38. Nie taki Smok straszny

- Czy ty pięciu minut nie możesz usiedzieć w jednym miejscu?

Zapytała Noctis, widząc że Hermiona zaledwie godzinę po zajęciach już szykuje się do wyjścia. Zdążyła posprzątać i tak czysty pokój, a teraz już zamierzała zniknąć.

- Nie, idę odwiedzić przyjaciela!

Odkrzyknęła z garderoby Hermiona, przebierając się z szat w normalne ubrania. Zamierzała wykorzystać fakt, że jest dopiero poniedziałek, a nauczyciele jeszcze nie zasypali ich pracami domowymi. Już i tak wystarczająco długo odwlekała wizytę u Hagrid.

- Niańki dały ci przepustkę?

- Bardzo śmieszne!

- Ma rozumieć, że zamierzasz im zwiać?

- Nie, zabiorę któregoś ze sobą.

W tym momencie w pełni wyszykowana Hermiona wróciła do sypialni. Nie była do końca przekonana, czy jej plan wypali, ale w zasadzie chłopaki nie mieli wyjścia. Kazano im jej pilnować, a nie ustalać grafik dnia i wydawać rozkazy. W tej kwestii na pewno nie odpuści. Już i tak przystała na zbyt wiele nieodpowiadających jej rzeczy.

- Aaa, czyli kolejna schadzka z Malfoyem? Zamierzasz go przedstawiać innym dwunogą? Robi się poważnie.

Hermiona zgromiła wzrokiem ewidentnie nabijającą się z niej Noctis. Niestety w jednej kwestii ta gadzina miała rację. Z całej trójki najpewniejszym kandydatem na jej dzisiejszą niańkę był Malfoy.

Blaise’a nie brała nawet pod uwagę. Pansy wydrapałaby jej oczy, gdyby gdziekolwiek z nim poszła. Teodor niby również się nadawał, ale jednak on to nie Draco. Źle by się czuła idąc z nim sama. Czyli pozostawał tylko Malfoy, co wcale nie dawało Noctis prawa do nabijania się z niej.

- Czy ty naprawdę musisz być taka upierdliwa?

- Ciesz się, że siebie nie musisz znosić.

- Nie mam czasu się z tobą spierać. Wychodzę.

Zakończyła rozmowę Hermiona, kierując się w stronę wyjścia. Pozbawioną głębszego sensu dyskusję zawsze mogą dokończyć później.

Dotarcie do sąsiednich drzwi nie zajęło jej dużo czas. Zapukała w nie trzy razy, oczekując na odpowiedź.

- Wejść!

Oznajmił głos łudząco podobny do tego Zabiniego. Hermiona przewróciła jedynie oczami, ale nacisnęła na klamkę.

- Cześć.

Przywitała się będąc już w pomieszczeniu, w międzyczasie się po nim rozglądając. Teodor siedział przy biurku po prawej, w skupieniu notując coś na pergaminie. Blaise za to zawzięcie szukał czegoś w szafie, przy okazji wywalając z niej połowę rzeczy. Nigdzie jednak nie dostrzegła trzeciego lokatora, na którego obecności zależało jej najbardziej.

- Jak się masz, Hermiono?

Blaise porzucił swoje wcześniejsze zajęcie, zwracając się do dziewczyny, która na jego pytanie odpowiedziała uśmiechem.

- Chciałabym odwiedzić Hagrida, a wiem, że bez obstawy nie mogę, więc przyszłam do was.

Wyjaśniła Hermiona, od razu przechodząc do sedna sprawy. Chłopaki na tę informację spojrzeli na siebie wzrokiem mówiącym tylko jedno: za jakie grzechy?

- I my naprawdę musimy tam iść?

Zapytał niemal błagalnie Zabini, niezbyt zachwycony perspektywą spędzenia popołudnia w chacie jakiegoś sfiksowanego półolbrzyma.

- Chyba nie musimy iść wszyscy.

Zasugerowała delikatnie Hermiona, licząc że chłopaki zrozumieją, o co jej chodzi. Przecież nie powie wprost, że wolałaby, aby poszedł z nią tylko Malfoy. Jeszcze by sobie za dużo nawyobrażali. „W ogóle nie mieliby ku temu podstawa.”, zakpiła jej podświadomość, której głos wręcz ociekał ironią. Zignorowała ją jednak, nawet jeśli wiedziała, iż na niewiele się do zdało.

