39. Zgubna ambicja

Draco z zadowoleniem obserwował rosnące zmieszanie Riddle. Tę dziewczynę naprawdę łatwo było zawstydzić, szczególnie że właściwie nie zrobił nic takiego. Jak widać wystarczyło naprawdę niewiele. Coraz częściej miał ochotę sprawdzić, na ile Riddle jest mu w stanie pozwolić. Gdzie leży niegdyś przekroczona przez niego granica, która z pewnością zmieniła swoje położenie?

 Czuł jednak, że to jeszcze niewłaściwym moment. Nie zamierzał sobie pozwolić na kolejną wpadkę. Nie teraz, gdy wszystko zmierzało w dobrym kierunku. Za cierpliwość mógł otrzymać pierwszorzędną nagrodę, dlatego zdecydowanie wolał poczekać. Kto mu jednak zabroni trochę się podroczyć z tą złośnicą?

- Jestem po ciebie za pięć minut.

Szepnął z łobuzerskim uśmiechem Draco, gdy z Hermioną niemal stykali się nosami, po czym jak gdyby nigdy nic odsunął się i ruszył do swojej sypialni.

„Co to miało być?”, zapytała podświadomość Hermiony, wyjątkowo nie mając nic mądrego do powiedzenia. Mimo, że Draco chwilę temu zniknął w swojej sypialni, ona nadal stała w tym samym miejscu, starając się uspokoić. Czuła jak jej serce nadal wybija nienaturalnie szybki rytm, a oddech jest lekko przyspieszony. Śmiało można by to uznać za objawy strachu, lecz Hermiona nie była pewna, czy tylko on wchodził tu w grę. Będąc tak blisko Malfoy przez te wszystkie negatywne odczucia przebijało się coś jeszcze. Nie potrafiła tego określić, choć zdarzały jej się już takie sytuacje, dziwnym trafem zawsze z udziałem blondyna. Przy innych nic się nie zmieniło. Unikała bliskości ludzkiej na każdy możliwy sposób. Jednak, gdy w grę wchodził Draco nachodziły ją dziwne myśli. Być może bliskość nie musi być czymś złym. Ludzie wręcz wydawali się jej łaknąć, więc chyba w odpowiednich okolicznościach jest ona czymś… miłym. 

„- Nie bój się. Mionka. Zobaczysz, że będzie miło…”. Hermiona gwałtownie potrząsnęła głową, łapiąc się za w włosy. Wszystko, aby tylko odpędzić od siebie złe myśli. Jakby to w ogóle było możliwe. Przeszłość nie pozwalała o sobie tak łatwo zapomnieć. Dawała o sobie znać zawsze, gdy już myślała, że wychodzi na prostą. Niczym przykuta do nogi kula, niepozwalająca jej ruszyć naprzód. Była z słaba, aby przerwać ten łańcuch i się uwolnić.

Czuła się potwornie zagubiona i rozdarta. Pragnienie normalności i demony przeszłość toczyły w niej nieustającą walkę, wywołując tym samy istny chaos. I pomyśleć, że to wszystko przez jednego Malfoy, który obudził w niej uczucia, o których posiadanie nigdy by się nie podejrzewała.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

- Odnoszę wrażenie, że nie każdy zauważył, iż ferie dobiegły końca i najwyższa pora wziąć się do pracy. Wasze eseje poza kilkoma wyjątkami to istny koszmar. Gwarantuję wam, że jeśli nie zaczniecie się przykładać nie dotrwacie nawet do egzaminów, o co osobiście się postaram.

Minerva McGonagall stała przed swoim biurkiem, patrząc surowym wzrokiem na swych uczniów. Momentami zastanawiała się, po co oni w ogóle przychodzą na jej lekcję, skoro nic z nich nie wynoszą. Zdecydowanie powinna się za nich wziąć. Nie pozwoli, aby swoim lenistwem marnowali jej ciężką pracę.

- Obejrzyjcie swoje prace i wyciągnijcie z nich wnioski.

Wystarczyło jedno machnięcie różdżki, aby leżące na biurku nauczycielki eseje znalazły się na odpowiednich ławkach. W całej klasie dało się słyszeć pomruki niezadowolenia uczniów sprawdzających swoje oceny. McGonagall jak zwykle okazała się bezlitosna, wyłapując ich nawet najdrobniejsze błędy.

- Ja się chyba zabiję.

Stwierdziła podłamana Dafne, opierając głowę o skrzyżowane na ławce ramiona. Z każdym kolejnym esejem utwierdzała się w przekonaniu, że podjęcie się przez nią kontynuacji nauki Transmutacji to kompletna pomyłka.

- Jak ci poszło?

