20. Dar, czy przekleństwo

Chcieliście kiedyś umrzeć? Raz na zawsze zniknąć z powierzchni ziemni, przestać czuć, pamiętać? Przecież tak niewiele trzeba. Po co się męczyć i zmagać z problemami, które tak często nas przerastają? Wieczny odpoczynek, czyż nie brzmi to kusząco? Jaki sens ma nasze życie? Każdy człowiek skazany jest na cierpienie, czy może tylko ja mam takie szczęście? Niejednokrotnie myślałam, czy by ze sobą nie skończyć, ale zawsze brakowało mi odwagi. Kurczowo trzymałam się życia, choćby nie wiem, jakie było. Masochizm w czystej postaci. Tylko jak długo będę w stanie to znosić? Czuję się niczym głaz, w który nieustannie uderzają fale. Zachowuję pozory, staram się być silna, ale każde kolejne uderzenie mnie wyniszcza. Nie mogę tego powstrzymać, a raczej nie potrafię. Czasami zastanawiam się, co tak właściwie mnie tu jeszcze trzyma. Jeśli wierzyć temu, co mówią ludzie, po drugiej stronie czeka nas lepsze życie, pozbawione trosk. Nawet na to, aby się przekonać, czy to prawda jestem za słaba. On ma rację, jestem do niczego. Sama się niszczę, każdego dnia coraz bardziej. Ktoś powiedział, że po każdej burzy wychodzi słońce. Może i to prawda, ale nie w moim przypadku. Jestem skazana na mrok, który prędzej, czy później mnie zniszczy, o ile już tego nie zrobił.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

— Mówię wam, jeszcze trochę i święta, więc można wyluzować.

Blaise Zabini wraz z resztą Ślizgonów stał pod salą OPCM, wygłaszając swoje życiowe mądrości, z którymi niekoniecznie każdy się zgadzał.

— Zostały dwa miesiące i wątpię, żeby nauczyciele potraktowali to jako prawie wolne i sobie odpuścili.

— Bo ty do wszystkiego podchodzisz tak pesymistycznie. Więcej optymizmu, Riddle.

Hermiona pokręciła jedynie z politowaniem głową, wracając do przerwanej lektury podręcznika. To oczywiste, że teraz czeka ich jeden z najgorszych momentów roku szkolnego. Koniec semestru, nadrabianie zaległości i prac domowych. Nawet ona czasami miała dosyć, bo w końcu ile można? Zajęcia, nauka, wertowanie znalezionych ksiąg i jeszcze Malfoy. Ten ostatni stanowił chyba największy problem, o ile można to tak nazwać.  Większość uznałaby to raczej za normalną kolej rzeczy, ale nie ona. Coś się działo i nie było sensu w upieraniu się, że tak nie jest. Od jakiegoś czasu przyłapywała się na tym, że zaczyna patrzyć na Dracona nieco inaczej. Pogodziła się z tym, że udało mu się zaskarbić jej sympatię, nawet jeśli początkowo trochę się tego bała. Nie w tym jednak tkwił problem, a raczej nie tylko. Sama nie mogła w to uwierzyć, ale łapała się na tym, że postrzega go jako chłopaka i na dodatek całkiem przystojnego. W sumie nic w tym dziwnego. Miała szesnaście lat i to normalne, że interesują ją chłopcy szczególnie tacy, z którymi spędza większość swojego czasu. Problemem jednak były demony siedzące w niej, gotowe w każdej chwili zaatakować. Panna Riddle najzwyczajniej w świecie się bała. Draco mimo usilnych starań zdobył zaledwie namiastkę jej zaufania, choć to i tak więcej niż ktokolwiek dotąd. Hermiona sama już nie wiedziała, czy bardziej boi się jego, czy siebie. Chaos – to jedno słowo idealnie określało jej aktualny stan umysłu.

— Ja bym to raczej nazwał realizmem, a nie pesymizmem.

— Teraz ty zaczynasz ze swoimi mądrościami, Nott?

— Mówię, jak jest.

— Zgadaj się po lekcjach z Riddle, zamiast katować nas swoimi wywodami.

