44. Wielki dzień

Nothing and Everything

Dookoła panuje całkowity mrok. Nie wiem, gdzie jestem. Nie widzę nawet swojej wyciągniętej ręki. Czuję, że coś jest nie tak. Ta cisza… Coraz mniej mi się to podoba. Chcę stąd iść i wtedy zdaję sobie sprawę, że nie mogę oderwać nóg od podłoża. Szarpię się z nimi, ale to na nic. Decyduję się wezwać pomoc, lecz z moich ust nie wydobywa się żaden dźwięk. W końcu to do mnie dociera; straciłam kontrolę nad swoim ciałem. Ręce również stały się zdrętwiałe i bezwładne. Jedynie głowa zdaje się mnie jeszcze słuchać. Rozglądam się we wszystkie strony, aby cokolwiek dojrzeć, lecz na próżno. Mrok otacza mnie zewsząd. Zwykle się go nie obawiam, lecz tym razem jest inaczej. Jest w nim coś niepokojącego i potwornego. Muszę stąd natychmiast uciec. Szarpię się, ale to nic nie daje. Nadal tkwię w tym samym miejscu, a moje ciało zdaje się coraz bardziej drętwieć.

Tracę nadzieję, lecz nagle w oddali widzę światło. Początkowo mnie oślepia, lecz gdy oczy nieco się już przyzwyczajają, widzę zarys człowieka. Nie ma twarzy, jest jedną wielką światłością. Nie wiem dlaczego, ale przy nim uspokajam się nieco. Nadal nie mogę się ruszyć, ale nie jestem tu już sama. Zaczyna się do mnie zbliżać, powoli i z gracją. Czuję bijące od niego ciepło, nawet jeśli jest jeszcze daleko. Wyczekuję momentu, w którym podejdzie do mnie i uwolni od mroku.

Tak się jednak nie dzieje. Zatrzymuje się zaledwie metr przede mną. Tak blisko, a jednocześnie tak daleko.

- Chodź do mnie.

Niespodziewanie przybysz się odzywa, wyciągając ku mnie dłoń. W jego głosie jest coś znajomego i kojącego. Nie waham się, usiłuję unieść rękę, lecz ta odmawia posłuszeństwa. Pozostaje zupełnie głucha na mą wolę. Zaczynam się ponownie denerwować. Nie mogę tu zostać. Potrzebuję pomocy światłości, czymkolwiek jest.

- Podejdź.

Powtarza, cofając się o krok. Usiłuję krzyczeć, żeby tego nie robił, ale z moich ust nie wydobywa się nawet najcichszy szmer. Nagle czuję coś dziwnego. Spoglądam w dół, a moje oczy rozszerzają się z przerażenia. Ku mnie zmierza czarna, przypominająca smołę maź. Gdy dociera do mnie zaczyna się piąć po mych nogach, szczelnie je oblepiając. Powoli się na nich zaciska, sprawiając mi coraz większy ból.

Ogarnia mnie panika. Miotam się we wszystkie strony, lecz zdołam poruszać tylko głową. Boję się. Maź dociera do mego brzucha i rąk. Chcę się jej pozbyć, natychmiast. Niestety nie potrafię. Mrok mnie zniewala.

Przenoszę błagalny wzrok na światłość. Moja jedyna nadzieja stoi na wyciągnięcie ręki, czekając na mój ruch. Czemu mi to robi? Widzi przecież, że potrzebuję pomocy. Zaczyna mi brakować powietrza. Złowieszcza maść dociera do mej szyi, miażdżąc wszystko poniżej niej. Wbrew pozorom jest przeraźliwie zimna. Otacza mnie każdej strony, pozbawiając zbawczego wpływu światłości. Łzy same napływają mi do oczu, gdy maź dociera do mych ust. To już koniec.

- Walcz z tym, mała. Wiem, że potrafisz…

Słyszę jeszcze, nim maź pokrywa moją twarz.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Hermiona z krzykiem zerwała się z łóżka. W napadzie histerii zaczęła drapać swą skórę, chcąc się pozbyć złowieszczej mazi. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że jej tam nie ma. Wysunęła się spod kołdry, spuszczając nogi na podłogę. Oparła łokcie o uda, ukrywając twarz w dłoniach.

To było potworne. Zwykle jej koszmary opierały się na wspomnieniach, ale nie ten. Nawet jeśli ten sen to tylko chory wytwór jej wyobraźni to naprawdę się bała. Ta złowieszcza maź oddzielająca ją od światła… „Chyba raczej Malfoya.”, podpowiedziała jej podświadomość, z którą całkowicie się zgadzała. Rozpoznała go pod koniec, znajomy głos i jeszcze to jego „mała”.

Na twarzy Hermiony pojawił się nikły uśmiech, który znikł jednak natychmiast, gdy niczym grom z jasnego nieba uderzyły w nią wydarzenia dnia poprzedniego. Gwałtownie uniosła głowę, przez którą zaczęły przelatywać strzępki ich wczorajszej rozmowy.

„… podobasz mi się…”

„… chciałbym czegoś więcej niż przyjaźni.”

„Co ci szkodzi spróbować?”

- To się nie dzieje…

Szepnęła sama do siebie, przerażona tym, co właśnie do niej dotarło. Zgodziła się na związek z Malfoyem. Pozwoliła się pocałować! Co ona najlepszego narobiła? Przez egoistyczną chęć zatrzymania go przy sobie wpakowała się w paskudne bagno. Co ona sobie myślała? Że się zgodzi i wrócą do poprzedniego stanu rzeczy? Wszystko się zmieni, a ona zdecydowanie nie była na to gotowa. „A kiedykolwiek będziesz?”, wytknęła Hermionie podświadomość, co wcale nie poprawiło jej stanu.

