25. „Ja wam pokażę.” Część II

— Chyba jednak nie.

Powiedział nagle nieco dziwnym głosem Teodor, wpatrując się w jeden punkt. Wszyscy jak jeden mąż podążyli za jego wzrokiem i szczęki im opadły. U kresu korytarza prowadzącego do sypialni stała Hermiona Riddle, ale nie ta sama, którą oglądali na co dzień. Wyglądała… inaczej. Jej twarz zdobił dość mocny makijaż, którego kwintesencję stanowiły czerwone usta. Włosy zamiast lekko nieogarniętymi falami, idealnie prostymi pasmami spływały do połowy pleców dziewczyny. Największy jednak szok wywołał strój panny Riddle. „Przegięłam”, pomyślała Hermiona, obserwując kolejne osoby, wpatrujące się w nią szeroko otwartymi oczami. Po cholerę ona tu w ogóle przyszła? Była tak wkurzona na Malfoya, że nawet nie przemyślała tego, co chce zrobić. Tak, to zdecydowanie wina, tego cholernego blondasa, który właśnie zmierzał w jej kierunku.

— No mała, wiedziałem, że przyjdziesz, ale że zrobisz takie wejście.

Powiedział Draco, gdy znalazł się już wystarczająco blisko dziewczyny. Przyglądając jej się, nie krył swojego zdziwienia, ale i fascynacji. Podobała mu się nawet w tych jej swetrach, ale teraz przeszła samą siebie.

— Nie kpij, Malfoy.

— Akurat teraz jestem poważny, wyglądasz świetnie.

Zmieszana Hermiona spuściła wzrok, zakładając za ucho pasmo prostych włosów. Tak, te ciuchy to zdecydowanie przegięcie. Czuła się niekomfortowo, gdy wszyscy tak się na nią gapili, szepcząc między sobą.

— Już nie bądź taka wstydliwa, mówię, jak jest.

— Daj spokój.

Ostatecznie Draco postanowił nie naciskać. Już jakiś czas temu zauważył, że Riddle ciężko przyjmuje komplementy związane ze swoim wyglądem, ale już on się postara, żeby to zmienić.

— Niech ci będzie, w takim razie chodźmy.

— Ja nie wiem, czy to jest dobry pomysł.

Hermionę ogarnęła lekka panika, gdy Draco ruszył w stronę reszty drużyny. Genialny wcześniej plan utarcia mu nosa przestał być tak wspaniały i teraz poważnie rozważała odwrót. Draco najwyraźniej to wyczuł, gdyż zawrócił, aby stanąć z nią twarzą w twarz.

— Ale ja wiem. Poza tym nie możesz mnie pozbawić osoby towarzyszącej.

— Słucham?!

Niemal krzyknęła Hermiona, święcie przekonana, że on żartuje.

— Jeszcze ci nie mówiłem, ale już wiesz. Jesteś tu dzisiaj ze mną, mała.

— Ty jesteś nienormalny.

— To ci się we mnie podoba.

— Chyba śnisz!

— Może, ale o tym pogadamy za chwilę, a teraz chodź.

Panna Riddle się zawahała. Co ona na Merlina ma zrobić? Jakaś minimalna cząstka niej łaknąca normalności pragnęła iść z Malfoyem. W końcu ta impreza to nic złego. Poza tym będzie z nią Draco, w którego towarzystwie czuła się dość bezpiecznie. „Raz się żyje”.

— Nie wierzę, że to robię.

Stwierdziła, kręcąc z niedowierzaniem głową, po czym ruszyła za dumnym z siebie Draconem w stronę kominka.

— Ta Riddle to nie jest taka zła.

Przyznał Adrian Pucey, nie odrywając wzroku od idącej kilka metrów dalej dziewczyny. Nie podejrzewał tej kujonki o takie pazurki. Malfoy chyba jednak wiedział, za co się bierze.

— Popatrzeć zawsze możesz, bo ona nawet na ciebie nie spojrzy.

Charlie Varsey próbowała ostudzić entuzjazm kolegi z roku, nieświadomie nakręcając go jeszcze bardziej.

— Założymy się?

— O czym ty mówisz?

— Jeszcze dzisiaj będzie moja i zobaczymy, co ma do zaoferowania córeczka Czarnego Pana.

Puecy upił łyk trzymanej Ognistej, już układając w głowie plan zdobycia Riddle. Ta noc z pewnością będzie niezapomniana.

W tym samym czasie Hermiona wraz z Draconem dotarli na miejsce.

— Cześć.

