25. „Ja wam pokażę.” Część I

Hermiona leżała w wannie, odświeżając się po porannym bieganiu. Woda, która cudownie rozluźniała jej mięśnie, zaczynała powoli stygnąć, lecz nieszczególnie się tym przejmowała. Zaraz i tak powinna wyjść, jeśli chce zdążyć na śniadanie, które jak co weekend odbywa się dwie godziny później, czyli o dziewiątej. Normalnie siedziałaby już gotowa z jakąś książką, ale na specjalną prośbę Malfoya zamiast o piątej biegali dziś o siódmej. Chciał się wyspać przed meczem i Hermiona jakoś nie miała sumienia mu odmówić. Ostatnio zdarzało jej się to zadziwiająco często. Nie, żeby straciła choć trochę ze swej hardości, lecz ten jeden Ślizgon zdołał sobie wypracować coś na kształt sporadycznej taryfy ulgowej. Sama nie do końca wiedziała, jak to działa, ale Malfoy coraz silniej na nią wpływał. Czasami ją to niepokoiło, ale częściej przynosiło ulgę. Nieświadomie pomagał jej się ogarnąć, gdy traciła rezon lub zaczynała w coś wątpić. Wierzył w nią i uważał za kogoś wyjątkowego. To więcej niż dał jej ktokolwiek dotąd. Przy nim czuła się tak inaczej, lepiej. Harry i Ron nigdy nie dawali jej takiego poczucia. Przy nich robiła raczej za dodatek, który w razie potrzeby wyciągnie ich z tarapatów. Draco traktował ją zupełnie inaczej, jakby stała się dla niego kimś… ważnym. Szybko skarciła się ze tą myśl, podobnie jak inne związane z chłopakiem. Z dnia na dzień biegły one w coraz bardziej niepożądany, kierunku, nad czy zdawała się nie mieć kontroli, podobnie jak nad wieloma innymi rzeczami.

— Koniec.

Upomniała się Hermiona, wychodząc z wanny. Nie ma czasu na bzdury. Niedługo zaczyna się śniadanie, a poza tym Teodor ma jeszcze przyjść na zmianę opatrunku. Z tą myślą wytarła się do sucha, po czym założyła wcześniej przygotowane ubrania. Rozczesała jeszcze tylko włosy i była gotowa. Po opuszczeniu łazienki ledwie zdążyła położyć na fotelu kurtkę, gdy usłyszała pukanie do drzwi.

— Cześć.

Tak jak się spodziewała, na korytarzu została Notta.

— Cześć, wejdź.

Hermiona otworzyła szerzej drzwi, robiąc przejście dla gościa.

— Rozgość się. Zaraz przyniosę okłady.

— Jasne.

Odpowiedział Teodor, kierując się w stronę kanapy, podczas gdy Hermiona zniknęła w łazience. Po chwili wróciła do pokoju z miską, zawierającą cuchnącą maź, która wczoraj zanieczyściła powietrze w salonie.

— Chłopaki poważnie rozważali wywalenie mnie na noc z sypialni przez to paskudztwo.

Powiedział z półuśmiechem Nott, gdy Hermiona zakasała rękawy i zajęła się ściąganiem jego opatrunku.

— Nie dziwię się im. Nie wiedziałam, że to tak cuchnie, ale jeśli to cię pocieszy, to ręką wygląda o wiele lepiej.

Istotnie, opuchlizna zniknęła niemal zupełnie, a przedramię prezentowało się świetnie, nie licząc zabarwionej na zielono od okładów skóry.

— Domyślam się, bo już wczoraj przestało tak cholernie boleć i mogę normalnie ruszać dłonią. Jesteś wielka, Hermiono.

— Wstrzymaj się z pochwałami, aż wygracie mecz.

— I tak jesteś wielka.

Teodor wiedział lepiej. Bez pomocy Hermiony skończyłby w Skrzydle Szpitalnym, a Slytherin pożegnałby się tak z wygraną, jak i z pucharem. Panna Riddle nic już nie odpowiedziała, tylko w skupieniu zakładała opatrunek na pokrytą świeżą mazią rękę Notta.

— Skończyłam.

Oznajmiła w końcu, naciągając rękawa na spory opatrunek.

— Zabierz wszystko, bo już nie wracamy do lochów.

— Przecież mecz jest o jedenastej.

— Drużyny mają być na dziesiątej. Jeśli cię to pocieszy, to zajmiesz sobie dobre miejsce.