Zapytała ostrożnie siedząca obok Hermiona, która zauważyła, iż Dafne ma spory problem z Transmutacją. Proponowała jej nawet pomoc, lecz ta uparła się, że da radę sama, co jak na razie szło jej dość kiepsko. 

- Kolejny Nędzny. Jak tak dalej  pójdzie rodzice mnie zabiją.

Dafne uniosła głowę, spoglądając z załamaną miną na Hermionę. Tak jak większość rodzin arystokratycznych Greengrass’owie kładli duży nacisk na edukację swoich córek. Oczekiwali od nich bycia najlepszymi, więc można się domyślić, jak zareagują na kolejny Nędzny starszej pociechy.

Hermiona patrzyła ze współczuciem na koleżankę, zamierzając ponownie zaproponować jej pomoc, gdy nagle głos zabrała Minerva.

- Mam dla was pewną propozycję, umożliwiającą wam zdobycie dobrej oceny, która większości bardzo by się przydała. Mianowicie chodzi o esej na temat transmutacji ludzkiej. Nie przerabialiśmy tego, ale jest to praca dodatkowa dla chętnych, więc i jej poziom musi być trudniejszy. Pragnę również dodać, że esej należy oddać w piątek, czyli jutro. Możecie pracować pojedynczo lub w parach. Są jacyś chętni?

- My się zgłaszamy.

Ręka Hermiony natychmiast wystrzeliła w górę. Nie zdziwiło to nikogo poza Dafne, która na początku jej wypowiedzi wyraźnie usłyszała słowo „my”.

- Znakomicie dziewczęta. Ktoś jeszcze się zgłasza?

- Co ty zrobiłaś?

Zapytała szeptem nadal zdziwiona Dafne, która w odróżnieniu od Hermiony nie wyglądała na zachwyconą. Przecież ona ma problem z bieżącym materiałem, a co dopiero z rzeczami wykraczającymi poza niego.

- Musisz poprawić oceny, a to ci w tym pomoże. To nic trudnego. Ostatnio nawet czytałam świetną książkę o transmutacji ludzkiej.

- Może dla ciebie. Ja nie mam o tym zielonego pojęcia.

- Dlatego ci pomogę. Napiszemy ten esej, dostaniemy po Wybitnym i tyle.

- Nie musisz tego robić.

- Ale chcę, więc bez dyskusji.

Hermiona uśmiechnęła się zachęcająco do Dafne, na co ta odpowiedziała jej tym samym. Była bardzo wdzięczna pannie Riddle. Nieustannie dziwiło ją, jak bardzo potrafi się ona poświęcać dla innych, nawet jeśli o to nie prosili. Rzadko miewała do czynienia z takimi osobami, a nawet jeśli to żadna nie dorównywała Hermionie.

Do końca lekcji na dodatkowy esej zdecydowały się jeszcze dwie pary z Ravenclawu. Po dzwonku cała szósta została w klasie, aby McGonagall mogła im podać wszelkie wytyczne oraz wskazówki. Praca okazała się naprawdę złożona, co nikogo nie zraziło. Nawet Dafne udzielił się zapał Hermiony, która zaraz po wyjściu z sali zaczęła przedstawiać swoją koncepcję.

- Mam u siebie książkę, która na pewno nam się przyda. Reszty trzeba będzie poszukać w bibliotece, ale to nie problem. Mniej więcej wiem, co gdzie znaleźć, więc z tym pójdzie łatwo. Można też…

- Dobrze ci radzę, Dafne, ratuj się póki jeszcze możesz. Ona tak potrafi nawijać w nieskończoność.

Stwierdził rozbawiony Draco, który wraz z Teodorem czekał na dziewczyny. Hermiona słysząc to natychmiast spojrzała w stronę opierającego się o ścianę chłopaka, sztyletując go wzrokiem.

- Coś ci się nie podoba, Malfoy?

- Skądże, wyświadczam jedynie Dafne przyjacielską przysługę, żebyś nie zanudziła jej na śmierć.

- Ty byś się lepiej zlitował na otoczeniem i milczał chociaż przez pięć minut. Wyświadczyłbyś wtedy przyjacielską przysługę więcej niż jednej osobie.

Draco odsunął się od ściany, po czym podszedł do stojącej ze skrzyżowanymi na piersi rękami Hermiony, lekko się nad nią pochylając.

- Sugerujesz, że jestem nudny?

- Lepiej mi to pasuje słowo irytujący, ewentualnie wkurzający.

Stojący nieopodal Dafne i Teodor z rozbawieniem przysłuchiwali się dyskusji przyjaciół. Przy tej dwójce zachowanie powagi graniczyło z cudem, o czym przekonywali się każdego dnia.

