37. Heroiczne czyny

- Nadszedł dzień mojego wybawienia.

Z tymi słowami Blaise opadł na jedną ze znajdujących się w salonie kanap. Pierwszy tydzień po feriach nareszcie dobiegł końca. Minęła pora obiadowa, dlatego uczniom Hogwartu nie zostało nic innego, jak odpowiednie spożytkowanie piątkowego wieczoru, czyli nie robienie niczego produktywnego.

- Zobaczymy, co powiesz w poniedziałek.

- Nie psuj chwili, Nott, a ty chodź do mnie.

Drugą część zdania Blaise skierował do dopiero co przybyłej Pansy, którą złapał za rękę i podsadził sobie na kolanach. Razem z nią przyszły Dafne i Tracey. Usiadły one na równoległej kanapie wraz z Teodorem. Jedyny Draco wybrał fotel, z którego miał dobry widok na przyjaciół.

- A ty nie zgubiłeś czegoś, Smoku?

Zapytał po chwili Diabeł, widząc, że przyjaciel siedzi tu z nimi jak gdyby nigdy nic, najwyraźniej nie zamierzając się nigdzie zmyć. To dość dziwne, bo ostatnimi czasy spędzał z nimi znacznie mniej czasu. Nikt go oczywiście za to nie winił, szczególnie będący w związku Zabini. Kto jak kto, ale on wiedział, ile te ślicznotki wymagają uwagi.

- Chyba raczej kogo.

Sprostował Teodor, na co Draco przewrócił tylko oczami. Ci jak zwykle swoje. Momentami ta dwójka stawała się naprawdę upierdliwa. Jakby nie mógł spędzić jednego popołudnia bez Riddle.

- Z tego, co wiem jest u siebie.

Odpowiedział spokojnie, rezygnując z próby udawania niekumanego. I tak nikt by się na to nie nabrał.

- Czyżby miała cię dość?

- Możesz być pewny, że mi to nie grozi, więc stul pysk, Zabini.

- Ja nie wiem, co ty w niej w ogóle widzisz.

Wtrąciła się do rozmowy Pansy, przez co Draco westchnął ciężko. Parkinson bywała doprawdy nieznośna podczas tych swoich prób obrzydzenia mu Riddle. Jakby to w ogóle było możliwe. Z nią jednak radził sobie o wiele lepiej, niż niegdyś z Tracey, która dzięki Salazarowi poważnie potraktowała jego żądania. Zniknęły nieustanne dogryzanie Hermionie, złośliwe komentarze, traktowanie z góry. Mimo jego obaw Davis dotrzymała słowa. Nie dociekał, ile ją to kosztowało, bo w sumie niewiele go to obchodziło. Grunt, że osiągnął swój cel.

- Jeśli oczekujesz, że zacznę ci się tłumaczyć, to jesteś w błędzie.

Pansy w odpowiedzi prychnęła oburzona, powoli przestając się dziwić, że Tracey dała sobie spokój z Draconem. Jemu naprawdę coś się pomieszało. Nie dawał sobie nic powiedzieć, szczególnie jeśli w grę wchodziła Riddle. Na szczęście Ślizgoni szybko porzucili temat Hermiony, pogrążając się w luźniej rozmowie. Wbrew temu, co ci dzieliło nadal potrafili znaleźć wspólny język, w końcu nie znali się od wczoraj. Nawet wśród najlepszych przyjaciół pojawiały się spięci, ale przecież grunt to umieć sobie z nimi radzić

 Siedzieli tak dłuższy czas, gdy nagle w salonie pojawiła się panna Riddle. Jako pierwszy zauważył ją Teodor. Zmarszczył brwi, już wiedząc, że za chwilę będą mieć kłopoty.

- Cześć.

Przywitała się grzecznie Hermiona, przechodząc obok Ślizgonów, jednak nie zatrzymując się. Trochę jej się spieszyło, a przez pewne osoby raczej nie była tu mile widziana, zresztą z wzajemnością.  

- Zaraz, zaraz, a ty się gdzieś wybierasz, mała?

Zapytał Draco, widząc strój dziewczyny, który ewidentnie wskazywał na to, że zamierza ona opuścić zamek.

- Owszem.

- Nie możesz.

Palnął bez zastanowienia Draco, przez co Hermiona przystanęła, odwracając się w jego stronę.

