45. Moja wina, moja bardzo wielka wina

Breathe Into Me

- Przepraszam, naprawdę nie dzisiaj. Do zobaczenia jutro.

Draco nie zdążył nic powiedzieć, gdyż Hermiona zamknęła mu drzwi przed nosem. Z trudem powstrzymał się, aby nie uderzyć w nie pięścią. Zaczynał tracić cierpliwość. Z Riddle działo się coś niedobrego. Najzwyczajniej w świecie go unikała, a wręcz przed nim uciekała. Byli ze sobą od tygodnia, a on na palcach jednej ręki mógłby policzyć ich spotkania. Warto też dodać, iż większość z nich polegało na siedzeniu w bibliotece i odrabianiu prac domowych. Zdecydowanie nie tak to sobie wyobrażał. Sądził, że ich znajomość ruszyła do przodu. W rzeczywistości cofnęli się i to znacznie. Nie potrafił tego zrozumieć.

Hermiona zdawała się robić wszystko, aby ograniczyć ich kontakt. Jej wymówki z dnia na dzień stawały się coraz bardziej naciągane. Przerobili już wszelkiego rodzaju bóle, zmęczenie, konieczne do wykonania czynności, które nie uwzględniały jego. Początkowo nie reagował, lecz bardzo szybko pojął, że Hermiona go okłamuje. Doskonale wiedział kiedy to robi. Nie rozumiał tylko, dlaczego? Co zrobił nie tak? Nie osaczał jej, szanował jej przestrzeń osobistą, nie nalegał na ciągłą bliskość, nie mówić o czymś więcej. Szanował ją, a ona zdawała się nim brzydzić. Może to irracjonalne, ale właśnie tak momentami się czuł. Ile razy odsuwała się od niego, gdy chciał ją objąć, nagle skupiając się na każdej innej osobie, wszystko aby tylko uniknąć jego bliskości. Co on sobie miał pomyśleć?

Po co zgadzała się na ten związek, skoro od samego początku robiła wszystko, aby im nie wyszło? Ile razy próbował z nią rozmawiać, dowiedzieć się o co chodzi. Za każdym razem zbywała go, powtarzając, że nic się nie dzieje. Czy naprawdę sądziła, że jest tak głupi, aby w to uwierzyć? Nic nie było w porządku. Właściwie mógłby teraz zniknąć, a Riddle co najwyżej odetchnęłaby z ulgą. Bolało go to. Ofiarował jej wszystko, dla niej się zmienił, zrezygnował z tak wielu rzeczy i co mu z tego przyszło? Riddle się nim od tak znudziła.

Nie rozumiał tylko, dlaczego nadal to ciągnie, zamiast otwarcie powiedzieć mu, że ma spadać. Aż tak chciała go upokorzyć? Każdy zauważył, że coś jest między nimi nie tak. Uczniowie szeptali za jego placami, prześcigając się w coraz to nowych plotach na temat ich kryzysu. To tylko potęgowało gorycz, jaką odczuwał.

Do głowy przychodziły mu coraz bardziej irracjonalne powody zachowania Hermiony. Rozważał nawet, czy to nie jest jakaś jej zemsta za te pięć lata, podczas których uprzykrzał jej życie. Być może zbliżyła się do niego, tylko po to, aby następnie odtrącić go i zranić. Za każdym razem wykluczał jednak tą ewentualność. Riddle nie była mściwa, nie posunęłaby się do czegoś takiego. Choć teraz zaczynał wątpić, czy naprawdę ją poznał.

Zrezygnowany Draco o dłuższej chwili stania pod drzwiami Hermiony, postanowił udać się do siebie. Czekało go kolejne samotne popołudnie. Po prostu cudowanie.

Pech chciał, że w dormitorium natknął się na swoich przyjaciół. Starając się ignorować ich zdziwione spojrzenia zaraz po zamknięciu drzwi usiadł na swoim łóżku. Nie cieszył się jednak zbyt długo spokojem.

- Co ty tu robisz?

- Tak się składa, że mieszkam, Nott.

Odpowiedział zdawkowo Draco, udając, że szuka czegoś w szafce nocnej. Nie chciał po raz kolejny się tłumaczyć. Czuł się już wystarczająco upokorzony.

- Nie miałeś spotkać się z Hermioną?

Nie dawał za wygraną Zabini, podchodząc do łóżka przyjaciela. Obaj z Teodorem zaczynali się o niego martwić. To jasne, że coś było nie tak między nim i Hermioną. Nawet ludzie nie przebywający w ich towarzystwie to zauważali.

- Głowa ją boli.

Odpowiedział niemal ze złością Draco, pod wpływem impulsu chwytając paczkę papierosów, która akurat nawinęła mu się pod rękę. Z ulgą stwierdził, że po libacji z Diabłem została mu jeszcze jedna sztuka. Nie wahając się wsadził papierosa do ust, odpalając go za pomocą różdżki. Zaciągnął się mocno, ponownie wrzucając pustą już paczkę papierosów do szuflady, zamykając ją z hukiem.

- Jesteś pewien, że coś jej nie dolega? To nie jest normalne.

