7. Rytuał

— Jesteście pewni, że to bezpieczne?

Julianne z niepokojem słuchała wywodów Snape’a, który przedstawiał jej i Tomowi dokładny przebieg rytuału. Prawdę powiedziawszy, to wszystko ją przerażało. Jej mała córeczka miała zostać poddana jakiemuś starożytnemu obrzędowi, o którym na dobrą sprawę nie wiedzieli za wiele. Nie raz próbowała o tym rozmawiać z Tomem, lecz w tym przypadku jej zdania nie brano pod uwagę. Hermiona zgodziła się na to wszystko, a to jej przyzwolenia potrzebowali najbardziej.

— Raczej nie odnotowano żadnych zgonów, więc…

— Raczej?!

— Julianne, uspokój się. Nic jej nie będzie, a zyska naprawdę wiele.

Tom nie podzielał obaw żony. Ufał Severusowi na tyle, aby wiedzieć, że Hermionie nic nie będzie. Poza bólem, który nie był najwyższą ceną za taki skarb, nic jej nie zagrażało.

— Kiedy możemy zaczynać?

Zapytał Lord, chcą uniknąć dalszej dyskusji z przewrażliwioną żoną.

— Nawet teraz. Eliksir jest gotowy, więc brakuje tylko waszej córki.

— Błyskotka!

Przed Tomem niemal natychmiast zmaterializowała się drobna skrzatka, która zmieniła się nie do poznania. Teraz przez cały czas była czysta, a zamiast starej szmaty nosiła ładną, granatową sukienkę. Zresztą nie tylko ona prezentowała się o wiele lepiej. Hermiona, gdy tylko odkryła, że w Riddle Manor jest więcej skrzatów, natychmiast postanowiła się o nie zatroszczyć. Dzięki pomocy pani Riddle teraz każdy z nich miał schludne ubranko, własne posłanie i nakaz kąpieli co najmniej trzy razy w tygodniu w wyznaczonej dla nich łazience. Skrzaty były wprost wniebowzięte i wdzięczne do tego stopnia, iż jeszcze gorliwiej służyły swoim panom, a w szczególności panience Riddle, która nie szczędziła im pochwał i traktowała je nadzwyczaj łagodnie.

— Czym mogę panu służyć?

— Sprowadź tu Hermionę.

— Oczywiście panie, Błyskotka już pędzi.

Skrzatka skłoniwszy się nisko, przeniosła się do pokoju swojej pani. Zastała Hermionę siedzącą na kanapie z jakąś wyjątkowo grubą książką. Panna Riddle bardzo dużo czasu spędzała na wertowaniu woluminów od Julianne oraz tych, które sama znalazła w bibliotece. Chciała dowiedzieć się jak najwięcej na temat mocy, którą już niebawem miała posiąść. Rodowe księgi Puissance’ów bardzo jej w tym pomogły. Wiedziała przynajmniej, czego może się spodziewać i jak zapanować nad bez wątpienia potężnym darem. Teraz dużo zależało jeszcze do tego, nad jakim żywiołem przyjdzie jej panować. Każdy z nich był inny, wymagała innego podejścia i predyspozycji. Prawdę powiedziawszy, już się nie mogła doczekać, kiedy odkryje swój. Nie denerwowała się rytuałem, psychicznie zdążyła się przygotować na ból. Właściwie wolałaby, jak najszybciej mieć to już za sobą, dlatego ucieszyła się

na widok swojej skrzatki.

— Witaj, Błyskotko.

Przywitała się grzecznie Hermiona, odkładając czytaną książkę na stolik.

— Dzień dobry, panienko. Pan kazał Błyskotce przyprowadzić panienkę do lochów.

Hermiona nie zdziwiła się na wzmiankę o podziemiach, gdyż już wcześniej została poinformowana, że to tam ma się wszystko odbyć.

— Oczywiście, a mogłabyś nas tam przenieść za pomocą teleportacji?

— Jak sobie panienka życzy.

Hermionie bardzo odpowiadała taka opcja. Im szybciej to się zacznie, tym lepiej. Mimo wszystko wolała mieć ten rytuał za sobą. Dlatego też podniosła się z kanapy i podeszła do skrzatki. Wyciągnęła rękę, aby Błyskotka mogła ją ująć, lecz ta spojrzała na nią nieco niepewnie, a wręcz z lękiem.

— Nie bój się, możesz mnie wziąć za rękę.

Hermiona uśmiechnęła się do niej zachęcająco, a skrzatka ostatecznie spełniła jej prośbę. Nie mogła przywyknąć, że jej pani traktuje ją tak… normalnie. Hermiona była miła, nigdy na nią nie krzyczała, za wszystko dziękowała i nie traktowała jej z góry. Dla Błyskotki to wszystko naprawdę wiele znaczyło. W końcu skrzatka teleportowała się z Hermioną do lochów, gdzie wszyscy czekali już gotowi.

— Dziękuję ci, Błyskotko, możesz odejść.