- Słucham?

Zapytała, zachodząc w głowę, o co też może mu chodzić. Zawarli umowę, umożliwiającą jej samotne wyjścia, więc w czym problem? Nie zamierzała rezygnować z odwiedzin u Hagrid wyłącznie z powodu widzi mi się Malfoya.

Draco nie wiedział, co teraz. Spodziewał się, że ten moment nadejdzie, co nie oznaczało, że zaplanował, jak to rozegrać. Spojrzał na swoich kumpli, szukając u nich ratunku, lecz ci zdawali się nie dostrzegać jego wymownego wzroku. „Lepiej być nie może…”, pomyślał zrezygnowany blondyn, uświadamiając sobie, że to jemu przypadnie zaszczyt uświadomienia i udobruchania Riddle.

- Możemy pogadać?

Powiedział w końcu Draco, podnosząc się z fotela. Obszedł kanapę zajmowaną przez Blaise’a i Pansy, aby stanąć naprzeciwko Riddle. Już czuł, że to będzie ciężka rozmowa.

- Akurat teraz ci się na pogawędki zebrało?

Hermiona skrzyżowała ręce na piersi, patrząc wyczekująco na blondyna. O co mu w ogóle chodziło? Zachowywał się co najmniej dziwnie i wyglądał na niepewnego, co samo w sobie wydało jej się podejrzane.

- Nie utrudniaj z łaski swojej.

Niewzruszony Draco ruszył w stronę sypialni, zachodząc w głowę, jak wybrnąć z tej sytuacji. Riddle jak nic go zabije. Wolałby uniknąć afery, ale podejrzewał, że to niemożliwe. Mógł jedynie spróbować nieco ją złagodzić, aby nie skończyć jako kupka popiołu. Hermiona niechętnie, ale ruszyła za chłopakiem. Coś jej tu nie grało i zamierzała się jak najszybciej dowiedzieć, co.

Zatrzymali się dopiero przed sypialnią chłopaków. Draco otworzył drzwi, gestem wskazując, aby Hermiona weszła pierwsza. Nie protestowała. Wkroczyła do dormitorium, zastając tam dość ciekawy widok. Pomieszczenie dzieliło się na trzy części; porządną, względne ogarniętą i zupełny chaos.  Draco podszedł do łóżka znajdującego się najbliżej drzwi, w sektorze względnie uporządkowanym. Usiadł na materacu, wspierając łokcie o kolana. Pochylając się lekko, splótł dłonie, po czym spojrzał na nadal stojącą przy drzwiach Riddle.

- Siadasz?

- Wolałabym przejść do konkretów.

- No wiesz, rozmowa może zaczekać.

Draco uniósł znacząco jedną brew, tylko pogłębiając irytację Hermiony. Jeśli ściągnął ją tu tylko po to, żeby się z nią droczyć, to go ukatrupi.

- Dobrze ci radzę, nie drażnij mnie i mów, o co tu chodzi. Nagle ci zaczęło przeszkadzać, że chcę gdzieś sama wyjść?

- Nie mnie.

- Co masz na myśli?

Zapytała zbita z tropu Hermiona, na chwilę porzucając swoją wrogą postawę. Malfoy kręcił, ewidentnie coś przed nią ukrywając.

- Zasady nieco się zmieniły.

- Jakie zasady?

- Naszego pilnowania cię.

- O czym ty do cholery mówisz?

 Draco z ciężkim westchnieniem przeczesał palcami włosy, zastanawiając się, czy warto dalej grać na zwłokę. Riddle już i tak wyglądała na nieźle wkurzoną. Wykrętami tylko pogorszy sprawę, a wyjawienia prawdy i tak nie uniknie.

- Dzień przed powrotem do szkoły Snape poinformował nas, że nie możesz się nigdzie sama ruszać, nawet na lekcje. Twój stary podobno dość dosadnie przedstawił mu, co nam zrobi, jeśli dowie się, że się tego nie trzymamy, czego Snape łaskawie nam oszczędził.

Wyjaśnił w końcu Draco, obserwując rosnące zdziwienie Hermiony, stopniowo przeradzające się w gniew. Jakoś go to nie dziwiło. Riddle za bardzo ceniła sobie niezależność, aby spokojnie przyjąć postanowienia ojca. Szkoda tylko, że najprawdopodobniej to jemu się za to oberwie.

