48. Spowiedź

Speak Your Heart

Hermiona zdążyła ujść zaledwie kilka kroków, nim Draco złapał ją za ramię i okręcił w swoją stronę. Starał się być delikatny, ale stracił cierpliwość. Dlaczego ona zawsze musiała wszystko utrudniać? Wmawia sobie jakieś bzdury, które nijak mają się do prawdy. Uświadomiło mu to jednak jak niskie ma o sobie mniemanie Riddle i jak bardzo pomylił się przy jej ocenie. Uważał ją za silną i pewną siebie dziewczynę. Nie przyszło mu do głowy, że to tylko pozory. Teraz ujrzał jej drugie ja. Coś boleśnie zacisnęło się w jego wnętrzu na myśl, że ona sobą gardzi. To było tak absurdalne, a jednocześnie prawdziwe. Jak więc w takiej sytuacji mogła pojąć, że dla kogoś znaczy wszystko? Riddle nie wątpiła w niego, tylko w siebie. W tym momencie zdał sobie sprawę, jaki jest jedyny sposób, aby jej pomóc. Hermiona Riddle musi uwierzyć, że jest wartościową osobą, że koszmar przez jaki przeszła nie czyni jej gorszą. Przecież to nie jej wina, że trafiła do domu chorego psychola. Czy naprawdę tego nie dostrzegała? Wierzył, że gdzieś tam w niej jest dziewczyna, którą poznał przez ostatnich kilka miesięcy. Potrzebowała ona tylko pomocy w uwolnieniu się z mroku.

- A nie pomyślałaś do cholery, że mi naprawdę na tobie zależy i nie zamierzam cię zostawiać?

Powiedział to pewnie, patrząc prosto w jej załzawione oczy, które rozszerzyły się ze zdziwienia. Hermiona nie wierzyła własnym uszom. Dlaczego niby chciałby z nią zostać? Poznał już część prawdy o niej. Zdawał sobie sprawę, jak bardzo popieprzona jest, więc dlaczego? Nie rozumiał, na co się pisze. Nie wiedział, że potrafi tylko krzywdzić. Musiała go chronić, myśleć racjonalnie, nawet jeśli targające nią emocje znacznie to utrudniały.

- Nie, ty nie możesz…

Hermiona zamierzała natychmiast wyperswadować mu te bzdury, lecz tym razem to Draco nie dał jej dojść do słowa.

- Nie będziesz mi mówić, co mogę, a czego nie. Niech do ciebie w końcu dotrze, że jesteś dla mnie kimś ważnym. To co powiedziałaś mi wczoraj… naprawdę masz mnie za takiego dupka, sądząc, że mógłbym tobą gardzić? Nie będziesz znowu uciekać, rozumiesz? Nie zrobisz tego ani sobie, ani mnie. Nie pozwolę ci na to.

Hermiona przestała się kompletnie kontrolować. Powstrzymywane od dawna łzy zaczęły spływać po jej policzkach. Nie potrafiła wydobyć z siebie ani słowa. Po prostu stała, patrząc na Dracona, od którego biły szczerość i determinacja. Postawiła na nim krzyżyk, lecz on jej nie skreślił. To do niej nie docierało. Nawet w najśmielszych snach nie sądziła, że kiedykolwiek usłyszy od kogoś to co przed chwilą. Nie gardził nią, chciał jej pomóc, zależało mu… Nie dopuszczała do siebie głosu, który usiłował jej wmówić, że to nieprawda. Na ten jeden moment bestia straciła kontrolę. Uwierzyła mu. Chciała, aby to co mówił było prawdą. Ostatnie dni odcisnęły na niej ogromne piętno. Straciła resztki sił. Teraz mogła je odzyskać, musiała tylko uwierzyć.

Draco przez chwilę się wahał, lecz postanowił zaryzykować. Zrobił krok w stronę Herminy, po czym bardzo delikatnie ją objął. Nie wiedział, czy powinien i czy dobrze robi. Mógł ją przecież wystraszyć. Nie potrafił jednak bezczynnie patrzeć, jak płacze. Zrobiłby wszystko, aby choć w minimalnym stopniu ją wesprzeć. Z ulgą poczuł jak niepewnie opiera głowę o jego tors. Nie próbowała się odsunąć, dlatego przytulił ją nieco mocniej, opierając brodę o jej głowę. Czuł, jak wstrząsają nią dreszcze spowodowane płaczem. Cierpliwie czekał aż nieco się uspokoi, nie zamierzając na siłę jej pocieszać, czy też tym bardziej poganiać. I tak osiągnął już bardzo wiele. Wiedział to bez słów. Przestała przed nim uciekać. Z pewnością nie uwierzyła mu w pełni, ale dała mu szansę. Na razie to wszystko, czego potrzebował. To pozwoli ruszyć im dalej. Czekała ich długa i kręta droga. Nie będzie łatwo. Riddle zapewne jeszcze nie raz zwątpi w siebie i w niego. Nachodziły go wątpliwości, czy aby na pewno da radę, lecz szybko je od siebie odsuwał. I tak nie odpuści, więc po co się tym zadręczać? Hermiona przyciągała go niczym magnes. Czuł się za nią odpowiedzialny, szczególnie teraz gdy stał się powiernikiem jej tajemnicy.

Stali na korytarzu przeszło dziesięć minut. Żadne z nich nie zwracało uwagi na mijający czas, a tym bardziej fakt, że przepadają im zajęcia.  Otaczająca ich rzeczywistość zeszła na dalszy plan. Draco cierpliwie czekał, aż Hermiona nieco się uspokoi. Najtrudniejsze za nimi, lecz teraz czekała ich bardzo ciężka rozmowa.

- Porozmawiasz ze mną teraz?

