21. Zadośćuczynienie

Wszystko potoczyło się bardzo szybko. W jednej chwili czuł jej wargi na swoich, a w drugiej drobna dłoń Hermiony z nadzwyczajną siłą wylądowała na jego policzku. W pierwszym momencie nie do końca wiedział, co się dzieje, ale wystarczyło jedno spojrzenie na Riddle, aby zrozumiał, jak wielki błąd popełnił. Stała przed nim ta sama dziewczyna, co ostatniego dnia sierpnia w Riddle Manor. W jej oczach ponownie dostrzegł zwierzęcy strach, którego on był przyczyną. Nie chciał jej przestraszyć. Przesadził, ale nie zamierzał jej w żaden sposób skrzywdzić. Sam się zastanawiał, co go napadło. Zrobił z siebie kompletnego idiotę, ale nie o tym teraz myślał. Musiał to odkręcić i to jak najszybciej. Często jednak bywa, iż nie wszystko idzie po naszej myśli i tak też stało się tym razem. Nim Draco zdążył choćby otworzyć usta, odezwała się roztrzęsiona Hermiona.

— Nigdy więcej tego nie rób.

Z każdym kolejnym słowem cofała się o krok, przerażona tym, co przed chwilą zaszło. Mówiła powoli i cicho, a jej głos drżał, podobnie jak całe ciało. Zaczęła tracić kontakt z rzeczywistości, wracając do przeszłości, co tylko pogorszyło jej stan. Demony budził się do życia… Nie mogła tu zostać. Ignorując fakt, że przygląda jej się niemal cały Slytherin, najszybciej jak to możliwe pobiegła do swojego pokoju, z hukiem zamykając za sobą drzwi, które od razu zabezpieczyła zaklęciem. Nikt nie mógł tu wejść, nikt.

W Pokoju Wspólnym wszyscy zastygli w bez ruchu, starając się przetrawić to, co przed chwilą zaszło. Draco Malfoy – jeden z najbardziej pożądanych chłopaków w Hogwarcie, pocałował słynną Hermionę Riddle, za co oberwał w twarz. Czegoś takiego uczniowie Domu Węża nie mieli okazji podziwiać nigdy dotąd. W największym szoku był jednak sam Draco, który został wywołany nie tyle reakcją Hermiony, co jego własną głupotą. Jak mógł być tak bezmyślny? Cholera, od zawsze wiedział, że Riddle nie jest pierwszą lepszą panienką, a on rzucił się na nią, niczym jakiś durny szczeniak. Wystraszył ją, a już wszystko szło tak dobrze. Przekonał ją do siebie, zmniejszył dystans między nimi, a teraz to zaprzepaścił. Najchętniej zacząłby walić głową w pierwszą lepszą ścianę. Nie, musi iść i natychmiast z nią porozmawiać. Z drugiej jednak strony Riddle na pewno go teraz do siebie nie wpuści. Znając ją, już zdążyła zablokować drzwi tak, że nawet sam Voldemort nie dałby rady wejść. „Kurwa, kurwa, kurwa…”, to jedyne, co przychodziło mu na myśl. Tak spierdolić sprawę mógł tylko on. Nagle poczuł silną chęć wyjścia stąd, byle jak najdalej od tych wszystkich gapiących się ludzi, którzy niczego nie rozumieli. Z barku lepszych pomysłów szybkim krokiem udał się do swojego dormitorium. Nie okazało się to jednak dobrym posunięciem. Świadomość, że Riddle jest za ścianą, a on nic nie może zrobić, doprowadzała go do szału. Krążył po pokoju, starając się uspokoić zarówno siebie, jak i swoje myśli, co średnio mu wychodziło.

— Cholera jasna!

Zaklął nagle, uderzając w pierwszą rzecz, jaka napatoczyła mu się pod rękę, czyli kolumnę od łóżka. Dość silny ból rozszedł się po jego dłoni, ale zignorował go. Im dłużej o tym myślał, tym bardziej był na siebie wściekły. Nie zauważył, nawet kiedy do pokoju weszli Zabini i Nott. Nimi również wstrząsnęło to, co zaszło w salonie. Obaj żyli w przekonaniu, że tę dwójkę coś łączy, nawet jeśli nie chcą się do tego przyznać. Teraz jednak zgłupieli kompletnie, szczególnie widząc, w jakim stanie jest Draco. Tak wściekłego nie widzieli go już dawno, przez co nie do końca wiedzieli, jak się zachować.

— Smoku, uspokój się. Jak nie ta to inna.

Zabini zacytował słowa Dracona, którymi ten go uraczył, gdy sam dostał kosza od Hermiony, chcąc nieco rozładować atmosferę. Szybko jednak zrozumiał, że popełnił błąd. Draco zatrzymał się raptownie, błyskawicznie odwracając się w stronę przyjaciela.

— Możesz chociaż raz przestać pieprzyć?!

— Nie wyżywaj się na Zabinim za to, że dostałeś w pysk.

Powiedział spokojnie Teodor, mając nadzieje, że to ostudzi nieco przyjaciela.

— Niczego nie rozumiecie, niczego.

Warknął Draco, zdając sobie sprawę, że istotnie wyżywanie się na tej dwójce nic nie da. To on zawalił sprawę, nie oni.

— To może w końcu nam to wszystko wytłumaczysz?

— Spieprzyłem sprawę.

Draco ponownie zaczął krążyć po pokoju, co jakiś czas przeczesując palcami włosy. Coś rozsadzało go od środka. Nie potrafił nad tym zapanować, a co dopiero wyzbyć się tego uczucia, które tylko potęgowały poczucie winy i żal do samego siebie.

— To, to napraw.

W odpowiedzi na słowa Teodora Malfoy prychnął jedynie pod nosem. Tyle to on sam wiedział, ale pytanie brzmiało jak? Riddle się go bała, zobaczył to w jej oczach. Chyba nic nie zabolało go tak bardzo, jak ten zwierzęcy strach. Tyle starań, żeby się do niej zbliżyć, a on to zniszczył w ciągu kilku sekund.

