12. Noctis

Hermiona zamarła, wsłuchując się w dźwięki dochodzące z głębi lasu. Ten głos z pewnością nie należał do człowieka. Tak czy inaczej, ktoś lub coś potrzebowało pomocy. Hermiona nie należała do ludzi z kamiennym sercem. Nie zważając na głos rozsądku, czy własne bezpieczeństwo postanowiła pomóc. Jednym gestem sprawiła, że z jej palce pokryły się ogniem, który dawał sporo światła. Nie wahając się nawet przez chwilę, wkroczyła do lasu. Głos nieznanej istoty nie stracił na sile, więc wiedziała, dokąd iść. Z każdy krokiem szła coraz szybciej, nie mogąc znieść przeraźliwego krzyku. Nie myliła się, ktoś rozpaczliwie potrzebował pomocy. W końcu dotarła do celu. Pod jednym z drzew stał wyraźnie rozwścieczony hipogryf, który machając skrzydłami, co chwilę uderzał w coś potężnymi łapami zakończonymi ostrymi pazurami. Ciemność i cielsko zwierzęcia skutecznie uniemożliwiło jej dojrzenie, co leży pod drzewem, ale jego żałosne ochrypłe krzyki skłoniły Hermionę do działania. Gasząc płomienie, podeszła bliżej, chowając się za jakimiś krzakami. Nie zastanawiając się długo, cisnęła sporą kulę ognia w ziemię bardzo blisko zadu hipogryfa. Zdezorientowany, ale i przerażony stwór ryknął przeciągle i porzuciwszy swoją ofiarę, wzbił się w powietrze, po chwili znikając ponad koronami drzew. Hermiona jeszcze przez jakiś czas zdecydowała się pozostać w ukryciu, ale ostatecznie opuściła swoją kryjówkę. Skierowała się w stronę nieszczęsnego drzewa, lecz w połowie drogi zatrzymała się niczym spetryfikowana. Zaledwie dwa metry przed nią leżał ogromny wąż o czarnych łuskach i błyszczących w ciemności ślepiach. Zwierze łypało na nią groźnie, co chwilę wysuwając język.

— Odejdź.

Hermiona zdębiała. Przez chwilę myślała, że ma omamy, ale nic na to nie wskazywało. Wąż patrzył prosto na nią, sycząc groźnie. Hermiona przyjrzała mu się dokładnie. W kilku miejscach jego skóra była poszarpana, a z głębokich ran ciekła krew.

— Odjedź.

Tym razem Hermiona nie miała wątpliwości, kto do niej mówi, co absolutnie nie zmniejszyło jej szoku. Minęła chwila, nim przyszło zrozumienie. Wężoustość – cecha charakterystyczna dla potomków Salazara Slytherina, którym ona jakby nie patrzeć była. Rytuał musiał odblokować i tę umiejętność, z której niestety nie potrafiła korzystać. Z ogniem pomogła jej Julianne, ale tu potrzebowała pomocy Toma, na którą w sumie nawet nie liczyła. Zaczęła się zastanawiać, co ma zrobić. Czuła, że nie może zostawić tu tego węża, którego stan nie należał do najlepszych. Z drugiej jednak strony to ogromne zwierze bez trudu mogłoby zrobić jej krzywdę. Bez możliwości porozumienia się z nimi znajdowała się na straconej pozycji. Nagle jednak przypomniała sobie sytuację z drugiego roku, kiedy to Harry na spotkaniu klubu pojedynków rozmawiał z kobrą. Robił to nieświadomie, więc może i ona to potrafi.

— Nie zrobię ci krzywdy, chcę pomóc.

Udało się, jej głos przemienił się w niezrozumiały dla zwykłego człowieka syk, który jednak zarówno ona, jak i wąż zrozumiali. Zwierze natychmiast schowało język i z lekko przekrzywioną głową nadal wpatrywało się w pannę Riddle.

— Zabiorę cię do zamku i tam pomogę.