Przywitała się z nikłym uśmiechem panna Riddle, chcąc przerwać krępującą ciszę. „Wcale się na mnie nie gapią. Tylko mi się wydaje”, powtarzała w myślach, nadaremno starając się oszukać samą siebie.

— Nie wiedziałam, że to impreza kostiumowa, ale powiem ci, Riddle, że strój ulicznicy z Nokturnu pasuje ci idealnie.

W taki oto „miły” sposób przywitała Hermionę Tracey, uśmiechając się przy tym na pozór słodko. Jeszcze tego brakowało, żeby musiała się użerać z tą przybłędą nawet na imprezie. Draco miał być dzisiaj zazdrosny o nią, a nie ślinić się na widok roznegliżowanej Riddle.

— Widzę, Davis, że całkiem nieźle orientujesz się w panujących tam standardach.

Odpyskowała Hermiona, nie zamierzając dać się w ten sposób obrażać. Nikt nie będzie bezpodstawnie oskarżał jej o wygląd ulicznicy, szczególnie to kretynka.

— Czy ty coś sugerujesz?

— Dziewczynki, spokojnie. Jest impreza, świętujemy wygraną, nie ma sensu się kłócić.

Do rozmowy wtrącił się Blaise, chcąc zapobiec kolejnej awanturze. Nie po to tu przyszli. Powinni się bawić i pić, a nie kłócić.

— Diabeł ma rację, chodź, mała.

Draco wskazał Hermionie wcześniej zajęte przez siebie miejsce, gdzie oboje usiedli.

— Jesteśmy w komplecie, czyli można się napić.

Zaproponował Terence, zacierając ręce, po czym podniósł się z kanapy i sięgnął po pierwszą butelkę Ognistej. Hermiona omiotła wzrokiem stolik, uświadamiając sobie, że nie znajduje się na nim nic bezalkoholowego. „Super, czyli nawet nie mam się czego napić”. Dokładnie w momencie, gdy to pomyślała, ktoś wcisnął jej w dłonie butelkę soku dyniowego. Dziewczyna spojrzała z wdzięcznością na swojego wybawcę, którym okazał się Draco.

— Dzięki.

Powiedziała, uśmiechają się do niego.

— Nie ma sprawy, mała.

Draco nie mógł się nadziwić, jak jest genialny. Tuż przed imprezą przypomniał sobie swoją wizytę w Riddle Manor, kiedy to Hermiona odmówiła wypicia z nim whisky. Coś go tknęło, aby przygotować się na taką ewentualność także dziś i jak się okazało słusznie.

— W takim razie wypijmy za triumf Slytherinu!

Zwołał Blaise, unoszą napełnioną już szklankę z Ognistą, a cała reszta poszła w jego ślady, wznosząc toast. Impreza powoli zaczynała się rozkręcać. Sporo osób wirowało już w tańcu, a reszta rozmawiała ze znajomymi, nie szczędząc sobie alkoholu. Również cała drużyna ze swoimi towarzyszkami bawiła się wyśmienicie.

— A może ktoś zapali?

Zapytał nagle Blaise, wyjmując z kieszeni paczkę papierosów.

— Jeśli to moje fajki przysięgam na Salazara, jesteś trupem.

Warknął Draco, doskonale wiedząc, skąd przyjaciel wziął papierosy. Blaise w odpowiedzi uśmiechnął się tylko niczym wcielanie niewinności. Wziął jednego papierosa, przekazując paczkę dalej, aż w końcu wróciła ona do prawowitego właściciel.

— Nie palisz?

Zapytał Draco Hermionę, gdy ta szybko podała mu papierosy, patrząc na nie jak na coś, co mogłoby ją pogryźć.

— Nie.

Opowiedziała zdawkowo, nerwowo wykręcając sobie palce. Coraz mniej jej się tu podobało. Starała się opanować lęk, ale zbyt wiele czynników tylko go potęgowało. Strachu nie da się ot tak wyzbyć, gdy już raz się w nas zagnieździ. Można nauczyć się z nim żyć, sprawić, że straci na sile, lecz nigdy się od niego odciąć.

— Czyli ani alkohol, ani papierosy?

— Przyjmijmy, że nie lubię żadnych używek.

— Dlaczego?

— Nawet nie masz pojęcia, co te świństwa potrafią zrobić z człowiekiem.

