3. Klucz do prawdy

Tom gwałtownie zerwał się z miejsca, patrząc na żonę, jakby ją widział po raz pierwszy w życiu.

— Julianne, przecież wiesz, że…

— Jak ty możesz tego nie widzieć?! Własnych oczu nie poznajesz?! Jak mogłeś nie rozpoznać naszej córki?!

Krzyczała pani Riddle, odgarniając włosy z pobladłej twarzy Hermiony. Nie mogła uwierzyć, że leży przed nią jej mała córeczka. Zawsze wiedziała, że ona gdzieś jest i żyje. Nie zrażało jej nawet to, co mówił Tom. Była matką i nikt nie mógł zagłuszyć jej instynktu. Czekała cierpliwie tyle lat, szukając swojego dziecka, a teraz jej maleńka Margaret jest tu w ich domu, czyli tam, gdzie powinna być od zawsze. Lord czuł się kompletnie zdezorientowany. Julianne bardzo przeżyła utratę córki. Od szesnastu lat nie było dnia, aby nie wspominała o niej i nie snuła planów, gdzie może się teraz znajdować. Znosił to cierpliwie, bo wiedział, jak bardzo cierpi, ale teraz nie mógł tego zignorować.

— Zabierzcie Notta i wyjdźcie stąd, natychmiast.

Nakazał lodowatym głosem Lord, zdając sobie sprawę, że śmierciożercy nadal tu są i obserwują wszystko z niekrytym szokiem. Znali jego historię, przynajmniej tę oficjalną wersję, więc teraz mieli prawo być zdziwieni. Słysząc jednak rozkaz Toma, natychmiast opuścili pomieszczenie, zabierając ze sobą nadal nieprzytomnego Daniela. Coś w głosie Riddle’a mówiło im, że lepiej mu się nie narażać. Gdy drzwi się za nimi zamknęły, Tom podszedł do żony i domniemanej córki. Dla niego ta sytuacja była kompletnie absurdalna.

— Julianne, to, że ona ma brązowe oczy, o niczym nie świadczy. Doskonale wiesz, co powiedział ten bydlak.

— Ile ma lat?

Zapytała nieugięta kobieta ani myśląc odpuścić. Była pewna swego, a że do ustępliwych nie należała, zamierzała udowodnić mężowi swoje racje.

— Szesnaście.

Odpowiedział niechętnie Tom, wiedząc, ku czemu to zmierza.

— Zaskakujący zbieg okoliczności, nie sądzisz?

— Julianne…

— Poczekaj.

Przerwała mu pani Riddle, wpadając na pewien pomysł. Delikatnie odgarnęła włosy z szyi Hermiony, aby mieć dobry widok na jej kark. 

— Spójrz na to i teraz powiedz, że to nie Margaret.

W głosie Julianne dało się słyszeć nutkę zarówno radości, jak i triumfu. Tom niechętnie spełnił jej prośbę i zamarł niczym rażony gromem.

— To niemożliwe…

Szepnął sam do siebie, widząc tuż za uchem dziewczyny trzy małe pieprzyki ułożone w pionowej linii, dokładnie takie same, jakie miała ich maleńka córeczka. W tym momencie teoria Julianny stała się o wiele bardziej prawdopodobna. Po tylu latach doczekali się przełomu i to nie byle jakiego. Szesnaście lat, tyle minęło od odebrania im Margaret. Pamiętał, jakby to było wczoraj. Zaledwie miesiąc mieli ją dla siebie, a potem wszystko zaczęło się walić. Czyżby teraz naprawdę miała do nich wrócić? Ten medal posiadał jednak dwie strony. Jeśli to prawda, a jego córką jest Hermiona Granger, jego sytuacja stała się, co najmniej beznadziejna. Ta dziewczyna uważa go za potwora i przez większą część życia nienawidzi. Należy do Zakonu, co czyniło z niej osobę bliską Dumbledore’owi. Gwoździem do trumny był fakt, że zaledwie kilka minut temu jeden z jego ludzi torturował ją na jego wyraźny rozkaz. Czy mogło być jeszcze gorzej?

— Owszem, możliwe i wiesz o tym tak samo dobrze, jak ja.

Oznajmiała stanowczo Julianne, podnosząc się z podłogi. Wyciągnęła różdżkę i wyczarowała nosze. Delikatnie również za pomocą magii umieściła na nich ciało Hermiony i lewitując je za sobą, skierowała się w stronę wyjścia.