Dodała Hermiona, widząc wahanie zwierzęcia. Może i wcześniej nie zajmowała się wężami, ale wiedziała, że coś z pewnością może zrobić. Zakazany Las nie należał do najbezpieczniejszych miejsc, a ranne zwierze miało tu marne szanse na przeżycie. Przez chwilę nic się nie działo, lecz w końcu wąż skinął głową, najwyraźniej zdając sobie sprawę ze swojej kiepskiej sytuacji. Hermiona uśmiechnęła się delikatnie, po czym sięgnęła po różdżkę. Jakoś musiała przetransportować węża do zamku i już nawet wiedziała jak. Skierowała magiczny patyk na leżącą nieopodal stertę gałęzi i zaczęła rzucać na nie jakieś zaklęcie. Po chwili obok niej pojawił się otwierany z boku, wiklinowy kosz. Był on na tyle duży, aby pomieścić niemałego węża. Panna Riddle wzięła koszyk, powoli podchodząc do zwierzęcia. Czuła lęk, lecz podświadomie wiedziała, że nic jej nie grozi. Zatrzymała się bardzo blisko drzewa. Odłożyła koszyk, otwierając go. Zwierze wahało się, ale po chwili z niemałym trudem wpełzło do niego.

— Nic ci nie będzie, obiecuję.

Zapewniła Hermiona, po czym zamknęła wieko. Zamierzała podnieść koszyk, ale szybko zdała sobie sprawę, że nie da rady. To jej jednak nie zniechęciło. Ponownie sięgnęła po różdżkę i rzuciła na koszyk zaklęcie, dzięki któremu ten już po chwili lewitował u jej boku. Zadowolona z siebie Hermiona ruszyła wydeptaną wcześniej ścieżką, ponownie zapalając ogień na dłoni, aby widzieć, dokąd idzie. Na szczęście nie zabłądziła i niebawem ponownie znalazła się na błoniach. Nie było tu żywej duszy, dlatego bez trudu dotarła do zamku. Tam jednak zaczęły się schody. Spotkanie z jakimkolwiek nauczycielem było bardziej niż niewskazane, nie mówiąc o Filchu i tej jego wścibskiej kotce. Przemycanie do szkoły ponad dwumetrowego i z pewnością jadowitego węża raczej nie było dozwolone. No ale cóż w końcu nie takie rzeczy się robiło. Rozglądała się na każdym kroku. Dopiero gdy uznała, że jest bezpiecznie, szybko ruszyła w stronę lochów.  Miała szczęście, gdyż po drodze nie spotkała nikogo. Kolacja już dawno minęła, a większość spędzała czas w swoich salonach, co wcale nie pocieszyło Hermiony. Przemycenie koszyka do dormitorium wiązało się z przejściem przez Pokój Wspólny zapewne po brzegi wypełniony wścibskimi Ślizgonami. Jednak panna Riddle rzadko komukolwiek się tłumaczyła, więc i teraz nie zamierzała. W końcu znalazła się przed przejściem i podała hasło. Weszła do salonu i z ulgą stwierdziła, że jednak nie ma tu aż tak wielu osób. To uczucie jednak minęło, gdy z jednej z kanap wstała trójka Ślizgonów i skierowała się w jej stronę. „Mam przesrane”, pomyślała optymistycznie Hermiona, widząc zacięte miny chłopaków.

— Co ty do cholery odwalasz?!

Jako pierwszy odezwał się Draco, który mimo ulgi czuł, jak ogarnia go wściekłość. Dopiero w Wielkiej Sali zdali sobie sprawę, że zapomnieli o Riddle. Czekali, ale ta nie raczyła się pojawić, więc po nią wrócili. Obeszli cały salon, Zabini był u niej w pokoju, poszli nawet do biblioteki, ale na niewiele się to zdało. Jakby zapadła się pod ziemię, a teraz wraca jak gdyby nigdy nic po dwudziestej drugiej i ma wszystko gdzieś.

— Po pierwsze nie krzycz, a po drugie nie wiem, o co ci chodzi.

Kłamała, wiedziała doskonale, ale nie zamierzała się tłumaczyć, a tym bardziej przepraszać. Czy oni naprawdę sądzili, że będzie im się ze wszystkiego spowiadać? Cóż, jeśli tak to się rozczarują.

— To nie jest śmieszne, nie możesz tak znikać.

