6. Nowy świat

— Nie możemy siedzieć bezczynnie, trzeba w końcu coś zrobić!

— Nie unoś się, Harry, bo gdyby nie wasze szczeniackie intrygi, nic by się nie stało.

Właśnie trwało zebranie Zakonu Feniksa, w którym wyjątkowo pozwolono uczestniczyć Harry’emu i Ronowi. Sprawa była naprawdę poważna, a oni dysponowali informacjami, których i tak nie mieli za wiele.

— Jak można być tak nieodpowiedzialnym i na dodatek wciągać w to Hermionę?

Pani Weasley była bliska łez. Tak strasznie się bała o tę biedną dziewczynę. Hermiona zniknęła pięć dni temu, a oni nawet nie wiedzieli, gdzie zacząć jej poszukiwania. Zero śladów, jakichkolwiek wskazówek, nic. Harry spuścił głowę, czując, jak jego twarz oblewa rumieniec wstydu. Oni wszyscy mieli rację, to ich wina. Hermiona tłumaczyła im, że to szaleństwo, ale oczywiście jej nie posłuchali, a teraz ona musiała płacić za ich błędy. Nie mógł sobie darować, że w porę nie zauważyli jej zniknięcia. Biegli ślepo przed siebie i dopiero na Pokątnej zorientowali się, że Hermiony z nimi nie ma. Jak najszybciej powiadomili resztę i zaprowadzili ich na Nokturn, ale było już za późno. Ślizgoni tak jak i Hermiona zniknęli.

— Spokojnie, Molly, obwinianie chłopców nie pomoże nam jej odnaleźć. Mówiliście, że był tam Malfoy, Zabini, Nott, Crabbe i Goyle?

Remus zwrócił się do chłopaków, którzy zgodnie skinęli głowami.

— Czyli istnieje możliwość, że Hermiona znajduje się w posiadłości jednego z nich. Moim zdaniem…

— Ojcowie tej piątki są podejrzani o bycie śmierciożercami, co oznacza, że jeśli wpadła w ich łapy, to na pewno odstawili ją do twierdzy Voldemorta, a tam albo ledwo żyje i chcą z niej wydobyć informacje, albo jest martwa.

— Alastorze!

Oburzyła się Molly, a twarze wszystkich obecnych, a w szczególności dwójki Gryfonów, gwałtownie pobladły. Mimo iż każdy gdzieś w głębi duszy wiedział, że te przypuszczenia to prawda wypowiedziane na głos stawały się jeszcze potworniejsze.

— W takim żyjemy świcie, Molly. Hermiona jest mugolaczką, a do tego przyjaciółką Pottera. Jak myślisz, jakie szanse ma na przeżycie złapana przez zgraje bachorów śmierciożerców?

Zapadła grobowa cisza, gdyż każdy wiedział, jak brzmi odpowiedź. Szanse na przeżycie panny Granger były znikome i oni doskonale zdawali sobie z tego sprawę.

— Albusie, musi być jakieś wyjście.

Dumbledore spojrzał na rudowłosą kobietę, ale jego mina nie przyniosła jej pocieszenia, czy też nadziei. On również zdawał sobie sprawę, że sytuacja jest krytyczna, choć nie beznadziejna. Istniała szansa na uratowanie panny Granger, która była dla niego naprawdę cenna. Ta młoda dziewczyna posiadała nadzwyczajną inteligencję i zdolności, które w przyszłości mogły bardzo pomóc Zakonowi. Potrzebowali takich ludzi, aby wygrać tę wojnę. Już zamierzał jakoś pocieszyć panią Weasley, gdy drzwi się otworzyły, a do kuchni weszła ich nadzieja.

— Witaj, Severusie, już myślałem, że nie przyjdziesz.

— Byłem zajęty.

— Ciekawe czym.

— Nie twój interes, Lupin, więc przestań wpychać swój wilczy nochal w nieswoje sprawy.

— Panowie, prosiłbym jednak o spokój. Wydaje mi się, że mamy ważniejsze sprawy do omówienia.

Dumbledore przerwał wymianę zdań pomiędzy dwójką mężczyzn, którzy mieli tendencje do słownych przepychanek, na które teraz nie było czasu.

— Oczywiście.

Snape niechętnie zajął jedyne wolne miejsce obok Artura Weasleya. Musiał się skupić na swoim zadaniu. Razem z Tomem opracowali plan, który wydawał się jedynym dobrym wyjściem. Teraz gdy młoda Riddle zamierzała wrócić do Hogwartu, a tak na dobrą sprawę i do żywych, musieli zachować szczególną ostrożność. Jej bezpieczeństwo stało się w tym momencie priorytetem.

— Wiesz coś o Hermionie Granger?

— Owszem, pięć dni temu trafiła do twierdzy Czarnego Pana.

I w tym momencie ziściły się ich najczarniejsze scenariusze. Stamtąd nikt nie wracał żywy.

— Musimy ją odbić!

Zadeklarował Rona, na co Severus spojrzał na niego, jak na skończonego kretyna, za którego zresztą go uważał.

— Życzę ci powodzenia, Weasley. Daj znać, jak znajdziesz nieuchwytną twierdze Lorda i nie dasz się zabić, co jest bardziej niż niemożliwe.

— Ale pan wie i może jej pomóc.

— Potter, nie wypowiadaj się o rzeczach, na których temat nie masz zielonego pojęcia. Gdybyście z Weasleyem nie bawili się w bohaterów, Granger, zamiast znosić tortury, siedziałaby tu z nami.

Snape z niemałą satysfakcją obserwował, jak dwaj Gryfoni kulą się w sobie. Właśnie o to mu chodziło. Zawsze uważał tę dwójkę za idiotów, ale w tym przypadku przeszli samych siebie. Wpakowali Granger w niezłe bagno, które cudem nie skończyło się jej niewolą lub śmiercią. Zachowali się podle i zapewne sami mieli tego świadomość.

— W takim razie, co mamy robić?