— Tobie serio na niej zależy.

Słowa Zabiniego sprowadziły Dracona na ziemię. W pierwszej chwili zamierzał ponownie na niego nawrzeszczeć, że chrzani od rzeczy, ale coś go powstrzymało. Co, jeśli on miał rację? Chyba jeszcze nigdy tak bardzo nie przejmował się żadną dziewczynom, nawet tymi, z którymi był. Riddle nie opuszczała jego myśli, podobnie jak dziwna troska o nią. W jej towarzystwie czuł się inaczej, swobodniej. Podobało mu się to, że musiał zasłużyć na jej sympatię. Normalnie ludzie na sam dźwięk jego nazwiska starali mu się przypodobać, co zaowocowało tym, że tak na dobrą sprawę miał dwóch oddanych przyjaciół. Hermiona była zupełnie inna. Patrzyła głębiej, starając się poznać człowieka, nawet jeśli ten w przeszłości nie dał jej ku temu powodów. Prawda jest taka, że nie chcemy być oceniani po pozorach, a sami robimy to nieustannie. Nieświadomie nauczył się od niej wielu rzeczy, których wcześniej nie dostrzegał. To jednak nie wszystko. W końcu po długiej wewnętrznej bitwie przyznał sam przed sobą, że Hermiona podoba mu się również fizycznie. W sumie to sceptyczne nastawienie do jej urody najpierw wynikało z jej pochodzenia, a potem z zazdrości o Blaise’a. Prawda jednak była taka, że Riddle urzekła go swoją naturalnością i nietypowym wyglądem, czego nie doszukał się w żadnej innej dziewczynie. Nawet jej wzrost mu nie przeszkadzał, a wręcz przeciwnie. Wyglądała przekomicznie, zadzierając głowę, aby w ogóle spojrzeć mu w oczy. „Kiedy to się stało…?”, pomyślał z niedowierzaniem Draco, analizując bieg swoich myśli.

— Tak, zależy.

Powiedział te dwa słowa, nim w pełni zdał sobie sprawę, że mówi je na głos. Teodorowi i Blaise’owi opadły szczęki. O ile słuch ich nie zawodził, Draco właśnie otwarcie mówił o tym, co czuje.

— Możecie się przestać tak na mnie gapić?

Warknął mocno poirytowany Draco, widząc szok przyjaciół. Dobrze przyznał się, ale co z tego? Cholera, powiedział, że mu na niej zależy, a nie że ją kocha i nie wyobraża sobie bez niej życia, a to duża różnica. Stała mu się bliska, a nawet się do niej przywiązał i tyle. Po co zaraz robić z tego taką aferę? To wcale wszystkiego nie ułatwiało. Wkopał się w niezłe bagno, a co gorsza nie wiedział, jak z niego wyjść.

— Nie myślałem, że dożyję tego dnia.

Stwierdził bez cienia drwiny Blaise, siadając na swoim łóżku. Ich przypuszczenia jednak okazały się słuszne. Malfoy wpadł po uszy, nawet jeśli jeszcze sam nie zdawał sobie z tego sprawy. 

— Od kiedy?

— Czy to ważne, Nott? Nie wiem. I tak wszystko spieprzyłem.

— Przestań to w kółko powtarzać i zachowywać się jak jakiś Puchon, a nie porządny Ślizgon. Spieprzyłeś, ale chyba nie zamierzasz odpuścić?

Draco przez chwilę przyglądał się Teodorowi, analizuję jego słowa. To oczywiste, że miał rację. Może inną dziewczyną by się nie przejął, ale tu chodziło o Riddle; małą złośnicę, która zapewne nie chciała go widzieć.

Szybko odpędził od siebie tę myśl. Nie będzie tak źle. Odkręci to, choćby miał poruszyć niebo i ziemię.

— Macie jakieś pomysły?

— W końcu gadasz z sensem.

Stwierdził Zabini, zacierając ręce. Resztę popołudnia spędzili na dyskusjach i intensywnym myśleniu. Sprawa nie należał do prostych i cała trójka zdawała sobie z tego sprawę. W końcu po ciężkich przeprawach obmyślili plan, który nie do końca przekonał Dracona, ale ostatecznie mógł spróbować i tego. W tym momencie udobruchanie Riddle stało się dla niego priorytetem, dlatego nie zamierzał przebierać w środkach. Zrobi wszystko, byleby naprawić swój błąd.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Nastał ranek, a Hermiona nadal siedziała na kanapie, tępo wpatrując się w kominek, gdzie ogień trawił kolejne kawałki drewna. Nawet nie czuła, że spędziła tak całą noc. Jej umysł zdawał się kompletnie odciąć od rzeczywistości. Chaos – to jedno słowo oddawało stan, w jakim się znajdowała. Starała skupić się wyłącznie na kominku, ale na daremno. Walki, która toczyła się w niej, nie dało się zignorować. To, co stało się wczoraj… bała się, a jednocześnie pogubiła. Zachowanie Malfoya ją przeraziło. Wszystko stało się tak nagle. Najpierw ta cholera lekcja, a potem on… Przerosło ją to. Rozsądek podpowiadał jej, że właściwie nie zrobił nic aż tak złego, a wszystko, co mówił, miało w sobie ziarno prawdy, ale chyba to martwiło ją najbardziej. Starała się pokonać ten irracjonalny lęk, ale nie umiała. Kiedy przychodziło co do czego, postanowienia znikały i zostawał tylko strach. Ludzie mówią, że wszystko jest możliwe, a człowiek, gdy chce może przenosić góry, ale wiecie co? Gówno prawda. Są rzeczy, na które nie mamy i być może nie będziemy mieli wpływu. Nie wszystko jest zależne od nas, a los lubi nam to udowadniać, najczęściej w dotkliwy sposób. Gdybyśmy mogli w pełni kontrolować swoje życie, nie byłoby tylu skrzywdzonych ludzi, którzy borykają się ze swoimi demonami. Krzywd nie da się tak łatwo zapomnieć. Ich echo zawsze jest gdzieś w nas, dając siłę bestii, która często przejmuje nad nami kontrolę. Możemy się starać, ale co z tego? Co z tego, że Hermiona wiedziała, iż Draco na swój sposób stał się jej bliski, skoro spaczona psychika postrzegała go jako zagrożenie? Powoli przestawała sobie radzić z tym wszystkimi sprzecznymi odczuciami. Jej problemami jako szesnastolatki powinny być prace domowe, wybieranie ciuchów i inne tego typu rzeczy, a nie to. Tak strasznie pragnęła normalności, której On ją  pozbawił. Obiecała, że nie będzie płakać, ale nie po raz pierwszy złamała dane sobie słowo. Ukryła twarz w dłoniach, pozwalając łzom płynąć. Dziś w pełni zrozumiała, jak bardzo jest zagubiona. Dlatego kochała książki. Tam nie istniały jej problemy. Śledząc losy bohaterów, zapominała o swoim popieprzonym życiu. Malfoy miał rację, od zawsze ucieka. Stara się schować przed przeszłością, rzeczywistością, a teraz także przed nim. Ta myśl sprawiła, że z jej gardła wyrwał się głośny szloch. Podciągnęła kolana pod brodę, obejmując je ramionami i tak łkała już nieco ciszej, mając nadzieję, że przyniesie jej to choć minimalną ulgę.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

