49. Trop?

- Myślę, że na dziś to wszystko, Severusie.

Oznajmił Tom, za pomocą różdżki zwijając znajdujące się na biurku przed nim plany. Jak co niedziele przesiadywali z Severusem w jego gabinecie nad strategiami. Dziś na celowniku znalazł się klan wilkołaków, który Lord pragnął mieć po swojej stronie, szczególnie teraz gdy część wampirów z Islandii, do których nie zdołał dotrzeć, opowiedziała się po stronie Dumbledore’a. Zabawa się skończyła. Obie strony rozpoczęły przygotowania do starcie ostatecznego, które prędzej, czy później musiało nadejść.

- Oczywiście.

Odpowiedział Snape, jednak nie ruszył się ze swego miejsca. Tom nie dał mu wyraźnie do zrozumienia, że może odejść, dlatego podejrzewał, iż to wcale nie koniec ich spotkania. Nie mylił się.

- Jest jeszcze jedna sprawa, którą musimy dziś poruszyć, a mianowicie moja córka i młody Malfoy.

Nawet jeśli Severus spiął się nieco, nie dał nic po sobie poznać. Siedział niewzruszony, patrząc Tomowi prosto w oczy. Spodziewał się, że ten temat prędzej, czy później wypłynie. Sam w końcu niegdyś wspomniał Lordowi o pogłębiającej się zażyłości młodych. Nie przypuszczał jednak, że sprawy zajdą tak daleko. Sądził, iż wieloletnia nienawiść pomiędzy tą dwójką skutecznie unicestwi chwilowe zauroczenie. Okazało się ono jednak silniejsze niż przypuszczał. Wszyscy mogli się o tym przekonać na własne oczy podczas świątecznego bankietu. Do takich osób zaliczał się również Tom. Niewinne sugestie na temat rosnącego przywiązania Dracona do Hermiony, którymi dawno temu uraczył go Snape, zyskały poparcie w rzeczywistości. To skłoniło Toma do zainteresowania się tą sprawą, co nie wróżyło młodym niczego dobrego.

- Co masz konkretnie na myśli?

- Doskonale wiesz, o czym mówię. Sądzicie, że nie wiem, o czym huczą śmierciożercy od Bożego Narodzenie? Młody Malfoy kręci się przy mojej córce i niewiele ma to wspólnego z pilnowaniem jej. Pozostała dwójka nie jest nią do tego stopnia… zainteresowana. Widząc ich codziennie w szkole masz lepsze rozeznanie w sytuacji, więc słucham.

Tom oparł łokcie o blat biurka, stykając ze sobą czubki palców. Nie spuszczał czujnego wzorku z Severusa, który mimo iż sprawiał wrażenie spokojnego, coś przed nim ukrywał. Zachowanie Hermiony podczas bankietu dało Tomowi do myślenia. Zwykle nie kryła się ona ze swą niechęcią do innych przedstawicieli arystokracji lub co najwyżej ich tolerowała. W przypadku Dracona sprawa wyglądała zupełnie inaczej. Nie miał nic przeciwko temu, aby zawierała nowe znajomości, ale tu z pewnością nie chodziło o zwykłe koleżeństwo. Jedno spojrzenie na młodego Malfoya, wodzącego wzrokiem za jego córką wystarczyło, aby zrozumiał, co tu się święci. Gdyby jeszcze Hermiona jakoś temu przeciwdziała, ale nie. Zaloty chłopaka zdawały się jej zupełnie nie przeszkadzać.

- Na podstawie ogólnych obserwacji można uznać, że coś ich łączy, ale nie wiem, jak daleko sprawy zaszły. Hermiona to nie typ wylewniej dziewczyny, obściskującej się po kątach.

Severus nie okłamał Lorda, po prostu nieco minął się z prawdą. Ostatnie stwierdzenie oczywiście było jak najbardziej autentyczne. Hermiona i Draco nie zaliczali się do wylewnych par, takich jak choćby Blaise i Pansy. Nikt w Hogwarcie nie miał jednak wątpliwości, że są razem. Cała szkoła żyła ich związkiem, chwilowym kryzysem i ponownym pojednaniem. Tak, nawet wśród nauczycieli przewijał się ten temat, choć broń Merlinie nie były to plotki. W zasadzie Severus sądził, że ta sprawa szybko rozejdzie się po kościach. Po wielkim wejściu do Wielkiej Sali większość uznała, iż domniemany związek okazał się pomyłką lub wielkim niewypałem. Niestety w przeciągu kilku ostatnich dni wszystko wróciło do normy, a wręcz nabrało tempa. O ile przez dobry tydzień Riddle i Malfoy zdawali się wręcz unikać, tak po swoich jednodniowych wagarach, niemal nie widywano ich osobno.