- Mieliśmy umowę.

Warknęła Hermiona, nie potrafiąc sobie uświadomić, że to dzieje się naprawdę. Oni chyba postradali rozum. Niech ją od razu zamkną w klatce, co w sumie na ten moment nie zrobiłoby jej większej różnicy.

- Właśnie, mieliśmy. Ona już nie obowiązuje.

- I co? Teraz będziecie za mną łazić krok w krok, jak jakieś pieprzone cienie? Może w ogóle zamieszkajmy w czwórkę, żebyście mogli pilnować, czy mi się kołdra przypadkiem w nocy nie zsuwa!

Hermiona czuła przepływające po jej ciele prądy, które usilnie starała się zwalczyć, lecz na próżno. Była wściekła. Znowu ktoś chciał ją kontrolować. Nie pozwoli na to. Nie po to uwolniła się spod jednej dyktatury, aby wpaść pod następną.

- Pretensje możesz mieć tylko do ojca. Z nim to sobie ustalaj. Nie będziemy nadstawiać karku, tylko dlatego że ty strzelasz fochy.

Draco nie wydawał się już takie spokojny. Po części rozumiał złość Riddle, ale ona zachowywała się, jakby to była ich wina. Dostali jasne rozkazy, których kwestionować nie zamierzali. Nie w przypadku zdolnego do wszystkiego Voldemorta, który gotów ich zabić za krzywdę jedynej córki.

- Nikt was o to nie prosi.

- Jasne, tylko twój stary nam każe.

- Nic mnie to nie obchodzi! Jeśli myślisz, że się na to zgodzę, to muszę cię zmartwić, ale po moim trupie i gówno mnie obchodzi co na to mój ojciec! Wy możecie się bawić w potulne pieski, ale ja nie zamierzam!

Wykrzyczała Hermiona, po czym niczym burza opuściła pokój, głośno trzaskając drzwiami. Nie będą jej rozkazywać. Za kogo oni się wszyscy uważają? Usiłują uczynić ją posłuszną, ale nie pozwoli na to po raz drugi. Nigdy więcej…

Draco westchnął ciężko, opadając plecami na łóżko. Poszło gorzej niż przypuszczał. Właśnie dlatego nie chcieli o niczym mówić Riddle. Ona zdawała się niczego nie rozumieć. Nigdy nie prosili się o niańczenie jej. Lord sam ich wybrał i to on dyktował zasady. Gdyby jeszcze Riddle przyjęła to do wiadomości. Dopiero w takich chwilach jak ta zdawał sobie sprawę, jak ta mała cholera potrafi dać człowiekowi popalić. Nie łudził się, że ta awantura dobiegła końca. Hermiona nie odpuści, co oznaczało, że czeka ich istne piekło.

- Salazarze miej nas w opiece.

Westchnął Draco, przejeżdżając dłońmi po twarzy. Leżał tak jeszcze chwilę, aż w końcu postanowił wrócić do salonu. Siedzenie tu i myślenie o Riddle nic mu nie da, a już na pewno nie załagodzi całej sytuacji. Poza tym to nie on tu zawinił. Oberwało mu się za decyzję Voldemorta, jakby miał na nie jakikolwiek wpływ. Na pewno nie będzie teraz za nią latał. Chce się obrażać, proszę bardzo, jej wybór.

Dotarłszy do salonu dołączył do przyjaciół, którzy natychmiast zainteresowali się jego przybyciem.

- I jak?

Zapytał Teodor, podczas gdy Draco z ciężkim westchnieniem opadł na wcześniej zajmowany fotel. To nie wróżyło niczego dobrego.

- A jak myślisz?

- Aż tak źle?

- Wkurzyła się jak cholera, zwymyślała mnie, trzasnęła drzwiami i poszła do siebie.

- Ale o co właściwie chodzi?

Wtrąciła się Pansy, która podobnie jak jej przyjaciółki przysłuchiwała się całej rozmowie i zachodziła w głowę, co tu jest grane. Chłopaki wyglądali na naprawdę przejętych, a Draco wręcz na zrezygnowane, a we wszystko jak zwykle była zamieszana Riddle.

- Bo widzisz…

- Zabini.

Powiedział ostrzegawczo Draco, spoglądając groźnie na kumpla. Nie uważał, aby to co zapewne chce powiedzieć Diabeł powinno ujrzeć światło dzienne. W sprawę została wtajemniczona tylko ich trójka – nie licząc Snape’a – i tak powinno pozostać.

