35. Pytania bez odpowiedzi

Obojętność. Nic więcej nie widzę w tych oczach. Zero reakcji na moje słowa. Tylko obojętność, jakby mnie tu w ogóle nie było.

— Powiedz coś.

Szepczę płaczliwie, lecz nie przynosi to żadnego rezultatu. Czemu milczy? Dlaczego mnie ignoruje? Ja tu jestem! Nie proszę o wiele. Jedno słowo, gest, cokolwiek. Chcę wiedzieć, czy dla ciebie w ogóle istnieję.

— Proszę cię, nie rób mi tego.

Znudzone spojrzenie to jedyne, co otrzymuję w zamian. Rani mnie to bardziej niż krzyk, czy wyzwiska. Jestem bezwartościowa, nie zasługuję nawet na odrobinę uwagi. Może oczekuję zbyt wiele? Może naprawdę jestem zuchwała?

Tak bardzo chciałabym wiedzieć, o czym teraz myśli. Czy moje słowa zostawiły jakikolwiek ślad? Patrząc w te puste oczy,  wydają mi się one bezwartościowe. I wiem, że w tym przypadku takie właśnie są. Moje słowa nie znaczą zupełnie nic. Czego ja właściwie oczekiwałam? Zrozumienia, pocieszenia… pomocy? Nie otrzymałam ich wcześniej, więc dlaczego tym razem miałoby być inaczej?

Przez ciągle napływające mi do oczu łzy ledwie widzę, jak wstaje i wychodzi. Nawet nie próbuję protestować. Brak reakcji zraniłby mnie jeszcze bardziej. Ukrywam twarz w dłoniach, zanosząc się płaczem. Nie powinnam tego robić. On ma rację, jestem żałosna. Nie potrafię przezwyciężyć swoich słabości. Ciągle sprawiam komuś zawód. Wszystko robię źle. Błądzę w mroku, pogrążając się w nim bez reszty. Brnę coraz dalej, nie umiejąc się już cofnąć. W końcu jestem nikim. Ciemność jest moim miejscem.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Budząc się, Draco czuł, że coś jest nie tak. Kark pulsował mu tępym bólem, promieniującym aż do głowy, którą z trudem podniósł. Zmarszczył brwi, rozglądając się po pokoju, który z pewnością nie zależał do niego. Dopiero po kilku sekundach, gdy jego mózg zaczął pracować na szybszych obrotach, przypomniał sobie wczorajszy wieczór. Chyba jednak coś mu nie wyszło z tym ulotnieniem się po chwili.

Odruchowo spojrzał na swoje kolana, gdzie nadal spała Hermiona. Nie wyglądała już jednak tak spokojnie. Kręciła się nerwowo, mamrocząc coś pod nosem. Wyczuwał jej przyspieszony oddech oraz ogólne napięcie. Już wiedział, co go obudziło.

— Nie…

Szepnęła pełnym udręki głosem Hermiona, co utwierdziło Dracona w przekonaniu, że ma ona koszmary.

— Mała, obudź się.

Draco potrząsnął delikatnie ramieniem dziewczyny, co przyniosło natychmiastowy efekt. Zdezorientowana Hermiona podniosła się do pozycji siedzącej, błądząc wzrokiem po pomieszczeniu. W głowie majaczyły jej strzępki koszmaru, a serce nadal wybijało nienaturalnie szybki rytm.

— Uspokój się, to tylko sen.

Głos Malfoya wyrwał ją ze wspomnień o niedawnym koszmarze. Natychmiast odwróciła się w jego stronę, nie kryjąc zdziwienie jego obecnością tutaj.

— Co ty tu robisz?

Zapytała od razu, z konsternacją obserwując, jak na ustach Dracona pojawia się uśmiech. Za każdym razem, gdy zadawała mu to pytanie, starając się ukryć swoją bezradność, bawiła go tak samo.

— Siedzę.

— Malfoy, ja ci dobrze radę, nie denerwuj mnie.

— To ty sobie ze mnie zrobiłaś poduszkę.