- Proponuję iść na obiad, bo oni prędko nie skończą.

Zaproponował w końcu Teodor, na co Dafne chętnie przystała. Tak jak przypuszczali kłócący się Ślizgoni nawet nie zauważyli, kiedy od nich odeszli. Przez chwilę szli w milczeniu, póki Nott nie zdecydował się rozpocząć rozmowy.

- Nie wiedziałem, że interesujesz się Transmutacją.

- Bo się nią nie interesuję. Ostatnio idzie mi dość kiepsko i Hermiona wrobiła mnie w ten esej, żebym poprawiła oceny.

Wyjaśniła z lekkim oporem Dafne, twardo patrząc przed siebie. Głupio jej było rozmawiać z Teodorem o swoich problemach z nauką. Uchodziło on za jednego z najlepszych uczniów w Slytherinie. Pierwsze miejsce dopiero w tym roku odebrała mu Hermiona. Dla niego nie istniało coś takiego, jak trudności z nauką, czego niestety nie mogła powiedzieć o sobie.

- Czemu nic nie mówiłaś? Przecież mogliśmy się pouczyć razem. 

Zdziwiona Dafne spojrzała na Teodora, który wydawał się autentycznie przejęty jej problemami. Prawdę powiedziawszy nie przyszło jej do głowy, aby prosić kogokolwiek o pomoc, a tym bardziej jego. Zmuszanie go do spędzania z nią czasu w taki sposób byłoby nie w porządku. Z takich sytuacji nie wychodziło nic dobrego, wystarczy spojrzeć na Dracona i Tracey.

- Będę pamiętać.

Taka odpowiedź wydała jej się najodpowiedniejsza. Już wolała przyjąć pomoc Hermiony, niż Teodora, która wynikała zapewne wyłącznie z grzeczności. Należał do osób dobrze wychowanych, więc to oczywiste, iż uważał, że skoro się kolegowali powinien jej pomóc.

- To kiedy masz czas?

Teodor zdawał się nie dostrzegać zmieszania dziewczyny. Od jakiegoś czasu czekał na taką okazję. Nie był taki jak przyjaciele, z dziewczynami radził sobie raczej kiepsko, szczególnie gdy mu na jakiejś zależało.

Co do Dafne przez dłuższy czas się wahał. Przeszkadzało mu w niej sporo rzeczy. Momentami przypominała mu te zapatrzone w siebie panienki, które nie widzą nic poza czubkiem własnego nosa. Chciał wierzyć, że przeczucie go nie myli i jest w niej coś więcej. Potrzebował jednak dowodów, których dzięki Salazarowi w tym roku dostarczyła mu dość sporo.

I pomyśleć, że to wszystko dzięki pojawieniu się jednej niepozornej Hermiony. Nie raz zachodził w głowę, jak ta dziewczyna potrafi wykrzesać z człowieka to, co najlepsze, nie robiąc w zasadzie nic szczególnego. Wystarczy spojrzeć na niegdyś wiecznie dumnego i aroganckiego Dracona, który teraz świata poza nią nie widział. Bardzo się zmienił, a raczej w końcu dojrzał.

Między innymi dlatego nadal czuł się głupi z powodu incydentu z sylwestra. Przeprosił go zaraz następnego dnia, choć zdawał sobie sprawę, że mocno uraził przyjaciela. Na szczęście Smok mając w perspektywie spotkanie ze swoją małą szybko zapomniał o całej sprawie. 

Dafne również służyła znajomość z Hermioną. Zaczęła sama o sobie decydować, nie podążając już ślepo za przyjaciółkami. Do głosu dochodziła jej prawdziwa natura, na którą tak długo czekał.

- Naprawdę nie musisz tego robić. Ja…

- Wiem, ale chcę, więc jak, od poniedziałku zaczynamy lekcje?

Już nieco pewniejsza Dafne uśmiechnęła się do Teodor, który odpowiedział jej tym samym. Ostatecznie, co miała do stracenia? Nie narzucała mu się, sam wyszedł z inicjatywą, więc czemu by z tego nie skorzystać? Nie powinna wszystkiego tak dokładnie analizować. Lepiej cieszyć się, że Teodor najwidoczniej naprawdę chce spędzić z nią trochę czasu.

- Dyskusja z tobą przypomina monolog. Do ciebie nic nie dociera!

- Nie dramatyzuj, mała. Oboje wiemy, że ci się to podoba.

- Jeszcze jedno słowo i będziesz trupem, Malfoy.

