11. Jak przeżyć i nie dać się zwariować

Wściekła Hermiona z hukiem zatrzasnęła drzwi do swojej sypialni, po czym bez zastanowienia cisnęła ognistą kulą w kominek, gdzie i tak płonął już ogień. Pozornie dobra metoda na odreagowanie nie przyniosła jednak rezultatów, gdyż gniew panny Riddle nie zmalał nawet o jotę. W kółko zadawała sobie jedno pytanie – za co Merlin pokarał świat kimś takim jak Malfoy? Ziemia pełna jest ewolucyjnych odpadów, ale ten blondas bił je wszystkie na głowę. Jak można mieć taki tupet? I do tego ta jego cholerna pewność siebie! Nie mogła zdzierżyć, że ten kretyn postawił na swoim, a ona straciła kolejną szansę na chwilę samotności. Czy chcąc odrobiny niezależności, naprawdę wymagała tak wiele? To wszystko było bardziej niż absurdalne, ale Hermiona nie zamierzała tak tego zostawić. Prędzej Malfoy przefarbuje się na rudy, niż ona da z siebie zrobić potulnego psiaka. Ta myśl nieco ostudziła jej gniew. Nie z takich sytuacji znajdowała wyjście, więc i teraz da radę. Zerknęła na zegarek, zdając sobie sprawę, że przez tego gada ma opóźnienie. Ostatecznie zrezygnowała z dalszego pomstowania na młodego Malfoya, chwyciła szkolną szatę i udała się do łazienki. Chłodny prysznic z pewnością dobrze jej zrobi. W pełni gotowa była za piętnaście ósma. Przez dłuższą chwilę stała przed lustrem, przyglądając się swojemu odbiciu. Nadal nie przywykła do srebrno szmaragdowego krawatu i węża wyhaftowanego na piersi. Minął już miesiąc, a w jej głowie nadal w pełni nie ukształtowała się świadomość, że wszystko, co związane z Hermioną Granger, odeszło, a ona musi się nauczyć funkcjonować w nowej rzeczywistości jako Hermiona Riddle. Z ciężkim westchnienie zaplotła włosy w niedbały warkocz, który przerzuciła przez lewe ramię, po czym opuściła łazienkę. Najwyższa pora, aby iść na śniadanie. Jeszcze tylko ogarnęła pokój, w którym i tak panował porządek, po czym skierowała się w stronę wyjścia. Ledwie zdążyła otworzyć drzwi, a jej oczom ukazała się trójka Ślizgonów na czele z Blaise’em.

— Hej.

Jako pierwszy z nieodłącznym uśmiechem przywitał się Zabini, którego Hermiona mimo szczerych chęci nie mogła odwzajemnić. Wystarczyło jedno spojrzenie na tę zadowoloną gębę Malfoya, żeby szlag ją trafił.

— Cześć, idziemy?

Nie czekając nawet na odpowiedź, wyminęła chłopaków i ruszyła w stronę salonu. Blaise bardzo szybko do niej dołączył, a pozostała dwójka szła kilka kroków za nimi.

— Nieźle się wkurzyła.

Stwierdził nieco rozbawiony Teodor, któremu Draco zdążył już streścić całe zajście z Hermioną, podczas gdy Blaise okupował łazienkę. Nott czuł, że w tym roku dzięki tej dwójce i Zabinim do kompletu będzie miał niezły ubaw.

— Nic nowego, przejdzie jej.