Na szczęście udało jej się choć jedno. Chłopaki od razu załapali, o co chodziło, przez co wyraźnie im ulżyło.

- Malfoy!

Krzyknęli w tym samym momencie, zwracając się w stronę drzwi, które niemal natychmiast się otworzyły.

- Czego drzecie mordy? Pali się, czy jak?

Zapytał z wyrzutem Draco, dopiero po chwili dostrzegając stojącą przy drzwiach Hermionę. Ta za to, gdy tylko go ujrzała zawstydzona spuściła wzrok, gdyż tak się składa, że Malfoy stał przed nią bez koszulki, której zapewne nie zdążył założyć. Onieśmielał ją w takim wydaniu i to bardzo. Zdecydowanie wolałaby, aby się ubrał, nawet jeśli prezentował się nie najgorzej. „Merlinie, dlaczego ja myślę o roznegliżowanym Malfoyu?”, zapytała sama siebie zmieszana Hermiona. Od kiedy w ogóle zwracała uwagę na wygląd? Niestety posiadała oczy i nie było mowy, aby nie zauważyła, że Draco jest… przystojny. Oczywiście broń Merlinie nie wzdychała do niego po nocach, lecz dla panny Riddle sam fakt, że dostrzega jego urodę stanowił poważny problem.

- Kogo moje oczy widzą. Już się za mną stęskniłaś, mała?

Dracona jak zwykle nie opuszczał dobry humor. Jemu w przeciwieństwie do Hermiony zupełnie nie przeszkadzał brak części garderoby, wręcz przeciwnie. Bawił się wprost wyśmienicie, obserwując rosnące zażenowanie Riddle. Chyba nigdy nie zrozumie, co w chwilach takich jak ta kieruje tą dziewczyną.

- Chcę iść do Hagrida.

Odpowiedziała nie spuszczając wzroku ze swoich dłoni Hermiona, ignorując zaczepki blondyna. Im szybciej to załatwi, tym szybciej on się ubierze albo ona wyjdzie.

- I…?

- I tak się składa drogi przyjacielu, że ktoś musi iść z Hermioną.

Oznajmił Teodor, klepiąc kumpla po ramieniu. Prawie mu współczuł, lecz bardziej cieszył się, że ta sprawa jego nie dotyczy. W końcu to nie on uganiał się za Riddle.

- No chyba nie.

Draco od razu załapał, w co przyjaciele usiłują go wrobić i bardzo mu się to nie spodobało. Oni chyba upadli na głowy. Że niby on ma iść na posiadówkę  do tego sfiksowanego wielkoluda?

„On jest przyjacielem Riddle.”, skarciła o podświadomość, którą początkowo zamierzał zignorować. Coś go jednak powstrzymało. Ten zarośnięty koleś to jedyna osoba, która nie odwróciła się od Hermiony po zmianie nazwiska.. Okazał się inteligentniejszy niż większość społeczeństwa, nawet jeśli powszechnie uchodził za kretyna. Wiedział, że to bardzo wiele znaczy dla Riddle.

Nie miał prawa utrudniać jej kontaktów z nim, nawet jeśli nie przepał za gajowym. Wolałby w tym nie uczestniczyć, ale zdawał sobie sprawę, że nie ma wyjścia. „Jak nie chcesz jej puścić z nikim innym to już twój problem zazdrośniku.”, niestety była to prawda. Przecież nie tylko on odpowiadał za pilnowanie Riddle. Równie dobrze mógłby z nią pójść Nott albo Zabini. Pojawiało się tylko jedno „ale”, to nie im ta mała cholera zawróciła w głowie. „Salazarze wszechmogący, daj mi siłę…”.

- Kiedy chcesz tam iść?

Zapytał Draco, przeczesując ręką włosy. Zachciało mu się zabiegać o względy Riddle, więc musi się liczy z konsekwencjami tego, nawet jeśli oznacza to wypad do chaty pokręconego gajowego.

- Teraz…?

Odpowiedziała niepewnie Hermiona, zdziwiona tym, jak łatwo Malfoy się zgodził. Nie potrafiąc się powstrzymać w końcu zdecydowała się na niego spojrzeć. Może i nie był zachwycony, ale wyglądała na poważnego. Nie przypuszczała, że pójdzie tak szybko. Przygotowała już nawet rozmaite argumenty, których zamierzała użyć w razie wszelkiego sprzeciwu. Wychodzi jednak na to, iż nie będzie to konieczne.

- Ubiorę się i możemy iść.

- To ja poczekam na korytarzu.