Zapytał niemal szeptem Draco, czując miarowy oddech Hermiony. Nie odsunął się, nadal opierając brodę o jej głowę. Nawet w zaistniałych okolicznościach czuł się wspaniale mając ją tak blisko przy sobie. Przeszkadzał mu jedynie fakt, iż ona z pewnością nie czuła tego samego. Starał się jednak o tym nie myśleć. Będzie się tym martwił później, nie przy Hermionie, która od dłuższej chwili zwlekała z odpowiedzią. Draco prosił o bardzo wiele, ale czy nie zasługiwał na to? Jest on pierwszą osobą, która w jej mniemaniu powinna poznać całą prawdę, nawet jeśli wszystko w niej krzyczało, że to nieprawda. To będzie ostania z jego prób, którym nieświadomie go poddawała. Obarczała go kolejnymi problemami, podświadomie czekając, kiedy w końcu się złamie. Okazał się o wiele silniejszy niż przypuszczała, silniejszy od niej. I właśnie tu tkwił problem. To ona była za słaba na tę rozmowę. Wiązała się ona z przywoływaniem wspomnień, które zepchnęła na kres swego umysłu. Starała się do nich nie wracać, wymazać je z pamięci. To niestety do niczego nie prowadziło. One i tak cały czas w niej żyły. „Nie będziesz znowu uciekać, rozumiesz?”. Przywołała do siebie słowa Dracona, które dodały jej odwagi. Nie może wciąż uciekać, ponieważ i tak z góry jest skazana na porażkę. Jedyne wyjście to stawić czoło żyjącej w niej bestii. Tylko tak będzie w stanie pokonać demony przeszłości.

- Tak.

Hermiona wiedziała, że po wypowiedzeniu tego jednego słowa nie będzie już odwrotu. Drżała na samą myśl o tym, co ją czeka, ale poczuła w sobie dziwną siłę. Podjęła słuszną decyzję. Draco i tak wiedział już zbyt wiele. Pod wpływem emocji obarczyła go swą najmroczniejszą tajemnicą, którą teraz powinna mu przybliżyć. Zasługiwał na to jak nikt inny.

- W takim razie chodźmy do ciebie.

Zasugerował Draco, delikatnie odsuwając od siebie Hermionę. Nie puścił jej jednak, lecz objął jedną ręką za ramię, nadal trzymając ją blisko siebie. Jakby w obawie, że w każdej chwili może mu uciec. Hermiona nie protestowała i w taki oto sposób ruszyli do lochów. Nie odzywali się do siebie, a między nimi wyraźnie dało się wyczuć napięcie. Oboje bardzo się denerwowali. Hermiona była wręcz przerażona. Zaraz będzie musiała opowiedzieć o swym koszmarze. Posunęła się do tego tylko dwukrotnie, ale czuła, że tym razem będzie zupełnie inaczej. Draco znaczył dla niej o wiele więcej niż tamte osoby. W pełni zasługiwał na wyjaśnienia. Dopiero gdy pozna całą prawdę zdecyduje, co będzie dalej. Mimo jego zapewnień w pannie Riddle nadal tkwił lęk, że on po wszystkim odejdzie, zrozumiawszy, jak bardzo jest zepsuta. Draco również się bał, ale nie tego, że może przestać chcieć przy niej trwać. Obawiał się ogromu krzywd, o jakich może zaraz usłyszeć. Wcześniejsze wyjaśnienia Riddle nie dały mu wiele. Dowiedział się, kto ją skrzywdził, lecz reszta opierała się wyłącznie na jego domysłach. Starał się wierzyć, że jest na to gotowy, że Hermiona odnajdzie w nim wsparcie, ale prawda jest taka, że był tylko dzieciakiem. Nie skończył nawet siedemnastu lat. Jego życie może i nie do końca idealne, lecz nigdy nie wymagało od niego tak ogromnej odpowiedzialności. Niejeden dorosły czułby się na jego miejscu zagubiony, a co dopiero on. Odwagi dodawała mu chyba tylko świadomość, że nie może zawieść Riddle po raz kolejny. Te wszystkie nieprzyjemności, które spotkały ich w ostatnim czasie tylko utwierdziły go w przekonaniu, że naprawdę mu na niej zależy. Powoli zaczynał dostrzegać, w jakim to wszystko zmierza kierunku, lecz nie był jeszcze gotowy na tak mocne słowa. Zbyt wiele się wydarzyło, aby potrafił na to spojrzeć z dystansem i wszystko sobie poukładać. Oboje z Riddle potrzebowali teraz przede wszystkim czasu.

Nie napotkawszy po drodze nikogo, w końcu dotarli do lochów. Weszli do Pokoju Wspólnego, swe kroki od razu kierując do sypialni Hermiony, która czuła narastającą w niej panikę. To już, zaraz nadejdzie ten moment, w którym Draco pozna całą prawdę o niej. „Naciesz się nim, bo jeszcze chwila i chłopak da nogę.”. Hermiona potrząsnęła delikatnie głową, starając się odpędzić od siebie przykre myśli. Nie czas na dołowanie się i zwątpienie. Nastał czas szczerości.

Gdy Ślizgoni znaleźli się przed pokojem panny Riddle, Draco otworzył drzwi, przepuszczając w nich Hermionę. Ta od razu skierowała się w stronę kanapy, a blondyn poszedł w jej ślady. Usiedli w niewielkiej odległości od siebie, jednak na tyle, aby zachować dystans. Draco nie starał się zbliżyć do panny Riddle, czy też nawiązać z nią kontaktu. W tym momencie mógł jej tym wyłącznie zaszkodzić. Widział, jak toczy wewnętrzną walkę ze sobą, aby przemóc się i opowiedzieć mu o swoim życiu. Nie zwiódł go jej pozorny spokój. Siedziała zupełnie nieruchomo, ze wzrokiem utkwionym w kominku. Gdyby jednak spojrzał w jej oczy, ujrzałby w nich istny chaos, a co gorsza przerażenie. Dlatego czekał cierpliwie, aż to ona zrobi pierwszy krok. Sama musiała chcieć z nim porozmawiać, tylko wtedy miało to jakikolwiek sens.