- Normalne nie jest to, że ma mnie w dupie i cały czas kłamie.

Blaise i siedzący przy biurku Teodor wymienili wymowne spojrzenia. To oczywiste, że Smok miał rację. Nie było sensu zaprzeczać. Poza tym w ten sposób na pewno mu nie pomogą.

- Próbowałeś z nią porozmawiać?

- Oświeć mnie jak, Zabini, skoro zamyka mi drzwi przed nosem. Czy ze mną coś jest nie tak? Oświeci mnie któryś, co takie zrobiłem, że olewa mnie na każdym kroku?

Draco w końcu nie wytrzymał i spojrzał na kolegów. Ich twarze wyrażały niestety wyłącznie współczucie. Nie tego oczekiwał. Potrzebował odpowiedzi, których na jego nieszczęście mogła mu udzielić tylko Hermiona.

- Ona nie może cię tak traktować. Ma jakiś problem to niech ci to powie prosto w twarz. Ja rozumiem te ich wszystkie fochy, ale to już przegięcie. Nawet Pansy nie odstawia takich szopek.

Blaise ani myślał bronić Hermiony. Starał się brać pod uwagę jej wszelakie dziwactwa, ale to co robiła teraz przechodziło ludzkie pojęcie. Malfoy był w nią wpatrzony jak w obrazek, a ona zdawała się to perfidnie wykorzystywać, aby go udręczyć.

Pierwsze, co przyszło Draconowi na myśl to, że po raz pierwszy nawet w jego oczach Pansy wypadała lepiej od Hermiony. Jego dziewczyna - o ile w ogóle mógł ją tak nazywać – zdawała się kompletnie zmienić i to zdecydowanie na gorsze. Jego mała jakby się rozpłynęła, a jej miejsce zajęła zimna i obojętna dziewczyna.

- Diabeł ma rację. Hermiona to mądra dziewczyna. Jak dobrze to rozegrasz, wszystko ci powie.

Draco zamyślił się na chwilę. Nie do końca wierzył w powodzenie planu Teodora. Riddle to uparta cholera, nieskora do zwierzeń, szczególnie teraz, gdy traktowała go niemal jak powietrze. Czy jednak pozostało mu inne wyjście? Ile jeszcze będą ciągnąc tę farsę? Gorzej już chyba i tak być nie mogło. Albo w końcu wszystko sobie wyjaśnią, albo to skończą.

- To będzie rzeź.

Stwierdził śmiertelnie poważnie Draco, po raz ostatni zaciągając się papierosem.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Hermiona siedziała na kanapie z podciągniętymi pod brodę kolanami. Przytulała do siebie poduszkę, tępo wpatrując się w ogień. Od kilku dni właśnie tak spęczała popołudnia. Starała się skupić wyłącznie na płomieniach, obracających w nicość drewniane klocki. Czuła się dokładnie jak one. Została wepchnięta w ogień, który powoli ją unicestwiał.

Przegrała, poniosła pełną klęskę. Jej postanowienia znikały, gdy tylko pojawiał się przy niej Draco. Nie potrafiła nad tym zapanować, nawet jeśli cierpiała ilekroć widziała żal w jego szarych oczach. Krzywdziła go każdym swoim gestem.

Gdy zostawała sama wpadła w obłęd. Nawiedzały ją potworne wizje. Rzeczywistość mieszała się z przeszłością, zamieniając jej życie w piekło. Niemal nie sypiała nękana koszmarami, nie jadła. Nawet nauka przestała ją interesować w takim stopniu, aby oderwać jej myśli od bieżących problemów. Osaczały ją z każdej możliwej strony, odcinając od normalnego życia.

Po raz pierwszy od bardzo dawana naprawdę pragnęła, zniknąć, rozpłynąć się w powietrzu, przestać istnieć. Byle tylko przestać krzywdzić bliskich. Tylko to potrafiła. Czego by nie zrobiła, ktoś przez to cierpiał. Pech chciał, że tym razem padło na Malfoya. Nie zasłużył sobie na to. Jedyny jego błąd to znajomość z nią. Każdy kto się z nią zadaje prędzej, czy później musi za to zapłacić. Była niczym zaraza, niszcząc wszystko i wszystkich, a przed wszystkim siebie.

- Mam tego dość.

Otępiała Hermiona nawet nie spojrzała na wpełzającą na kanapę Noctis. Wiedziała, czego chce, tak samo jak to, że i tak nie może jej pomóc. Nikt nie posiadł takiej mocy.

- Co się dzieje? Zachowujesz się jak zwłoki. Gdyby nie fakt, że od czasu do czasu się ruszasz, już dawno by cię za nie uznała.

Syknęła Noctis, usiłując zwrócić na siebie uwagę Hermiony. Bardzo się o nią martwiła. Z dnia na dzień po prostu zamknęła się w sobie. Przesiadywała całymi godzinami na kanapie, niemal się nie odzywając. Nie dawała się nawet w żadne sposób prowokować, nieustanie tkwiąc w swoim świecie.

- Nic mi nie jest.

