46. Piekło na ziemi

Broken Girl

Draco stał przed drzwiami Hermiony, wpatrując się w nie od dłuższej chwili. Nie chciał się do tego przyznać, ale trochę się bał. Nie rozstali się w zgodzie. Padło wiele przykrych słów. Właściwie za drzwiami mógł się spodziewać wszystkiego i to go martwiło. W końcu sporo zależało od tej rozmowy, więc strach był tu chyba jak najbardziej na miejscu. „Weź się w garść, mięczaku i idź do niej!”, zganiła go podświadomość, co pozwoliło mu przywołać się do porządku.

Zapukał pewnym ruchem w drzwi i czekał. Nie zdziwiło go, gdy nie uzyskał żadnej odpowiedzi. Niczego innego się nie spodziewał. Nie zamierzał jednak odejść, dlatego otworzył drzwi, wchodząc do środka. Rozejrzał się po pomieszczeniu, ze zdziwieniem zdając sobie sprawę, że nikogo tu nie ma. Jeszcze tego brakowało, żeby Riddle się gdzieś wymknęła bez ich wiedzy. Jakby nie dość miał z nią już problemów.

Bezzwłocznie zmierzał ruszyć na jej poszukiwanie, gdy usłyszał dziwny dźwięk dochodzący z łazienki. Zatrzymał się natychmiast. Odgłosy te do złudzenia przypominały mu płacz, a wręcz szloch. W głowie zaświeciła mu się czerwona lampka. Nie, przecież to niemożliwe, żeby Riddle przez niego płakała. Widywał ją niejednokrotnie w stanie skrajnej histerii, lecz nigdy nie roniła łez.

Mimo takich myśli Draco szybkim krokiem ruszył w stronę łazienki. Bez wahania wszedł do środka i wtedy to zobaczył. Czuł jak z twarzy odpływa mu cała krew, a ręka bezwiednie ześlizguje się z klamki. Nie wierzył własnym oczom. Obraz przedstawiający się przed nim po prostu nie mógł być prawdziwy.

- Hermiona…

Draco nie wiedział, jakim cudem zdołał wykrztusić z siebie choćby to jedno słowo. Nie zarejestrował nawet, że chyba po raz pierwszy zwrócił się do niej po imieniu. To musiał być sen, chory koszmar, z którego zaraz się obudzi.

Hermiona myślała podobnie. Mimo tego gwałtownie uniosła głowę, a jej załzawione oczy natrafiły na stojącego w progu Dracona. Nie potrafiła w żaden sposób zareagować na jego obecność. W bezruchu siedziała skulona pod ścianą, po prostu na niego patrząc. Nie docierało do niej, że on jest tu naprawdę. Ta informacja zdawała się tak odległa, iż nie brała jej za rzeczywistość.

Draco za to z każdą kolejną sekundą utwierdzał się w przekonaniu, że to nie sen. To się działo naprawdę. Pomieszczenie wyglądało niczym istne pobojowisko. Po całej łazience walały się kawałki potrzaskanego lustra oraz inne porozrzucane rzeczy, a jego mała siedziała pod ścianą z zakrwawioną ręką. Draco jednak skupił się tylko na szkarłatnej cieczy wypływającej z przedramienia Hermiony. Ona była ranna. Ta myśl momentalnie go otrzeźwiała. Natychmiast ruszył w jej stronę.

- Co tu się stało? Kto ci to zrobił?

Wyrzucał z siebie pytania z prędkością światła, aż w końcu znalazł się przed Hermioną. Kucnął przy niej, wyciągając ku niej rękę. Dopiero to sprawiło, iż do panny Riddle dotarło, w jakiej sytuacji się znalazła. O ile to możliwe jej twarz pobladła jeszcze bardziej. On tu był. Patrzył na nią. Naprawdę tu był. Jak, dlaczego?

- Nie.