— Nie ma jej.

Głos Teodora sprowadził Dracona na ziemię. Stali pod salą Transmutacji, a blondyn przeczesywał wzrokiem zebranych uczniów w poszukiwaniu Hermiony, lecz na próżno. Od wczoraj nie opuściła swojego pokoju. Rano czekał na korytarzu, licząc, że wyjdzie pobiegać, ale nic z tego. Trochę go to zaniepokoiło, gdyż od września biegali codziennie bez względu na pogodę. Śniadanie oraz pierwszą lekcję – Zielarstwo – również opuściła. Myślał, że zjawi się na Transmutacji, ale i tym razem jego nadzieje okazały się złudne. Nie mógł znieść, że ukrywa się z jego powodu, co zamiast pomóc, szkodziło im obojgu.

— Nie przejmuj się, stary. W końcu będzie musiała wyjść.

Pocieszał przyjaciela Blaise, widząc na jego twarzy zrezygnowanie. Taki stan utrzymywał się od wczoraj. Obaj z Nottem nie wiedzieli, jak z nim postępować. Podłamany Malfoy stanowił dla nich zupełną nowość. Im szybciej dogada się z Riddle, tym lepiej dla wszystkich.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Trzej Ślizgoni siedzieli przed kominkiem, nie odzywając się do siebie słowem. Większość uczniów właśnie opuszczała salon, zmierzając do Wielkiej Sali na kolację.

— Nie ma sensu tu siedzieć.

Powiedział w końcu Notta, gdy salon niemal zupełnie opustoszał. Siedzieli tu niemal całe popołudnie, licząc na pojawienie się Riddle, ale nic z tego. Dziewczyna najwyraźniej w najbliższym czasie nie zamierzała opuścić swojego pokoju.

— Idźcie, ja i tak nie jestem głodny.

Blaise i Teodor wymienili znaczące spojrzenia, lecz ostatecznie obaj podnieśli się z kanapy. Przekonywanie Smoka do zmiany decyzji było bezcelowe. Po odejściu chłopaków Draco nadal siedział, wpatrując się w ogień, a jego myśli zajmowała Hermiona. Musiał z nią jak najszybciej porozmawiać, ponieważ w tym przypadku czas nie był jego sprzymierzeńcem. Nie może pozwolić, żeby ona znowu się zamknęła. Nie po to starał się ją poznać, żeby teraz wszystko stracić przez jeden głupi wybryk.

— Jestem idiotą.

Szepnął sam do siebie, ukrywając twarz w dłoniach. Przez chwilę z zamkniętymi oczami wsłuchiwał się w trzask ognia, lecz nagle do jego uszu dotarł inny dźwięk – kroki. Biorąc pod uwagę, że wszyscy od jakiegoś czasu znajdowali się w Wielkiej Sali, mogły one należeć tylko do jednej osoby. W chłopaku obudziła się nowa nadzieja. Jeśli tylko jego podejrzenia okażą się słuszne, być może niebawem wszystko wróci do normy.

Szybko obniżył się na kanapie tak, aby nie było go widać i wypatrywał. Dyskretnie sięgnął po spoczywający obok bukiet róż, krzywiąc się na jego widok. „Cholerny Zabini”, pomyślał Draco, gdyż to właśnie Blaise uparł się, żeby skombinować te badyle. Do niego ani trochę nie przemawiał ten pomysł, no bo co? Klęknie przed Riddle i z różami będzie ją błagał o wybaczenie? Bardziej tandetnej i żenującej dla obojga rzeczy chyba nie mógł zrobić. Takie sztuczki może i są skuteczne, ale na laski pokroju Davis, którym nie wiadomo dlaczego na widok chwastów, miękną kolana. Czym tu się do cholery podniecać? Powszechnie jednak wiadomo, że Hermiona nie należała do tej kategorii. Zapewne mając lepszy pomysł, wyśmiałby Zabiniego, ale z braku laku zgodził się i na to. Po chwili wiedział już, że w końcu szczęście mu dopisało, ponieważ z korytarza prowadzącego do sypialni wyszła Hermiona. Po jej czarnej bluzie z kapturem i skórzanej kurtce tego samego koloru Draco wywnioskował, że zamierzała wyjść na zewnątrz. Dziewczyna szła ze spuszczoną głową, święcie przekonana, że nie ma tu nikogo poza nią, co działało na korzyść Smoka. „Raz się żyję”, pomyślał, gdy przeszła nieopodal niego i w końcu podniósł się z kanapy.