Tym razem odezwał się Blaise. Nawet on się niepokoił jej zniknięciem. Wiedział, że pilnowanie Hermiony nie będzie łatwe, podobnie jak zbliżenie się do niej, ale nie myślał, że aż tak.

— Ja już powiedziałam, co o tym myślę, a poza tym to chyba nie najlepsze miejsce na tego typu rozmowy.

To mówiąc, wymownie spojrzała na siedzącą nieopodal grupkę Ślizgonów, którzy wsłuchiwali się w każde ich słowo.

— Hermiona ma racje, chodźmy stąd.

Zgodził się Teodor, choć jego wzrok przez cały czas utkwiony był w koszyku lewitującym obok dziewczyny. Zżerała go ciekawość, co w nim jest, ale wątpił, aby Hermiona udzieliła mu tej informacji.

— Przyjdę do was za pół godziny i wtedy pogadamy.

Nie czekając na odpowiedź, Hermiona wyminęła chłopaków, kierując się do swojego pokoju. Już i tak za długo tu zabawiła.

— Jak myślicie, co ona ma w tym koszyku?

Zapytał w końcu Teodor, któremu ta sprawa nie dawała spokoju.

— Nie wiem i niewiele mnie to obchodzi.

Istotnie Dracona nieszczególnie interesowała zawartość koszyka Riddle. Mieli na głowie większy problem w postaci jego nieposłusznej właścicielki. W tym samym czasie Hermiona dotarła do swojego pokoju. Od razu podeszła do kanapy i położyła na niej kosz, otwierając go. Wąż wystawił łeb, rozglądając się podejrzliwie dookoła. Dopiero po chwili zdecydował się wypełznąć na sofę, co umożliwiło Hermionie odstawienie koszyka. Teraz wąż wyglądał jeszcze bardziej imponująco niż w lesie, ale o dziwi Hermiona nie czuła nawet cienia lęku. Coś jej mówiła, że nie musi się bać.

— Mogę obejrzeć twoje rany?

Zapytała Hermiona, mimo wszystko nie chcąc prowokować zwierzęcia. To jednak zdawało się już o wiele spokojniejsze. Bez słowa rozciągnęło się w miarę możliwości, ukazując zranione miejsca. Dziewczyna przyjrzała się im uważnie. Większość ran zdawała się niegroźna, gdyż pazury hipogryfa jedynie naruszyły skórę, lecz inne nie prezentowały się już tak dobrze, szczególnie że sączyła się z nich krew. Coś takiego w Zakazanym Lesie z pewnością sprowadziłoby na zwierzę śmierć. Hermiona liczyła, że to, co zamierza, pomoże wężowi, głównie dlatego, że nie za bardzo wiedziała, jak się leczy tego typu rzeczy u takich stworzeń.

— Postaram się coś z tym zrobić, zaczekaj tu.

Panna Riddle podniosła się z ziemi i skierował do łazienki, gdzie trzymała wszystkie leki. W szafce z nimi panował porządek, więc dość szybko odnalazła poszukiwaną Esencję dyptamu. U ludzi sprawdzała się świetnie, dlatego liczyła, że tak też będzie w tym przypadku. Gdy zabrała wszystko, wróciła do salonu, ponownie siadając przed kanapą.  

— Może piec.

Ostrzegała, odkorkowując niewielką buteleczkę. Przysunęła dozownik do pierwszej rany i wypuściła na nią kilka kropel. Wąż syknął, napinając całe ciało.

— Przepraszam, ale inaczej nie da rady.

Hermiona wiedziała, że ten sposób leczenia nie należy do najprzyjemniejszych, ale rana błyskawicznie zaczęła się zabliźniać, co oznaczało, że dyptam działa. Wąż bez słowa pokiwał łbem, zezwalając dziewczynie na dalsze leczenie, co ta uczyniła. Zajęło jej to dłuższą chwilę, lecz w końcu skończyła. Zakorkowała buteleczkę i odłożyła ją na stół, po czym ostrożnie pogłaskała węża.

— Gotowe.

Zwierzę pokiwało głową, patrząc dziewczynie prosto w oczy.

— Dziękuję.

— Nie ma za co…

— Noctis.