Wpakowała się w coś, czego zawsze unikała, a co gorsza z chłopakiem, który naprawdę coś dla niej znaczył. Za nic nie chciała go skrzywdzić. Dokonała złego wyboru dając mu nadzieję. Odebranie mu jej zaboli go jeszcze bardziej.

- Cholera jasna.

Zaklęła pod nosem Hermiona, mocno wczepiając palce we włosy. Bała się tego, co przyniesie dzisiejszy dzień. Nie było już jednak drogi powrotnej. Musiała ponieść konsekwencje swych wyborów. Zupełnego poddania się nawet nie brała pod uwagę. To by ją zniszczyło. Zbyt wiele już osiągnęła. Przecież zależało jej na Malfoyu. Stał się dla niej kimś naprawdę ważnym. Co więc stało na przeszkodzie temu, aby się spotykali?

„On nic o tobie nie wie. Kłamiesz, wciąż kłamiesz, ale on prędzej, czy później pozna prawdę.”

„Nie, on nie może…”

„Oszukujesz sama siebie i dobrze o tym wiesz.”

- Nieprawda, dam radę.

Hermiona doskonale wiedziała, że te słowa są puste. Desperacko starała się w nie wierzyć, aby nie zawieść Dracona, nie ujawniając prawdy. Nie miała wyjścia. podjęła decyzję i teraz musiała się z nią zamierzyć.

Pełna obaw Hermiona udała się do garderoby. Z racji tego, że dziś sobota zgarnęła normalne ubrania, po czym udała się do łazienki. Długo leżała w wannie, starając się wyciszyć. Marzyła o tym, aby oddzielić przeszłość grubą kreską i zacząć żyć na nowo. Pocieszała się myślą, iż nadarzyła jej się ku temu idealna okazja. Musi się tylko postarać. Draco jej pomoże. Robił to od początku ich normalnej znajomości.

Siedziała w łazience tak długo, że gdy z niej wyszła usłyszała pukanie do drzwi. Spojrzała na zegarek, zbliżała się pora śniadania.

- Zaraz wychodzę!

Krzyknęła, aby zyskać jeszcze chwilę. Nagle opuściła ją i tak wątpliwa pewność siebie. Za drzwiami czekał jej… chłopak. Nawet w jej głowie brzmiało to absurdalne. Nie potrafiła sobie tego wyobrazić. Jak ma się zachować, co robić?

Hermiona przejechała dłonią po twarzy, po czym z duszą na ramieniu ruszyła w stronę drzwi. Gdy położyła dłoń na klamce, widziała, że drży. Nic w tym jednak dziwnego. W środku cała się trzęsła z nerwów. Nie było już jednak odwrotu. Zebrała w sobie całą odwagę i w końcu otworzyła drzwi. Znalazłszy się na korytarzu od razu tego pożałowała.

Przygotowywała się na konfrontację z Malfoyem, lecz nie sądziła, że jej świadkami będą Teodor, Dafne, Blaise, Pansy i Tracey. Co oni tu na Wielkiego Merlina robili? Akurat dzisiaj zebrało im się na spotkanie przed jej pokojem? Hermiona czuła jakby wszyscy wielcy magowie sprzysięgli się przeciwko niej. W efekcie stała niczym spetryfikowana w drzwiach, nie wiedząc, co zrobić. Zaczęła poważnie rozważać odwrót, gdy w jej stronę ruszył Malfoy.

- Cześć, mała.

Przywitał się z łobuzerskim uśmiechem Draco, stając przed Hermioną. Bez wahania położył dłoń na jej policzku i pochyliwszy się pocałował. Nie potrafił nacieszyć się faktem, iż może to zrobić bez ryzyka oberwania w twarz.

Odsunął się od niej już po kilku sekundach, czując, że jest spięta. Rozumiał to i nie chciał na nią naciskać, czy tym bardziej spłoszyć. To dla nich obojga nowa sytuacja, lecz szczególnie dla Hermiony. Podejrzewał, że z nikim wcześniej się nie spotykała, więc musiała się oswoić z nową sytuacją.

- Cześć.

Odpowiedziała krótko, a Draco od razu wyłapał z jej głosu coś na kształt wyrzutu. Szybko zrozumiał, co jest tego powodem.

- Nie patrz tak na mnie, ja ich tu nie zapraszałem. Zabini się uparł, żeby iść razem na śniadanie, a potem posiedzieć w salonie.

Wyjaśnił z przepraszającym uśmiechem Draco, choć nie widział nic złego w obecności przyjaciół. Przecież nie zamierzali się kryć ze swoim związkiem. Prawda i tak wyszłaby na jaw, a tego typu gierki uważał za zbędne i żałosne.

- Co tu jest grane?

Rozmowę pary przerwał zszokowany Zabini. Oboje zwrócili się w stronę Ślizgonów, którzy zgodnie wpatrywali się w nich z niedowierzaniem. Albo mają zbiorowe omamy, albo Draco i Hermiona właśnie się całowali.

- Absolutnie nic.

Odparł z zadowoleniem Draco, stając obok Hermiony. Objął ją w tali, na co ta zesztywniała. Natychmiast chciała strącić jego dłoń, lecz szybko zdała sobie sprawę, że nie powinna. Aby ukryć swoje zamiary położyła wyciągniętą rękę na tej Dracona spoczywającej na jej tali. Czuła, jak skóra w tym miejscu pali ją żywym ogniem.

Przekonanie o tym, że da sobie radę coraz bardziej w niej słabło. Mimo najszczerszych chęci nie potrafiła zapanować nad swoimi odruchami i strachem. To było silniejsze od niej. Echo przeszłości tkwiło w niej, za wszelką cenę starając się zniszczyć to, co z takim trudem zbudowała.

- Jesteście razem.

Bardziej stwierdził niż zapytał Teodor. Pierwszy szok powoli przeradzał się w radość. Jego przyjaciel w końcu zmądrzał. Już sądził, że ten dzień nigdy nie nastąpi, a tu taka niespodzianka.