— Sprowadź Severusa i przyślij go do ostatniej sypialni w zachodnim skrzydle.

To powiedziawszy, zniknęła za drzwiami, a zaraz za nią nosze. Tom westchnął ciężko, usiłując zebrać myśli. Sytuacja, w której się znaleźli, była beznadziejna, a co gorsza nie miał pojęcia, jak z niej wybrnąć.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

— Co z nią, Severusie?

Zapytała zatroskana Julianne, gdy Snape opatrzył plecy Hermiony i zabrał się za jej nogę.

— Nic jej nie będzie.

Snape nie podzielał zdenerwowania kobiety i w spokoju robił swoje. Gdy Tom go wezwał i opowiedział wszystko, doznał szoku, ale rzecz jasna nie dał tego po sobie poznać. W tym jednak przypadku taka reakcja był jak najbardziej na miejscu. Hermiona Granger, przyjaciółka Pottera, kujonka z Gryffindoru okazała się córką samego Toma Marvola Riddle’a. Świat się kończy.

— Kiedy się obudzi?

— Niedługo.

Po tych słowach nastała cisza. Severus kończył opatrywać nogę Hermiony, a Julianne po prostu na nią patrzyła. Nie mogła oderwać od niej wzroku. Tyle lat czekała na ten dzień. Jej mała Margaret w końcu była tam, gdzie powinna, czyli przy niej. Nie miała wątpliwości co do tego, że ta dziewczyna jest jej córką. Te brązowe oczy, tak podobne do tych dawnych Toma i rysy twarz takie, jak jej. Od zawsze wiedziała, że ona wróci, to kolejny dowód na to, że nie warto tracić nadziei, którą tak potępiał Tom.

— Skończyłem.

Oznajmił w końcu Snape, zbierając swojej rzeczy. Nim wyszedł, jeszcze raz spojrzał na Julianne, która siedziała na skraju łóżka, z fascynacją wpatrując się w nieprzytomną dziewczynę. Trochę jej współczuł. Wiedział, jak bardzo pragnęła odzyskać córkę, ale był też świadomy, jaka jest Granger i, że jeśli będzie się zachowywać jak zwykle, to Riddle’om nie pójdzie z nią łatwo.

Gdy Snape w końcu otworzył drzwi, aby opuścić sypialnie, po drugiej stronie zastał Toma. Wystarczyło im jedno spojrzenie, aby wiedzieć, że myślą o tym samym.

— Powodzenia.

To jedyne, co powiedział Severus, nim wyszedł z pokoju. Lord nie odpowiedział nic, tylko zamknąwszy drzwi, podszedł do żony i położył jej jedną dłoń na ramieniu.

— Julianne, musimy porozmawiać.

Zaczął, wiedząc, iż musi uprzedzić żonę o trudnej sytuacji, w jakiej się znaleźli. Zatajenie tego nie wchodziło w grę. Musiał ją na to przygotować.

— Opowiedz mi o niej.

Julianne zdawała się nie usłyszeć wypowiedzi Toma. Była zbyt zafascynowana córką, aby wyczuć niepokój męża. Tom westchnął ciężko, lecz nie mógł jej odmówić. Nie po tylu latach czekania. Julianne jako jedyna osoba na tym świcie potrafiła w nim obudzić resztki człowieczeństwa.

— Nazywa się Hermiona Granger, należy do Gryffindoru i przyjaźni się z Potterem, co świadczy o tym, że jest po stronie Dumbledore’a.

— Wyjaśnimy jej wszystko i zrozumie.

Optymizm pani Riddle nie znał granic, jednak Tom nie dał się nim zarazić.

— Ty chyba mnie nie zrozumiałaś. Ona jest po stronie Zakonu, co jest równoznaczne z tym, że mnie nienawidzi.

— Gdybyś przestał terroryzować ludzi, nie mielibyśmy tego problemu.

— Znowu chcesz się o to kłócić?

Głos Lorda stał się nieco ostrzejszy. Nienawidził, gdy ktoś go pouczał, a tak się składa, że Julianne była jedyną odważającą się na to osobą.

— Tak, bo doskonale wiesz, że tego nie popieram. Sam pracujesz na to, żeby ludzie uważali cię za potwora.

— Ja realizują swoje idee i buduję lepszy świat właśnie dla nas.