— To może ty mi powiesz, kiedy Hermiona ma wolne?

Draco spiorunował wzrokiem wyraźnie zadowolonego z siebie przyjaciela, na co Blaise zaśmiał się krótko. Aktualnie ta dwójka nie dawała mu spokoju, jeśli chodzi o Riddle. Zbywanie, czy też unikanie odpowiedzi, nie przynosiło żadnych rezultatów, a wręcz podsycało ich ciekawość. Z jednej strony trochę im się nie dziwił. Z ich perspektywy jego relacje z Riddle istotnie mogły się wydawać podejrzane. Nikt nie wiedział o powierzonym im przez Czarnego Pana zadaniu, więc jak niby mieli interpretować to, że godzinami przesiadywał w jej dormitorium? I co najważniejsze do tej pory nie zdarzyło mu się aż tak interesować żadną dziewczyną. Owszem kręcił z kilkoma, ale zwykle bardzo szybko stwierdzał, że to bez sensu. Jedna za dużo gadała, druga była z głupia, inna po prostu nie miała tego czegoś. Zawsze znajdował jakiś powód przerwania znajomości, a tu nagle kujonka Granger zmienia się w córkę Czarnego Pana, a jemu odbija. Sam już nie wiedział, co ma o tym wszystkim myśleć. Wmawianie sobie, że są na siebie skazani, przestało skutkować. Pilnowanie Riddle i poszukiwania księgi tylko ułatwiły mu zbliżenie się do niej, co zapewne i tak prędzej, czy później próbowałby zrobić. Coś go do niej ciągnęło: jej sposób bycia, siła zmieniająca się z delikatnością, upór w dążeniu do celu. Nie potrafił tego sprecyzować. Po prostu nigdy wcześniej nie miał do czynienia z tak pokręconą dziewczyną. Większość z tych, z którymi się zadawał to arystokratki, mniej lub bardziej do siebie podobne: dumne, wyniosłe, pewne siebie, święcie przekonane o swojej wysokiej wartości. Riddle do nich nie należała, choć pochodzeniem biła na głowę każdą z nich. Z jednej strony potomkini legendarnego Salazara Slytherina, a z drugiej dziedziczka znanego i szanowanego w całej Europie rodu Puissance. Pomimo tego nadal nie przywiązywała wagi do pochodzenia zarówno swojego, jak i innych. Do tej pory zachował w pamięci jej słowa, które wypowiedziała dwa dni po incydencie z małą Gryfonką, gdy jakimś cudem udało mu się z niej wyciągnąć, co się stało, rzecz jasne bez szczegółów takich jak jej rozcięta dłoń.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

— Czemu pomogłaś tej małej?

— Patrząc na nią, widziałam samą siebie szykanowaną i prześladowaną z powodu pochodzenia. Wy nigdy nie zrozumiecie, jakie to uczucie, gdy ludzie gnębioną cię z powodu rzeczy, na którą nie masz wpływu, dając do zrozumienia, że nie należysz do świata, który kochasz. Na każdym kroku starasz się udowodnić, że to nieprawda, ale każdy i tak patrzy na ciebie przez pryzmat krwi. Jak mogłaby nie pomóc tej małej, skoro przez pięć lat zmagałam się z tym samym, co ona?

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Nigdy więcej o tym nie wspominał, gdyż najzwyczajniej w świecie się wstydził. Hermiona również wolała nie wracać do przykrych wspomnień. Domyślał się, że Riddle nie było łatwo się do niego przekonać i dać kolejną szansę, której nie zamierzał zmarnować.

— Malfoy!

Głos wyżej wymienionej dziewczyny i szturchnięcie w ramię wyrwało go z transu. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że przerwa dobiegła końca, a uczniowie zaczęli wchodzić do klasy.

— Już tak z tobą źle, że się zawieszasz?

Zapytała z jawną kpiną Hermiona, kierując się w stronę sali. Draco jednak nie pozwolił jej odejść zbyt daleko.

— Widzisz, jaki masz na mnie zły wpływ?