— Riddle.

Na dźwięk swojego nazwiska Hermiona błyskawicznie odwróciła się w stronę stojącego niespełna dwa metry za nią Dracna. Nawet nie próbowała ukryć swojego szoku. Przez myśl jej nie przeszło, że może tu spotkać kogokolwiek, a tym bardziej Malfoya. Specjalnie nie opuszczała dzisiaj pokoju, aby zyskać czas na przemyślenie wszystkiego i poukładanie. Chęci miała dobre, ale rezultat raczej mizerny. W końcu nie wytrzymała i uznała, że musi się przejść. Spacer z pewnością pomógłby jej w poukładaniu myśli. Czekała, aż zacznie się kolacja, aby uniknąć konfrontacji z kimkolwiek, a teraz stoi niczym spetryfikowana przed Malfoyem, które najwidoczniej nie zamierzał, tak łatwo odpuści.

— Musimy pogadać.

Zaczął Draco, usiłując zebrać myśli. Wszystko, co układał w głowie, nagle wyparowało, zostawiając po sobie kompletną pustkę. Mimo to nie wycofa się nie, gdy zrobił pierwszy krok.

— Nie, nie teraz…

Ostatnie, na co Hermiona miała w tym momencie ochotę  to rozmowa z nim. Dystans – tego potrzebowała, lecz niestety Draco nie podzielał jej zdania.

— Właśnie, że teraz. Posłuchaj, wczoraj…

— Nie, ja nie chcę o tym rozmawiać.

— Możesz mi nie przerywać? Staram ci się to wyjaśnić.

Draco mimo poczucia winy poczuł ogarniającą go irytację. Czy ta dziewczyna zawsze wszystko musiała utrudniać? Dla niego samo przyznanie się do błędu stanowiło nie lada wyczyn, a ona w dodatku nawet nie daje mu dojść do słowa. I bądź tu człowieku spokojny.

— Nie chcę twoich wyjaśnień. Powiedziała, daj mi święty spokój.

Hermiona miała gdzieś, że zachowuje się dziecinnie i jeszcze bardziej komplikuje sprawę. Nie potrafiła inaczej. Najpierw powinna sama uporać się ze swoimi uczuciami, aby zrobić krok dalej. Musisz nauczyć się chodzić, zanim zaczniesz biegać* — te słowa znajdowały zastosowanie w wielu aspektach życia i tak też było tym razem. Aby stawić czoło innym problemem, najpierw powinna uporać się ze sobą. Wychodząca za takiego założenie Hermiona, nawet nie patrząc na Ślizgona, pospiesznie opuściła salon.

— Niech to wszystko szlag trafi!

Zaklął Draco, uderzając bukietem róż o wezgłowie kanapy. Poszło gorzej, niż przypuszczał. Właściwie nawet nie zdążył zacząć tematu, a ona już mu zwiała. Po co się tak starał, skoro jasno dawała mu do zrozumienia, że ma się odwalić? Salazarze, może mieć większość dziewczyn w tym zamku, a on ugania się za tą, która w odpowiedzi na pocałunek dała mu w pysk. Gdzie sens, gdzie logika? Podświadomi znał odpowiedź na to pytanie. Urok Riddle poległa właśnie na jej inności i niedostępności. Co mu po dziewczynie, które bez mała sama pcha mu się w ramiona? Wiązał się już z takimi i jakoś teraz każda należała do przeszłości. Nie był pewien, jakie dokładnie plany wiąże z Hermiony i czy wyjdzie z tego coś poważnego, ale co do jednego nie miał wątpliwości, chciał, aby była obok, nieważne jako kto, po prostu. „Zachowujesz się jak sentymentalny kretyn…”, skarcił się w myślach, porzucając dalsze rozmyślania o rodzaju swoich uczuć względem Hermiony. Nad tymi zastanowi się później. Najwyższa pora naprawić swój błąd. W dupie miał, co o tym myśli Riddle. Może sobie strzelać fochy, a on i tak zrobi swoje. 

— Tak dobrze to nie ma.

Stwierdził cicho zdeterminowany Draco, kierując się w stronę wyjścia. Mimo iż Hermiona wyszła stąd dłuższą chwilę temu, podświadomie wiedział, gdzie ma jej szukać. Szybkim krokiem przemierzał opustoszałe korytarze, aż w końcu znalazł się w Sali Wyjściowej. O dziwo bez trudu dostał się na zewnątrz, gdzie zdążył zapaść zmrok. Dzięki Salazarowi była dziś pełnia, co znacznie ułatwiło chłopakowi zadanie. Przez chwilę przeczesywał wzrokiem skąpane w blasku księżyca błonia, aż w końcu ją dostrzegł. Uśmiechnął się pod nosem, lecz trwał to do momentu, póki nie pojął, dokąd panna Riddle zamierza.

— No chyba nie.

Stwierdził z niedowierzaniem Draco, natychmiast ruszając w stronę dziewczyny, która najwyraźniej planowała wejść do Zakazanego Lasu. Zawsze wiedział, że jest lekko stuknięta, ale nie, że do tego stopnia. Nazwa tego lasu nie wzięła się znikąd. Od pokoleń krążył legendy o żyjących tam bestiach. Większość ludzi omijała go szeroki łukiem, ale jak widać, nie każdy miał na tyle instynktu samozachowawczego. Z każdym kolejnym krokiem jego niepokój rósł, a osiągnął apogeum, gdy Hermiona zniknęła między drzewami. Teraz już niemal biegł. Zatrzymał się dopiero na granicy lasu. Mimo usilnych starań nie mogło dostrzec sylwetki Riddle w tym gąszczu. Bał się jak jasna cholera, ale zaczął brnąć przed siebie. Strach o Hermionę był o wiele silniejszy od tego przed lasem. Teraz musi ją znaleźć, a dopiero potem opieprzyć za głupotę i lekkomyślność. Tyle że nie wiedział, dokąd iść i gdzie szukać dziewczyny. Do tego lasu w nocy zapuścił się tylko raz na pierwszym roku, kiedy to ta stara McGonagall wlepiła mu szlaban z Golden Trio. Nie wspominał zbyt dobrze tej „wycieczki” i prawdę powiedziawszy, liczył, że nie będzie zmuszony tu wracać. No ale tak to jest, jak człowiek zaczyna się zadawać z tak nieobliczalną dziewczyną, jak Hermiona.