Dafne i Teodor słysząc tę wyminę zdań, odwrócili się za siebie. Ku nim szybkim krokiem zmierzała wyraźnie podenerwowana Hermiona, a tuż za nią z rękami w kieszeni kroczył rozbawiony Draco.

- Jak mogliście mnie z nim zostawić?

Zapytała z wyrzutem Hermiona, gdy zrównała się ze Ślizgonami.

- A od kiedy to przeszkadza ci moje towarzystwo?

- Od zawsze, tylko do ciebie to nie dociera.

- Jakoś tego nie widać, więc nie wiem, kogo ty chcesz oszukać.

Dafne i Teodor spojrzeli na siebie wymownie, z trudem powstrzymując się od śmiechu. Ta dwójka była jedyna w swoim rodzaju. Ani na chwilę nie zainteresowali się nimi na tyle, aby przerwać swoją dyskusję na bliżej nieokreślony temat. Tym razem ruszyli przodem, kierując się zapewne do Wielkiej Sali. Ślizgoni nie przejęli się tym zbytnio, biorąc z nich przykład.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

- Nudzę się.

Syknęła przeciągle Noctis, wpełzając do garderoby, w której właśnie przebierała się Hermiona.

- Nie pomogę ci, zaraz muszę wyjść.

- Jak możesz woleć tego przerośniętego blond dwunoga ode mnie?

- Tak się składa, że nie wychodzę z Malfoyem, tylko z Dafne.

Sprostowała Hermiona, naciągając na siebie sweter. Momentami Noctis bywała nieznośna, a co gorsza taki stan rzeczy potrafił się utrzymywać dłużej niż przez jeden dzień. Mimo tego nie zamieniłaby jej na żadnego innego zwierzaka.

- Wszystko jedno. Oboje mają blond kłaki, dwie nogi i nie są mną.

- Zdajesz sobie sprawę, że jesteś nieznośna?

Mówiąc to Hermiona wyszła z garderoby, a Noctis zaraz za nią. Skierowała się do regału, aby zabrać potrzebne im książki, w międzyczasie związując włosy w niechlujny kok.

- Bo mnie ignorujesz.

- Muszę napisać na jutro esej.

- Pilna uczennica się znalazła.

Noctis ewidentnie nie była zadowolona z faktu, że ma zostać sama. Akurat dzisiaj, gdy ona potrzebowała towarzystwa, Hermiona wychodziła, a oczywiście gdy wolałaby zostać sama, przesiadywała w pokoju całe popołudnia z tym swoim dryblasem.

- Żebyś wiedziała gadzie. Dasz sobie jakoś radę.

Hermiona w końcu odnalazła poszukiwaną książkę, od razu chowając ją do leżącej na kanapie torby. Zarzuciła ją sobie na ramię, po czym ruszyła w stronę drzwi, ignorując naburmuszoną Noctis. Dafne już i tak zapewne na nią czekała.

Nie pomyliła się. Od razu po opuszczeniu pokoju ujrzała stojącą na rozwidleniu korytarzy blondynkę. Nie zwlekając ruszyła w jej stronę.

- Cześć.

Przywitała się radośnie Dafne, gdy tylko Hermiona do niej podeszła.

- Cześć, gotowa?

- Innego wyjścia nie mam.

Dafne nie wydawała się już tak zrezygnowana. Można by nawet rzecz, że była pełna zapału do pracy, której bez wątpienia czekało je sporo. Aby nie marnować czasu obie ruszyły w stronę salonu. Od razu zaczęły dyskutować o ich eseju. Właściwie Dafne głównie zadawała pytania, a Hermiona starała się na nie jak najprościej odpowiadać. Przerwał im dopiero czyjś głos dochodzący z kanapy, obok której właśnie przechodziły.

- Gdzie ty się wybierasz w tej przykrótkiej kiecce, Riddle?

Zapytał autentycznie zainteresowany Draco, siadając bokiem, aby widzieć obie dziewczyny. Ciekawe, co ta mała cholera wykombinowała tym razem. Nie spodziewał się jej tu spotkać, bo i dlaczego. Wraz z Blaise’em czekali właśnie na Teodora i resztę drużyny, aby rozpocząć trening teoretyczny, a tu taka niespodzianka.

„Mała cholera” spojrzała na Malfoya wilkiem, bardziej niż jego wypowiedzą zirytowana faktem, że w ogóle go tu spotkały. Z Dafne umówiły się na obiedzie, gdy chłopaki ignorując je kompletnie rozmawiali o Quidditchu. Prawdę powiedziawszy liczyła, że w ogóle się o tym nie dowiedzą. Była niemal pewna, że wyjdą z tego jakieś problemy.

- Idziemy z Dafne do biblioteki, napisać ten esej z Transmutacji.