Zapytał nieco zrezygnowanym głosem Remus, choć odpowiedź nasuwała mu się sama.

— Jest pilnowana na każdym kroku, sama twierdza jest strzeżona lepiej niż Hogwart, Ministerstwo i Gringott razem wzięte, a bezpośredni wstęp mają do niej tylko domownicy. Nie ma sposobu, żeby ją stamtąd wydostać.

Te słowa dla zgromadzonych zabrzmiały niczym wyrok. Snape idealnie wcielił się w swoją rolę, nie dając po sobie poznać, że Hermiona jest w tym momencie bezpieczna jak jeszcze nigdy dotąd.

— Albusie, czy moglibyśmy porozmawiać w cztery oczy?

Wszyscy spojrzeli nieufnie na Mistrza Eliksirów, lecz dyrektor skinął głową, podnosząc się z miejsca.

— Wyjdźmy w takim razie na zewnątrz.

Severus również wstał i już po chwili wraz z dyrektorem znaleźli się na podwórzu. Odeszli kawałek od domu i zatrzymali się w bezpiecznej odległości pod jakimś drzewem.

— O czym chciałeś porozmawiać, Severusie?

— Tom odnalazł swoją córkę.

Albus poczuł się niczym rażony gromem. Przecież to było niemożliwe. Minęło tyle lat, prawdę powiedziawszy, dawno przestał myśleć o tej małej. Zaginął po niej wszelki ślad i tyle. Margaret Riddle miała raz na zawsze zniknąć z powierzchni ziemi, a przynajmniej świata czarodziei. Wiedział, że Potter i Black nie wypełnili jego rozkazów i darowali małej życie, ale nigdy nie przypuszczał, że Tom zdoła ją odnaleźć. To oznaczało dla niego ogromny problem, który mógł bardzo skomplikować jego życie i zniszczyć wszystko, co udało mu się do tej pory zbudować.

— Kim ona jest?

Dopiero po dłuższej chwili dyrektor odzyskał zdolność mówienia, co było zrozumiałe, biorąc pod uwagę szok, jaki przeżył.

— Hermiona Granger.

— To niemożliwe!

— A jednak. Julianne ją poznała, a poza tym Granger odnalazła list Pottera, w którym pisał o jej porwaniu i umieszczeniu u tych mugoli.

Słowami nie da się opisać tego, co w tym momencie czuł Albus. W niczym nie przypominał tego dobrotliwego staruszka, którym był na co dzień. Jego oczy płonęły żywym ogniem, a ręce mocno zaciskał w pięści. Jeśli Severus mówił prawdę, jego pozycja w tym świecie była zagrożona. Ta gówniara stanowiła dowód jego zbrodni i kłamstw, a co za tym idzie, mogła mu poważnie zaszkodzić. Tyle lat ciężkiej pracy mogło pójść na marne. Nie zamierzał pozwolić, aby zemsta, którą planował od tego pamiętnego dnia, nie została zrealizowana. Tom musi zapłacić za to, co zrobił, musi.  „Przedstawienie czas zacząć”, pomyślał Severus, wcielając w życie kolejny etap ułożonego z Tomem planu.

— Co ciekawe ona we wrześniu wraca do Hogwartu.

Ta informacja nieco zdziwiła Dumbledore’a. Dlaczego Tom zamierza podsunąć mu swoją córeczkę pod nos, wiedząc, do czego jest zdolny? Za tym musiało kryć się coś więcej, był tego pewny.

— Trzeba jej będzie bez przerwy pilnować.

Snape z trudem powstrzymał triumfalny uśmiech, który cisnął mu się na usta. Dyrektor zareagował tak, jak przewidywał Tom. Bał się, a to działało na ich korzyść. 

— Myślałem o tym i sądzę, że najlepszym wyjściem będzie przeniesienie jej do Slytherinu. Tam o wiele łatwiej będzie mi ją pilnować.

Dumbledore zamyślił się na chwilę. Już raz zaufał swoim zwierzchnikom, przez co ta mała, zamiast od szesnastu lat gnić pod ziemią, wróciła do tego zdrajcy. To jednak był Snape. Dzięki niemu stale zyskiwał wiele ważnych informacji, które znacznie przyczyniały się do jego sukcesu. Poza tym nie mógł się tym zająć osobiście. Skoro Hermiona wróciła do Riddle’ów, zapewne w mniejszym lub większym stopniu poznała prawdę, a jej zdanie o nim zmieniło się diametralnie. Niechętnie musiał przyznać, że bez Snape’a nie będzie w stanie nad tym wszystkim zapanować, a na to nie mógł sobie pozwolić.

— Niech tak będzie, załatwię wszystko w szkole. A teraz wybacz, obowiązki wzywają. Miej rękę na pulsie i informuj mnie na bieżąco.

Nim Severus się obejrzał, starzec zniknął, a on został sam. Jego twarz wyrażała czysty triumf. Po raz kolejny okazał się niezawodny. Wszystko poszło po ich myśli, więc nie zamierzał marnować tu więcej swojego cennego czasu. Za trzy godziny w Riddle Manor rozpocznie się bal, którego mimo niechęci do tego typu imprez, nie mógł przegapić. Młoda Riddle wprowadzona w świat znienawidzonych dotąd arystokratów to nie mogło przejść bez echa.

— Będzie się działo.

Mruknął pod nosem, po czym teleportował się z cichym trzaskiem.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

— W co ja się wpakowałam?