Nie czekając na odpowiedź Hermiona opuściła pokój, zachodząc w głowie, od kiedy Draco zrobił się taki ugodowy.

Nie tylko jej ta kwestia nie dawała spokoju. Blaise’a i Teodora również zdziwiła postawa kolegi, który teraz jak gdyby nigdy nic podszedł do swojej szafy, aby w końcu się ubrać. Ślizgoni jednak w przeciwieństwie do Hermiony bardzo szybko wyciągnęli słuszne wnioski.

- Powiedz mi, stary, jak to jest, że ludzie nie mogą się niczego od ciebie doprosić, a przyjdzie taka Hermiona i już jest po tobie?

Teodor bawił się wprost wyśmienicie kpiąc z zakochanego przyjaciela, który nadal zawzięcie grzebał w szafie, nakazując sobie spokój.

- Ty nie miałeś przypadkiem pisać jakiegoś eseju?

- Nieźle go wzięło.

Stwierdził równie rozbawiony Zabini, kompletnie nic sobie nie robiąc z rosnącej irytacji przyjaciela.

- Poczekaj jeszcze trochę, może dojdzie nawet do tego, że nasz Smok będzie… miły.

- Obaj macie nie równo pod sufitem. Zalecałby leczenie w św. Mungu, najlepiej na oddziale zamkniętym.

Aby uniknąć dalszych drwin kolegów, Draco szybko narzucił na siebie granatowy sweter oraz kurtkę i opuścił pokój. Starał się nie myśleć o tym, iż po części te dwa głąby mają trochę racji.

- Szybki jesteś.

Tymi słowami przywitała go Hermiona, która odzyskała swoją pewność siebie, widząc blondyna kompletnie ubranego.

- Im szybciej będziemy to mieć za sobą, tym lepiej.

Nie dało się nie zauważyć sceptycznego nastawienia Dracona do całej sprawy. Właściwie to panna Riddle wcale mu się nie dziwiła i starała nie zwracać na to uwagi. Nie spodziewała się niczego innego, a wręcz myślała, że będzie gorzej. Teraz liczyło się tylko to, że dopięła swego i w końcu odwiedzi Hagrida, za którym zdążyła już zatęsknić.

- Zrzędzisz, Malfoy.

Podsumowała Hermiona, ruszając w stronę salonu. Nie mający zbytnio wyboru Draco podążył za nią. Przez całą drogę na błonia rozmawiali o wszystkim i o niczym. Dopiero, gdy znajdowali się nieopodal chatki gajowego Draconowi wpadał do głowy pewien pomysł.

- Mam genialny plan. Ty sobie pójdziesz do swojego stukniętego przyjaciela, a ja poczekam na zewnątrz.

Takie rozwiązanie wydawało się najrozsądniejsze. On uniknie towarzystwa włochatego gajowego, a Riddle będzie miała pewność, że nie planie niczego głupiego, za co z pewnością później by mu się oberwało.

- Hagrid nie jest stuknięty.

Oburzyła się Hermiona, na co Draco przewrócił oczami. Jakby naprawdę właśnie to była najważniejsza część jego wypowiedzi.

- Zdania na ten temat są podzielone, ale nie o tym mówimy.

- Nie będziesz siedział tyle czasu na dworze.

- Bo?

- Bo jest mróz, niedługo zacznie się ściemniać i w ogóle to głupi pomysł.

Dla Hermiony ta kwestia nie podlegała dyskusji. Malfoy może i nie przepadał z Hagridem, ale to nie powód, aby w taką pogodę tkwić tyle czasu na dworze. Jak nic skończyłby w Skrzydle Szpitalnym, czego przecież nie chciała… znaczy on, on tego nie chciał.

- Chyba się o mnie nie martwisz?

Zapytał udając autentycznie zdziwionego Draco, czemu ewidentnie przeczył jego szelmowski uśmiech.

- Oczywiście, że nie.

Oburzyła się Hermiona, starając się nie patrzeć na szczerzącego się do niej Malfoya, który jak zwykle musiał wyciągnąć słuszne wnioski. Dziękowała Merlinowi, że jest mróz i na jej zaczerwienionych policzkach nie widać rumieńców, które zapewne się na nich pojawiły.

- Nie kłam, mała, bo to nieładnie.

- Jeszcze jedno słowo i jesteś trupem, Malfoy.

