cóż, błonia w Hogwracie bez wątpienia skutecznie zastąpią jej posiadłość Riddle’ów. Cieszyła się, że już jutro wraca do szkoły. Starała się pomijać fakt, że będzie to dla niej niełatwe wyzwanie. Jako córka Voldemorta wraz z pochodzeniem zyska zapewne wielką niesławę i mnóstwo problemów. To, że Tom siał postrach i budził u innych nienawiść, a nawet obrzydzenie nie podlegało dyskusji. Wraz z nazwiskiem została jej przyklejona łatka córki pozbawionego ludzkich uczuć tyrana. Szczerze wątpiła w to, aby ludzie po poznaniu prawdy przywiązywali wagę do tego, jaka jest i była. Nie, żeby przejmowała się tym, co sądzą o niej inni, ale wiedziała, że człowiek to najokrutniejsza istota na świecie, mogąca zranić nie tylko przy użyciu siły, czy też magii. Teraz nie da rady tak po prostu zlać się z tłumem i chyba to przerażało ją najbardziej. Bal, na którym stanowiła główną atrakcję, był zaledwie namiastkę tego, co czeka ją w szkole. „Nie myśl o tym!”, zganiła się w myślach, zanurzając dłonie w fontannie. Chłodną wodą obmyła twarz i przedramiona, oddychając z ulgą. Na zamartwianie się przyjdzie jeszcze czas. Zamierzała wrócić do domu, gdy nagle zmaterializowała się przed nią Błyskotka.

— Witam, panienko.

— Cześć, Błyskotko, co cię do mnie sprowadza?

— Pan kazał powiedzieć panience, żeby za pół godziny zjawiła się w jego gabinecie.

Hermiona zmarszczyła z konsternacją brwi. Wizyta u Toma mogła oznaczać tylko kłopoty. Nigdy nie wzywał jej bez powodu, a tym razem podejrzewała, iż chodzi o jej rychły powrót do szkoły. Zapewne zostanie zaszczycona jakimś niezwykle pouczającym kazaniem, jak ma się zachowywać w Hogwarcie. Na samą myśl o tym szlag ją trafiał, ale wiedziała, że nie ma wyjścia. Przez ten krótki okres nauczyła się wielu rzeczy, między innymi tego, że może się nie zgadzać z Tomem, a nawet i kłócić, ale nigdy ignorować. Dla niego stanowiło to największą zniewagę, której tak łatwo nie odpuszczał.

— Dziękuję, Błyskotko.

Zwróciła się do skrzatki Hermiona, po czym ta teleportowała się z powrotem do posiadłości. Panna Riddle żwawym krokiem również ruszyła w stronę domu. Czasu nie miała za wiele, a nie zamierzała iść do Toma spocona i w stroju do biegania. Okrążyła posiadłość i już po chwili znalazła się w jej środku. Przeszła przez hol, zmierzając w stronę schodów, gdy nagle coś ją zatrzymało.

— Dzień dobry, panienko Riddle.

Zdziwiona Hermiona odwróciła się w stronę, skąd dochodził głos i wtedy ujrzała stojących przy jednej ze ścian trzech mężczyzn: Severusa, Lucjusza i Dracona. Zmieszała się nieco, gównie z powodu natarczywego wzroku Malfoya Juniora, który bezczelnie lustrował ją od góry do dołu. W tym momencie Draco musiał przyznać rację przyjacielowi, Riddle wcale nie prezentowała się najgorzej. Zgrabne, choć nie za długie nogi, co przy jej wzroście było oczywiste. Krągłości tam, gdzie potrzeba, zaróżowiona z wysiłku twarz i włosy upięte w wysoki kucyk. Patrząc tak na nią, po raz kolejny zdał sobie sprawę, jaka jest drobna. Pierwsze słowo, jakie cisnęło mu się na usta to „mała”. Absolutnie nie chodziło o to, że wygląda jak szkielet, miała co i gdzie potrzeba, lecz jej wzrost i ogólna postawa czyniły z niej naprawdę kruchą. „I pomyśleć, że w środku siedzi taka wredna bestia”, pomyślał rozbawiony Draco, spoglądając dziewczynie w oczy, na co ta zmarszczyła gniewnie brwi. Jak on się śmiał na nią gapić i po co w ogóle tu przylazł?