Jęknęła Hermiona, stojąc przed ogromnym lustrem w swojej garderobie i po raz kolejny poprawiając sukienkę. Bal miał się zacząć za pół godziny, a ona już cała się trzęsła. Nawet nie próbowała sobie wmówić, że nie obawia się tego, co ją czeka. W tym momencie czuła się jak bezbronne zwierze, które zaraz ma wkroczyć do sali pełnej lwów. To nie był jej świat, nie pasowała tu pod żadnym względem, ale był ktoś, kto pomimo tego akceptował ją w pełni i powstrzymywał przed zwianiem stąd – Julianne Riddle. Przez ostatnie dni spędziły ze sobą naprawdę dużo czasu. Hermiona, choć z reguły ceniła sobie samotność, cieszyła się z towarzystwa pani Riddle. Kobieta nie była nachalna, powoli starała się poznać córkę, zaczynając od najmniej ważnych rzeczy: ulubiony kolor, książka i wiele innych. Poruszały różne tematy, choć Hermiona nadal unikała tych dotyczących bezpośrednio jej osoby. Chętniej słuchała opowieści o swoich przodkach, ich tradycjach i wielu innych rzeczach. Mimo iż Julianne wzbudziła w niej sporą sympatię, nadal pozostała obcą kobietą, którą dopiero poznawała. O zaufaniu nie było tu mowy. Ono wymagało czasu i w przypadku Hermiony ogromnego wysiłku, któremu jeszcze nikt w pełni nie podołał. Teraz jednak panna Riddle miała na głowie większy problem w postaci zgrai śmierciożerców, którzy zapewne już czekają na jej przybycie. A wszystko to z powodu durnych pomysłów jej ojca, którego tak na dobrą sprawę najczęściej widywała wyłącznie na posiłkach, co w sumie za bardzo jej nie przeszkadzało. Pomimo usilnych starań nie mogła się przekonać do tego człowieka. Wzbudzał w niej lęk swoją oziębłością i wyrafinowaniem. Nie to, co sympatyczna pani Riddle. Nie mogła pojąć, jak dwójka tak różnych ludzi odnalazła drogę do swych serc. Jak widać, miłość rzeczywiście jest ślepa. Nagle rozmyślania Hermiony zostały przerwane przez delikatne pukanie do drzwi. Odwróciła się w stronę, z której dochodził dźwięk i ujrzała swoją matkę.

— Już czas, Hermiono.

Julianne wyglądała przepięknie w długiej czarnej sukni. Swoje długie włosy upięła w wysoki kok, z którego nie miał prawa wymknąć się nawet jeden kosmyk.

— Spokojnie, moja droga. Wyglądasz ślicznie, a gdyby coś było nie tak, będę obok.

Powiedziała Julianne, widząc zdenerwowanie córki. W sumie to ani trochę jej się nie dziwiła. Zaraz miała oficjalnie stać się częścią zupełnie nieznanego jej świata, w którym na dodatek jej ojciec był guru. Kto w takiej sytuacji nie odczuwałby lęku? Pani Riddle wierzyła jednak, że Hermiona da sobie radę. Te kilka dni wystarczyły, aby się przekonała, że jej córka pomimo swojej skrytości jest niezwykłą dziewczyną.

— Chodźmy.

Zdecydowała w końcu Hermiona, po raz ostatni spoglądając w lustro. Dzięki Julianne wyglądała naprawdę ładnie, choć czuła się nieco nieswojo. Wiedziała, że dziś będzie atrakcją wieczoru i wszyscy będą się skupiać głównie na niej, co ani trochę jej nie odpowiadało. Najchętniej poszłaby tam rozczochrana w zwykłych spodniach i rozciągniętej bluzce, lecz nie chciała zawieść Julianne. Na zdaniu Toma nieszczególnie jej zależało, ale pani Riddle była tak podekscytowana tym wszystkim, że nie potrafiłaby sprawić jej zawodu. Przemęczy się jeden wieczór, a potem będzie miała spokój. Obie kobiety w końcu opuściły sypialnie młodszej z nich i skierowały się do sali balowej. Hermiona mniej więcej znała już rozkład domu, gdyż pani Riddle pokazała jej cały budynek. Zajęło im to pół dnia, gdyż dwór okazał się większy, niż myślała. Znajdowało się tu pełno salonów, sypialni, gabinetów oraz ku radości dziewczyny ogromna biblioteka, która biła na głowę nawet tę w Hogwarcie. Teraz jednak szły do wielkiej sali, w której miało się odbyć przyjęcie, a zaledwie kilka dni temu przeprowadzane były tortury Hermiony. Co za ironia, że właśnie tam zostanie ona przedstawiona śmierciożercom jako córka ich pana. Czyli jednym słowem tragedia. Na miejsce dotarły w ciszy. Zatrzymały się przed ogromnymi drzwiami.

— Tu cię na razie zostawiam. Pamiętaj, nie denerwuj się, wszystko będzie dobrze. Oczarujesz ich, w końcu jesteś moją córką.

Hermiona mimo zdenerwowania nie mogła się nie uśmiechnąć. Wiara

Julianny w jej osobę nie znała granic. To ona pozwalała jej wykrzesać z siebie siłę na udział w tej szopce.

— Powodzenia.

Po tych słowach pani Riddle wślizgnęła się do sali wypełnionej arystokratycznymi rodzinami. Większość z nich znajdowała się przed sporym podium, gdzie umieszczono orkiestrę i skąd miał przemawiać Tom. Przy jednej ze ścian stał rząd stołów, które bez problemu mogły pomieścić wszystkich przybyłych. Po drugiej stronie znajdowały się natomiast bar z przeróżnymi alkoholami oraz bufet zaopatrzony w najróżniejsze przysmaki. Centrum stanowił parkiet, który w tym momencie świecił pustkami. Nie zabrakło tu również wyjścia na taras, który z kolei prowadził do imponującego ogrodu pani Riddle. Wystrój sali był utrzymany w kolorach Slytherinu, co dawało niesamowity efekt. Julianne patrząc na to wszystko, mogła być z siebie dumna. Jej mąż nie palił się do spraw organizacyjnych, dlatego jego rola zakończyła się na zaproszeniu gości, a raczej zleceniu tego Severusowi. Reszta spadła na jej głowę, ale jak widać, wszystkiemu podołała. Nie tracąc czasu, Julianne skierowała się w stronę podium, gdzie czekał na nią Tom. Wszyscy, gdy tylko ją zobaczyli, pospiesznie schodzili z drogi, witając się przy tym uprzejmi. Każdy darzył panią Riddle ogromnym szacunkiem nie tylko z powodu pozycji jej męża. Wśród arystokracji ród Puissance był powszechnie znany i szanowany, mimo iż nie pochodził z Anglii. Jego członkowie stanowili swego rodzaju elitę ze względu na wieloletnią tradycję i sławę. Julianne bez trudu dotarła do swojego męża, który przywitał ją skinieniem głowy.