Spanikowana Hermiona gwałtownie przesunęła się w lewo, nie zważając na znajdujące się tam szkło. Koszmar stał się rzeczywistością. Odkrył jej odrażającą słabość. Zobaczył w momencie załamania. Silna Hermiona poległa. Pozorny wizerunek, jaki z takim trudem tworzyła legł w gruzach, a światło dzienne ujrzała mała, słaba, odrażająca Mionka.

- Spokojnie, nic ci nie zrobię. Co tu się stało, nic ci nie jest?

Hermiona złapała się za głowę, kręcąc nią gwałtownie. „Nie, nie, nie…”, nie mogła znieść troski w jego głosie. Powinien nią gardzić. Niczego nie rozumiał, kompletnie niczego.

- Mała, proszę cię, powiedz wreszcie kto ci to zrobił.

- Ja, ja to sobie zrobiłam!

Krzyknęła na całe gardło Hermiona, ciągnąc się za włosy. Z jej gardła mimowolnie wyrwał się gorzki szloch. Powiedziała mu, zrobiła to. Bestia w jej wnętrzu zacierała ręce z uciechy. Grono potępiających ją powiększyło się o kolejną osobę. Już to znała: szepty za jej plecami, nieudolnie skrywana pogarda w oczach. Powinna się tego spodziewać. Jak ostatnia idiotka wierzyła, że uda jej się zbudować normalną relację z drugim człowiekiem. Nie wyszło, a na dodatek brzydziła się sobą za to, co właśnie zrobiła Draconowi. Nie miała odwagi na niego spojrzeć, choć czuła na sobie jego palący wzrok, którzy niemal wdzierał się w jej wnętrze.

- O czym ty…

Zaczął Draco, lecz głos odmówił mu posłuszeństwa. Słowa Riddle odbijały się echem w jego głowie. Nic z tego nie rozumiał, a raczej nie chciał rozumieć.

Bezwiednie spuścił wzrok na opuszczoną wzdłuż ciała rękę Hermiony. Na umazanej krwią skórze dostrzegł kilka poziomych ran. Idealnie prostych. Nie służących po to by zabić. Miały wyłącznie ranić. To odkrycie nim wstrząsnęło. Natychmiast odwrócił wzrok, który na jego nieszczęście spoczął na niewielkim scyzoryku, leżącym przy nogach Hermiony. Jego ostrze również pokrywała krew, co świadczyło o tym, że stał się on narzędziem zbrodni. Draco czuł się niczym w innym wymiarze, bo przecież rozgrywająca się przed nim scena nie mogła być prawdziwa. Riddle nigdy by nie…

- O czym ty do mnie mówisz?

- Wyjdź stąd.

Roztrzęsiona Hermiona nie była w stanie powiedzieć nic więcej. Nadal siedziała w tej samej pozycji, trzęsąc się z powodu powstrzymywanego płaczu. Wyglądała żałośnie.

- Chyba postradałaś rozum. Nigdzie się stąd nie ruszę, dopóki mi nie powiesz, co ty wyprawiasz.

Draco nadal tkwił w szoku, ale musiał się dowiedzieć, dlaczego ona… Nie potrafił wypowiedzieć tego słowa nawet w myślach. Najzwyczajniej w świecie nie mieściło mu się to głowie. Jak racjonalna i silna Riddle mogła sobie zrobić coś takiego?

- To moja wina, wszystko moja wina…

Mamrotała pod nosem Hermiona, zupełnie nie zwracając uwagi na słowa Dracona. Spadała w przepaść bolesnych wspomnień.

Krzyk rozdzierający grobową ciszę.

Ciężki pasek raz za razem opadający na jej plecy.

- Riddle, spójrz na mnie!

Odór alkoholu i papierosów.

Cuchnący oddech tuż przy jej uchu.

Szorstkie ręce sunące po jej ciele.

„- Zawsze będziesz moja, Mionka…”

- Zawsze będę jego…

- Ocknij się do cholery!

Draco był coraz bardziej przerażony. Nie potrafił już nad sobą zapanować. Chwycił Hermionę za ramiona, potrząsając nią niezbyt delikatnie. Nie wiedział już, co robić. Czuł się tak cholernie zagubiony i bezsilny. Nie pomógł jej. Niczego nie zauważył. Może gdyby bardziej się postarał jej pomóc… nie okaleczałaby się.