Draco nie wyglądał na przejętego groźnym tonem dziewczyny, wręcz przeciwnie. Zamierzał kontynuować tę jakże ciekawą dyskusję. Niestety uniemożliwił mu to fakt, iż właśnie znaleźli się przed chatką gajowego. Nie zdążył nawet zaprotestować, gdy Hermiona zapukała do drzwi, uniemożliwiając mu tym samym odwrót.

- Hermiona!

Odezwał się uradowany Hagrid, gdy tylko otworzył drzwi i ujrzał za nimi Ślizgonkę.

- Witaj Hagridzie. Miło cię widzieć.

- Już żem myślał, że zapomniałaś o starym przyjacielu.

- Oczywiście, że nie. Po prostu nie dałam rady przyjść wcześniej.

Hermiona odruchowo spojrzała na prawo, gdzie krok za nią stał milczący jak do tej pory Draco. Hagrid podążył za jej wzorkiem i dopiero teraz dostrzegł blondyna. Nawet nie starał się ukryć swojego zdziwienia jego obecnością tutaj. Nigdy nie darzył rodziny Malfoyów sympatią, zresztą z wzajemnością.

- Dzień dobry.

Przywitał się w końcu Draco, nie wiedząc, jak ma się zachować. W co on dał się wpakować? Przecież to popołudnie to będzie jedna wielka katastrofa. Mina gajowego mówiła mu wszystko. Nie był tu mile widziany, co jakoś szczególnie go nie dziwiło. „Cholerna Riddle i te jej głupie pomysły.”.

- Nie masz nic przeciwko, żeby posiedział z nami Malfoy? Nie chciałam później wracać sama, a on zaproponował, że ze mną pójdzie.

Pospieszyła z wyjaśnieniem Hermiona, usiłując jakoś wybrnąć z tej niezręcznej sytuacji. Sądząc po minach obu panów nie ucieszyli się na swój widok. Mimo wszystko liczyła, że wykażą się oni zrozumieniem, przede wszystkim Hagrid.

Rubeus spojrzał podejrzliwie na chłopaka, jednak zamiast cokolwiek powiedzieć odsunął się, robiąc tym samy przejście dla Ślizgonów.

- Właźcie, bo zmarzniecie.

Hermiona na te słowa uśmiechnęła się promiennie, po czym jako pierwsza weszła do chaty. Draco nie widząc innego wyjścia podążył za nią.

- Siadajcie, a ja wam zrobię herbatę.

- Ja nie…

- Chętnie się napijemy Hagridzie.

Przerwała Draconowi Hermiona, ciągnąc go za rękaw w stronę stolika. Musiała go pilnować, aby zachowywał się jak należy i broń Merlinie nie sprawił Hagridowi żadnej przykrości. Czułaby się wtedy za to odpowiedzialna, bo w końcu to ona go tu przyprowadziła. Malfoy potrafił palnąć coś głupiego, a nie znający jego specyficznego stylu bycia Hagrid mógłby poczuć się urażony.

- Do końca życia mi się za to nie odwdzięczysz ty przebiegły krasnalu.

Powiedział półgłosem Draco, gdy usiedli już przy jakimś obskurnym stole. Nie wyobrażał sobie mieszkać w tak zapuszczonym miejscu, choć z drogiej strony gajowy pasował tu idealnie.

Hermiona oburzona tym, jak nazwał ją Draco spojrzała na niego spod byka, jednak już po chwili na jej ustach zagościł cwany uśmiech.

- Hagridzie, masz może jakieś swoje wypieki? Malfoy koniecznie chciałby ich spróbować.

Draco spojrzał ze zgrozą na Hermionę, której mina mówiła tylko jedno – sam tego chciałeś. Z trudem powstrzymał się od komentarza, nie chcąc dodatkowo pogarszać swojej sytuacji.

Siedzieli więc tak w zupełnej ciszy, dopóki Draco nie poczuł na swojej ręce czegoś mokrego. Zdziwiony spojrzał w dół, gdzie właśnie jakiś przerośnięty pies obśliniał mu spodnie. To bydle spokojnie mogłoby uchodzić źrebak, ale w końcu jaki pan, taki kram.

- Riddle, zabierz to.

Hermiona spojrzała z niezrozumieniem na chłopaka, dopiero po chwili dostrzegając łaszącego się do niego psa. Uśmiechnęła się na ten widok po nosem, lecz postanowiła pomóc Malfoyowi.

- Chodź do mnie Kieł.

Pies najwidoczniej uznał, że od panny Riddle szybciej doczeka się uwagi, gdyż natychmiast odsunął się od Dracona i okrążywszy stół podszedł do niej.