Noctis z trudem się powstrzymała, aby nie trzepnąć Hermiony ogonem. Wiedziała jednak, że tak jej nie pomoże. Zamiast tego wpełzła na oparcie kanapy, następnie na ramię i w końcu kolana dziewczyny, aby móc spojrzeć jej w oczy. Nawet one stały się puste i pozbawione wyrazu.

- Co się dzieje? Przecież mnie możesz zaufać. Ktokolwiek cię skrzywdził, już jest martwy.

 Gdyby nie stan w jakim znajdowała się Hermiona może i nawet uśmiechnęłaby się na te słowa. Noctis to wredna gadzina, ale trwała przy niej bez względu na wszystko. „Zmieniłaby zdanie, gdybyś jej nie okłamywała.”, szepnęła bezlitosna podświadomość Hermiony niestety mając rację. Noctis chciała ją chronić, podczas, gdy powinno się chronić przed nią.

- Ja tego dłużej nie wytrzymam…

Szepnęła drżącym głosem Hermiona, czując napływające jej do oczu łzy. Rozsypywała się, z dnia na dzień na coraz mniejsze kawałeczki. Nie powinna w ogóle wracać go Hogwartu. Zamknięta w Riddle Manor nikogo by nie skrzywdziła.

Noctis nie zdążyła odpowiedzieć, gdyż rozległo się pukanie do drzwi.

- Ten cholery blondas za nic nie ma wyczucia czasu.

Syknęła Noctis, poirytowana faktem, iż Malfoy przerwał im w takim momencie. Nie miała wątpliwości co do tożsamości intruza za drzwiami. Tylko ten dryblas odwiedzał Hermionę.

- Nie, to nie może być on.

Zaprzeczyła natychmiast zaniepokojona panna Riddle. Nie spodziewała się dzisiaj ani Dracona, ani nikogo innego. Jak zwykle wykręciła się jakąś żałosną wymówką, co chyba nie przyniosło oczekiwanego rezultatu.

Panna Riddle poczekała, aż Noctis spełznie z jej ramion, po czym wstała z kanapy. Przetarła oczy, aby pozbyć się powstrzymywanych łez, po czym ruszyła w stronę drzwi. Podświadomie czuła, kto za nimi stoi, lecz do ostatniej chwili wierzyła, że może się mylić.

Jej nadzieje zgasły w momencie, gdy ujrzała na korytarzu Dracona. Wyraz twarzy miał niezwykle poważny, a w jego oczach wyraźnie dało się dostrzec determinację. Wiedziała, co to oznacza i to napawało ją lękiem.

- Nie uważasz, że powinniśmy porozmawiać.

To nie było pytanie i oboje zdawali sobie z tego sprawę. Draco nie czekając nawet na zaproszenie, wyminąwszy Hermionę wszedł do pokoju i stanął tuż za nią.

„Nic się nie dzieje.”, usiłowała przekonać samą siebie panna Riddle, zamykając drzwi. Ten moment musiał w końcu nadejść. Dziwiła się nawet, że Draco zwlekał tak długo, co wcale nie oznaczało, że była przygotowana na tę rozmowę.

- Usiądźmy.

Zaproponowała Hermiona, wskazując ręką na kanapę. Usilnie starała się zachować spokój, co przychodziło jej z wielkim trudem. Poszła przodem, po chwili zauważając nadal leżącą na kanapie Noctis.

- Zostaw nas proszę.

Zwróciła się do niej w języku węży, nie chcąc, aby ktokolwiek stał się świadkiem tej rozmowy, nawet jeśli pupilka nie rozumiałaby z niej ani słowa. 

- Jesteś pewna?

Noctis łypnęła groźnie na Malfoya, którego wyjątkowo to nie obeszło. Miał na głowie większe zmartwienie niż rozwydrzony wąż Riddle.

- Tak.

Ślizgoni obserwowali, jak Noctis spełza z kanapy, aż w końcu znika za swoim przejściem. Hermiona nie wiedząc, co ze sobą zrobić usiadła na kanapie, przysuwają się możliwie jak najbliżej do jej oparcia. Zaczęła wykręcać sobie nerwowo place, wpatrując się w nie. Wszystko, byle tylko uniknąć wzorku Dracona. Nie chciała wiedzieć, co on sobie teraz o niej myśli. Zachowywała się niczym spłoszone zwierzę, bojące się nawet własnego cienia. Nie potrafiła tego w sobie zwalczyć.

Tu nawet nie chodziło bezpośrednio o Dracona. Nie postrzegała go tak jak jeszcze kilkanaście dni temu. Jakkolwiek to zabrzmi stał się dla niej zagrożeniem. Łącząca ich relacja zmuszała ją do przypominania sobie o wszystkich doznanych krzywdach, co skutecznie odbierało jej zdrowy rozsądek.

Draco mimo troski, jaką wywoływało u niego zachowanie Hermiony, nie dał nic po sobie poznać. Jeśli nie będzie stanowczy, niczego się nie dowie. Poza tym robił to wszystko dla ich, a przed wszystkim jej dobra.

Zdeterminowany usiadł obok Hermiony, zachowując jednak pewien dystans. Zwlekał chwilę, aż w końcu przeszedł do sedna sprawy.