— Dzień dobry.

Odpowiedziała po chwili Hermiona, zdając sobie sprawę, iż nie zrobiła tego wcześniej. Wizyta trzech mężczyzn kompletnie wytrąciła ją z równowagi. Snape może i bywał tu często, w sumie to widywała go bez mała codziennie. Lucjusz od balu zjawił się tu tylko raz na zebraniu śmierciożerców, które ona omijała szerokim łukiem, nadal nie mogąc się przekonać do tych ludzi, ale co do diabła robiła tu ta fretka? Nie należał do świty sługusów Toma, a inni nie mogli tu ot tak wejść. Tu musiało o coś chodzić, a Hermiona ku swojemu niezadowoleniu nie wiedziała, o co. Bardzo jej się to nie podobało. Niewiedza to jedna z rzeczy, których nienawidziła. Nagle jednak wróciła do rzeczywistości i zdała sobie sprawę, że nadal stoi tu jak kretynka, wpatrując się w bliżej nieokreślony punkt.

— Yyy… przepraszam, ale ja muszę już iść.

Bąknęła pod nosem, po czym dość szybko zaczęła wchodzić po schodach. Draco zapewne rozkoszowałby się momentem zawstydzenia tej mądralińskiej, gdyby nie to, że teraz mógł się dokładnie przyjrzeć jej całkiem zgrabnym nogom i nie tylko. Może i charakter miała paskudny, ale przynajmniej było na co popatrzeć. Nic jednak nie trwa wiecznie, dlatego dziewczyna już po chwili zniknęła u szczytu schodów i skierowała się do swojej sypialni. Zostało jej niewiele czasu, dlatego odsunęła na bok rozmyślania o niespodziewanych gościach i po zgarnięciu z garderoby ubrań, pobiegła do łazienki. Mimo usilnych starań do gabinetu Lorda zapukała spóźniona.

— Wejść.

Padło polecenia, dlatego przekroczyła próg gabinetu.

— Przepraszam za spóźnienie, ale…

Zaczęła Hermiona, lecz urwała, gdy tylko zauważyła, że jedno z dwóch krzeseł naprzeciwko biurka Toma zajmuje właściciel blond czupryny. „To jest jakiś koszmar”, pomyślała z rozpaczą, nie dowierzając własnym oczom. Co ona komu zrobiła, że los tak często zmusza ją do przebywania w towarzystwie tego zakichanego arystokraty?

— Usiądź, Hermiono.

Z rozmyślań wyrwał ją stanowczy głos Lorda, który pomógł jej się nieco otrząsnąć. Bez słowa podeszła do biurka i zajęła miejsce obok Dracona i dopiero wtedy zauważyła stojącego obok Toma Severusa.

— Wezwałem was tu oboje, ponieważ mam dla was zadanie.

I tym sposobem cała irytacja Hermiony minęła, a zastąpiła ją ciekawość. Draco za to miał nieco niewyraźną minę, ale nie powiedział nic, pozwalając Voldemortowi kontynuować.

— Oboje jesteście inteligentni i sprytni, dlatego was wybrałem. Musicie zdobyć Księgę Ludzi Lasu.

Twarz zarówno Hermiony, jak i Dracona wyrażała wyłącznie niezrozumienie. Żadne z nich nie miało pojęcia, o czym mówi Voldemort i po co mają szukać tej księgi.

— Księga Ludzi Lasu to prastary wolumin spisany około dwóch tysięcy lat temu przez czarodziei, którzy zamieszkiwali Zakazany Las. Nie wiadomo, co się z nią stało, lecz istnieje prawdopodobieństwo, że znajduje się gdzieś na terenie Hogwartu.

Wyjaśnił Severus, widząc głupkowate miny nastolatków. Nie dziwił się, że nie mają pojęcia o istnieniu tej księgi. Zagłębiali się w rejony bardzo starej i potężnej magii, o której niewielu dorosłych czarodziei nie miało pojęcia. On i Tom dowiedzieli się o istnieniu tego woluminu zaledwie miesiąc temu, co wcale nie było takie łatwe. Od kilku lat szukali czegoś, co mogłoby im pomóc, aż w końcu nastąpił przełom.