- Jak widać.

Z Dracona emanowała duma, co zauważyła nawet Hermiona. Czuła się podle z powodu, że nie potrafi cieszyć się razem z nim. To powinien być piękny dzień, podobnie jak każdy następny. Tymczasem czekała nią długa i ciężka przeprawa, która ma na celu uchronienie Dracona przed jej mrokiem.

- Ta wspaniale, gratuluję.

Hermiona gdy usłyszała radosny głos Dafne, w końcu uniosła wzrok na zgromadzonych znajomych. Wszyscy się uśmiechali i wyglądali na naprawdę zadowolonych, no może prawie. Pansy sprawiała wrażenie, jakby zobaczyła coś wyjątkowo paskudnego i bezskutecznie starała się ukryć swoje obrzydzenie. Pannę Riddle nie zdziwiło to zbytni. Nigdy się nie lubiły, a Parkinson życzyła jej wszystkiego, co najgorsze.

Dla Hermiony gorsze jednak od odrazy Pansy było to, co zobaczyła w oczach Tracey. Niewyobrażalny żal z jakim wpatrywała się w Dracona sprawiał, że poczuła się winna. Mogła się tylko domyślać, co ona teraz czuje. Chłopak, o którego zabiegała tak długo, stał u boku innej, znienawidzonej przez nią dziewczyny.

„Nic straconego, jak Draco się na tobie pozna, ktoś będzie go musiał pocieszyć.”. Podświadomość Hermiony, jak zwykle okazała się bezlitosna. To bolało, lecz panna Riddle nawet nie próbowała zaprzeczać.

- Jestem genialny! Należy mi się Order Merlina drugiej, gdzie tam, pierwszej klasy. Zarobię miliony galeonów na udzieleniu porad zbłąkanym duszom.

Nadawał rozentuzjazmowany Diabeł, któremu na nieszczęście Dracona minął pierwszy szok. Blondyn musiał go natychmiast uciszyć, bo jeszcze gotów powiedzieć, w jakich okolicznościach zdecydował się wyznać Hermionie swoje uczucia.

- Dobra, dobra, ty się tak nie podniecaj. Chodźmy w końcu na to śniadanie.

Mówiąc to Draco zdjął rękę z tali Hermiony i ujął ją za dłoń, co ta przyjęła z ulgą. Wyminęli przyjaciół i jako pierwsi ruszyli do salonu. Tam również stali się nie lada sensacją. Ludzie od dawna gadali o ich domniemanym związku, który niby starają się ukryć. Teraz doczekali się dowodów, że istotnie coś jest między nimi na rzeczy. Nie mogło się obyć bez szeptów oraz ciekawskich spojrzeń.

Hermiona czuła się niczym na celowniku. Już mogła sobie wyobrazić te wszystkie plotki, które zapewne z prędkością światła obiegną Hogwart. Wolała nawet nie myśleć, jak w międzyczasie zostaną one ubarwione.

- Nie przejmuj się, mała. Szybko im się znudzimy.

Zapewnił Hermionę Draco, gdy tylko opuścili salon. Wiedział, jak bardzo nie lubi być w centrum uwagi, czego niestety teraz nie unikną. Jakoś jednak przez to przejdą. W razie czego zawsze może interweniować osobiście, choć nie chciałby znaleźć się w skórze delikwenta, który mu podpadnie uprzykrzaniem im życia.

Przez całą drogę Draco starał się zagadywać Hermionę, aby odciągnąć jej myśli od wścibskich uczniów. Wydawała mu się nienaturalnie przygaszona, co zgoniła na zmęczenie. Niestety uwierzył.

W Wielkiej Sali powtórzyła się sytuacja z Pokoju Wspólnego. Teraz jednak znaleźli się na celowniku całej szkoły, łącznie z nauczycielami. Szczególną uwagę zwrócił na nich Severus. Nawet nie starał się ukryć, iż taki obrót sprawy bardzo mu się nie spodobał. Wszystko wskazywało na to, że jego szlaban okazał się tragiczny w skutkach. Ostatnimi czasy ta dwójka uśpiła jego czujność. Sądził, że dali oni sobie spokój z pogłębianiem znajomości, lecz jaki widać pomylił się. Czuł, że nic dobrego z tego nie wyniknie.

Gdy Draco i Hermiona zajęli już miejsca przy stole większość uczniów zaczęła dyskutować o ich przybyciu i domniemanych okolicznościach zejścia się. W milczeniu przyglądała się im tylko trójka Gryfonów.

- Przykro mi, Ron.

Zwrócił się do przyjaciele Harry, kładąc mu dłoń na ramieniu. Wiedział, że musi mu być teraz ciężko. Mogli nie utrzymywać kontaktu z Hermioną, lecz to nie oznaczało, że uczucia, jakie żywił do niej rudzielec wyparowały. Nie raz przyłapywał Rona na spoglądaniu ukradkiem w stronę panny Riddle. W jego oczach zawsze pojawiały się wtedy tęsknota i żal.

- Nie wiem, o czym mówisz.

Ron natychmiast skierował wzrok na swój talerz, mimo iż zupełnie stracił apetyt. Próbował sobie wmówić, że nie obchodzi go, z kim spotyka się panna Riddle, lecz doskonale zdawał sobie sprawę, że to nieprawda. Od dłuższego czasu przygotowywał się na to, że ta parszywa fretka w końcu położy swoje łapy na Hermionie, ale to wcale mu nie pomogło. Gdy zobaczył ich trzymających się za ręce coś boleśnie zacisnęło się na jego sercu. Wybrała ich największego wroga, podczas gdy jemu nigdy nie dała nawet szansy. Tyle czasu wychodził z siebie, aby spojrzała na niego nie tylko jak na przyjaciela, na próżno. Temu draniowi wystarczyło na to kilka miesięcy. Czuł się tym naprawdę dotknięty.