- Powiesz mi wreszcie, co tu jest grane?

- Ni…

- Nawet nie zaczynaj. Wystarczy tych bajeczek, które wciskałaś mi przez ostatni tydzień. Chcę w końcu usłyszeć prawdę. Dlaczego przede mną uciekasz?

„Powiedź mu wreszcie i skończ to!”, ryknęła bestia wewnątrz Hermiony, której ta powinna posłuchać. Nadszedł czas, aby rozstać się z Draconem i przestać go zwodzić. To podłe, że rozpaczliwie starała się go zatrzymać przy sobie, sprawiając mu tym wyłącznie ból. W tym momencie żałowała, że pozwoliła sobie na tak silne przywiązanie do niego. Nie potrafiła go teraz puścić wolno, choć żyć razem również.

- Mała, proszę cię, powiedz mi wreszcie, o co chodzi. Coś się stało, ja coś zrobiłem? Zacznij ze mną rozmawiać. Zgodziłaś się spróbować czegoś więcej, ale jak na razie nie widzę, żeby ci na tym w ogóle zależało.

Hermiona nie wytrzymała i w końcu na niego spojrzała. Okazało się to ogromnym błędem. Widząc żal i troskę w jego oczach poczuła się jeszcze gorzej. Jak ma mu teraz powiedzieć, że to koniec? Cały czas o nią walczył, nawet gdy unikała go na każdym kroku. Nie odszedł, siedział tu starał się im za wszelką cenę pomóc.

- Ja… przepraszam. To nie tak miło być. Ja nie potrafię się odnaleźć. Wiem, że nie tak to miało być. Naprawdę chciałabym… ale ja nigdy…

Hermiona wyrzucała z siebie pozbawione sensu słowa, coraz mocniej wykręcają sobie palce, których jakimś cudem jeszcze nie uszkodziła. Znowu kłamała, znowu go zwodziła. Była podłym tchórzem.

- Poczekaj, spokojnie.

Draco w końcu nie wytrzymał. Złapał Hermionę za ręce, uniemożliwiając jej tym samym znęcanie się nad palcami. Jego złość wyparowała w jednej chwili. Patrząc na bezradną i zagubioną Riddle, czuł wyłącznie potrzebę zaopiekowania się nią. Dopiero niedawno oswoił się z tą myślą. Nie wiadomo kiedy zaczął się za nią czuć odpowiedzialny i nie miało to nic wspólnego z powierzonym im przez Lorda zadaniem.

- Rozumiem, że to dla ciebie nowa sytuacja, ale na rany Salazara, nie możesz mnie w kółko unikać i okłamywać. To nas do niczego nie zaprowadzi.

Draco sam się sobie dziwił, że potrafi mówić tak dobitnie i wykazuje takie pokłady zrozumienia. To do niego zupełnie niepodobne. Inną dziewczynę, która tak by go traktowała już dawno by zostawił, ale nie Hermionę. Właśnie to utwierdzało go w przekonaniu, że powinien o nią zawalczyć.

- To jak, przestajesz się chować i zaczynamy od nowa?

Zapytał Draco, chwytając Hermionę z podbródek, zmuszając ją tym samym, aby na niego spojrzała. Musiał wiedzieć, czy ona naprawdę tego chce. Sam niczego nie zdziała. Potrzebował odrobiny jej chęci, aby wyprowadzić ich na prostą. Rozumiał, że może być zagubiona, ale przecież był tu po to, aby ją wesprzeć i pomóc.

Hermiona za to czuła się niczym w pułapce. Doskonale wiedziała, co powinna zrobić; zakończyć to i dać Draconowi szansę na znalezienie sobie normalnej dziewczyny. Dla niej już nie było ratunku, ale on nie powinien tracić przy niej czasu.

Mimo takich myśli nadal rozpaczliwie bała się go stracić. Mogła go unikać, ale zawsze wiedziała, że on gdzieś tam jest, gotów w każdej chwili jej pomóc. Sama ta świadomość dawała jej więcej, niż ktokolwiek by przypuszczał. Potrzebowała go bardziej niż czegokolwiek na tym świecie.

Właśnie to przechyliło szalę. Te słowa same wypłynęły z jej ust, mimo iż wszystko krzyczało w niej, że źle robi.

- Tak, zaczynamy.

- Jesteś pewna, że wszystko między nam w porządku i nic się nie dzieje?

- Tak.

Jakimś cudem jej głos nie zadrżał, choć w środku cała się trzęsła. Zgodziła się, znowu. Nie poznawała samej siebie. Co ją opętało? Wszystkie wątpliwości zeszły jednak na dalszy plan, gdy ujrzała radość i ulgę wymalowane na twarzy Dracona. Z nieznanych jej przyczyn on naprawdę chciał, żeby im wyszło. Nie potrafiła tego zrozumieć. Każda dziewczyna w tej szkole byłaby dla niego lepsza od niej, każda…

- Na taką odpowiedź liczyłem.