— Mordując ludzi i sprawiając, że wszyscy się ciebie boją?

Lord nie zdążył odpowiedzieć, gdyż nagle do ich uszu dotarł przeciągły jęk. Jak na komendę spojrzeli na leżącą dziewczynę, która zaczęła się poruszać. Hermiona powoli odzyskiwała przytomność, nie do końca wiedząc, co się z nią dzieje. Bardzo powoli wracały do niej wcześniejsze wydarzenia, lecz coś było nie tak. Ból, który odczuwała zarówno w nodze, jak i plecach niemal zniknął, a do tego było jej wygodnie, co świadczyło o tym, że nie leży już na podłodze. Przez chwilę myślała, że umarła, lecz szybko wykluczyła tę opcję. Jedynym sposobem na sprawdzenie, co się z nią dzieje, było otworzenie oczu. Powoli zaczęła uchylać powieki, lecz niemal natychmiast je zamknęła z powodu oślepiającego światła. Spróbowała raz jeszcze i tym razem się udało. Spojrzała w lewo i ku jej zaskoczeniu zdała sobie sprawę, że jest w jakimś pokoju, a do tego leży na łóżku.

— Co tu się dzieje?

Szepnęła sama do siebie nieświadoma, że w pomieszczeniu jest ktoś jeszcze.

— Witaj, Margaret.

Na te słowa Hermiona gwałtownie podniosła się do pozycji siedzącej, czego od razu pożałowała, gdyż ból w głowie odnowił się ze zdwojoną siłą. Syknęła cicho, kładąc dłoń na czole. Była osłabiona i to bardzo, a do tego nie miała pojęcie, gdzie jest i, co się z nią stanie.

— Połóż się, kochanie, musisz odpoczywać.

Hermiona spojrzała w kierunku, skąd dochodził głos i była przekonana, że ma halucynacje. Na brzegu łóżka, w którym aktualnie leżała, siedziała ta sama kobieta, która przerwała jej tortury, a za nią stał nie kto inny jak Lord Voldemort.

— Co tu się dzieje?

Zapytała ponownie Hermiona, odsuwając się na drugi koniec łóżka, które swoją drogą było naprawdę sporę.  

— Już nic ci nie grozi.

Odpowiedziała spokojnie Julianne, uśmiechając się promiennie. Gdyby nie sytuacja, w jakiej znalazła się, Hermiona mogłaby nawet poczuć sympatię do tej kobiety. Pomimo swojej wyniosłej postawy sprawiała wrażenie dobrej i czułej osoby. Było tylko jedno „ale”, czy ktoś przebywający w twierdzy Voldemorta, mógł być dobry?

— Co ja tu robię i kim pani jest?

— Przeniosłam cię tu, gdy straciłaś przytomność. Strasznie cię przepraszam za mojego męża. Bywa porywaczy, a poza tym nie poznał cię.

Nic z wypowiedzi tej kobiety nie było dla Hermiony jasne. Po co ona ją tu przeniosła? Czyją żoną była i co miała na myśli, mówiąc, że jej mąż jej nie poznał? Jako pierwsze zdecydowała się zadać drugie pytanie.

— Pani jest żoną Notta?

Julianne słysząc te słowa, zaśmiała się krótko, czym jeszcze bardziej zdezorientowała Hermionę.

— Nie, kochanie, nazywam się Julianne Riddle.

W pierwsze chwili panna Granger myślała, że to żart, lecz sekundy mijały, a nikt się nie śmiał. Przecież to niemożliwe. Że niby Voldemort jest żonaty? Większej bzdury w życiu nie słyszała. Jej mózg pracowała na najszybszych obrotach, lecz jedyne, co jej przychodziło do głowy to podstęp.

— Czego ode mnie chcecie?

Zapytała prosto z mostu, a jej głos stał się nieco ostrzejszy.

— Musimy ci o czymś opowiedzieć…

Zaczęła Julianne, dobierając w głowie odpowiednie słowa. Wiedziała, że od tego, co teraz powie, zależy wszystko.

— To, co powiem, może ci się wydać absurdalne i niedorzeczne, ale proszę, abyś wysłuchała mnie do końca.

Hermiona była zbyt skołowana, aby odpowiedzieć cokolwiek, dlatego skinęła tylko głową. Nie wiedziała, dlaczego się zgodziła, ale jak widać nawet w tak absurdalnych sytuacjach, ciekawość była silniejsza od rozsądku.