- Spędziłam tam czternaście lat, podczas których każdego dnia marzyłam tylko o tym, żeby zniknąć z tego domu. Wszystko jedno w jaki sposób; zabijając się, uciekając, liczyło się tylko odejście stamtąd.

Dopiero po kilku minutach Hermiona zebrała się w sobie, aby zabrać głos. Mówiła bardzo cicho. Gdyby nie panująca w pokoju cisza, Draco miałby problem z usłyszeniem jej. Przez cały czas starała się sobie wmówić, że jest tu sama. Tylko ona i ogień, który trawił jej słowa, podobnie jak znajdujące się w kominku drewno. Nawet jeśli na niewiele się to zdawało, wystarczyło, aby mówiła dalej.

- Nigdy nie traktowałam tego miejsca jak domu. Oni mnie nienawidzili. Okazywali to w różny sposób, ale ranili tak samo.

Draco nie musiał pytać, aby wiedzieć, że mowa o przybranych rodzicach Riddle, a raczej potworach, które tak skrzywdziły jego małą. Widział jak ciężko jest jej o tym mówić. Starała się tego nie okazywać, lecz nie potrafiła opanować reakcji swego ciała, takich jak drżenie opartych na kolanach rąk. Mówienie sprawiało jej problem, choć tak na dobrą sprawę dopiero zaczęła. Nawet po tych kilku zdaniach Draco najchętniej powstrzymałby ją od dalszych wyznań. Coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że Riddle przeszła piekło. Czy mógł wymagać od niej opowiadania o tym? Pomimo takich myśli nie przerwał jej, gdy zaczęła mówić dalej. Potrafił tylko patrzeć na jej profil i prosić Merlina, aby pozwolił mu wziąć na siebie choć część jej bólu.

- On był człowiekiem o dwóch twarzach. Z jednej strony doktor stomatologii, szanowany, ceniony i powszechnie lubiany. Bestia wychodziła z niego w domu. Nigdy nie był moim… nie opiekował się mną, był moim właścicielem. Należałam do niego. Nie raz powtarzał, że może zrobić ze mną wszystko i nikt mu tego nie zabroni. Odkąd pamiętam wpajał mi posłuszeństwo. Miałam się zachowywać nienagannie, jeśli nie chciałam zostać ukarana. Obsesyjnie pilnował porządku. Sterylnie czysty dom, każda rzecz na wyznaczonym przez niego miejscu. Bardzo się starałam przestrzegać jego zasad, ale byłam tylko dzieckiem. Chwila nieuwagi, nieostrożny ruch… wszystko podlegało karze. Każda plama, okruch, źle odłożona rzeczy. Nie ważne, czy bił, czy krzyczał. Słowami potrafił mi sprawić większy bój niż paskiem, czy ręką.

Hermiona nie wytrzymała, a nagromadzone w jej oczach łzy zaczęły spływać po policzkach. To nadal bolało. Mogłaby przysiąc, że podczas mówienia ponownie czuła ból towarzyszący zadawanym jej niegdyś ciosom. Doskonale pamiętała każdego siniaka, każdą bliznę. Postarał się o to, aby wymierzane przez niego kary zapadły w jej pamięci, co więcej w pewnym momencie naprawdę zaczęła wierzyć, że na nie zasługiwała. W końcu nic nie dzieje się bez powodu, prawda?

- Powtarzał jak beznadziejna jestem i jakim darem jest dla mnie. Zawsze mówił, że to dla mojego dobra i, że pewnego dnia mu za to podziękuje, a ja mając zaledwie kilka lat wierzyłam mu i za każdy cios obwiniałam wyłącznie siebie. Przecież on mi pomagał, wychowywał.

Draco nie potrafił tego słuchać, czując jak i jemu zaczynają drżeć ręce. Riddle płakała coraz obficiej, a on nie potrafił nic na to poradzić. Przed oczami nieustannie pojawiał mu się obraz małej, skatowanej dziewczynki o smutnych, czekoladowych oczach. Jakim trzeba być człowiekiem, aby dopuścić się czegoś takiego? Bicie za nieporządek, źle odstawioną rzecz? Na rany Salazara, dorośli przez nieuwagę potrafią zrobić niemały syf, a tu chodziło o dziecko. Nie mieściło mu się to w głowie.

- Nie ważne jak się starałam, powód do ukarania mnie znalazł się zawsze. Podobno z czasem można przywyknąć do cierpienia, ale ja nie potrafiłam. Im bardziej mną pomiatał, tym bardziej ja nienawidziłam siebie.

W tym momencie Draco chciał jej powiedzieć, że to nieprawda, że to nie była jej wina, że to nie w sobie powinna się doszukiwać złego. Niestety żadne z tych słów nie wydobyło się z jego ust. Opowieść Hermiony działała na niego niczym zaklęcie petryfikujące. Zupełnie stracił kontrolę nad swym ciałem. Potrafił tylko słuchać i patrzeć na teraz niemal już szlochającą Riddle.