Powiedział z łobuzerskim uśmiechem Draco, przesuwając rękę z podbródka na policzek Hermiony. Brakowało mu jej przez ten tydzień, nawet jeśli widywali się codziennie. Ogromnie liczył na to, że teraz wszystko się zmieni, a on będzie się nią mógł w końcu nacieszyć.

Zaczął się do niej powoli zbliżać, po czym bardzo delikatnie musnął jej usta swoimi. Nigdzie mu się nie spieszyło, a poza tym nie chciał jej spłoszyć. Zdawał sobie sprawę, że Riddle jest wyjątkowo płochliwa i niedoświadczona. Musiał działać stopniowo, aby oswoić ją z nową sytuacją.

Niestety nie cieszył się długo bliskością Hermiony, gdyż ta niemal natychmiast gwałtownie się od niego odsunęła.

- Paliłeś?

Zapytała zdziwiona, patrząc na niego nieco zlęknionym wzrokiem. Dopiero teraz poczuła do niego dyn. Doskonale znała ten odór.

- Jednego, przepraszam.

Draco naprawdę sprawił wrażenie skruszonego. Powinien przewidzieć, że Riddle wyczuje fajki i przed przyjściem do niej pozbyć się tego zapachu. Niestety na to było już trochę za późno. Liczył jednak, że mu ten jeden raz odpuści. Sama miała o wiele więcej na sumieniu. Przy jej ostatnich wyczynach jeden papieros to właściwie nic.

Draco nie zdążył jednak ponownie nawet dostatecznie zbliżyć się do Hermiony, gdyż ta ponownie się odsunęła.

- Chcesz się czegoś napić? Mogą poprosić Błyskotkę, żeby nam coś przyniosła.

Hermiona desperacko starała się przerwać tę sytuację. Potrafiła się skupić wyłącznie na zapachu i smaku nikotyny, które przyprawiały ją o mdłości. Wszystko wracało. Przeszłość zaczęła się mieszać z teraźniejszością. Cienka granica między nimi zniknęła. Wspomnienia niemal wlewały się do jej umysłu, otwierając stare rany.

Papierosy

Alkohol

Dotyk

Szorstki

Nieprzyjemny

Odrażający

- Zdecydowanie nie chcę mi się teraz pić, mała.

Wymruczał Draco, przysuwając się maksymalnie blisko do Hermiony, uniemożliwiając jej tym samym ucieczkę. Nie rozumiał jej nieśmiałości, z która chciał się jej pomóc uporać. Jego nie musiała się wstydzić, tym bardziej, że nie oczekiwał wiele. Chciał po prostu być blisko. To chyba niezbyt wiele.

Ponownie ją pocałował, tym razem nieco bardziej stanowczo. Drugą rękę ulokował na jej tali, delikatnie przysuwając ją do siebie jeszcze bardziej. Potem wszystko wydarzyło się bardzo szybko.

- Przestań, nie dotykaj mnie!

  Krzyknęła histerycznie Hermiona, z całej siły odpychając do siebie Dracona. Ten nie spodziewając się czegoś takiego stracił równowagę, przez co z hukiem runął na podłogę.

- Mam tego dość!

Wybuchnął Draco, uderzając pięścią w kanapę. Jego wyrozumiałość właśnie została wyczerpana. Stawał na głowię, żeby im się układało, ale jak widać niepotrzebnie. Co on jej zrobił, że tak go traktowała? Przecież do ciężkiej cholery przed chwilą ustalili, że wszystko między nimi w porządku. Co jej więc odbiło? Na rany Salazara, chciał ją tylko pocałować! Nie zaciągnąć do łóżka, pocałować. Przecież to normalne, gdy ludzie są ze sobą.

Gdy go odepchnęła poczuł się o stokroć gorzej, niż gdy spoliczkowała go po ich pierwszym pocałunku. Sądził, że od tego czasu wiele się między nimi zmieniło. Gorzko się pomylił. Riddle nigdy nie była i nie będzie jego.

Rozgoryczony Draco podniósł się z podłogi, nie spuszczając wzroku z roztrzęsionej Hermiony. Tym razem nie czuł jednak troski, lecz ogromny żal, z którym nie zamierzał się kryć. Każdy ma swoje granic, a Draco czuł, że jego dawno zostały przekroczone.

- Mam serdecznie dość tych twoich gierek i bawienia się mną! Starałem się i to jak cholera, żeby nam wyszło, ale co z tego, skoro ty to masz w dupie! Nie wiem, po co ci to było, ale jeśli chciałaś mi dowalić to ci się udało. Wbrew pozorom ja też mam uczucia, ale co ciebie to obchodzi. Rób sobie, co chcesz, ale beze mnie. Znajdź sobie innego frajera do zabawy. Ja mam cię dość.

Zakończył swą przemowę Draco, nie zamierzając zostać tu ani minuty dłużej. Zamierzał ocalić resztki godności, którą Riddle już wystarczająco nadszarpnęła. Nie oglądając się ruszył w stronę wyjścia. Z hukiem zamknął za sobą drzwi, przez co Hermiona niemal podskoczyła.