— Szesnaście lat temu urodziła nam się córka, Margaret. Niestety mój mąż miał wrogów, którzy nam ją odebrali. Zostałam sama może na godzinę i właśnie wtedy zjawił się Zakon, James Potter i Syriusz Black. Do dziś pamiętam widok ich twarzy chwilę przed tym, jak mnie oszołomili. Gdy się ocknęłam, Margaret już nie było. Szukaliśmy jej, ale na próżno, zaginął po niej wszelki ślad. Wszystko wskazywało na to, że nie żyje…

Julianne mówiąc to wszystko, miała łzy w oczach. Ile razy by nie wracała do tego dnia, zawsze bolało to samo. Właśnie wtedy straciła swój najcenniejszy skarb, ale to przeszłość, bo teraz wszystko miało się zmienić.

— Po co pani mi to mówi?

Zapytała Hermiona, starając się ukryć emocje, jakie wywołała w niej ta historia. Rozsądek krzyczał wręcz, że zamiast słuchać tych bzdur, powinna myśleć, jak się stąd wydostać. Coś jednak w oczach tej kobiety utwierdzało ją w przekonaniu, że ona nie kłamie. Przepełniały je ból i rozpacz, których tylko głupiec by nie dostrzegł. Nie zmieniało to jednak faktu, iż ta historia była co najmniej dziwna. Lord Voldemort w roli ojca? Przecież to nawet brzmiało absurdalnie. Ten potwór, przed którym drżał cały świat, miałby spłodzić dziecko? Kolejna sprawa, udział Zakonu w tym wszystkim. Nie wierzyła w to, aby ktokolwiek z jego członków posunął się do porwania i zamordowania niewinnego dziecka. Może i płynęła w nim krew Riddle’a, ale nie dawało to nikomu prawa do mszczenia się na nim za grzechy ojca. Hermiona nie chciała wierzyć, że ktoś ze zwolenników Dumbledore’a byłby zdolny do czegoś takiego.

— Bo to ty jesteś naszą córką, Margaret.

Oznajmiła w końcu Julianne, nie spuszczając wzroku z dziewczyny. Hermiona wydawała się nie usłyszeć wypowiedzianych przez kobietę słów. Dopiero po chwili napiętej ciszy wybuchła histerycznym śmiechem, pozbawionym choćby krztyny humoru. Teraz była pewna, że to wszystko jest jakimś pokręconym snem, a przed nią siedzi para wariatów.

— Jesteście chorzy, jeśli myślicie, że w to uwierzę!

Oznajmiała w końcu Hermiona, gdy nieco się opanowała. Coraz mniej jej się to podobało i jedyne czego pragnęła, to stąd uciec.

— Margaret…

Zaczęła błagalnie Julianne, chcąc dotknąć ręki córki, lecz jedynym tego rezultatem było to, że Hermiona odsunęła się jeszcze dalej, patrząc na nią nieufnie.

— Nie mów tak do mnie! Cokolwiek knujecie i tak wam nic nie powiem! Możecie mnie od razu zabić, zamiast odstawiać te szopki!

Hermiona traciła nad sobą panowanie. Nie dość, że bała się jak cholera, to jeszcze ci szaleńcy chcieli jej wmówić, że jest ich córką. To był koszmar, z którego pragnęła się jak najszybciej wybudzić. Tom nie mówił nic, tylko stał, bacznie obserwując Hermionę. Powoli naprawdę zaczynał w niej widzieć Margaret. Miała wiele cech charakteru zarówno jego, jak i Julianne. Głównie dlatego bardzo szybko zdał sobie sprawę, że czymś takim niczego nie osiągną. Jeśli ta dziewczyna istotni jest do nich podobna, uporu i zawziętości jej nie brakuje. Potrzebowali planu, który opierałaby się na podstępie, a tak się składa, że on był mistrzem intryg i zamierzał to wykorzystać.

— W takim razie możesz odejść.

Powiedział nagle Riddle, a obie kobiety spojrzały na niego z szokiem wypisanym na twarzach.

— Co?!

Zapytały jednocześnie, nie wierząc w to, co usłyszały. Tom nie odpowiedział, tylko ściągnął z palca pierścień i sięgnął po różdżkę. Zaczął rzucać na niego jakieś zaklęcia, przez co błysnęło niebieski światło, które jednak niemal natychmiast zniknęło.