— O niczym innym nie marzę.

Mruknęła sarkastycznie Hermiona, podnosząc się z kanapy. Godzina więcej zmarnowana, po prostu cudowanie.

— Daj mi chwilę, muszę zmyć to świństwo.

Po tych słowach zniknęła za drzwiami łazienki, klnąc w myślach na tego cholernego Quidditcha. Jakby naprawdę nie mogła przeczekać tego wątpliwego widowiska u siebie.

— Wykończę się.

Szepnęła sama do siebie, dokładnie namydlając ręce. Zielona maź nie dawała łatwo za wygraną, ale po chwili zupełnie zniknęła z drobnych dłoni dziewczyny.

— Możemy iść.

Opuściwszy łazienkę, Hermiona zabrała z fotela kurtkę, po czym razem z Teodorem ruszyli do Pokoju Wspólnego.

— A gdzie reszta?

— Draco i Blaise czekają już w salonie.

W tym samym czasie na drugim końcu korytarza z dormitorium wyszły trzy przyjaciółki.

— Mam nadzieję, że chłopaki dadzą radę. Blaise nie mówi o niczym innym jak o tym meczu. Bardzo mu zależy na wygranej.

— Dziwisz się, Pan? Jak dzisiaj zawalą, to mogą się pożegnać z pucharem. Ale jeśli Hermionie udało się skutecznie poskładać Teodora, to powinno być dobrze.

— Jak widać, zajęła się nim nawet za dobrze.

To mówiąc, Tracey wskazała na dwójkę roześmianych Ślizgonów, zmierzających w tę samą stronę, co one.

— Widzisz, Dafne, taką masz teraz przyjaciółkę. Blaise jej się znudził, Draco najwidoczniej również, więc nadeszła pora na Teodora.

— O czym ty mówisz?

— Sama się przekonasz.

Tracey nie przejmowała się tym, że szczuje przyjaciółkę właściwie bez powodu. Rosnący w niej żal do Hermiony był silniejszy. Nie potrafiła przepuścić okazji do dokopania tej dziewczynie.

Dafne nie chciała słuchać przyjaciółki, której niestety udało się zasiać w niej ziarno zwątpienia. Bo właściwe, co Teodor robił u Hermiony? Do tej pory nie zauważyła, aby ta dwójka jakoś szczególnie się przyjaźniła. Co więc nagle się zmieniło? Przez przeróżne myśli pojawiające się w głowie Dafne, ta nawet nie zauważyła, kiedy razem ze zmierzającą z naprzeciwka dwójką dotarli do salonu. Nim jednak którekolwiek z nich zdążył się odezwać, głos zabrał Malfoy.

— I jak, stary, nasza niezawodna pani magomedyk poskładała ci rękę?

— Przypomnij mi, dlaczego zgodziłam się wam w czymkolwiek pomóc.

— Bo nie możesz mi się oprzeć

— Zamilcz, jeśli nie chcesz sobie przypomnieć, jak to jest poczuć moją pięść na twarzy.

Warknęła Hermiona, czym niestety, zamiast przestraszyć, jeszcze bardziej rozbawiła Dracona.

— Spokojnie, dzieciaki, bo jeszcze sobie krzywdę zrobicie. A ty, Smoku, chyba się chciałeś dowiedzieć, co z ręką Notta.

Wtrącił się rozbawiony Blaise, którego o wiele bardziej interesował stan ręki kolegi niż kłótnie tej dwójki zwykle trwające w nieskończoność.

— Hermiona zmieniła mi opatrunek, ręka nie boli, więc idziemy skopać Kruczkom tyłki!

— Tak jest!

Wykrzyknęli jednocześnie Draco i Blaise, podchodząc do swojego kapitana. Hermiona pokręciła jedynie z politowaniem głową, obserwując rozentuzjazmowanych chłopaków. Przy tej trójce tylko utwierdziła się w przekonaniu, że faceci bywają jak duże dzieci.

— Cześć.

Rozmyślania Hermiony przerwała Dafne, która nagle pojawiła się u jej boku. Ignorując krzywe spojrzenia przyjaciółek, podeszła do koleżanki, między innymi z powodu palących wyrzutów sumienia. Jak mogła być tak głupia, żeby choć przez chwilę uwierzyć w paplaninę Tracey? Doskonale wiedziała, jaki jest jej stosunek do Hermiony, a mimo to dała się podpuścić. Paskudnie się z tym czuła.