- Rozumiem.

To co powiedział Snape, wystarczyło, aby Tom wszystko zrozumiał. Młody Malfoy z coraz lepszy rezultatem owijał sobie jego córkę wokół palca. Już on znał takich jak on. Pamiętał jeszcze ze swojego pobytu w Hogwarcie tych wszystkich cwaniaków, mieszających dziewczynom w głowach. Nie do końca wiedział, jak to wygląda z perspektywy Hermiony, lecz sądząc po dziwnych uśmiech Julianne przy każdej wzmiance o Draconie, coś musiało być na rzeczy. Oczywiście nic mu nie chciała na ten temat powiedzieć, a coś wiedziała na pewno. Mimo braku konkretnych informacji nie zamierzał ryzykować. Żaden szczeniak nie będzie się zabawiał kosztem jego córki.

- Mam dla ciebie zadanie, Severusie.

I Snape już wiedział, że kłopoty, które zwiastował młodym właśnie miały się zacząć.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

- Noctis, rusz się wreszcie do cholery i pomóż mi szukać tej przeklętej różdżki!

Poirytowana Hermiona miotała się po pokoju, zaglądając w każdy możliwy kąt w poszukiwaniu swej różdżki. Powinna jak zwykle leżeć na szafce nocnej, lecz nie znalazła jej tam. Przeszukała już nawet łazienkę i nic, a Noctis zamiast jej pomóc, wylegiwała się na kanapie, nabijając się z niej.

- Ruszasz się, przeklinasz, nie myślałam, że kiedyś będę za tym tęsknić.

Hermiona zmroziła wzrokiem wyraźnie rozbawioną Noctis, lecz nic nie powiedziała. Jej pupilka miała rację - powróciła do żywych. Początkowo po swoim wyznaniu nie wyobrażała sobie tego, lecz Draco i tym razem okazał się niezawodny. Nie wracali więcej do tamtej rozmowy. Nie zadawał pytań, nie roztrząsał. Żyli jakby nic się nie wydarzyło, choć zmieniło się wszystko, a przede wszystkim oni. Draco świadomy problemów Hermiony, starał się jak tylko mógł, aby jej pomóc, ale robił to w subtelny sposób. Osoby postronne tego nie dostrzegały, ale ona widziała. Nie kłamał mówiąc, że zaczynają od nowa. Poznawali się od początku, mimo iż wiedzieli o sobie o wiele więcej. Z dnia na dzień Hermiona czuła się przy nim coraz lepiej. Draco świadomy jej lęków nie wiadomo skąd, doskonale wiedział, jak ma się z nią obchodzić. Krótkie pocałunki w czoło, czy też w policzek, drobne czułości takie jak bawienie się jej włosami to wszystko, na co sobie pozwalał, choć nie od razu. Była mu za to bardzo wdzięczna. Te drobne gesty sprawił, że czuła się przez niego adorowana, ale nie osaczona, czy też zmuszana do czegokolwiek. Domyślała się, że od swojej jakby nie patrzeć dziewczyny oczekiwał czegoś więcej, ale szanował ją na tyle, aby nawet nie dać jej tego odczuć. Szacunek to coś, czego tak naprawdę jeszcze nie zaznała. Oczywiście podziwiano ją za wybitne oceny, śmierciożercy szanowali ją z powodu pozycji ojca, ale to nie to samo. Draco akceptował ją jako osobę, nawet z tym całym bagażem doświadczeń. To znaczyło dla niej najwięcej i dawało nadzieję, że jest w stanie wydostać się z tego bagna, jakim dotychczas było jej życie, nawet jeśli przed nią daleka droga.

Niespodziewanie poszukiwania Herminy zostały przerwane przez pukanie do drzwi. Spojrzała ona na zegarek, zdając sobie sprawę, że już pora iść na zajęcia.

- Wspaniale, po prostu cudowanie.

Mruknęła ze złością panna Riddle, po czym zarzuciła na ramię wypełnioną książkami torbę. Ruszyła w stronę drzwi, za którymi już czekał na nią Draco.

- Maleństwo nie w humorze?

Zapytał Draco, pomijając powitanie, za co oberwał w ramię.

- Lepiej dla ciebie, żebyś mi go jeszcze bardziej nie zepsuł.