Powiedziała to tak cicho, że Draco ledwie ją usłyszał. Nie widział jej oczu, ale domyślał się, co by w nich zobaczył. Znowu wkroczył na niebezpieczny rewir. Kolejny element układanki, której on nie potrafił złożyć. Miał zbyt wiele pytań i wątpliwości, aby potrafił poskładać te strzępki informacji do kupy. Spojrzał na trzymane w dłoni papierosy i nagle wydały mu się czymś złym. Nie zastanawiając się długo, odłożył paczkę na stolik pewien, że przy tych sępach jej zawartość zniknie w zastraszającym tempie.

— Sok dyniowy ponad wszystko.

Powiedział nagle, chcąc rozładować atmosferę, po czym odebrał niczego niespodziewającej się Hermionie butelkę i zaczął z niej pić. Poskutkowało. Panna Riddle spojrzała na niego z oburzeniem, porzucając ponure rozmyślania.

— To moje!

Zaprotestowała, widząc przyssanego do jej soku chłopaka.

— Jak coś od ciebie złapię, to pożałujesz.

Usłyszał Draco, w momencie, gdy zwrócił dziewczynie sok. Misja zakończona pełnym sukcesem, udało mu się sprowadzić Riddle małą złośnicę.

— Gwarantuję ci, że jestem czysty.

— Jakoś nie bardzo interesuje mnie twoja higiena osobista.

— Jaaasne, tylko marzysz, żeby umyć mi plecy.

— Zaparzony w siebie dupek.

Zaśmiała się Hermiona, doskonale wiedząc, że się zgrywa. Jakoś nie mogła się na niego złościć. Nie dzisiaj, gdy ofiarował jej namiastkę normalności, której od zawsze tak łaknęła.

— Nie chcę nic mówić, ale pora rozkręcić imprezę. Można?

Powiedział Blaise, zwracając się do Pansy, która chętnie przyjęła jego zaproszenie i już po chwili oboje zmierzali w stronę parkietu. Niebawem w ich ślady poszła cała reszta, z wyjątkiem jednej pary.

— Dasz się namówić?

Zapytał Draco, wskazując głową na tańczących. Cóż nie da się ukryć, że taniec z Riddle mógłby być ciekawym doświadczeniem.

— Nie, ja nie tańczę, ale ty się nie krepuj.

Tym razem Hermiona nie zamierzała dać się przekonać. Już i tak przekroczyła wiele swoich granic, nie ma sensu przesadzać. Na samą myśl o tańcu czuła mdłości. Po pierwsze nie potrafiła tańczyć, a raczej nigdy tego nie robiła. Po drugie konieczność bezpośredniego kontaktu z partnerem… Nie, to zdecydowanie nie dla niej. Wiele mogła znieść, ale nie to.

— Czyli zostajemy przy soku.

Oznajmił Draco, kompletnie ignorując drugą część wypowiedzi dziewczyny. Mając do wyboru pochłoniętych zabawą kolegów i Riddle o dziwo wolał zostać z nią, nawet jeśli mieliby po prostu siedzieć i rozmawiać. Nie przewidział jednak, że ktoś zechce pokrzyżować jego plany.

— Smoku, rusz się i chodź do nas!

Zawołał Crabbe, zachęcając kumpla, aby przyłączył się do świętującej drużyny, która w całości bawiła się na parkiecie, z jednym wyjątkiem.

— Idź, przecież dam sobie radę.

Hermiona nie chciała na siłę zatrzymywać Dracona, podczas gdy jego znajomi bawią się w najlepsze. Nie powinien z niego rezygnować, tylko dlatego, że ona jest… inna.

— Nie, ja…

— Co jest, Smoku?!

Zawołał tym razem Goyle, przez co Draco przymknął powieki, wzdychając ciężko. Kiedyś ukatrupi tych kretynów. Czy to tak ciężko zrozumieć, że skoro sam nie przyszedł, to powinni się odwalić? Chociaż z drugiej strony, czego on się spodziewał to po tych pół mózgach?

— Dobra, mała, daj mi chwilę. Zaraz jestem z powrotem.

Mówiąc to, puścił jej oczko, po czym podniósł się z kanapy i skierował w stronę kolegów. Spławi ich możliwie jak najszybciej i po problemie.

Stojący kilka kroków dalej Pucey tylko na to czekał. Już myślał, że Malfoy nigdy nie ruszy się z tej cholernej kanapy. Teraz może zacząć działać. Nie zwlekając, wziął dwie wypełnione do połowy Ognistą szklanki i ruszył w stronę niczego niespodziewającej się Hermiony. Niestety nie udało mu się zaskoczyć na pozór zamyślonej dziewczyny, gdyż ta wyczuła jego obecność, nim zdążył usiąść.

— O co chodzi?