Oczy panny Riddle rozszerzyły się ze zdziwienia, wywołanego tym, co usłyszała. Odruchowo rozejrzała się dookoła, dostrzegając koc, którym częściowo była przykryta. Na dodatek nadal miała na sobie wczorajsze ubrania. „Jasna cholera.”, pomyślała zdezorientowana Hermiona, odgarniając włosy z twarzy. To jej się musiało śnić.

— Czyli… spałeś tu?

— Owszem.

— Jak?

— Zawsze jesteś taka elokwentna rano, czy to ja tak na ciebie działam?

Draco wsparł głowę o trzymaną na wezgłowiu rękę, uśmiechając się przy tym prowokacyjnie. Zapowiadał się bardzo ciekawy poranek.

— Co do ciebie nie mam wątpliwości, że jesteś bezczelny o każdej porze.

— Rozgryzłaś mnie.

Przyznał, udając zrezygnowanego Draco, czym mimo wszystko nieco rozbawił Hermionę. „Co tu się do cholery dzieje?”, pomyślała skołowana panna Riddle, mając kompletny mętlik w głowie. Siedzieli tu jak gdyby nigdy nic, prowadząc pozbawioną sensu dyskusję, po tym, jak spała z Malfoyem na kanapie. „Merlinie wszechmogący, brzmi to, co najmniej tragicznie…”. Za nic nie potrafiła sobie przypomnieć, kiedy odpłynęła i jakim cudem znalazła się u Malfoya na kolanach. Rozmawiali o jego matce, trochę na niego naskoczyła, a potem długa cisza i nic. Najbardziej jednak nurtowała ją jedna kwestia, jaki cudem się nie obudziła? Od zawsze cechował ją nadzwyczaj czujny sen. Potrafił ją obudzić byle szmer, a teraz? Nawet jeśli była wykończona, to niczego nie tłumaczy. Zaistniała sytuacja teoretycznie pochodziła pod absurd, a jednak wszystko wskazywało na to, że miała ona miejsce.

Podczas gdy Hermiona gorączkowo myślała nad tym, co się stało, niespostrzeżenie do pokoju wślizgnęła się Noctis. Pierwsze, co rzuciło jej się w oczy, to siedzący na kanapie Ślizgoni. Szybko oceniła sytuację, dochodząc do jednoznacznych wniosków.

— Jedną noc mnie nie ma, a ty już sprowadzasz tu tego blond dwunoga? Czuję się zdradzona i to jeszcze na mojej kanapie.

Zakpiła Noctis, podpełzając bliżej, przez co Ślizgoni natychmiast spojrzeli w jej stronę. Draco nic nie rozumiał z tego syku, za to Hermiona zaczerwieniła się ogniście.

— To nie to, co myślisz.

Powiedziała natychmiast, zadając sobie sprawę, że jej wymówka brzmi niczym z jakiejś żałosnej komedii romantycznej. Najchętniej schowałaby się teraz pod koc i poczekała, aż wszyscy sobie pójdą.

— Tłumacz się, tłumacz. Ale znaj moją łaskę. Powiedzmy, że mogę ci wybaczyć. I tak nie jesteś w moim typie. Mam swoje wymagania. No ale jak tak patrzę na tego blondasa to ty też. W porównaniu do tych innych szpetnych dwunogów, których widziałam, jest znośny.

Noctis bawiła się wyśmienicie, widząc zdezorientowaną minę Dracona oraz rosnące zażenowanie Hermiony. Te dwunogi potrafiły zapewnić naprawdę przednią rozrywkę, nawet nie robiąc nic szczególnego.

— Wyjdź albo zamilcz.

— Chcecie kontynuować? Mało wam cała noc?

— Noctis!

Rzuciła ostrzegawczo Hermiona, gromiąc wzrokiem swojego złośliwego pupila. Jeszcze słowo, a z Noctis zostanie tylko kupka popiołu. Dzięki Marlinowie, że chociaż Malfoy nie rozumiał z tego ani słowa.

— Ty naprawdę masz problem z agresją, ale niech ci będzie. Idę trawić na łóżko.

Hermiona obserwowała, jak Noctis oddala się na drugie koniec pokoju, przysięgając, że policzy się z nią później.

— O czym rozmawiałyście?