- No co? Przecież…

- Diabeł, skończ.

Teodor zdecydowanie podzielał zdanie Dracona. Nigdy nie wiadomo, kto co może usłyszeć i jak wykorzystać. Pansy mogła być dziewczyną Blaise’a, ale w tym przypadku to bez znaczenia. Dodatkowo na jej niekorzyść działał fakt, iż należała do dość ciekawskich i gadatliwych osób. Istniało duże prawdopodobieństwo, że nieumyślnie ściągnęłaby na nich poważne kłopoty, więc lepiej nie ryzykować.

- Czemu robicie z tego taką tajemnicę?

Zainteresowała się również Tracey, którą ciekawość zżerała od środka. Chłopaki ewidentnie coś kręcili. Nawet jeśli już nie mogłaby wykorzystać tych informacji przemawiała przez nią zwykła ciekawość.

Nie zlekceważyła żądania Dracona. Starała się żyć, jakby Riddle w ogóle nie istniała, co często przychodziło jej z trudem. Najgorzej znosiła momenty, gdy Draco wlepiał w nią maślane gały, głównie gdy nie patrzyła. Zżerała ją wtedy zazdrość, że ona nigdy nie będzie na miejscu tej przybłędy. Niestety, nic już nie dało się zrobić. Po raz pierwszy w życie musiała pogodzić się z porażką. Riddle wygrała, zgarniając nagrodę w postaci Dracona. Jej pozostał gorzki smak porażki i pogodzenie się z faktem, iż Malfoy nigdy nie będzie jej.

- To nie wasza sprawa, więc radziłbym zmienić temat.

Stanowczy głos Dracona skutecznie odwiódł dziewczyny od kontynuowania dyskusji. Wszyscy postanowili pójść za radą Dracona i dać spokój Riddle

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

- Co za bagno!

Warknęła Hermiona, z hukiem zamykając drzwi do swojej sypialni. Złość ani trochę jej nie minęła, wręcz przeciwnie. Gdyby nie resztki silnej woli to pomieszczenie dawno stałoby w płomieniach. Na szczęście zamiast tego Hermiona zdjęła kurtkę, rzucając ją na kanapę, po czym zaczęła krążyć po pokoju.

- Może jednak trochę ostrożniej? Tu się leży.

Dobiegł do niej syk Noctis, która najwidoczniej wylegiwała się na kanapie i oberwała kurtką.

- Jakoś nie wydaje mi się, żeby mogło ci to zaszkodzić.

Słysząc ostry głos Hermiony, Noctis wychyliła się zza wezgłowia kanapy. Wystarczyło jej jedno spojrzenie, aby wiedzieć, że ktoś tu jest nie w humorze.

- Kto ci tak zaszedł za skórę?

- Nie twoja sprawa.

- Może, ale jak tak dalej pójdzie rozwalisz cały pokój, do którego zdążyłam się już przyzwyczaić, więc gadaj.

- To wszystko przez tego cholernego Malfoya!

Wykrzyknęła w końcu Hermiona, postanawiając wyrzucić z siebie całą złość. Akurat Noctis mogła powiedzieć o wielu rzeczach, a czuła że jeśli się komuś nie wygada, to istotnie zaraz coś rozwali.

- Co zrobił nasz blond dryblas?

- Wyobraź sobie, że od teraz nie mogę nigdzie sama wychodzić. Cholerni kretynie. Gdyby mogli zamknęliby mnie w klatce, żeby mieć pewność, że nigdzie nie pójdę.

- A co niby Malfoyowi do tego?

- Mówiłam ci, że razem z Zabinim i Nottem mają mnie pilnować, i mój ojciec kazał im się bardziej przyłożyć.

- To możesz mi powiedzieć za co konkretnie z pewnością objechałaś blondasa?