- Nie.

- Słucham?

Zdziwiła się Dafne, w przeciwieństwie do Hermiony, która przewróciła jedynie oczami, nakazując sobie spokój. Niestety blondynka nie była tak zorientowana w temacie jak ona, dlatego zachowanie Dracona wydało jej się absurdalne. Może i kręcił on z Hermioną, ale to przecież nie dawało mu prawa do rozkazywania jej.

- Równie dobrze możecie go napisać tutaj.

- Nie mamy odpowiednich książek.

- Jedno słowo, mała, a przyniosę wam, co trzeba.

Hermiona zaczęła tracić cierpliwość. Od powrotu ze szkoły ustępowała im niemal we wszystkim: odprowadzali ją na każdą lekcję, posiłki, do biblioteki, wszędzie. Znosiła to w spokoju, ale przecież nikt nie będzie jej zbaraniał pójść odrobić pracy domowej. Tym razem nie da się ta łatwo.

Zrobiła krok w stronę Malfoya, nachylając się nad nim, tak aby móc mówić ciszej, zmniejszając tym samym grono słuchaczy.

- Malfoy, ja cię błagam, odpuść. Nie idę tam sama, tylko z Dafne. Poza tym w bibliotece o tej porze i tak jest masa ludzi. Przecież nic mi się nie stanie.

Mówiła spokojnie i cicho, starając się nie unosić. Krzykiem i tak nic nie zdziała, a tak może uda jej się cokolwiek wskórać. Nie wymagała wiele i liczyła jedynie na odrobinę zrozumienia.

Draco nie spuszczając z niej bacznego spojrzenia, bił się z myślami, co powinien zrobić. Ani trochę mu się to nie podobało. Voldemort nie bez powodu kazał im się bardziej przyłożyć do pilnowania jego córki. Za tym musiało kryć się coś więcej. Wolał tego jednak nie sprawdzać, a już na pewno nie w taki sposób. Nie chodziło nawet o konsekwencje jakie by ponieśli, gdyby Riddle coś się stało. Bał się o nią. Po tej szkole pałętało się pełno podejrzanych typów, którzy tylko czekali, aby zaszkodzić jego małej.

- Proszę.

Hermiona wyłapała w oczach Dracona wahanie, co musiała natychmiast wykorzystać. Nie prosiła o nie wiadomo, co. Jedno wyjście bez nianiek i to jeszcze do biblioteki.  

- Puść ją, stary.

Wtrącił od siebie siedzący nieopodal Blaise, który przysłuchiwał się całej rozmowie. Uważał, że Hermiona spokojnie może iść z Dafne do biblioteki. Nie szła sama, więc co złego miałoby się stać?

- Ale macie to skończyć jak najszybciej.

Draco dał w końcu za wygraną, nadal nie wiedząc, czy dobrze robi. Coś mu mówiło, że nie powinien dać się omotać Riddle i Zabiniemu. Oboje miewali durne pomysły i lubili pakować się w kłopoty.

- Jasne.

Odpowiedziała z uśmiechem Hermiona, zadowolona, że postawiła na swoim. Malfoy jak chciał, potrafił być ugodowy. Wystarczyło go odpowiedni podejść.

- Chodź, Dafne.

Draco przez cały czas obserwował dziewczyny kierujące się do wyjścia z salonu. Nie podobało mu się to. Do tej pory nie odstępowali Riddle na krok, co w sumie mu odpowiadało, a już na pewno było bezpieczniejsze.

- Nie pękaj, Smoku. Pół dnia bez niej wytrzymasz.

Zaśmiał się Blaise, klepiąc kumpla po ramieniu. Jego niewyraźna mina świadczyła o tym, że niechętnie rozstawał się z Hermioną. W sumie go to bawiło, głównie dlatego, iż chodziło tu o wiecznie niezależnego Smoka.

Draco nie zdążył mu nawet stosownie odpowiedzieć, gdyż dołączył do nich Teodor, niosąc plik jakichś kartek.

- Gdzie reszta? Chyba mówiłem, że zaraz zaczynamy.

„Zwariuję tu dzisiaj…”, pomyślał zrezygnowany Draco, starając się za wszelką cenę skupić na Teodorze, a nie Hermionie.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Dwie Ślizgonki przemierzały lochy, kierując się do biblioteki. Rozmawiały o zbliżającej się pracy nad esejem, lecz nagle Dafne zmieniła temat.

- Nie wiedziałam, że Draco jest aż tak… zaborczy.