Odburknęła Hermiona, zamykając za sobą drzwi od pokoju. Draco za to uśmiechnął się jeszcze szerzej, lecz nic już nie powiedział. Ponad połowę drogi na zaklęcia pokonali w milczeniu. Hermiona usilnie starała się sobie przypomnieć, gdzie mogła zostawić różdżkę, modląc się jednocześnie, aby na zajęciach przerabiali teorię.

- Powiesz mi w końcu, na co się tak wściekasz?

Zapytał Draco, gdy znajdowali się już nieopodal swej klasy. Zżerała go ciekawość, co lub kto podpadł tym razem Riddle.

- Zgubiłam różdżkę. Nie mogę jej nigdzie znaleźć, a przecież jeszcze wczoraj ćwiczyliśmy transmutację.

- Nie zgubiłaś.

Hermiona spojrzała z niezrozumieniem na Dracona, który zaczął czegoś szukać w swojej torbie. Nie zdążyła nawet zapytać, co ma na myśli, gdy ku jej zdziwieniu z pomiędzy książek wyciągnął jej różdżkę.

- Skąd ją masz?

Zapytała Hermiona, natychmiast odbierając od niego swą własność.

- Dałaś mi ją wczoraj razem z wypracowaniem.

- I nie mogłeś oddać mi jej wcześniej? Szukałam jej od rana.

- Wtedy nie byłoby zabawy.

- Jesteś dupkiem, Malfoy.

Podsumowała nabijającego się z niej chłopaka Hermiona, po czym przyspieszyła kroku. Pod klasą zauważyła Teodora i Dafne wraz z całą resztą i to do nich postanowiła podejść.

- Cześć wam

Przywitała się z zebranymi, lecz ci nie zdążyli odpowiedzieć, gdyż zaraz z nią przybył Draco.

- Nie dąsaj się, mała. Przecież kiedyś bym ci ja oddał.

- Kiedyś to ja ci zrobię poważną krzywdę i dopiero wtedy będzie zabawa.

Stwierdziła śmiertelnie poważnie Hermiona, czym rozbawiła wszystkich, włącznie z Draconem. Blondyn nawet do końca nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo brakowało mu ich codziennych przekomarzań. Te ciche dni były dla niego istną katorgą. Cieszył się, że ten etap mają już za sobą. W zasadzie wszystko zmierzało ku lepszemu. Wiele myślał o ich sytuacji i o tym jak mają się w niej odnaleźć. Pomysłów w jego głowie zrodziło się wiele, lecz żaden nie nadawał się do realizacji. Dopiero jedna, pozornie nieistotna myśl naprowadziła go na właściwy tor. Zdarzało mu się porównywać Riddle do zaszczutego zwierzęcia, więc czemu nie zacząłby się z nią tak obchodzić. Ona nie potrzebowała rozdrapywania starych ran, czy też wracania do przeszłości. Musiała nauczyć się z tym żyć i on zamierzał jej w tym pomóc, oswoić ze sobą i otaczającą ich rzeczywistością. Nie wiedział, czy robi dobrze, ale jak na razie ta taktyka przynosiła rezultaty. Do głosu ponownie zaczęła się dobijać ta silna i pyskata dziewczyna, która zwróciła mu w głowie. Ona przez cały czas gdzieś tam tkwiła w Hermionie. Potrzebowała tylko pomocy w przebiciu się przez tę całą otoczkę bólu i krzywd. Wymagało to czasu i cierpliwości, ale Draco był na to gotów. Na kogoś takiego jak Riddle warto poczekać.

- Tak, tak wiem, jeszcze słowo i będę trupem.

- Ktoś tu ma zadatki na drugą Trelawney.

Hermiona nieudolnie starała się udawać zirytowaną, w czym skutecznie przeszkadzało jej rosnące rozbawienie. Poległa zupełnie, gdy poczuła, jak Draco całuje ją w czubek głowy, a na jej usta wkrada się nieproszony uśmiech. Chwila ta nie trwała niestety zbyt długo. Nie wiadomo skąd przy grupie szóstoklasistów pojawiło się kilku Ślizgonów z siódmego roku na czele z Adrianem Pucey’em. To mogło oznaczać wyłącznie kłopoty.

- Widzę, Malfoy, że romans kwitnie. Jak tak dalej pójdzie może uda ci się ją zaciągnąć do łóżka przez końcem szkoły, chociaż to mało prawdopodobne.