— Miło mi, Hermiona. Możesz tu mnie zostać, ile tylko będziesz chciała, a już na pewno, póki nie dojdziesz do siebie.

— Dziękuję… za wszystko.

Hermiona uśmiechnęła się, nadal delikatnie gładząc ciało Noctis, która odprężyła się już zupełnie. Nagle jednak kierowana dziwnym odruchem spojrzała na zegarek i zdała sobie sprawę, że pięć minut temu powinna być u chłopaków. 

— Wybacz, ale muszę na chwilę wyjść. A i mam prośbę, nie wychodź z pokoju.

Powiedziała Hermiona, po czym podniosła się z ziemi i opuściła sypialnie. Średnio uśmiechała jej się wizyta u chłopaków, ale musieli się w końcu rozmówić. W pociągu do niczego nie doszli, a tak jak teraz być nie mogło. Minęły zaledwie dwa dni, w których czasie zdążyli się pokłócić kilka razy. Czekał ich cały rok, podczas którego zostali na siebie skazani, więc albo się dogadają, albo nawzajem wykończą. Dotarcie pod sąsiednich drzwi nie zajęło jej zbyt długo, dlatego już po chwili zapukała do swoich sąsiadów.

— Proszę.

Nacisnęła na klamkę i weszła do środka. Pokój był nieco mniejszy od jej, choć tu mieszkały trzy osoby i królował szmaragdy oraz srebro i rzecz jasna jej sypialnia została lepiej wyposażona. Tu nie znalazły się kominek, sofa z fotelami, czy też garderoba. Cóż nie każdy ma za ojca Voldemorta. Na tę myśl skrzywiła się nieznacznie, lecz na ziemie sprowadził ją głos Notta.

— Cześć, siadaj.

Hermiona spojrzała w stronę łóżek, gdzie na jednym siedzieli Teodor wraz z Zabini, a na drugim niemal leżał Draco.

— Dziękuję, postoję.

Odpowiedziała niemal natychmiast, stając między kolumnami obu łóżek. Przez chwilę w pomieszczeniu zapanowała niezręczna cisza, którą w końcu przerwał Draco.

— A więc…

— Nie zaczyna się zdania od „a więc”.

Wtrąciła od razu Hermiona, przez co Draco spojrzał na nią wrogo.

— Serio będziesz się teraz wykłócać o takie pierdoły?

— Tak, bo…

— Dość.

Uciął krótko Teodor, zdając sobie sprawę, że ta dwójka dopiero się rozkręca. Na szczęście oboje o dziwo posłusznie zamilkli, dzięki czemu Nott mógł kontynuować.

— Przejdźmy do sedna sprawy. Hermiona, gdzie byłaś?

— Jeśli naprawdę myślicie, że będę wam się spowiadać, to jesteście w błędzie.

— Ale…

Zaczął Zabini, lecz Hermiona nie pozwoliła mu dojść do słowa.

— Wiem, macie mnie pilnować, ale cholera jasna bez przesady. Nie możemy się jakoś dogadać? Ostrzegam, nie dam wam się tłamsić, a możecie być pewni, że postawie na swoim. Czyli jak będzie, dogadamy się, czy nawzajem uprzykrzamy sobie życie?

Panna Riddle była już nieco poirytowana, dlatego postanowiła postawić sprawę jasno. Chłopaki zamyślili się na chwilę, rozważając wszystkie za i przeciw. Zarówno Blaise, jak i Draco nie byli przekonani do słów dziewczyny. Nim jednak zdążyli wyrazić swoje zdanie, głos ponownie zabrał Nott.

— Dobra, możemy się dogadać. Rano na pewno biegasz z Draconem, to nie podlega dyskusji.

Zabini spojrzał zdziwiony na przyjaciela, gdyż Draco nie powiedział mu o swoim układzie z Hermioną. Wiedział, że brunet się wkurzy i miał racje. Blaise’owi ani trochę nie spodobało się takie rozwiązanie. Za dobrze znał Dracona, aby nie dostrzegać w tym drugiego dna. Nie zdążył jednak zaprotestować, gdyż Teodor kontynuował swój wywód.

— Chodzisz z nami na posiłki i lekcje, a przynajmniej jesteś w pobliżu.