Draco wzruszył tylko ramiona, obserwując idącą przed nimi dwójkę. Blaise z dość marnym skutkiem starał się nawiązać rozmowę z Hermioną, która udzielała mu jedynie zdawkowych odpowiedzi. Owszem był miły, a nawet zabawny, ale dziewczyna za nic w świecie nie mogła się do niego przekonać. Nabyta ostrożność zawsze dawała o sobie znać i tym razem nie było inaczej. Hermiona nieszczególnie starała się z nią walczyć, ponieważ trzymając innych na dystans, czuła się bezpieczniej. Dlatego też teraz szła, co jakiś czas przytakując Zabiniemu, choć myślami była zupełnie gdzie indziej. Dziś pierwszy dzień zajęć, co oznaczało konfrontacje z uczniami. Wczoraj poza tą nieszczęsną szopką w Wielkiej Sali, udało jej się tego uniknąć, ale dzisiaj to raczej nie będzie możliwe. Nie mogła się jednak poddać. Pokaże im wszystkim i nie da się zastraszyć. Nie należała do ludzi, którzy tak łatwo się poddają, nie jeśli chodziło o coś, co kochała, a taką rzeczą był Hogwart. Nawet się nie zorientowała, kiedy dotarli do Wielkiej Sali. Tym razem bez wahania skierowała się w stronę stołu Slytherinu. Wzrok utkwiła w podłodze, gdyż tak łatwiej jej było sobie wmówić, że nikt nie zwraca na nią uwagi, co rzecz jasna znacznie mijało się z prawdą. Od momentu, gdy czwórka Ślizgonów przekroczył próg Sali, kolejni uczniowie zwracali się w ich stronę, szepcząc między sobą o pannie Riddle. Hermiona nie pomyliła się wczoraj, dla większości stała się potomkinią bezdusznego Voldemorta, która może im wyłącznie zaszkodzić. Gdy w końcu znaleźli wolne miejsca, Hermiona z ulgą usiadła obok Teodor. Z całej trójki jego najlepiej tolerowała, głównie dlatego, że chłopak nie zwracał na nią szczególnie uwagi. Panowie bardzo szybko pogrążyli się w rozmowie, dzięki czemu Hermiona spokojnie mogła zjeść śniadanie. Nie trwało to jednak długo, gdyż po chwili naprzeciwko nich usiadły trzy dziewczyny: Pansy, Tracey i Dafne.

— Cześć wam.

Przywitała się panna Davis, nawet nie patrząc na Hermionę, co tą nieszczególnie obeszło.

— Cześć.

— Byłyśmy wczoraj u was, ale w waszym dormitorium zastałyśmy Crabbe’a i Goyle’a.

Zagadnęła Pansy, sięgając po jedną z kanapek. Od dwóch lat spotykali się pierwszego dnia szkoły w dormitorium chłopaków, aby odpowiednio rozpocząć rok. Z reguły do zawsze trzymali się razem, choć dziewczyny skrycie liczyły na coś więcej. Każdej z nich wpadł w oko jeden z trójki bez wątpienia przystojnych Ślizgonów, przez co sukcesywnie dążyły do zacieśnienia ich relacji. Panowie, mimo iż podejrzewali, co kieruje ich koleżankami, nieszczególnie spieszyli się do ustatkowania.

— Mamy nowe loku na końcu korytarza, obok…

Blaise nie dokończył, gdyż pod stołem Draco mało delikatnie kopnął go w piszczel. Nie sądził, aby rozgadywanie wszystkim, gdzie mieszka Riddle było konieczne. Im później wyjdzie to na jaw, tym lepiej dla nich. Diabeł spojrzał na Dracona z wyrzutem, który udał, że nie zauważa morderczego wzroku kolegi.

— To może nadrobimy ten wieczór i spotkamy się u was w szóstkę w piątek?

Zaproponowała Tracey, uśmiechając się przy tym do Dracona, który nie pałał aż taki entuzjazmem, ale odwzajemnił gest.

— W siódemkę.

Poprawił koleżankę Teodor, przez co dziewczęta spojrzały na niego z niezrozumieniem.

— Jeszcze Hermiona.

Nott nie uważał za stosowne pomijać panny Riddle. Jakby nie patrzeć, teraz trzymała się z nimi i to nie miało już ulec zmianie.

— Nie, ja spasuję. Wolę zostać u siebie, ale wy bawcie się dobrze.

Odpowiedziała Hermiona, zdobywając się nawet na delikatny uśmiech. Niewyraźne miny Tracey i Pansy mówiły jej wszystko. Nie była tam mile widziana, a robić za piąte koło u wozu, nie zamierzała. Każdy głupi by zauważył, że te panny lecą na jej niańki, więc nie zamierzała im w niczym przeszkadzać. Poza tym przynajmniej zyska chwilę dla siebie i pozbędzie się przynajmniej na jeden wieczór nadzoru. Same plusy.

— Nie wygłupiaj się, będzie fajnie.

Do rozmowy wtrącił się Blaise, któremu z widomych przyczyn zależało na obecności panny Riddle.

— Z pewnością, ale beze mnie.