Panna Riddle prychnęła pod nosem, lecz ni jak nie skomentowała słów chłopaka, gdyż weszli już do klasy, która wyglądała zupełnie inaczej niż zwykle. Wszystkie ławki podobnie jak większość rzeczy zniknęły, a na środku pomieszczenia stała nauczycielka OPCM Eveline Marst. Swoje długie blond włosy jak zwykle nosiła związane w koński ogon, a zamiast szaty czarodziei miała na sobie ciemne spodnie oraz seledynową koszulę. Uważana była za kobietę niezwykle atrakcyjną, nawet jeśli jej wiek przekroczył czterdziestkę. Nauczycielką okazała się nad wyraz dobrą i lubianą z jednym małym wyjątkiem. Hermiona szczerze nie znosiła tej kobiety, zresztą z wzajemnością. Już pierwszego dnia pani profesor okazała się nadzwyczaj nietolerancyjna dla jej osoby, mimo iż nie zrobiła nic złego. Hermiona doskonale zdawała sobie sprawę, że chodzi o jej pochodzenie. Liczne kąśliwe uwagi i aluzje na temat jej rodziny były na porządku dziennym. Starała się na to nie zwracać uwagi i robić swoje, ale nie zawsze przychodziło jej to łatwo. Może i Eveline w wielu kwestiach miała rację co do Voldemorta, ale czy to powód, aby gnębić ją na lekcjach? Żeby jeszcze pyskowała, nie okazywała nauczycielce szacunku, ale nie, została czarną owcą ot tak dla zasady.

— Witam was moi drodzy.

Zaczęła nauczycielka, gdy za ostatnim uczniem zamknęły się drzwi, a w klasie zapadła cisza.

— Jak zapewne pamiętacie, na ostatnich lekcjach przerabialiśmy teorię zaklęć niewerbalnych, więc nadszedł czas na praktykę.

Po klasie potoczyły się szepty zarówno Ślizgonów, jak i Gryfonów. Wszystkim spodobała się ta propozycja, bo w końcu lepsze to niż ślęczenie przed książkami.

— Podzielę was na pary i zaczniemy od zaklęcia Drętwota. Poświęcimy na to trzy lekcje, więc nie przejmujcie się, jak komuś nie wyjdzie od razu. Jeśli wszystko jasne, to zaczynamy.

Profesor Marst zaczęła parować uczniów ze skłóconych domów, co nie obyło się bez protestów i narzekania.

— Pani profesor, czy ja naprawdę muszę z nim pracować?

Zapytał z nadzieją Ron, wskazując na Teodora, który niewzruszony stał, obracając w palcach swoją różdżkę.

— Tak, panie Weasley. To tylko jedna lekcja, więc proszę nie robić problemu.

Rudzielec ni jak tego nie skomentował. Spojrzał jedynie z niechęcią na Notta, po czym odwrócił się do Harry’ego, który został przydzielony do Goyle’a.

— To ci się trafiło, stary.

Draco poklepał przyjaciela po plecach, na co ten uśmiechnął się tylko krzywo.

— Może przynajmniej uda mi się go uszkodzić.

— Na to właśnie liczę.

Kolejni uczniowie byli łączeni w pary, aż w końcu zostały tylko dwie dziewczyny.

— Przykro mi, panno Patil, ale musi pani pracować z panną Riddle.

Niestety zostałyście tylko wy dwie.

Hermiona jak zwykle nie dała po sobie poznać, że słowa nauczycielki sprawiły jej przykrość. Na lekcjach OPCM czuła się niczym trędowata. Eveline jawnie dawała jej do zrozumienia, że uważa ją za gorszą od reszty. Oceny niby dostawała dobre, ale tylko dlatego, że godzinami siedziała nad esejami, byle tylko nauczycielka nie mogła się do niczego doczepić. Traktowanie z dystansem potrafiła zrozumieć – robiła tak większość nauczycieli – ale nie to, co wyprawiała profesor Marst.

— Niech każda para znajdzie sobie trochę miejsca i możemy zaczynać.

Po chwili zamieszania uczniowie porozstawiali się tak, aby sobie nie przeszkadzać w ćwiczeniach. 