Służka ukłoniła się, po czym zniknęła z cichym trzaskiem. Tom z trudem powstrzymał się od prychnięcia. Fanaberie jego córki odnośnie do skrzatów były dla niego kompletnie niezrozumiałe. Wolał jednak nie poruszać po raz kolejny tego tematu, gdyż teraz mieli ważniejsze rzeczy na głowie.

— Wszystko jest gotowe, więc możemy zaczynać.

Oznajmił Tom, na co Hermiona skinęła tylko głową.

—  Musisz to wypić.

Severus podszedł do dziewczyny, podając jej kielich z eliksirem, którego kolor ciężko było jednoznacznie określić. Najgorszy jednak miał zapach, pod którego wpływem Hermiona skrzywiła się z obrzydzenia.

— Co to jest?

Zapytała, patrząc nieufnie na eliksir. Tak ohydnej i cuchnącej brei jeszcze nie wiedziała i wolała nawet nie myśleć, jak to smakuje.

— Daruję ci składniki, bo zwymiotujesz, zanim spróbujesz. Masz to wypić i tyle.

Ostatecznie Hermiona nie myśląc o tym, co zamierza, zacisnęła powieki i przysunęła kielich do ust. Gdy tylko poczuła smak płynu, miała ochotę natychmiast go wypluć. Eliksir Wielosokowy przy tym czymś smakował niczym sok dyniowy. Z trudem przełknęła cały wywar, krztusząc się nim w międzyczasie. Po chwili poczuła w brzuchu dziwny ciężar i tępy ból, który przyprawił ją o lekkie zawroty głowy.

— Jak się czujesz?

Zapytał Severus, choć pytanie to nie było wywołane troską o stan dziewczyny. Musiał wiedzieć, czy eliksir osłabiający blokadę i umożliwiający jej zniszczenie zaczął już działać.

— Dziwnie.

To słowo najlepiej określało jej stan. Nie czuła jako takiego bólu, choć ciężar w jej wnętrzu nie należał do przyjemnych rzeczy.

— Czyli czas na krew.

Mówiąc to, Snape wyciągnął sztylet i podszedł do rodziny Riddle’ów.

— Muszę przeciąć wasze dłonie. Krew Hermiony musi się znaleźć na waszych ranach. Potem złapiecie się za ręce, żeby to wszystko połączyć i zwiększyć przepływ magii.

Wszyscy przyjęli to dość spokojnie. Nie podważali tego, co mówił Severus, gdyż każdy w mniejszym lub większym stopniu ufał mu, a już na pewno jego wiedzy. Snape najpierw zajął się Tomem i Julianne, dlatego Hermiona korzystając z okazji, sięgnęła do kieszeni, wyciągając z niej średnich rozmiarów czarny scyzoryk. Jego ostrze po rozłożeniu, mimo iż nie za duże było naprawdę ostre. Rzadko zdarzało jej się z nim rozstawać od ponad trzech lat. Nie myśląc zbyt wiele, wyciągnęła przed siebie lewą dłoń i jednym płynnym ruchem przecięła ją po całej długości. Skrzywiła się nieco, czując niezbyt przyjemne pieczenie, ale to wszystko. Nie była świadoma, że całemu jej zabiegowi z lekkim zdziwieniem przyglądała się pozostała trójka, która miała to już za sobą.

— Gotowe.

Oznajmiła niewzruszona Hermiona, chowając nóż do kieszeni. Jedną dłoń nadal trzymała przed sobą, gdyż dość obficie ciekła z niej krew. Jako pierwszy z szoku otrząsnął się Severus.

— Trzeba połączyć waszą krew.

Hermiona podeszła do rodziców, którzy również stali z wyciągniętymi dłońmi. Najpierw uniosła rękę nad raną Julianny. Krople dość szybko spłynęły na dłoń kobiety, łącząc się z jej krwią. Po chwili to samo zrobiła z Tomem, aż końcu oboje mieli na rękach krew córki.

— Czas na najważniejszą część. Nie wiem, jak to dokładnie wygląda, ale nie możecie panikować. Rytuał musi zostać doprowadzony do końca i wymaga skupienia, jasne?

Cała trójka skinęła głowami na znak zgody.

— Tom, Julianne złapcie się za ręce i zaczynamy.

Po tych słowach Severus wycofał się, stając pod jedną ze ścian i czekając na to, co zaraz nastąpi. W tym momencie jego rola się skończyła. Teraz już wszystko zależało od Riddle’ów. Małżeństwo złapało się za poranione dłonie, ignorując lekki ból. Teraz ich myśli zajmował wyłącznie rytuał, a wszystko inne zeszło na dalszy plan. Hermiona cofnęła się o dwa kroki, przez co stanęła na środku pomieszczenia. Dopiero teraz zaczęła odczuwać lekki strach, głównie przed nieznanym. Tak na dobrą sprawę nie miała pojęcia, co się z nią za chwilę stanie i chyba to wzbudzało w niej największy lęk. Nie zamierzała się jednak wycofać. Zależało jej na tym, aby odzyskać utraconą część siebie. Tom i Julianne wyciągnęli przed siebie różdżki, celując nimi w córkę. Spojrzeli na siebie przelotnie, a Lord ujrzał w oczach żony strach. Skłoniło go to do delikatnego ściśnięci jej dłoni i powiedzenia bezgłośnie:

— Będzie dobrze.