— Wszystko gotowe?

— Tak, ona już czeka. Możemy zaczynać.

Tom zaoferował żonie ramię, które ta przyjęła, po czym oboje po schodkach weszli na podium. Żadne z nich nie musiało nic mówić, aby na sali zapadła idealna cisza, a wszystkie pary oczu zwróciły się w ich stronę.

— Witam was moi drodzy i jako pani domu dziękuję za przybycie.

Powitała wszystkich Julianne, wiedząc, że jej mąż niemal na pewno ominie tę część.

— Zaprosiliśmy was tu nie bez powodu…

— A jednak.

Mruknął pod nosem Draco, który stał z tyłu wraz z czwórką przyjaciół. Gdy tylko usłyszał o tym balu, zachodził w głowę, co takiego mogło się stać. Bez powodu Lord na pewno nie organizowałby balangi, szczególnie że nic takiego nie miało wcześniej miejsca. Do twierdzy mieli wstęp wyłącznie śmierciożercy i tylko na zebrania, a teraz znajdowały się tu również ich rodziny.

— Zamknij się i słuchaj.

Powiedział półgłosem Nott, nie spuszczając wzroku z przemawiającego Lorda.

— Większość z was zna historię mojej zaginionej córki Margaret Julianne Riddle, która została uprowadzona przez Zakon. Zakładałem, że już dawno nie żyje, lecz jak się okazało, to moja żona miała rację. Nasza córka została odnaleziona!

Szok, to jedno uczucie ogarnęło wszystkich zgromadzonych na sali, szczególnie młodsze pokolenie, które nawet nie miało pojęcia, że Czarny Pan ma córkę.

— Zebraliśmy się tu dziś, abyście mogli ją poznać, choć przypuszczam, że większość ją zna, tyle że pod innym nazwiskiem. Dlatego też zastrzegam, bez względu na przeszłość teraz jest nietykalna i należy jej okazywać taki szacunek jak mnie, czy mojej żonie. Odstępstw od tego nie przewiduję, a wszelakie niesubordynacje będą surowo karane.

Nikt nie miał wątpliwości co do tego, że Lord mówi śmiertelnie poważnie. Czego jak czego, ale braku szacunku nie tolerował, a nieszczęśnicy, którzy o tym zapomnieli, w większość nie przebywali już wśród żywych.

— Nie przedłużając, oto ona.

Mówiąc to, Tom wskazał ręką na drzwi, które w tym momencie otworzyły się, ukazując czekającą Hermionę. Dziewczyna słyszała całą przemowę, która ani trochę jej nie uspokoiła. Dodatkowo jej rozpacz spotęgował fakt, iż na sali poza śmierciożercami znajdowały się ich rodziny. Jedyne czego pragnęła, to uciec stąd i nie wracać, lecz zamiast tego wzięła głęboki wdech i wkroczyła do sali. Czuła na sobie wzrok absolutnie wszystkich, co potwornie ją krępowało. Była niczym zwierze w zoo, stanowiące atrakcję dla turystów. „Idź przed siebie, nie patrz na nich, jest dobrze…”, powtarzała sobie w myślach, kierując się w stronę podium. Wszyscy bez słowa schodzili jej z drogi, nie wierząc własnym oczom. Znaczna część osób bez problemu rozpoznała w niej Hermionę Granger, szlamę, która zaledwie kilka dni temu była torturowana właśnie w tej sali. Ci, którzy istotnie mieli z nią styczność wcześniej, zaczęli odczuwać niepokój, a nawet strach. Nic dobrego nie mogło wyniknąć z tego, że dziewczyna, którą traktowali jak śmiecia, okazała się córką ich mentora. Lord nawet za najmniejsze zniewagi jego, czy też Julianne karał niezwykle dotkliwie, więc nawet nie chcieli myśleć, co może ich spotkać z powodu jego córki.

— O kurwa…

To jedyne, no co było stać trójkę szesnastoletnich Ślizgonów. Malfoy, Nott i Zabini z niedowierzaniem wpatrywali się w Hermionę, która właśnie weszła na podium, stając obok matki. Bez trudu rozpoznali w niej Granger, lecz nie mogli w to uwierzyć. Nie dość, że przed chwilą dowiedzieli się, że mroczny Czarny Pan ma córkę, to jeszcze okazuje się, że jest nią Granger, ta cholerna Gryfonka, której uprzykrzali życie od pierwszej klasy.

— Niezła laska i w sumie wygląda znajomo.

Rozmyślania trójki przyjaciół przerwały wywody Vincenta, który wraz z Gregorym stał tuż za nimi. Chłopaki odwrócili się w jego stronę, nie mogąc uwierzyć w głupotę kumpla. Zawsze mieli go za prymitywa, ale w tym momencie przeszedł samego siebie.

— Bo to jest Granger, idioto.

Syknął Draco, ponownie odwracając się w stronę Riddle’ów. Patrzył, ale nie wierzył. Albo świat zwariował, albo to jakiś chory żart. W tym momencie są skończeni. Wróg w postaci córki Czarnego Pana to coś, czego nikt nie pragnie. Wystarczy jedno jej słowo, aby ich pogrążyć. Wątpił, aby Granger darowała im tyle lat poniżeń i drwin, a jeśli tak to mają przesrane.

— Oto i ona, Hermiona Julianne Riddle.