— Przypominam, że zaklęcia niewerbalne wymagają skupienia, więc wszelkiego rodzaju rozmyślania radziłaby zostawić na później.

Szóstoklasiści sięgnęli po różdżki, zaczynając tym samym kluczową część zajęć. Tak jak przypuszczała profesor Marst zarówno Ślizgonom, jak i Gryfonom szło dość opornie. Kilka razu musiała upominać niektórych delikwentów, gdyż próbowali oni mamrotać pod nosem formułkę zaklęcia. Nie tolerowała czegoś takiego. Była tu po to, aby przekazać im jak najwięcej swojej wiedzy, a nie przymykać oko na próby pójścia na łatwiznę. Dlatego też przechadzała się po klasie, udzielając kolejnym osobom wskazówek, które miała im pomóc w opanowaniu tego rodzaju magii.

Hermiona starała się skupić na tym, co ma zrobić, co zapewne przyszłoby jej łatwo, gdyby nie natarczywy wzrok Parvati. Dziewczyna zerkała na nią co chwilę, zapewne nawet nie próbując wykonać powierzonego im zadania. Panna Riddle starała się na nią nie patrzeć, ponieważ wtedy w jej głowie pojawiało się jeszcze więcej myśli, których przecież musiała się pozbyć. Kiedyś koleżanka z jednego domu, z którą na dodatek dzieliła dormitorium, teraz łypała na nią nie ufnie, jakby ta zaraz miała zacząć strzelać Avadami. „Ogarnij się i skup na tym cholernym zaklęciu!”, zganiała się panna Riddle, gdy do końca lekcji zostało piętnaście minut, a ona nic nie zrobiła, podobnie jak reszta grupy. Zamknęła oczy, co zwykle pomagało jej się wyciszyć. Gdy uznała, że jest gotowa, otworzyła je i w myślach wypowiedziała formułkę zaklęcie, celując różdżką w swoją partnerkę. Potem wszystko potoczyło się bardzo szybko. Czerwony promień, który wystrzelił z wyciągniętej różdżki Hermiony, ugodził Parvati prosto w pierś. Siła uroku była tak duża, że nieprzytomną dziewczynę odrzuciło w tył na tyle mocno, iż z impetem uderzyła ona w znajdującą się ponad trzy mety za nią ścianę. Wszyscy zwrócili się w stronę zszokowanej Ślizgonki i nieprzytomnej Gryfonki. Hermiona nadal stała z wyciągniętą różdżką, gorączkowo myśląc, jak do tego doszło. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że ta Drętwota będzie tak silna. Owszem zauważyła, że po rytuale czary, które rzuca, są o wiele silniejsze i bardziej efektowne, ale nie do tego stopnia. Przecież za nic w świecie nie chciała uszkodzić nawet byłej koleżanki. Gdyby tylko wiedziała, że tak to się skończy, w życiu nie rzuciłaby tego zaklęcia. Często nie doceniała potęgi, jaką dysponuje, lecz po raz pierwszy odbiło się to na niewinnej osobie. Już zamierzała podejść do Parvati, aby zrobić cokolwiek, jednak ubiegła ją profesor Eveline, którą otrząsnęła się z pierwszego szoku. Kucnęła przy nieprzytomnej nastolatce, rzucając na nią antyzaklęcie – Rennervate.

— Wszystko w porządku?

Zapytała, gdy Gryfonka zaczęła odzyskiwać przytomność. Parvati spróbowała się podnieść, lecz w efekcie poczuła silny ból z tyłu głowy. Złapała się za to miejsce i wtedy poczuła coś mokrego i ciepłego, czym okazała się krew.

— Czy ty jesteś normalna? Chciałaś mnie zabić?

Zapytała oskarżycielko Parvati, mimo iż czuła się dość mocno skołowana. Hermiona nie wiedziała, co odpowiedzieć. Przecież nie zrobiła tego specjalnie. Taki wypadek mógł się zdarzyć każdemu. Ale ona nie była każdym. Riddle – jedno słowo, które tworzyło dla niej odrębną kategorię. Wypadek w jej przypadku oznaczał celowe działanie, spowodowane wrodzoną potrzebą czynnie zła, a tak przynajmniej uważała większość.