Zapytała bez zbędnych wstępów Hermiona, gdy Adrian zajął miejsce obok niej. Jakoś nieszczególnie za nim przepadała, szczególnie po tym, co wygadywał o niej i Malfoyu.

— O nic. To już nie można się przysiąść?

Hermiona spojrzała na niego z powątpiewaniem. Z całą pewnością coś jej tu nie grało, a już na pewno nie była skłonna uwierzyć, że Pucey ot tak postanowił sobie z nią posiedzieć i pogawędzić.

— Przyniosłem ci whisky, bo widzę, że Malfoy jednak nie potrafi się tobą odpowiednio zająć.

Mówiąc to, wskazał na trzymany przez nią sok, jednocześnie podsuwając jej szklankę z Ognistą. Hermiona spojrzała najpierw na naczynie, a potem na niego, marszcząc przy tym gniewnie brwi. Za kogo ten przygłup się uważa? Kompletnie jej nie zna, a wielce myśli, że wie, czego potrzebuje? Przecież to niedorzeczne.

— Zostanę przy soku.

— Nie wygłupiaj się, jest impreza.

— Chyba powiedziałam, nie.

Widząc stanowczy wzrok dziewczyny, Adrian odstawił jedną szklankę na stolik, Drugą opróżnił niemal na raz, aby również się jej pozbyć. Jego plan nie wypali, ale trudno. Pijana byłaby łatwiejsza, ale na upartego da radę i tak.

— W takim razie może mi powiesz, jak ci się podoba impreza?

Zapytał z uwodzicielskim uśmiechem, kładąc rękę na oparciu kanapy, tuż za plecami Hermiony. Na jej reakcję nie trzeba było długo czekać. Niemal natychmiast gwałtownie się wyprostowała, byleby znaleźć się jak najdalej od tego typa. Coraz mniej jej się to wszystko podobało. Teraz zaczynała żałować, że nie ma przy niej Malfoya. Z nim czuła się o wiele pewniej, a poza tym nie musiałaby użerać się z Pucey’em, który zdecydowanie pozwalał sobie na zbyt wiele.

— Ujdzie.

Odpowiedziała zdawkowo panna Riddle, przysuwając się maksymalnie do oparcia kanapy. Nie przewidziała tylko jednego. Adrian korzystając z okazji, przybliżył się do niej jeszcze bardziej, ostatecznie naruszając jej przestrzeń osobistą.

— Czyli trzeba coś z tym zrobić. Może zatańczymy?

— Nie, zdecydowanie nie.

„Uspokój się, uspokój…”, powtarzała w myślach Hermiona, co niestety nie pomagało. Chłopak zdawał się nie odpuszczać, a co gorsza wyraźni czuła od niego alkohol. Musiała się zmyć i to natychmiast, póki jeszcze jako tako panuje nad sytuacją. Przez chwilę się wahała, ale ostatecznie dyskretnie sięgnęła do kieszeni kurtki, gdzie trzymała różdżkę. Ten kawałek drewna dawał jej choć minimalne poczucie bezpieczeństwa, co z kolei pozwalało jej opanować nieco swój strach.

— To może masz ochotę na coś innego?

Usta Pucey’a znalazły się niebezpiecznie blisko jej ucha, co przyniosło natychmiastowy efekt. Hermiona niczym oparzona poderwała się z kanapy, byleby znaleźć się jak najdalej od tego chłopaka. Co on sobie do ciężkiej cholery wyobrażał? Może inne dziewczyny nabierały się na takie żałosne sztuczni, ale nie ona. Nie chciała spędzić w jego towarzystwie ani minuty dłużej. Już zamierzała odejść, gdy poczuła, że ktoś łapie ją za nadgarstek. Natychmiast spojrzała na Adriana, który trzymając jej rękę, przyglądał jej się z dziwnym uśmiechem.

— Już uciekasz, mała?

I w tym momencie przekroczył granicę. Tego typu teksty znosiła tylko w wykonaniu Malfoy, który mimo wszystko w jakimś stopniu ją szanował, a nie pierwszego lepszego frajera, któremu akurat przyszła ochota ją tak nazwać. Poza tym obcy dotyk na nadgarstku, który niemal palił jej skórę, tylko potęgował niepokój dziewczyny. Nim zdążyła w pełni przemyśleć, co zamierza, wyciągnęła różdżkę i przystawiała ją do gardła oszołomionego chłopaka.

— W tej chwili zabierz łapy i nie waż się mnie nigdy więcej dotykać. Ostrzegam cię. Zalecać możesz się do panienek, którym to imponuje.