— Hej.

— Jak ręka Teodora?

Dafne wolała się upewnić, czy Nott czuje się tak wspaniale, jak twierdzi. Nie, żeby wątpiła w jego słowa, ale zdawała sobie sprawę, że jeśli chodzi o Quidditcha, panowie bardzo często tracili zdrowy rozsądek.

— Myślę, że może zagrać, ale niczego nie gwarantuję. Złamanie to nie przelewki, a poza tym…

— Riddle złośnico, gdzie się szlajasz?

Hermionie nie było dane dokończyć, gdyż w ten jakże subtelny sposób przerwał jej stojący trzy metry dalej Draco.

— Nie widzisz, że rozmawiam? Kultury trochę człowieku.

— Dafne, wybacz mi, proszę mój nietakt, ale natychmiast potrzebuję tego oto maleństwa.

Powiedział ze śmiertelną powagą Draco, zbliżając się do oburzonej panny Riddle. Dafne nie wytrzymała i wybuchła śmiechem, szczególnie widząc wymalowaną na twarzy Hermiony rządzę mordu.

— Jesteś trupem, Malfoy.

W te trzy słowa dziewczyna wlała maksymalną ilość jadu, czym wywołała u Dracona jeszcze szerszy uśmiech.

— Nie dramatyzuj, bo mam coś dla ciebie.

Nim Hermiona zdążyła w jakikolwiek sposób zareagować, Draco ściągnął swój szalik w barwach Slytherinu i zaczął go okręcać wokół jej szyi

— Jak zwykle zapomniałaś o najważniejszym, ale ja, jako ten zapobiegliwy, pamiętam o wszystkim. No i teraz możesz mi kibicować.

Draco z dumą podziwiał swoje dzieło, które zakrywało połowę twarz Hermiony. „Co, jak co, ale perfumy gad ma całkiem przyzwoite”, pomyślała ze złością dziewczyna, zsuwając nieco szalik tak, aby nie zasłaniał jej ust.

— Chodźmy już lepiej na to śniadanie.

Ostatecznie postanowiła zaniechać dalszej, bezcelowej zresztą, kłótni i po prostu udać się do Wielkiej Sali. Draco nawet nie oglądając się na przyjaciół, bez chwili zwłoki ruszył za nią.

— Racja, musisz mieć siłę do wykrzykiwania mojego imienia.

— Założyłeś mi swój szalik i na nic więcej nie licz.

— Dramatyzujesz. Ładnie ci w zielonym, więc nie marudź.

Właśnie w tym momencie przeszli przez przejście, znikając z oczu pozostałym.

— A ty, Pansy, będziesz mi kibicować?

Zapytał nagle Blaise, uśmiechając się uroczo do dziewczyny, która odpowiedziała mu tym samym.

— Najlepiej, jak potrafię.

— I to mi się podoba.

Blaise przybliżył się do Pansy i pocałował ją w policzek, po czym objął ją jedną ręką za szyję i ruszyli na śniadanie.

— Wątpię, żeby na nas zaczekali, więc lepiej już chodźmy.

Zwrócił się Teodor do Dafne, która skinęła jedynie głową na znak zgody. Nikt z oddalającej się szóstki nie zwrócił uwagi na Tracey, która została sama, przeklinając dzień pojawienie się w ich życiu Hermiony Riddle.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

— Witam państwa na kolejnym w tym sezonie meczu Quidditcha!

Krzyknął komentator, wywołując fale oklasków i pisków. Na trybunach zgromadzili się niemal wszyscy Hogwardczycy, chcąc obejrzeć starcie dwóch bez wątpienia dobrych drużyn.

— Dziś zmierzy się Slytherin z Ravenclawem! Kapitanowie uścisnęli sobie dłonie i teraz obie drużyny wzbiły się w powietrze, aby pani Hooch mogła rozpocząć mecz!

— Zasady znacie. Faule ograniczcie do minimum, nie chcemy tu żadnych wypadków. Na mój gwizdek zaczynacie.

Zawodnicy ustawili się na swoich pozycjach, w napięciu czekając na start. W końcu po boisku poniósł się głośny gwizd.

— I ruszyli! Kafla przejmuje Ravenclaw! Bradley pędzi w stronę pętli Ślizgonów! Zabini próbuje mu odebrać kafla, ale ten podaje do Chambersa! Ten omija tłuczek, szykuje się do rzutu i…! Nie tym razem! Nott wybija kafla wprost w ręce Baddocka!