— Ja nie… to niechcący…

Zaczęła tłumaczyć Hermiona, lecz niemal natychmiast przerwała jej profesor Marst.

— Slytherin traci przez panię pięćdziesiąt punktów, profesor Snape również zostanie poinformowany o tym incydencie, a teraz niech ktoś pomoże mi zaprowadzić pannę Patil do Skrzydła Szpitalnego. Reszta niech się nawet nie waży wychodzić stąd do dzwonka.

Przy nauczycielce niemal natychmiast znalazł się Seamus Finnigan – chłopak Parvati, który pomógł jej wstać, po czym razem z nauczycielką wyprowadzili dziewczynę z klasy, w której zapadła nienaturalna cisza. Wszystkie pary oczu były skupione na pannie Riddle, która w tym momencie pragnęła tylko zniknąć.

— Co ty wyprawiasz, Hermiono?

Pytanie Harry’ego, który wpatrywał się z niedowierzaniem w byłą przyjaciółkę, przerwało pełną napięcia ciszę. Nie poznawał jej. Spędzili ze sobą tyle lat, przetrwali tak wiele, a ona zdawała się o tym wszystkim ot tak zapomnieć.

— Ja nie chciałam, to był wypadek.

— Mogłaś jej zrobić poważną krzywdę. Co w ciebie wstąpiło?

Tym razem odezwał się Ron, który podobnie jak reszta Gryfonów patrzył na Hermionę z wyrzutem, choć w jego niebieskich oczach widoczny był również smutek. Nikt zdawał się nie dostrzegać zlęknionej twarz Hermiony ani niczego, co wskazywało na to, że mówi prawdę.

— Jak możesz się tak zachowywać? Ja rozumiem, że teraz uważasz się za lepszą od nas, ale to nie powód, żeby krzywdzić Parvati.

Lavender również stanęła w obronie koleżanki, która ich zdaniem padła ofiarą bezdusznej Riddle. Gdyby chodziło o kogoś innego, może istotnie uznaliby to za wypadek, ale w to była zamieszana córka Czarnego Pana, a jej nie traktowało się jak wszystkich. Hermiona błądziła błędnym wzrokiem po ścianach, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Wszelkie tłumaczenie było zbędne, ponieważ oni i tak jej nie słuchali. Jak zawsze wiedzieli lepiej od niej, jaka jest i co chciała, a czego nie.

— Voldemort szybko przeciągnąć cię na swoją stronę. Jakbyś zapomniała, co ten potwór wyprawia. Dumbledore ma rację, jesteś taka sama, jak on.

— Nie masz o niczym pojęcia, Ron!

Hermiona traciła nad sobą panowanie. Stała się czarną owcą, nad którą reszta bez względu na wszystko będzie się znęcać. Albus osiągnął swój cel. Doszczętnie zniszczył jej wizerunek, nie pozostawiając wątpliwości, że jest bezdusznym potworem.

— To ty nie wiesz, na jakim świecie żyjesz. Nie rozumiem, jak mogłaś się do niego przyłączyć. Pomyślałaś w ogóle, co muszą czuć twoi rodzice? Przecież…

— Przestań, rozumiesz?! Przestań!

W tym momencie Hermiona wyglądała niczym obłąkana. Jej dłonie drżały, a oczy przypominały bezdenną otchłań, zdolną pochłonąć wszystko. Oni niczego nie rozumieli, niczego. Wypowiadali się o rzeczach, o których nie wiedzieli absolutnie nic.

— Dlaczego? Ktoś w końcu musi…

— Jeszcze jedno słowa, Weasley, a pożałujesz.

Przy Hermionie znikąd pojawił się Draco, który nie zamierzał dłużej patrzeć, jak te głąby się nad nią pastwią. Ona sobie na to nie zasłużyła, kto jak kto, ale ludzie, z którymi przyjaźniła się przez pięć lat, powinni wiedzieć o tym najlepiej.

— Nie wtrącaj się, Malfoy. Ciebie ta sprawa nie dotyczy.

