5. Czarny Pan

Dookoła panował mrok, próbowałam zasnąć, choć średnio mi to wychodziło. Gdzieś w środku czułam dziwny niepokój, który nasilał się z każdą chwilą. Przekręciłam się w stronę okna, licząc, że obserwowanie gwiazd pomoże mi w zaśnięciu. Dziś niebo było piękne i bezchmurne. Miliony gwiazd zachwycały swym blaskiem. Jednak nawet ich urok nie był w stanie przywołać do mnie snu. Już miałam wstać i iść do kuchni po szklankę mleka, gdy nagle usłyszałam kroki. Spanikowana spojrzałam w stronę drzwi i moje obawy się potwierdziły. Na korytarzu zapaliło się światło. Dźwięk kroków stawał się coraz wyraźniejszy i już wiedziałam, że On się zbliża. Nie łudziłam się nawet przez moment, że nie zmierza do mojego pokoju. Pospiesznie zakryłam się cała kołdrą, mocno zaciskając powieki. Może, gdy zobaczy, że śpię, to sobie pójdzie? Mimo pewności, że tak się nie stanie, uparcie trzymałam się tej nadziei. W końcu usłyszałam kliknięcie zamka, a strużka światła z korytarza wlała się do mojego pokoju. Nie trwało to jednak długo, gdyż po chwili pomieszczenie ponownie pogrążyło się w mroku, a On zamknął drzwi na klucz. Dlaczego? Dlaczego znowu mnie to spotyka? Byłam grzeczna, nie zrobiłam nic złego, więc czym sobie na to zasłużyłam? Skrzypienie drewnianej podłogi uświadomiło mi, że się do mnie zbliża, aż w końcu siada na brzegu łóżka. Niespiesznie odkrywa kołdrę, a ja nadal mocno zaciskam powieki, walcząc z gromadzącymi się pod nimi łzami. Jego spocona dłoń dotyka mojego policzka, a mnie przeszywa dreszcz obrzydzenia. Po chwili do moich nozdrzy dociera odór tytoniu i alkoholu, których tak nienawidzę. To jednak nie jest najgorsze. Zbliża się do mnie, czuję to. Gorące powietrze omiata moją szyję i przy uchu słyszę cichy, zachrypnięty głos.

— Obudź się, Mionka.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Hermiona z krzykiem zerwała się z łóżka, gwałtownie na nim siadając. Jej oddech był przyspieszony tak samo, jak rytm serca. Rozejrzała się gorączkowo po pokoju, szukając zagrożenia, którego nie znalazła. Dłuższą chwilę zajęło jej uświadomienie sobie, gdzie jest, co ani trochę nie pomogło jej w się uspokoić. Znowu ten sam sen, koszmar, z którym zmagała się od tak dawna. Podciągnęła kolana pod brodę, oplatają je ramionami, a po jej policzkach obficie spływały łzy. Ciało Hermiony nadal drżało, a mroczne myśli nie dawały o sobie zapomnieć.

— To tylko sen, nic nieznaczący sen…

Powtarzała cicho, choć to ani trochę nie pomagało jej się uspokoić. Drgawki nie ustępowały, a płacz stopniowo przeradzał się w gorzki szloch. Czemu nie mogła się uwolnić od tych przeklętych koszmarów? Nie dość, że w dzień musiała się borykać z demonami, które prześladowały ją na każdym kroku? Bała się zamknąć oczy, nie chcąc ponownie tego wszystkiego przeżywać. Nie pamiętała, kiedy po raz ostatni spała spokojnie. Czy nawet na to nie zasługiwała? Siedziała tak, nadal płacząc, gdy nagle usłyszała trzask. Natychmiast podniosła głowę i o mało nie krzyknęła, widząc przy swoim łóżku skrzata, a konkretniej skrzatkę. Była potwornie brudna, a zamiast ubrania nosiła starą, podartą szmatę. Nie widziała jej oczu, ponieważ skrzatka miała pochyloną głowę, niemal ryjąc nosem o podłogę. Hermiona pospiesznie otarła twarz, chcąc się pozbyć śladu łez.

— Kim jesteś?

Zapytała w końcu nieco spokojniejsza, nie spuszczając wzroku ze skrzatki.

— Jestem Błyskotka i jestem panienki służącą.

Hermiona zmarszczyła brwi. Skrzat, dla niej? O nie. Jeszcze czego. Że niby ona miałaby wykorzystywać to bezbronne stworzenie? Wolne żarty.

— Błyskotko, ale ja nie potrzebuję służącej.

Skrzatka przelotnie spojrzała na Hermionę, dzięki czemu ta mogła dostrzec szklące się w jej dużych zielonych oczach łzy. Od razu pożałowała swoich słów.

— Błyskotka rozumie. Błyskotka jest bezużyteczna i pani jej nie potrzebuje.

W głosie skrzatki było tyle smutku i udręki, iż Hermionie zrobiło się jeszcze bardziej głupio. Ona wcale nie zamierzała jej urazić, tylko pomóc.