Adrian sam roześmiał się ze swojego jakże wyszukanego żartu, delektując się momentalnym wyprowadzeniem Dracona z równowagi. Ostatnimi czasy miał ku temu wiele okazji. „Związek” Malfoya i Riddle dawał mu spore pole do popisu. Jak wiadomo plotki bardzo szybko się rozchodzą, a im dalej idą, tym stają się barwniejsze i coraz mniej zgodne z prawdą. W ten sposób Adrian znalazł idealny sposób na utarcie Malfoyowi nosa. Tak się puszył przy córeczce Czarnego Pana, która okazała się jakąś nietykalną histeryczką. Niby ostatnio coś się między nimi zmieniało, ale to nie przeszkadzało Adrianowi w kpieniu ze związku tej dwójki, który jego zdaniem przypomniał parodię. Tak jak podejrzewał, Malfoy niby taki Casanova, a jak przyszło co do czego nie radzi sobie z jedną przemądrzałą cnotką. Żałosne.

- Jeszcze jedno słowo, a będziesz zbierał zęby po całym Hogwarcie.

Warknął Draco, robiąc krok w stronę Pucey’a. Jeśli ten prostak sądzi, że coś takiego ujdzie mu płazem, gorzko się myli. Nikt nie będzie w taki sposób zwracał się do Riddle, szczególnie taka niemota jak Pucey. Nie po to on stara się jej pomóc pozbierać po tym wszystkim, żeby jakiś kretyn to niszczył.

- Prawda w oczy kole. Zachciało się awansu dla ojczulka to teraz się męcz.

Dla Dracona zdecydowanie przebrała się miarka. Już zamierzał ręcznie nauczyć Adriana rozumu, gdy poczuł jak czyjaś drobna dłoń łapie go za przedramię.

- Uspokój się, to nie jest dobre rozwiązanie.

Hermiona bezbłędnie odczytała zamiary Dracona i teraz usilnie starała się skupić na sobie jego uwagę, aby nie doszło do rękoczynów. Słowa Puceya’a sprawiły jej przykrość, jednak nie dała tego po sobie poznać. Zdawała sobie sprawę, że ludzie wciąż gadają, oceniają ją, snują coraz to nowsze teorie na temat tego, dlaczego Draco w ogóle z nią jest. Większość skłaniała się ku temu, że w ten sposób zamierza wkupić się w łaski Voldemorta. Draco nie dawał jej powodów do zwątpienia w jego szczere intencje, lecz świadomość, iż ludzie uważają, że nie mógłby tak po prostu się nią zainteresować, sprawiała jej niemal ból. Wciąż ją oceniano; za rodzinę, o której nic nie wiedzieli, za związek, który nie powinien ich interesować, za zachowanie, którego przyczyny nie znali.

Draco jeszcze przez chwilę gromił wzrokiem Pucey’a, po czym zwrócił się w kierunku Hermiony, która przyglądała mu się niepewnie. Gdyby nie ona Adrian już dawno zaliczyłby bliskie spotkanie z jego pięścią. Nie chciał jednak przestraszyć Riddle swoim wybuchem. Za wszelką cenę starał się ochłonąć, powtarzając sobie, że ta łajza jeszcze mu za wszystko zapłaci. Niestety pozbawiony instynktu samozachowawczego Pucey postanowił dolać oliwy do ogni, niwecząc plany Dracona o późniejszej zemście.

- A może ona tylko przy ludziach taką cnotkę zgrywa? Co powiesz, Malfoy? Czyżby…

Adrian nie dokończył. Jednym szarpnięciem Draco wyrwał się z uścisku Hermiony, a w następnej sekundzie jego pięść wylądowała na szczęce przeciwnika. To wystarczyło, aby ku przerażeniu Hermiony między chłopkami wybuchała bójka.

- Przestańcie, natychmiast się uspokójcie!

Krzyki Hermiony nie przyniosły żadnego rezultatu. Panowie szarpali się i okładali z coraz większą zawziętością. Draco ogarnięty furią stał się zupełnie głuchy na jej słowa. Hermiona już zamierzała sama rozdzielić chłopaków, gdy ku nim zdecydowanym krokiem ruszyli Teodor i Blaise. Zgodnie uznali, że to najwyższy czas na interwencję. Zaczęli rozdzielać okładających się chłopaków, co jednak wcale nie okazało się takie łatwe.

- Jeszcze raz choćby pomyślisz o Riddle, a twoi starzy będą mieli problem z zidentyfikowaniem zwłok, śmieciu!

Darł się wniebogłosy Draco, nie zważając na Notta, który za wszelką cenę starał się go odciągnąć od Adriana. Gniew zapewnił mu nadludzką siłę. Nigdy nie tolerował dogryzania Riddle, lecz po ostatnich wydarzeniach stał się jeszcze bardziej wyczulony na tym punkcie, tym bardziej biorąc pod uwagę fakt, czego one dotyczyły. Hermiona sobie na to nie zasłużyła.