- Przez długi czas myślałam, że już gorzej być nie może. Myliłam się. Miałam wtedy dziewięć lat. To była zima. Zeszłam w nocy do kuchni, żeby napić się mleka. Nigdy dobrze nie sypiałam, a ono czasami mi pomagało. Akurat w tym czasie on niespodziewanie wrócił do domu. Przestraszyłam się i stłukłam szklankę z mlekiem. Natychmiast zjawił się w kuchni. Był kompletnie pijany. Nie widziałam go jeszcze w takim stanie. Bałam się go jak nigdy wcześniej. Mówił mi wtedy straszne rzeczy. Bełkotał i potwornie cuchnął. Nie zdziwił mnie ani pierwszy, ani kolejne ciosy. Koszmar zaczął się, gdy upadłam, a on przydepnął mi rękę i zaczął rozpinać spodnie. Jeszcze nigdy nie byłam tak przerażona. Nie rozumiałam dlaczego to robi, dlaczego zdejmuje i moje piżamy. Usiadł obok mnie i zaczął dotykać. Czułam tak potworne obrzydzenie. Jego ręce… szorstkie, spocone, te same, które mnie katowały… dotykały mnie. Dopiero po chwili otrząsnęłam się na tyle, aby usiłować się wyrwać. Nawet nie wiedząc, co tak właściwie się dzieje, czułam, że to coś bardzo złego. Oszołomił mnie kilkoma ciosami w głowę. Odzyskałam świadomość, gdy coś rozdarło moje wnętrze. Ból nigdy nie był mi obcy, ale to co poczułam wtedy… Moje ciało płonęło, coś rozdzierało je na kawałki, nieustannie się we mnie poruszając, co z każdą sekundą potęgowało moje cierpienie. Krzyczałam, cały czas usiłowałam uciec, ale on nic sobie z tego nie robił. Sapał nade mną, roztaczając wokół odór alkoholu i papierosów. Dusiłam się, a ból wciąż narastał. Działa mi się krzywda większa, niż potrafiłam sobie kiedykolwiek wyobrazić. Gdy skończył po prostu mnie puścił i wstał. Nie potrafiłam się podnieść. Zwinęłam się w kłębek i płakałam. Pamiętam doskonale, co powiedział gdy wychodził; spodoba ci się to, Mionka.

Hermiona całe to zdarzenie opowiedziała pełnym bólu i udręki głosem. Z trudem wypowiadała kolejne słowa, ale nie przerwała nawet na chwilę. Cały czas płakała, walcząc o każdy normalny oddech, a jej ciałem wstrząsały dreszcze. To było ponad jej siły. Nigdy nie wspominała tego dnia, a tym bardziej nie mówiła o nim. Starała się wymazać go z pamięci, a mimo to zapamiętała każdy, nawet najmniejszy szczegół. Podobno pierwszy raz pamięta się zawsze, ale co gdy ma się dziewięć lat, a dziewictwo podczas bestialskiego gwałtu odbiera ci osoba, która powinna nas darzyć bezgraniczną miłością? Nie od razu zdała sobie sprawę, co jej zrobił. Wdarł się w nią, sprawiając jej tym ogromny ból, zarówno fizyczny, jak i psychiczny. Dopiero z czasem przyszła świadomość, że została zgwałcona. To ostatecznie ją zniszczyło. Ten akt sprawił, że odebrał jej już wszystko. Należała do niego pod każdym względem, nienawidząc siebie coraz bardziej.

- Nikt ci nie… pomógł, nie domyślił się?

Odezwał się po raz pierwszy Draco, zachrypnięty z powodu powstrzymywanych łez głosem. Słowa Hermiony potwierdziły jego największe obawy. Nawet jeśli próbował się na to przygotować, nie przyniosło to żadnego rezultatu. Na coś takiego nigdy nie jest się gotowym. Riddle wyrządzono największą krzywdę, jaka może spotkać kobietę, a w tym przypadku dziecko. Dziewięć lat… Przypomniał sobie swoje koleżanki w tym wieku; małe, rozkapryszone księżniczki, czekające tylko na kolejne prezenty od rodziców. Hermiona pragnęła wyłącznie ratunku.

- To będzie nasz sekret – słyszałam te słowa za każdym razem. Ja milczałam, a on nie dawał nikomu powodów do zwątpienia w jego nieskazitelność. Włożył wiele pracy w to, aby nauczyć mnie posłuszeństwa.

- Przecież gdybyś uciekła…

- Uciekałam.

Draco zamilknął. Dopiero po chwili pokojarzył, że Hermiona mówiła o czternastu latach spędzonych u Grangerów. Porwano ją jako niemowlę, a do biologicznych rodziców trafiła mając lat szesnaście. Gdzie więc te dwa lata?

- Wróciłam po trzecim roku w Hogwarcie. Tam nic się nie zmieniło. Jego wyjątkowo nie było. Z liściku dowiedziałam się, że świętuje swój awans. Wiedziałam, co to oznacza dla mnie. Od razu po powrocie przyszedł do mojego pokoju. Nie potrafiłam znieść myśli, że znowu mi to zrobi. Każdy człowiek ma swoje granice. Moje już dawno zostały przekroczone. Gdy wróciłam po niemal roku spokoju, a on znowu chciał mi to zrobić, nie wytrzymałam. Zanim pomyślałam spoliczkowałam go. Nigdy nie podniosłam na niego ręki i wiedziałam, że w ten sposób podpisałam na siebie wyrok. Uderzył mnie tak mocno, że spadłam z łóżka, rozcinając sobie głowę o szafkę. Podniosłam się i zaczęłam uciekać. Głowa mi pękała, a krew zalewała oko, ale wciąż biegłam. Zbiegając ze schodów potknęłam się i spadłam z nich. Gdyby nie adrenalina i paniczny strach z pewnością straciłabym przytomność. Wybiegałam z domu, nawet nie patrząc dokąd. Nie wiem skąd wziął się tam ten samochód. Zobaczyłam tylko światła, zatrzymujące się tuż przed moimi nogami. Dokładnie w tym momencie straciłam przytomność. Obudziłam się w szpitalu. Nie wiem, jakim cudem, ale wpadłam wtedy na radiowóz. Mnie zabrało pogotowie, a jego po tym jak wybiegł z domu policja. Badania i moje zeznania, które opierały się na potakiwaniu wystarczyły, żeby trafił do więzienia. Uwolniłam się od niego.