- Zostaw mnie, puszczaj!

Hermiona zaczęła się szarpać, za wszelką cenę starając się uwolnić z uścisku Dracona. Ten jednak nie odpuszczał, nie zważając nawet na to, że Riddle brudzi go swoją krwią. Był niczym desperat, któremu jest już wszystko jedno. Nie liczyło się dla niego nic, poza poznaniem prawdy.

- O kim ty cały czas mówisz?!

- Zostaw mnie!

- Odpowiedz!

- O Paulu Grangerze!

W Hermionie coś pękło. Gwałtownie uniosła głowę, ukazując swą zbolałą twarz oraz puste, załzawione oczy. Osaczona przez Dracona i powracającą przeszłość nie wytrzymała. Nie sądziła, że kiedykolwiek do tego dojdzie, ale hamulce puściły. Nie myślała teraz o konsekwencjach. Cały nagromadzony w niej ból musiał w końcu znaleźć ujście. Zupełnie już nie kontrolowała tego, co wydobywa się z jej ust.

- Nie masz o niczym pojęcia! Nie wiesz, jak to jest przez lata tkwić w domu potwora, który cię krzywdzi i wykorzystuje! Nie masz pojęcie jak to jest żyć w piekle…

W tym momencie głos jej się załamał. Nie potrafiła powiedzieć nic więcej. Przegrała. Jej najmroczniejszy sekret ujrzał światło dzienne. Do tej pory odważyła się na tak desperacki krok tylko raz. Teraz jednak obarczyła tym brzemieniem bliską sobie osobę. „Jakie to ma znaczenie? On już i tak nie będzie chciał cię znać.”

Dokładnie w momencie, gdy ta myśl pojawiła się w głowie Hermiony poczuła, jak Draco ją puszcza. Natychmiast spuściła wzrok, ukrywając twarz w dłoniach. Nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. Doskonale wiedziała, co w nich zobaczy. Brzydził się nią, choć nie bardziej niż ona samą sobą.

Draco niestety jedyne, co teraz potrafił zrobić to patrzeć. To co przed chwilą usłyszał sparaliżowało go. Nawet jego umysł zdawał się pusty. Odbijały się w nim echem tylko słowa Hermiony.

Wpatrywał się w nią szeroko otwartymi oczami starając się przyswoić to, co przed chwilą powiedziała. Powinien się teraz odezwać, pocieszyć ją, może nawet przytulić, lecz nie potrafił zrobić żadnej z tych rzeczy. Biernie przyglądał się, jak tak bliska mu osoba pogrąża się w rozpaczy.

- Wyjdź stąd.

Pełną napięcia ciszę przerwał łamiący się głos Hermiony. Nie chciała, aby został tu ani minuty dłużej i patrzył na jej upadek. To koniec, straciła go. Już nic nie mogło być jak kiedyś. Dawny mur nienawiści między nimi był niczym w porównaniu do tego, który podzielił ich teraz. Tego nie dadzą już rady obejść.

- Wynoś się stąd!

Krzyknęła Hermiona, gwałtownie unosząc głowę. Wskazała ręką na drzwi, jeszcze dobitniej dając Draconowi do zrozumienia, że ma wyjść. Na krótką chwilę ich oczy się spotkały. Hermiony wyrażały skrajną rozpacz i ból, lecz Dracona pozostawały puste, co ostatecznie ją dobiło. Nie dojrzała w nich choć cienia ciepła, czy czułości, którymi jeszcze do niedawna tak często ją obdarowywał. Co w tym jednak dziwnego. Poznał prawdę, wszystko się skończyło.

- Błagam cię, zostaw mnie…

Głos panny Riddle ponownie zaczął drżeć, podobnie jak ręka, którą wskazywała drzwi. Nie panowała nad sobą. Łzy obficie spływały po jej policzkach, a ciało trzęsło się niczym wystawione na mróz.