— Czyli ustalone, widzimy się w piątek o osiemnastej.

Zakończyła dyskusję panna Davis, nie dając chłopakom dojść do słowa. Jej taki obrót sprawy odpowiadał i to nawet bardzo. Reszta śniadania upłynęła im w spokoju. Kiedy Snape rozdał rozkład zajęć, mogli opuścić Wielką Salę. Pierwszą mieli dziś Transmutacje dlatego, gdy tylko zabrali z lochów torby, ruszyli na pierwsze piętro. W połowie korytarza Hermiona zatrzymała się przy jednym z okien. Czuła się jak tchórz, ale nie mogła inaczej. Nie zamierzała stać z resztą pod klasą. Nie czuła się na siłach, aby tam być i znosić wytykanie palcami oraz wymyślanie coraz to nowych bredni o niej. Potrafiła o siebie zadbać, ale jak sama miała stawić czoła tym wszystkim ludziom? Była realistką, dlatego możliwe jak najdłużej wolała się trzymać na uboczu. Bez wahania wskoczyła na parapet. Wiedząc, że ma jeszcze chwilę do dzwonka, sięgnęła po podręcznik od Transmutacji i zabrała się za dzisiejszy temat. Za to pochłonięci rozmową Ślizgoni dopiero pod klasą zdali sobie sprawę, że kogoś im brakuje.

— A ta gdzie znowu?

Zapytał Draco, a cała trójka zaczęła się rozglądać. Dostrzegli ją bardzo szybko, a konkretniej jej nogi zwisające swobodnie z parapetu. Blaise już zamierzał ruszyć w jej stronę, ale powstrzymał go Teodor.

— Odpuść, stary. Siedzi tam, mamy na nią oko, więc daj tej dziewczynie odetchnąć.

Nott zdawał się autentycznie poirytowany zachowaniem kolegi. Zadanie zadaniem, ale bez przesady. Każdy ma prawo do chwili samotności, którą najwyraźniej panna Riddle bardzo lubiła. Zabini posłał przyjacielowi niezbyt miłe spojrzenie, na co Draco przewrócił tylko oczami. On był bezstronny. Wiedział, że muszą pilnować Riddle, ale z drugiej strony nie mogli jej też tłamsić. Tu trzeba było znaleźć złoty środek. Ostatecznie cała trójka została przy klasie, czekając na koniec przerwy. Wkrótce dołączyli do nich znajomi ze Slytherinu i tak minął im czas. Dopiero gdy zadzwonił dzwonek, Hermiona skierowała się w stronę klasy, do której wchodzili już uczniowie. Od razu zajęła swoją ławkę w rzędzie pod drzwiami. Usiadła przy ścianie i zaczęła wyjmować potrzebne do lekcji rzeczy.

— Przepraszam.

Jej poczynania przerwał delikatny, dziewczęcy głos. Panna Riddle natychmiast podniosła wzrok, spoglądając na stojącą obok jej ławki blondynkę.

— Wolne?

Zapytała Dafne, wskazując na miejsce obok Hermiony, która nie potrafiła ukryć swojego zdziwienia. Takie… normalne zachowanie zdecydowanie nie pasowało jej do tej dziewczyny. Chociaż, jakby się głębiej nad tym zastanowić to Dafne, mimo iż do milusich nie należała, z pewnością nie dorównywała swoim przyjaciółkom.

— Yyy… tak.

Odpowiedziała w końcu Hermiona, nie powalając elokwencją, a panna Greengrass z uśmiechem zajęła miejsce obok niej. Bez słowa wyjęła swoje rzeczy i również zaczęła przeglądać podręcznik.

— Witam was na pierwszych w tym roku zajęciach Transmutacji. Na waszym miejscu nie liczyłabym na żadną taryfę ulgową. Dobrowolnie wybraliście kontynuowanie nauki Transmutacji, dlatego zamierzam przekazać wam możliwie jak najwięcej wiedzy z tej dziedziny.

Minerva jak zwykle stała przed swoim biurkiem, omiatając wzrokiem całą klasę. Po zdaniu SUMY’ów od szóstoklasistów wymagało się znacznie więcej i tego zamierzała się trzymać.

— Macie jakieś pytania?

Nauczycielce odpowiedziała cisza, dlatego nie zwlekając dłużej, przeszła do lekcji.