— Weź go. Jeśli będziesz chciała tu wrócić, dotknij go różdżka i powiedz „Riddle Manor”. Nie będziemy cię tu trzymać siłą, ale radzę się zastanowić, czy aby na pewno twoi „przyjaciele” są tak nieskazitelni, a szczególnie wielkie guru Dumbledore.

Wyjaśnił Tom, wyciągając w stronę dziewczyny rękę, na której spoczywał pierścień. Hermiona nie wiedziała, co ma zrobić. Uwierzenie w to, że Lord Voldemort chcę ją tak po prostu wypuścić ze swojej twierdzy, nie było łatwe. Co jednak miała do stracenia? Nawet jeśli to podstęp tak czy siak tu zginie, a skoro jest cień szansy, że będzie wolna, to czemu by nie spróbować? Ostatecznie ostrożnie wyciągnęła dłoń i pospiesznie zabrała pierścień, jakby bojąc się, że Tom ją skrzywdzi. Nie patrzyła na niego, dlatego nie mogła widzieć zadowolenia na jego twarzy. Gdy Hermiona założyła pierścień, Lord wydobył z kieszenie jej różdżkę i rzucił ją na łóżko.

— Dotknij go nią i powiedz miejsce, gdzie chcesz się znaleźć.

Nakazał, patrząc, jak Hermiona z ulgą chwyta magiczny patyk. Pomimo iż nie mogła go używać, czuła się lepiej, mając go przy sobie. Teraz zaczęła się zastanawiać, gdzie ma się udać. Nora odpada. Nie wyobrażała sobie spotkania tych wszystkich ludzi, a w szczególności Harry’ego i Rona. Miejsca swojego zamieszkania nawet nie brała pod uwagę. W końcu jednak wpadła na pewien pomysł. Dotknęła różdżką pierścienia i po raz ostatni spojrzała na Riddle’ów. Od Toma biła obojętność i wyniosłość, a jego szkarłatne ślepie nie wyrażały absolutnie nic. Julianne za to wyglądała na zdruzgotaną, a w jej oczach zaczęły się szklić łzy. Hermiona zdusiła w sobie współczucie dla tej kobiety i odwróciła wzrok.

— Ulica Pokątna.

Powiedziała cicho, po czym zniknęła bez śladu. Pani Riddle przez dłuższą chwilę wpatrywała się w miejsce, gdzie jeszcze niedawno siedziała jej córeczka.

— Jak mogłeś pozwolić jej odejść?

Zapytała łamiącym się głosem, odwracając się w stronę swojego męża.

— Wróci szybciej, niż myślisz.