Dopiero po chwili zaczął do niej docierać sens słów Dracona. Stało się, odszedł. Zawiodła go po raz kolejny. Naprawdę się starała, ale nie wyszło. Tak bardzo chciała sprostać jego oczekiwaniom. Niestety nie ona o tym decydowała. Bestia nigdy nie śpi. Budzi się do życia zawsze wtedy, gdy stara się żyć normalnie. Czy już zawsze tak będzie? Czemu ciągle musi walczyć?  Podświadomie znała odpowiedź na to pytanie. To On ją zniszczył. Robił to od zawsze. Nawet gdy odszedł echo po nim wystarczyło, aby zmienić jej życie w piekło. Ciągłe lęki, obawy, kto chciałby tak żyć? Przez moment łudziła się, że przezwycięży w sobie strach i jakoś da radę. Nie udało się. Jedyna osoba, która w nią wierzyła właśnie odeszła.

- Draco…

Szepnęła płaczliwym głosem Hermiona, wstając z kanapy. Nie do końca świadoma tego, co robi ruszyła w stronę drzwi.

„…jeśli chciałaś mi dowalić to ci się udało.”

„…ja też mam uczucia, ale co ciebie to obchodzi.”

„Znajdź sobie innego frajera…”

„…mam cię dość.”

Z gardła Hermiony wyrwał się gorzki szlocha, a nogi same się pod nią ugięły. Upadła na podłogę, nie czując jednak bólu. Zakryła usta dłońmi, pochylając się tak, że jej głowa niemal dotykała podłogi. Zaniosła się płaczem, nie potrafiąc nad sobą zapanować. Wszystko zniszczyła. Potrafiła tylko ranić i zadawać ból. Była naiwna wierząc, że coś się zmieni. Czy tego chciała, czy nie już na zawsze pozostanie złamaną dziewczyną.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Blaise i Teodor leżeli na swoich łóżkach, usiłując się skupić na czytanych książkach. W rzeczywistości jednak ich myśli daleki były od Zaklęć i Transmutacji.

- Jak myślisz, dogadali się?

Przerwał ciszę Zabini, przestając udawać zainteresowanego lekturą. W pokoju obok ważyły się losy związku ich przyjaciele, więc jak miał się skupić na jakiejś durnej książce?

- Znając Smoka pewnie tak. Sam wiesz, że poza Hermioną świata nie widzi, więc tak łatwo się…

Teodorowi nie dane było dokończyć, ponieważ do pokoju niczym burza wpadł Draco.

- Niech to wszystko szlag trafi!

Krzyknął, zatrzaskując za sobą drzwi z taką siłą, że te omal nie wypadły z zawiasów. Czuł się, jakby coś starało się go rozerwać od środka. Był wściekły, choć sam nie wiedział na kogo bardziej; na siebie, czy na Riddle.

- Smoku…?

Zwrócił się ostrożnie do przyjaciela Teodor, widząc w jakim znajduje się on stanie. Chyba jednak rozmowa z Hermioną nie potoczył się po ich myśli.

- Znowu jestem wolny. Po niecałym tygodniu. To chyba rekord!

Na pierwszy rzut oka Draco wyglądał na wzburzonego. Stał żywo gestykulując, a jego twarz wyrażała wyłącznie wściekłość. Znający go jednak od lat Zabini i Nott wiedzieli, że to nie złość przez niego przemawia, lecz smutek i rozgoryczenie, z którymi nie potrafił sobie poradzić. Agresją starał się to jedynie zamaskować, co w przypadku jego kumpli nie poskutkowało.

- Poczekaj, powoli, co tam się stało? Mieliście sobie wszystko wyjaśnić.

Zapytał Teodor, podnosząc się z łóżka do pozycji siedzącej. Sytuacja wyglądała naprawdę fatalnie. Cokolwiek wydarzyło się w pokoju Hermiony bardzo mocno odbiło się to na Draconie.

- Poszedłem do niej, nagadałem się, ona przytaknęła, mając to w dupie, odepchnęła i koniec.

Blaise i Teodor spojrzeli na siebie z niezrozumieniem. Wyjaśnienia Smoka niewiele im dały. Wiedzieli tyle, co nic. Malfoy rzucał jakimiś pojedynczymi zwrotami, które być może dla niego miały jakiś sens, choć i tego nie byli pewni. Draco miotał się po pokoju, mamrocząc pod nosem bliżej nieokreślone zdania, z których co jakiś czas dało się wyłapać przekleństwa.

- Ale jak to, zerwała z tobą?

- Ja z nią… chyba.

- Malfoy, usiądź do cholery i powiedz wreszcie, co tam się stało!

Zabini nie wytrzymał i wydarł się na przyjaciela, dzięki czemu ten przystanął na moment. W pierwszej chwili Draco zamierzał opieprzyć przyjaciela, ale coś go powstrzymało. Co mu da wyżywanie się na kumplach? Może się miotać i wrzeszczeć, ale to donikąd go nie zaprowadzi, a tym bardziej nie zmieni faktu, że Riddle należała już do przeszłości.