Hermiona pamiętała ten dzień jako najszczęśliwszy w swym życiu Wyrwała się spod jarzma tego potwora. Uciekła z piekła, zyskując szanse na nowe życie. Bardzo szybko jednak rzeczywistość uświadomiła jej, że to szczęście jest tylko pozorne. On zniknął, ale pamięć o nim pozostała. Zakuł ją w łańcuchy wspomnień, nie pozwalając ruszyć dalej. Trzymały ją w piekle, które mimo iż już nierealne, pozostawało żywe w jej głowie.

- Czyli ty…?

- Tak, przez ostatnie dwa lata przebywałam w sierocińcu. Dumbledore załatwił wszystko tak, żebym mogła uczęszczać do Hogwartu i miesiąc wakacji spędzać u Weasleyów. Sierociniec wcale nie okazał się dobrym miejsce. Tam każdy wiedział, co mnie spotkało. Opiekunowie się nade mną litowali, a podopieczni traktowali jak trędowatą. Chyba tylko kierowniczka, Bertha Smitch, nie uprzykrzała mi życia. Widziałam, że naprawdę się o mnie martwi, ale nie potrafiłam tego docenić, szczególnie gdy sprowadziła do mnie psychiatrę, doktora Kertona. Na siłę chciał mi pomóc, cały czas powtarzając jak to mnie rozumie i wie jak się czuję. Gdyby nie Hogwart zapewne zamknąłby mnie w jakimś ośrodku dla psychicznie chorych.

Hermiona nieco się uspokoiła, choć Draco wiedział, że to tylko pozory. Nie szlochała, lecz łzy w dalszym ciągu spływały po jej policzkach. Sprawiała wrażenie, jakby znajdowała się w innym świecie. Jakby znowu wróciła do tego piekła, które zgotował jej ten bydlak. Jakim cudem nikt niczego nie zauważył, a Granger przez tyle lat pozostawał bezkarny? Dlaczego nikt nie pomógł Riddle? Nagle coś przyszło mu do głowy. Przecież ktoś mógł jej pomóc.

- Mogę cię o coś jeszcze zapytać?

Draco wolał nie przekroczyć granicy i upewnić się, czy Riddle jest w stanie mówić dalej. Mógł się tylko domyślać, jak wiele ją to kosztowało. Nie chciał sprawić jej jeszcze większego bólu.

Hermiona dopiero po chwili niepewnie skinęła głową. Czuła, że przy słownym wyrażeniu zgody głos mógłby jej odmówić posłuszeństwa. Pragnęła zakończyć tę rozmowę. Powiedziała już więcej niż kiedykolwiek dotąd. Zdawała sobie jednak sprawę, że po raz drugi może się nie zebrać na odwagę i nie otworzyć do tego stopnia przed Draconem. Dlatego tez zamierzała iść za ciosem, aby już nigdy do tego nie wracać.

- Co z twoją… z żoną tego bydlaka? O niczym nie wiedziała?

Draco nie wiedział, jakim mianem określić panią Granger. Hermiona podczas swojej opowieści nie wypowiadała imion, czy też nazwiska przybranych rodziców. Matką też raczej nie powinien jej nazywać. Czuł, że i ta kobieta miała swój udział w koszmarze Hermiony. Utwierdził się w tym przekonaniu, gdy na samą wzmiankę o niej Riddle gwałtownie pobladła. Jej ręce ponownie zaczęły drżeć, a ciało spięło się. Powoli zaczynał żałować, że zadał to pytanie. Już zamierzał to jakoś odkręcić, gdy Hermiona niespodziewania zabrała głos.

- Ona nienawidziła mnie jeszcze bardziej niż on.

Mówiąc to Hermiona podciągnęła kolana pod brodę, w obronnym geście obejmując je rękami. Jane Granger to kolejny demon w jej piekle. Kobieta pozornie nieszkodliwa. Nigdy jej nie uderzyła, nie ukarała za nic. Nie uciekała się do przemocy fizycznej, lecz robiła jej o wiele większą krzywdę.

- Dopiero po tym, jak trafiłam do Riddle’ów zrozumiałam, czym jej tak bardzo zawiniłam. Oni przede mną mieli inne dziecko, chłopca o imieniu Ryan. Zginął mając dwa lata, rok przed tym jak do nich trafiłam. Sądziłam, że to mój brat. Co niedziele chodziliśmy na jego grób. Ona nigdy nie pogodziła się z jego śmiercią. Zatraciła się w rozpaczy, która doprowadziła ją do szaleństwa. To mnie obarczyła winą za jego śmierć. Nie potrafiłam tego pojąć. Ona była moją… a nie raz słyszałam jak mówiła do męża, że zabrałam życie Ryanowi, że to on powinien tu z nimi być. Dla niej właściwie nie istniałam. Nigdy nawet nie wypowiedziała mojego imienia. Obchodziliśmy wyłącznie urodziny Ryana, on dostawał prezenty na święta, tylko on był jej dzieckiem. Niczego tak wtedy nie pragnęła, jak tego, aby i mnie pokochała choć w połowie tak jak jego. Całe dnie spędzałyśmy w jednym domu, a ona zamykała się w jego pokoju, niemal stamtąd nie wychodząc. Tylko raz odważyłam się do niej wejść. Strasznie na mnie wtedy nakrzyczała. Miałam cztery lata i zdałam sobie sprawę, że ona mnie nie kocha. Teraz wiem, że nie miała ku temu powodów, w końcu nie byłam jej. Nigdy jej jednak nie wybaczę, że nic nie zrobiła. Nigdy mi nie pomogła, nie wstawiała się za mną, nie powstrzymała go, jak…