Panna Greengrass nie potrafiła zrozumieć zachowania Malfoya. Zawsze sprawiał wrażenie człowieka lubiącego sobie podporządkowywać ludzi, ale nie sądziła, że aż do tego stopnia. I to jeszcze kogo: wiecznie nieustępliwą Hermionę, którą nie tak łatwo do czegokolwiek zmusić. Tym bardziej zastanawiał ją charakter znajomości tej dwójki. Nie uważała jednak za stosowne o to pytać. W końcu to nie jej sprawa. Chociaż wyciągnięcie informacji podstępem to już inna kwestia.

- To trochę bardziej skomplikowane.

Powiedziała wymijająco Hermiona, starając się jakoś wybrnąć z sytuacji. Nie zamierzała mówić Dafne, że jest pilnowana. Nie wiedział o tym nikt poza samymi zainteresowanymi i tak powinno pozostać. Poza tym nie ufała Dafne na tyle, aby powierzyć jej swoje tajemnice. Polubiła ją, lecz jedno nie wiązało się z drugim.

- Ale nawet jeśli się spotykacie nie powinien cię tak kontrolować.

- Nie spotykamy się.

Zaprzeczyła natychmiast speszona Hermiona, wbijając wzrok w ziemię. Sam fakt, że ktoś mógł pomyśleć, iż spotyka się z Malfoyem wydawał jej się niestosowny. To wręcz absurdalne, aby ktoś taki jak Draco umawiał się z nią. Nie uważała, aby wzbudzał u kogokolwiek zainteresowanie o takim charakterze. „Taka jesteś pewna?”, zapytała pełnym powątpiewania głosem jej podświadomość, którą najchętniej uciszyłaby raz na zawsze. Niestety miała ona trochę racji, czego Hermiona nie dopuszczała do swojej świadomości. Warto jednak spojrzeć na fakty.

Pierwszy przykład to Ron. Ginny na każdym kroku powtarzała jej, że rudzielec jest w niej po uszy zakochany. Może i czasami jego zachowanie wydawało jej się nieco nazbyt przyjacielskie, ale to jeszcze o niczym nie świadczy. Rudą nie raz ponosiła fantazja.

Numer dwa to wybitny szukający Bułgarów Wiktor Krum. On jawnie okazywał zainteresowanie nią, co najzwyczajniej w świecie ją przerażało. Próbowała to w sobie przezwyciężyć. Poszła z nim nawet na bal, lecz szybko zdała sobie sprawę, że to bez sensu. Ona się po prostu nie nadawała do takich rzeczy. Jej świat to literatura i fikcja, a nie realne problemy i miłostki.

Kolejny był Blaise, lecz tu na szczęście sprawa szybko ucichła. Teraz on spotykała się z Pansy, kompletnie o niej zapominając, za co dziękowała Merlinowi.

Pozostawała tylko kwestia Malfoya. Nie chciała wierzyć, że oczekuje on od niej czegoś więcej, czemu nie potrafiłaby sprostać. Tylko by się nią rozczarował, a ona straciłaby jedyną bliską jej tu osobę. Nie mogła do tego dopuścić. Draco dawał jej siłę i oparcie. Pomagał jej najprawdopodobniej nawet o tym nie wiedząc. Po co więc niszczyć to jej nieudolnością?

- Hermiona, słuchasz mnie w ogóle?

Rozmyślania panny Riddle przerwała Dafne, która najwidoczniej usiłowała uzyskać od niej jakąś odpowiedz. 

- Przepraszam, zamyśliłam się. Co mówiłaś?

Hermiona natychmiast skupiła całą swoją uwagę na blondynce. Pozbawione sensu rozmyślania, z których nic nie wynika mogły poczekać. Zdecydowanie wolała porozmawiać o eseju, niż zadręczać się sprawą Malfoya.

Dalsza droga do biblioteki minęła im bardzo szybko. Gdy tylko dotarły na miejsce i przywitały się z bibliotekarką, ruszyły na poszukiwanie odpowiednich książek. Dopiero po niespełna pół godziny udało im się skompletować wszystkie, które według Hermiony mogły im się przydać.

- Czemu tego jest tak dużo?

Zapytała lekko podłamana Dafne, gdy zajęły już jeden ze stolików i rozłożyły na nim wszystkie materiały.

- Interesują nas z nich pojedyncze rzeczy, więc nie będzie tak źle.

Starała się ją pocieszyć Hermiona, choć Dafne i tak nie wyglądała na zbytnio przekonaną. Postanowiła jednak nie marudzić. Panna Riddle i tak bardzo dużo dla niej robiła. Sama w życiu nie podjęłaby się tego eseju, a tak znając możliwości szatynki najprawdopodobniej czekał ją pierwszy Wybitny w tym roku.

- Od czego zaczynamy?