Gdy tylko ta myśl pojawiła się w głowie blondyna cała wściekłość jakby z niego uleciała. Dopiero teraz w pełni poczuł wszechogarniającą go pustkę. Nie potrafił sobie poradzić z poczuciem straty i odrzucenia, których tak naprawdę jeszcze nigdy nie zaznał. Zawsze dostawał to czego chciał, również jeśli chodziło o dziewczyny. Znaczna część marzyła, aby choć zwrócił na nie uwagę. Riddle jak zwykle musiała stanowić wyjątek. Jakby choć w jednej cholernej sprawie nie mogła się nie wyróżniać.

- Usiądź i powiedz od początku, co tam się stało.

Zwrócił się do przyjaciela Teodor, widząc, że najgorszy atak już minął i być może jest on już w stanie sklecić sensowne zdanie.

Zrezygnowany Draco usiadł na swoim łóżku, ukrywając twarz w dłoniach. W tym czasie Blaise przeniósł się na łóżko Teodora, aby obaj siedzieli naprzeciwko Dracona.

Czekali cierpliwie, aż blondyn zdecyduje się odezwać. Nie naciskali, zdając sobie sprawę, że to i tak nic nie da. W końcu zaczął mówić, a wszystkie hamulce puściły. Opowiedział po kolei, co zaszło w pokoju Hermiony. Po zakończeniu swej opowieści wcale nie poczuł się lepiej. Wypowiedzenie tego na głos sprawiło mu jeszcze większy ból. Zaczęło do niego docierać, że to naprawdę koniec. Tyle wysiłku, starań, wyrzeczeń, wszystko na próżno.

Po opowieści Dracona nastąpiła dłuższa cisza. Cała trójka analizowała niedawne wydarzenia. Jako pierwszy głos zabrał Teodor.

- Smoku, czy ty nie uważasz, że tu chodzi o coś więcej?

Draco w końcu uniósł głowę, z zaciekawieniem, ale i lekkim niezrozumieniem, spoglądając na Notta.

- Możesz jaśniej.

- Rozmawialiśmy o tym na początku roku. Pamiętasz, co wtedy powiedziałeś?

Słowa przyjaciela skłoniły Dracona do przypomnienia sobie tej rozmowy.

- Nie uważacie, że Hermiona jest nieco… dziwna?

- Miewa dziwne odruchy i humory, ale w końcu jest dziewczyną. Poza tym, kto by się tym przejmował.

Draco i Teodor spojrzeli na siebie znacząc, wiedząc, że poruszanie tego tematu z Zabinim jest bezcelowa. Dla niego wszystko było białe lub czarne, a tu trzeba było patrzeć głębiej.

- Dobra, nie wiem jak wy, ale ja jestem padnięty, więc zaklepuję łazienkę.

Oznajmił w końcu Blaise, podchodząc do swojego kufra. Gdy zabrał z niego wszystko, co potrzebne zniknął za drzwiami łazienki.

- Ona coś ukrywa.

Stwierdził po dłuższej chwili Draco, gdy z łazienki zaczął dochodzić szum wody. Teodor nie musiał pytać o kogo chodzi blondynowi.

- Masz coś konkretnego na myśli?

- Jeszcze tego nie wiem, ale pomyśl, raz jest pyskata i pewna siebie, a wystarczy jeden niewłaściwy ruch, żeby zaczęła się zachowywać jak zaszczute zwierze. To nie jest normalne.

- Ktoś tu się bardzo interesuje naszą podopieczną.

- Ktoś tu jest idiotą i powinien się zamknąć.

Zaczął się nad tym głębiej zastanawiać. Szczególną uwagę zwrócił na zmienność Riddle, którą mógł zaobserwować w ostatnim czasie. Niespełna dwa tygodnie temu ich relacje wyglądały wzorowo. Czuł, że łączyło ich coś naprawdę wyjątkowego. Zaczęło się między nimi psuć po tym dziwnym ataku na nią, a czar prysł zupełnie, gdy wyznał jej swoje uczucia. Co w tym jednak złego? Jak długo miał się z nimi kryć? Poza tym przecież zgodziła się z nim związać, więc sądził, że ona czuje to samo. Nic z tego nie rozumiał. Może źle odebrał jej przyjazne zachowanie? Za dużo sobie wyobrażał, a swoim wyznaniem najzwyczajniej w świecie ją spłoszył?

- Ale przecież to nie ma sensu. Wiele jestem w stanie zrozumieć, ale nie to, że dziewczyna najpierw zgadza się z tobą być, potem cię unika, a na koniec odpycha od siebie, drąc się, że masz jej nie dotykać.

Stwierdził w końcu Draco, w którego głosie wyraźnie dało się słyszeć desperację. Im dłużej o tym myślał, tym więcej w jego głowie pojawiało się pytań. Uznał sprawę za zamkniętą, więc powinien sobie odpuścić. Na nieszczęście dla niego nie potrafił. Czuł się jak skończony idiota, ale nawet po tym wszystkim zależało mu na Riddle. Nie sądził, że to możliwe biorąc pod uwagę fakt, jak go potraktowała.

- Wybacz, że to powiem, stary, ale pewnie sam zauważyłeś, że Hermiona nie jest do końca normalna.