— Zaczekaj.

Powiedziała, gdy służka już zamierzała się teleportować. Błyskotka spojrzała pytająco na panią, choć szybko się zreflektowało, spuszczając wzrok na podłogę.

— Spójrz na mnie.

Poprosiła łagodnie Hermiona, a skrzatka, mimo iż zdziwiona i nieco zmieszana spełniła jej prośbę.

— Przepraszam cię, nie to miałam na myśli. Wcale nie jesteś bezużyteczna.

Błyskotka nie mogła uwierzyć własnym uszom. Ktoś ją pochwalił i to nie byle kto, tylko jej nowa pani. Bez chwili zwłoki, padła na podłogę, rozklejając się na dobre.

— Dziękuję, pani. Błyskotka będzie jej dobrze służyć…

Deklarowała skrzatka, a Hermionie coś boleśnie zacisnęło się na sercu. Nienawidziła wyzyskiwania tych stworzeń, a jeszcze bardziej czarodziei, którzy traktowali jej jak rzeczy. Skrzaty czuły i śmiało mogła stwierdzić, że były nawet bardziej ludzkie od niejednego człowieka. Choćby chciała, nie miała sumienia odprawić tej małej, głównie dlatego, że wtedy sprawiłaby jej jeszcze większą przykrość. Jednak skoro już miała być jej, to Hermiona zamierzała się o nią odpowiednio zatroszczyć.

— Błyskotko, mogłabyś coś dla mnie zrobić?

Na te słowa skrzatka natychmiast poderwała się z ziemi, zwarta i gotowa do działania.

— Oczywiście, Błyskotka zrobi wszystko.

— Idź, proszę do mojej łazienki i się wykąp. Upierz też swoje ubranko.

Skrzatka była w szoku, ale nie śmiała protestować.

— Błyskotka już biegnie.

I tak też zrobiła. Hermiona uśmiechnęła się pod nosem. Skoro już musi mieć skrzata, będzie o niego dbać najlepiej, jak potrafi. Błyskotka błyskawicznie uporała się z toaletą, dlatego już po dziesięciu minutach była z powrotem. Czysta wyglądała o wiele lepiej, a nawet wydawała się szczęśliwsza. Teraz jeszcze tylko musiały coś zrobić z tą szmatą, która niby służyła jej za ubranie. Tu jednak Hermiona potrzebowała magii, której użyć nie mogła. Nagle jednak pomyślała o pani Riddle, która bez wątpienia będzie jej mogła pomóc.

— Panienka życzy sobie czegoś jeszcze?

Zapytała skrzatka z twarzą niemal przy ziemi.

— Tak, kiedy do mnie mówisz, patrz na mnie, a nie w podłogę.

— Ale tak nie wypada.

— Trudno, ja cię o to proszę.

Błyskotka podniosła głowę, nareszcie stając prosto. Czarodzieje z reguły nie pozwalali jej na siebie patrzeć. Nie była godna, aby spojrzeć im w oczy. Jednak w obliczu prośby swojej pani nie miała wyjścia.

— Od razu lepiej.

Hermiona uśmiechnęła się do skrzatki, na co ta z wahaniem, ale odpowiedziała jej tym samym.

— Panienka życzy sobie czegoś jeszcze?

— Nie, dziękuję.

— W takim razie Błyskotka chciała jeszcze tylko powiedzieć, że o ósmej odbędzie się śniadanie, na które Błyskotka ma panienkę zaprowadzić.

Na te słowa  Hermiona jęknęła w duchu. Wspaniale, wychodzi na to, że czeka ją posiłek z nową rodzinką. Po prostu cudownie.

— Dziękuję, będę gotowa na czas.

Skrzatka ukłoniła się po raz ostatni i zniknęła. Hermiona spojrzała na stojący przy równoległej ścianie zegarek, który wskazywał siódmą. Miała jeszcze czas, lecz bezczynne siedzenie w pewnością nie było dobrym rozwiązaniem, dlatego też zeszła z łóżka, z zamiarem przygotowania się. Pościeliła je idealnie, po czym podeszła do swojego kufra. Noga nie bolała ją już prawie wcale, dlatego mogła się poruszać bez laski. Zgarnąwszy z bagażu wszystkie potrzebne rzeczy, udała się do łazienki. Po odprężającej kąpieli opuściła ją zwarta i gotowa za piętnaście ósma. Gdy zabandażowała nogę i wypiła eliksir od Severusa, w pokoju ponownie zmaterializowała się Błyskotka.

— Witam, panienko, możemy iść?

— Tak.

Skrzatka opuściła sypialnie Hermiony, a ta podążyła za nią. Teraz mogła swobodnie rozejrzeć się po korytarzu. Światło pochodni oświetlało portrety nieznanych jej ludzi, którzy spoglądali na nią, szepcząc coś między sobą. Ten dom do złudzenia przypominał mroczne posiadłości z mugolskich horrorów, a do tego był ogromny. Droga do jadalni dłużyła się niemiłosiernie. Dopiero na parterze zatrzymały się przy jednych z drzwi.