— Riddle!

Krzyknął w końcu Draco, po kolejnej minucie marszu. Sam już nie wiedział, gdzie jest, nie mówiąc o położeniu Hermiony. Przyszedł tu, żeby ją znaleźć, a wychodzi na to, że sam się zgubił. Nie miał pojęcia, jak wrócić, dlatego brnął przed siebie z nadzieją, że uda mu się znaleźć zgubę.

— Riddle!

Zawołał po raz kolejny i tym razem odpowiedział mu głos, który jednak z pewnością nie należał do człowieka. Draco błyskawicznie odwrócił się do tyłu i pierwsze, co ujrzał to parę wpatrujących się w niego świecących ślepi. Nieświadomie wstrzymał oddech, obserwując bestię, od której dzieliły go zaledwie cztery metry. Potwór z pewnością przewyższał go wzrostem i na pierwszy rzut oka przypominał hipogryfa. Jednak nawet w tych ciemnościach Draco dostrzegał szczegóły, które wykluczały tę opcję. Zad zwierzęcia w żadnym wypadku nie przypominał końskiego, a ogon, którym machał, nie składał się z długich włosów. Draco poczuł, jak ogarnia go panika. Stał oko w oko z bestią, której nie potrafił zidentyfikować, a do tego nie wziął ze sobą różdżki. Cholera, gdyby choć raz uważał na Opiece nad Magicznymi Stworzeniami, może teraz wiedziałby, co robić. Jednego był pewny, nie da się tu zabić, choćby nie wiem co. Po jego głowie tłukła się tylko jednak myśl – ucieczka i to też zamierzał zrobić, nawet jeśli nie wiedział, w którą stronę biec. Szybko jednak zrozumiał, jak wielki błąd popełnił. Nie zdążył ubiec nawet dwóch metrów, gdy rozwścieczone zwierzę znalazło się tuż przed nim. W ostatniej chwili Draco zdążył zasłonić ręką twarz przed potężną, zakończoną ostrymi pazurami łapą potwora. Straszliwy ból rozszedł się po jego lewym przedramieniu, a sam chłopak upadł na ziemię. W tym momencie stracił wszelkie i tak nikłe nadzieje. Jego szans w walce z tym monstrum, które zbliżało się w jego stronę, równały się zeru. Mimo to leżący na plechach blondyn, zaczął się czołgać do tyłu, jakby chcąc odwlec to, co nieuniknione. W tym momencie mógł go uratować tylko cud. Nagle poczuł, że natrafił na przeszkodę w postaci drzewa. To koniec. Ogarnęła go rozpacz, ale i pogodzenie z losem, nawet jeśli nie chciał skończyć w taki sposób, nie tu, nie teraz. W tym samym czasie zwierzę znalazło się tuż przed nim, nieustannie charkocząc. Draco po raz ostatni spojrzał w ślepia swojego oprawcy, po czym opuścił wzrok, czekając na najgorsze. I wtedy ją zobaczył. Wszystko stało się bardzo szybko. Nim zdążył choćby mrugnąć, Hermiona wyciągnęła przed siebie dłoń i cisnęła ognistą kulę tuż obok drzewa, przy którym znajdował się Draco. Zdezorientowana bestia wydała z siebie potężny ryk, uskakując w bok, po czym wzbiła się w powietrze. Na ten moment czekała panna Riddle. W mgnieniu oka podbiegła do oszołomionego Malfoya i złapała go za zdrową rękę. 

— Musimy uciekać, teraz.

Powiedziała na jednym wydechu, pomagając chłopakowi wstać. Nie musiała powtarzać dwa razy. Draco mimo ogromnego szoku poddał się jej woli i już po chwili oboje biegli w stronę wyjścia z lasu. Hermiona wiedziała, że muszą się spieszyć. Sztuczka z ogniem nie powstrzyma gryfa na zbyt długo, co oznaczało mało czasu na ucieczkę. W tym momencie dziękowała Merlinowi, że nie przybyła za późno. Gdy tylko usłyszała wołanie Malfoya, jej serce stanęło. Nawet przez ułamek sekundy nie pomyślała, że mógłby tu z nią przyjść. Natychmiast zaczęła go szukać, czując rosnącą panikę, która sięgnęła apogeum, gdy dotarł do niej ryk gryfa. Biegła, ile sił w nogach, doskonale zdając sobie sprawę, co grozi Draconowi, jeśli to on stanął na drodze bestii. Na samą myśl o tym, że mógł ucierpieć z jej winy, robiło jej się niedobrze, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, jak wyglądała ich ostatnia rozmowa. Właściwie to nawet nie dała mu dojść do słowa. Gdy zobaczyła go rannego przed gryfem, coś w niej pękło. Przestało się liczyć to, co zaszło wczoraj. Czy tego chciała, czy nie na swój pokręcony sposób stał się dla niej kimś ważnym. Nie do końca wiedziała, jak to działa, ale za nic nie chciała jego krzywdy. Aby go uratować, nie zawahała się nawet przed ujawnieniem swojej mocy. Nie dbała o to, że najprawdopodobniej będzie zmuszona nieźle się tłumaczyć. Musiała coś zrobić, uratować ich, jego, tylko to miała teraz w głowie.