Mówiła cicho, o dziwo panując nad drżeniem głosu. Nic jej nie będzie, jeśli tylko zachowa spokój. Nic jej nie grozi, to siedzi tylko w jej głowie. Nie da dojść Im do głosu, nie tym razem. W końcu po czasie, który zdawał się wiecznością, poczuła, jak Adrian rozluźnia uścisk i zabiera dłoń. Jak widać różdżka przystawiona do gardła to najlepsza siła perswazji.

— Uspokój się, przecież…

— Daruj sobie.

Przerwała mu Hermiona, nie zamierzając zostać tu ani chwili dłużej. Wiedziała, że nie powinna tu przychodzić, a raczej, że nic dobrego z tego nie wyniknie. Cóż, można to jeszcze naprawić. Nie zwracając najmniejszej uwagi na Adrian, ruszyła w stronę sypialni. Mimo wszystko czuła ogromną satysfakcję. Jeszcze niedawno w takiej sytuacji wpadłaby w panikę, ale nie tym razem. Potrafiła opanować się na tyle, aby zachować zdrowy rozsądek. Już nie odpuszczała, zaczęła walczyć i o dziwo zdawała się mieć jakiekolwiek szanse. Podświadomie wiedziała, czyja to zasługa. Przy Malfoy uczyła się na nowo funkcjonować, tyle że tym razem… poprawnie. Najprawdopodobniej nieświadomie zmuszał ją do zetknięcia się z rzeczywistością, której do tej pory tak unikała, uciekając w książki i samotność. Dawał jej coś, co już dawno straciła – nadzieję, że być może kiedyś będzie lepiej.

Hermiona była tak skupiona na własnych rozmyślaniach i jak najszybszym powrocie do pokoju, iż nawet nie zauważyła zamierzającego w jej stronę Dracona, który widział końcówkę jej konfrontacji z Adrianem. Szlag go trafił, gdy zobaczył, że ten złamas trzyma ją za rękę, a ona grozi mu różdżką. Od razu ruszył w ich kierunku, plując sobie w brodę, że zostawił Riddle samą. Nim jednak znalazł się przy odpowiedniej kanapie, Hermiona już opuszczała salon, nie oglądając się na nic. Decyzję, co zrobić podjął w ułamek sekundy.

— Co jej zrobiłeś złamasie?!

Pucey ledwie zdążył się podnieść z kanapy, gdy Draco znalazł się przed nim, łapiąc go za kołnierz koszuli.

— Odwal się, człowieku, nic nie zrobiłem tej twojej cnotce.

— Ty chyba koniecznie chcesz dostać w mordę.

Warknął Draco, mocniej zaciskając pięści na koszuli chłopaka. Ten idiota od dłuższego czasu naprawdę prosił się o kłopoty. Ostatnią akcję w salonie mu odpuścił, ale tym razem zdecydowanie przegiął.

— Uważaj, dobrze ci radzę, a od Riddle trzymaj się z daleka, inaczej pożałujesz.

Zakończywszy swój wywód, Draco popchnął Adriana tak, że ten ponownie wylądował na kanapie, po czym szybkim krokiem ruszył w stronę sypialni. Koniecznie musiał zobaczyć, co z Riddle. Trochę bał się tego, co zastanie. Ta dziewczyna potrafiła reagować gwałtownie na błahe sprawy, a ten kretyn ewidentnie przegiął, skoro groziła mu różdżką. Tysiąc myśli krążyło po jego głowie, aż w końcu stanął przed odpowiednimi drzwiami. Nie siląc się na pukanie, wszedł do pokoju Hermiony. Rozejrzał się po pomieszczeniu i wtedy ją zobaczył. Siedziała na jednym z foteli, zdejmując buty, choć teraz jej uwaga skupiona była na niespodziewanym gościu.

— Puka się.

Powiedziała spokojnie, wracając do przerwanej czynności. Dzięki włosom zasłaniającym jej twarz mogła ukryć delikatny uśmiech. Świadomość, że on przyszedł tu najwyraźniej tylko po to, aby sprawdzić, co się stało, napawała ją dziwną radością. Rzadko w swoim życiu zaznawała troski, która okazała się czymś naprawdę miłym.

— Wszystko w porządku?

Zapytał Draco, uważniej przyglądając się pochylonej dziewczynie. Wyglądała dość normalnie i spokojnie. Zero histerii, strachu, nic.

— Jak widać.

— O co chodziło z Pucey’em?

— Będziesz tak stał, czy wejdziesz?