— To tutaj panienko. Czy Błyskotka będzie jeszcze potrzebna?

— Dziękuję, możesz odejść.

Odpowiedziała zamyślona Hermiona, przyglądając się bogato zdobionym drzwiom. Mierzyły one około trzech metrów i jak większość rzeczy w tym domu były czarne. Nim zdecydowała się nacisnąć na klamkę, wzięła głęboki wdech, zbierając w sobie odwagę. „Cholera przeżyłam gorsze rzeczy, to tylko śniadanie”, skarciła się w duchu Hermiona, w końcu decydując się na wejście do środka. W jadalni zastała państwa Riddle’ów. Siedzieli przy ogromnym, suto zastawionym stole, rozmawiając o czymś. Jednak, gdy tylko usłyszeli dźwięk otwieranych drzwi, ich oczy powędrowały w stronę wejścia, gdzie obecnie znajdowała się ich córka. Na twarzy Julianne natychmiast pojawił się promienny uśmiech, mimo iż jej mąż pozostał niewzruszony.

— Dzień dobry.

Przywitała się Hermiona, kierując swoje kroki w stronę przeznaczonego dla niej miejsca, które ku jej rozpaczy znajdowało się po lewej stronie siedzącego u szczytu stołu Toma.

— Witaj, Hermiono.

Powiedziała uprzejmie pani Riddle, gdy dziewczyna usiadła już naprzeciwko niej. Tom za to nie do końca wiedział, jak ma się zachować. Jak ma w ogóle rozmawiać z tą dziewczyną? Ona go nienawidzi i tego z pewnością nie zmieni fakt, iż nagle się okazało, że jest jej biologicznym ojcem. Nim jednak zdążył się nad tym głębiej zastanowić, głos ponownie zabrała Julianne.

— Jak się spało, moja droga? Z nogą już wszystko w porządku?

— Całkiem nieźle i z nogą też już dobrze, dziękuję.

Odpowiedziała zdawkowo Hermiona, czując narastające w niej skrępowanie. Co to do cholery jest? Rodzinne śniadanko, podczas którego mieli gawędzić wesoło i żartować? Hermiona nie próbowała się oszukiwać, nie czuła się dobrze w tym domu. Może i był na swój sposób piękny, ale co z tego? Miała tu mieszkać ze swoimi rzekomymi rodzicami, z czego matki jeszcze niedawno nie znała, a ojca nienawidziła od ładnych kilku lat. Co ją w ogóle podkusiło, żeby tu zostawać? Podświadomi jednak znała odpowiedź na to pytanie. Oczy Julianne, które nieustannie patrzyły na nią z bezgraniczną tęsknotą i miłością, nie pozwalały jej tak po prostu odejść. Ta kobieta była powodem jej ciągłej obecności tutaj. Jakaś dziwna siła pchała ją w stronę arystokratki i chyba po raz pierwszy w życiu Hermiona nie zamierzała się jej opierać. Chyba da radę się trochę pomęczyć, aby poznać własną matkę? Z intensywnych rozmyślań dziewczynę wyrwał głos Lorda, który chyba po raz pierwszy nie był przepełniony pogardą i odrazą.

— Margaret…

Znaczące chrząknięcie pani Riddle skutecznie przerwało jego wypowiedź. Julianne patrzyła na niego wymownie, przez co Toma o mało szlag nie trafił. Nienawidził, gdy mu przerywano, a tym bardziej go poprawiano. Ostatecznie jednak postanowił odpuścić. Miał w tym swój interes, musiał odpowiednio przygotować grunt, aby wszystko później poszło po jego myśli.

— Hermiono, po śniadaniu staw się w moim gabinecie. Twoja skrzatka cię zaprowadzi. Musimy omówić kilka spraw.

Oznajmił w końcu oficjalnym tonem, po czym wstał od stołu i skierował się w stronę wyjścia. Chciał jeszcze coś załatwić, a że sprawa należała do pilnych, postanowił odpuścić sobie dalszą część posiłku. Hermiona na początku była zbyt zdziwiona, aby powiedzieć cokolwiek. Dopiero gdy za Lordem zamknęły się drzwi, poczuła, jak ogarnia ją złość. Jakim prawem on jej rozkazywał, na dodatek nawet nie dając szansy na dojście do słowa? Co on sobie do ciężkiej cholery myślał? Że jak się okazało, że jest jej ojcem, to ona nagle stanie się potulną córeczką? Niedoczekanie. Najchętniej olałaby to spotkanie i zamknęła się w swoim pokoju, ale wiedziała, że tego nie zrobi. Może i ten człowiek ją przerażał, był potworem i tyranem, ale stanowił również dobre źródło informacji, których tak potrzebowała. Hermiona nie raz przejechała się na tej cholernej ciekawości, ale i tak za każdym razem to ona zwyciężała. Chciała wiedzieć jak najwięcej, aby oswoić się z tą i tak chorą sytuacją, dlatego też zdecydowała się pójść do Toma.