Zainteresował się Draco, który jak zwykle łaknął informacji – niekoniecznie tych naukowych.

— O niczym.

Już chyba wolałaby rzucić się z Wieży Astronomicznej, niż przytoczyć Malfoyowi którąkolwiek z rozmów z Noctis. Jej spaczone poczucie humoru i blond wielkolud, jak to zwykle raczyła go nazywać, nie stanowiły dobrego połączenia.

— Oboje wiemy, że łżesz.

— Tak samo, jak to, że i tak nic ze mnie nie wyciągniesz.

Hermiona posłała Draconowi nie mniej złośliwy uśmiech od tego, którym sam ją uraczył.

— Chyba zacznę cię pić Veritaserum.

— Pomarzyć zawsze możesz.

— Żebyś wiedziała, ale teraz się zbieram, bo jak mniemam, czeka nas rundka po błoniach.

— Obowiązkowo. Może za piętnaście minut?

Było dopiero po piątej, więc spokojnie zdążą na śniadanie, wliczając w to długą kąpiel, którą Hermiona zamierzała wziąć po powrocie.

— W takim razie ja spadam się ogarnąć.

Nieco zdrętwiały Draco podniósł się z kanapy, ruszając w stronę drzwi. Dopiero będąc przy nich, odwrócił się w stronę odprowadzającej go wzrokiem Hermiony.

— Tak przy okazji to chrapiesz, jak jasna cholera.

— Wcale nie!

Hermiona wiedziała, że się z niej nabija, na dodatek kłamiąc, co wcale nie przeszkadzało jej w irytowaniu się.

— Chwilami zastanawiałem się, czy cię czymś nie zakneblować.

Draco z rozbawieniem obserwował, jak Riddle chwyta poduszkę i rzuca ją jakiś metr przed nim.

— Ani cela, ani siły. Kiepskie połączenie. Do zobaczenia za chwilę, mała.

Tym razem Draco wyszedł z pokoju, woląc się nie narażać na pokaz mocy Riddle. Droczenie się z nią od samego rana poprawiło mu i tak dobry humor, więc wolał sobie go nie psuć paskudnymi oparzeniami. Zdecydowanie mógłby się przyzwyczaić do takich poranków. Coraz częściej myślał o zmianie charakteru znajomości z Riddle na bardziej poważny. Chciał czegoś więcej niż przyjaźni i coraz trudniej było mu to w sobie zwalczyć. „To przestań to robić do cholery!”, zganiła go podświadomość, najwyraźniej utożsamiają się z jego kumplami. Niestety to po ich stronie znajdowała się racja. Co mu przyjdzie z dalszego zwlekania? Gdyby miał się rozmyślić, stałoby się to już dawno. Mógł to odwlekać albo w końcu wziąć się w garść. Wybór był raczej oczywisty.

Z taką myślą wszedł do swojego pokoju. Tak jak przypuszczał, jego przyjaciele jeszcze spali. Ulżyło mu. Być może uniknie przesłuchania. Jego nadzieje szybko jednak okazały się złudne. Ledwie zdążył zamknąć drzwi, gdy zauważył ruch na łóżku Zabiniego. Zatrzymał się, licząc, że nie obudzi przyjaciela. Niestety ten przeciągnął się, po czym uniósł na łokciach, od razu dostrzegając blondyna.

— Kogo ja widzę?

Ożywił się Blaise, a cała senność natychmiast mu minęła. Draco już wiedział, że ma przesrane, skoro ciekawość Zabiniego jest na tyle duża, aby o tej porze wyciągnąć go z łóżka.

— No kochasiu, mamy do pogadania.

— Nie wydaje mi się.

— O nie, stary, nie wymigasz się. Nott, wstawaj, nasza zguba wróciła.

Blaise chwycił swoją poduszkę i rzucił nią w Teodora, który natychmiast poderwał się do pozycji siedzącej.

— Co jest ku… Ooo Draco sobie przypomniał, gdzie mieszka.

„Salazarze dopomóż…”. Draco miał ochotę zawrócić. Wlepione w niego gały chłopaków i ich znaczące uśmiechy mówiły mu wszystko. W tej sytuacji najlepszym wyjściem wydawało mu się zgrywanie debila.