— Gdzie mamy jej szukać?

Zapytała Hermiona, starając się przyswoić jak najwięcej informacji. Nie ukrywała, że cała sprawa niezwykle ją zaintrygowała. Lubiła poznawać nowe dziedziny magii, a czuła, że dzięki temu zadaniu będzie miała ku temu okazję.

— W bibliotece możecie szukać informacji na jej temat. Wszystkie księgi o prastarej magii mogą się okazać kluczem do znaleziona właśnie tego woluminu. Severus będzie wam służył pomocą.

Tu Tom wskazał na Snape’a, który skinął jedynie głową. Co prawda Mistrz Eliksirów czarno widział współprace tej dwójki, jednak kim on był, aby podważać decyzję Lorda, który w pewnym sensie miał słuszność. Zarówno Draco, jak i Hermiona to cholernie zdolne bestie, ale ich zdolność do współpracy, o ile takowa istniała, pozostawiała wiele od życzenia.

— Macie jakieś pytania?

Draco pokręcił przecząco głową, gdyż ledwo zdążył przyswoić to, co usłyszał. Kolejna rzecz zmuszająca go do przebywania w towarzystwie Riddle, a do tego poszukiwanie jakiejś starej książki? Nie, to zdecydowanie nie jego bajka. Ale co on mógł? Nie był na tyle głupi, aby sprzeciwiać się Czarnemu Panu. Właściwie powinien się czuć wyróżniony. Bezpośrednia służba Lordowi do tego z jego córką stanowiła niemały zaszczyt. Jego podejście do całej sprawy nie było istotne. Nie mógł zawieść rodziny, a tym bardziej narazić się na gniew Voldemorta.

— Dlaczego mamy znaleźć tę książkę?

Hermiona przez chwilę wahała się, czy zadać to pytanie, lecz w końcu ciekawość zwyciężyła. Poza tym wychodziła z założenia, że znając konkretny cel tego zadania, łatwiej będzie im je wykonać. Lord milczał przez chwilę, rozważając wszystkie za i przeciw. Gdy w końcu zabrał głos, brzmiał on o wiele poważniej niż zwykle.

— Chodzi o antyzaklęcie na czar Tenebras Infuderat*, którym szesnaście lat temu przeklął mnie Albus Dumbledore, sprawiając, że wyglądam tak jak teraz.

Ciężko było mu mówić o swojej największej słabości. Nigdy nie pogodził się z tym, co zaszło szesnaście lat temu w Dolinie Godryka. Dumbledore nie tylko oszpecił go, ale i zniszczył jako człowieka w całym magicznym świecie. Nie liczył się z opinią ludzi, lecz w tym przypadku zamierzał pokazać społeczeństwu prawdę. Od lata wychodził z siebie, aby przełamać to cholerne zaklęcie, a teraz był tak blisko celu. Musiał tylko zdobyć księgę, aby odzyskać to, co utracił i odegrać się na Albusie. Nie było dnia, aby nie myślał o zemście na tym człowieku. Takich krzywd nie da się puścić w niepamięć. Wiedział, że nie spocznie, póki Dumbledore nie zapłaci za to, co zrobił jemu i jego rodzinie. Już niebawem nadejdzie czas zemsty.

— Chyba nie muszę wam tłumaczyć, że nic co tutaj usłyszeliście, nie może dotrzeć do nikogo z zewnątrz. Działacie w absolutnej tajemnicy i musicie zachować szczególną ostrożność, aby nikt nic nie podejrzewał. Zrozumiano?

— Tak.

Odpowiedzieli jednocześnie Draco i Hermiona, zerkając na siebie nieco zmieszani tą nieoczekiwaną zgodnością.

— W takim razie, Hermiono, zabierz Dracona do siebie, macie trochę czasu, żeby przedyskutować zadanie. Ja muszę porozmawiać z Lucjuszem i Severusem.

— Ale…

— To moje ostatnie słowo.