Hermiona już miała się oburzyć, że to oczywiste, gdy zdała sobie sprawę, że to nieprawda. Przystanęła przy kanapie, jeszcze raz analizując rozmowę z Malfoyem. Czym on właściwie zawinił? Tym, że przekazał jej rozkazy ojca? Że nie chce się narażać na jego gniew? Każdy z tych powodów był absurdalny i Hermiona zdała sobie sprawę, że Draco oberwał za niewinność. Tak bardzo wkurzyła ją kolejne widzi mi się ojca, że wyładowała się na Merlinowi ducha winnemu chłopaku. Nie czuła się z tym dobrze. Miała jednak powody, aby się zdenerwować. Tom po raz kolejny usiłował kontrolować jej życie. Jeszcze gdyby chociaż raczył ją o tym poinformować, ale nie. To chore, że wszystko robił za jej plecami. Powinna wiedzieć, co stanowi dla niej zagrożenie, dlaczego i… Na myśl o niebezpieczeństwie Hermiona przypomniała sobie podsłuchaną rozmowę Toma ze Snape’em i wszystko zaczęło się układać w jedną całość. Tu nie chodziło o kolejne widzi mi się Voldemorta. Nie potrafiła w to uwierzyć, ale wszystko wskazywało na to, że on się o nią boi… Dumbledore coś knuje, Snape coraz mniej wie, a ona ponownie znajduje się poza strefą wpływu Lorda. W zamku nie potrafił jej zapewnić pełnego bezpieczeństwa. Musiał się zdać na troje nastolatków i Severusa, który i tak ma wiele na głowie. Teraz zachowanie Toma stało się dla niej mniej absurdalne. Chłopaki to jej jedyna ochrona. Pierwszego dnia zostawili ją samą tylko na chwilę, a Dumbledore i tak to wykorzystał.

- Niech to wszystko szlag trafi.

Mruknęła Hermiona, wplatając obie dłonie we włosy. Znalazła się w sytuacji bez wyjścia. Z jednej strony absolutnie nie odpowiadał jej aktualny układ. Ciągły nadzór, zero prywatności, spokoju. Nawet stoikowi w takiej sytuacji puściłby nerwy, a co dopiero jej. Z drugiej jednak strony niesubordynacją naraziłaby chłopaków na gniew Lorda. Zaszkodziłaby tak im, jak sobie. Z tej sytuacji nie istniało dobre wyjście.

- Wykończę się.

Stwierdziła zrezygnowana Hermiona, przejeżdżając dłonią po twarzy. Ruszyła do łazienki, zamierzając wziąć długą kąpiel, która być może pomoże jej się uspokoić i podjąć decyzję, co dalej. Rozmyślania pochłonęły ją do tego stopnia, iż zupełnie zapomniała o czekającej na odpowiedź Noctis. Widząc jednak znikającą za drzwiami łazienki dziewczynę, wróciła ona do wylegiwania się na kanapie.

- Zawsze wiedziała, że ona ma nie po kolei.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

- Rusz dupę, Smoku, idziemy na kolację.

Oznajmił Teodor, odkładając czytaną do tej pory książkę. Blaise również zaczął się zbierać, lecz Draco ani drgnął. Leżał na swoim łóżku z założonymi za głowę rękami, tępo wpatrując się w baldachim.

- Stary, ruszę się. Trzeba jeszcze iść po Hermionę.

- Na mnie nie liczcie.

Zabini i Notta stanęli przed łóżkiem przyjaciela, który nie zaszczycił ich nawet jednym spojrzenie.

- Czyli zamierzasz jej teraz unikać?

- Gwarantuję ci, Zabini, że jeśli teraz się u niej zjawię, oberwę czymś paskudnym, więc odpowiedź na twoje pytanie brzmi tak.

Draconowi zdecydowanie nie spieszyło się do konfrontacji z Riddle. Wolał dać jej czas na ochłonięcie, bo drąc się na siebie i tak do niczego nie dojdą. Póki ona nie przestanie się wściekać i nie rozumie, że to nie jego wina nie mają o czym rozmawiać.

- Czy ty aby na pewno nie przesadzasz?

- Wiersz mi, Nott, że…

Draco nie zdążył dokończyć, gdyż nagle ktoś zapukał do drzwi. Najbliżej stojący nich Blaise otworzył, aby wpuścić gościa. Trochę się zdziwił tym, kogo zastał na korytarzu.

- Cześć.

Przywitała się niepewnie Hermiona, zakładając za ucho pasmo włosów. Cholernie się denerwowała To będzie trudniejsze niż myślała, ale teraz nie może się już wycofać.

- Hej.

- Jest Malfoy?

Blaise spojrzał wymownie na Dracona, który uniósł się na łokciach i z rosnącym zainteresowaniem obserwował rozgrywającą się scenę.