— Jak widać.

Powiedział lakonicznie, pochodząc do jeszcze nierozpakowanego kufra w celu odnalezienia w nim dresów.

— Co robiłeś u Hermiony?

Blaise nie bawił się w podchody. Interesowały go wyłącznie konkrety. Naprawdę zdziwili się, gdy Draco nie wrócił na noc. To oczywiste, gdzie nocował, ale pozostawało pytanie, co temu towarzyszyło.

— Skąd pewność, że byłem u niej?

Blaise i Teodor spojrzeli najpierw na Dracona potem na siebie, po czym zgodnie wybuchli śmiechem.

— Nie kpij, stary, bo wszyscy wiemy, gdzie byłeś.

Stwierdził Teodor, gdy obaj nieco się uspokoili. W tym przypadku i on nie zostawał w tyle, jeśli chodziło o ciekawość. Co jak co, ale poczynania Malfoy związane z Riddle interesowały go i to nawet bardzo.

— To o co wam chodzi?

— Odnoszę wrażenie, że nie chcesz z nami gadać.

Draco przerwał na chwilę poszukiwania i spojrzał na Blaise’a pełnym politowania wzrokiem, klaszcząc trzy razy w dłonie.

— Brawo, Zabini, jak już mówiłem, masz zadatki na Aurora.

Odpyskował Draco, po czym wrócił do szukania dresów, powtarzając sobie, że jeśli ich zignoruje, odpuszczą. Jak jednak wiadomo, jego porywcza natura często brała górę nad rozsądkiem. Niestety tak stało się i tym razem. Gdy odnalazł dresy i już zamierzał udać się z nimi do łazienki, padło pytanie, które kompletnie wyprowadziło go z równowagi.

— Przespałeś się z nią?

Draco spojrzał na Blaise’a zarówno zdziwiony, jak i oburzony. Co on sobie w ogóle wyobrażał? Już pomijając fakt, że wtrącał się w sprawy, które kompletnie go nie dotyczyły, nie uważał, aby takie komentarze były na miejscu. Nawet nie chciał sobie wyobrażać, jak Riddle zareagowałaby na tego typu pytanie. Czy oni naprawdę sądzili, że jest pierwszą lepszą panienką, która, gdy tylko nadarzy się okazja, wskoczy mu do łóżka? Bardzo mu się to nie spodobało.

— Przeginasz pałę, Zabini, więc dobrze ci radzę, zamknij się albo bez większych oporów obiję ci gębę.

Powiedział ostrzegawczo Draco, grożąc przyjacielowi palcem. Nie pozwoli tak traktować Riddle, nawet jeśli tak w zasadzie Zabini nie miał nic złego na myśli.

— Stary, wyluzuj. Co ja zrobiłem?

— Jesteś wścibski i pieprzysz głupoty. Byłem u Riddle i koniec tematu. Więcej wiedzieć nie musicie.

Już nawet nie czekając na odpowiedź, Draco udał się do łazienki, z hukiem zamykając za sobą drzwi.

— Co mu odwaliło?

Zapytał skoncentrowany Blaise, spuszczają nogi z łóżka tak, że siedział teraz przodem do Teodora, który chwilę temu zrobił to samo. Malfoy zachowywał się… dziwnie. Od kiedy on się stał taki drażliwy? Jakby jeszcze naprawdę zrobił coś złego.

— Najgorsze, co może być.

Widząc pełen niezrozumienia wzrok Zabiniego, Teodor westchnął ciężko. Słysząc jednak szum wody w łazience, postanowił kontynuować.

— Zakochał się skubany.

— Myślisz?

— Stary, ja to wiem.

Właściwie Blaise nie mógł zaprzeczyć. Nie potrafił po prostu do tego przywyknąć. Malfoy niegdyś tak lekceważąco traktujący znajomości z dziewczynami, teraz jeżył się, gdy tylko ktoś w jego mniemaniu niewłaściwie wyraził się o Hermionie.

— No dobra, ale chyba bez przesady.

— Ty byś nie bronił Pansy?