— Dobra, ale teraz moje warunki. Popołudnia mam dla siebie i żeby było jasne, wychodzę sama.

— Tylko jeśli powiesz nam, gdzie idziesz i o której wrócisz, inaczej nie ma mowy.

Draco i Blaise spoglądali to na Teodora, to na Hermionę, przysłuchując się ich negocjacjom. Oboje zdawali się zawzięci i zdeterminowani, więc na ten moment woleli się nie wtrącać.

— I wtedy dacie sobie spokój z zabawą w niańki na cały etat?

Zapytała po chwili Hermiona, przeanalizowawszy zaproponowany układ. Z jednej strony nie odpowiadał jej ani trochę, ale z drugiej, czy mogła liczyć na coś więcej? Szczerze w to wątpiła. Musi brać, co dają i zyskać przy tym możliwie jak najwięcej.

— Chwila, czyli ty się będziesz gdzieś włóczyć, a my mamy siedzieć i czekać, aż cię ktoś zaatakuje?

Panna Riddle spojrzała na Zabiniego jak na skończonego kretyna, czego ten najwyraźniej nie dostrzegał.

— Czy ty się przypadkiem za dużo filmów nie naoglądałeś?

— Czego?

— Nie ważne.

Westchnęła Hermiona, przewracając oczami. Zapomniała, że ta trójka zakichanych arystokratów ma takie pojęcie o mugolach jak Voldemort o empatii.

— Wiem!

Krzyknęła w końcu dziewczyna, nagle doznając olśnienia. Ja mogła wcześniej o tym nie pomyśleć?

— Jutro dostarczę wam coś, dzięki czemu w razie, gdyby ktoś mnie zaatakował, będziecie się mogli bardzo szybko o tym dowiedzieć.

Wyjaśniła z niekrytą dumą Hermiona, czekając na reakcje chłopaków. Skrycie liczyła na to, że choć raz postąpią fair i się zgodzą, bo to, co wyprawiali teraz, przechodziło ludzkie pojęcie. Poza tym tą walką nic nie osiągną. Ona będzie robić swoje, oni się będą wściekać i tak w kółko.  Najwyraźniej szczęście sprzyjało pannie Riddle, gdyż Teodor zdawał się myśleć tak samo.

— Czyli umowa stoi.

Hermiona uśmiechnęła się z wdzięcznością do Notta, na co ten odpowiedział jej tym samym. Jak widać, panna Riddle wcale nie jest tak straszna, wystarczy odrobinę dobrej woli i zrozumienia.

— Dzięki, w takim razie do jutra.

Pożegnała się krótko zadowolona z siebie Hermina, po czym opuściła pokój chłopaków. Teodor również był usatysfakcjonowany takim obrotem sprawy. Jak widać, z każdej sytuacji można znaleźć więcej niż jedno wyjście, wystarczy trochę pomyśleć. Draco i Blaise zdawali się mieć nieco odmienne zdanie, przez co teraz patrzyli oskarżycielsko na przyjaciela.

— Co?

Zapytał po chwili Teodor, nie do końca wiedząc, o co tak właściwie chodzi jego współlokatorom. Jakby nie patrzeć to właśnie udało im się mniej więcej rozwiązać problem związany z pilnowaniem młodej Riddle, więc chyba powinni być zadowoleni.

— Nie można nas było zapytać o zdanie co do tego układu?

— A coś ci w nim nie pasuje, Diabeł?

— Owszem.

— W takim razie zamieniam się w słuch.

Teodor już zdawał się znudzony tą dyskusją, która tak na dobrą sprawę jeszcze się nawet porządnie nie zaczęła. Dogadali się z Hermioną, więc po cholerę drążyć ten temat?

— Puszczanie jej w samopas jest co najmniej durnym pomysłem.

— Będziemy wiedzieć, gdzie jest i, czy coś jej grozi, więc jak dla mnie to nie jest problem.

Tłumaczył spokojnie Nott, choć podejrzewał, że to nie główny problem Zabiniego i nie pomylił się.

— A dlaczego niby to Smok ma z nią biegać?