- Jest, wejdź. Może w końcu przestanie marudzić.

Zaśmiał się Zabini, robiąc Hermionie przejście. Ta wkroczyła do pokoju, zatrzymując się przy pierwszym łóżku, gdzie nadal znajdował się Malfoy.

- Kogo ja widzę? Co cię do mnie sprowadza, mała?

- Możemy pogadać? Sami.

Hermiona spojrzała z ukosa na Teodora i Blaise’a, który z niezwykłą uwagą przysłuchiwali się ich rozmowie. Nie potrzebowała widownie. Już wystarczy, że będzie musiała to powiedzieć Malfoyowi.

- Byliście głodni, więc z łaskie swojej wypad.

Powiedział nie siląc się na grzeczności Draco. Podniósł się z łóżka i podszedł do Hermiony, stając z nią twarzą w twarz. Zżerała go ciekawość, co teraz ta mała cholera znowu wykombinowała. Nie wyglądała, jakby zraz zamierzała go czymś przekląć, ewentualnie spalić żywcem, więc to chyba dobry znak.

- Wywalasz nas z własnego pokoju?

- Dokładnie, Nott, więc nie wiem, dlaczego jeszcze tu jesteście.

Teodor pokręcił z politowaniem głową, lecz nie drążył tematu. Liczył, że tej dwójce uda się dojść do porozumienia, dlatego ciągnąc za sobą niepocieszonego Zabiniego, obaj opuścili pokój.

- Czyli, co cię do mnie sprowadza?

Zapytał autentycznie zainteresowany Draco zaraz po wyjściu chłopaków. Oparł się o jedną z kolumn łóżka, utkwiwszy w Hermionie wyczekujące spojrzenie. Wyglądała na podenerwowaną; rozbiegany wzrok, nerwowe wykręcanie palców, wyczuwalne napięcie. „Co ta cholera kombinuje?”, to jedno pytanie nie dawało mu spokoju i miał nadzieję, że zaraz pozna na nie odpowiedź.

- Chodzi o naszą dzisiejszą rozmowę.

- Riddle, ja cię błagam, oszczędź mi kolejne awantury i zrozum, że…

- Chciałam cię przeprosić.

Powiedziała Hermiona, przerywając tym samym tyradę blondyna. Całe popołudnie przygotowywała się do tego psychicznie, ale raczej z marnym skutkiem. Czuła jak jej policzki płoną i to nie tylko z powodu zawstydzenia swoim wcześniejszym zachowaniem. Nawet nie patrząc na Malfoya wyczuwała na sobie jego przenikliwe spojrzenie. Cholera, czy on musiał się tak gapić? Może i rzadko przepraszała, nie mówić o przyznawaniu się do błędu, ale w tym przypadku nie potrafiła postąpić inaczej. Źle się dzisiaj zachowała. Malfoy oberwał bez powodu i należały mu się za to przeprosiny.

- Przeprosić?

Zapytał głupio Draco, jakby chcąc się upewnić, że słuch go nie myli. Ta pokora zupełnie nie pasowała mu do Riddle, szczególnie patrząc na jej wcześniejszą reakcję. W jej naturze nie leżało odpuszczanie, więc co stało się tym razem?

- Tak, niepotrzebnie się tak wściekłam. Chociaż nie, to było jak najbardziej uzasadnione, ale nie powinnam się wyzywać na tobie, dlatego przepraszam.

Plątała się w swoich słowach, co wcale nie dodawało jej pewności siebie. „Zachowujesz się jak tchórz.”, skarciła ją podświadomość, co przyniosło natychmiastowy efekt. Zebrała się w sobie i podniosła wzrok na opartego o kolumnę Dracona, który nadal po prostu jej się przyglądał. Już chyba wolałaby, żeby coś powiedział, niż tak się gapił.

- Czyli nie będziesz sprawiać problemów?

- Postaram się.

Draco uśmiechnął się szeroko na jej deklarację. Nie oczekiwał innej odpowiedzi, a wręcz zacząłby się martwić, gdyby od tak się z nim zgodziła. Pokorna Riddle, to już nie Riddle.

- Czemu mnie to nie dziwi.

- Nie można mieć wszystkiego, Malfoy.

- Zobaczymy.