Oznajmił Tom, a jego córka uśmiechnęła się sztucznie. Nie musiała się przyglądać zgromadzonym, aby wiedzieć, że są w szoku. W pewnym sensie ich rozumiała, co nie zmieniało faktu, iż wolałaby nie brać w tym udziału. To wszystko było chore i przypominało jakąś beznadziejną komedię, zalatującą dramatem. Miała tu być, uśmiechać się i cieszyć, że jest wśród ludzi, którzy gdyby nie jej nowe nazwisko zmieszaliby ją z błotem. W pewnym sensie to bolało, ale nie dawała tego po sobie poznać. Robiła dobrą minę do złej gry, czekając tylko, kiedy będzie mogła stąd zejść, a najlepiej w ogóle się ulotnić. Nie chciała się spoufalać z tymi ludźmi, a tym bardziej być dla nich atrakcją. Nie przypuszczała jednak, że jej ojciec ma wobec niej zupełnie inne plany.

— Bal uważam za rozpoczęty.

Zakończył Tom, wraz ze swoją rodziną kierując się w stronę zejścia z podium. Hermiona już była w trakcie obmyślani planu ucieczki, gdy nagle zatrzymał ją głos Lorda.

— Hermiono, chcę cię przedstawić kilku z moich ludzi.

Dziewczyna spojrzała na niego wzrokiem zbitego psa. Czy nie wystarczy, że zobaczyli, jak wygląda i poznali jej imię? Po jaką cholerę ma się jeszcze osobiście użerać z tymi nadętymi arystokratami?

— Czy to konieczne?

— Byłbym wdzięczny, gdybyś choć raz zrobiła, co ci każę i nie wykłócała się. Dziś dla odmiany zamiast uparta i krnąbrna mogłabyś być posłuszna.

Panna Riddle poczuła, jak ogarnia ją złość. Ona się wykłóca? To nie jej wina, że każde próby rozmowy z tym człowiekiem kończą się awanturą. Hermiona nienawidziła, gdy ktoś jej rozkazywał. Miała pełne prawo decydować o sobie, a nie ślepo wykonywać rozkazy innych.

— Nie jestem twoją podwładną, żebyś mi rozkazywał. Jeśli chcesz ślepo posłuszną istotę, zawołaj jednego ze skrzatów.

— Nie tym tonem.

W oczach Toma pojawił się niebezpieczny błysk. Ta dziewczyna była trudniejsza do poskromienia, niż myślał. Wyegzekwowanie u niej posłuszeństwa, graniczyło z cudem. Teraz jednak nie mógł sobie pozwolić na coś takiego. Nie znajdowali się tu sami, a przecież jego podwładni nie mogli wiedzieć, że nie potrafi zapanować nad własną córką.

— Błagam was, możecie się nie kłócić chociaż dzisiaj?

Julianne spojrzała błagalnie na swoją rodzinę. Bardzo martwiły ją relacje panujące między Tomem i Hermioną. Ta dwójka zdawała się na każdym kroku ze sobą walczyć bez względu na to, o co chodziło. Robiła, co mogła, aby to zmienić, ale jak na razie jej starania nie przynosiły żadnych efektów. Hermiona powoli traciła cierpliwość. Nie dość, że była tu wbrew własnej woli, to jeszcze teraz miała zabawiać gości i udawać potulną córeczkę.

— Hermiono, proszę.

Powiedziała błagalnie Julianne, widząc wojowniczą postawę córki. Krzyki i groźby Toma nic tu nie wskórają. Hermiona wymagała ogromnych pokładów cierpliwości i dobrego podejścia, czego Tomowi niestety brakowało. Dziewczyna spojrzała na kobietę, czując, że zaczyna mięknąć.

— Dobrze, byle szybko.

Ostatecznie skapitulowała. Nie chciała sprawić Julianne przykrości kłótnią z Tomem. Kobieta i tak przeżywała panujące między nimi stosunki, które opierały się na zażartych dyskusjach, zwykle przeradzających się w awantury. W sumie raz mogła się poświęcić.

— W takim razie chodźmy.

Stwierdził z zadowoleniem Tom, rozglądając się po pomieszczeniu. Szukał wyższych rangą śmierciożerców, których cenił najbardziej. Nie zamierzał fatygować się do każdego ze swoich podwładnych. Tylko najbardziej oddani członkowie najszlachetniejszych rodów zasługiwali na osobiste poznanie jego potomkini. Mimo iż dziewczyna bywała krnąbrna, a nawet bezczelna Tom nigdy nie zapominał, że płynie w niej jego krew. Nie okazywał tego, ale w głębi duszy cenił Hermionę i darzył ją szacunkiem. On nie potrafił inaczej, życie nie nauczyło go okazywania uczuć, które postrzegał jako słabość. Wiedział, że jeśli pokaże światu, że te dwie kobiety są dla niego ważne, ludzie wykorzystają to przeciwko niemu. Poza tym od zawsze był zimny oraz wyniosły i wątpił, aby kiedykolwiek uległo to zmianie.

— Idziemy do Lestrange’ów.

Zadecydował Lord, dostrzegając w tłumie małżeństwo śmierciożerców. Ta dwójka stanowiła parę jego najlepszych ludzi. Oddani i bezwzględnie posłuszni. Może i Bella była nieco szalona, ale szczególnie mu to nie przeszkadzało. Służyła mu wiernie, a reszta nie stanowiła problemu. Riddle’owie przeszli przez salę, mijając ludzi schodzących im z drogi. W końcu dotarli do celu swej podróży.

— Panie.

Lastrange’owi skłonili się nisko, gdy tylko dostrzegli swego władcę. Lord był ich mentorem, za którego bez wahania oddaliby życie. 

— Witajcie, pragnę, abyście osobiści poznali moją córę Hermionę. Hermiono, to Rudolf i Bellatrix Lestrange.

— To dla nas ogromny zaszczyt.