— Przepraszam za niego. Tom jest dość… specyficzny.

— Nie zauważyłam.

Mruknęła pod nosem Hermiona, sięgając po tost. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że ostatni posiłek jadła w Norze, czyli dwa dni temu. Wcześniej nie miała głowy, aby myśleć o tak przyziemnych rzeczach, jak głód, lecz teraz patrząc na suto zastawiony stół, poczuła, jak jej żołądek skręca się w akcie protestu.

— Hermiono, co ty na to, żebym po wizycie u Toma pokazała ci dom?

Zaproponowała Julianne, gdy obie kończyły już jeść.

— Oczywiście.

Ta propozycja przypadła jej do gustu. Z chęcią pozna tajemnice tej upiornej twierdzy i może w końcu będzie w stanie samodzielnie dojść do swojego pokoju.

— W takim razie przyjdę po ciebie później, a teraz życzę powodzenia.

Julianne obawiała się nieco spotkania jej męża i córki, gdyż wiedziała, czego on będzie dotyczyć. Szczerze to wolała nie myśleć, co tam się będzie działo, biorąc pod uwagę zacięte charaktery obojga.

— Przyda się.

Hermiona posiedziała jeszcze chwilę przy stole, dopijając sok, aż w końcu zebrała się w sobie i wstała. „Raz się żyje”, pomyślała, kierując się w stronę wyjścia.

— Błyskotko.

Zawołała, będąc już na korytarzu, gdy zdała sobie sprawę, że nie ma pojęcia, dokąd iść. Skrzatka aportowała się przed nią niemal natychmiast.

— Czym Błyskotka może panience służyć?

— Mogłabyś mnie zaprowadzić do gabinetu… pana Riddle’a?

Hermiona zawahała się, nie wiedząc, jak ma się zwracać do Toma. Przecież nie będzie go nazywać Lordem, a tym bardziej… ojcem.

— Już się robi. Proszę za mną, panienko.

Pisnęła Błyskotka i skierowała się w stronę korytarza, który jak się później okazało, prowadził do holu, gdzie zaledwie wczoraj aportowała się Hermiona. Teraz już podejrzewała, gdzie powinna pójść, ale pozwoliła się doprowadzić skrzatce przed odpowiednie drzwi.

— To tutaj, panienko.

— Dziękuję, jesteś wolna.

Błyskotka ukłoniła się, po czym zniknęła. Hermiona przez dłuższą chwilę wpatrywała się w drzwi, czując, jak jej serce przyspiesza. Bała się i nawet nie próbowała sobie wmówić, że jest inaczej. Poza tym, kto normalny na jej miejscu nie odczuwałby strachu? Zaraz wejdzie do gabinetu człowieka, przed którym drży cały magiczny świat.

— W co ja się do cholery wpakowałam?

Szepnęła sama do siebie, po czym zapukała, nim zdążyła pomyśleć, co robi.

— Wejść.

Usłyszała zimny głos, który wcale nie poprawił jej samopoczucia. Przełknęła głośno ślinę, po czym nacisnęła na klamkę. Drzwi otworzyły się, a Hermiona weszła do przestronnego gabinetu, w którym królowały barwy Slytherinu z czarnymi dodatkami. Nie przyszła tu jednak, aby oceniać wystrój, a poza tym jej uwaga bardzo szybko skupiła się na ogromnym biurku, za którym to na niemal tronie siedział Voldemort. Zdziwiła się, gdy obok niego dostrzegła stojącego Severusa Snape’a, który sprawiał wrażenie znudzonego. „Świetnie, sprowadźcie tu jeszcze Umbrig do kompletu, żeby było śmiesznie”, stwierdziła w myślach podłamana Hermiona, nadal stojąc w progu.

— Zamknij drzwi i usiądź.

Padło polecenie Toma, a Hermiona – mimo iż niechętnie – spełniła je. Doszła do wniosku, że minimum dobrej woli może wykazać, ponieważ wtedy więcej zyskać.

— Mamy do omówienia kilka spraw.

Zaczął Tom, zastanawiając się, od czego powinien zacząć, aby jak najwięcej osiągnąć. Czuł się bardziej jak na jakiś negocjacjach, niż jak gdyby miał rozmawiać z córką.

— Zacznijmy od twojej edukacji. Zważywszy na zaistniałe okoliczności, będziesz się uczyła tutaj. To…

— Nie mam mowy!

Krzyknęła oburzona Hermiona, nie dając Voldemortowi skończyć. On chyba zgłupiał do reszty. Chce ją zamknąć w tej twierdzy i może jeszcze trzymać w złotej klatce? Na pewno nie. Kochała Hogwart ponad wszystko i nie zamierzała tak po prostu z niego zrezygnować, bo jej niby ojcu tak się podoba.