Julianne skinęła delikatnie głową, choć słowa Toma wcale jej nie uspokoiły. Tak strasznie się bała o Hermionę. Dopiero świadomość, że wszystko poszło po ich myśli, a ona jest już bezpieczna, byłaby w stanie ukoić jej nerwy.

— Zaczynamy na trzy. Raz… dwa… trzy…

W tym momencie oboje zaczęli recytować wcześniej wyuczoną formułkę zaklęcia.

— Magicis tergo se ostendere. Interlocking die…

Z różdżek Riddle’ów  wypłynęły białe strumienie światła, które ugodziwszy Hermionę, powaliły ją na ziemię. Dokładnie w tym momencie z jej gardła wydobył się przeraźliwy pisk, nad którym nie była w stanie zapanować. W momencie uderzenie w nią zaklęć, poczuła, jakby w jej wnętrzu rozpalił się ogień, który aktualnie trawił ją od środka. Słysząc o tym, że rytuał ma być bolesny, nawet przez myśl jej nie przeszło, że będzie zmuszona do noszenia takich katuszy. Jej ciało mimowolnie wiło się po podłodze, jakby dostała ataku padaczki. Nie słyszała już nawet dalszej części zaklęcia rzucanego przez jej rodziców.

— Sanguis sanguinem ei valuit. Et immittam in eam famem et primum. Redeant dona collocandi. Et iterum in venas influit in sanguinem.*

Z każdą chwilą białe promienie stawały się coraz jaśniejsze, a krzyki Hermiony głośniejsze. Gdyby tylko była w stanie błagać, aby przestali, bez wątpienia by to zrobiła. Każda komórka jej ciała wyła z bólu, lecz ukojenie nie przychodziło, a ogień przybierał na sile. Najgorsze jednak miało dopiero nadejść. Gdy Tom i Julianne skończyli wypowiadać formułkę zaklęcia, w jednej chwili światło wypływające z ich różdżek zmieniło kolor na szkarłatny, a ciało Hermiony poderwało się z podłogi i zawisło półtora metra nad ziemią. Dziewczyna nagle poczuła, że coś zaczyna rozrywać ją od środka. Nadszedł czas na najważniejszą, a zarazem najgorszą część rytuału – ostateczne zniszczenie blokady. Od tego zależało, czy wszystko zakończy się sukcesem. Teraz jednak Hermiona była w stanie myśleć tylko o tym, że chce umrzeć. Nie liczyło się już nic, poza przeraźliwym bólem, pod którego wypływem jej lewitujące ciało wygięło się w łuk, a krzyki przypominały bardziej piski zarzynanego zwierzęcia. Kolejną osobą, która w tym pomieszczeniu przeżywała katusze z tą różnicą, że psychiczne była Julianne. Widok córki przeżywającej niewyobrażalne męki rozrywał jej serce na kawałki.

— Musimy to skończyć.

Powiedziała w końcu łamiącym się głosem, gdy czas mijał, a Hermiona nadal wisiała w powietrzu, wyjąc z bólu. Widząc ją w takim stanie, pani Riddle pragnę wziąć na siebie jej cierpienie, zrobić cokolwiek, byleby to zakończyć.

— Nie możecie. Nie wiemy, jak by się to dla niej skończyło. Skupcie się, bo rozpaczanie nic ci tu nie da!

Tym razem głos Severusa nie był tak surowy, jak zwykle. Teraz najzwyczajniej w świecie współczuł tej dziewczynie i tak jak każdy pragnął zakończenia tego rytuału. Skoro zwykle nieugięta Hermiona teraz wyła z bólu, musiała naprawdę cierpieć. Nie był potworem, aby pozostać na to wszystko obojętnym.

— Ale…

— Julianne, ona da radę, tylko się skup.

Tom mówiąc to, mocniej ścisnął dłoń żony. On również niczego tak nie pragnął, jak zakończenia rytuału. Może i na co dzień kłócili się z Hermioną, ale to nie zmieniało faktu, że w głębi duszy zawsze chciał dla niej jak najlepiej. Nie potrafił tego okazać i najprawdopodobniej już nigdy nie miał się tego nauczyć.

— Ona cierpi!

— Jest silna, dla niej nie ma rzeczy niemożliwych!

Do Hermiona słowa zebranych docierały jakby z daleka, ale ostatnie zdanie wypowiedziane przez Toma usłyszała doskonale i w tym momencie to się stało. Poczuła, jak coś w niej pęka, a ogień gaśnie, podobnie jak strumień szkarłatnego światła. Jej krzyki ucichły, a bezwładne ciało opadło na podłogę. Nie poczuła bólu spowodowanego upadkiem, ponieważ, gdy tylko ogień ustąpił, jej umysł ogarnął mrok, a świadomość odeszła w niepamięć. Julianne, gdy tylko zdała sobie sprawę, że to koniec, puściła rękę męża i podbiegła do córki, padając przy niej na kolana.