Hermiona z trudem powstrzymała prychnięcie. To wszystko było tak sztuczne, że aż żałosne. Wszyscy zebrani na tej sali znali ją od dawna. Jako przyjaciółka Potter i nieoficjalny członek Zakonu Feniksa była rozpoznawana wśród śmierciożerców. Przez tyle lat mieli ją za śmiecia, który nie ma prawa żyć, jeszcze niedawno kwapili się do torturowania jej, a teraz nagle, gdy zmienia nazwisko, zaczęli ją szanować. Chociaż nie, ona nie miała z tym nic wspólnego. Tu chodziło tylko o krew płynącą w jej żyłach. Nikt z nich nie brał pod uwagę jej charakteru, zdolności, wiedzy, po prostu nic. Nawet będąc beztalenciem z odpowiednim pochodzeniem, mogłaby zyskać ich uznanie. Czuła się z tym paskudnie. Już wolałaby, żeby w ogóle jej nie zauważali, niż robili to z powodów takich jak teraz.

— Dobry wieczór.

Przywitała się z wymuszonym uśmiechem, nie zdobywając się na nic więcej. Jeśli miała być grzeczna, wolała nie mówić nic. Tom najwidoczniej wychodził z tego samego założenia, gdyż po zamienieniu kilku zdań z Lestrange’ami, rozpoczął poszukiwani kolejnych śmierciożerców. I znalazł. Bez słowa skierował się w tylko sobie znanym kierunku, a obie kobiety posłusznie ruszyły za nim. Dopiero gdy byli już blisko stołów, Hermiona ku swojej rozpaczy zdała sobie sprawę, dokąd zmierzają. Zaledwie cztery metry przed nimi stała grupa ludzi, z których rozpoznała trzy osoby, a mianowicie małżeństwo Malfoyów i Notta Seniora. Poza nimi znajdowało się tam jeszcze siedem osób, których nie kojarzyła z nazwiska. Podejrzewała jednak, że do nich również nie zapała sympatią. Sęk w tym, że jej o zdanie nikt nie pytał i wątpiła, aby kogokolwiek poza Julianne ono interesowało. Szła jak na ścięcie, a z każdym kolejnym krokiem miała coraz większą ochotę zwiać. Zamiast tego jednak uniosła wyżej głowę, chcąc im pokazać, że się nie boi. Szybko zrozumiała, że nie jest to konieczne, gdyż to oni boją się jej. W pierwszej chwili widząc lęk w oczach tych dorosłych mężczyzn, była naprawdę zdziwiona, lecz szybko skojarzyła fakty. Malfoy i Nott byli jednymi z nielicznych śmieciożerców, z którymi miała wcześniej bezpośredni kontakt i niekoniecznie należał on do miłych. Co prawda wtedy podobnie jak ona jeszcze nie wiedzieli, kim jest, ale mimo to zapewne bez trudu mogłaby ich pogrążyć. Czy ona jednak pragnęła zemsty? Ci mężczyźni zamienili jej życie w piekło, ale Hermiona nie zamierzała zniżać się do ich poziomu. Może i teraz należała do ich świata, ale nie oznaczało to, że ma się stać tak samo bezwzględna. W wieku szesnastu lat zasady i światopogląd miała już wyrobione, a to, że nagle znalazła się w innej rzeczywistości, nie oznaczało, iż musi się dostosować do panujących tu standardów. Wyniosła i próżna arystokracja to nie jej świat. Musiała jednak robić dobrą minę do złej gry.

— Witam was.

Zaczął Tom, gdy znaleźli się przy grupce arystokratów. Wszyscy natychmiast skłonili się nisko, nie śmiejąc wypowiedzieć ani słowa. Ich losy spoczywały w rękach szesnastolatki, której nigdy nie dali powodów, aby teraz okazała im litość.

— Poznajcie moją córkę Hermionę Riddle, Hermiono, oto moi najwierniejsi ludzie.

Voldemort wskazał ręką stojących arystokratów, po kolei ich przedstawiając.

— Vanessa i Robert Crabbe, Violetta i Jonatan Goyle, Rebecca Zabini, IsabelI i Daniel Nott, Narcyza i Lucjusz Malfoy.

— Dobry wieczór.

Kolejna lakoniczna odpowiedź Hermiony, która wolała się nie wdawać w zbędne dyskusje, z których nic dobrego nie mogło wyniknąć. Niestety nie wszyscy wychodzili z podobnego założenia.

— Ogromnie nam miło panienkę poznać.

Słowa Lucjusza sprawiły, że w Hermionie coś pękło. Ci ludzie naprawdę mieli tupet i za wszelką cenę starali się ją wyprowadzić z równowagi, co wychodziło im wyśmienicie.

— Proszę sobie darować te wymuszone uprzejmości. Panowie mieli już okazje poznać mnie pięć dni temu dokładnie w tej sali, tyle że w nieco innych okolicznościach i wtedy nie było wam tak miło. A pan, panie Malfoy, zna mnie od ładnych kilku lat, dlatego nie widzę sensu w ciągnięciu tego przedstawienia, bo to już nawet nie jest zabawne, tylko żałosne.

I w tym momencie legł w gruzach i tak wątpliwy mit o pokorze panny Riddle. Wszyscy stali, nie wiedząc, gdzie oczy podziać. Ta szesnastolatka zagięła ich trzema zadaniami i to do tego stopnia, że większość z nich po raz pierwszy poczuła się zawstydzona. Na Hermionie jednak nie zrobiło to najmniejszego wrażenia, podobnie jak palące spojrzenie Lorda, który nie był zachwycony jej zachowaniem. Niech wiedzą, że nie da się przerobić na potulną damulkę.

— A teraz wybaczą państwo, ale pójdę zaczerpnąć świeżego powietrza.