— Nie podnoś głosu.

— To skończ gadać bzdury. Pierwszego wrześnie wracam do szkoły, nawet gdybyście mnie tu chcieli zatrzymać siłą.

Hermiona skrzyżowała ręce na piersi, patrząc wyzywająco na obu mężczyzn. Nie obchodziło ją, że zachowuje się niegrzecznie. Tom wcale nie był lepszy, narzucając jej swoją wolę i nawet nie pytając o zdanie. Wiele mogła ścierpieć, ale nie to.

— W życiu byście się jej z Julianne nie wyprali. Że też ja tego wcześniej nie zauważyłem.

Severus, mimo iż starał się to ukryć, był rozbawiony całą sytuacją. Wymiona zdań tej dwójki zapowiadała się niezwykle interesująco, a to dopiero początek.

— To ja decyduję, gdzie się będziesz uczyć.

Tom był zły. Ta dziewczyna cięgle mu się sprzeciwiała, a on bardzo tego nie lubił. Podporządkował sobie wielu ludzi, a własna córka będzie mu wchodzić na głowę?

— Nie masz prawa podejmować za mnie takich decyzji! Mogę normalnie chodzić do szkoły, a tobie nic do tego.

Tom już miał odpowiedzieć na atak córki, gdy usłyszał cichy szept Severusa.

— Nie walcz z nią, tylko pomyśl, jak ją podejść.

Snape miał rację. Hermiona była zbyt uparta i zawzięta na przepychanki słowne, które i tak donikąd nie prowadziły. Tu potrzebny był spryt, którego tak się składa, natura Tomowi nie poskąpiła. Wystarczyła chwila, aby wpadł na – jego zdaniem – genialny pomysł.

— W takim razie pójdźmy na… kompromis.

Sam nie wiedział, jak te słowa przeszły mu przez gardło, ale tu chodziło o jego córkę, która wymagała nadzwyczajnych środków.

— Czyli?

Hermiona ochłonęła nieco, chcąc wysłuchać tego, co Tom ma do powiedzenia. Wątpiła, aby ta propozycja była do przyjęcia, ale spróbować zawsze warto.

— Wrócisz do Hogwartu, ale mam dwa warunki. Severus przenosi cię do Slytherinu, a ja wyznaczam ci opiekunów.

Hermiona wytrzeszczyła oczy, nie dowierzając w to, co właśnie usłyszała. Że niby ona w Slytherinie? Przecież to jakiś absurd! Była Gryfonką, tam miała przyjaciół i… „Jakich przyjaciół? Tych, którzy zostawili cię na Nokturnie? Nie oszukuj się, ty i tak nigdzie nie pasujesz w tym zamku”. Hermiona słysząc złośliwy głos w swojej głowie, poczuła, jak coś boleśnie zaciska się na jej sercu. Kogo ona chciała oszukać? Nie miała przyjaciół. Zawsze postrzegano ją jako stroniącą od ludzi kujonkę, która ewentualnie mogła pomóc w pracy domowej, ale nic poza tym. Czasami to bolało, lecz wiedziała, że to nie ulegnie zmianie. Była za słaba, aby coś z tym zrobić. Usiłując odepchnąć od siebie ponure myśli, przeniosła wzrok na Toma, który cały czas się jej przyglądał. Spojrzała w jego czerwone oczy i ujrzała w nich błysk triumfu. Właśnie to przyczyniło się do ostatecznej decyzji, jaką podjęła.

— Zgadzam się.

Szok, jaki wywołała na twarzach obu mężczyzn, dał jej niemałą satysfakcję. Oni nawet nie brali pod uwagę tego, że może się zgodzić. Bo i kto normalny pozwoliłby na przeniesienie się do domu ludzi, których nienawidzi z wzajemnością? No ale cóż, Hermiona nie była przeciętną szesnastolatką, dlatego teraz, zamiast myśleć o konsekwencjach tego, co zrobiła, napawała się swoim triumfem. Ze Ślizgonami sobie poradzi, a przynajmniej wróci do Hogwartu.

— Wkopałeś nas.

Mruknął cicho Snape, zachodząc w głowę, jak on ma niby przenieść tę dziewczynę do Slytherinu. To nie było takie proste, nawet jak dla niego. Tom za to usilnie starał się znaleźć wyjście z tej beznadziejnej sytuacji. Wkopał się i to nie na żarty. Jak widać, jego córka również stawiała triumf ponad rozsądek.

— Skoro to ustaliliśmy, zajmijmy się ważniejszymi sprawami.

Po raz pierwszy od bardzo dawna odpuścił. To nic, że mogą mieć z tego powodu sporo problemów. Jakoś będą sobie musieli z nimi poradzić. Poza tym wykazanie dobrej woli teraz być może pomoże mu w osiągnięciu innych celów. Był jeszcze jeden powód, którego sam Tom nie był do końca świadomy, a mianowicie nie chciał pogarszać swoich i tak kiepskich relacji z Hermioną. To wszystko było wystarczająco zagmatwane i trudne dla całej ich rodziny.