Hermiona nie była w stanie kontynuować. Tym razem rozpłakała się na dobre. Cały jej ból ujrzał światło dzienne. Przeszłość przestała być pilnie strzeżoną tajemnicą, co w tej chwili dało jej drugie życie. Wróciło do niej wszystko, czego nigdy nie chciałby przeżywać po raz kolejny. Hermionie towarzyszył ciągły lęk, który rzutował na całe jej życie. Przypadkowe rzeczy działały niczym zapalnik. Maleńka iskra potrafiła wzniecić w niej pożar. Dlatego tak ciężko było jej funkcjonować z Draconem. Chłopak nieświadomie rozpalał w niej wspomnienia, nie pozwalając im nigdy zgasnąć. Tliły się nieustanie, powoli trawiąc ją od środka. Nie miała o to do niego pretensji. Mogła winić wyłącznie siebie, wodziła go za nos, zatracając się coraz bardziej w swym bólu. Teraz poznał prawdę, lecz nadal nie wiedziała, czy dobrze zrobiła. Nawet jeśli te wydarzenia nie dotyczyły jego, zapewne każde jej słowo wżarło się już w jego świadomość, aby nigdy nie dać o sobie zapomnieć. Właśnie tego usiłowała mu oszczędzić. Gdy na kimś nam zależy pragniemy go chronić, a on właśnie wprowadziła Dracona do swego prywatnego piekła.

Za to siedzącemu obok Malfoyowi, serce krajało się na widok Riddle w takiej rozsypce. Nie potrafił dłużej bezczynnie patrzeć na jej cierpienie. Przysunął się nieco bliżej Hermiony, po czym ujął jej dłonie, w których schowała twarz. Delikatnie przyciągnął ją ku sobie, dając jej tym samym do zrozumienia, aby usiadła do niego przodem. Uczyniła to, a wtedy po raz pierwszy od rozpoczęcia rozmowy spojrzał jej w zaczerwienione od płaczu oczy. Zobaczył w nich smutek, rozpacz i żal, ale przede wszystkim wołanie o pomoc.  Riddle za długo usiłowała być silna. Nie mogła się w nieskończoność oszukiwać. Ogrom bólu, jaki w sobie nosiła, nie pozwalał od tak o sobie zapomnieć. Hermiona potrzebowała kogoś, kto wyprowadziłby ją z mroku i właśnie on zamierzał się tego podjąć.

- Mała, proszę cię, nie płacz. Oni nie są tego warci.

Niestety Hermiona zamiast się uspokoić, wpadła w jeszcze większą histerię. Momentami sprawiała wrażenie, jakby nie mogła złapać powietrza, zanosząc się coraz głośniejszym szlochem. Draco najchętniej by ją przytulił, ale zdawał sobie sprawę, że w tych okolicznościach to raczej kiepski pomysł. Dlatego też trzymał tylko jej drobne dłonie w swoich, kciukiem gładząc ich wierzch. Tylko tyle mógł dla niej teraz zrobić. Dopiero po niemal pół godziny Hermiona powoli zaczęła się uspokajać. Ból nie minął, lecz zaczynała tracić siły, nie mogąc już dłużej łkać. Tylko słone łzy nieprzerwanie spływały po jej policzkach wyznaczoną przez siebie drogą. Draco cierpliwie milczał, choć wiedział, że ta rozmowa nie dobiegła jeszcze końca. Pozostawała jedna, ważna kwestia, która nie dawała mu spokoju.

- Musimy porozmawiać jeszcze o tym.

Draco mówiąc to sięgnął do lewego rękawa Hermiony. Podciągnął go nieco, ukazując fragment owiniętego bandażem przedramienia, po którym jeszcze wczoraj spływała krew. Musieli poruszyć tę kwestię. Ona nie mogła się tak krzywdzić. Co jeśli pewnego dnia posunie się za daleko i już nie będzie odwrotu? Nawet nie chciał o tym myśleć. Nigdy by sobie tego nie darował, nigdy.

Hermiona gdy tylko zorientowała się co Draco zamierza, natychmiast zabrała rękę, przyciskając ją do klatki piersiowej. Naiwnie sądziła, że nie będą do tego wracać, ale jak widać Malfoy nie podzielał jej zdania. Z drugiej strony, co w tym dziwnego. Każdego zaniepokoiłoby coś takiego. Już w sierocińcu przysporzyło jej to wielu problemów. Zanim w Hogwarcie odkryła cudowną maść, blizny szpeciły jej nogi i ręce. Wstydziła się każdej z nich, więc gdy dzięki magicznemu specyfikowi pozbyła się ich, poczuła niewyobrażalną ulgę. Trwała ona jednak do momentu kolejnej chwili słabości. Nienawidziła się za każdą ranę, lecz to uczucie przychodziło dopiero po fakcie. W momencie utraty kontroli liczył się tylko ból, który odwracał jej uwagę od reszty świata. Wolała czuć cokolwiek byle nie myśleć. Była to dla niej również kara. Za to jak słaba jest, za całą swą nieudolność, za ciągłe roztrząsanie przeszłości, za nie radzenie sobie z nią. Powód znalazła się zawsze, a wyrzuty sumienia z każdą kolejną raną rosły. Nie potrafiła tego w sobie walczyć. To działo się poza jej wolą. Świadomość i wstyd przychodziły po czasie, a chwilowa ulga zamieniała się w jeszcze większe cierpienie.

- Dlaczego?

Zapytał Draco, tylko tyle chcąc wiedzieć. Pragnął to zrozumieć, aby wiedzieć, jak jej pomóc. Musiała z tym skończyć. Nigdy więcej nie chciał jej widzieć w takim stanie jak wczoraj.

- Błagam cię, nie każ mi o tym mówić.