Hermiona jęknęła w duchu, widząc stanowczy wzrok Toma. Pomimo iż nie miała najmniejszej ochoty, wstała z krzesła, czekając, aż Draco uczyni to samo. Perspektywa zaprowadzenia go do jej pokoju w żadnym wypadku nie przypadła jej do gustu. Nagle jednak doznała olśnienie. Może i musi znosić tego gada, ale w tym domu jest tyle pomieszczeń, że na pewno znajdzie coś odpowiedniego.

— Lordzie, profesorze.

Draco podniósł się z miejsca, skłonił obu mężczyznom, po czym podążył za Hermioną, która przy drzwiach rzuciła tylko krótkie „do wiedzenia”.

— No to prowadź, Riddle, do swojej pieczary.

Zakpił Draco, gdy oboje znaleźli się już na korytarzu.

— Wiem, że gady mieszkają w jakichś jamach, ale ja preferuję pokój, którego w żadnym wypadku nie zamierzam ci pokazać.

Odpowiedziała spokojnie Hermiona, ruszając w stronę znajdującego się najbliżej salonu. Nie oglądała się na Malfoya, gdyż wiedziała, że za nią idzie. Średnio się czuła, wiedząc, że on podąża tuż za nią, dlatego możliwie jak najszybciej pokonała drogę do salonu. Weszli do sporego pomieszczenia, w którym panowały szmaragd i czerń. Na ciemnych ścianach znajdowało się mnóstwo obrazów, które czyniły ten pokój jeszcze mroczniejszym. Hermiona szybko przywykła do klimatu panującego w tym domu, dlatego teraz czuła się tu w miarę swobodnie. Młodzi podeszli do kominka, gdzie zajęli dwa ciemnozielone fotele.

— Napijesz się czegoś?

Zaproponowała panna Riddle, aby nie wyjść na niegrzeczną. Jakby nie patrzeć znajdowali się w jej domu, więc jako osoba kulturalna musiała zachować jakieś pozory.

— Ognistej, jeśli masz.

Hermiona spojrzała na niego dziwnym wzrokiem, lecz szybko się zreflektowała.

— Błyskotko!

Zawołała, a już po chwili stała przed nią niziutka skrzatka.

— Czym Błyskotka może służyć?

— Mogłabyś nam przenieść szklankę soku dyniowego i Ognistej?

— Oczywiście, Błyskotka już pędzi.

Zapiszczała z niekrytą radością skrzatka, po czym teleportowała się do kuchni. Naprawdę uwielbiała swoją panią, która traktowała ją lepiej niż ktokolwiek dotąd. Nawet nie marzyła o takiej przełożonej, a teraz, gdy los się do niej uśmiechnął, służyła jej gorliwie i z uśmiechem na ustach.

— Nie napijesz się ze mną?

W głosie Dracona dało się wyczuć nutę sarkazmu, a jego twarz zdobił ironiczny uśmiech.

— Napiję się… soku. 

Hermiona nie dała się sprowokować, choć nie przychodziło jej to łatwo.

— Czyżby wspaniała panna Riddle nie piła alkoholu?

— Posłuchaj, ja się staram z tobą normalnie rozmawiać, a ty jak zwykle zachowujesz się jak cham.

Nie tyle była zła, ile poirytowana. Naprawdę starała się wykrzesać z siebie choć minimum dobrej woli, aby na niego nie warczeć, ale nie, bo pan wielki arystokrata musiał się zachowywać jak gbur.

— Nie denerwuj się, mała.

Powiedział spokojnie Draco, nieszczególnie wzruszony wywodem Riddle. Nie zamierzał dawać jej szczególnych względów i być dla niej miłym. Co to, to nie.

— Nie mów do mnie mała!

— Widzę, że ktoś tu ma kompleksy na punkcie wzrostu, karzełku.

„Zabiję go, uduszę, ukatrupię…”, powtarzała w myślach Hermiona, mrużąc gniewnie oczy. Czy on naprawdę musi być tak cholernie upierdliwy? Najchętniej przeklęłaby go czymś paskudnym, lecz nakazała sobie spokój. Musi być ponad to. Pokaże mu, że jego dziecinne dogryzanie nie robi na niej najmniejszego wrażenia. Już zamierzała coś powiedzieć, gdy w pokoju ponownie pojawiła się skrzatka. Postawiła na stoliku dwie szklanki i ukłoniła się obojgu nastolatkom.