— Julianne wspominała mi o liście, który jej pokazałaś, a konkretniej o zaklęciu, które zostało na ciebie rzucone. Severus zidentyfikował ten czar i jego skutki. Okazało się, że blokuje on twoją moc, która przez to jest o wiele słabsza, niż mogłaby być.

Ta sprawa zaintrygowała Hermionę o wiele bardziej. Zawsze chętnie przyswajała nowe informacje tym bardziej, gdy dotyczyły one jej samej.

— Mamy również sposób na przywrócenie ci twoich niezwykłych umiejętności oraz umożliwienie korzystania z pełni mocy.

— Jaki jest haczyk?

Zapytała prosto z mostu Hermiona, nawet przez chwilę nie łudząc się, że ot tak odzyska to, co utraciła. W tym świecie nie było nic za darmo i ona doskonale o tym wiedziała.

— Musimy przeprowadzić rytuał, który nie należy do przyjemnych i jest bolesny.

Oznajmił Severus, po czym obaj mężczyźni w napięciu czekali na to, co sądzi o tym wszystkim Hermiona. W tym przypadku nie mogli jej narzucać swojego zdania. Tu chodziło tylko i wyłącznie o nią, więc decyzję musiała podjąć sama.

— Co mam rozumieć przez pojęcie pełni moich mocy?

— Każdy czarodziej ma w sobie magię, większą lub mniejszą. Jedni mogą wychodzić z siebie, a i tak nie będą tak dobrzy, jak czarodziej z większą mocą. Nikt dokładnie nie wie, czym ona jest uwarunkowana, ale w dużym stopniu zależy od pochodzenia, choć rzecz jasna nie zawsze. Jeśli chodzi o ciebie, to twoja magia jest naprawdę potężna. Teraz wykorzystujesz jej znikomą część przez rzucone na ciebie zaklęcie. Wystarczy je zdjąć, aby usunąć wszelkie blokady.

Hermiona w skupieniu analizowała słowa Snape’a, rozważając wszystkie za i przeciw. Skoro ma taką szansę, czemu miałaby z niej nie skorzystać? Może to choć w minimalnym stopniu pomoże jej odnaleźć siebie. Ból nie był najwyższą ceną, dlatego chyba warto spróbować, skoro może naprawdę wiele zyskać.

— Chcę przejść ten rytuał.

— Wspaniale. Przeprowadzimy go w przyszłym tygodniu. Severusie, zdążysz wszystko przygotować?

— Jeśli zacznę dzisiaj, potrzebny eliksir powinien być gotowy za cztery dni.

— Czyli idealnie dzień po balu.

— Balu?

Zdumiała się Hermiona, która do tej pory całą swoją uwagę skupiała na rozmyślaniu o czekającym ją rytuale.

— Owszem. W sobotę odbędzie się przyjęcie, na którym zostaniesz oficjalnie przedstawiona śmierciożercom jako moja córka.

Z głosu Toma dało się wyłapać nutkę dumy i zadowolenie, którego z kolei nie podzielała Hermiona. Na balu była raz i bardzo szybko uznała, że to ostatni taki wyskok w jej życiu. Raz próbowała być tak jak wszyscy, ale nie wyszło. Jako partnerka Kruma narobiła wokół siebie strasznego szumu, którego tak nie cierpiała. Tego typu imprezy zdecydowanie nie były dla niej, za dużo ludzi, którzy, co gorsza, w tym przypadku byliby skupieniu głównie na niej.

— Czy to konieczne?

— Tak, moi ludzie muszą cię poznać. W tej kwestii zdania nie zmienię.

Hermiona jęknęła w duchu, wiedząc, że przegrała. Nie mogła w nieskończoność pogrywać z Lordem, bo nawet jej odwaga i upór miały swoje granice. W sprawie Hogwartu dopięła swego, lecz tu musiała się pogodzić z porażką.

— Myślę, że to wszystko. Możesz odejść.

— Do widzenia.

Pożegnała się krótko Hermiona, wychodząc z gabinetu. Jak na jeden dzień miała dosyć kontaktów z „tatą”.

— Jak ty z nią wytrzymujesz w szkole?

Zapytał Tom, przywołując do siebie butelkę whisky oraz dwie szklanki. Coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że jego córka to uparta bestia, którą nie łatwo będzie poskromić.

— Normalnie nie jest tak pyskata. Ty wzbudzasz w niej najgorsze

instynkty, podobnie jak Ślizgoni.

Severus zajął miejsce Hermiony i przyjął od Toma szklankę alkoholu, którego od razu upił łyk

— Doprawdy?

— Szczególnie ci z jej roku. Byłbyś dumny, widząc ją w akcji. Sprawia wrażenie nieszkodliwej, ale jak wiemy, pozory mylą.

— Będzie się musiał przyzwyczaić do naszych chłopców, bo to któryś z nich będą jej pilnować.