Głos Hermiony drżał, gdy wypowiadała te słowa. Powiedziała już zbyt dużo. Czuła się tym przytłoczona i zmęczona. Wywlekanie swoich największych brudów nigdy nie jest łatwe. Poza tym nie chciała jeszcze bardziej stracić w oczach Malfoya. Siedział tu nadal, co dobrze wróżyło, ale nie wiedziała, co dzieje się teraz w jego głowie. Zapewne potrzebował czas, aby przemyśleć, jak to dalej z nimi będzie. Bała się, iż mimo tych wszystkich zapewnień on nie poradzi sobie z jej przeszłością i odejdzie. Dziś pękła między nimi kolejna bariera, lecz pytanie, czy na jej miejsce nie wytworzyła się kolejna. W jej przypadku skrywane głęboko uczucia w końcu wypłynęły na wierzch. Nie wiadomo kiedy blondyn stał się dla niej drugą najbliższą osobą. Utrata go zabolałaby ją naprawdę mocno.

Draco przez chwilę tylko patrzył na kulącą się w sobie Riddle. Nie potrafił dłużej dociekać prawdy. Już dość się dziś nacierpiała. Wiedział to co powinien i na razie musiało mu to wystarczyć. Na wszystko przyjdzie jeszcze pora. Z tą myślą Draco uniósł delikatnie podbródek Hermiony, aby na niego spojrzała. Otarł kciukiem łzy z jej policzka, uśmiechając się przy tym pokrzepiająco, czym chciał jej dodać odwagi.

- Nie będę już o nic pytał, ale musisz mi przysiąc, że nigdy więcej tego nie zrobisz. Gdyby coś było nie tak, natychmiast mi o tym powiedz, ale nie rób sobie więcej krzywdy.

To jedyne, czego od niej teraz oczekiwał, aby w końcu pozwoliła sobie pomóc. Zbyt długo była zdana tylko na siebie. Odtrącała wszystkich, coraz mocniej przykuwając się do swej przeszłości. Nie obwiniał jej jednak za to, że tak długo ukrywała prawdę. Gdyby nie te tajemnice z pewnością uniknęliby wielu problemów, ale Draco na jej miejscu zapewne zachowałby się podobnie. Wstydziła się, bała odrzucenia. Coś takiego jest w stanie odebrać człowiekowi zdrowy rozsądek. Ważne, że ten etap zostawili już za sobą. Sięgnęli dna, a stamtąd droga prowadzi tylko na górę.

- Obiecuję.

Powiedziała cicho Hermiona, wdzięczna Draconowi za to, że nie ciągnął tematu. Oznaczało to koniec wyznań. Mimo lęku, co będzie dalej, poczuła minimalną ulgę, że Malfoy zna już prawdę. Koniec ciągłych kłamstw. Cokolwiek będzie dalej, nie żałowana, że mu o wszystkim powiedziała. To egoistyczne, ale teraz czuła, że nie jest sama w tym piekle. Światłość jednak przezwyciężyła mrok, a raczej pomogła jej ponownie podjąć walkę z nim. Nadal tkwiła w tym głęboko, ale teraz promienie ponownie odnalazły do niej drogę.

- Będę cię miał na oku, mała.

Draco spróbował nieco rozładować atmosferę, co prawie mu się udało. Kąciki ust Hermiony minimalnie drgnęły, choć nie ułożyły się w uśmiech. To jedno zdanie przypomniało jej, że poza tą całą straszną otoczką, mają również względnie normalne życie. Jeśli tylko się postara to właśnie ono może stać się jej rzeczywistością. Niestety chwilowy przebłysk nadziei zgasł bardzo szybko, gdy Hermiona przypomniała sobie, że jej los spoczywa teraz w rękach Dracona. Wszystko zależało od tego, jak on poradzi sobie z zaistniałą sytuacją i jaki będzie ona miała wpływ na jego stosunek do niej. Nie mogłaby go winić, gdyby teraz zdecydował się odejść.

- Coś nie tak?

Zaniepokoił się Draco, wyłapując drobną zmianę w zachowaniu Hermiony. Względy spokój został zastąpiony przez napięcie, co zdradzało głównie jej ciało. Co tym razem zrobił nie tak?

- Nic, czuję się dobrze.

- Sądziłem, że problem szczerości mamy już za sobą.

Zganił ją nieco Draco, przez co Hermionie zrobiło się naprawdę głupio. Miał rację. Ostatnimi czasy jej kłamstwa nie przynosiły niczego dobrego. Obiecała sobie, że z tym koniec i oto nastał czas pierwszej próby.

- Zastanawiam się po prostu, jak to teraz będzie… z nami.

Wydukała Hermiona, czerwieniąc się ogniście. W jej głowie brzmiało to nieco lepiej. Co on sobie o niej teraz pomyśli? Przed chwilą powiedziała mu o tylu strasznych rzeczach, a teraz wyskakuje z ich… związkiem. Tym razem na pewno uzna ją za wariatkę, choć zupełnie nie o to jej chodziło. Nie martwiła się o to jaki charakter będą miały ich relacje, lecz czy takie w ogóle będą istnieć. Wiedziała tylko, że potrzebuje Dracona, mniejsza z tym jako kogo. Pragnęła, aby przy niej trwał, nic więcej. Jeśli tylko będzie obok, to jej wystarczy.

- Chcesz się rozstać?

- Nie! To znaczy nie wiem. Sam rozumiesz, wiesz już wszystko i ja chyba nie potrafię, ale nie chcę żebyś…

- Poczekaj, spokojnie. Spójrz na mnie.