- Co tu się dzieje?!

Nagle tłum uczniów rozstąpił się, robią przejście profesorowi Flitwickowi, który właśnie przybył na zajęcia. Był zszokowany i oburzony tym, co zastał, szczególnie iż trafił na moment, kiedy to Draco bezceremonialnie złamał nos swojego przeciwnika, za którego natychmiast puściła się krew.

- Proszę się natychmiast uspokoić!

Profesor jednym machnięciem różdżki wyczarował tarczę, która oddzieliła od siebie uczestników bójki. Obaj odrzuceni siłą zaklęcia nieco się zachwiali, ale nie upadli. Flitwick spojrzał na nich z jawną dezaprobatą. Obaj prezentowali się żałośnie. Pomięte koszule, czerwone plamy na twarzach, które już niebawem miały przeobrazić się w siniaki, rozcięty łuk brwiowy i warga u Dracona oraz rozwalony nos Adriana. To wszystko składało się na obraz nędzy i rozpaczy.

- Proszę natychmiast wyjaśnić, co tu zaszło!

- Ten pomyleniec rzucił się na mnie z pięściami.

- Uważaj na słowa, bo nawet w Mungu nie będą mieli co składać.

Gdyby nie bariera dzieląc go od Adriana, Draco ponownie by się na niego rzucił. Wolał jednak nie ryzykować bliskiego spotkania z wyczarowanym murem. Już i tak czuł, że jego twarz jest w opłakanym stanie, co i tak niewiele go aktualnie obchodziło.

- Czy to prawda, panie Malfoy?

- Ta gnida obrażała Riddle.

- To nie moja wina, że twoja niunia to…

- Skończ, a cię zabiję!

- Dość tego! Nie będziemy w ten sposób rozmawiać. Obaj natychmiast marsz do dyrektora. Pannę Riddle również zapraszam z nami.

Hermiona pobladła na słowa profesora. O niczym innym nie marzyła, jak po publicznym upokorzeniu, trafić na dywanik do dyrektora, który za punkt honoru obrał sobie udręczenie jej. Starała się pocieszyć myślą, że nie będzie tam sama, ale to na niewiele się zdawało. Idąc za Flitwickiem na siódme piętro, czuła się niczym skazaniec prowadzony na ścięcie. Nie zwracała najmniejsze uwagi na kroczących po obu jej stronach chłopaka, których postanowiła od siebie oddzielić. Wolała nie dopuścić do kolejnej bójki. To nie był sposób na rozwiązywanie problemów, co musiała koniecznie uświadomić Draconowi. Najpierw jednak przyjdzie jej się zmierzyć z Dumbledore’em. Do jego gabinetu dotarli w ciszy. Na miejscu czekał na nich Snape, którego Flitwick nie wiadomo kiedy wezwał.

- Jednego dnia nie możecie wytrzymać bez awantur?

Zapytał od razu wyraźnie niezadowolony Severus. Czasami zastanawiał się, czy dla jego podopiecznych tydzień bez wizyty u dyrektora zalicza się do straconych. Jakby naprawdę nie miał ciekawszych zajęć od wyciągania tych smarkaczy z kłopotów.

Snape nie czekając na odpowiedz, podał hasło i jako pierwszy ruszył po schodach. Dotarłszy na miejsce zapukał trzykrotnie, oczekując na pozwolenie.

- Proszę.

Snape otworzył drzwi, przepuszczając w nich podopiecznych. Z duszą na ramieniu jako pierwsza weszła Hermiona. Jej wzrok od razu natrafił na siedzącego za biurkiem dyrektora. Albus zdawał się obojętny na jej przybycie, choć mogłaby przysiąc, że ujrzała jakiś dziwny błysk w jego oczach, który natychmiast jednak znikł.

- Witam. Co was do mnie sprowadza, moi drodzy?

Albus wstał z krzesła, rozkładając ręce tak, jakby chciał ich wszystkich objąć. Hermionie zrobiło się niedobrze na dźwięk jego dobrotliwego głosu. Ten szaleniec zdawał się cierpieć na rozdwojenie jaźni. To niemożliwe, aby tak diametralnie się zmieniać w zależności od okoliczności. Trzeba jednak przyznać, że Dumbledore był w tym cholernie dobry. Nie wzbudzając podejrzeń, stał się guru magicznego świata, gdy tymczasem starał się wyłącznie zetrzeć z powierzchni ziemi jej rodzinę.