— Błyskotka może coś jeszcze zrobić?

— Nie, dziękuję ci bardzo.

— Skoro nie da się z tobą porozmawiać jak z człowiekiem, to wróćmy do tego zadania.

Stwierdziła Hermiona po zniknięciu Błyskotki, upijając łyk soku. Ta sprawa interesowała ją o wiele bardziej, niż jakiekolwiek dyskusje z Malfoyem, który z kolei miał inne zdanie.

— Musimy? Będziemy mieli na to czas.

— Zapomnij. Ja w przeciwieństwie do ciebie wywiązuję się ze swoich obowiązków najlepiej, jak potrafię i…

— Tak, tak zrozumiałem. W takim razie mów, co ci się roi w tej kudłatej głowie, ja chętnie posłucham.

Przerwał dziewczynie Draco, czując, że zapowiada się dłuższy wykład, którego niekoniecznie chciał słuchać. Nie zwracając uwagi, iż oczy Riddle ciskają błyskawicami, sięgnął po Whisky, upijając spory łyk. Była wściekła, co tylko polepszyło jego humor. Wyprowadzanie tej dziewczyny z równowagi stanowiło jedno z jego ulubionych zajęć, szczególnie iż nie zawsze przychodziło mu to tak łatwo. I tym razem nieco się rozczarował, gdy panna Riddle, zamiast na niego nawrzeszczeć, spokojnie zaczęła mówić o ich zadaniu.

— Tak jak mówili, zaczniemy od biblioteki, a konkretniej Działu Ksiąg Zakazanych.

Choć wszystko się w niej gotowało, lata skrywania swoich emocji przyniosły efekty i teraz mówiła spokojnie i do rzeczy. Nie da się sprowokować, musi być ponad to.

— Do Działu Ksiąg Zakazanych nie wchodzi się ot tak.

W Draconie odezwały się resztki zdrowego rozsądku, dlatego dał sobie spokój ze słownymi przepychankami. W Hogwarcie nie będzie im łatwo to wszystko zaplanować, biorąc pod uwagę fakt, że cała sprawa ma zostać utrzymana w absolutnej tajemnicy.

— To jest akurat najprostsze. Snape wyda nam pozwolenie, w końcu ma pomagać. Wymyśli się jakiś pretekst i już. Wezmę kilka książek z domu, może uda nam się znaleźć jakieś wskazówki, żeby nie błądzić po omacku, bo to strata czasu.

Draco nie mógł zaprzeczyć, że Riddle jest naprawdę niezła. W zorganizowaniu i inteligencji biła na głowę niejednego dorosłego. On sam nie mógł narzekać na szczególny brak tych cech, szczególnie patrząc na niektórych kolegów, jednak przy niej i jego umiejętności bledły. Miał sposobność obserwować ją od kilku lat, dlatego wiedział, o czym mówi. No ale przecież nie może otwarcie powiedzieć Riddle komplementy.

— Nie głupi pomysł.

Mruknął tylko pod nosem, kręcąc szklanką, w której znajdowała się resztka Ognistej. Hermiona ani trochę nie zniechęciła się brakiem zainteresowania ze strony Malfoya. Ona już układała w głowie plan, mający na celu przybliżenie ich do odnalezienia tej księgi. Zadanie do najprostszych nie należało, ale wierzyła, że im się uda. Zawsze starała się wywiązywać ze swoich obowiązków bez względu na to, czy była to praca domowa, czy też zadanie takie jak to. W salonie zapanowała nienaturalna cisza, gdyż żadne z nich nie wiedziało, co powiedzieć. Chyba jeszcze nigdy nie zdarzyło im się normalnie rozmawiać, a tym bardziej przebywać sam na sam, no może poza balem. Ich kontakty opierały się na kłótniach i rzucaniu w siebie nawzajem obelgami. Jedno o drugim miało wyrobione zdanie, choć tak naprawdę nic o sobie nie wiedzieli, z czego w tym momencie zdali sobie sprawę.

— Jak się dowiedziałaś, że jesteś córką Czarnego Pana?