Mimo iż nie słyszeli ryków zwierzęcia, nie zwolnili, póki nie wybiegli z lasu. Zatrzymali się dopiero w połowie błoni pewni, że już nic im nie grozi. Oboje ciężko dyszeli, starając się uspokoić oddech. Udało się, uciekli. Na tym jednak nie skończyły się ich problemy.

— Teraz to już na pewno musimy pogadać.

Powiedział jeszcze lekko zdyszany Draco, przenosząc wzrok na stojącą kilka kroków dalej Hermionę. Miał tyle pytań, na które za wszelką cenę musiał poznać odpowiedź. Tym razem nie da się tak łatwo zbyć. O mało nie zginął, starając się ją przeprosić, więc chyba należą mu się chociaż wyjaśnienia. Gdy tylko ta myśl pojawiła się w jego głowie, spojrzał na poharataną rękę, krzywiąc się z bólu. Do tej pory krążąca w żyłach adrenalina skutecznie odwracała jego uwagę od ran, które nie prezentowały się najlepiej.

— Pokaż to.

Hermiona podeszła do Dracona, po czym delikatnie ujęła jego lewę przedramię, uważnie mu się przyglądając.

— Trzeba coś z tym zrobić.

To powiedziawszy, skierowała się w stronę zamku, co z kolei średnio spodobało się Draconowi.

— Nie tak szybko! Mówiłem, że…

— Porozmawiamy w moim pokoju, jak opatrzę ci rękę, a teraz chodź.

Wiedziała, że tego nie uniknie. Raz udało jej się go zbyć, ale po tym, co zobaczył, wątpiła, aby dała radę zrobić to po raz drugi. Poza tym sama straciła chęć do odwlekania tej rozmowy. Prędzej, czy później musieliby ją odbyć, więc jaki sens ma uciekanie? Pora zacząć stawiać czoło problemom, a nie udawać, że ich nie ma. Draco nie dyskutował, tylko ruszył za nią. Chce porozmawiać, czyli jest progres. Teraz musi ją tylko opieprzyć za eskapady do Zakazanego Lasu, dowiedzieć się, skąd wytrzasnęła ten ogień i przeprosić za pocałunek. „Ja chyba sobie w końcu strzelę Avadą…”, pomyślał chłopak, kręcąc z niedowierzaniem głową.

W końcu dotarli do zamku. Szli w milczeniu, pokonując kolejne korytarze. Problem pojawił się w Pokoju Wspólnym, gdzie znajdowali się niemal wszyscy wychowankowie Domu Węża. Nawet nie liczyli na to, że uda im się przemknąć niezauważonymi. Draco szybko zaczął poprawiać podarty rękawa swetra, aby ukryć poharatana rękę, co niestety na niewiele się zdało.

— Jasna cholera, co wam się stało?!

Takie pytanie padło z usta Zabiniego niemal natychmiast, gdy weszli do salonu. On wraz z Teodorem i trzema Ślizgonkami zajmowali kanapę przy kominku podobnie, jak cała reszta z zaintrygowaniem obserwując przybyszy, którzy w końcu zatrzymali się przy sofie. 

— Nic.

Odpowiedziała z prostotą Hermiona, starając się ukryć za sobą ranną rękę Dracona. Z czegoś takiego z pewnością by się nie wytłumaczyli, nie ujawniając szczegółów, a tego zrobić nie mogli.

— To dlaczego wyglądacie, jakby was hipogryf poturbował?

Hermiona i Draco spojrzeli na Teodora szeroko otwartymi oczami. W sumie wiele się nie pomylił, choć zapewne nie zdawał sobie z tego sprawy. Po spotkaniu z gryfem i szaleńczym biegu przez las istotnie wyglądali koszmarnie: podarte ubrania, zadrapanie i ogólny kompletny nieład. Mimo to nie zamierzali się z tego tłumaczyć, tym bardziej że słuchał ich niemal cały Slytherin.

— Nie wasza sprawa, spieszymy się. Chodź, mała.

Powiedział w końcu Draco, po czym razem z Hermiona ponownie ruszyli do jej dormitorium.

— To oni się pogodzili?

Zapytała Tracey, gdy dwójka Ślizgonów zniknęła w korytarzu prowadzącym do sypialni. Nie mogła uwierzyć, że widzi ich razem. Po wczorajszej akcji żyła w przekonaniu, że to koniec jej problemów. Malfoy za nic nie darowałby nikomu takiej zniewagi, więc co on teraz do ciężkiej cholery robił z tą przybłędą?

— Jakoś mnie to nie dziwi.

Słowa Teodora jeszcze bardziej zaniepokoiły Tracey. Czy ona naprawdę nigdy nie pozbędzie się tej dziewuchy?

W tym samy czasie Ślizgoni w końcu dotarli do dormitorium Hermiony.

— Siadaj i daj mi pięć minut.

Panna Riddle niby nie zwracając uwagi na Dracona, zdjęła kurtkę oraz bluzę, zostają tylko w białej bokserce, po czy zniknęła za drzwiami łazienki. Draco bez słowa spełnił jej polecenie głównie dlatego, że zraniona ręka coraz bardziej dawała o sobie znać. Gdy usiadł, pozbył się swetra, który i tak nie nadawał się już do niczego, zostając w czarnym podkoszulku. Teraz rany wyglądały jeszcze gorzej. To bydle nieźle go poharatało. Gdyby nie mętlik, jaki panował w jego głowie, zapewne teraz nie myślałaby o niczym innym jak bólu, który o dziwo stanowił jego najmniejszy problem. Liczyła się tylko niezliczona liczba pytań, na które odpowiedzi mogła mu udzielić tylko przebywająca w łazience Riddle. Nie pozostawało mu nic innego, jak cierpliwie na nią czekać i myśleć, jak ją przeprosić. Rzadko używał słowa „przepraszam”, czy też w ogóle się tłumaczył, więc nie do końca wiedział, jak się do tego zabrać. Przy Riddle wszystko było trudniejsze, choć nawet to nie zniechęcało go do jej osoby. „Kompletnie mi odwaliło”, podsumował całą sytuację Draco w momencie, gdy do pokoju wróciła Hermiona. Bez słowa podeszła do kanapy i usiadła obok blondyna. Odstawiła na stolik wszystkie przyniesione rzeczy, które nieco zaniepokoiły chłopaka.