Może i to pytanie zabrzmiało dziecinne, ale Blaise za długo znał przyjaciela, aby nie wiedzieć, że ten coś kombinuje. Nie dość, że Hermiona sama w sobie była oporna, to jeszcze teraz miał stracić kolejną szansę, aby się do niej zbliżyć. Ani trochę mu się to nie spodobało. Przywykł do tego, że zawsze dostaje to, czego chce i to zwykle bez trudu.

— O to raczej powinieneś zapytać Smoka.

Co jak co, ale w to Nott nie zamierzał się mieszać. Może ta dwójka nie do końca zdawała sobie z tego sprawę, ale między nimi wytworzyło się coś na kształt rywalizacji. Blaise nie ukrywał swojego zainteresowania panną Riddle, ale Draco miał ten problem, że nawet sam przed sobą nie potrafił się do niego przyznać. Owszem był wobec niej opryskliwy, a nawet wredny, ale Teodor zbyt dobrze go znał, aby nie wiedzieć, co się za tym kryje. Zabini idąc za radą przyjaciele, spojrzał wyczekująco na Dracona, który wzruszył jedynie ramionami.

— Jakoś tak wyszło.

— No to jakoś tak ja mogę cię zastąpić.

— Bajeruj ją sobie w dzień i przestań kombinować.

Draco podniósł się z łóżka, kierując swoje kroki do łazienki. Mając do wyboru kąpiel i dyskusje z Zabinim, zdecydowanie wolał to pierwsze. Mimo perspektywy wstawania bladym świtem nie chciał rezygnować z biegania. Nie jego wina, że tak się potoczyły sprawy. Nie, żeby mu było przykro, ale jednak. W końcu kto pierwszy ten lepszy. Poza tym jakoś szczerze wątpił, aby starania Blaise’a przyniosły jakiekolwiek rezultaty. Zabiniemu niczego nie brakowało, a dziewczyny latały za nim na każdym kroku, ale tu chodziło o Riddle. Blaise myślał zbyt prostoliniowo, nie zagłębiając się w psychikę poszczególnych przedstawicielek płci pięknej. Jego zdaniem do zdobycia dziewczyny wystarczyło zainteresowanie, komplementy, poświęcanie jej uwagi i prędzej, czy później będą efekty. W większości przypadków to działało, ale Hermiona z pewnością nie zaliczała się do tej grupy. Dopuszczała do siebie nielicznych i tak trzymając ich na dystans. W życiu nie widział jej z chłopakiem, poza Łasicą i Bliznowatym, ale oni się przyjaźnili. „Salazarze, o czym ja w ogóle myślę?”, zganił się w myślach Draco, wchodząc do wcześniej napełnionej wodą wanny. Zdecydowanie za dużo uwagi poświęcał Riddle. Bezczelnie zaprzątała jego myśli wbrew jego woli. W wakacje jakoś sobie z tym radził, ale od pamiętnego trzydziestego pierwszego sierpnia kompletnie stracił kontrolę. Miał nadzieję, że szybko mu to przejdzie, bo w przeciwnym razie zwariuje albo stanie się coś o wiele gorszego, o czym wolał nawet nie myśleć.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Hermiona przeciągnęła się na łóżku, ostatecznie wybudzając się ze snu. Nie miała problemów ze wczesnym wstawaniem, bo funkcjonowała tak niemal od zawsze. Nie sypiała zbyt dobrze, więc po co to przedłużać. Nie ociągając się, zeszła z łóżka, ścieląc je od razu. Swoje kroki skierowała do garderoby, po drodze zerkając na kanapę, gdzie leżała Noctis. Wąż czuł się już o wiele lepiej, szczególnie że wczoraj na jej prośbę Błyskotka przyniosła dla niego kilka myszy. Polowanie na razie nie wchodziło w grę, więc Noctis musiała się zadowolić tym, co przyniosła dla niej skrzatka. Wczoraj sporo rozmawiały i panna Riddle z czystym sumieniem mogła przyznać, że jej gość to naprawdę niezwykła istota. Już dawno tak dobrze jej się z nikim nie rozmawiało. Przyjaciół straciła, a nowych szukać nie zamierzała. Były jeszcze jej niańki, ale o nich wolała nie myśleć. Zabini najzwyczajniej w świecie ją denerwował. Jego namolność bywała naprawdę uciążliwa, tak samo jak dziwne spojrzenia, którymi ją zaszczycał. Notta po prostu tolerowała. Chłopak chyba jako jedyny myślał realnie i z nim jakoś dało się dogadać. I oczywiście wielki guru Draco Malfoy, z którym za chwilę będzie musiała się użerać. Nikt tak jak on nie potrafił wyprowadzić jej z równowagi. Jedyne, co w nim ceniła to szczerość. Nie kłamał, nie udawał, był autentyczny, co dla niej aktualnie stanowiło rzadkość. Ludzie albo się jej bali, albo starali się na siłę przypodobać. A taki Malfoy w swoim chamstwie i arogancji przynajmniej był szczery. Choć za żadne skarby by się do tego nie przyznała, na balu zaimponował jej swoim zachowanie i to nawet bardzo. „Koniec myślenie o Malfoyu!”, zganiała się w myślach, wchodząc do łazienki. Przebrała się we wcześniej zabrany rzeczy i związała włosy w wysoki kucyk. Jeszcze tylko zęby i będzie gotowa. W momencie, gdy opuszczała łazienkę, usłyszała pukanie do drzwi. Wiedziała kto to, ale skrycie liczyła, że się myli. Nadzieja jednak prysła, gdy otworzyła drzwi. Przed nią stał wyrośnięty blondyn w czarnej bokserce i długich, granatowych dresach. Nie podlegało dyskusji, że Draco jest naprawdę dobrze zbudowany, lecz Hermiona nie dała zamydlić sobie oczu jego rzekomą urodą. Nie oceniała ludzi po pozorach, a tym bardziej wyglądzie.