Hermiona w odpowiedzi podała Dafne jedną z książek, dokładnie tłumacząc czego i gdzie ma szukać. Szło im to dość sprawnie. Zaczęły od wyszukania informacji i rozplanowanie, gdzie które powinny się znaleźć, aby stworzyły spójną całość.

- Dobrze ci idzie tłumaczenie, skoro nawet ja całkiem sporo rozumiem.

Przyznała mile zaskoczona Dafne, która jak do tej pory pojęła niemal wszystkie rzeczy. Sposób tłumaczenia Hermiony był na tyle prosty i przejrzysty, że bez trudu mogła wyłapać wartościowe informacje.

- Odrabiając lekcje z Malfoyem muszę się wysilić znacznie bardziej.

- Przecież on się zawsze dobrze uczył.

- Ale lubi robić mi na złość.

Hermiona mówiąc to przewróciła oczami, na co Dafne zaśmiała się krótko. Malfoy i Riddle stanowili doprawdy ciekawe połączenie. Każdy wiedział, że ich do siebie ciągnie, a i tak momentami potrafili się na siebie wydzierać z byle powodu. W sumie i wtedy bywali uroczy, o ile można tu w ogóle użyć takiego słowa.

Dziewczyny szybko wróciły do eseju, nie chcąc tracić czasu na pogawędki. Zaczęły nawet robić notatki, aby niczego nie przeoczyły. Temat transmutacji ludzkiej mimo iż nie sprawiał Hermionie problemu należał do tych bardzo obszernych. Przekonała się o tym już na początku roku, szukając informacji o klątwie rzuconej na Toma oraz Księdze Ludzi Lasu. Nie sądziła, że ta wiedza tak szybko przyda jej się w szkole.

- Chyba niczego nie pominęłyśmy.

Stwierdziła już nieco zmęczona Hermiona, przeglądając ich liczne notatki. Uzbierało się tego naprawdę sporo.

- Do kolacji zostało półtorej godziny, więc na pewno się wyrobimy.

- Raczej tak. Ja…

- Gdzie ty byłaś, Dafne? Szukam cię od dobrej godziny.

Zdziwione Ślizgonki zwróciły się w stronę skąd dochodził głos, który jak się okazało należał do wyraźnie przejętej czymś Pansy. Dziewczyna właśnie szybkim krokiem zmierzała do ich stolika.

- Coś się stało, Pan?

Zapytała Dafne, gdy jej przyjaciółka znalazła się już wystarczająco blisko. Wyglądała na bardzo poruszoną, a wręcz zdenerwowaną.

- Inaczej bym cię nie szukała.

- No to mów.

- To prywatna sprawa.

To mówiąc Pansy spojrzała wymownie na Hermionę, którą znacznie bardziej od paplaniny Parkinson interesował esej.

- Jesteśmy trochę zajęte.

Zwróciła przyjaciółce uwagę Dafne, na co ta zmarszczyła brwi. Jeszcze tego brakowało, żeby ich Daf przez Riddle zmieniła się w jakiegoś cholernego kujona.

- Serio dla ciebie ważniejszy jest jakiś esej?

Panna Parkinsona skrzyżowała ręce na piersi, patrząc z wyrzutem na blondynkę. Od kiedy ona się tak paliła do nauki? Od zawsze mogły na siebie liczyć w każdej chwili, a teraz ważniejszy jest jakiś przeklęty esej i to jeszcze nieobowiązkowy.

Dafne czuła się przyparta do muru. Jeśli odmówi Pansy ta gotowa jej to wypominać przy każdej możliwej okazji. Z drugiej jednak strony nie powinna zostawić Hermiony. Ta się dla niej poświęca, pomaga, siedzi tu całe popołudnie, a teraz ona ma sobie od tak pójść? Nie, to zdecydowanie byłoby nie w porządku. Już zamierzała przedstawić swoje stanowisko Pansy, gdy niespodziewanie głos zabrała Hermiona.

- Możesz iść, Dafne. To trzeba jeszcze tylko przepisać, a przecież nie będziemy tego robić obie.

Hermiona uśmiechnęła się do blondynki, która nie wyglądała na przekonaną. Nie chciała przyczyniać się do jej konfliktu z przyjaciółką, a tym bardziej podpadać Pansy, która zapewne o wszystko obwiniałaby ją. Co prawda od jakiegoś czasu ona i Tracey przestały się jej aż tak czepiać. Od powrotu do szkoły właściwie zdawały się jej nie zauważać. Zastanawiała się, co jest tego przyczyną, lecz jak do tej pory nie doszła do żadnych sensownych wniosków. Grunt jednak, że te wariatki zostawiły ją w spokoju, a reszta to tylko szczegół.