Ginny wpatrywała się w brata ze współczuciem, czego te nie mógł zauważyć, zbyt zajęty dźganiem jajecznicy na swoim talerzu. Nią również wstrząsnęła decyzja Hermiony. Rozumiała, że przez zaistniałą sytuację zbliżyła się do Malfoya oraz innych jemu podobnych, ale żeby od razu się z nim wiązać? Nigdy dotąd nie wykazywała nawet najmniejszego zainteresowania chłopakami. Obchodziły ją wyłącznie książki i nauka. Co więc się stało? Jakim cudem akurat ta fretka zdołała ją złamać?

Do Ginny powoli zaczynało docierać, że tak naprawdę nie wie nic o nowej Hermionie. Dawna panna Granger nie spojrzałaby na Malfoya inaczej niż na karalucha. Ona jednak odeszła. Teraz mieli do czynienia z panną Riddle, córką Voldemorta. Zastanawiało ją tylko, jak bardzo różniła się ona od jej dawnej przyjaciółki.

- Zamierzasz wyskrobać w tym toście dziurę?

Słysząc pytanie Dracona zdezorientowana Hermiona zamrugała kilkakrotnie, zdając sobie sprawę, że od dłuższej chwili smaruje tost dżemem porzeczkowym, który już dawno rozprowadziła. Zamyśliła się do tego stopnia, iż kompletnie o nim zapomniała.

- Apetyt nie dopisuje?

- Niestety.

- W sumie nawet lepiej. Przytyło ci się tu i ówdzie.

Draco zlustrował Hermionę od góry do dołu, na co ta zareagowała natychmiast, rzucające mu gniewne spojrzenie. Chciał ją sprowokować, co zdecydowanie mu się udało.

- Pilnuj lepiej swojej wagi. Jedząc tyle co teraz skończysz szerzy niż wyższy, a to będzie nie lada wyczyn.

- I to jest moja pyskata Riddle. Nie myśl tyle o tym, mała. Co nas obchodzą te hieny?

Mówiąc to Draco założył jej kosmyk włosów za uchu, delikatnie dotykając przy tym policzka. Chyba po raz pierwszy od wczoraj Hermiona uśmiechnęła się naprawdę szczerze. Mógł nie wiedzieć o co chodzi i z czym tak naprawdę się zmagać, ale i tak starał się ją wspierać. Powinna odwdzięczyć mu się tym samym. To co było to przeszłość. Pora na nowy etap w jej życiu.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

- Jak to do pokoju?

Zdziwił się Draco, gdy Hermiona po śniadaniu oznajmiła, że chce iść do siebie. Znajdowali się już w salonie i razem z resztą zamierzali w nim pozostać. Poza tym liczył, że spędzą ten dzień razem. Pragnął się nią nacieszyć, a ona zamierzała się ulotnić.

- Jestem zmęczona. Prawie w ogóle nie spałam. Położę się i zobaczymy się po południu.

Zebrawszy całą odwagę Hermiona podeszła do Dracona, stanęła na palcach, po czym cmoknęła go krótko tuż przy kąciku ust. Nie dała mu szansy na jakąkolwiek reakcję, niemal natychmiast się odsuwając. Uśmiechnęła się jeszcze tylko przepraszająco, po czym ruszyła do swojego dormitorium.

Będąc w środku z głośnym westchnieniem zamknęła za sobą drzwi. Nie czuła się ani trochę senna, lecz mimo to postanowiła się położyć. Podciągnęła kolana pod brodę, ciasno obejmując je ramionami. Nieobecny wzrok utkwiła w krześle, którego tak naprawdę nawet nie widziała. Myślami znajdowała się zupełnie gdzie indziej.

Zaczęła analizować dzisiejszy poranek. Chyba nie wypadła najgorzej. Musiała jednak wziąć pod uwagę, że dziś czujność Dracona była znacznie osłabiona z powodu wczorajszych wydarzeń. Nie posiadł podstawa, aby sądzić, że coś jest nie tak. Zganiał wszystko na zmieszanie wokół nich. Hermionie bardzo to odpowiadało, ale przecież taki stan rzeczy nie będzie się utrzymywał wiecznie. Malfoy to z natury spostrzegawczy i dociekliwy człowiek. Jako przyjaciel nie dawał jej spokoju, gdy chciał się czegoś dowiedzieć, a co dopiero teraz jako jej… Nie, nie potrafiła tak o nim myśleć. To w ogóle do niej nie docierało i bała się, że tak już zostanie. Będzie ciągle udawać. Może sobie wmawiać, że jeśli się postara to jakoś to będzie, ale jak długo będzie się tak oszukiwać? Przecież nie zwalczy swoich lęków od tak, tym bardziej że czas ją naglił. Nie zdoła w nieskończoność okłamywać Dracona. Tylko głupi by nie zauważył, że coś z nią jest nie tak. Zachowywała się jak niestabilna emocjonalnie histeryczka. „Błagam cię, przecież ty nią jesteś.”. Hermiona mocniej objęła się ramionami, zwijając się niemal w kłębek. To żałosne, ale w jej oczach po raz kolejny pojawiły się łzy, łzy bezsilności. Dlaczego musiała być tak beznadziejna? Nieustannie komplikowała sobie życie. Tym razem bała się jednak, że może sobie z tym nie poradzić. Co gorsza nie chodziło tylko o nią. Niestety mimo szczerych chęci czuła, że tę walkę już przegrała, a teraz tylko oszukiwała samą siebie.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

- Gdzie Hermiona?

Zapytała Dafne, gdy Draco dołączył do niej i całej reszty. Zdążyli zająć kanapy przy kominku, gdzie zamierzali spędzić najbliższy czas.

- Poszła się przespać. Do późna siedzieliśmy na szlabanie.

- Chyba nie narzekasz?