Posłała zgromadzonym najsłodszy uśmiech, na jaki ją było stać, po czym oddaliła się w poszukiwaniu azylu. Taras wydał jej się idealnym miejscem, dlatego właśnie tam skierowała swe kroki. Była tak skupiona na drzwiach, że w pewnym momencie na kogoś wpadła. Odbiła się od miękkiego ciała, z trudem utrzymując równowagę. Spojrzała na swoją przeszkodę i już wiedziała, że ma dzisiaj cholernego pecha. Przed nią stał nie kto inny jak Vincent Crabbe ze swoim towarzyszem Goyle’em.

— Cześć, piękna.

Słowa chłopaka sprawiły, że na chwilę odebrało jej mowę i bynajmniej nie z zachwytu. On tak serio, czy po raz kolejny się wydurnia? Nieważne, która z tych opcji była prawdziwa, w każdym przypadku poziom inteligencji i wyczucia Ślizgona wołał o pomstę do Merlina.

— Nie katuj mnie swoim towarzystwem i pozwól przejść.

Odpowiedziała chłodno Hermiona, patrząc gniewnie na Crabbe’a. Jeśli ci wszyscy arystokraci myślą, że wystarczy kilka miłych słówek, a ona nagle zapała do nich miłością, to są w ogromnym błędzie.

— Spokojnie, przecież my nie gryziemy.

— Wiem, wy tylko kopiecie leżącego.

— Nie przesadzaj, to było…

— Crabbe przyjacielu, może jednak sprawdzisz, czy nie ma cię na drugim końcu sali?

Hermiona spojrzała w bok, gdzie jak się okazało, tuż obok niej stał Zabini.

— Jakbyś nie widział, Diabeł, to rozmawiam.

— Mówienie do kogoś to jeszcze nie rozmowa, ośle. I tak dla jasności to, że jestem córką Voldemorta, niczego nie zmienia poza tym, że z waszego i tak ubogiego słownika ubyła jedna obelga, którą możecie kierować pod moim adresem.

Prychnęła rozeźlona Hermiona, po czym zwinnie wyminęła chłopaków. Jej cel był blisko, więc nie zamierzała tracić czasu na tych idiotów. Gdy tylko wyszła na zewnątrz, poczuła się o niebo lepiej. Chłodny wiatr omiótł jej twarz, wprawiając tym samym długie do łopatek włosy w ruch. Właśnie tego potrzebowała – ciszy i spokoju. Podeszła do betonowego murku i oparła o niego ręce, przymykając oczy. Chociaż tu miała spokój i nie musiała się opędzać od namolnych arystokratów, którzy usilnie starali się wkupić w jej łaski. To było chore i nie zamierzała się z nimi ani spoufalać, ani tym bardziej im zaszkodzić, więc czy nie lepiej byłoby, gdyby nie wchodzili sobie w drogę? Oni ograniczyliby kłamstwa wypływające z ich ust, a ona zyskałaby święty spokój. Chyba nie wymagała zbyt wiele? Już chyba wolała poprzedni stan rzeczy niż to, co działo się teraz.

— Czyżby młoda Riddle nie lubowała się w balach?

Hermiona słysząc tak dobrze jej znany głos, natychmiast otworzyła oczy i spojrzała w prawo. Jak się okazało zaledwie trzy metry do niej na murku oparty o jedną z rzeźb, siedział Draco Malfoy. Nogi założone jedna na drugą wyciągnął przed siebie, a dłonie trzymał pod głową. Czarną marynarkę rozpiął, ukazując białą koszulę, która idealnie komponowała się z muchą w kolorze garnituru. Co tu dużo mówić, Draco był cholernie przystojny nawet w dresie, a co dopiero tak odstawiony, czego panna Riddle zdawała się nie zauważać.

— Nie udawaj, że cię to obchodzi.

— Nie obchodzi, ale siedząc tu, zakłócasz mój spokój.

Hermiona spojrzała na niego wzrokiem wygłodniałego bazyliszka.  

— Jak coś ci nie pasuje, to zawsze możesz sobie iść, do czego zresztą cię zachęcam, bo ja się nigdzie stąd nie ruszam.

Na potwierdzenie swych, słów nie zważając na elegancką sukienkę, wskoczyła na murek i usiadła na nim, zwieszając nogi poza tras. Ta fretka nie będzie jej rozkazywać.

— Byłem tu pierwszy.

— Wiesz, ile mnie to obchodzi?

— Jak zwykle pyskata.

— A ty bezczelny.

— Myślisz, że nagle zacznę ci nadskakiwać i robić z siebie błazna, jak ta banda kretynów? Zapomnij.

Prychnął Draco, odwracając głowę w stronę ogrodu. Źle mu się robiło, gdy widział tych wszystkich idiotów, na siłę próbujących się wkupić w łaski młodej Riddle. Może i była teraz córką Czarnego Pana, ale na Salazara to nie powód, żeby się przed nią płaszczyć. Cholera jasna, byli arystokracją, a nie jakimiś dziadami. Jego stosunek do Hermiony nie zmienił się nawet o jotę, a przynajmniej to usiłował sobie wmówić. Pierwszy szok po poznaniu prawdy już minął i teraz musiał sobie wszystko poukładać. Właśnie dlatego znalazł się tutaj. Najbardziej męczyła go jedna sprawa. Pomimo swego wrogiego nastawienia do Hermiony, nie mógł się wyzbyć myśli, że teraz będzie miał okazje, aby lepiej ją poznać. Należeli do tego samego świata i już nie dzieliły ich żadne bariery – poza wzajemną niechęcią – którymi mógłby się zasłaniać. W końcu nadarzyła się okazja, aby rozgryźć tę pokręconą, pełną tajemnic dziewczynę. Może nie każdy to zauważał, ale ona nie była ot taką zwykłą kujonką. Intrygowała go i to jak jasna cholera, co zwykle starał się zamaskować arogancją, a nawet chamstwem. Dzieląca ich przepaść nie pozwalała mu na nic innego, ale teraz sytuacja wyglądała zupełnie inaczej. Większość jego znajomych była banalna i przewidywalna aż do bólu. Nic więc dziwnego, że jego uwagę przykuła G…Riddle. Owszem była pyskata, zarozumiała i jak nikt inny potrafiła doprowadzić go do szału, lecz to tylko podsycało jego ciekawość. „Chyba muszę się zacząć leczyć”.