Draco za to czuł, jakby jego mięśnie skamieniały. Stracił nad nimi kontrolę. Nie miał pojęcia, jakim cudem udało mu się wstać. Wszystko w nim krzyczało, że nie może stąd wyjść, lecz nogi same poniosły go do drzwi. Wykonywanie tych czynności odbywało się poza jego świadomością. Opuszczając łazienkę nie odwrócił się, nawet na dźwięk rozdzierającego serce szlochu. Nie potrafił z nią zostać. Nie umiał poradzić sobie z tym, co przed chwilą usłyszał.

Po wyjściu na korytarz od razu skierował się do swojego dormitorium.

- I co, stary, jak poszło? Polała się krew?

Tymi słowami przywitał Dracona Blaise, nawiązując do jego wcześniejszej wypowiedzi. Znajdujący się w stanie osłupienia blondyn nie wyłapał tego, przez co spojrzał na przyjaciela z przerażeniem. Skąd wiedział? Domyślił się? Podejrzewał coś wcześniej?

Draco odruchowo spojrzał na swoje ręce. Na czarnym swetrze plamy krwi były nie do zauważenia, a poplamione dłonie zakrywały rękawy. Blaise nie mógł wiedzieć.

- Co jest, Smoku?

Zapytał Zabini, dopiero teraz dostrzegając stan przyjaciela. Jego zwykle blada skóra teraz stała się niemal przezroczysta. Rozbiegane oczy nie potrafiły skupić się na jednym obiekcie. Od razu dało się wyczuć bijące od niego napięcie.

- Draco, wszystko w porządku?

Do rozmowy dołączył się również zaniepokojony Teodor. Coś się stało, widział to po zachowaniu przyjaciela.

- Nie.

To jedyne, co powiedział Draco, nim ruszył w stronę łazienki. Przyjaciele coś jeszcze do niego mówili, ale już ich nie słuchał. Zamknął za sobą drzwi na klucz, po czym podszedł do umywalki.

Patrzył w lustro, lecz przed oczami nadal miał skuloną pod ścianą Riddle, wykrzykującą mu w twarz swoje tajemnice. „… krzywdzi i wykorzystuje!”. Te dwa słowa wżarły się w jego umysł. Otrzymał brakujący element układanki, którą tworzyła Riddle. Po jego zdobyciu cała reszta stała się wręcz oczywista. Unikanie dotyku, nieufność wobec ludzi, lęk przed pozornie błahymi rzeczami, niechęć do dawnych rodziców. Jak mógł być tak głupi? Wystarczyło pomyśleć, choć raz skupić się bardziej na kimś niż na sobie. Ale nie, on wolał nieustannie ją obwiniać.

„- Mam serdecznie dość tych twoich gierek i bawienia się mną! Starałem się i to jak cholera, żeby nam wyszło, ale co z tego, skoro ty to masz w dupie! Nie wiem, po co ci to było, ale jeśli chciałaś mi dowalić to ci się udało. Wbrew pozorom ja też mam uczucia, ale co ciebie to obchodzi. Rób sobie, co chcesz, ale beze mnie. Znajdź sobie innego frajera do zabawy. Ja mam cię dość.”

Czuł obrzydzenie do siebie na samą myśl o tym, co jej wtedy powiedział. Wszystko ma swoje przyczyny, nic nie dzieje się od tak. „Szkoda, że wcześniej na to nie wpadłeś, kretynie!”, podświadomość Dracona nie oszczędzała go, co wcale go nie dziwiło. Nie chciał nawet myśleć, jak wielką krzywdę wyrządził Riddle swoim zachowaniem.

Odruchowo spojrzał na swoje dłonie, które opierało umywalkę. Wewnętrzną ich stronę pokrywała krew, krew Riddle. Ta myśl sprawił, że natychmiast ściągnął z siebie sweter, odrzucając go gdzieś w kąt. Odkręcił kran z zimną wodą, po czym zaczął niemal drapać swą skórę, byle tylko pozbyć się śladów krwi. To absurdalne, ale czuł, jakby wżerała się w jego ręce, głównie dlatego iż wiedział, skąd ona pochodzi.