Mimo szczerych chęci Hermiona nie potrafiła się nie uśmiechnąć. Udzielił jej się dobry humor Malfoy, wynikający również z tego, że się z niej nie nabijał. Dawno przestał to robić w tak złośliwy sposób, ale gdzieś tam w niej pozostały obawy, że to może wrócić. Lata upokarzania pozostawiły po sobie ślad, którego nie da się usunąć.

- Ale koniec z tym słodzeniem. Idziemy na kolację, bo jestem głodny.

Oznajmił śmiertelnie poważnie, a Hermiona z pobłażliwym uśmiech, bez słowa sprzeciwu ruszyła za nim do Wielkiej Sali.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

- Pan Dumbledore?

Siedzący w jednej z londyńskich kawiarni Albus podniósł wzrok na kobietę, która właśnie podeszła do jego stolika. Wyglądała na około sześćdziesiąt lat. Należała do szczupłych, a wręcz kościstych pań, co tylko podkreślał długi czarny płaszcz. Siwe włosy miała spięte w ciasny kok, który czynił ją jeszcze bardziej surową.

- Witam, pani Smith.

Przywitał się uprzejmie Albus, wstając z krzesła, aby uścisnąć kobiecie dłoń.

- Dziękuję za tak szybkie spotkanie.

- Miałam akurat wolne popołudnie.

Gdy oboje zasiedli przy stoliku, podeszła do nich kelnerka. Zgodnie zamówili herbatę, rezygnując ze wszelkich słodkości.

- Może teraz zdradzi mi pan cel tego spotkania.

Zapytała Bertha, opierając splecione dłonie na brzegu stolika. W liście, który niedawno otrzymała od Albusa ten bardzo nalegał na spotkanie, nie podając zbyt wiele szczegółów. Zdziwiło ją to nieco, gdyż ostatni raz widzieli się dwa lata temu. Zastanawiała się, o co może chodzić.

- Chodzi o Hermionę Granger.

- Czy coś z nią nie tak? Jak ona się ma?

- Muszę przyznać, że wraz z gronem pedagogicznym nieco się o nią martwimy.

Albus mówił zmartwionym głosem, idealnie wcielając się w rolę zatroskanego belfra. Sądząc po nagłej zamianie wyrazu twarzy Berthy szło mi to całkiem nieźle.

- Ma problemy w szkole?

- Martwi nas raczej fakt, że nie potrafi odnaleźć się w grupie i taki stan rzeczy utrzymuję się już od dawana. Nie ma zbyt dobrego kontaktu z rówieśnikami.

- Hermiona to bardzo skryta dziewczyna. Raczej unika większych zgrupowań i jest bardzo nieufna.

W głosie Berthy wyraźnie było słychać smutek. Od samego początku bardzo przejmowała się losem panny Granger. Starała się jej jakoś pomóc, jednak z marnym skutkiem. Dziewczynka odtrącała każdego, kto choćby spróbowała się do niej zbliżyć. Bała się, że ten strach pozostanie w niej już na zawsze. Że nigdy nie uwolni się od swoich demonów przeszłości.

- Razem z gronem pedagogicznym uznaliśmy, że nie możemy tego bagatelizować. Chcemy, żeby czuła się w naszej szkole jak najlepiej i zaczęła dochodzić do siebie. I właśnie o tym pragnę z panią porozmawiać. Jesteśmy w stanie podjąć odpowiednie kroki, aby jej pomóc, tylko musimy wiedzieć, na co szczególnie zwrócić uwagę.

Nie wychodząc z roli zatroskanego nauczyciela, Albus przeszedł do sedna sprawy. To o słabych punktach Hermiony Riddle chciał wiedzieć jak najwięcej. Wielu rzeczy mógł się domyślić, ale aby wygrać potrzebował konkretów. Czas na spekulacje i spontaniczne działania dawno minął. Każde potknięcie mogło zadecydować o porażce, której nie brał pod uwagę.

Bertha przez dłuższą chwilę milczała. Bardzo zmartwiły ją słowa Dumbledore’a. Sądziła, że Hermiona zdoła się pozbierać i zapomni o przeżytej tragedii, ale jak widać to nie takie łatwe. Zapewniono ją, że ma ona odpowiednią opiekę w swojej szkole, lecz niestety chyba okazała się ona równie nieskuteczna, co u nich. Z całego serca pragnęła jej jakoś pomóc, a skoro nie jest to możliwe osobiście, może się przydać przynajmniej w taki sposób.