- Pan Pucey i pan Malfoy wszczęli na korytarzu bójkę z powodu panny Riddle.

Wyjaśniał profesor Flitwick, gdy wszyscy przybyli stanęli przed biurkiem dyrektora. Albus omiótł wzrokiem trójkę uczniów. Chłopcy istotnie wyglądali jak po bójce, jednak nimi starzec interesował się najmniej. Swą uwagę skupił na Hermionie. Stała nerwowo wykręcając sobie place i patrząc wszędzie byle nie na niego.  Bała się go. Doskonale. Powinna się go lękać, drżeć na sam dźwięk jego imienia. Ten strach ją zniszczy, a on tylko ukróci jej męki.

- Panowie, panna Riddle to oczywiście ładna i inteligentna dziewczyna, ale nie tędy droga. Nie zaimponujecie jej bójkami.

Albus jakby zupełnie przecząc swym mrocznym myślom, uśmiechnął się dobrotliwie do uczniów, którzy wytrzeszczyli na niego oczy.

- Jakie zaimponować?! Ta szumowina obrażała moją dziewczynę, więc dostał to, na co zasłużył.

Oburzył się Draco, gdy tylko pierwszy szok minął. Czy temu dziadowi już zupełnie odwaliło? Na samą myśl, że Pucey, czy też inny patałach starałby się zaimponować Riddle, krew go zalewała. Wszyscy go teraz pouczali, a prawda jest taka, że na jego miejscu zachowaliby się tak samo. Może trochę go poniosło, ale na pewno tego nie żałował. Podświadomie chciał pokazać Hermionie, że jest w stanie ją obronić. Że nie pozwoli zrobić jej krzywdy.

- Pana pobudki, panie Malfoy, niewiele nas obchodzą. Bójki są zakazane.

Snape postanowił się wtrącić, widząc, że dyrektor może tylko pogorszyć sprawę. Te nabuzowane szczeniaki gotowe ponownie się na siebie rzucić.

- Zabronione, zabronione. Zabronione to powinno być trzymanie w szkole takich…

- Licz się ze słowami, Malfoy, bo twoja gęba może wyglądać jeszcze gorzej.

- Dawaj, cwaniaku.  

- Draco, uspokój się.

Powiedziała Hermiona, łapiąc za ramię Dracona, który już zamierzał ruszyć ku stojącemu po jej drugiej stronie Adrianowi. Za bójkę w gabinecie dyrektora mogło im się naprawdę oberwać. Jakby już nie mieli wystarczających kłopotów. Draco momentalnie się zatrzymał, słysząc jak Riddle wymawia jego imię. Nie robiła tego często, o ile w ogóle, a była to całkiem miła odmiana.

- W porządku.

Skapitulował w końcu Draco, odkładając dowalenie Adrianowi na później. Lepiej dla tego idioty, żeby się do niego nie zbliżał, bo w przeciwnym razie nawet się nie zastanowi, czy powinien dać mu kolejną nauczkę. Hermiona przyjrzała mu się badawczo, lecz istotnie zdawał się opanować. Powoli puściła jego rękę, po czym zamierzała skierować wzrok na dyrektora, lecz co innego przykuło jej uwagę. Na ścianie za Draconem znajdowały się otwarte na oścież drzwi. jednak to, co znajdowało się w pomieszczeniu za nimi, przykuło uwagę panny Riddle. Po jej głowie krążyły setki myśli, aż w końcu doznała olśnienia.

- Tak jak wspomniał profesor Snape bójki są zakazane, dlatego jestem zmuszony odjąć panom po dwadzieścia punktów. Ponadto dziś o dwudziestej stawicie się u pana Filcha. Z pewnością znajdzie wam jakieś zajęcie na wieczór. Myślę, że to wszystko. Severusie, zostań na chwilę.

- Oczywiście, dyrektorze.

- Reszta jest wolna.

Dopiero słowa Albusa wybudziły Hermionę ze swego rodzaju transu i odwróciła wzrok od otwartych drzwi. W jej głowie kołatało się tyle myśli, iż z ulgą przyjęła fakt, że mogą opuścić gabinet.

- Do widzenia.

Pożegnali się uczniowie, po czym za profesorem Filiusem opuścili siedzibę Dumbledore’a.

- Panowie pójdą ze mną do Skrzydła Szpitalnego, a pannę Riddle proszę o powrót do klasy i poinformowanie kolegów, iż niebawem wrócę.

Oznajmił Flitwick, gdy znajdowali się już na korytarzu. Ta dwójka zdecydowanie potrzebowała pomocy pani Pomfrey.