Oznajmił wypranym z emocji głosem Tom, po czym wyszedł z pokoju, zostawiając żonę samą.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Hermiona wylądowała na ulicy i gdyby nie znajdująca się za nią ściana, zapewne by upadła, gdyż jej noga nadal nie była w idealnym stanie. Rozejrzała się dookoła i z ulgą stwierdziła, że naprawdę jest na Pokątnej. Zapadł już zmrok, lecz i tak wiedziała, gdzie się znajduje. Prawdę powiedziawszy, nie wierzyła, że się uda. Nadal, opierając się o ścianę, Hermiona wyciągnęła przed siebie dłoń i spojrzała na pierścień. Jej uwagę przykuł sporo czarny kamień, na którym widniał jakiś symbol w kształcie trójkąta. W pierwszej chwili chciała go zdjąć i wyrzucić, ale coś jej nie pozwalało, a mianowicie wątpliwości. Wzbraniała się przed tym, ale wbrew własnej woli zaczęła się zastanawiać, czy aby na pewno wszystko, co powiedziała Julianne Riddle to kłamstwo. Po co miałaby łgać, skoro i tak ją wypuścili? Naprawdę pragnęła wyrzucić ten pierścień i o wszystkim zapomnieć, ale nie mogła. Przez cały czas widziała zaszklone i przepełnione bólem oczy pani Riddle. Patrzyła na nią w taki sposób jak jeszcze nikt dotąd. Sprawiała wrażenie dobrej osoby, która wiele w życiu przeszła. Zastanawiała się tylko, jak taka kobieta mogła się związać z kimś takim jak Voldemort. W głowie Hermiony pojawiało się coraz więcej pytań, na które nie znała odpowiedzi. „…radzę się zastanowić, czy aby na pewno twoi „przyjaciele” są tak nieskazitelni, a szczególnie wielkie guru Dumbledore”. Dla niej Zakon właśnie taki był, nieskazitelny i dobry. Teraz jednak ta pewność zniknęła, szczególnie po tym, co zrobili jej przyjaciele. Ona poszła za nimi, aby nie wpakowali się w kłopoty, a oni co? Zostawili ją jak psa w momencie, gdy potrzebowała ich najbardziej. Zawsze ich broniła i pomagała bez względu na wszystko, lecz jak widać nie było warto. To wydarzenie, tylko utwierdziło ją w przekonaniu, że motto, którym starała się kierować, jest jak najbardziej prawdziwe, „Umiesz liczyć, licz na siebie”. Czy mało w życiu przeżyła, aby nie wiedzieć, że na ludziach nie można polegać? Po raz kolejny się zawiodła. Zawsze trzymała się na uboczu, w pewnym stopniu zaufała dwóm osobom, które na to nie zasługiwały. Załamana Hermiona nie widząc, co ma ze sobą zrobić, osunęła się po ścianie, ukrywając twarz w dłoniach. Co teraz? Prawda była taka, że nie miała dokąd pójść. Na tym świecie nie znalazła dla siebie miejsca. Jedynie w Hogwarcie czuła się jak w domu, ale tam nie mogła teraz wrócić. Siedziała tak, analizując wydarzenia z ostatnich kilku godzin. Najbardziej męczyła ją sprawa tajemniczej Margaret Riddle, którą rzekomo była. To jakiś absurd, ale… No właśnie, zawsze musi być to cholerne „ale”. Z każdą chwilą pojawiało się coraz więcej wątpliwości i pytań. Hermiona już wiedziała, że póki nie rozwiąże tej zagadki, nie zazna spokoju. Od czego jednak zacząć? Nie posiadała zbyt wielu informacji. Margaret zaginęła szesnaście lat temu, została porwana przez Jamesa Pottera i Syriusza Blacka…

— Oczywiście!

Krzyknęła nagle, doznając olśnienie. Ci dwaj mężczyźni byli kluczem do rozwikłania tej zagadki. Już wiedziała, gdzie musi się udać. Podniosła się z ziemi, uważając na nogę i zaczęła myśleć, jak ma się dostać do porządnego celu. Nagle jej wzrok padł na rękę, gdzie nosiła pierścień Voldemorta.

— Co mi szkodzi?

Szepnęła sama do siebie, wyciągając różdżkę. Dotknęła jej końcem pierścienia, po czym wzięła głęboki wdech. „Raz się żyję”, pomyślała, przymykając oczy.

— Dolina Godryka.

Powiedziała i poczuła, jak jej nogi odrywają się od podłoża. Gdy ponownie otworzyła oczy, znajdowała się w zupełnie innym miejscu.

— Udało się.

Stwierdziła nieco zdziwiona, rozglądając się dookoła. Na pierwszy rzut oka Dolina Godryka wyglądała jak normalne miasteczko. Skromne domki z mniej lub bardziej zadbanymi ogródkami. Teraz tylko musiała znaleźć ten konkretny dom, który ją interesował. Po chwili zastanowienia skierowała się w prawo. Gdzieś w końcu musiała zacząć. Kulejąc, ruszyła przed siebie, uważnie przyglądając się kolejnym budynkom. Była pewna, że bez problemu rozpozna dom Potterów i nie pomyliła się. Po dziesięciu minutach marszu dotarła do celu. Zatrzymała się przy furtce, przyglądając się budynkowi, a raczej jego ruinom. Znaczna część piętra była kompletnie zniszczona już od szesnastu lat. Ogród również nie prezentowała się najlepiej, lecz Hermiona nie przywiązywała do tego najmniejszej wagi. Musiała się dostać do środka. Tak jak przypuszczała, furtka była zamknięta, co ani trochę jej nie zniechęciło. Nie zamierzała tak łatwo odpuścić. Od tego, co tu znajdzie, zależało bardzo wiele, można by nawet rzec, że jej życie. Ogrodzenie nie należało do wysokich, dlatego postanowiła się tam dostać właśnie w ten sposób. Nie przewidziała tylko jednego. Wdrapanie się na murek nie sprawiło jej najmniejszego problemu, lecz gdy z niego zeskoczyła, po raz kolejny poczuła ostry ból w nodze.