— Skoro wszystko jasne otwórzcie książki na stronie piętnastej i zapoznajcie się z tematem. Macie pięć minut. 

Zakończyła McGonagall, siadając za biurkiem. Wszyscy bez zbędnych dyskusji sięgnęli po podręczniki i zaczęli czytać. Hermiona nawet nie zdążyła zagłębić się w temacie, który swoją drogą zdążyła już opanować, gdy na jej książce wylądował skrawek pergaminu. W pierwszej chwili nieco się zdziwiła, ale ostatecznie sięgnęła po liścik i odczytała go.

Czyżby kolejna osoba do fanclub’u Riddle?

Nie wiedziałem,

że dziewczyny też przyjmujesz.

Nawet bez podpisu wiedziała, kto jest nadawcą. Taką głupotę i skłonność do wyprowadzania jej z równowagi przejawiał wyłącznie Malfoy. Hermiona zerknęła do tyłu, gdzie jak się okazało, tuż za nią siedział wyżej wymieniony blondyn, udając, że czyta, co rzecz jasne było kompletną bzdurą. Kątem oka obserwował Riddle, która w tym momencie sztyletowała go wzrokiem. Hermiona najwyraźniej zdawała sobie z tego sprawę, gdyż skwitowała jego liścik w trzech słowach, bezgłośnie poruszając wargami.

— Wal się, Malfoy.

Draco teatralnie złapał się za pierś, udając, że jej słowa dotknęły go do żywego, na co dziewczyna odpowiedziała prychnięciem, po czym wróciła do lektury, nakazując sobie spokój.

— Jesteś stuknięty.

Podsumował poczynania kolegi Teodor, szkicując coś na podręczniku.

— Przesadzasz, ona się tak genialnie wkurza.

Lepiej pasowało tu słowo „uroczo”, ale ono nie figurowało w słowniku Malfoya, a przynajmniej on nie dopuszczał do siebie myśli, że mogłoby być inaczej. Wkurzanie Riddle to naprawdę ciekawe zajęcie. Dziewczyna czerwieni się i robi groźne miny, które przy jej posturze i wzroście wyglądają przezabawnie. Teodor postanowił nie komentować wypowiedzi przyjaciela, choć coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że Draco ma więcej do Hermiony, niż wszyscy myślą, łącznie z nim samym.

— Dobrze, czas minął. Przejdźmy do lekcji.

Ciszę w klasie przerwała Minerva, podnosząc się ze swojego krzesła.

— Dziś zaczniemy transmutacje ludzi. Kto rozwianie ten temat?

Ręka Hermiony natychmiast wystrzeliła w górę, zresztą jako jedyna w klasie.

— Proszę, panno Granger.

— Riddle.

Poprawiała niechętnie Hermiona, czując na sobie palący wzrok zebranych uczniów. Cudownie, teraz już nawet nie może zgłosić się do odpowiedzi, nie wywołując sensaci.

— Przepraszam. Proszę odpowiedzieć na pytanie.

Panna Riddle bez zająknięcia wyrecytowała książkową definicję, uwzględniając również wszystkie rodzaje transmutacji ludzkiej. Skupiona na odpowiedzi o wiele lepiej znosiła natarczywe spojrzenia uczniów, którzy najwyraźniej traktowali ją jako nową atrakcję. Gdy skończyła, McGonagall przez chwilę przyglądała jej się z nieodgadnionym wyrazem twarzy, aż w końcu zabrała głos.

— Bardzo dobrze. Pięć punktów dla… Slytherinu.

Nauczycielka zawahała się przy ostatnim słowie. Nie mogła przyjąć do wiadomości, że jej najlepsza uczennica należy teraz do Domu Węża i nosi nazwisko Riddle. Minerva szybko jednak porzuciła te rozmyślania na rzecz prowadzenia lekcji. Hermiona zgłaszała się jeszcze kilka razy, zdobywając punkty dla swojego domu. Nie przywiązywała szczególnej wagi do tego, że już nie zasila konta Gryffindoru. Dom, punkty, to wszystko było ważne, ale nie najważniejsze. Do Hogwartu uczęszczała po to, aby się uczyć, a nie przejmować błahostkami. Gdy lekcja dobiegła końca, panna Riddle pospiesznie zebrała swoje rzeczy i jako jedna z pierwszych opuściła klasę, Szybko jednak dołączyła do niej trójka Ślizgonów.