— Nie wierzę, że to mówię, Malfoy, ale niezmiernie mnie to ciesz.

Hermiona odpowiedziała dopiero po dłuższej chwili, nawet nie patrząc na chłopaka. Co więcej, mówiła prawdę. O stokroć wolała arogancje i bezczelność Malfoya, które przynajmniej był szczere od tych wszystkich skretyniałych lizusów. Wyznawała zasadę, że lepiej, aby gardzili tobą za to, kim jesteś, niż wielbili za rzeczy taki jak pochodzenie. Draco chyba jednak uważał inaczej, gdyż spojrzał na nią jak na wariatkę.

— Jesteś kompletnie stuknięta, Riddle.

— Każdy ma jakieś wady.

Odparła Hermiona, wzruszając lekceważąco ramionami, po czym zeszła z murku. Jak na jeden dzień zdecydowanie wystarczy jej już towarzystwa Malfoya. Poprawiła sukienkę i już zamierzała wrócić na salę, gdy drzwi otworzyły się, a w nich stanęli państwo Riddle. Draco również zszedł z murku, kłaniając się uprzejmie.

— Tu jesteś, Hermiono. Szukaliśmy cię, ale widzę, że miałaś inne towarzystwo.

To mówiąc, Julianne wymownie spojrzała na Dracona, a potem na swoją córkę, która zarumieniła się natychmiast. Wzrok kobiety był bardzo sugestywny, co ani trochę nie spodobało się Hermionie.

— Nie, ja nie… to znaczy my… ja tylko chciałam się przewietrzyć, a on…

Draco z trudem stłumił uśmiech, widząc zażenowanie dziewczyny. Chyba po raz pierwszy widział, jak ta mądrala nie wie, co ma powiedzieć. Nie zamierzał jej pomagać w tłumaczeniu się, za bardzo go bawiła cała sytuacja.

— Spokojnie, nie musisz się tłumaczyć. Przyszliśmy tu z Tomem w nieco innej sprawie.

— Dokładnie, Teodor, Blaise.

Tym razem odezwał się Tom, a na taras weszli dwaj wymienienie wyżej Ślizgoni.

— Dobrze, Draco, że tu jesteś, bo sprawa dotyczy również ciebie.

Cała wesołość minęła Malfoyowi, jak ręką odjął. Spojrzał na swoich przyjaciół, lecz z ich twarzy nie mógł nic wyczytać. Nie musiał jednak zbyt długo czekać na odpowiedź na swoje nieme pytanie.

— Hermiono, w związku z naszą umową oto trójka twoich opiekunów, którzy będą cię pilnować w Hogrwacie.

— Że jak?!

Hermiona nawet nie kryła swego oburzenia. Że niby ma być zależna od tych trzech kretynów? Przez tyle lata radziła sobie sama, a teraz mając szesnaście lat, ma się użerać z jakimiś cholernymi niańkami, bo jej tatuś ma taki kaprys?!

— Nie unoś się, taka była umowa. Jeśli coś ci nie odpowiada, oferta nauki w domu jest nadal aktualna.

I w tym momencie Hermiona już wiedziała, o co tu chodzi. Lord za wszelką cenę starał się jej obrzydzić powrotu do Hogwartu, aby zdecydowała się zostać tutaj. Jakby choć raz nie mógł odpuścić i przestać uprzykrzać jej życie.

— Nawet nie myśl, że przez twoje fanaberie zrezygnuję z powrotu do szkoły!

Warknęła wyprowadzona z równowagi Hermiona, po czym wyminęła rodziców i wróciła do sali. W tym momencie bardziej niż zwykle nie miała ochoty oglądać Toma.

— Rób tak dalej, a nigdy się nie dogadacie.

Prychnęła Julianne, ruszając z córką, aby nieco ją uspokoić.

— Pilnujcie tej upartej dziewczyny, bo jeśli wdała się w matkę, a wszystko na to wskazuje, będzie z nią masę problemów.

Westchnął ciężko Tom, po czym również wrócił do środka. Te dwie kobiety prędzej, czy później go wykończą. Z jedną jakoś sobie radził, ale dwie? „Salazarze dopomóż…”.

— Może mi ktoś w końcu powiedzieć, o co tu chodzi?

Zapytał po dłuższej chwili Draco, nie za bardzo się orientując, co tu przed chwilą zaszło.

— Od pierwszego września robimy za goryli Riddle.

Teodor nie wyglądał na ani trochę poruszonego powierzonym im zadaniem w przeciwieństwie do Dracona, który po raz kolejny nie wierzył w to, co słyszy.

— Możesz się wyrażać jaśniej?

— Snape przenosi Hermionę do Slytherinu, a my mamy jej pilnować. Z tego, co wiem, to jest warunek jej powrotu do szkoły.

Wyjaśnił spokojnie Blaise, który nawet się cieszył z takiego obrotu sprawy. Lord tylko mu ułatwił zbliżenie się do całkiem niezłej dziewczyny. Nie zamierzał zmarnować takiej szansy.

— To są chyba jakieś jaja.

Stwierdził z niedowierzaniem Draco, ponownie siadając na murku. Ten rok szkolny jeszcze się nawet nie zaczął, a on już wiedział, że będzie ciężko. Jednak nawet przez myśl mu nie przeszło, że te kilka miesięcy raz na zawsze zmieni jego życie.

Witam.

Jak to szybko czas leci, nawet się nie obejrzałam, a tu już szósty rozdział. Przyznam szczerze, że jest on taką moją perełką i jestem z niego cholernie dumna, bo w końcu grunt to skromność.

Doczekaliście się konfrontacji głównych bohaterów, która mam nadzieję sprostała waszym oczekiwaniom, o czym poinformujecie mnie w komentarzach, a przynajmniej na to liczę.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Laf