— Co ty chcesz z tym zrobić?

Zapytał, widząc, jak dziewczyna nawleka nitkę na jakiś dziwny przedmiot, który ani trochę mu się nie spodobał.

— Skończyła mi się esencja z dyptamu, więc muszę zszyć rany, bo…

— Co?!

— Zawsze możesz iść do pani Pomfrey, ale nie wiem, jak się z tego wytłumaczysz.

Hermiona nie przejmowała się lękiem pacjenta. Wiedziała, co robi, a to chyba najważniejsze. Nie wzięłaby się za coś takiego, nie mając o tym pojęcia. Poza tym tych ran ze względu na ich głębokość nie można było ot tak opatrzyć.

— Robiłaś to już kiedyś?

Zapytał niepewnie Draco, nadal nie do końca przekonany do całego pomysłu. Niby Riddle wyglądała, jakby wiedziała, co robi, nawlekając to coś, ale kto ją tam wie.

— Tak.

W tym momencie Hermiona uporała się ze specjalnie zakrzywioną igłą i odłożyła ją na stolik, sięgając po namoczoną w misce z wodą i środkiem dezynfekującym szmatkę.

— Połóż rękę na udzie.

Padło polecenie, które Draco od razu spełnił. W jakiś pokręcony sposób ufał tej dziewczynie i wierzył, że nie zrobi mu krzywdy.

— Możesz szczypać.

Ostrzegła Hermiona, po czym zaczęła delikatnie obmywać zarówno rany, jak i całą rękę z krwi oraz brudu. Draco czuł lekki dyskomfort, lecz przeszedł nad tym do porządku dziennego i postanowił zacząć rozmowę, która i tak ich nie ominie.

— Jak przepędziłaś to bydle?

Zadał pierwsze pytanie, przeprosiny odkładając na później. Hermiona nie dała po sobie poznać, że jest lekko zdenerwowana, gdyż spodziewała się, że prędzej, czy później Malfoy o to zapyta, co wcale nie ułatwiało sprawy.

— To był gryf.

— Nie o to pytałem.

— Uwierzysz, jeśli powiem ci, że wyczarowałam ten ogień?

— Nie, wiem, co widziałem. Ty nawet nie miałaś ze sobą różdżki.

Hermiona westchnęła ciężko, nadal czyszcząc rany Dracona. Czego ona się spodziewała po Malfoyu? On jej żyć nie da, póki nie dowie się prawdy. W normalnych okolicznościach cholernie by się tego bała, ale teraz sama nie wiedziała, co czuje. Milczał zarówno w sprawie jej niby tatuażu, jak i Noctis, więc dlaczego teraz miałby mu nie zaufać? Przez chwilę siedzieli w kompletnej ciszy. Draco cierpliwie czekał, nie naciskając, gdyż wiedział, że to nic nie da. Gdy będzie gotowa, sama zacznie mówić.

— Kobiety wywodzące się z rodu mojej matki posiadają pewne… zdolności. Potrafimy panować nad jednym z czterech żywiołów. Ten tatuaż na mojej łopatce to tak naprawdę znamię.

Wyjaśniała w końcu Hermiona, nawet przez moment nie patrząc na Dracona. Jeszcze nigdy nikomu o tym nie mówiła. Czuła się mocno skrępowana i podenerwowana. Zresztą, kto by się tak nie czuł, biorą pod uwagę fakt, że właśnie wyznała komuś, że włada ŻYWIOŁEM?

— Ty… panujesz nad ogniem?

Draco chciał, aby jego głos zabrzmiał pewnie, co średnio mu wyszło. Był w szoku i bezskutecznie starał się to ukryć. Nie co dzień człowiek się dowiaduje, że dziewczyna, która mu się podoba, może ot tak ciskać ognistymi kulami.

— Tak. Podobno to zależy od charakteru.

— To wcale się nie dziwę, że masz ogień.

Na te słowa Hermiona uśmiechnęła się pod nosem. To samo mówiła Julianne. Cóż najważniejsze jednak, że przyjął to lepiej, niż myślała. Malfoy po raz kolejny ją zaskoczył i to o dziwo pozytywnie.

— Skończyłam.

Oznajmiła Hermiona, odkładając do miski z wodą zakrwawioną szmatkę. Rany wyglądały znacznie lepiej, co wcale nie oznaczało końca jej pracy. Wytarłszy ręce, sięgnęła po przygotowaną igłę.

— To nie jest takie straszne, jak myślisz.

Zapewniła Hermiona, widząc niewyraźną minę chłopaka. Po tych słowach odczekała chwilę i w końcu zabrała się za pierwszą ranę. Draco poczuł się dość dziwnie, gdy igła wbiła się w jego ciało, lecz istotnie ból nie należał do najgorszych. Poza tym miał teraz bardziej naglące sprawy niż dyskomfort spowodowany szyciem.

— To teraz porozmawiajmy o wczorajszym incydencie.

Draco poczuł, jak na te słowa Hermiona wyraźnie się spina. O wiele bardziej wolała rozmawiać o swoich mocach niż o tym. Dzisiejszy wypadek pomógł jej o tym zapomnieć, co nie równało się uporaniu z całą sytuacją. W jej głowie nadal panował istny chaos, który dociekliwość Malfoya tylko potęgowała.