— Z taką maszyną do nabijania punktów puchar mamy w kieszeni.

Powiedział rozbawiony Blaise, idąc po prawej stronie Hermiony. Na te słowa wszyscy wybuchli śmiechem, a i sama Hermiona zaśmiała się krótko. Podobną funkcję pełniła w Gryffindorze. Bez jej aktywności i z zamiłowaniem Snape’a do odejmowania Domowi Lwa punktów nie mieliby najmniejszych szans na walkę o puchar domów.

— Diabeł, z twoimi tendencjami do tracenia tych punktów nawet Riddle nam nie pomoże.

Stwierdził rzeczowo Draco, wywołując tym samym kolejne salwy śmiechu. Zabini przez swoje ciągłe wygłupy nie raz podpadał nauczycielom, co zwykle owocowało utratą punktów. Mieli z niego niezły ubaw, ale innych korzyści brakowało. Szli tak, nadal się śmiejąc i żartując. O dziwo nawet Hermiona od czasu do czasu dorzucała coś od siebie. Im dłużej przebywała w towarzystwie tych Ślizgonów, tym bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że bez większej potrzeby nie ma sensu z nimi walczyć. Może i nie darzyła ich szczególną sympatią, ale ciągłe przepychanki słowne i dogryzanie sobie nawzajem, podczas gdy są na siebie skazani, nie miały sensu. Tak też mijał im dzień. Większość nauczycieli zapoznawała ich z materiałem na bieżący rok lub powtarzała ten z ubiegłych lat, więc mieli względny spokój. Rozdzielili się dopiero przed ostatnią lekcją, gdyż Hermiona w przeciwieństwie do chłopaków zdecydowała się na naukę Starożytnych Runów. Dzięki interwencji Notta została sama, co przyjęła z ulgą. Nie trwała ona jednak zbyt długo. Gdy panna Riddle szła pustym korytarzem dzielącym ją od sali lekcyjnej, nagle zza zakrętu wyłoniły się trzy postacie. Hermiona stanęła niczym spetryfikowana, nie wiedząc, co zrobić. Ku niej zmierzali Harry, Ron i Ginny. Gorączkowo myślała, co teraz, lecz ostatecznie nakazała sobie spokój. Panika z pewnością jej nie pomoże. Starając się uspokoić oddech, ponownie ruszyła, aby zatrzymać się dopiero półtora metra przed byłymi przyjaciółmi, którzy również przystanęli.

— Cześć.

Zaczął niepewnie Harry, uważnie przyglądając się Hermionie. Nie wierzył własnym oczom, widząc ją w szacie Slytherinu. Z każdą kolejną chwilą utwierdzał się w przekonaniu, że ten koszmar jednak jest rzeczywistością, a nie chorym wytworem ich wyobraźni.

— Cześć.

— Możemy porozmawiać?

— Przykro mi, ale spieszę się na lekcję.

— Nie zajmiemy ci długo.

Hermiona przygryzła dolną wargę, nie wiedząc, jak wybrnąć z sytuacji, w której się znalazła. Nie chciała z nimi rozmawiać. To, co stało się w wakacje… Ona nie zapomniała. Porzucili ją, zostawili bezbronną na pastwę Ślizgonów. Nie ważne, jaki był tego powód, tak się nie zachowują przyjaciele.

— Byle szybko.

Ostatecznie skapitulowała. Wysłucha ich, spławi i będzie miała spokój. Znała ich na tyle dobrze, aby wiedzieć, że tak łatwo jej nie odpuszczą.

— Możesz nam wyjaśnić, co tu się dzieje?

Tym razem głos zabrał Ron, który również nie wierzył w to, co widzi. Był równie zdezorientowany, co cała reszta. Niby znali Hermionę od tylu lat, a tak na dobrą sprawę nie wiedzieli o niej zupełnie nic.

— O co właściwie wam chodzi?

— O twoje pochodzenie i o to, dlaczego je przed nami ukrywałaś.

Hermiona zrobiła wielkie oczy, patrząc z niedowierzaniem na Ginny.

— Ukrywałam?