- Już cię dopadł skubaniec.

Zaśmiał się wracający z herbatą oraz ciasteczkami Hagrid, widząc Hermionę głaszczącą psa. Jego pupil nigdy nie stronił od pieszczot i wykorzystywał każdą okazję, aby je otrzymać.

- Jak zwykle, w końcu dawno się nie widzieliśmy. Jak wam minęły święta?

Zagadnęła Hermiona, gdy już wszystko znajdowało się na stole, a Hagrid usiadł na stojącym nieopodal niej taborecie. Zaczął opowiadać o przygotowaniach oraz samych świętach, a panna Riddle słuchała go w skupieniu, co jakiś czas wtrącając coś od siebie.

Draco za to przysłuchiwał im się w milczeniu, zafascynowany tym, jak swobodnie zachowuje się Hermiona. Do tej pory widywał ją taką sporadycznie, gdy byli sami, nigdy przy innych ludziach. To zadziwiające, ale wszystko wskazywało na to, że ten pokręcony facet zapracował sobie na zaufanie Riddle, a takie przynajmniej odniósł wrażenie. 

To właśnie ono stanowiło klucz do tej dziewczyny. Zauważył to już na początku ich bliższej znajomość. Ona nie potrafiła się przełamać, aby zaufać i dać komuś szansę na zbliżenie się do niej. Nigdy o tym nie mówiła, ale jego zdaniem po prostu się bała, tyle że sam nie wiedział czego: odrzucenia, zawodu, zranienia. Nie potrafił tego zrozumieć. Każdy w pewnym stopniu obawia się tych rzeczy, ale czy to powód, aby zamykać się na wszystkich? 

Oddałby wiele, aby poznać jej punkt widzenia. Bardzo by mu to pomogło w zbliżeniu się do niej. Osiągnął już bardzo wiele, szczególnie patrząc na ich wcześniejsze relacje, ale to wciąż za mało. Cenił sobie jej towarzystwo, sympatię, a nawet te ich dziecinne sprzeczki, lecz pragnął więcej. Już jakiś czas temu wyzbył się wszelkich wątpliwości w tej kwestii. W końcu kto nie ryzykuje ten nie ma. Wolał żałować, że nie wyszło, niż że nawet nie spróbował.

- Ziemia do Malfoya.

Rozmyślania Dracona przerwała machając mu ręką przed twarzą Hermiona. Spojrzał na nią nieco nieobecnym wzrokiem, na co ona zaśmiała się tylko.

- Stygnie ci herbata.

Stwierdziła, wskazując na stojące przed nim naczynie.

- On tak często.

Tym razem zwróciła się do Hagrida, który uśmiechnął się pod nosem, widząc pełen wyrzutu wzrok chłopaka. Nie spodziewał się, że między tą dwójką kiedykolwiek zapanują tak dobre relacje. Być może wpłynął na to fakt, iż Hermiona należała teraz do tego samego świata, ale mimo wszystko. Malfoy musiał się naprawdę postarać, aby zaskarbić sobie jej sympatię. Nawet jeśli nie przepadł za tym chłopakiem, cieszyło go to. Hermiona po całym tym zamieszaniu zasługiwała na kogoś, kto stałby się dla niej oparciem. Na pewno nie było jej łatwo, gdy z dnia na dzień zmieniło się całe jej życie. Dobrze, że nie została z tym sama. Nie ważne, że chodziło o Malfoya. Grunt, że ktoś trwał przy Hermionie. .

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

- Dziękujemy za miłe popołudnie.

Powiedziała Hermiona, gdy wraz z Malfoyem stali już przed chatką Hagrida. Za niecałe pół godziny rozpoczyna się kolacja, więc uznała, że najwyższy czas się zbierać.

- Nie ma sprawy, a teraz uciekajcie do zamku, bo się cholibka ciemno zrobiło.

- Do zobaczenie, Hagridzie.

- Do zobaczenia, Hermiono.

Panna Riddle z uśmiechem pomachała gajowemu, po czym wraz z Malfoyem, który wymamrotał pod nosem słowa pożegnania, ruszyli w stronę zamku.

- I widzisz, nie było tak źle.

Stwierdziła wesoło Hermiona, gdy znajdowali się już kawałek od chatki Hagrida. Na początku trochę się obawiała tego spotkania. Malfoy potrafił być nieprzyjemny, gdy kogoś nie lubił, ale tym razem mile ją zaskoczył. Odezwał się raptem kilka razy, lecz lepsze to niż jakieś zgryźliwe komentarze.