- Nic mi nie jest, wracam z Riddle.

Sprzeciwił się natychmiast Draco, ani myśląc udać się do Skrzydła Szpitalnego. Nic wielkiego mu się nie stało, a poza tym Hermiona w żadnym wypadku nie mogła sama wałęsać się po zamku.

- Pański wybór.

Profesor uznał spieranie się z uczniem za bezcelowe. Skoro nie chciał pomocy jego sprawa. Poza tym rany Dracona przedstawiały się o wiele lepiej, niż krwawiący wciąż nos Adriana. Gdy profesor i Pucey zniknęli za zakrętem, niespodziewanie Hermiona złapała Dracona za rękę, po czym ruszyła w przeciwnym kierunku.

- Na zaklęcia chyba nie w tę stronę.

Zwrócił jej uwagę Draco, posłusznie jednak podążając za nią. Coś mu się tu nie podobało. Riddle zachowywała się jakoś dziwnie. Była jakby nieobecna. Szła przed siebie, nieświadomie coraz bardziej przyspieszając. Niby nic takiego, ale z jakiegoś powodu Draco czuł, że szykują się kłopoty.

- Musimy porozmawiać.

Z ust Hermiony padły słowa, które nigdy nie oznaczały niczego dobrego. tylko co stało się tym razem. Czyżby chodziło jej o tę bójkę? Trochę go poniosło, ale w końcu stanął w jej obronie, więc chyba należała mu się jakaś taryfa ulgowa.

Draco do tego stopnia pogrążył się w rozmyślaniach, iż nawet nie zauważył, kiedy Hermiona zatrzymała się i otworzyła jakieś drzwi. Jakie było jego zdziwienie, gdy okazało się, że prowadzą one do składziku na miotły, którego wymiany nie były zbyt imponujące.

- Co ty chcesz robić w tej rupieciarni?

Zapytał zdziwiony Draco, gdy Hermiona zaciągnęła go do schowka, zamykając za nimi drzwi, przez co w pomieszczeniu zapanowała zupełna ciemność.  Panna Riddle nie odpowiedziała od razu. Zamiast tego wytworzyła na dłoni ogień, który dał im nieco światła. Następnie wyciągnęła różdżkę i za jej pomocą wyciszyła i zamknęła pomieszczenie.

- Zaczynam się ciebie bać.

Podsumował Draco, gdy Hermiona z podpaloną ręką zwróciła się w jego stronę.

- Wolę mieć pewność, że nikt nas nie podsłucha.

- Chyba nie chcesz się na mnie wściekać za tę bójkę? Dostał to na co zasłużył, więc…

- Co? Nie, nie o te wasze wybryki mi chodzi.

Draco spojrzał na Hermionę nieco urażony. To on się dla niej bije, narażając się na szwank i szlaban, a ona uważa to za wybryk. Nie spodziewał się owacji na stojąco, czy też łzawych podziękowań, ale może odrobiny wdzięczności.

- W takim razie, o co?

- Musimy się włamać do gabinetu Dumbledore’a.

W pierwszej chwili Draco zaniemówił. Na pewno słuch go zawodzi i Riddle nie powiedziała właśnie tego, co usłyszał.

- Jaja sobie robisz.

- Jestem jak najbardziej poważna. Posłuchaj, tam…

- Czekaj, czekaj, ty mi chyba nie chcesz powiedzieć, że zamierzasz się włamać do Dropsa.

Teraz Draco czuł autentyczny niepokój. Czy tej dziewczynie kompletnie odwaliło? Po jaką cholerę zamierzała napadać na gabinet największego wroga swojego ojca? To istne szaleństwo. Czy ona nie zdawała sobie sprawy z konsekwencji w razie porażki? Z takiego gówna nawet Snape by ich nie wyciągnął.

- Dokładnie to chcę ci powiedzieć, ale oczywiście nie dajesz mi skończyć. Widziałam jego bibliotekę. Na pewno ma tam całą masę książek, których nie dostaniesz w byle księgarni. To jedyne miejsce w szkole, gdzie jeszcze możemy znaleźć coś na temat Księgi Ludzi Lasu.

Głos Hermiony niemal drżał z ekscytacji. Po takim czasie w końcu natrafiła na jakiś trop. Przecież o taki oczywiste. Kto jak nie dyrektor mógł posiadać informacje na temat ludu niegdyś zamieszkującego tereny jego szkoły. Musieli tylko dobrać się do jego księgozbioru. Jeszcze nie wiedziała, jak to zrobią, ale to nieistotny szczegół. Najważniejsze, że ruszą z miejsca.