— Hermiona, Hermiona kochanie, powiedz coś…

Prosiła, czując zbierające się pod powiekami łzy. Jak ona mogła na to pozwolić? Nie protestowała, a powinna zrobić wszystko, byle oszczędzić swojemu dziecku tego cierpienia.

— Nic jej nie jest, zemdlała.

Po wszystkim Severus odzyskał swoją surową postawę, choć ulżyło mu, że to już koniec. Czułby się winny, gdyby tej małej coś się stało, a poza tym Julianne rozszarpałaby go na strzępy.

— Udało się?

Zapytał Tom, uważnie obserwując córkę. Była blada, a na jej twarz lśniły kropelki potu. Nie wyglądała najlepiej, ale nikt się temu nie dziwił. Teraz tylko pozostawała kwestia, czy to wszystko miało sens. Nie przebolałby, gdyby jej cierpienie poszło na marne. Wiedział, że i Hermionie bardzo zależało na tym, aby odzyskać to, co zostało jej odebrane.

— Zaraz się przekonamy.

Odpowiedziała nadal roztrzęsiona pani Riddle, po czym najdelikatniej jak potrafiła, przekręciła córkę na lewy bok, gdyż do tej pory leżała na plecach. Odsunęła jej bluzkę, aby odkryć prawą łopatkę i ujrzała tam to, czego oczekiwała. To sprawiło, iż poczuła minimalną ulgę. Czyli jednak to wszystko nie poszło na marne.

— Udało się.

To powiedziawszy, Julianne przesunęła się tak, aby i mężczyźni mogli zobaczyć znajdujący się na prawej łopatce dziewczyny czarny znak czterech żywiołów.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Od balu minęły dwa dni, które Draco Malfoy spędził głównie w swojej sypialni. Nie miał szczególnej ochoty nigdzie wychodzić, a poza tym w głowie cały czas siedziało mu zadanie powierzone im przez Voldemorta. Jak oni niby mieli pilnować Hermiony Riddle? Nie dało się ukryć, że do dobrych relacji było im daleko. Pięć lat kłótni zrobiło swoje i wątpił, aby nagle uległo to zmianie. Poza tym sama Riddle nie przejawiła chęci do zmiany tych relacji, zresztą nie tylko w ich przypadku. Ojciec opowiedział mu o tym, jaki popis dała na balu, co w sumie szczególnie go nie zdziwiło. Może i na co dzień sprawiała wrażenie spokojnej i grzecznej, lecz gdy ktoś naprawdę zaszedł jej za skórę, stawała się niczym wulkan, mogący w każdej chwili wybuchnąć. Przekonał się o tym kilka razy, gdy jego chamskie odzywki i dogryzanie wyczerpały jej cierpliwość. Nawet ze swoim niskim wzrostem i raczej nieszkodliwym wyglądem potrafiła przestraszyć, choć nie jego. Dracona zwykle bardziej intrygowała, niż przerażała. Niby normalna dziewczyna, uwielbiająca naukę i stroniąca od ludzi, a jednak coś w sobie miała i właśnie to „coś” nie dawało mu teraz spokoju. Wcześniej bez problemu pozbywał się jej ze swoich myśli. Mugolskie pochodzenie dziewczyny stanowiło mur, którego ni jak nie mógł obejść. Choćby nie wiem, jak była wyjątkowa, zawsze pozostawała dla niego szlamą. Teraz jednak pojawił się problem, bo dzielący ich mur zniknął, a on nie mógł wyrzucić Riddle z głowy. Przez to zadanie w zasadzie wbrew ich woli zostali na siebie skazani, co mimo wszystko średnio mu odpowiadało. Owszem było w niej coś przyciągającego uwagę, lecz nie zmieniało to faktu, iż ta dziewczyna doprowadzała go do szału i raczej nie darzył jej szczególną sympatią, a przynajmniej tak uważał.

— Po co ja w ogóle o tym myślę?

Mruknął sam do siebie Draco, przeciągając się na łóżku. Minęła jedenasta, a on nawet nie myślał, żeby gdzieś się ruszać, czy też zakładać coś poza bokserkami. Śniadanie przyniosły mu skrzaty, więc po co miałby wstawać? Trwały wakacje, jedyny czas, kiedy bezkarnie może sobie poleniuchować. Nie przewidział jednak, że jego plany mogą zostać zniszczone przez dwa pomioty szatańskie, które nazywał przyjaciółmi. W pewnym momencie drzwi do pokoju bez żadnego ostrzeżenia otwarły się na oścież, zakłócając tym samym jego spokój.

— Rusz to leniwe dupsko, Smoku, koledzy przyszli!

Nawet nie musiał podnosić głowy, aby wiedzieć, kto wpakował mu się do sypialni. Tylko Zabini i Nott mogli być na tyle bezczelny, aby bez uprzedzenia zwalać mu się na chatę z samego rana. W bezczelności zdaniem blondyna biła ich na głowę tylko Riddle, o której swoją drogą miał nie myśleć.

— Możecie mi powiedzieć, kto was tu do cholery wpuścił?

Zapytał Draco, gdy jego przyjaciele zdążyli już wyjść na taras, gdzie zwykle przesiadywali. 