— Tu nie ma o czym…

— Doskonale wiesz, że jest i nawet nie próbuj zaprzeczać.

Nie da się tak łatwo zbyć, a tym bardziej dać sobie wmówić, że nic się nie stało. Ona musi usłyszeć, co ma jej do powiedzenia dla swojego i ich dobra.

— Zachowałem się wczoraj jak skończony dupek. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Nie powinienem cię całować. Nie chciałem cię przestraszyć.

Przepraszam i obiecuję, że już nigdy nie pocałuję cię bez twojej zgody.

Słowa same wypływały z jego ust, a co najważniejsze były szczere. Żałował tego, co się stało. To nie powinno tak wyglądać i co najważniejsze nie powinno wydarzyć się tak szybko. Hermiona przerwała na chwilę szycie, w końcu spoglądając na Dracona. W jego oczach widziała szczerość i autentyczną skruchę. Właściwie to i złożona obietnica powinny jej wystarczyć. Nie tknie jej bez jej zgody, a ona takowej nie udzieli. „Tak jesteś tego pewna…?”, szepnął złośliwy głosik w jej głowie, docierając do sedna sprawy. Nie ufała sobie. Co z tego, że teraz trzymała się swoich postanowień, skoro może nadejść czas, kiedy to nie wystarczy, a w niej rozpęta się istne piekło. Gdyby tu chodziło tylko o rozum i serce, które zwykle posiadają tak odmienne zdania. Ona musiała zmagać się z demonami, których nie potrafiła okiełznać. Draco i to wszystko, co do niego czuła, wzbudzały u nich istną furię, nad którą nie potrafiła zapanować i bała się, że nigdy nie da sobie z tym rady.

— Wybaczysz mi?

Pytanie Dracona przerwało rozmyślania Hermiony. Musiał to usłyszeć. Nie darowałby sobie, gdyby przez swoją głupotę wszystko zniszczył. Nie chodziło tu tylko o to, że Hermiona mu się podoba. Uwielbiał spędzać z nią czas, rozmawiać, kłócić się, czy też nawet odrabiać lekcje. Po prostu polubił jej towarzystwo, które przez swoje wybryki mógł stracić.

— Tak, ale nie wyskakuj mi więcej z czerwonymi różami, bo to strasznie oklepane.

Powiedziała Hermiona, starając się nieco rozładować dość napiętą atmosferę, co nawet jej wyszło. Zignorowała wszelkie głosy, mówiące jej, że źle robi. Nawet jeśli być może będzie tego później żałować, teraz nie chce rezygnować z tej znajomości. Draconowi wystarczyło to jedno „tak”, aby odetchnąć z ulgą. Wybaczyła mu i w tym momencie nie liczyło się nic więcej.

— Będę pamiętał. Następnym razem postaram się o coś lepszego i w innych okolicznościach.

Na twarzach obojga pojawiły się uśmiechy, po czym Hermiona wróciła do przerwanej pracy. Tym razem rozmawiali na przeróżne błahe tematy, póki panna Riddle nie założyła ostatniego szwu.

— Gotowe.

Oznajmiła, sięgając po maść o lekko niebieskim kolorze.

— Smaruj się tym dwa razy dziennie. Rany będą się szybciej goić i nie zostaną blizny.

Gdy nałożyła już chłodny specyfik na rękę chłopaka, zawinęła ją jeszcze tylko bandażem, kończąc tym samym swoją pracę.

— Dzięki.

Powiedział Draco, przyjmując od dziewczyny słoiczek leku, po czym oboje podnieśli się z kanapy.

— Lepiej już pójdę. Ci idioci i tak mi żyć nie dadzą.

— Nie mów im o… niczym

Nieco zakłopotana Hermiona spuściła wzrok, wykręcając sobie palce. Nie chciała, aby ktokolwiek wiedział o wypadku w Zakazanym Lesie, jej mocach, czy też obietnicy Malfoya. Dla niej były to zbyt osobiste sprawy, aby z kimkolwiek się nimi dzielić. Draco w pierwszym odruchu zamierzał ująć podbródek Riddle, aby na niego spojrzała, lecz w ostatniej chwili się powstrzymał. Po wczorajszym wybryku musiał się najpierw zrehabilitować, aby sprawa wróciła do normy i zaczęła posuwać się na przód.

— Spokojnie, mała, te hieny nic ze mnie nie wyciągną.

Na te słowa Hermiona rozluźniła się nieco i już spokojniejsza odprowadziła blondyna do drzwi.

— Czyli do jutra, Riddle.

Pożegnał się Draco, będąc już na korytarzu. Mimo poharatanej ręki czuł ulgę. Wszystko powoli wracało do normy, mimo iż jeszcze wczoraj sytuacja wydawała mu się beznadziejna.

— Do jutra, Malfoy.

*cytat, Terry Pratchett

Witam.

I w końcu jest upragniony rozdział 21. Cóż, nikt chyba nie ma wątpliwości, że ten pożal się Merlinie pocałunek musiał się tak skończyć. A nawet jeśli to trudno, to jeszcze nie czas na tego typu ekscesy.

I jeszcze jedna sprawa. Myślę, że ten rozdział powinien rozwiać wszelkie wątpliwości na ten temat, ale dla pewności wolę to napisać. Proszę o nie doszukiwanie się tu romansu, bo go tu nie ma. Tego pocałunku w sumie można nawet nie traktować jako tak owego. Dlatego, żeby było jasne, tu się dopiero zaczyna coś dziać, powoli kiełkować i na pewno nie są to nawet początki miłości. Tak jak pisałam, zauroczenie, fascynacja - może, miłość – nie. Na nią potrzeba czasu, a już szczególnie w tym przypadku. Relacja jaka pojawiła się między naszą dwójką jest bardziej zbliżona do swego rodzaju przyjaźni, w końcu to też bardzo ważne osoby w życiu większości ludzi.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Laf