Hermiona odetchnęła z ulgą, widząc, jak Teodor bez trudu posługuje się niedawno złamaną ręką. Bała się, że mimo jej zabiegów coś może pójść nie tak i chłopak meczem tylko pogorszy swój stan. Obawy te jednak szybko okazały się bezpodstawne. Teodor bronił równie dobrze, co przed urazem, dając z siebie możliwie jak najwięcej. Mimo to Krukoni nie dawali za wygraną, grając na naprawdę wysokim poziomie.

— Minęło pierwsze czterdzieści minut meczu! Oba domy idą niemal łeb w łeb! Ślizgoni prowadzą zaledwie dwudziestoma punktami! Wychodzi na to, że dziś wynik meczu zależy od szukających, który jak na razie nie natknęli się na znicz!

Draco krążył po boisku nieco wyżej niż pozostali gracze, wypatrując złotej piłeczki. Chang jakiś czas temu zniknęła mu z oczu, ale jakoś szczególnie się tym nie przejął. Ta dziewczyna większą uwagę przywiązywała do latających chłopaków niż znicza. Poza tym prędzej przyzna, że Weasley jest w czymś od niego lepszy, niż da się przechytrzyć jakiejś lasce, a do tego Krukonce.

— Proszę państwa, cóż za emocje! Mamy remis, dziewięćdziesiąt do dziewięćdziesięciu! Nikt nie spodziewał się aż tak wyrównanej walki! Ale cóż to?! Czyżby Malfoy wypatrzył znicza?!

Spojrzenie wszystkich natychmiast skupiły się na blondynie, który z nadzwyczajną prędkością leciał w stronę pętli Krukonów.

— Malfoy pędzi w tylko sobie znanym kierunku, a Chang bezskutecznie stara się go dogonić! Wyciąga rękę…! Tak, to jest złoty znicz! Centymetry dzielą Ślizgonów od wygranej i…! Draco Malfoy złapał znicz!!! Slytherin wygrywa dwieście czterdzieści do dziewięćdziesięciu!!!

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

— To była bułka z masłem.

Stwierdził zadowolony z siebie Draco, gdy wraz z drużyną i resztą Ślizgonów znaleźli się w salonie. Był w wyśmienitym humorze. Nic tak nie poprawia człowiekowi samopoczucie, jak rozniesienie bandy kujonów.

— Trzeba to oblać!

Deklarację Zabiniego wszyscy przyjęli z wielkim entuzjazmem. Każdy uważał, że mają dziś co świętować.

— Dobra, ale ostatnio wszystko organizowaliśmy my, więc teraz bierze się za to ktoś inny. Za trzy godziny impreza ma być gotowa i niewiele nie interesuję, kto i jak to zrobi.

Zastrzegł od razu Draco, co nie spotkało się już z tak dużym entuzjazmem.

— Hermiona, wpadniesz?

Zapytał Teodor, stojącą obok Dracona dziewczynę, którą spojrzała na niego, jakby się widzieli po raz pierwszy w życiu.

— Nie, zdecydowanie nie.

— Gdyby nie ty w ogóle bym nie zgrał. Musisz przyjść.

— Nie, ja naprawdę…

— Tchórzysz.

Hermiona przeniosła wzrok na Dracona, który uśmiechał się prowokacyjnie, wcielając w życie swój wymyślny na poczekaniu plan – jak sprowadzić Riddle na imprezę.

— Nie, nie tchórzę.

— Owszem tchórzysz

— Nie.

— W takim razie udowodnij.

— Nie próbuj mnie podpuszczać.

Powiedziała gniewnie panna Riddle, nie spuszczając wzroku z lekko pochylonego nad nią Dracona. Doskonale wiedziała, co on próbuje zrobić i nie zamierzała dać się tak podejść. Musi być ponad to.

— Nie popuszczam cię, tylko mówię, że nie dasz rady tego zrobić.

I w tym momencie wszelkie postanowienia Hermiony o ignorowaniu gierek Dracona trafił szlag. Odezwała się w niej dusza Gryfona. Że niby ona czemuś nie podoła? To się jeszcze Malfoy zdziwi. Nie siląc się nawet na odpowiedź, wyminęła chłopaka i z dumnie uniesioną głową udała się do swojego pokoju. „Ja wam pokażę”.