— Już współczuję tym wybrańcom.

— To nie jest teraz nasz największy problem. Co robimy z Dumbledore’em?

Snape nie musiał pytać, aby wiedzieć, o co chodzi. Powrót Hermiony do Hogwaru oznaczał dla nich dość kłopotliwą sytuację, z której musieli wyjść obronną ręką.

— Co proponujesz?

— Prędzej, czy później i tak się o niej dowie, a czas działa na naszą niekorzyść. Nie możesz wzbudzać podejrzeń, dlatego ty mu o wszystkim powiesz. Najważniejsze jest, żeby przenieść ją do Slytherinu. Tam jest większość dzieci moich ludzi, więc będzie bezpieczniejsza. Zajmę się też wyznaczeniem chłopaków do jej pilnowania.

— To nie będzie łatwe.

— Wiesz, że nie toleruję porażek, Severusie.

— A czy kiedykolwiek cię zawiodłem?

— Nie i tego się trzymajmy. Niedługo zacznie się trudny okres, gdzie nie będzie miejsca na pomyłki, jeśli chcemy wygrać.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Hermiona przy pomocy Błyskotki dotarła do swojej sypialni. Gdy zamknęła za sobą drzwi, odetchnęła z ulgą. Ten dzień dopiero się zaczął, a ona już miała dość. Szczerze, to teraz marzyła tylko o ciepłej kąpieli i świętym spokoju. Zapewne wcieliłaby swój plan w życie, gdyby nie nagłe pukanie do drzwi. Nie zdążyła odejść zbyt daleko, więc otworzyła niemal od razu.

— Witaj, nie przeszkadzam?

Na korytarzu stała pani Riddle, uśmiechając się do niej promiennie.

— Nie, proszę.

Hermiona szerzej otworzyła drzwi, wpuszczając kobietę do środka. Jej niechęć do robienia czegokolwiek osłabła, a poza tym nie chciała zrobić Julianne przykrości. Wiedziała, że w tym domu nie tylko jej jest ciężko się oswoić z nową sytuacją, mimo iż w każdym przypadku chodziło o co innego.

— Jak rozmowa z Tomem?

Zagadnęła Julianne, gdy obie siedziały już przed kominkiem. Obawiała się nieco konfrontacji dwojga najbliższych jej osób. Zbyt dobrze znała Toma, aby nie wiedzieć, że jego zdolności dyplomatyczne ograniczają się do wydawania rozkazów i narzucania ludziom własnej woli.

— Opornie.

Odpowiedziała zgodnie z prawdą Hermiona, wywołując na twarzy kobiety uśmiech. Jedno słowo, a idealnie określa jakiekolwiek próby negocjacji z Tomem Riddle’em.

— Upór jest u nas rodzinny, choć twój ojciec bije w nim wszystkich na głowę.

— Mogę o coś zapytać?

— Naturalnie.

— Co wszyscy mają na myśli, mówiąc o moich niezwykłych umiejętnościach?

To pytanie nie dawało jej spokoju, gdyż Snape nie zaspokoił w pełni jej ciekawości. Nie potrafiła zadowolić się ogólnymi opisami, które tak na dobrą sprawę nie wyjaśniały zbyt wiele. Dla niej liczyły się fakty i konkrety. Nie chciała przedłużać rozmowy z Tomem i Severusem, dlatego uznała, że lepiej będzie zapytać o to Julianne, którą darzyła o wiele większą sympatią, niż wcześniej wymienioną dwójkę – o ile w ich przypadku w ogóle można było mówić o czymś takim jak sympatia.

— O ogólnej magii zapewne ci opowiadali?

— Tak, ale…

— Ciebie interesują konkrety.

Hermiona uśmiechnęła się niepewnie, na co pani Riddle odpowiedziała jej tym samym.

— Nawet nie wiesz, jak bardzo jesteś podobna do Toma.

Westchnęła Julianne, bacznie przyglądając się córce. Z każdą chwilą coraz bardziej utwierdzała się w tym przekonaniu. Za to Hermiona poczuła się niezwykle skrępowana. Dla niej była to niemal obelga, lecz nie chcąc urazić pani Riddle, powstrzymała się od jakiegokolwiek komentarza. Na szczęście jednak kobieta zrezygnowała z dalszych przemyśleń, co dziewczyna przyjęła z ulgą.

— Dobrze, ale wróćmy do twojego pytania. Nie wiem, czy wiesz, ale pochodzę ze starej arystokratycznej rodziny Puissance*. Możesz jej nie znać, ponieważ swoje korzenie ma we Francji. Do Londynu przybyłam, mając dwadzieścia pięć lat i właśnie wtedy poznałam twojego ojca, ale nie do tego zmierzam. Nasz ród jest dość niezwykły, ponieważ posiadamy dar, który jest przekazywany z matki na córkę. Polega on na tym, iż potrafimy panować nad jednym z czterech żywiołów.