Zapytał ze złośliwym uśmiechem Blaise, na co Draco odpowiedział mu tym samym, w międzyczasie siadając na jednym z foteli.

- Snape nawet o tym nie wiedząc okazał się wyjątkowo przydatny.

- Dobra, stary, koniec tych podchodów. Mów co i jak.

- Blaise.

Upomniała bruneta Pansy, czując rosnącą irytację związaną z zamieszaniem wokół Malfoya i Riddle. Jakby naprawdę nie mogli porozmawiać o czymś innym. Tracey zapewne i bez tego czuła się wystarczająco źle. Nie potrzebowała wysłuchiwać o sielance tej dwójki.

- Co ja takiego zrobiłem?

- Masz może jakiś problem, Pansy?

Zapytał Draco, udając autentycznie zainteresowanego, co wyszło mu marnie. Założył ręce za głowę, wygodniej usadawiając się na fotelu, czym tylko podkreślił swój lekceważący stosunek do dziewczyny przyjaciela.

Doskonale wiedział, o co jej chodzi i zamierzał się z nią rozmówić od razu, korzystając z okazji, że nie ma z nimi Riddle. Zdecydowanie wolał jej oszczędzić pozbawionej sensu paplaniny Parkinson, która za punkt honoru postawiła sobie „bronienie” Davis.

- Ależ skąd, tylko nie każdy ma ochotę wysłuchiwać o twoim związku z tą… dziewczyną.

Draconowi bardzo nie spodobał się pogardliwy ton Pansy. Jego lekceważącą postawę zastąpiła dawna arogancja. Wyjął ręce zza głowy, po czym oparłszy łokcie o kolana, pochylił się nieco w stronę panny Parkinson.

- Nikt ci nie każe. Tam są drzwi, droga wolna.

Draco wskazał głową na wyjście z salonu, uśmiechając się przy tym perfidnie. Osiągnął swój cel, ponieważ Pansy niemal poczerwieniała ze złości.

- Za kogo ty się uważasz? Myślisz, że jak prowadzasz się z córką Czarnego Pana to wszystko ci wolno?

- Dajcie spokój, oboje.

Zwrócił się do kłócącej dwójki Blaise, wiedząc, że jeszcze chwila i może się zrobić naprawdę nieprzyjemnie. Draco już wyglądał na wyprowadzonego z równowagi, a to nic w porównaniu do tego, co może się stać, jeśli Pansy powie o kilka słów za dużo.

- Dobrze ci radzę, nie przeginaj.

Niemal warknął Draco, gromiąc Pansy wzrokiem. W głębokim poważaniu miał, że jest ona dziewczyną jego kumpla. Po jaką cholerę wtrącała się w nieswoje sprawy? Przyjaźniły się z Tracey, ale co z tego do cholery? Skoro Davis siedziała cicho, Parkinson również powinna zamknąć swoją niewyparzoną gębę.

- Co, prawda w oczy kole? Możesz się wywyższać, ale prawda jest taka, że prowadzasz się z przybłędą, która nawet z innym nazwiskiem pozostanie szlamą.

I właśnie w tym momencie każdy zrozumiał, że Pansy pozwoliła sobie na zbyt wiele. Wątpliwa cierpliwość Dracona został wyczerpana. Gdyby nie fakt, że nie bił kobiet, Parkinson właśnie w tym momencie dostałaby w twarz. Nie zamierzał tego jednak tak zostawić. Z trudem nad sobą panując odezwał się po chwili pogardliwym głosem.

- Posłuchaj mnie ty rozwydrzona paniusiu. W dupie mam twoje zdanie, ale nawet nie myśl, że możesz sobie od tak obrażać Riddle. Aż tak cię boli, że wolałem ją od twojej przyjaciółeczki, czy może nie możesz przeboleć, że ona w przeciwieństwie do ciebie coś sobą reprezentuj. Hermiona mogła się wychować z mugolami, ale ty tak czy siak do pięt jej nie dorastasz nawet z tym swoim zakichanym nazwiskiem. Swoją drogą radzę uważać, co mówisz. Ciekawy jestem, co by powiedział Czarny Pan na to, jak się odnosisz do jego córki.

- Czy ty mi grozisz?! Jesteś skończonym kretynem, Malfoy! Oboje jesteście siebie warci!

Krzyczała oburzona Pansy, nie zamierzając dać się obrażać. Jak on śmiał tak się do niej zwracać? Gwałtownie podniosła się z kanapy, a zaraz za nią to samo uczyniła Tracey. Również była oburzona zachowaniem Dracona. Jak on mógł tak potraktować Pansy? W głowie jej się to nie mieścił. Gdzie się podział dawny Draco, szanujący swoich przyjaciół?

- Tobie już kompletnie na mózg padło?! Zawsze byłeś chamem, ale od pojawienia się Riddle przechodzisz samego siebie!  

Wytknęła Draconowi Tracey, nie potrafiąc dłużej trzymać języka za zębami. To co on robił przechodziło ludzkie pojęcie. Momentami go nie poznawała. Stał się zupełnie innym człowiekiem. W takich chwilach jak ta zastanawiała się, co ona w nim właściwie widziała.

- Obie jesteście doprawdy urocze, ale to się już robi nudne.

Dziewczyny wyglądały, jakby zaraz zamierzały rzucić się Draconowi do gardła, gdy ten udał, że ziewa. Chłopak nie wyglądał jednak na przejętego, wręcz przeciwnie. Na jego twarzy ponownie pojawił się kpiący uśmiech, czym ostatecznie wyprowadził Ślizgonki z równowagi.

- Dafne, idziemy.

Zwróciła się do przyjaciółki Tracey, widząc, że ta nadal nie podniosła się z miejsca. Nie zamierzały dłużej tu zostać. Miały swoją godność.

- Ja się nigdzie nie wybieram.