Draco bez słowa zamknął za sobą drzwi i podszedł do Hermiony, która pozbyła się już butów i wstała z fotela.

— Skurczyłaś się.

Powiedział ze złośliwym uśmiechem, patrząc z góry na Hermionę, która zmarszczyła gniewnie brwi.

— Zmieniłam zdanie, idź sobie.

Siląc się na wyniosłość, panna Riddle wskazała na drzwi, po czym wyminęła blondyna i usiadła na kanapie, zakładając nogę na nogę. Draco z trudem powstrzymując wybuch śmiechu, przysiadł się do niej. Przez chwilę siedzieli w ciszy, aż w końcu Draco nie wytrzymał i trącił Hermionę ramieniem tak, że ta zachwiała się lekko.

— Kretyn.

Warknęła, choć nie wydawała się szczególnie oburzona. Przyzwyczaiła się do jego spaczonego poczucia humoru na tyle, aby zwalczyć w sobie chęć podpalenie go.

— Powiedz lepiej, co się stało.

Te słowa Draco wypowiedział już o wiele poważniej. Musiał się dowiedzieć, o co poszło. Jeśli ten idiota coś jej zrobił, wróci tam i nie chciałbym wtedy być w skórze Adriana.

— Pucey uznał, że skoro inaczej się ubrałam, może mnie wyrwać na kilka kretyńskich tekstów.

Wyjaśniła Hermiona, bawiąc się swoją obrączką. Adrian nawet by na nią nie spojrzał, gdyby nie to, co na siebie założyła i jak wyglądała. To przykre, że aby zwrócić na siebie uwagę, należy zrezygnować z części garderoby. Nigdy tego nie rozumiała. Co komu po wyglądzie? Z biegiem lat uroda przemija i co wtedy, skoro charakter zostaje zepchnięty na dalszy plan, mimo iż tylko on i oczy pozostają niezmienne.

— Mogłem mu jednak przywalić.

Mruknął pod nosem Draco, żałując, że tak delikatnie obszedł się z Pucey’em. Jakim prawem on śmiał choćby pomyśleć o zalecaniu się do Riddle? Znając Adrian, miał baaardzo konkretne zamiary, co tylko potęgowało gniew blondyna. „Ktoś tu jest zazdrosny”, zakpiła jego podświadomość, nie mijając się zbytnio z prawdą. Nawet nie próbował sobie wmówić, że jest inaczej. Riddle w taki, czy inny sposób stała się mu bliska i nie potrafił tego zmienić. Co nie znaczyło oczywiście, że chciał.

— Po co ci problemy? Sama sobie z nim poradziłam.

— Braki w jego uzębieniu to nie mój problem.

— Umiem o siebie zadbać.

— Nie wątpię. Niby takie małe, a prawy sierpowy masz nie najgorszy.

Draco odruchowo dotknął swojej szczęki, na co oboje zaczęli się śmiać. Zdecydowanie na własnej skórze przekonał się, ile siły mogą mieć takie niepozorne istotki. Takim sposobem zaczęli rozmawiać na przeróżne tematy, podtrzymując radosny nastrój. Czas mijał im szybko, czym nie wydawali się szczególnie zainteresowani, podobnie jak powrotem do salonu, gdzie w najlepsze trwała impreza. Rozmawiać równie dobrze mogli tutaj, a przynajmniej nie musieli przekrzykiwać muzyki, ani świętujących Ślizgonów.

— Wiesz, że jest już po dwudziestej drugiej?

Zapytała Hermiona, w końcu spoglądając na zegarek. Nawet nie wiedziała, kiedy zleciały te cztery godziny.

— Pasowałoby sprawdzić, co z resztą.

— Ja tam nie wracam, ale ty idź. I tak jest późno.

Draco po chwili namysłu przystał na tę propozycję. I tak niedługo powinien się zbierać, a nie zaszkodzi zobaczyć, jak bawi się reszta. Znając życie. większość skończyła imprezę już jakiś czas temu, w czym skutecznie pomógł im alkohol. Umiar, jeśli chodzi o cokolwiek, nie był zbyt powszechny wśród Ślizgonów.

— Czyli na razie, mała.

Puścił jej oczko, po czym wstał z kanapy, ruszając w stronę wyjścia. Zatrzymał się dopiero przy drzwiach i po chwili zastanowienia powiedział:

— Tak przy okazji, mogłabyś częściej nosić podobne szmatki. Szkoda chować takie nogi.