- O tak, było wspaniale. Musimy wpadać tu częściej.

- Spokojnie, będziemy.

Odpowiedziała z uśmiechem panna Riddle, udając że nie wyłapała ironii w głosie blondyna. Poza tym, skoro nie sprawiała im problemów przy pilnowaniu jej chyba coś jej się w zamian należało.

- Za co Slytherin mnie tak karze?

Zapytał udręczony głosem Draco, wznosząc ręce ku niebu. Mógł zrobić dla Riddle naprawdę wiele, ale czy musiało to oznaczać akurat regularne wizyty w tej obskurnej chacie?

- Zaraz ci powiem. Po pierwsze…

- To było pytanie retoryczne.

Warknął Draco, wywołując tym samym szeroki uśmiech na twarzy Hermiony. Uwielbiała momenty, gdy to ona wyprowadzała go z równowagi, a nie odwrotnie.

Przekomarzali się tak przez całą drogę powrotną. Przestali dopiero, gdy znaleźli się przed drzwiami do pokoju Hermiony.

- Za pięć minut idziemy na kolację.

Oznajmił Draco, zerkając na zegarek. W zasadzie posiłek już się zaczął, ale oboje potrzebowali chwili na ogarnięcie się.

- Ciasteczka Hagrida ci nie wystarczą?

Draco skrzywił się na samą wzmiankę o tych wypiekach. Riddle zmusiła go do zjedzenia jednego, co okazało się graniczyć z cudem. Rzekome ciasteczka przypominały kamień, gotowy poczynić spustoszenie w uzębieniu każdego śmiałka chcącego je zjeść. Do tej pory zachodził w głowę, jak mu się udało uniknąć utarty choćby jednego zęba.

- Zemszczę się za te ciastka.

- Doprawdy?

- Żebyś wiedziała, mała.

Hermiona z konsternacją obserwowała, jak Draco robi krok ku niej, opierając rękę o ścianę na wysokości jej głowy. Stał zdecydowanie zbyt blisko. Powinien się odsunąć, natychmiast. Czuła się bardzo nieswojo i niezręcznie, czego dowodem były dwa pogłębiające się rumieńce.

- Co ty wyprawiasz?

Mimo usilnych starań głos panny Riddle nie zabrzmiał zbyt pewnie. Przebiegły uśmiech na twarz Malfoya i fakt, że zbliżał się do niej coraz bardziej nie zwiastowały niczego dobrego. „Chwila, jakie zbliżał?!”, wykrzyknęła spanikowana podświadomość Hermiony. Twarz Malfoy znajdowała się niebezpiecznie blisko niej. Melinie, dzieliły ich centymetry! Hermiona czuła, jak jej serce przyspiesza rytm. Bała się i nawet nie próbowała tego ukryć.

Witam :)

Normalnie nie wierzę, że dziś jest 3 sierpnia.

Demony kończą dokładnie rok!

Nie wiem, kiedy ten czas tak szybko zleciał. Pamiętam, jakby to było wczoraj, gdy pełna obawa wstawiłam prolog. Tak, bałam się trochę, jak zostanie odebrana ta historia. Moim zdaniem Hermiona Riddle to bardzo trudna tematyk. Podjęłam się jej jednak w nadziei, że wyjdzie mi z tego coś sensownego. Jak na razie jestem zadowolona ze swojej pracy, a sądząc po tym, ilu was tu do mnie zagląda i śledzi losy demonów wy również mniej lub bardziej wczuliście się w tę historię. Bardzo wam za to dziękuję i mam nadzieję, że zostaniecie ze mną do końca, bo ja na pewno nie spoczną, póki na tym blogu nie ukaże się epilog.

Ale koniec tych sentymentów - rozdział. Lubię go. Wiem, większość powie, że kolejna przejściówka, że nic się nie dzieję. Nic na to nie poradzę. Jestem na etapie budowania sobie gruntu pod jedne z najważniejszych wydarzeń w opowiadaniu i nie mogę tego obejść. Wyjaśnię wam to dokładniej, jak już będzie po wszystkim, a na razie mogę co najwyżej prosić o wiarę i cierpliwość (Merlinie, jak to brzmi :D)

Jeszcze na koniec, chciałabym was zaprosić na mojego fanpage'a na fb.

https://www.facebook.com/LaFinDeLaVieHarryPotter

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