 Odpowiedziała spokojnie Dafne, czym zdziwiła wszystkich. Tym razem nie podporządkuje się przyjaciółkom. Nie wytrzyma kolejnej szopki pod tytułem, jacy to Draco i Hermiona są straszni, która zapewne zaraz będzie miała miejsce w sypialni. Owszem, Smok zachował się niezbyt ładnie, ale prawda jest taka, że Pansy sama go sprowokowała. Każdy zareagowałby na jego miejscu podobnie.

- Wspaniale, następna z klubu zwolenników Riddle! Cudowanie wręcz!

Oburzyła się Pansy, kompletnie nie rozumiejąc zachowania przyjaciółki. Powinna stanąć po jej stronie, a nie Malfoya. Bardzo się na niej zawiodła.

- Pan, zaczekaj. Draco nie chciał przecież…

- Nie usprawiedliwiaj go, Blaise. To skończony dupek.

Zabiniemu nie udało się powstrzymać dziewczyn, które szybkim krokiem ruszyły do dormitorium. Wiedział, że tak to się skończy. Zrezygnowany przejechał dłonią po twarzy, po czym zwrócił się do Dracona.

- Musisz ją przeprosić.

- Po moim trupie.

- To moja dziewczyna.

- A ja broniłem swojej i co? Chcesz się tak dalej licytować? Doskonale wiesz, że nawet jak na siebie przegięła.

Blaise nie wiedział, co odpowiedzieć. Bardzo nie podobało mu się to, jak Draco potraktował jego dziewczynę. Nie potrafił przyznać, że sama go sprowokowała i, że gdyby chodziło o Pansy na miejscu Dracona zapewne zachowałby się podobnie. Poza tym Draco był niezwykle drażliwy jeśli chodziło o Hermionę, o czym przekonali się niejednokrotnie. Nie mniej jednak, czuł się zobowiązany, aby stanąć w obronie Pansy, byli w końcu parą.

- Dajcie sobie obaj na wstrzymanie. Wrócimy do tego jutro, jak ochłoniecie, Teraz i tak nic nie wskóracie.

Opanowany jak zwykle Teodor postanowił załagodzić nieco sytuację, z której w zasadzie nie było dobrego wyjścia. Każda strona miała nieco racji, co znacznie utrudniało dogadanie się.

- Dziewczyny się powściekają i w końcu im przejdzie.

- Ktoś tu w końcu gada z sensem.

Zwrócił się do Dafne Draco, na co ta odpowiedziała mu nieśmiałym uśmiechem. Cieszyło go, że panna Greengrass trzyma ich stronę. Hermiona potrzebowała kogoś takiego. Miała oczywiście jego, ale tak jak on nie wyobrażał sobie życia bez Notta i Zabiniego tak i jego mała powinna mieć choć jedną przyjaciółkę.

Na szczęście Teodorowi i Dafne udało się osiągnąć swój cel, gdyż reszta pobytu w salonie minęła im w naprawdę miłej atmosferze.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

- Cisza!

Po sali potoczył się głos Toma, który właśnie wstał ze swojego miejsca. Wraz ze swoimi poddanymi zebrali się w Riddle Manor na kolejny zebraniu. Siedzieli przy długim stole, na którego czele znajdowali się państwo Riddle.

- Dziś zostanie naświetlona sytuacja w Zakonie. Przez ostatnie miesiące Severus gromadził wszelkie informacje, które mogą się okazać przydatne…

- Ciekawe tylko ile z nich to prawda.

Do wrażliwych uszu Lorda dotarł ledwie słyszalny szept jednego z jego sług. Od razu przeniósł na niego swe szkarłatne oczy, przerywając przemowę. Nie zdziwiło go to, kogo ujrzał. Mark Pucey siedział, wpatrując się w swego pana, nieświadomy, że ten wszystko słyszał. Jeszcze nie zdawał sobie sprawy, co go czeka. Tom nie nawykł do ignorowania tego typu zachowań.

Bez słowa wyciągnął różdżkę, celując nią w Puceya. Jednym zaklęciem niewerbalnym uniósł go dwa metry nad ziemię. Zszokowanego mężczyznę oplotły liny, miażdżąc jego otyłe ciało.

- Czyżbyś wątpił w słuszność moich wyborów?

Syknął złowieszczo Tom, powoli ruszając w stronę lewitującego Marka. Jego spokój przerażał bardziej niż gwałtowny wybuch. Zebrani śmierciożercy, pozornie bezlitośni i okrutni ludzie, teraz kulili się na krzesłach, za ni nie chcąc się narażać na gniew swego pana. 

- Ależ skąd. Ja…

Zaczął się tłumaczyć Pucey, co natychmiast uniemożliwił mu Lord. Jedno machnięcie różdżki i liny oplotły ciasno również gardło mężczyzny, pozbawiając go tym samym możliwości wypowiedzenia choćby jednego słowa.

- Zamilcz. Mnie się nie okłamuje. Sądziłem, że pojąłeś to po ostatnim upomnieniu.

Mark na samo wspomnienie lekcji, jakiej udzielił mu Lord poczuł przeczące po plecach dreszcze. Gorzko pożałował swych słów do panny Riddle. Czarny Pan poddał go serii tortur, które jakimś cudem nie pozbawiły go zmysłów. Rzucając kolejne Crucio powtarzał, że tak kończą ludzie nie okazujący należytego szacunku jego rodzinie. Bał się, że i tym razem przez swą bezmyślność przyjdzie mu się zmierzyć z gniewem Lorda.

- Za dużo sobie pozwalasz. To, że raz się wykazałeś nie oznacza, że nie mogę cię w każdej chwili zabić.

Te słowa Tom wypowiedział zatrzymując się przy mężczyźnie. Za pomocą różdżki skierował go głową w dół, aby móc spojrzeć mu w przepełnione strachem oczy.

- Rozumiesz, co do ciebie mówię, czym mam ci to przedstawić w inny sposób?