- Nie, tak nie można. Już i tak dużo zrobiłaś.

- Daj już spokój, Dafne.

Odezwała się zniecierpliwiona Pansy, coraz bardziej poirytowana zachowaniem przyjaciółki. Jej się chyba kompletnie pomieszało w głowie od tego przebywania z Riddle.

- Naprawdę sobie poradzę. Przepiszę to szybko i spotkamy się na kolacji.

Zapewniła Hermiona, chcąc się już pozbyć natrętnej Pansy. Ta dziewczyna nie widziała niczego poza czubkiem własnego nosa, w głębokim poważaniu mając całą resztę. Nigdy nie rozumiała takich ludzi i chyba wolała nie zagłębiać się w ich psychikę.

- To może chociaż wrócisz z nami do lochów?

Dafne zdawała się powoli odpuszczać. Z Pansy i tak nie wygra, a Hermionie jakoś to później wynagrodzi.

- Nie, książki mogą się jeszcze przydać, więc zostanę.

„Malfoy cię zabije.”, stwierdziła śmiertelnie poważnie podświadomość Hermiony, którą ta postanowiła olać. Nic się przecie nie stanie, jak przez godzinę posiedzi sama w bibliotece. Nie sprawiała im większych problemów, więc ten jeden raz powinni jej odpuścić.

- Niech będzie. W takim razie do zobaczenia później.  

- Na razie.

Hermiona przez chwilę obserwowała jak Dafne wstaje, zbiera swoje rzeczy, po czym wraz z Pansy kierują się w stronę wyjścia. Szybko jednak ponownie zajęła się esejem. Sięgnęła po czysty pergamin oraz pióro i zaczęła przepisywać. Szło jej to dość sprawnie, nawet jeśli co chwilę dodawała jakieś szczegóły, oczywiście uprzednio sprawdzając ich autentyczność w książkach.

Zaowocowało to tym, że skończyła dopiero po niespełna godzinie. Z ogromną ulgą odłożyła pióro, rozmasowując sobie kark. Zdecydowanie chciałaby się teraz położyć. Ten eseje kompletnie ją wykończył, ale była zadowolona z efektu końcowego. Jeśli wszystko pójdzie po jej myśli mają z Dafne po Wybitnym.

Z tą myślą Hermiona wstała z krzesła, zaczynając pakować swoje rzeczy. Po skończeniu zaklęciem zmniejszyła torbę i zapakowała ją do kieszeni, w żadnym wypadku nie zamierzając dźwigać takiego ciężaru. Upewniwszy się, że wszystko zabrała opuściła bibliotekę, uprzedni żegnając się z panią Pince.

Na korytarzu mijała jedynie pojedyncze osoby. Do kolacji nie zostało za wiele czasu, ale wystarczająco, aby większość przebywała jeszcze w swoich salonach. Dlatego też lochy świeciły pustkami. Hermiona nie przejmując się tym zmierzała do salonu Slytherinu, gdy nagle stało się coś, co sprawiło, że stanęła niczym spetryfikowana

Witam :)

Z malutkim opóźnieniem, ale rozdział jest. Miałam strasznie zakręcony tydzień, dlatego kończyłam go na ostatnią chwilę i oto tego efekt. Wszystko przez przygotowania do zbliżającego się wyjazdu, które wymagały sporo czasu.

Właśnie, skoro już o tym mowa to mam dla was kiepską wiadomość. W piątek wyjeżdżam do Bułgarii.

Nie będzie mnie do 25 sierpnia, a co za tym idzie następny rozdział pojawi się dopiero koniec sierpnia/początek września.

Nie przeskoczę tego, co zapewne każdy rozumie. Ten wyjazd to taka nagroda za maturę i studia, dlatego zamierzam z niego w pełni korzystać. Mam nadzieję, że wykażecie się cierpliwością i poczekacie. Wiem, że zakończyłam w najgorszym możliwym momencie, ale no tak jakoś wyszło, że akurat ten rozdział wypadł w tym terminie, więc nic na to nie poradzę.

Ale może teraz kilka swój o dzisiejszej notce. Bardzo ją lubię i jestem z niej mega zadowolona. Niektórzy mogą być rozczarowani brakiem pocałunku Hermiony i Dracona, ale przecież to by tu nawet nie pasowało. Na wszystko przyjdzie pora. Rozwija się tu również wątek Dafne/Teodor. Nie będzie on tak pominięty jak Pansy i Blaise’a. Tej dwójce zamierzam poświęcić nieco więcej uwagi.

I to chyba tyle. Jeszcze raz zalecam cierpliwość i nie przeklinanie autorki za zakończenie :p

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