— Cholera jasna.

Zaklęła, upadając na ziemię. Przez to wszystko zapomniała o złamanej nodze, którą nawet po leczeniu magią powinna oszczędzać. Spróbowała się podnieść, ale zaowocowało to jedynie tym, że ponownie upadła, a ból w nodze stała się nie do zniesienia. „Cudownie, nie dość, że tkwię na tym zadupiu, to jeszcze nie mogę chodzić”, pomyślała podłamana Hermiona i wtedy jej wzrok natrafił na leżący zaledwie metr dalej gruby, w miarę prosty kij. Nie myśląc wiele, sięgnęła po niego i dopiero wtedy z trudem, lecz zdołała się podnieść do pozycji pionowej. Może nie była to idealna podpora, ale musiała wystarczyć. W końcu kuśtykając, skierowała się w stronę domu. Na szczęście drzwi nie były zamknięte, dlatego bez trudu weszła do środka. Wnętrze również przypominało ruinę. W powietrzu unosiła się nieprzyjemny zapach stęchlizny i wilgoci. Większość mebli co prawda stała na swoim miejscu, ale był one spróchniałe i brudne. Ze ścian już dawno złuszczyła się farba, a ich koloru raczej nie dało się zidentyfikować. Czas zrobił tu swoje. Hermiona zaczęła się zastanawiać, gdzie powinna rozpocząć poszukiwania… „No właśnie, czego?”. Co chciała tu znaleźć? Szczerze to nie miała pojęcia, ale coś zrobić musiała. Wolała prawdę od tej potwornej niepewności. Ostatecznie zdecydowała się odnaleźć sypialnię Lily i Jamesa. Tam miała nadzieję znaleźć coś, co przynajmniej naprowadzi ją na jakiś trop. Z trudem wspięła się po schodach, gdyż na dolę znajdowały się tylko kuchnia, salon i łazienka. Piętro wyglądało jeszcze gorzej, gdyż jego znaczna część, łącznie z dachem, zostały zniszczone. Właśnie w stronę największych zniszczeń Hermiona skierowała swe kroki. Nie myliła się, ponieważ w pomieszczeniu pod gruzami dostrzegła szczątki łóżka.

— No to do roboty.

Hermiona z ciężkim westchnieniem pokuśtykało do czegoś, co zapewne kiedyś służyło jako szafa. Zaczęła przeszukiwać kolejne półki, co chwilę kaszląc z powodu unoszącego się w powietrzu kurzu. Znalazła wiele rzeczy: przeróżne ubrania, stare pergaminy i wiele innych nieistotnych pierdół. Poczuła lekki zawód, gdy ostatnia półka również okazała się wyłącznie składowiskiem gratów. Nieco zrezygnowana rozejrzała się po pokoju w poszukiwaniu następnego celu i wtedy coś przykuło jej uwagę. Na podłodze niedaleko szafki nocnej znajdywało się coś, w czym odbijało się światło księżyca wpadające przez dziurę w suficie. Zaintrygowana Hermiona podeszła bliżej i usiadła przy nowym znalezisku. Nie przejmowała się panującym tu brudem, ponieważ to teraz stanowiło najmniejszy z jej problemów. Wyciągnęła rękę i dotknęła – jak się okazało – metalowej kulki, przymocowanej do podłogi. Pociągnęła za nią, a jej oczom ukazała się niewielka skrytka, na której dnie spoczywał skórzany woreczek. Nie zastanawiając się ani chwili, sięgnęła po niego. Wysypała jego zawartość na podłogę i pierwsze, co przykuło jej uwagę to koperta. Spojrzała na adresata i zdziwiła się, widząc tam nazwisko Syriusza Blacka. Co list do niego robił w jakiejś skrytce w domu Potterów? Był tylko jeden sposób, aby uzyskać odpowiedź na to pytanie. Drżącymi palcami Hermiona otworzyła kopertę, wyciągając z niej list. Na szczęście atrament był jeszcze na tyle widoczny, aby mogła odczytać następujące słowa:

31.10. 1980 r.*

Drogi, Łapo.