Zapytał złowieszczo Lord, przeszywając szkarłatnymi oczami przerażonego Marka, po którego twarzy spływały stróżki potu. Jego rozbiegany wzrok uciekał wszędzie, byle tylko nie spojrzeć na swego pana. Pokiwał jednak gorliwie głową, dając tym samym znać, że zrozumiał.

Tom bez słowa odwrócił się, po czym ruszył na swoje miejsce. Po kilku krokach zdjął z mężczyzny wszelkie zaklęcia. Pucey runął na ziemię, w ostatniej chwili amortyzując upadek rękami, co najprawdopodobniej uchroniło go od poważnego urazu głowy. Chwytając się krzesła, na chwiejnych nogach podniósł się z podłogi. Ponownie zajął swoje miejsce, wbrew pozorom czując ulgę. Żył i tylko to się liczyło.

- Ktoś jeszcze zamierza podważać moje decyzje?

Zwrócił się do zgromadzonych Tom, omiatając ich wzrokiem. Przy stole panowała grobowa cisza. Nikt nie śmiał nawet unieść głowy. Lord widząc to usiadł na swoim miejscu.

Ukradkiem zerknął na siedzącą po jego prawej stronie Julianne. Nie zdziwił go wyrzut w jej oczach. Nigdy nie pochwalała tego, jak postępował z podwładnymi. Wielokrotnie się o to kłócili, co uważał za bezsensowne. Julianne powinna zrozumieć, że nie może się wtrącać w to, jak zarządza ludźmi. Bez dyscypliny niczego by nie osiągnął. Musieli się go bać, tylko wtedy będzie w stanie wyegzekwować od nich pełne posłuszeństwo.

- Severusie.

Zwrócił się Lord do swego podwładnego, dając mu tym samym do zrozumienia, że może zaczynać. Snape siedzący na miejscu najbliżej Toma skinął głową, kładąc na stole skrawek pergaminu. Za pomocą różdżki zmienił go w rozległe plany, zajmujące niemal całą szerokość blatu.

- Zakon na ostatnim zebraniu podjął decyzję o werbowaniu magicznych stworzeń i czarodziei z innych państw. Na ich celowniku znalazły się Francja i Hiszpania.

- Francja nie stanowi zagrożenia. Moja rodzina nie dopuści, aby rodacy zwrócili się przeciwko mnie.

Wtrąciła Julianne, dobrze wiedząc, co mówi. Dumbledore jest w stanie zwerbować zaledwie garstkę czarodziei gotowych zwrócić się przeciwko komukolwiek z rodu Puissance. Francja zbyt wiele zawdzięczała jej rodzinie, a pani Riddle wiedziała, że może na nich liczyć. Bliscy nigdy się od niej nie odwrócili, nawet gdy mając niespełna dwadzieścia pięć lat zdecydowała się na opuszczenie ojczyzny. Uszanowali jej decyzję, za co kochała ich jeszcze bardziej. Żałowała tylko, że nie może się z nimi widywać. Wiele by oddała za choć jeden dzień spędzony z nimi. Wierzyła jednak, że ten koszmar niebawem się skończy, a ona i jej bliscy będą wolni.

-Tak też sądziłem. Pozostaje więc Hiszpania. Jeśli zasilą oni szeregi Zakonu zyska on nad nami znaczną przewagę liczebną.

- Potrzebujemy tam ludzi, najlepiej w ministerstwie. Yaxley?

- To nie będzie trudne, mój panie. W tych trudnych czasach wymiany pracowników odbywają się na porządku dziennym. Sądzę, iż dwa tygodnie wystarczą, aby umieścić tam naszych ludzi.

Lord skinął jedynie głową, w ten sposób wyrażając swą aprobatę. Śmierciożercy nieczęsto doczekiwali się pochwał, więc i takie gesty były dla nich powodem do domu.

- Pozostaje kwestia magicznych stworzeń. Centaury nie opowiedziały się po żadnej ze stron, lecz niewykluczone iż w momencie walki mogą wesprzeć Zakon.

- Nie można ich lekceważyć, lecz sądzę, że to nie one są naszym największym problemem.

Lord jak zwykle od razu przechodził do konkretów.

- Istotnie, panie. W ostatnim czasie Albus zdołał namierzyć klan wampirów. Ich siedziba mieści się na Islandii. Posłał tam już kilku ludzi. Może nam to poważnie zaszkodzić. Klan Sanguine liczy sobie setki członków.

Tom oparł palec wskazujący na brodzie, analizując słowa Severusa. Obawiał się, że ma on rację. Wampiry to potężne istoty, więc ich przyłączenie się do Zakonu mogłoby im poważnie zaszkodzić, nawet jeśli uważał taki scenariusz za mało prawdopodobny. Klany wampirów zwykle unikały czarodziei. Na siedziby wybierały miejsca odludne, niedostępne dla ludzi. Pozostawały lojalne wyłącznie wobec swoich.

Niestety Tom znał Albusa na tyle, aby wiedzieć, że istniej prawdopodobieństwo, iż uda mu się przeciągnąć wampiry na swoją stronę. Ten stary manipulant potrafił być niezwykle przekonujący.

- Znamy położenie klanu?

- Tą informacją na ten moment dysponuje jedynie Dumbledore.

- Musimy je znać.

- Oczywiście, panie.

Severus nie śmiał się sprzeciwić Lordowi, choć wiedział, że jest to niemal niewykonalne. Albus od dłuższego czasu nie ufał mu tak jak wcześniej. Powierzał swe tajemnice więcej niż jednej osobie i tak nie zdradzając najważniejszego. W ten sposób nikt nie mógł mu poważnie zaszkodzić, dysponując zaledwie garstką informacji.

- Mamy jeszcze jeden problem. Zakon zaczął tworzyć nowe siedziby, przygotowując sobie tym samym bazy. Jedna z nich znajduje się zaledwie kilka kilometrów od Riddle Manor.