— Hermiona, teraz nie musisz udawać, wszystko już wyszło na jaw. Mogłaś nam powiedzieć. Zakon na pewno by zrozumiał i ci pomógł. Porozmawiamy z Dumbledore’em i może on…

— Dość!

Krzyknęła w końcu Hermiona, przerywając Harry’emu. Czuła, jak narasta w niej gniew. Jak oni mogli oskarżać ją o kłamstwo? Gdyby nie oni nie miałby o niczym pojęcie i nadal była Hermioną Granger. Zniszczyli wszystko, zabierając jej dawne życie, a teraz mieli czelność oskarżać ją o kłamstwo?

— Nie potrzebuję pomocy ani waszej, ani Zakonu, ani tym bardziej Dumbledore’a. Nie macie o niczym pojęcia, więc dajcie mi święty spokój.

— Naprawdę chcesz tak żyć? Z tym potworem w roli ojca i wśród fałszywych gnid, które tylko czekają, żeby ci wbić nóż w plecy?

— Zabawne, że to ich nazywasz fałszywymi, Ronaldzie, po tym, jak z Harrym zostawiliście mnie właśnie na ich pastwę. Cudem przeżyłam, ale żadne z was nie ma pojęcia za jaką cenę, więc zostawcie mnie w spokoju.

Hermiona czując, że głos zaczyna jej odmawiać posłuszeństwa, pospiesznie wymięła trójkę Gryfonów, kierując się w stronę klasy. Nie potrafiła w to uwierzyć. Jak oni mogli? Czy wszyscy kompletnie postradali rozum? Jak ona do ciężkiej cholery miałaby przez tyle lat zatajać fakt, że jest córką Voldemorta? Czy tylko dla niej brzmiało to absurdalnie? Wychodziło na to, że tak, skoro nawet jej przyjaciele oskarżyli ją o kłamstwo. Jakby ta cała sytuacja nie była dla niej wystarczająco trudna, jeszcze musiała się użerać z ludźmi, którzy nie mają o niczym pojęcia, a i tak sądzą, że wiedzą najlepiej. Nie minął nawet jeden dzień, a Hermionie już brakowało siły.

— Dam radę.

Szepnęła sama do siebie, w końcu docierając pod klasę. Nie da się złamać. Wytrzyma to, choćby nie wiem co.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Hermiona wracała samotnie do lochów jak zwykle obładowana książkami. Zaraz po obiedzie skutecznie zniechęciła swoje niańki do towarzyszenia jej w bibliotece, gdzie zamierzała się uczyć, dzięki czemu zyskała święty spokój. Spędziła tam ponad trzy godziny, które bardzo pozytywnie na nią wpłynęły. W czytelni poczuła się tak… normalnie. Właśnie takiej monotonii i spokoju brakowało jej przez ostatni czas. Bibliotekę znała niczym własną kieszeń i czuła się tam naprawdę dobrze. Zaszycie się w ulubionym kącie z rozmaitymi książkami nieco ukoiło jej nerwy. Teraz jednak musiała wrócić do lochów. Nadal nie oswoiła się z myślą, że należy do Domu Węża. To było tak samo absurdalne, jak wszystko, co spotkało ją od połowy wakacji. Na tę myśl Hermiona uśmiechnęła się smutno. Pogubiła się i już sama nie wiedziała, co się z nią dzieje. Na co dzień starała się być silna, by ludzie nie poznali jej słabości. Obnażenie przed społeczeństwem słabych punktów, nigdy nie niesie za sobą dobrych konsekwencji. Już i tak pluła sobie w brodę, że dała się wyprowadzić z równowagi tym Ślizgonom. Wtedy jednak nie mogła nad sobą zapanować. Ukryte lęki i demony zawsze brały górę nad rozsądkiem. Panna Riddle szybko odsunęła do siebie tę myśl, nie chcąc psuć swojego dość dobrego humoru. Nawet się nie zorientowała, kiedy dotarła na miejsce.

— Czysta krew.

Podała hasło, krzywiąc się przy tym nieznacznie, po czym weszła do salonu, niestety po brzegi wypełnionego uczniami. Hermiona postanowiła nie zwracać na to uwagi. Jej plan był prosty, dostać się do pokoju, z którego nie zamierzała już dzisiaj wychodzić. Koncepcja piękna, gdyby nie otyły chłopak, który w połowie salonu zastąpił dziewczynie drogę.