Nim zdziwiona Hermiona zdążyła w jakikolwiek sposób zareagować, Draco zniknął za drzwiami. Oczami wyobraźni widział zmieszaną Riddle, nie wiedzącą, co ze sobą zrobić. Jej bezradność w takich chwilach bywała doprawdy urocza. „Co ona ze mną zrobiła?”, zapytał sam siebie, nie mogąc zaprzeczyć, że Riddle namieszała mu w życiu, pozwalając jednocześnie spojrzeć na pewne rzeczy inaczej. Może dlatego, gdy tylko znalazł się w salonie, omiótł pomieszczenie pełnym politowania wzrokiem. Nie dość, że znaczna część leżał na każdej możliwej powierzchni, przysypiając, to spory odsetek Ślizgonów znajdujących się w raczej wątpliwym stanie, nadal wlewał w siebie alkohol.

— Nie wierzę…

Szepnął sam do siebie Draco, w jednym z kątów dostrzegając Pucey’a, namiętnie zajmującego się Millicentą Bulstrode – w miarę normalną, choć niezbyt urodziwą dziewczyną z szóstego roku. Cóż, widać, że po koszu od Riddle Adrian zmniejszył wymagania. „Żałosne”, podsumował Draco, wracając do przeglądania salonu. W końcu nieopodal kominka dostrzegł grupkę jeszcze żyjących osób, wśród których znajdowali się między innymi Teodor, Dafne, Tracey i Terence. Właśnie tam blondyn skierował swoje kroki.

— Któż to się w końcu znalazł?

Przywitał przyjaciela lekko wstawiony Teodor, gdy ten usiadł na fotelu nieopodal niego, uprzednio zrzucając z niego pustą butelkę po Ognistej.

— Jak widać.

Odpowiedział zdawkowo Malfoy, nie zamierzając zagłębiać się w temat. Nie każdy w tym pomieszczeniu – czytaj Tracey – musiał wiedzieć, że spędził miły wieczór w towarzystwie Riddle. Teodorowi najwyraźniej nie przyszło to do głowy, gdyż zadał kolejne pytanie.

— Gdzie ty właściwie byłeś?

Draco spojrzał wymownie na przyjaciela, dzięki czemu ten w końcu skojarzył fakty.

— Noo tak, głupie pytania zadaję, przecież…

— Gdzie jest Zabini?

Zapytał Draco, chcąc odwrócić uwagę zgromadzonych od siebie, co o dziwo mu się udało.

— Razem z Pansy zniknęli jakieś dwie godziny temu.

Odpowiedziała z uśmiechem Dafne, obracając w dłoniach butelkę kremowego piwa. Na samym początku imprezy udało jej się porozmawiać z przyjaciółką, która cała w skowronkach oznajmiła jej, że Blaise chce z nią o czymś porozmawiać. Trzymała kciuki, aby ta dwójka w końcu się zeszła. Od miesiąca coś między nimi iskrzyło, nie mówiąc o tych wszystkich lata ich znajomości. Z tego musiał coś być.

— To wiedzę, że sporo mnie ominęło. Czyli nie tylko Pucey nie próżnuje.

— A ten, co znowu odwalił?

Zapytał zainteresowany poczynaniami kolegi Terence. Może chociaż Adrianowi w przeciwieństwie do niego impreza się udała. Przyszedł tu z Tracey, licząc, że jest ona nim naprawdę zainteresowana. Panna Davis to bez wątpienia ładna i wyjątkowa dziewczyna, z którą większość chciałaby się spotykać. Początkowo szło całkiem nieźle, póki nie zniknął Malfoy. Gdy tylko Tracey to zauważyła, zaczęła się zachowywać niczym obrażona księżniczka, kompletnie nie zwracając uwagi na swojego partnera. Higgs nie był głupi, od razu zrozumiał, że Tracey przyszła tu z nim tylko po to, żeby zrobić na złość Malfoyowi, co niekoniecznie jej wyszło. Poczuł się dość mocno urażony, ale przynajmniej sytuacja stała się jasna. Powinien dać sobie spokój z tą dziewczyną, jeśli nie chce wyjść na kretyna.

— Widziałem go przed chwilą w jakimś kącie, przyssanego do Bulstrode.

— Salazarze…

Powiedział tylko Higgs, domyślając się, że kumpel ostro dziś przegiął z whisky.

— Riddle mu jednak nie odpowiadała?

Zapytała z przekąsem Tracey, będąca świadkiem zalotów Adriana. Wiedziała, że ten chłopak jest beznadziejny, ale żeby lecieć na jakieś roznegliżowane przybłędy? Żałosne.