— Taki jesteś pewny, Potter? Daruj sobie myślenie, bo kiepsko ci to wychodzi.

— Od kiedy z ciebie się taki obrońca Hermiony zrobił?

— A co, rudzielcu, zazdrosny, że woli mnie, a nie ciebie?

Draco uśmiechnął się paskudnie, widząc, jak Ron zaciska pięści, a jego twarz czerwieniej. Trafił w czuły punkt Gryfona, który od dłuższego czasu podkochiwał się w Hermionie. Wcześniej starał się tego nie okazywać, a teraz było już za późno. Może nie zachowali się w stosunku do niej fair, ale ona ich zdradziła, przechodząc na złą stronę, jednocześnie paląc za sobą wszystkie mosty.

— Widzę, że trafiłem. No ale cóż, Riddle ma gust, więc raczej nie masz na co liczyć.

Tej uwagi nie mógł sobie darować, mimo iż wiedział, że Hermiona go zabije. Istotnie, dziewczyna z niedowierzaniem przysłuchiwała się rozmowie chłopaków, czując, jak narasta w niej gniew. Jakim prawem on wygadywał takie bzdury i to jeszcze przy wszystkich? Przecież to nonsens! „Jesteś pewna?”, szepnął złośliwy głosik w jej głowie, którego nie potrafiła zagłuszyć. Za nic nie chciała się do tego przyznać, ale w głębi duszy wiedziała, że Malfoy po części ma rację. On w stosunkowo krótkim czasie zdobył jej sympatię, której to, co kiedyś czuła do Rona, nie dorównywało. Rudzielcowi brakowało cierpliwości i ogłady, które o dziwo wykazywał Draco. Po nim nigdy nie wiedziała, czego się spodziewać, a częste wybuchy złości po prostu ją przerażały. Draco stanowił jego zupełne przeciwieństwo. Mimo arogancji najczęściej pozostawał przy niej względnie opanowany, nawet gdy się kłócili. Może dlatego czuła się przy nim swobodniej niż niegdyś przy Ronie. Nie zmieniało to jednak faktu, że w tym momencie była na niego wściekła.

— Malfoy, przestań, wystarczy.

— Spokojnie, mała.

Draco spojrzał z ironicznym uśmiechem na Hermionę, udając, że nie widzi gniewu w jej oczach. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem, jedno wściekłym drugie rozbawionym. Trwaliby tak zapewne długo, gdyż w naturze żadnego nie leżało odpuszczanie, gdyby nie dzwonek kończący lekcję. W Hermionie zwyciężyła chęć ucieczki od tych wszystkich ludzi, dlatego ignorując Malfoya, zabrała swoją torbę i pospiesznie opuściła klasę. Miała dość zarówno jego, jak i całej reszty. Skąd w ludziach bierze się tyle nienawiści? Od kiedy krzywdzenie drugiego człowieka stało się czymś tak normalny? Nie mogła tego pojąć, a może raczej nie chciała. Draco również nie zabawił w sali zbyt długo, podobnie jak cała reszta. Bez trudu dogonił Riddle, mimo iż szła dość szybko.

— Daj mi święty spokój, Malfoy!

Hermiona nie musiała się oglądać, aby wiedzieć, kto idzie obok niej. Już dawno nauczyła się wyczuwać towarzystwo Malfoya, na które w tym momencie absolutnie nie miała ochoty.

— Nie bądź taka agresywna, mała, bo ci to nie wychodzi.

— Daruj sobie te kretyńskie gadki.

Prychnęła wściekła Hermiona, przyspieszając kroku. W tym momencie Draco pojął, że swoją kłótnią z Weasleyem naprawdę wyprowadził ją z równowagi.

— Czemu się tak wściekasz? Przecież nic takiego nie zrobiłem.

Postanowił spróbować załagodzić całą sytuację, nieświadomie tylko ją pogarszając.

— Oczywiście, bo ty zawsze jesteś niewinny. Idź się lepiej kłócić z ludźmi, którzy mają mnie za potwora.

— Przesadzasz.

— Ja?! Zastanów się, co mówisz. To nie ja chrzanie przy wszystkich, że niby na ciebie lecę, co jest kompletną bzdurą!