— Twoja matka, a teraz z łaski swojej załóż coś na siebie, żeby nas nie katować swoim negliżem i chodź tu.

Odpowiedział Teodor, rozsiadając się wygodnie na drewnianym krześle, z nogami opartymi o barierkę. Uznał, że w taką pogodę najlepiej im będzie na okazałym balkonie.

— Czemu ja się z wami zadaję?

— Bo nikt inny by z tobą nie wytrzymał, a teraz przestań marudzić i rusz się w końcu, zakichana księżniczko.

Blaise jak zwykle uśmiechał się od ucha do ucha, w międzyczasie stawiając na stolę butelkę Ognistej. Teodor spojrzał na nią krzywo, ale nic nie powiedział, gdy Diabeł przyniósł z pokoju Malfoya trzy szklanki. Nie, żeby stronił do Whisky, ale jego zdaniem picie o tej porze było co najmniej zbędne. Koledzy najwyraźniej nie podzielali jego zdania, ponieważ gdy tylko Draco zarzucił na siebie szare dresy oraz czarną bokserkę, od razu sięgnął po wypełnioną bursztynowym płynem szklankę.

— To teraz gadać, po co przyszliście?

— A czy musimy mieć jakiś powód, żeby odwiedzić przyjaciela?

— Nie chrzań, Blaise, bo wszyscy wiemy, że zwleczenie cię z łóżka przed dziesiątą graniczy z cudem, nie mówiąc o tym, żebyś wstał dobrowolnie.

Draco nie należał do głupich, dlatego wiedział, że ta dwójka bez zapowiedzi nie przyszłaby tu tak po prostu.

— Muszę cię zmartwić, ale Zabiniem padło na mózg.

Do rozmowy włączył się Teodor, który do tej pory bezmyślnie kręcił trzymaną szklankę, wprawiając bursztynowy płyn w ruch.

— To akurat wiem od dawna. Co tym razem wykombinował?

— Bo chodzi o to, że musimy przemyśleć zadanie od Czarnego Pana.

Blaise zdawał się najbardziej przejęty tym, co ich czeka. Nott po prostu przeszedł nad tym do porządku dziennego, a Draco zastanawiał się raczej, jak wytrzyma psychicznie z tak nieznośną dziewczyną.

— Nie ma o czym myśleć. Mamy jej pilnować i tyle.

— Smok ma racje. Tylko ty się tak spinasz.

Blaise spojrzał na przyjaciół nieco urażony, nie doszukując się u nich ani krztyny zrozumienia. Czy oni naprawdę byli aż takimi ignorantami?

— Ale posłuchajcie…

— Człowieku, mało ci, że czeka nas cały rok w jej towarzystwie? Chociaż teraz, póki mamy spokój, nie gadajmy o Riddle.

Draco miał już tego po dziurki w nosie. Czy teraz naprawdę wszystko musiało się kręcić wokół córki Voldemorta? Ile można? Jeszcze, gdyby Hermiona chociaż tego chciała. Sądząc po jej zachowaniu na balu, czy też nawet w szkole nie lubiła być w centrum uwagi. Ale kogo to obchodziło? I tak większość nadskakiwała jej na każdym krok, robiąc z siebie kretynów.

— Mnie to nie przeszkadza.

— Gadasz, jakbyś coś do niej miał.

Teodor spojrzał podejrzliwie na Blaise’a, który uśmiechnął się jeszcze szerzej.

— Nie powiecie mi, że wam się nie podoba.

Draco słysząc te słowa, zakrztusił się pitą Ognistą.

— Pogięło cię?!

Wychrypiał, nadal krztusząc się alkoholem. Zabini zawsze był pokręcony, ale tym razem przeszedł samego siebie. Że niby teraz podoba mu się Riddle? W sumie to Draco nigdy nie patrzył na nią w taki sposób. Ze swoim metrem pięćdziesiąt osiem była niska, szczególnie przy jego stu dziewięćdziesięciu trzech centymetrach wzrostu. Długie do łopatek włosy prezentowały się całkiem dobrze, ale nic poza tym. Figurę ciężko było ocenić spod tych wszystkich worków, które miała w zwyczaju nosić poza szatami, ale z pewnością należała do dość szczupłych dziewczyn. Twarz niby miała ładną, ale nie wyróżniała się niczym szczególnym. Wyjątek w jej przeciętności stanowiły duże czekoladowe oczy i pełne usta. Krótko mówiąc, nie była brzydka, ale żeby od razu się nią aż tak interesować? I to jeszcze kto. Blaise Zabini, który w bajerowaniu lasek bił na głowę niemal każdego, głównie dlatego, że startował do większości ładnych dziewczyn. Draco za to zwracał uwagę tylko na te wyjątkowe, które niestety ciężej było znaleźć.

— Wręcz przeciwnie niezła jest i chętnie bliżej bym ją poznał, co zresztą zamierzam zrobić.

— Jesteś chory.

— Odezwał się ten, co przesiadywał z nią na tarasie w czasie balu.