— Już miałam nadzieję, że wymiękniesz.

Zaczęła Hermiona, wychodząc z pokoju i zamykając za sobą drzwi. Wolała, żeby Malfoy nie zobaczył Noctis, która dla normalnego człowieka nie była niczym innym jak zagrożeniem.

— Mała, ty chyba nie wiesz, z kim rozmawiasz. Ja nigdy nie wymiękam.

— Mówiłam ci, że masz tak do mnie nie mówić.

— Nie przypominam sobie.

Draco uśmiechnął się łobuzersko, widząc oburzenie Riddle. Od razu poprawił mu się humor po tej koszmarnej pobudce. Nie należał do wariatów zrywających się skoro świt, ale z drugiej strony trochę ruchu mu się przyda. Niedługo eliminacje do drużyny i choć był pewny, że dostanie się do pierwszego składu, formę mieć musiał.

— Chodźmy już lepiej.

Zrezygnowana Hermiona zaniechała dalszej kłótni i skierowała się w stronę wyjścia z salonu. Do tego prymitywa i tak nic nie dociera, więc po co sobie strzępić język? Draco bez słowa ruszył za nią, a z jego twarzy nie znikał uśmiech. Nie odzywali się, gdyż było to zbędne. Dopiero gdy opuścili mury zamku, ciszę przerwała Hermiona. 

— Tu zaczynamy i kończymy za godzinę. Jak musisz, biegnij za mną, jak nie, co w sumie byłoby mi na rękę, rób, co chcesz.

— Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz.

Stwierdził Draco, obserwując rozciągająca się dziewczynę. Trwało to stosunkowo krótko, gdyż Hermiona już po chwili wyprostowała się i zaczęła biec. Draco bezzwłocznie ruszył za nią. Biegli ramię w ramię, skupiając się na swoim oddechu, no przynajmniej Hermiona.

— Od dawana tak biegasz?

— Od trzech lata, a teraz nie gadaj.