— Nie przyjdzie.

Stwierdził chwilę później Blaise, gdy Hermiona zniknęła z ich pola widzenia.

— Przyjdzie.

Draco twardo ostawał przy swoim. Wiedział, co robi. Riddle wiele potrafiła ścierpieć, ale nie zarzucanie jej, że czemuś nie podoła. Czasami wystarczyło odpowiednio ją podejść, aby postawić na swoim, choć rzecz jasna nie zawsze. Tu w końcu chodziło o Hermionę, z nią nigdy nic nie wiadomo.

— To się jeszcze okaże, ale teraz wybaczcie panowie. Pansy słoneczko, zaczekaj chwilę!

Blaise przywołał na twarz czarujący uśmiech, po czym podszedł do dziewczyny, która wraz z przyjaciółkami właśnie przechodziła obok nich.

— Tak?

— Nie chciałabyś może pójść ze mną na dzisiejszą imprezę?

Oczy panna Parkinson rozbłysły radośnie, czego tylko ślepy by nie zauważył. Ale kto by się temu dziwił? W końcu nie co dzień zaprasza cię na imprezę chłopak, w którym od dawna się podkochujesz.

— Z przyjemnością.

— W takim razie będę po ciebie o szesnastej.

Puścił jej jeszcze tylko oczko, po czym wrócił do przyglądających się całej sytuacji przyjaciół.

— Panowie, przygotowania czas zacząć. To będzie niezapomniany wieczór.

— W to nie wątpimy.

Chłopaki podobnie jak cała reszta nie zabawili zbyt długo w salonie. Wszyscy, poza kilkom szczęściarzami wytypowanymi do organizacji balangi, rzucili się w wir przygotowań, co tyczyło się głównie dziewczyn, lecz nie tylko.

— Diabeł do ciężkiej cholery, wyłaź z tej pieprzonej łazienki!

Krzyczał Draco, uderzając pięścią w drzwi wyżej wymienionego pomieszczenia, gdzie od blisko czterdziestu minut siedział Zabini. Do imprezy została im niecała godzina. Nim zabrali się za przygotowania, musieli obgadać cały mecz, co trochę im zajęło. Teraz obaj z Teodorem żałowali, że pozwolili Blaise’owi jako pierwszemu skorzystać z łazienki.

— Przecież już wychodzę.

Drzwi w końcu się otworzyły, a w nich stanął ubrany w czarne spodnie i kremową koszulę z rozpiętym jednym guzikiem Zabini.

— W końcu zakichana ślicznotko, Pansy i tak na ciebie leci, więc nie wiem, po co się tyle stroisz.

— Jak ty niczego nie rozumiesz, Smoku. A w ogóle to wy zamierzacie iść sami?

— Tak.

— Nie.

Obaj Ślizgoni spojrzeli pytająco na Dracona, który udzielił przeczącej odpowiedzi. Jakoś nie widzieli, żeby zaprosił którąkolwiek z dziewczyn.

— Idę z Riddle.

Odpowiedział na ich nieme pytanie Draco, zabierając z łóżka granatową koszulę oraz czarne spodnie.

— Zaprosiłeś ją w ogóle?

Zapytał podejrzliwie Nott, na co idący do łazienki Draco uśmiechnął się przebiegle.

— Nie.

— Czyli ona jeszcze nie wiem, że z tobą idzie?

Podjął wątek Zabini, który podobnie jak przyjaciel nie do końca rozumiał całą sytuację.

— Dowie się.

— Nie ogarniam.

— I właśnie dlatego dostałeś od niej kosza.

Po tych słowach Draco zniknął za drzwiami łazienki, zostawiając lekko skołowanych kumpli samych.

— Rozumiesz coś z tego?

— Nie i na twoim miejscu nawet bym nie próbował ogarnąć tej dwójki.