Stwierdził Teodor, z rozbawianiem przyglądając się kolegom. Blaise wcześniej zdążył mu powiedzieć o swoim planie poderwania panny Riddle, dlatego jego wyznanie nie zrobiło na nim wrażenia. Od razu wiedział, że Smok nie będzie zachwycony. Draco zaliczał się do grupy ludzi z ciężkim charakterem, niechętnych do wszelkiego rodzaju zwierzeń. Nott jednak znał go na tyle, aby zauważyć, jak niejednokrotnie jego wzrok ucieka w kierunku Hermiony, co za wszelką cenę starał się ukryć. Właśnie dlatego z nagłego zainteresowania Blaise’a panną Riddle nie mogło wyniknąć nic dobrego. Prawdę powiedziawszy, Teodor liczył, że Zabiniemu szybko przejdzie tak jak niejednokrotnie do tej pory.

— Nie wiem, który z was jest większym kretynem.

Nieco zirytowany Draco podniósł się z miejsca i wrócił do pokoju. Wygrzebał z szafki nocnej paczkę papierosów oraz zapałki, po czym wrócił na balkon. To jeden z nielicznych wynalazków mugoli, który sobie upodobał. Nie palił rzecz jasna nałogowo, lecz głównie, gdy coś naprawdę go zdenerwowało, a w tym momencie był bardzo zły, dlatego postanowił się od stresować w ten jakże przyjemny sposób. Oparł się o sięgającą mu do bioder barierkę, po czym odpalił wyciągniętego papierosa i mocno się nim zaciągnął. Przymkną oczy, po chwili wypuszczając dym z płuc. Gdyby jeszcze tylko mógł uciszyć Zabiniego, który nadal katował ich swoimi genialnymi planami co do Hermiony, byłoby idealnie. Co mu w ogóle tak nagle odbiło? Znali się od pięciu lata, a ten dopiero teraz się zorientował, że jest ładna i musi być jego? Draconowi nie mieściło się to w głowie, szczególnie iż poczuł coś, co wszyscy inni nazwaliby lekką zazdrością. Ta myśl jednak nie zdążył się nawet w pełni uformować w jego głowie, gdy ją od siebie odsunął. Niech Zabini robi z siebie kretyna, próbując poderwać Riddle, jemu nic do tego. W Hogwarcie czekają tłumy dziewczyn, które marzą, aby Draco zwrócił na nie uwagę. Ta myśl znacznie poprawiła mu humor. Tak, zdecydowanie powinien przestać zaprzątać sobie głowę Hermioną Riddle.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Hermiona nie miała pojęcia, co się z nią dzieje i ile już tkwi w tym… No właśnie, nie wiedziała nawet, gdzie jest. Od momentu, gdy jej męki w lochach się skończyły, zniknęło wszystko, łącznie z poczuciem czasu. Przez chwilę myślała nawet, że umarła, lecz szybko wyeliminowała tę opcję. Gdzieś tam coś czuła, a po śmierci raczej nie byłoby to możliwe. Najbardziej jednak martwiło ją to, że straciła władzę nad swoim ciałem. Po prostu istniała, ale nic poza tym. Przez cały ten czas w jej umyśle pojawiały się bliżej nieokreślone wizje, wyróżniające się spośród mroku, który nad nią zapanował. Tkwiła w tym stanie, póki w końcu coś się nie zmieniło. Mrok i tajemnicze wizje ot tak zniknęły, a Hermiona poczuła, że znowu to ona ma władzę nad swoim ciałem. Aby potwierdzić tę teorię, postanowiła ruszyć palcami u ręki, którą w końcu czuła. Z lekkim trudem, ale poruszyła jednym z nich, co niezmiernie ją ucieszyło. Czyli jednak nie jest z nią tak źle. Ignorując ogóle odrętwienie, a nawet ból spróbowała zacisnąć pięść. I tym razem próba zakończyła się sukcesem, a nawet przyszło jej to łatwiej niż za pierwszym razem. „W takim razie pora zobaczyć, co się tu dzieje”, pomyślała, starając się powoli otworzyć oczy. To jednak okazało się nieco trudniejsze. Gdy tylko minimalnie uchyliła powieki, uderzyły w nią rażące promienie słońca. Jęknęła, czując tępy ból w głowie.

— Panienko?

Nagle niedaleko siebie Hermiona usłyszała lekko piskliwy głosik, który rozpoznała od razu. Nie była pewna, czy jest w stanie coś powiedzieć, ale postanowiła spróbować.

— Zasłony.

Wychrypiała ledwo słyszalnie, lecz Błyskotka natychmiast pobiegła do okna i je zasłoniła. Słysząc to, Hermiona ponownie podjęła próbę otwarcia oczu i tym razem się udało. Zamrugała kilkakrotnie, po chwili zdając sobie sprawę, że znajduje się w swoim pokoju.

— Jak się panienką czuje? Błyskotka zaraz pobieganie po panią.

— Zaczekaj.

Skrzatka natychmiast się zatrzymała i ponownie skupiała swoją uwagę na leżącej dziewczynie.

— Mogłabyś przynieść mi wody?

Hermiona dopiero teraz zdała sobie sprawę, że to potworna suchość w gardle utrudnia jej mowę, a i silne pragnienie stawało się coraz bardziej uciążliwe.