Draco powstrzymał słowotok Riddle, który i tak pozbawiony był jakiegokolwiek sensu. Prawdę powiedziawszy zamierzał jeszcze trochę zaczekać z tą rozmową, ale skoro Hermiona sama zaczęła ten temat, musiał pociągnąć go dalej. Właściwie może to i lepiej. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak ona nadal jest go niepewna. Im szybciej wszystko stanie się jasne tym lepiej. Draco odczekał, aż Hermiona uniesie na niego niepewny wzrok, po czym zadał pytanie.

- Zależy ci na mnie?

W pierwszej chwili Hermionę zatkało. Otworzyła szerzej oczy, a jej dolna szczeka nieco opadła. Jego bezpośredniość była… onieśmielająca,  choć właściwie odpowiedz na to pytanie była bardzo prosta. Dlaczego więc czuła takie opory przed powiedzeniem mu tego? „Weź się w garść, dziewczyno! Ten chłopak poświęca się dla ciebie jak nikt dotąd, więc chyba należy mu się coś w zamian.”, zagniła Hermionę podświadomość, po raz pierwszy od bardzo dawna nie zniechęcając, a motywując ją do działania.

- Tak, zależy.

- Ufasz mi?

Padło kolejne pytanie, choć tym razem Draco znał na nie odpowiedź. Obiecał sobie jednak żadnych więcej niedomówień. Domysły to za mało. Tym razem zamierzał zyskać pewność, że Riddle chce tego samego, co on.

- Tak.

- W takim razie spróbujmy zacząć to od nowa, tym razem powoli i bez kłamstw. Wiem, że zachowałem się jak dupek, szczególnie wczoraj.

- To nie twoja wina. Ja powinnam…

Weszła mu w słowo Hermiona, nie chcąc dopuścić do tego, aby obwiniał się za wszystko. Niestety tym razem Draco przerwał jej nim na dobre zaczęła mówić.

- Daj mi skończyć. Przepraszam za to, co wtedy powiedziałem. Byłem zły, zupełnie odebrało mi rozum. Obiecuję, że to się więcej nie powtórzy. Oboje daliśmy plamę, ale możemy to naprawić.

Hermiona patrzyła w oczy siedzącego przed nią Dracona, nie dowierzając, że to ten sam chłopak, którego znała od lat. Dawno porzuciła wizje jego, jako rozkapryszonego arystokraty, dbającego wyłącznie o własny tyłek, lecz teraz naprawdę ją zaskoczył swą dojrzałością i siłą. Nie sądziła, że to co mu powiedziała, przyjmie z takim spokojem, a co więcej będzie się chciał z nią nadal spotykać. To dla niej zupełnie nowa sytuacja. Ludzie nie radzili sobie z jej doświadczeniami. Pracownicy sierocińca oraz podopieczni starali się z nią nie nawiązywać bliższych kontaktów. Nieliczni tak jak pani Smith usiłowali jej pomóc, jednak na tyle nieudolnie, iż tylko pogarszali sprawę. W końcu jednak znalazł się ktoś, kto nie lamentuje nad jej losem, nie roztrząsa przeszłości i nie lituje się nad nią. Draco po prostu jej wysłuchał i chciał pomóc ruszyć dalej. Doktor Kerton nieustanie powtarzał, że musi uporać się z przeszłością, pogodzić się z nią i dopiero to przyniesie jej upragniony spokój. Nie wierzyła w ani jedno jego słowo. Nigdy nie zaakceptuje tego, co ją spotkało. Te wspomnienia na zawsze pozostaną w niej żywe. Cały trud polegał na tym, aby nauczyć się z nimi żyć. Czuła, że to właśnie Draco, bez tych wszystkich naukowych mądrości i rad może jej w tym pomóc.

- Dziękuję, że jesteś.

Tylko to w tym momencie przyszło Hemionie do głowy. Inne słowa były tu zbędne, gdyż i tak nie wyraziłaby poprzez nie swej wdzięczności. Wyłącznie czyny mogły to zrobić, nad czym zamierzała pracować.

- Damy radę, mała.

Powiedział pewnie Draco, czym wywołała na twarzy Hermiony lekki uśmiech, pierwszy szczery od bardzo dawna. Za nimi naprawdę ciężki okres. Oboje przeżyli trudne chwile. Błądzili niczym dzieci we mgle, nie mogąc się odnaleźć. To już jednak przeszłość. Mgła tajemnic opadła i nawet jeśli rozciągająca się przed nimi droga była kręta i pełna przeszkód, oboje wierzyli, że podołają temu wyzwaniu, a na pewno będą próbować. Żadne nie myślało teraz dokąd ich to zaprowadzi. Czy uda im się trwać u swego boku? Czy z czasem narodzi się między nimi miłość, czy też będzie im dane pozostać wyłącznie przyjaciółmi? Przeszłość zostawili za sobą, przyszłość pozostawała zagadką, liczyła się tylko teraźniejszość.

Witam.

Trochę mnie tu nie było, ale jak wiemy doba niestety ma tylko dwadzieścia cztery godziny, a spać też kiedyś trzeba. Nie mniej jednak bardzo się cieszę, że w końcu mogę Wam zaprezentować ten rozdział.

Jest on trudny, nawet bardzo. Zawarłam tu wszystko, co prześladuje Hermionę oraz wyjaśniłam sporo rzeczy. Myślę, że teraz przez pryzmat właśnie tego rozdziału powinniście spojrzeć na dotychczasowe wydarzenia. Chyba wiele rzeczy stało się mniej absurdalne, a jeśli nie i dalej macie jakieś pytania zadawajcie je śmiało.

Jeśli chodzi o następny rozdział nie mam pojęcie kiedy będzie, ale na pewno nie w pierwszej połowie maja. Co prawda jest weekend majowy, który w moim przypadku przerodził się nawet w tydzień, ale prawdę powiedziawszy cały został już zagospodarowany. Dlatego też jak zwykle liczę na Waszą cierpliwość.

https://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam Laf