- To, co przeżyła miało na nią ogromny wpływ. Nigdy o tym nie mówiła, ale nie wszystko da się ukryć. Cały czas mam w pamięci jej krzyki podczas nocnych koszmarów.

Kobieta przerwała na chwilę, zatracając się we wspomnieniach. Nigdy nie należała do osób obojętnych, dlatego tak bolała ją krzywda Hermiony. Ona sobie na to nie zasłużyła. Powinna prowadzić normalne beztroskie życie, a nie borykać się z bolesną przeszłością.

Nim Bertha i Albus wrócili do rozmowy przy ich stoliku pojawiła się kelnerka z zamówioną herbatą. Dało to pani Smith dodatkową chwilę na otrząśnięcie się i uporządkowanie myśli. Upiła łyk aromatycznego napoju, po czym ponownie zabrała głos.

- Hermiona bardzo źle reaguje na jakiekolwiek wzmianki o jej przeszłości. Właściwie nigdy nie udało mi się jej nakłonić do rozmowy o tym. Nawet pozornie nieistotne rzeczy mogą wyprowadzić ją z równowagi, jak na przykład zdrobnienia jej imienia, dlatego dość trudno ją wyczuć.

- Nie sądziłem, że wygląda to tak źle.

Powiedział ze smutkiem Albus, w istocie kodując jedynie mogące się przydać informację. Tak jak przypuszczał, Bertha, a raczej jej wiedza, bardzo mu się przyda.

- Powinniśmy wiedzieć coś jeszcze?

- O wiele więcej dowiedziałby się pan od doktora Kertona. Niestety z powodów zdrowotnych przez najbliższe tygodnie jest on nieosiągalny.

- Nic nie szkodzi. Pani z pewnością zna ją na tyle, aby nam pomóc.

Nie mógł tyle czekać. Powinien działać. Już i tak zmarnował wystarczająco czasu. Wiedza Berthy musi mu wystarczyć.

- Właśnie, zapomniałabym o najważniejszym. Proszę pod żadnym pozorem nie naruszać jej przestrzeni osobistej. Mam nadzieje, że uda wam się jakoś do niej dotrzeć. Hermiona jak nikt inny zasługuje na spokój.

Powiedziała ze smutnym uśmiechem Bertha nieświadoma tego, że każdej jej kolejne słowo pogrąża dziewczynę, której tak pragnęła pomóc. Gdyby tylko zdawała sobie sprawę do czego właśnie się przyczynia, nigdy nie zgodziłaby się na spotkanie z Dumbledore’em. Pod powłoką empatii, dobroci i uprzejmości krył się potwór, który zbierał siły, aby już niebawem się ujawnić.

Witajcie.

Tęskniliście? Bo ja bardzo. Nie mniej jednak wracam do was po nieco dłuższej przerwie. Uprzedzałam niejednokrotnie, że te wakacje są dla mnie dość intensywne i stąd takie odstępy między notkami. Odpadła mi jedna rzecz, a mianowicie rekrutacja, ponieważ dziś zawiozłam papiery i już oficjalnie jestem studentką fizjoterapii! Strasznie się cieszę, że już po wszystkim, bo normalnie z nerwów prawie zaczynałam wariować, nie mówiąc o tym, że na niczym nie mogłam się skupić.

Ale koniec tego chwalenie się, przejdźmy do rozdziału. Jestem z niego bardzo zadowolona. Poruszona jest w nim kwestia dziwnego zachowania Dracona w pociągu oraz chłopaków, gdy poszli do biblioteki. Nie jestem pewna, czy ktoś zwrócił na to uwagę, ale tak czy siak sprawa się wyjaśniła :D Ponownie gościmy u nas Berthę, ale nie wiem, kiedy pojawi się ponownie. Na pewno zalecam uzbroić się w cierpliwość.

Jeśli chodzi o rozdział następny będzie on 3 sierpnia, w pierwsze urodziny demonów. Raczej nie wyrobie się wcześniej, ponieważ spodziewam się nowego członka rodziny w postaci małego futrzaka, czyli pieska, który z pewnością będzie wymagał sporo uwagi, a no nie zapominajmy, że także pracuję, więc liczę na waszą wyrozumiałość i cierpliwość.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam Laf