Draco sam się sobie dziwił, że zdał to pytanie, ale panująca cisza powoli zaczynała mu ciążyć. Poza tym, czemu nie miałby skorzystać z okazji, aby dowiedzieć się czegoś więcej o tej dziewczynie?

— Co cię to obchodzi?

— Staram się normalnie rozmawiać i zachowywać jak człowiek, a nie cham.

Odwołał się do jej własnych słów Draco, uśmiechając się przy tym łobuzersko. Hermiona dziwiła się sama sobie, ale chciała mu odpowiedzieć na to pytanie. Prawdę powiedziawszy, nie miała z kim o tym porozmawiać. Riddle’owie byli w to bezpośrednio zamieszani, co wcale nie zachęcało jej do poruszania tego tematu. „Zebrało mi się na zwierzenia akurat przy Malfoyu”, jęknęła w duchu, lecz mimo to zaczęła mówić.

— Julianne poznała mnie w czasie przesłuchania.

— I tak od razu im uwierzyłaś?

Zapytał nieco zaskoczony Draco, na co Hermiona zaśmiała się krótko.

Teraz wspomnienie pierwszego dnia tutaj mimo wszystko nieco ją bawiło. Ten dzień z pewnością należał do jednego z najdziwniejszych w jej krótkim życiu.

— Zwariowałeś? Zwymyślałam ich i kazałam się uwolnić.

— To jakim cudem tu jesteś?

— Nie za dużo chciałbyś wiedzieć?

I takim sposobem limit chęci panny Riddle na zwierzenia został wyczerpany. Jej natura ponownie dała o sobie znać, podpowiadając, że nie powinna za dużo mówić. Im więcej ludzie o tobie widzą, tym gorzej dla ciebie. Od zawsze kierowała się tym mottem i jak do tej pory sprawdzało się ono w stu procentach.

— Nie sądzę.

— Chyba jednak tak.

— Dla osoby, która całe życie się chowa i ucieka to może i dużo.

Hermionę niezwykle zdziwiły słowa chłopaka, co można było dostrzec na pierwszy rzut oka. Ich rozmowa zeszła na dość poważny, ale i drażliwy dla niej temat, przez co od razu poczuła się nieswojo.

— Ja nie uciekam.

Odpowiedziała, a jej postawa uległa diametralnej zmianie. Po pewności siebie nie zostało ani śladu i teraz przed Draconem siedziała mała, zagubiona dziewczynka. Zaskoczyło go to nieco, gdyż na dobrą sprawę nie powiedział nic takiego. To jednak tylko utwierdziło go w przekonaniu, iż panna Riddle coś ukrywa.

— Uciekasz przed światem i ludźmi w książki. Nie dopuszczasz do siebie nikogo, bo najzwyczajniej w świecie się boisz, tylko…

— Dość!

Nie mogła tego słuchać ani chwili dłużej, szczególnie że on mówił prawdę. Tyle że jego przypuszczenia stanowiły zaledwie wierzchołek góry lodowej, z którą ona zmagała się na co dzień, co jak widać, nie wychodziło jej najlepiej. Słowa Malfoya obudził w niej demony, których tak potwornie się bała.

— Nie masz pojęcia, o czym mówisz! Nic o mnie nie wiesz, więc nie masz prawa mnie osądzać!

Krzyknęła roztrzęsiona Hermiona, gwałtownie podnosząc się z miejsca. Draco zgłupiał, widząc ją na granicy histerii. Przecież nic takiego nie zrobił. Otoczona przez grupkę znienawidzonych chłopaków ze złamaną nogą zachowała większy spokój niż teraz. Coś jednak było nie tak. W jej oczach dojrzał zwierzęcy strach, granicząc z obłędem. Hermiona dopiero po fakcie zdała sobie sprawę, że straciła nad sobą kontrole i to jeszcze przy Malfoyu. Nie myśląc wiele, ominęła fotel chłopaka i niemal biegiem ruszyła w stronę drzwi.

— Riddle, stój!

Zawołał Draco, dopiero po chwili otrząsnąwszy się z szoku. Hermiona jednak była już przy drzwiach i ani myślała zwrócić. Czuła, że zaraz kompletni straci nad sobą panowanie, a na to nie mogła pozwolić, nie tutaj. Opuściła salon i nie zważając już na nic, pobiegła do swojego pokoju, nie zauważając w holu trzech mężczyzn.