— Wątpię, żeby to była twoja sprawa, ale skoro już koniecznie musisz wiedzieć, to on nie odpowiadał jej. Poza tym Riddle przyszła tu ze mną.

Tym razem Draco nie mógł się powstrzymać od komentarza, ze szczególnym naciskiem na jego końcówkę. Davis doprowadzała go do szału swoim dziecinnym zachowaniem. Cholera, czy to tak ciężko zrozumieć, że gnębienie Hermiony w niczym jej nie pomoże? Jakby chciał, to by się z nią umówił, proste. Rozgniewana Tracey spojrzał spod byka na Malfoya. On chyba naprawdę dążył do ostatecznego wyprowadzenia jej z równowagi. Wystarczy, że jej dzisiejszy plan okazał się kompletną klapą, bo oczywiście Malfoy jak jakiś pieprzony piesek musiał biegać za Riddle. Przez chwilę oboje mierzyli się wzrokiem, póki do ich uszu nie dotarł dźwięk otwieranych drzwi. Wszyscy będący w stanie spojrzeli w stronę przejścia z lochów. Jak się okazało, to Blaise i Pansy postanowi wrócić do Pokoju Wspólnego. Szli jak gdyby nigdy nic za absurdalnymi uśmiechami na twarzach, trzymając się za ręce.

— Część wam.

Przywitał się Blaise, stając wraz z Pansy nieopodal fotela, na którym siedział Draco.

— Czy wy…?

Dafne nie potrafił powstrzymać swojej ciekawości. Z całego serca życzyła przyjaciółce, aby w końcu znalazła szczęście u boku chłopaka, w którym podkochiwała się od lat. Pansy w odpowiedzi pokiwała jedynie głową, zerkając na Blaise’a, który z dumą objął ją w pasie.

— Dobra robota, stary.

Powiedział Draco, odchylając głowę do tyłu, aby móc spojrzeć na stojącą za nim parę. Domyślał się, że tak skończy się dzisiejszy wieczór. W końcu nie od wczoraj wiadomo, że ta dwójka, mimo iż dość nagle, zaczęła mieć się ku sobie. Poza tym Diabeł zwykle działał pod wpływem impulsu, który miejmy nadzieję, w tym przypadku okaże się słuszny, nawet jeśli wszystko potoczyło się bardzo szybko.

— Teraz twoja kolej.

Głos Blaise’a był na tyle cichy, aby usłyszał go tylko Draco, który spojrzał na niego, jakby widzieli się po raz pierwszy w życiu. Zabini za to udając, że nic się nie stało, usadowił się wraz z Pansy na jednej z kanap, zostawiając blondyna z głową pełną pytań. O czym on w ogóle mówił? Jaka jego kolej? Usilnie starał się zignorować fakt, że pierwsze, co przyszło mu na myśl po słowach przyjaciela to Hermiona. To chyba zabrnęło dalej, niż przypuszczał. Sam się w tym gubił, a przez cholernego Zabiniego i jego niewyparzoną gębę zaczął się zastanawiać, jakby to było związać się z Riddle. Z pewnością by się nie nudził. Przy Hermionie nawet odrabianie lekcji zyskiwało na atrakcyjności. Może naprawdę mogłoby wyjść z tego coś więcej… „Zabiję cię Zabini!”, stwierdził w myślach Draco, kręcąc z roztargnieniem głową. Przez tego kretyna jego myśli biegły w kierunku, którego absolutnie nie powinny obrać. Jak tak dalej pójdzie, to zamkną go w Mungu przez te wszystkie niedomówienia związane z Riddle, nawet jeśli sporo z nich można by wyjaśnić i to w bardzo prosty sposób… „Zdecydowanie zabiję Diabła…”.

Witam.

Tak jak obiecałam druga część dzień wcześniej. Mam nadzieję, że sprosta ona Waszym wymaganiom, bo ja jestem z niej jak najbardziej zadowolona.

Wiem, że nie za bardzo zagłębiałam się w wątek Blaise’a i Pansy, ale szczerze, nie jest to poboczna para, na której chcę się skupić. Będą mi oni czasem potrzebni, dla podkreślenia pewnych rzeczy, ale jednak nie zostanie im poświęcone aż tak dużo uwagi.

Chciałbym Wam również podziękować za odzew na mój ostatni apel. Nawet nie wiecie, ile radości sprawiły Wasze komentarze. Mam nadzieję, że nie było to jednorazowe ruszenie i taki stan rzeczy się utrzyma. Motywacja, którą zapewniają Wasze opinie jest niezwykle ważna i proszę, abyście mieli to na uwadze.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Laf