— Ale przecież ja…

— Pamiętaj, że tu chodzi o przewrażliwionego Dracona, który nie da sobie nic powiedzieć, chyba że jest się Hermioną Riddle.

Obaj Ślizgoni zaśmiali się krótko, przekonani o słuszności słów Teodora. W końcu nie ma co drażnić Smoka, pilnującego swojego skarbu.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

— Proszę.

Powiedział Albus, słysząc pukanie do drzwi swojego gabinetu. Odłożył do szuflady przeglądane dotychczas dokumenty, podczas gdy do pomieszczenia wszedł Harry Potter.

— Dzień dobry, dyrektorze.

— Witaj mój drogi chłopcze. Usiądź, proszę.

Przywitał się z dobrotliwym uśmiechem Dumbledore, wskazując na stojące przed biurkiem krzesło.

Harry usiadł na wskazanym miejscu ciekawy, co tym razem przygotował dla niego dyrektor. Co tydzień w sobotę po obiedzie spotykali się na prywatne lekcje dotyczące Voldemorta. Naprawdę wiele z nich wynosił. Lepiej poznawał swojego wroga, co kiedyś mogło się okazać kluczowe do jego pokonania.

— Jak minęły ci święta, Harry?

— Dobrze, dziękuję.

— Mam nadzieję, że wypocząłeś, bo pora wrócić do pracy.

Dumbledore podniósł się z fotela, ruszając w stronę szklanej witryny, w której trzymał wspomnienia. Większość z nich niestety ni jak miała się do prawdy. Długo pracował nad ich modyfikacją, ale nie mógł sobie pozwolić na żadne niedociągnięcia. Szczególnie teraz, gdy tak bardzo potrzebował tego chłopaka po swojej stronie.

— Czy mogę pana o coś zapytać?

— Naturalnie.

Harry, który dołączył do dyrektora, przez chwilę przyglądał się, jak ten szuka jakiejś fiolki. Już od dłuższego czasu pewna sprawa nie dawała mu spokoju. Ciągłe wątpliwości stawały się coraz bardziej uciążliwe. Próbował się ich wyzbyć, ale jak na razie szło mu to raczej kiepsko.

— Jak to się stało, że Hermiona od urodzenia nie mieszkała z Voldemortem?

Odważył się w końcu zapytać, czując, że musi to wiedzieć. Starał się trzymać tego, co nieustannie powtarzał mu Dumbledore. Hermiona ich opuściła, dobrowolnie zmieniła stronę, wybierając mrok. Nie przyjęła ich pomocy, paląc za sobą wszystkie mosty. Powtarzał to sobie nieustannie, łudząc się, że w końcu uwierzy w sens tych słów, ale tak się nie działo.

Świąteczne zebranie Zakonu zasiało w nim ziarno wątpliwości, które zaskakująco szybko zaczęło kiełkować. Nie potrafił postrzegać Hermiony, jako tej złej. Mogła zmienić nazwisko, dom, środowisko, ale gdzieś tam pozostała tą samą dziewczyną, którą znał od lat. Tą, która stała z nim murem bez względu na wszystko, a którą on zawiódł, gdy najbardziej go potrzebowała. Czuł, że stracił kogoś naprawdę ważnego. Maskował to wymuszoną niechęcią i pozorną wiarą w słowa dyrektora, ale nie pokrywało się to z tym, co sam czuł. Właśnie dlatego chciał o niej wiedzieć jak najwięcej. Liczył, że pozbędzie się wtedy wszelkich sentymentów i ta cholerna pustka zniknie.

Albus przerwał na chwilę poszukiwania, aby spojrzeć na zagubionego chłopaka. Zdawał sobie sprawę, że ma on wiele wątpliwości, które za wszelką cenę starał się z niego wyplenić. Potrzebował go po swojej stronie, bezwzględnie oddanego i posłusznego. Przyjaźń, która niegdyś łączyła go z panną Granger, znacznie mu to utrudniała.