Dumbledore chyba zaczyna coś podejrzewać. Wczoraj po raz setny wypytywał mnie o dokładny przebieg akcji. Mówiłem wszystko tak, jak ustaliliśmy, ale mam wrażenie, że on nam nie wierzy. Zaczynam mieć wątpliwości, czy dobrze zrobiliśmy, porywając tą małą. Ona niczemu nie zawiniła, a poza tym, nawet jeśli Voldemort jest potworem, nawet jemu nie życzyłbym czegoś takiego. Nie wyobrażam sobie, żeby nam ktoś miał odebrać Harry’ego. Wiem, że może Ci się to nie spodobać, ale zamierzam się dzisiaj spotkać z Riddle’em i powiedzieć mu, że ta mała jest u tych mugoli Grangerów. Nie wiem, co on zrobi, ale czuję, że nie potrafię inaczej. Patrząc na Harry’ego, widzę tą małą i nie mogę się pozbyć wyrzutów sumienia. Zaklęcie, które na nią rzuciliśmy, chyba da się cofnąć, więc odzyska moc. Przez te trzy miesiące nie było dnia, żebym nie myślał o tym wszystkim, ale ja tak dłużej nie mogę. Ta mała musi wrócić do swojej prawdziwej rodziny. Poza tym nie jestem pewien, czy ci mugole to odpowiedni ludzie do opieki nad dzieckiem, Coś mi się nie podoba w tych Grangerach. W każdym razie podjąłem już decyzję. Dziś Tom Riddle zjawi się u nas i pozna całą prawdę. Wierzę, że nie potępisz mnie za to, co zmierzam. Przykro mi, ale inaczej nie potrafię.

Twój przyjaciel

Rogacz

Hermiona nie była w stanie się ruszyć. Wpatrywała się w trzymany pergamin, nie wierząc w to, co przed chwilą przeczytała. Czyli Riddle’owie nie kłamali. Ale przecież to nie mogła być prawda! Z tego by wynikało, że przez całe życie żyła w kłamstwie, na dodatek popierając człowieka, który przyczynił się do jej koszmaru. Nie miała wątpliwości co do tego, że Riddle’owei mówili prawdę, nie po przeczytaniu tego listu. Kto by pomyślał, że kilkanaście zdań będzie w stanie zniszczyć czyjś świat? Myśli w głowie Hermiony szalały, a ona nie potrafiła nad nimi zapanować. W tym momencie wszystko wywróciło się do góry nogami. Nawet jej nazwisko i pochodzenie uległy zmianie. Zdruzgotana dziewczyna ukryła twarz w dłoniach, dając upust emocjom. Zbyt długo starała się być silna. Czuła pod palcami słone łzy spływające po jej policzkach. Nie mogła sobie wyobrazić, co będzie dalej. Pobiegnie do Riddle’ów i od dzisiaj stworzą szczęśliwą rodzinkę? Przecież to nawet brzmiało absurdalnie. Toma nienawidziła od zawsze i potępiała jego czyny, a Julianne poznała kilka godzin temu. Dla niej byli obcymi ludźmi, z którymi nie łączyło ją nic poza więzami krwi. Cóż za ironia, dziewczyna przez tyle lat gnębiona z powodu swojego pochodzenia okazuję się córką samego Lorda Voldemorta. Ta informacja jednak, zamiast cieszyć Hermionę wpędzała ją w jeszcze większą rozpacz. Jej pochodzenie, zamiast w jakikolwiek sposób pomóc, bez wątpienia jeszcze bardziej skomplikuję jej i tak niełatwe życie. Czemu Merlin ją tak kara? Nie prosiła się o to. Najchętniej zapomniałaby o wszystkich wydarzeniach minionego dnia i dalej żyła po swojemu. Jednak mimo usilnych starań nie potrafiła, nie umiała, nawet jeśli pragnęła tego z całego serca…

* Jest to data śmierci Potterów, w której rok została zmieniony na potrzeby opowiadania.

Witam.

W końcu trochę światła zostało rzucone na całą sprawę Hermiony i jej rodziny. Rozdział uważam za udany, ale chyba nie mnie to oceniać. Nie ukrywam, że bardzo zależy mi na waszych opiniach. Temat Hermiony Riddle to ciężki kawałek chleba, dlatego boję się trochę, jak będziecie odbierać tę historię. No ale nie będę Wam tu marudzić. Mam nadzieję, że moje obawy okażą się bezpodstawne. Zapraszam na rozdział w następny weekend.

A i rozdział dedykuję mojej Dramione <3 Mam nadzieję, że ciąg dalszy spodoba Ci się tak jak początek :)

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Laf