— Cześć, Hermiono. Fajnie, że jesteś. Chodź, to przedstawię cię chłopakom.

Panna Riddle spojrzała na Crabbe’a, jak na idiotę, za którego zresztą go uważała. W tym momencie zadawała sobie tylko jedno pytanie: oni wszyscy nagle postradali rozum, czy od zawsze nie grzeszyli intelektem?

— Chodzę do tej szkoły od ponad pięciu lat i wszyscy doskonale wiedzą, kim jestem, więc nie sądzę, żeby to było konieczne.

Starała się być spokojna i w miarę miła. Robienie sobie jeszcze większych wrogów w Ślizgonach, raczej nie polepszyłoby jej sytuacji, co nie zmieniało faktu, że z kim, jak z kim, ale z Vincentym nie zamierzała przebywać dłużej niż to konieczne. O ile swoje niańki jakoś udawało jej się znosić, tak ten chłopak mógł zapomnieć o jakiejkolwiek bliższej znajomości.

— Nie wygłupiaj się.

Crabbe zdawał się nie dostrzegać niechęci Hermiony. Wyciągnął rękę, jakby z zamiarem objęcie jej, na co ta zareagowała natychmiast, cofając się o krok. Już miała go zwymyślać, gdy nagle obok niej znikąd pojawił się Malfoy. Razem z Zabinim i Nottem siedzieli niedaleko i gdy tylko zobaczyli, kto przypałętał się do Riddle, zgodnie stwierdzili, że trzeba interweniować. Draco jako mentor większości tych przygłupów doskonale się do tego nadawał.

— Crabbe, czy ty poza wrodzoną głupotą odziedziczyłeś też głuchotę? Riddle chyba powiedziała nie.

Draco stanął obok Hermiony, krzyżując ręce na piersi. Vincent nie do końca wiedział, co zrobić, ale o dziwo to panna Riddle zabrała głos.

— A ty co, Malfoy, nagle postanowiłeś zostać obrońcą słabych i uciśnionych? Tak dla twojej wiadomości, potrafię o siebie zadbać, więc nie musisz się wysilać wybawco od siedmiu boleści.

Prychnęła poirytowana Hermiona, wymijając obu oniemiałych chłopaków i kierując się do swojego dormitorium. Czemu oni wszyscy traktują ją jak jakąś bezwolną lalkę? Każdy wie lepiej, czego chce, co powinna robić. Oszaleć można. Z ogromną ulgą zamknęła za sobą drzwi do pokoju, odkładając na biurko wszystkie książki. Jak tak dalej pójdzie to prędzej, czy później rozniesie tych wszystkich Ślizgonów. W tym samym czasie w salonie zapadła nienaturalna cisza, w której czasie wszyscy starali się przyswoić to, co przed chwilą miało miejsce. Draco, gdy minął mu pierwszy szok, poczuł złość. To on do niej grzecznie stara się pomóc, a ta co? Ochrzania go i jeszcze tak po prostu sobie idzie. Jego, któremu nawet niejeden chłopak nie ośmieliłby się pyskować, a ona robi to od przeszło pięciu lat nawet, teraz gdy stara się być miły. „Niewdzięczne babsko”, stwierdził w myślach Draco, wracając na kanapę, gdzie jego kumple z trudem hamowali wybuch śmiechu.

— Ani słowa.

Syknął Draco, patrząc groźnie na przyjaciół, co przyniosło natychmiastowy efekt. Po salonie potoczyły się dwa donośne śmiechy, na co Draco przewrócił tylko oczami. Z kim on się do cholery zadaje?

— Nie przejmuj się, Smoku, w końcu Hermiona doceni twoje dobre i wrażliwe serduszko.

Malfoy posłał Teodorowi mordercze spojrzenie, gdy ten w ramach pocieszenie poklepał go po ramieniu.

— Ma charakterek, nie ma co.

Tym razem głos zabrał Blaise, w międzyczasie przeciągając się na fotelu.

— Charakterek? To jest bezczelna furiatka.

— A ty stary to niby potulny baranek?

— Grabisz sobie, Nott.

— Nie bardziej niż panna Riddle.

— Możemy zmienić temat?