— Aby ją chronić, Harry. Tom tylko czekał na potomka, którego mógłby uczynić swoim następcą. Zakon nie mógł do tego dopuścić,  dlatego została mu ona odebrana i umieszczona u mugoli. Niestety jak widać to za mało. Hermiona ponownie stała się jego bronią. Rzeczy najbardziej niepozorne stanowią największe zagrożenie. Nikt nie przejmuje się jedną ciemną chmurą, póki nie wywoła ona burzy.

Harry skinął tylko głową na znak, że rozumie. Nie potrafił otwarcie zgodzić się z dyrektorem. Wszystko przemawiało za tym, że ma on rację, ale intuicja mówiła mu co innego. Hermiona bronią czerwonookiego szaleńca? Ta dziewczyna była gotowa pomóc każdemu bez względu na okoliczności. Przecież nie da się ot tak wyzbyć dobra i empatii. Nagle stałaby się maszyną do zabijania?

Czuł, że ta sprawa jest o wiele bardziej skomplikowana. Nie powinien tak myśleć, ale nie potrafił oprzeć się wrażeniu, że Dumbledore nie mówi mu całej prawdy.

— Skoro to wszystko przejdźmy do wspomnień. Dziś pokażę ci moje pierwsze spotkanie z Tomem.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Harry wracał do Wieży Gryffindoru, przez cały czas myśląc o Hermionie. Czuł się paskudnie, zaprzątając sobie nią głowę, zamiast skupić się na tym, co starał mu się przekazać Albus. Nie mógł na to jednak nic poradzić. Ilekroć pomyślał o pannie Riddle, wracały do niego wspomnienia z czasów, kiedy stali po tej samej stronie. Ile by dał, żeby cofnąć czas i nie iść na ten cholerny Nokturn. To wtedy wszystko legło w gruzach. Od tego czasu nic już nie jest takie samo, nawet Hogwart. Nikt nie mówił o tym na głos, ale cały Gryffindor przeżył stratę panny Granger, nawet jeśli aktualnie znaczna jego część się jej obawiała. On nie potrafił tego zrobić. Widząc ją uśmiechniętą i wesołą w towarzystwie Ślizgonów, rozpoznawał w niej dziewczynę, z którą przed laty się zaprzyjaźnił.

— Stop.

Zganił się Harry, kręcąc z roztargnieniem głową, jakby po mogło odpędzić od niego niechciane myśli. To powoli zaczynało go przerastać. Czuł, że musi z kimś o tym porozmawiać, bo w przeciwnym razie zwariuje.

Z taką myślą wszedł do Pokoju Wspólnego Gryffindoru, który tętnił życiem. Harry od razu zaczął się rozglądać za rudą czupryną przyjaciela, lecz na próżno. Jednak zamiast Rona na jednym ze stojących nieco z boku foteli dostrzegł swoją dziewczynę. Siedziała po turecku z jakąś książką, nie bacząc na otaczający ją chaos. Ostatnimi czasy bardzo często uciekała do świata literatury. Mogła to ukrywać, ale on wiedział, że Ginny cierpi, a książki, które tak kocha Hermiona, pomagają jej zachować złudne poczucie bliskości przyjaciółki.  Naprawdę pragnął jakoś wesprzeć ukochaną, ale jak na razie szło mu to dość marnie. Tu mogła pomóc tylko jedna osoba, która aktualnie znajdowała się poza ich zasięgiem.

Ostatecznie Harry zrezygnował z dalszych poszukiwań Rona i ruszył w stronę swojej dziewczyny.

— Cześć.

Przywitał się z nią, niespodziewanie całując w policzek, przez co ta o mało nie podskoczyła na fotelu.

— Przestraszyłeś mnie.

Zbeształa go Ginny, podczas gdy Harry przysiadł na oparciu jej fotela. Odłożyła książkę na strojący przed nią stolik, całą uwagę skupiając na chłopaku.

— Wszystko w porządku?

Zapytała, dopiero po chwili zauważając, że Harry wydaje się zmartwiony. Niestety zdarzało mu się to dość często, co w sumie ją nie dziwiło. Liczba jego problemów stale rosła w przeciwieństwie do pomysłów na rozwiązanie ich.

— Właśnie wracam od Dumbledore’a i chciałbym z tobą porozmawiać.

— Coś się stało?