Hermiona Riddle się okaleczała. Świadomie zadawała sobie ból. Dlaczego? Co chciała poprzez to osiągnąć? Nie potrafił tego pojąć. Dla niego było to zupełnie pozbawione sensu. Jak człowiek może sam sobie robić coś takiego? „To nie ona wyrządziła sobie największą krzywdę…”.

Nie chciał o tym myśleć. Z całej siły starał się wyprzeć to ze swojej świadomości, lecz nie potrafił. Ta myśl cały czas do niego wracała, przynosząc ze sobą coraz to gorsze wizje. Hermiona nie powiedziała mu wiele. Wiedział jedno; w domu Grangerów działa jej się ogromna krzywda. Ten człowiek ją zniszczył. Paul Granger. na samą myśl o nim przed oczami Dracona pojawiała się czerwona mgła wściekłości. Nigdy nikogo nie zabił, lecz gdyby teraz postawiono przez nim tego skurwiele, zrobiłby to gołymi rękami. Ktoś taki nie powinien żyć.

Draco nie potrafił pozbyć się wizji małej, przerażonej Hermiony, dręczonej przez tego bydlaka. Ile mogła mieć lat, gdy to się zaczęło? Jak długo trwało? Nie znał odpowiedzi na te pytania, lecz sama świadomość, że coś takiego miało miejsce mu wystarczyła. Nie potrafił więc sobie wyobrazić co czuła Riddle, z czym borykała się na co dzień. Powinien jej pomóc, wesprzeć. Nie ważne, że nie mógł o niczym wiedzieć, w tym momencie dla Dracona nie była to żadna wymówka. Zawiódł ją. Powinien być podporą, gdy tymczasem stał się sprawcą jej krzywdy. To jego wina… to co sobie dzisiaj zrobiła. On się do tego przyczynił. Zostawił ją samą, co okazało się tragiczne w skutkach. Jego wcześniejsze wybryki bledły przy tym, co zrobił teraz. Gnębił ją, gdy tak właściwie się nie znali. Byli sobie wtedy zupełnie obojętni. Teraz połączyło ich coś wyjątkowego, co sprawiło, że wyrządzone krzywdy bolały znacznie bardziej.

Z bezsilności ponownie oparł dłonie o umywalkę, spuszczając głowę. Nie zorientował się nawet, kiedy po jego policzku spłynęła pierwsza łza. Normalnie uznałby to za przejaw słabości ze swojej strony, ale nie w tym przypadku. Ból i bezsilność, które w sobie nosił musiały znaleźć ujście. Co powinien teraz zrobić? Riddle bez wątpienie potrzebowała pomocy, lecz czy on mógł jej ją ofiarować? Nie chodziło o to, że nie chciał, tylko czy potrafił. Wystarczająco zwiódł ją teraz, nie zmierzał uczynić tego ponownie. Ona na to nie zasługiwała. Jego biedna, skrzywdzona mała… Komu zawiniła, za jakie grzech zgotowano jej taki los?

Draco nie znał odpowiedzi na te pytania. Był zupełnie bezradny. Nie potrafił zrobić nic. Stał tylko, pozwalając łzom płynąć. Nic innego mu nie pozostawało.

Witam.

Po dość długim czasie oczekiwania rozdział czterdziesty szósty w końcu jest. Powiecie zapewne, że jest strasznie krótki i macie rację. Tu jednak skupiłam się nie na długości, a treści. Kolejny będzie dwa razy dłuższy i nie każe Wam na niego czekać aż tak długo.

Nie będę pisać nic o rozdziale. Chcę, żebyście sami się nad nim zastanowili. Ciąga dalszy historii Hermiony w najbliższych rozdziałach.

Zapraszam też na obiecany filmik o pannie Riddle.

https://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Ps: Dziękuję za 172 głowy w konkursie na blog miesiąca, które zapewniły mi zwycięstwo. Nawet nie wiecie, jak ogromną sprawiliście mi tym radość <3

Pozdrawiam Laf<3