— Co się znowu stało?

Mruknął jakby sam do siebie Toma, odwracając się w stronę salonu, skąd dokładnie w tym momencie wybiegł Draco. Widząc trzech mężczyzn, zatrzymał się jednak w pół kroku.

— Co wstąpiło w Hermionę?

Draco spiął się na pytanie Severusa. Zdał sobie sprawę, jak to musiało wyglądać z ich perspektywy i, że najprawdopodobniej ma kłopoty.

— Ja… nie wiem. Rozmawialiśmy, a ona nagle się wściekła i uciekła.

Postawił na prawdę, gdyż kłamstwo i tak by nie przeszło. Spodziewał się wielu rzeczy, ale nie tego, co powiedział Lord.

— Nie ma się czym przejmować. Ona miewa taki humory. Najlepiej to zignorować.

Draco posłusznie skinął głową, choć słowa Toma ani trochę go nie przekonały. Zachowanie Riddle z pewnością nie podciągnąłby pod jakieś humory. W jej oczach zobaczył coś, czego nawet nie potrafił jednoznacznie określić. Po raz kolejny utwierdził się w przekonaniu, że Hermiona Riddle nie jest jakąś tam zamkniętą w sobie kujonką. Nie przepadał za nią, ale teraz ze zdwojoną siłą zapragnął ją rozgryźć.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Hermiona wbiegała do pokoju, z hukiem zamykając za sobą drzwi. W mgnieniu oka znalazła się na łóżku, po czym chwyciła jedną z poduszek. Przycisnęła ją do twarzy i krzyknęła na całe gardło, usiłując wyrzucić z siebie wszystkie negatywne emocje, co nieszczególnie jej wyszło. Ponownie podniosła się z łóżka, zaczynając krążyć po pokoju. W akcie desperacji wplotła palce we włosy, ciągnąc za nie z całej siły.

— Nie myśl o tym, nie myśl…

Powtarzała te słowa niczym mantrę, choć na daremno. Jej umysł zaczęła zalewać fala wspomnień, które tak pragnęła z siebie wyrzucić.

„— Jesteś beznadziejna, rozumiesz?! Nie masz żadnej wartości i dobrze to sobie zapamiętaj! Możesz się ukrywać, ale ja cię zawsze znajdę, słyszysz?! Zawsze, Mionka…”

Ciałem Hermiony wstrząsnął szloch, który stłumiła, zatykając usta dłonią. Pobiegła do łazienki, chcąc ukryć się przed samą sobą. Już tyle czasu udawało jej się unikać tego koszmaru, a ten cholerny Malfoy wszystko zniszczył. Wystarczyła mała iskra, aby to w niej wybuchło. On miał rację, jest beznadziejna. Nie potrafi sobie z niczym poradzić, nawet ze samą sobą. Była nikim i On wiedział o tym od zawsze. Po tylu latach nawet ona zaczęła w to wierzyć. Szczególnie gdy nadchodziły chwilę takie, jak ta. Wszystko do niej wracało, niszcząc to, co starała się wybudować każdego dnia. Nie chciała, naprawdę się przed tym wzbraniała, ale w tym momencie nie była sobą. Mrok, który w niej tkwił, bez trudu brał w posiadanie jej umysł. Podniosła zaczerwieniona od płaczu oczy, omiatając wzrokiem łazienkę i wtedy go zobaczyła. Jej klucz do odreagowania i wyzbycia się choć na chwilę poczucia winy i pogardy względem samej siebie…

* Z łaciny Zarażony mrokiem, czar wymyślony przeze mnie na potrzeby opowiadania.

Witam.

I oto przed Wami rozdział ósmy. Lubię go, choć nie dzieje się z nim zbyt wiele. Doczekaliście się ponownego wystąpienia naszej głównej pary, nawet jeśli wyglądało ono dość specyficznie. Teraz będą się oni pojawiać już bez przerwy ponieważ… w 9 rozdziale przenosimy się do Hogwartu! W sumie to chyba tyle, liczę na Wasze opnie w komentarzach, których mam nadzieję będzie więcej niż pod poprzednim rozdziałem.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Laf