Ucięła krótko panna Riddle, nieco przyspieszając. Skoro już Malfoy musiał tu być, to niech się przynajmniej nie odzywa. Ten bieg miał na celu wyciszenie jej przed bez wątpienia ciężkim dniem, a nie denerwowania się z powodu jaśnie pana arystokraty. Draco, nawet jeśli tego nie rozumiał, zamilknął. Początkowo bieg nie sprawiał mu najmniejszego problemu, ale po ponad pół godziny dość szybkiego tempa poczuł, jak jego mięśnie zaczynają protestować. Nie dał jednak nic po sobie poznać. Pokazanie słabości byłoby skazą na jego honorze, a do tego dopuścić nie mógł. Teraz wychodziły dwa miesiące niemal całkowitego lenistwa, podczas których ograniczał się jedynie do sporadycznych ćwiczeń. No ale cóż, bez wątpienia te maratony z Riddle bardzo szybko pomogą mu odzyskać formę. Biegli aktualnie obok jeziora, w którym odbijało się wschodzące słońce. Draco nie pamiętał, kiedy po raz ostatni widział je tak nisko na horyzoncie. Zdał sobie sprawę, że teraz będzie miał ku temu okazję codziennie, co o dziwo nawet mu się podobało. Senność, którą zwykle odczuwał o tej porze, już dawno odeszła w niepamięć, a wręcz czuł się bardziej wypoczęty niż po spaniu do południa. Gdyby jeszcze wszystko go nie bolało, byłoby idealnie. W końcu jednak z ulgą stwierdził, że Hermiona kieruje się w stronę zamku. On nie miał pojęcia, ile minęło od startu, gdyż czas nieco mu się dłużył, ale ona orientowała się doskonale, dlatego chwilę przed szóstą oboje zatrzymali się przed wejściem do szkoły. Draco od razu oparł dłonie o uda, pochylając się do przodu. Jego serce wybijało szaleńczy rytm, a sam blondyn starał się uspokoić oddech. Hermiona za to po prostu stała, ocierając pot z czoła. Czuła się o niebo lepiej, zresztą jak zwykle po takim biegu. Jej organizm również był do tego przyzwyczajony, dlatego już po chwili uspokoiła zarówno swój oddech, jak i bicie serca. 

— Ktoś tu się chyba zmęczył.

Zapytała nadal dyszącego Dracona. Chłopak podniósł na nią wzrok i z miłym zaskoczeniem stwierdził, że na jej ustach gości przyjazny uśmiech. Jak widać, Riddle zmęczona jest nieco łagodniejsza.

— Wydaje ci się.

Stwierdził, siląc się na nonszalancje Draco, w końcu się prostując. Hermiona spojrzała na niego z politowanie, ale bez cienia złośliwości.

— Nie sądzę.

— I tak jestem szybszy.

— Może, ale na dłuższym dystansie nie masz ze mną szans.

— Żebyś się nie zdziwiła, Riddle.

O dziwo nie zaczęli się kłócić, tylko w miarę normalnie rozmawiali o bieganiu. To był bezpieczny temat, a oboje nieszczególnie mieli ochotę na sprzeczki. Tak też dotarli do lochów. Draco podał hasło, po czym oboje weszli do salonu. Zatrzymali się dopiero przy pokoju Ślizgonów, gdzie zapadła chwilowa cisza, którą przerwał Draco.

— No to na razie, mała.

Nie mógł się powstrzymać, żeby tego nie powiedzieć. Przy nim naprawdę była mała, a do tego tak słodko się złościła. „Salazarze, ja to naprawdę pomyślałem?”, zapytał z niedowierzaniem Draco, nie dając jednak nic po sobie poznać.

— A już myślałam, że potrafisz być znośny.

Hermiona pokręciła z dezaprobatą głową, kierując się do swojej sypialni.

— Potrafię, przekonasz się.

— To groźba?

Odwróciła głowę w stronę Dracona, trzymając już rękę na klamce.

— Raczej obietnica, mała.

Puścił jej jeszcze tylko oczko i zniknął za drzwiami dormitorium. Z pewnością mógłby przywyknąć do Riddle, która nie jest denerwującą złośnicą.

Witam.

Niespodzianka! Jak mniemam nikt się mnie tu dzisiaj nie spodziewał, a jednak. Uznałam, że warto wykorzystać chwilę wolnego i skończyć rozdział, szczególnie że na jutro mam już plany i oto jest. Powtarzam to niemal pod każdą notką, ale jestem z niego bardzo zadowolona, dlatego mam nadzieję, że wy również. Jeśli chcecie zobaczyć jak wygląda Noctis zapraszam do zakładki Bohaterowie.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Laf