Oznajmił Lord, co wywołało szepty przy stole. Ludzi Dumbledore’a w okolicy nie wróżyli niczego dobrego. Zachowanie w tajemnicy położenia tej posiadłości stanowiło priorytet. Oczywiście dworu strzegły zaklęcie również potężne, co Hogwart, lecz każdy wiedział, że Czarny Pan nie będzie ryzykował. Nim jeszcze wypowiedział te słowa na głos, śmierciożercy już zdawali sobie sprawę, co ich czeka.

- To miejsce ma zniknąć z powierzchni ziemi.

- Tam na pewno są ludzie.

Wtrąciła się natychmiast Julianne, nie zważając na niezadowolony wzrok męża. Starała się nie mieszać, ale w chwilach takich jak ta po prostu nie mogła. Tom za nic miał ludzkie życie, tak samo jak ktoś niegdyś jego. Po trupach dążył do celu. Ona była jedyną osobą mogącą go przed tym powstrzymać.

- Nie wtrącaj się.

Rzucił ostrzegawczo Tom, nie zamierzając pozwolić na podważanie swojego autorytetu. Jak utrzymałby śmierciożerców w ryzach, gdyby ci sądzili, że rozporządza nim żona? Julianne żyła w swojej cudownej bajce, gdzie wszystko dało się załatwić po dobroci. Rzeczywistość niestety znacznie odbiegała od jej wyobrażeń.

- Naprawdę chcesz, żeby własna córka cię znienawidziła?

Te słowa pani Riddle wypowiedziała na tyle cicho, aby usłyszał ją tylko Tom. Doskonale wiedziała, gdzie uderzyć, aby skłonić męża do myślenia. Oboje z Hermioną nie zdawali sobie z tego sprawy, ale to właśnie ona była jego największą słabością, szczególnie teraz, gdy powoli zaczynali się dogadywać. Ich relacje nie należały do łatwych. Dzieliła ich burzliwa przeszłość, którą stopniowo starali się obejść. Julianne już dostrzegała tego efekty, lecz zdawała sobie również sprawę, jak krucha jest ta więź. Jeden niewłaściwy ruch i jej bliscy wrócą do punktu wyjścia. Właśnie takim bodźcem stałby się napad na Zakon, ludzi, którzy otaczali Hermionę przez tak wiele lat. Mogli ją skrzywdzić, lecz jej córka nie należała do osób mściwych. Nie pragnęła rozlewu krwi, którego nie darowałaby swemu ojcu i Tom doskonale zdawał sobie z tego sprawę.

- Atak zaplanujemy z Severusem. Wyznaczone osoby o szczegółach zostaną poinformowane w swoim czasie.

Oznajmił zebranym Tom, za wszelką cenę starając się nie patrzeć na swą żonę. Nie chciał zobaczyć triumfu w jej oczach. Przegrał i oboje zdawali sobie z tego sprawę.

Julianne odetchnęła z ulgą. Wiedziała, że zbliżają się mroczne czasy, w których nie zabraknie okrucieństwa. Wiedziała, że Tom jeszcze nie raz pobłądzi. Wiedziała też jednak, że jest w tym mroku światełko, które zawsze pozwoli mu obrać właściwą drogę – Hermiona. To dla niej będą walczyć. To ona da im siłę, aby stworzyć nowy, lepsze świat.

Witam :)

Zdziwieni? Ja bardzo, sądziła, że zawitam tu dopiero za tydzień, ale jak widać plany się zmieniły. Jak zawalę czekające mnie kolokwia to będzie tylko i wyłącznie wina demonów. Ale koniec marudzenia, może kilka słów o rozdziale.

Hermiona i Draco, cóż jeśli ktoś spodziewał się zakochanej parki to raczej się rozczaruje. Tak naprawdę ich droga dopiero się zaczęła. Muszą pokonać jeszcze wiele przeciwności losu, aby zacząć żyć normalnie. Największą barierą jak wiadomo jest przeszłość Hermiony. Zapewne ucieszy Was fakt, że już niebawem stanie się ona jasna. Wymagam od Was jeszcze troszkę cierpliwości.

Są i nasi państwo Riddle. Dawno ich nie było, ale nastanie niebawem taki czas, że będą się pojawiać coraz częściej. Nie tylko Wam ich brakuje.

Jeśli chodzi o następny rozdział będzie w styczniu. Może to być nawet pod koniec, ponieważ mam praktyki, zbliżającą się sesję, więc z czasem może być różnie. Co prawda są jeszcze święta, ale wiadomo jak to bywa, tu rodzina, tu znajomi, tu same przygotowania, potem nie wiadomo kiedy Sylwester i po czasie wolnym. Proszę się jednak nie niecierpliwić i nie posądzać mnie o zwodzenie i inne tego typu rzeczy, co niestety miało miejsce. Mówię oczywiście o pojedynczych przypadkach. Nie ukrywam, że strasznie mnie to wkurzyło. Dodaję rozdziały w takim, a nie innym odstępie czasowym nie po to, aby zrobić Wam na złość. Nie będę po raz kolejny przynudzać o studiach, bo pisałam o tym nie raz. Proszę jedynie o cierpliwość i nie osądzanie mnie za rzeczy, na które nie mam wpływu. Piszę dla przyjemności, a nie czerpię takowej zarywając nocki lub piszą byle jak, ale szybko. Tak to nie działa i nie będzie, więc jeśli komuś to nie odpowiada możemy się pożegnać.

Nie mniej jednak bardzo mnie cieszy fakt, iż znaczna większość jest bardziej wyrozumiała. Jesteście naprawdę kochani i uwielbiam Was za to. Aż chce mi się pisać, więc tak trzymacie! Lepszych czytelników nie mogłabym sobie wymarzyć <3

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam Laf♥