— Oczywiście, panienko.

Błyskotka teleportowała się z cichym trzaskiem, a Hermiona postanowiła się nieco podnieść. W pełni zrozumiała, jak bardzo jest osłabiona, gdy ręce odmówiły jej posłuszeństwa, podczas próby oparcia się na nich.

— Cudownie.

Mruknęła pod nosem, po raz kolejny próbując się podnieść. Zaowocowało to jednak tylko tym, że zakręciło jej się w głowie, przez co ponownie, jeszcze bardziej osłabiona, opadła na poduszki. Przez to wszystko nawet nie usłyszała, gdy Błyskotka wróciła do sypialni.

— Proszę poczekać, Błyskotka panience pomoże.

Zadeklarowała skrzatka, widząc poczynania swojej pani. Odstawiła szklankę z wodną na nocny stolika, a sama bardzo ostrożnie wdrapała się na łóżko. Czuła się dość nieswojo, ale przecież musiała pomóc swojej pani. Podeszła do Hermiony i chwyciwszy ją za jedną rękę, pomogła jej się podnieść, w międzyczasie poprawiając poduszkę, aby ta mogła usiąść. Hermiona wykorzystała niemal całą energię na podciągnięcie się do góry, dlatego z niekrytą ulgą oparła się o poduszkę, oddychając ciężko.

— Dziękuję.

Szepnęła do skrzatki, która już zdążyła sięgnąć po szklankę z wodą.

— Oto woda panienki.

Hermiona z wdzięcznością przyjęła naczynie i upiła z niego niewielki łyk. Chłodna ciecz przepłynęła przez jej gardło, przynosząc tym samym niesamowitą ulgę. Wypiła całą szklankę, w końcu zaspokajając pragnienie. W momencie, gdy oddała skrzatce puste naczynie, drzwi do pokoju otworzyły się, a w nich stanęła pani Riddle.

— Hermiona!

Niemal krzyknęła zaskoczona, pospiesznie podchodząc do łóżka córki.

— Miałaś mnie powiadomić, gdy się obudzi.

Tym razem Julianne zwróciła się do skrzatki, a jej głos przybrał na sile. Kazała jej pilnować Hermiony i o wszystkich zmianach natychmiast ją informować. Błyskotka zadrżała z przerażenia i już zamierzała błagać panią o wybaczenie i wymierzyć sobie odpowiednią karę, gdy poczuła, jak coś łapie ją za ramię. Jakie było jej zdziwienie, gdy zobaczyła, że jest to ręka Hermiony.

— Nie krzycz na nią. Miała po ciebie iść, ale poprosiłam ją o szklankę wody. Błyskotko, zabraniam ci się karać.

Ostatnie zdanie Hermiona skierowała do skrzatki, która zapewne już wymyślała odpowiednią karę dla siebie. Skoro Błyskotka należała do niej, musiała ją chronić, szczególnie przed nią samą. Julianne zmieszała się nieco. Znała podejście córki do skrzatów i wiedziała, jak ważne jest dla niej ich dobre traktowanie.

— Przepraszam, po prostu strasznie się o ciebie martwiłam.

Hermiona w odpowiedzi skinęła tylko głową, po czym zwróciła się do nadal kulącej się skrzatki.

— Możesz odejść, Błyskotko.

Ta skłoniła się i niemal natychmiast teleportowała w tylko sobie znane miejsce. Przez chwilę pomiędzy kobietami zapadła nienaturalna cisza, podczas której pani Riddle nie mogła się nacieszyć widokiem przytomnej córki. Nie spała po nocach, zamartwiając się o jej stan, który początkowo przez silną gorączkę naprawdę nie był dobry.

— Mogę?

Zapytała w końcu Julianne, wskazując na krawędź łóżka.

— Tak.

— Długo byłam nieprzytomna?

Zainteresowała się Hermiona, gdy pani Riddle siedziała już obok niej.

— Dokładnie tydzień.

Hermiona ze zdziwienia wytrzeszczyła oczy. Leżała tak siedem dni? Teraz wcale się nie dziwiła, że jest taka odrętwiała. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że trwało to aż tak długo. Była jednak inna kwestia, która interesowała ją o wiele bardziej.

— Rytuał poskutkował?

Modliła się, aby usłyszeć odpowiedź twierdzącą. Nie znosiłaby, gdyby ten koszmar poszedł na marne. Za żadne skarby nie chciała wracać do tego, co przeżyła w lochach.

— Sądząc po tym, że masz na prawej łopatce symbol czterech żywiołów to tak.

Słysząc te słowa, Hermiona ostrożnie przekręciła głowę i odsunąwszy koszulkę, istotnie dojrzała na swojej łopatce coś czarnego. Nie miała siły, aby dokładniej obejrzeć tatuaż, lecz teraz nie przywiązywała do tego tak dużej wagi. Udało się, odzyskała swoje moce, o których istnieniu do niedawna nawet nie wiedziała.

— Jaki mam dar?

Julianne widząc błyszczące z podniecenia oczy córki, uśmiechnęła się promiennie. Ta dziewczyna zadziwiała ją każdego dnia. Mimo widocznego osłabienia jej ciekawość nie zmalała ani trochę.