Teraz Draco rozumiał, skąd u Riddle taki pomysł, co nie oznaczało, że przestał go uważać za szaleństwo. Zdawał sobie sprawę, że za wszelką cenę chce znaleźć tę księgę, ale są pewne granice. Jak ona to sobie wyobrażała? Gabinet Dropsa to nie miejsce, gdzie można sobie od tak wejść, wziąć coś i wyjść.

- Ja rozumiem, że zależy ci na tym tomiszczu, ale to już przegięcie. Dumbledore nas rozszarpie jak coś pójdzie nie tak. Nawet nie masz pewności, że coś tam znajdziemy.

- Mam przeczucie.

- Czy do ciebie w ogóle dociera, co mówię?! Nie będziemy się włamywać do żadnego gabinety, tylko dlatego, że ty masz przeczucie!

 Draco i Hermiona stali naprzeciwko siebie, gromiąc się wzrokiem. Chłopak kątek oka zauważył, że płomień na dłoni Riddle znacznie się powiększył, co świadczyło o jej zdenerwowaniu.

- Nie chcesz mi pomagać, twoja sprawa, ale nie próbuj mi przeszkadzać, bo zrobię to z twoją pomocą, czy bez.

Oświadczyła w końcu Hermiona pełnym wyrzutu głosem. Nie tego się spodziewała. Zdawała sobie sprawę, że to co zamierza jest ryzykowne, ale mogli w ten sposób naprawdę wiele zyskać. Księgozbiór Dumbledore’a to ich ostania nadzieja. Malfoy niestety zdawał się tego nie rozumieć. Nie zamieszała go jednak do niczego zmuszać. Zdjęła z komórki wszelkie zaklęcia, po czym zgasiwszy dłoń, opuściła ją.

- Salazarze, dopomóż…

Westchnął ciężko Draco, przejeżdżając ręką po twarzy. Zrezygnowany ruszył za Hermioną, która ostentacyjnie go ignorowała. I niech ktoś mu powie, że momentami nie zachowywała się jak dziecko. Musiała zdawać sobie sprawę, że to co zamierza jest cholernie niebezpiecznie, ale i tak upierała się przy swoim, pozostawiając mu dwa wyjścia. Alternatywa pierwsza: zamknąć Riddle w jej pokoju, uniemożliwiając jej tym samym samotne eskapady, za co czekałby go rychły zgon. Alternatywa druga to pomóc jej i pilnować, aby nie wpakowała się w kłopoty. „Za jakie grzechy mnie to spotyka?”, pomyślał pogodzony ze swym losem Draco, po czym zastąpił Hermionie drogę, zmuszając ją w ten sposób do zatrzymania się.

- Pomogę ci, wariatko, ale bez dobrego planu i pewności, że nas nie złapią w nic się nie pakujemy.

Oznajmił stanowczo Draco, przez co kąciki ust Hermiony nieznacznie się uniosły. Szybko poszło. Malfoy mógł sobie strzelać fochy, ale prędzej, czy później i tak odpuszczał, o czym nie musiał wiedzieć, aby myślał, że działają na jego warunkach. Przynajmniej nie ucierpi jego męska duma, a ona w spokoju zajmie się obrabowaniem Dumbledore’a.

- Przyjdź do mnie po lekcjach. Musimy się za to zabrać od razu.

„Zabawę czas zacząć.”, pomyślał zrezygnowany Draco, doskonale wiedząc, co go czeka. Ten szatański błysk w oku Riddle mówił sam za siebie. Gdyby tu nie chodziło o Dropsa zapewne by współczuł gościowi, który znalazł się na celowniku Riddle.

Witam

Nawet nie wiecie jak strasznie się cieszę, że do Was wracam. Ta bardzo brakowało mi Was, bloga, demonów i w ogóle wszystkiego. Na szczęście sesja już niemal za mną. Został mi jeden egzamin i przedmiot do poprawy, ale to nie ważne. Liczy się to, że wracam tutaj.

Już o samym rozdziale to jest on średniej długości. W zasadzie wprowadza nas on w dalszą akcje, która z pewności będzie bardziej wciągająca, o czym sami się przekonacie.

Jeśli chodzi o datę publikacji kolejnego to są dwie opcje. Pierwsza przed 11 lipca. Po tym dniu szykuje mi się tygodniowy wyjazd, podczas którego nie będę miała dostępu do Internetu. Jeśli się nie wyrobię rozdział pojawi się do 24 lipca maksymalnie, choć raczej nastąpi to wcześniej.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Laf