Draco nie przejawiał chęci do dyskutowania o Hermionie, szczególnie z wiecznie dociekliwym Nottem. Po raz kolejny ta dziewczyna wyprowadziła go z równowagi. Niby nic takiego się nie stało, ale skoro starał się wykrzesać z siebie choć minimum dobrej woli, to chyba mogłaby to docenić, a nie na niego wrzeszczeć. Nigdy nie zrozumie tej dziewczyny. Na szczęście przyjaciele poszli Draconowi na rękę i zajęli się Quidditchem. W tym roku kapitanem ich drużyny został Nott. Ten niepozorny chłopak posiadał niebywałą zdolność do układania strategii, które przy odpowiednich warunkach zaprowadzą ich do zwycięstwa. Dlatego też musieli zorganizować eliminacje do drużyny, chociaż nieoficjalnie jej skład znał już niemal każdy. Obrońca, a jednocześnie kapitan – Nott. Szukający – Draco, który z pewnością w Slytherinie nie ma sobie równych. Crabbe i Goyle – pałkarze. Mimo braku inteligencji ze swoją siłą na tej pozycji sprawdzali się znakomicie. Ścigający – Zabini, Higgs i Pucey. Ta trójka w takim składzie grała już od dwóch lat i szło im to naprawdę nieźle. Tak minął im czas do kolacji. Dopiero gdy zbliżała się godzina jej rozpoczęcia, cała trójka wraz z resztą Ślizgonów skierowała się do wyjścia, kompletnie zapominając o Hermione. Ta zaś, gdy tylko wróciła i przebrała się w normalne rzeczy, sięgnęła po jedną z rodowych ksiąg Puissanceów, kompletnie zatracając się w lekturze. Historia jej rodziny pochłonęła ją bez reszty, a rady dotyczące panowanie nad żywiołami okazały się naprawdę przydatne. Wróciła do rzeczywistości w czasie, gdy kolacja trwała już na dobre. Gdy zdała sobie z tego sprawę, pospiesznie schowała książkę, aby nie trzymać jej na wierzchu i opuściła swój pokój. W salonie zrozumiała, że wszyscy są już w Wielkiej Sali, a w jej głowie zrodził się iście szatański plan. Grzechem byłoby nie wykorzystać okazji umożliwiającej jej zyskanie nieco wolności. Hermiona nie wahała się zbyt długo, przywołała do siebie kurtkę, po czym opuściła salon. Kolacje mogła sobie darować. Błyskotka pomagająca aktualnie w zamkowej kuchni z pewnością podrzuci jej coś do jedzenia. Korytarze świeciły pustkami, więc Hermiona bez trudu wymknęła się z zamku. Gdy znalazła się na błoniach, odetchnęła głęboko świeżym powietrzem.

— To jest to.

Szepnęła sama do siebie, w międzyczasie zapinając kurtkę, gdyż wieczory nie należały już do najcieplejszych. Z uśmiechem na ustach ruszyła w stronę Zakazanego Lasu. Tam na pewno znajdzie spokój, którego tak teraz potrzebowała. W ciągu dnia musiała się zmagać z niezliczoną liczbą problemów, choć nikomu zapewne nawet przez myśl nie przeszło, że może czuć się zagubiona. Minęło zbyt mało czasu, aby pogodzić się… z czymś takim. Wszystko się zmieniło, nic nie było już takie jak kiedyś. Przynajmniej tu w Hogwarcie w bibliotece, czy też na błoniach mogła żyć złudzeniami, że nic się nie zmieniło, a ona nie ma przeciwko sobie całego świata. Teraz jednak nie zamierzała się tym zadręczać, a korzystać z chwili spokoju. Po prostu szła, wsłuchując się w odgłosy lasu. Wiatr delikatnie kołysał drzewami, tworząc szum, który działał kojąco na zmysły Hermiony. Tu czuła się jak dawniej, zanim została brutalnie zmuszona do porzucenia starego życia. To jednak nie miał znaczenia, spokoju tego miejsca udzielił się i jej. Niestety trwało to stosunkowo krótko. Hermiona spacerowała na obrzeżach lasu, gdy nagle przeraźliwy krzyk rozdarł panującą ciszę.

Witam.

Poświeciłam się i rozdział jest. Teraz będę latać, żeby zdążyć się wyszykować, ale mniejsza. Mam nadzieje, że się spodoba.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Laf