Szczęka Hermiony odpadła do samej ziemi. Czegoś takiego w życiu się nie spodziewała. Myślała o wielu rzeczach, ale to, co usłyszała, nie mieściło jej się w głowie. Ze wszystkich możliwości, które brała pod uwagę, żadna nie robiła na niej tak dużego wrażenia.

— Na czym to polega?

Zdołała w końcu z siebie wydusić, na co Julianne uśmiechnęła się promiennie.

— Pokażę ci.

Pani Riddle z tajemniczym wyrazem twarzy złożyła ręce jak do modlitwy, co nieco zdziwiło Hermionę, lecz nie tak jak to, co nastąpiło potem. Julianne zaczęła powoli oddalać od siebie dłonie, pomiędzy którymi pojawiła się stróżka wody, którą rozciągnęła na około trzydzieści centymetrów. Hermiona niczym urzeczona obserwowała, jak pani Riddle za pomocą ruchów nadgarstków wprawia ciecz w ruch, tworząc niewielki wir. Dopiero teraz przypomniała sobie jej pierwszy dzień w tym domu, kiedy tu Julianne powaliła Notta potężnym strumieniem wody. Wtedy się nad tym nie zastanawiała, ale teraz fakty same ułożyły się w jedną całość. Była szczerze oczarowana. Pomimo tylu przeczytanych książek nigdy nie słyszała o czymś takim, a teraz dowiaduje się, że i ona jest posiadaczką tak niezwykłego daru.

— I jak?

Zapytała Julianne, jednocześnie jednym gestem sprawiając, iż woda zniknęła. Co prawda błysk w oczach córki mówił wszystko, ale rozmowa z nią sprawiała jej niewyobrażalną przyjemność.

— Niesamowite. Jaki dar mam ja?

— Przykro mi, ale nie wiem. Na to nie ma reguły, wszystko zależy od charakteru i osobowości.

Z każdą chwilą Hermiona była coraz bardziej przekonana do rytuału, dzięki któremu miała odzyskać to wszystko. Zawsze czuła się taka nijaka, pospolita, a teraz najprawdopodobniej zyska coś, co chociaż w jej oczach uczyni ją wyjątkową.

— Będziesz się jednak musiała nauczyć panować nad sobą. Ta magia wymaga dużego skupienia i stanowczości. Trzeba ją dobrze opanować, gdyż w przeciwnym razie może być naprawdę niebezpieczna. Przyniosę ci kilka rodowych ksiąg, które powinny ci pomóc w tym wszystkim, a teraz mam dla ciebie niespodziankę.

Zaniepokojona Hermiona zmarszczyła brwi, przyglądając się zadowolonej minie pani Riddle. Nie lubiła niespodzianek, kojarzyły jej się z czymś zły, co niewiele wspólnego miało z przyjemnością, czy też radością. Julianne jednak była tak przejęta swoim przedsięwzięciem, iż zdawała się nie zauważać niepokoju córki.

— Chodź.

Poprosiła kobieta, wstając z kanapy i kierując się w stronę garderoby córki, co ta również uczyniła. Bez słowa otworzyła drzwi do niej, przepuszczając w nich Hermionę. Jakie było jej zdziwienie, gdy zamiast pustych półek zastała tam niezliczoną ilość ubrań. Podeszła bliżej, oglądając poszczególne części garderoby, które o dziwo naprawdę jej się podobały.

— Mam nadzieję, że się nie gniewasz, ale zleciłam skrzatom przejrzenie twoich ubrań, aby mieć jakiś punkt odniesienia. Wiem, że nie powinnam i przepraszam, ale chciałam ci zrobić przyjemność.

Hermiona odwróciła się w stronę kobiety, spoglądając na jej nieco zaniepokojoną, lecz mimo wszystko promienną twarz. Jak mogłaby się gniewać, skora pani Riddle zrobiła to w dobrej wierze głównie, aby dowiedzieć się o niej czegoś więcej? Ktoś w końcu nie dał się zniechęcić jej niedostępnością i starał się ją poznać. Rzadko na to pozwalała. Miała wyrobiony mechanizm obronny, który działał bez zarzutów. Tym razem jednak nie czuła potrzeby stosowania go. Julianne Riddle to jej matka, więc czemu miałaby odtrącać najważniejszą osobę w życiu każdego człowieka? Tym bardziej że ta kobieta mimo krótkiej znajomości zrobiła na niej dobre wrażenie. „Kto nie ryzykuje, ten nie ma”, pomyślała Hermiona, przywołując na twarz szczerzy uśmiech.

— Nic nie szkodzi, to naprawdę miłe. Ja dziękuję… za wszystko.

* po francusku potęga, siła.

Witam.

Jestem tak padnięta, że ledwo widzę, na oczy, ale rozdział jest. Nie dzieje się w nim za dużo i jest on raczej czymś w rodzaju przejścia, ale mimo to liczę, że Wam się spodoba.

Tę notkę dedykuję nowej czytelniczce ~Hope :)

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Laf