— Serio o to się tak wściekasz? Przecież to nic takiego.

— Może dla ciebie!

Teraz Hermiona już prawie biegła. Jeszcze chwila, a zrobi temu bezczelnemu idiocie krzywdę. Nie dość, że Gryfoni ostatecznie postawili na niej krzyżyk, to jeszcze Malfoy musiał uprzykrzać jej życie swoimi żałosnymi wywodami.

— Zaczekaj!

— Powiedziałam ci, żebyś się odwalił!

Znajdowali się już w lochach i panna Riddle poczuła minimalną ulgę na myśl o tym, że zaraz zamknie się w swoich czterech ścianach z dala od tego całego syfu.

— Czysta krew.

Podała hasło, jeszcze zanim stanęła przed przejściem. Malfoy szedł bez mała za nią, a na dalszą dyskusję z nim nie miała ochoty. Znajdowała się już w połowie salonu, w którym swoją drogą siedziała znaczna część Slytherinu, gdy nagle usłyszała coś, co natychmiast ją zatrzymało.

— Zachowujesz się jak dziecko, Riddle! I tak każdy wie, że ci się podobam, więc po co robisz z tego taką aferę?

Sam nie wiedział, czemu to powiedział, ale zadziałało. Hermiona stanęła niczym spetryfikowana, powoli odwracając się w stronę zmierzającego ku niej Dracona.

— O czym ty bredzisz?

Zapytała panna Riddle, dokładnie akcentując każde słowo. Nie wierzyła w to, co usłyszała. Nawet Malfoy nie mógł być tak bezczelny. Jednak co, jeśli on ma rację? Wcześniej nie dopuszczała do siebie takiej myśli, ale teraz wypowiedziana na głos uderzyła w nią ze zdwojoną siłą. Już jakiś czas temu zaczęła zauważać, że jej znajomość z Draconem przybiera zupełnie inny bieg niż ta z Harrym i Ronem. Gryfoni nigdy nie wzbudzali w niej tak wielu skrajnych uczuć, a co najważniejsze, nie pociągali jej fizycznie. Nie chodziło o to, że całymi nocami wzdycha do Malfoya jak większość jego fanek. Po prostu uważała, że jest przystojny, lecz dla niej to i tak za dużo tym bardziej, gdy teraz on sam jej to zarzucił.

— To, co słyszałaś. Nie powiedziałem Weasleyowi niczego, co nie byłoby prawdą.

Draco zdawał sobie sprawę, że igra z ogniem, ale nie zamierzał się wycofać. Racja znajdowała się po jego stronie, czuł to tyle, że Riddle z nieznanych mu przyczyn szła w zaparte, nie dopuszczając do siebie prawdy, którą i tak znali wszyscy.

— Posłuchaj, Malfoy, nie wiem, co sobie uroiłeś, ale daj mi święty spokój i przestań wygadywać te bzdury!

— Udowodnić ci, że mam rację?

— Czy ty słyszysz, co ja do ciebie mówię?! Jesteś bezczelny i nie zamierzam…

Nie dokończyła, gdyż w jednej chwili Draco nie myśląc, co robi, ujął jej twarz w obie dłonie i pochyliwszy się, przycisnął swoje usta do jej.

Witam.

Dziękuję Wam bardzo za cierpliwość, która myślę, że się opłaciła. Szkoła i święta zupełnie pochłonęły mój czas i stąd to opóźnienie, ale z racji tego, że bloga prowadzę sumiennie i staram się, jak mogę liczę, że mi darujecie. Tak jak mówiłam jest to moja perełka, więc mam nadzieję, że i Wam się spodoba. Może nie powala długością, ale nie mogłam sobie odmówić przerwania w tym momencie.

I jeszcze jedno. Chciałabym wam zaprezentować

NOWY ZWIASTUN DEMONÓW!

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Laf

PS: Przypominam tym, którzy w tym momencie mają ochotę mnie ukatrupić, że po pierwsze mordy są karalne, a po drugie po moim zgodnie nie dowiecie się, co dalej.