— Rozmawiałem z nim dzisiaj o Hermionie.

— Jeśli znowu zamierzasz gadać, jaka to jest zła i jak bardzo się zmieniła, to możesz nawet nie zaczynać.

Najeżyła się od razu Ginny, lecz ku jej zdziwieniu Harry w odpowiedzi westchnął tylko ciężko, przejeżdżając otwartą dłonią po twarzy. Spodziewała się raczej kolejnego wywodu, jaka to jest uparta i jak to nie ma racji. Taka reakcja ją zaskoczyła.

Ginny to jedna z nielicznych osób, które nie wątpiły w skrywające się w Hermionie dobro. Ona potrafiła dostrzec w niej ich przyjaciółkę, która przecież  nie mogła zupełnie zniknąć. Ludzie nie zmieniają się z dnia na dzień.

— To nie jest takie proste.

— W takim razie mi to wytłumacz, Harry.

— Bo tu nic nie trzyma się kupy. Zakon niby porwał Hermionę, żeby ją chronić, a teraz urządzają na nią nagonkę. Dumbledore wmawia wszystkim, że stanowi śmiertelne zagrożenia, ale to przecież nawet absurdalnie brzmi. Nic nikomu nie zrobiła, nie licząc Parvati…

— Każdy, kto nie kieruje się uprzedzeniami, wie, że to był wypadek.

— No właśnie. Ja… nic z tego nie rozumiem, bo z drugiej strony ona odeszła. Dołączyła do niego i zadaje się z tymi parszywymi śmierciożercami.

Harry wyrzucał z siebie wszystko, co od dłuższego czasu nie dawało mu spokoju, a Ginny cierpliwie słuchała. Zatliła się w niej nadzieja, że jeszcze nie wszystko stracone.

— Nie możemy jej potępiać za coś, czego nawet nie jesteśmy pewni.  Rozmawialiśmy z nią tylko raz, a i tak prawie nie daliśmy jej dojść do słowa. Skąd wiesz, jak to wygląda z jej perspektywy?

I tu go miała. Tak na dobrą sprawę nie wiedzieli nic o sytuacji, w jakiej znalazła się Hermiona. Opierali się na domysłach i mocno okrojonych informacjach udzielanych im przez Zakon lub Dumbledore’a.

— Nie wiem, Ginny. Zaczynam się w tym wszystkim gubić, tym bardziej że kto jak kto, ale Dumbledore jest tu najbardziej wiarygodny.

Panna Weasley przez chwilę milczała, zastanawiając się, czy powinna powiedzieć Harry’emu, co widziała. Bała się, że ją wyśmieje, ale postanowiła zaryzykować.

— Harry, bo ja coś wczoraj widziałam.

Zaczęła niepewnie, bawiąc się końcówką swojego długiego warkocza.

— W jakim sensie?

— Słyszałeś o tym wczorajszym ataku Hermiony?

— Pewnie, cała szkoła gada, że dostała jakiejś histerii, tylko co to ma do rzeczy?

— Ona tuż przed tym rozmawiała z Dumbledore’em i nie wyglądało to na miłą pogawędkę.

Ginny w końcu uniosła wzrok na Harry’ego, do którego zdawał się nie docierać sens wypowiedzianych przez nią słów.

— Ty chyba nie myślisz, że on jej coś zrobił? Przecież to Dumbledore.

— Wiem, co chcesz powiedzieć, ale czy widzisz jakieś inne sensowne wytłumaczenie?

Jak zwykle miała rację, nawet jeśli Harry nie potrafił się z tym pogodzić. Przecież Albus by się do czegoś takiego nie posunął, bo i po co? Każdy, kto znał dyrektora, powiedziałby to samo. Niestety Harry tak jak  większość nie miał pojęcia o drugiej twarzy swojego mentora. Ślepo wierzy w jego dobroć i nieskazitelność, co mogło się okazać jego zgubą.

— Nie, Ginny, to niemożliwe.

— Harry, posłuchaj…

— Nie… ja muszę to przemyśleć. Nie gniewaj się na mnie, ale pójdę do siebie.