Wtrącił się milczący do tej pory Zabini. Nie do końca wiedział, o czym rozmawiając koledzy, ale to nie przeszkadzało mu w wyrażeniu swojego zdania.

- Diabeł ma rację. To musi mieć jakąś przyczynę.

- Czemu wy mi mieszacie w głowie?

Zapytał z wyrzutem Draco, ponownie wstając. Złapał się obiema rękami za głowę, zaczynając krążyć po pokoju. Pogubił się już w tym całym syfie. Powiedział sobie, że to koniec, gdy tymczasem wszystko mówiło mu, że powinien zawalczyć. Pytanie tylko, czy miał w ogóle o co.

- Nie powiesz mi, że zamierzasz ją sobie odpuścić. Latasz za nią od września, czego ty dla niej nie zrobiłeś, a teraz co, koniec?

Wyjątkowo i Blaise wykazał się zdrowym rozsądkiem. Mógł nie rozumieć, dlaczego akurat Hermiona zawróciła Malfoyowi w głowie, ale wiedział, że tak właśnie się stało. Nie powinien, więc z niej rezygnować.

- Zabini gada dzisiaj całkiem do rzeczy. Uspokój się, idź do niej i jeszcze raz spróbuj pogadać, tylko na spokojnie. Komu jak nie tobie ma powiedzieć, co jest grane.

Propozycja kolegi coraz bardziej kusiła Dracona. Przedstawiony przez niego plan wyglądał doprawdy banalnie. Pójdzie, pogada, wysłucha zwierzeń, pogodzą się i wszystko będzie cudowanie. Jakoś ciężko było mu to sobie wyobrazić. Z Riddle nic nigdy nie szło tak gładko. Z nią nawet najbanalniejsze rzeczy stawały się skomplikowane niczym zagadka sfinksa. Z drugiej jednak strony nie ma już nic do stracenia. Pokłócili się i rozstali, więc gorzej nie będzie. Tak, zdecydowanie powinien schować dumę do kieszeni i zaryzykować. „Zabiję ją kiedyś, po prostu uduszę…”, stwierdził w myślach Draco, podświadomie już wiedząc, jaką podejmie decyzję.

- Jeśli krew się poleje, to będzie tylko i wyłącznie wasza wina.

Powiedział śmiertelnie poważnie Draco, ku zdziwieniu chłopaków podchodząc do szafy. Wyjął z niej potrzebne rzeczy oraz pierwsze lepsze ubrania, po czym skierował się do łazienki.

- Tobie się kierunki przypadkiem nie pomyliły?

- Nott kazał mi się uspokoić.

Odpowiedział z prostotą Draco, znikając za drzwiami łazienki. Potrzebował choć chwili w samotności na przemyślenie tego wszystkiego i uporządkowanie myśli. Kąpiel to idealne rozwiązanie. Odświeży się przy okazji, co być może ułatwi mu trzeźwe myślenie.

- Prędzej by mu Ognista pomogła.

- Jasne i pójdzie wstawiony do niepijącej Hermiony. Pogratulować pomysłu, Zabini.

Blaise powstrzymał się od komentarza, zdając sobie sprawę, że Teodor ma rację. Obaj w milczeniu czekali na powrót Smoka. Drzwi do łazienki otworzyły się dopiero po niemal godzinie. Nieco spokojniejszy i odświeżony Draco wrócił do sypialni, od razu kierując się w stronę wyjścia.

- Powodzenie, stary.

- Przyda się.

Po tych słowach Draco zniknął na korytarzu. Już po chwili stał przed odpowiednimi drzwiami, za którymi miało się wszystko rozstrzygnąć.

Witam :)

Prawdę powiedziawszy sądziłam, że rozdział będzie później, ale z racji tego, że jakoś udało mi się zorganizować na pisanie i przezwyciężyć chorobę jest dzisiaj. Przyznam się bez bicia, że bardzo go lubię, choć momentami może budzić dość sprzeczne odczucia. Niektórym Draco może się wydać nieco nachalny przy pierwszej wizycie u Hermiony, ale prawdę powiedziawszy zrobiłam to trochę celowo. Ale już tłumaczę. Potrzebowałam punktu kulminacyjnego. Takiego wielkiego bum, kiedy oboje po prostu nie wytrzymują. Jedne, co mam na usprawiedliwienie Dracona to fakt, że chłopak jest już naprawdę mocno zdesperowany i zdezorientowany. Nie ma pojęcia, co się dzieje, Hermiona nic mu nie mówi, więc chyba można potraktować go z przymrużeniem oka. O Hermionie na temat jej zachowanie wypowiem się nieco później, ponieważ aktualnie zapewne w waszych oczach wygląda to tak, że ona jest wszystkiemu winna. Cóż, po części tak, jest po części nie. Więcej na ten temat później, gdy wszystko wyjdzie na jaw. Może nawet stworzę o tym oddzielną notkę na fb? Myślę, że to będzie dobre wyjście, ale jeszcze się zobaczy.

Następny rozdział w lutym. Nie wiem kiedy dokładnie, bo nie jestem w stanie przewidzieć, jak będzie z czasem.

https://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam, Laf♥