Teodor miał rację. Duetu Malfoy–Riddle nie dało się ogarnąć, z nimi po prostu trzeba było żyć.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Nim ktokolwiek się obejrzał, wybiła szesnasta, a do salonu zaczęło napływać coraz więcej Ślizgonów. Grupka wybrańców obarczona przygotowaniem imprezy w pełni podołała zadaniu. Może dekoracje składające się głównie ze srebrnych i szmaragdowych serpentyn nie powalały, ale za to alkoholu i jedzenie było pod dostatkiem. Dzięki przestawieniu kilku stołów i krzeseł znalazło się nawet miejsce do tańca. Dzisiejsi bohaterowie zdążyli już zająć kanapy i fotele przy kominku. Większość zawodników pojawiła się dziś z osobami towarzyszącymi. Może poza Crabbe’em i Goyle’em, którzy krążyli po salonie, już na wstępie nie szczędząc sobie alkoholu i zagadując co raz to nowe dziewczyny, które spławiały ich na wszelkie możliwe sposoby. Blaise jak wiadomo, zaprosił Pansy, która teraz wniebowzięta siedziałam mu na kolanach na jednym z foteli. Teodor, mimo iż przeszedł sam, bardzo szybko zaczął się kręcić wokół Dafne, którą absolutnie nie miała nic przeciwko. Jej o dwa lata młodsza siostra – Astoria – również tu była, tyle że ze swoim chłopakiem, którego mianem od dwóch miesięcy mógł się cieszyć Malcolm. Najbardziej jednak zdziwił wszystkich fakt, że Terence przybył z Tracey, którą od jakiegoś czasu zdawał się zainteresowany. W sumie nic w tym dziwnego niejeden chłopak wodził za panną Davis rozmarzonym wzrokiem, co ta zwykle ignorowała. Tym jednak razem zrobiła wyjątek, aby wcielić w życie swój plan. Właśnie dziś zamierzała udowodnić Draconowi, co traci i pomóc mu w zrozumieniu błędnego wyboru. Malfoy jednak nie wydawał się ani trochę zainteresowany flirtującą z Terence’ym Tracey. Jego wzrok nieustannie uciekał w stronę korytarza prowadzącego do sypialni, gdzie liczył zobaczyć Riddle.

— Mówiłem ci, stary, że nie przyjdzie.

Stwierdził kilkanaście minut po szesnastej Blaise, przerywając na chwilę rozmowę z Pansy.

— Pozwól, przyjacielu, że dam ci pewną radę. Zamknij się i pilnuj swojego nosa.

Odpowiedział, nie siląc się na grzeczność Draco. I bez durnych komentarzy widział, że jego towarzyszka się spóźnia. Prawdę powiedziawszy, nie brał pod uwagę, że mogłaby nie przyjść. Z góry założył, że jego plan wypali, co z minuty na minutę stawało się coraz bardziej wątpliwe

— Czyżby ktoś wystawił naszego Smoka?

Draco przeniósł rozgniewany wzrok na obejmującego Tracey Higgsa, który wzruszył jedynie ramionami. Nie sposób zaprzeczyć, że wystawiony Mafloy to niecodzienny widok.

Witam.

Rozdział jak widać został podzielony na dwie części, co mam nadzieję, nie będzie Wam przeszkadzać. Uznałam, że nie mogę sobie odmówić przerwania akurat tutaj i tak jakoś wyszło.

Mam jeszcze „małą” sprawę. Nie ukrywam, że jest mi przykro i to bardzo. Liczba komentarzy pod rozdziałami jest coraz mniejsza (prawie o połowę), choć wyświetlenia rosną. Nie mam pojęcia, z czego to wynika. Czy coś Wam się nie podoba, czy ja robię coś źle. Mogę sobie tak gdybać w nieskończoność, ale nie będę się wyrażać, ile mi z tego przyjdzie,

Prowadzenie bloga naprawdę wymaga wiele poświęceń, a co najważniejsze czasu. Nie mam z tego nic poza satysfakcją i rozwijaniem się. Wydaję mi się, że staram się być na tyle sumienna, aby Was nie zawodzić, dotrzymuję słowa, jestem systematyczna, nawet jeśli zdarza mi się nie spać przez to po nocach, żeby np. skończyć na czas rozdział. Sama czytam wiele opowiadań i mając na uwadze to, jak ważne jest to dla autorek komentuję zawsze. To naprawdę nie trwa długo i wbrew pozorom nie boli. Nie chcę, aby ktoś to odebrał jako zmuszanie do czegokolwiek, czy też wymuszanie na Was komentarzy, bo nie o to mi chodzi. Po prostu uważam, że dla samego poszanowania zarówno autorek jak i ich pracy – nie mam tu na myśli tylko siebie – skoro już się czyta, można poświęcić również chwilę na skomentowanie.

Chyba nie proszę o zbyt wiele, chcąc uszanowania swojej pracy?

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Laf