— Tego niestety nie wiem. Sama musisz sprawdzić.

Hermiona skinęła tylko głową, wyciągając przed siebie prawą dłoń. Sporo czytała o mocach kobiet z rodziny Puissance, ale nie była pewna, czy wszystko pójdzie tak, jak powinno. Teoria to jedno, a praktyka mogła się okazać o wiele trudniejsza. Zacisnęła dłoń w pięść, starając się oczyścić umysł. Moc wymagała skupienia lub bardzo silnych emocji, lecz Hermiona postawiła na to pierwsze. Starała się skupić wyłącznie na swojej dłoni i mocy, co łatwe nie było, biorąc pod uwagę, iż nie wiedziała, jaka ona jest. W końcu poczuła dziwne ciepło rozchodzące się po jej ciele, co uznała za dobry znak. „Raz się żyje”, pomyślała, po czym otworzyła dłoń, która w jednej chwili pokryła się ogniem. W pierwszym momencie spanikowała, co w sumie było naturalne zważywszy na to, że zaczęła płonąć. W efekcie rozkojarzyła się, a ogień tak szybko zniknął, jak się pojawił. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że w sumie to nic takiego się nie stało, a raczej nic, co zaszkodziłoby jej w jakikolwiek sposób. Czuła dziwne mrowienie na dłoni i ciepło przepływające przez jej ciało, ale nic poza tym. Postanowiła spróbować ponownie. Tym razem nie spanikowała, tylko z fascynacją wpatrywała się w płonący na jej dłoni ogień, który wytworzyła już bez trudu.

— Czyli tak jak myślałam.

Stwierdziła Julianne, z dumą przyglądając się córce. Hermiona zamknęła dłoń, gasząc tym samym ogień i spojrzała pytająco na uśmiechniętą kobietę.

— Mówiłam ci kiedyś, że dar zależy w dużym stopniu od charakteru.

Ogień oznacza ogromną potęgę i silę. Osoby panując na tym żywiołem, są silne, ale i wybuchowe. Przyznam szczerze, że w naszym rodzie już od kilku, o ile nie kilkunastu pokoleń nie pojawiała się kobieta panująca nad ogniem. Najczęściej ujawnia się dar powietrza lub tak jak w moim przypadku wody. Kolejny dowód na to, że jesteś wyjątkowa.

Zawstydzona Hermiona spuściła wzrok, bawiąc się krawędzią kołdry. Nie przywykła do komplementów, którymi zresztą nikt ją nie obdarowywał. Nagle poczuła, jak pani Riddle zakłada jej za ucho pasmo włosów, aby odsłonić zakrytą twarz. W pierwsze chwili Hermiona chciała się cofnąć, ale jakiś cichy głosik podpowiadał jej, że nie musi. Bliskość tej kobiety nie napawała ją lękiem, tak jak działo się to w przypadku innych ludzi. Od Julianne biło niezidentyfikowane ciepło, które otulało Hermionę, dając jej coś w rodzaju poczucia bezpieczeństwa. W końcu dziewczyn odważyła się podnieść wzrok i spojrzeć na panią Riddle. Nagle zapragnęła czegoś spróbować. Ostrożnie mając na uwadze swój nie najlepszy stan, przysunęła się do kobiety i niepewnie ją przytuliła. Pani Riddle nie kryła swego zdziwienia. Jej córka jak dotąd nie wykazywała nawet znikomych chęci do żadnych czułości, a tu proszę. Nie rozmyślała nad tym jednak zbyt długo, tylko delikatnie objęła dziewczynę. Serce Hermiony gwałtownie przyspieszyło, gdy poczuła na plecach obce ręce, ale nie odsunęła się. Ku jej wielkiemu zdziwieniu i mimo tego, co kłębiło się w jej głowie, czuła się dobrze. Szybko pojęła dlaczego. Pani Riddle mimo wszystko to jej matka, która jak każde inna darzy swoje dziecko bezwarunkową miłością, której ona w swym nastoletnim życiu jeszcze nie zaznała. Może i na razie nie potrafiła odwzajemnić tego uczucia, ale wychodziła z założenia, że na wszystko przyjdzie czas, którego miejmy nadzieję, będą miały pod dostatkiem.

* Z łaciny Magio wróć, ujawnij się. Blokado zgiń. Krew z naszej krwi niech odzyska moc. Uwolnij ją od czaru wnet. Niech wrócą dary tam gdzie miejsce ich. Niech w żyłach znowu płynie czysta krew. Zaklęcie mojego autorstwa, wymyślone na potrzeby opowiadania, podobnie jak cały rytuał.

Witam.

No i w końcu doczekaliście się rozdziału siódmego. Trochę to trwało, wiem, ale no jak wiadomo każdy poza bloggerem ma swoje życie.

Co do rozdziału, jestem zadowolona. Zaplanowanie rytuału trochę mi zajęło, a jak przyszło co do czego i zaczęłam pisać to poszło dość sprawnie. Myślę, że wyszedł on całkiem nieźle, ale opnie pozostawiam Wam.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Laf