Ginny nie protestowała, gdy Harry podniósł się z oparcia fotela, pocałował ją w czoło, po czym ruszył do swojego dormitorium. Nie zamierzała na niego naciskać. On potrzebował czasu. Zbyt wiele się na niego zwaliło na raz. Życie wymagało od niego dojrzałości i odpowiedzialności, stawiając na jego drodze stanowczo zbyt wiele przeszkód.

Panna Weasley nie potrafiła mu pomóc, więc postanowiła przynajmniej nie utrudniać. I tak dużo osiągnęła. Pojawiła się nadzieja na odzyskanie Hermiony i dla niej to się teraz liczyło. Wiedziała, że musi się wykazać cierpliwością, nawet jeśli sporo ją to będzie kosztowało. Gra jest warta świeczki. Jeśli wszystko pójdzie tak, jak powinno, odzyska swoją Hermionę.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Zaraz po wyjściu Harry’ego Albus ponownie zasiadł przy swoim biurku. Otworzył szufladę i wyciągnął z niej dokumenty, które przeglądał przed pojawieniem się chłopaka. Położył je na biurku, przez chwilę przyglądając się zdjęciu dziewczyny znajdującym się na pierwszej stronie. Uśmiechnął się na myśl, jak bardzo posada dyrektora ułatwia mu życie. Gdyby nie ona zdobycie akt Hermiony Riddle stanowiłoby spory problem, a tak wszystko, czego potrzebował, znajdowało się w jego gabinecie.

Nie zwlekając dłużej, Albus otworzył dokumenty w miejscu, gdzie skończył je przeglądać. Studiował je już kilkakrotnie, ale tym razem szukał konkretnej rzeczy. Przez święta przemyślał wiele sprawa i ułożył plan, który musiał zacząć stopniowo wcielać w życie. I właśnie dlatego potrzebował pomocy. Tu już nie było miejsca na potknięcia. Stawka rosła z dnia na dzień, a jeden błąd mógł zaprzepaścić wszystko. Nie raz się przekonał, że dbałość o szczegóły to podstawa. Jedno niedociągnięcie może się okazać tym zgubnym. To właśnie dlatego potrzebował pomocy. Osoba, której szukał, mogła mu znacznie ułatwić wiele spraw, co zamierzał wykorzystać. Informacje – to ich łaknął. Wiedza to klucz do sukcesu, a on nawet nie brał pod uwagę porażki.

Powoli przybliżał się do upragnionego finału. Jeszcze nigdy nie był tak blisko celu. Mimo początkowych obaw odnalezienie młodej Riddle okazało się najlepszym, co mogło go spotkać. Ta niczego nieświadoma smarkula sama doprowadzi do zguby siebie i swojego tatusia.

Przerzucał kolejne strony akt, aż w końcu natrafił na to, czego szukał. Przejechał smukłym placem po pergaminie, zatrzymując się na kluczowej linijce.

— Bertha Smitch.

Odczytał na głos, dwukrotnie stukając palcem w pergamin. Właśnie tego szukał. Ta kobieta nawet nie zdawała sobie sprawy, jak pomocna może się okazać. Jeśli dobrze to rozegra, dowie się wszystkiego, na czym mu zależy, a nawet więcej. 

Witam.

W końcu jestem po nieco dłuższej niż zwykle przerwie. Musicie mi to wybaczyć, ale jak widomo, nie na wszystko mamy wpływ. W ostatni weekend nieco się pochorowałam, a ten tydzień należał do tych wyjątkowo intensywnych, dlatego rozdział dopiero dzisiaj. Takie sytuacje mogą, ale nie muszą mieć miejsca, nie mniej jednak, żebyście się nie martwili, że Was porzucam, czy coś w razie opóźnienia po lewej jest zakładka informująca z data publikacji rozdziału. Nalegam, aby zwracać na to uwagę, aby oszczędzić mnie i sobie nerwów.

Co do samego rozdziału jestem jak najbardziej zadowolona. Tęskniący z Gryfonami w końcu się ich doczekali. Jeszcze raz zapewniam, że ja o niczym nie zapominam. Opowiadanie zostało rozplanowane tak, a nie inaczej, ale nic nie zostanie pominięte.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Lafann