27. Element układanki

Czas mijał nieubłaganie szybko. Listopad ustąpił miejsca grudniowi, wraz z którym przyszedł pierwszy śnieg. Biały puch pokrył Hogwardzkie błonia, nie odbierając im ani odrobiny uroku. Uczniowie wszystkich klas żyli już tylko świętami, od których dzielił ich zaledwie tydzień. Za siedem dni będą już w drodze do swoich domów, gdzie ich powrotu wyczekują rodziny. Jedyne, co się jeszcze dla nich liczyło to jutrzejszy wypad do Hogsmeade. O tym też właśnie debatowała trójka Ślizgonów, spędzająca wieczór w swoim dormitorium.

— Czyli jak jutro robimy?

Zapytał Teodor, który podobnie jak Blaise leżał na swoim łóżku, tępo wpatrując się w sufit. Prawdę powiedziawszy, na nic bardziej produktywnego najzwyczajniej nie mieli siły. Jedyny Draco stał przy swojej szafie, starając się ogarnąć panujący tam chaos. Normalnie nawet by o tym nie pomyślał, szczególnie że za tydzień wracają do domu, ale zadziałała tu siła wyższa. Do szału doprowadzał go fakt, że za każdym razem, gdy otwierał szafę, wylatywały z niej stosy ubrań i innych rzeczy, które niekoniecznie powinny być w niej przechowywane. Ostatecznie i tak mu się nudziło, więc postanowił coś z tym zrobić, aby oszczędzić sobie nerwów.

— Do Hogsmeade razem z Pansy idziemy z wami, a potem się zmywamy.

— To mnie akurat nie dziwi.

Mruknął Teodor, uśmiechając się przy tym złośliwie. Od blisko miesiąca tej dwójki nie dało się od siebie odkleić… dosłownie. Wspaniale, że im się układało, ale czy koniecznie musieli się z tym aż tak odnosić przy ludziach?

— Mnie raczej interesuje, co z Hermioną, bo przecież sama w zamku nie może zostać.

— Riddle idzie z nami.

Zarówno Teodor, jak i Blaise słysząc słowa przyjaciela, unieśli się na łokciach, patrząc na niego ze zdziwieniem. Draco oczywiście nie raczył powiedzieć im o umowie, jaką zawarł z Hermioną, którą w sumie i tak planował zachować dla siebie.

— Ale idzie, że idzie, czy idzie, bo ty tak mówisz, a ona jeszcze o tym nie wie?

Zapytał po chwili Zabini, przypominając sobie wcześniejsze tego typu sytuacje, gdy Malfoy podejmował różne decyzje bez wcześniejszej konsultacji z panną Riddle.

— Wie i się zgodziła.

— Jak?

— Siła perswazji.

Mówiąc to, Draco z zawadiackim uśmiechem odwrócił się do kumpli, zamykając szafę, w której panował względy porządek, co oznaczało zmniejszenie zagrożenia zasypania podczas jej otwierania.

— Czyli idziemy w piątkę.

Tym razem to Draco spojrzał na Teodora z niezrozumieniem. Dopiero po chwili pojął, co ten może mieć na myśli.

— Nie.

— Stary, nic już nie zrobisz. Same zaproponowały, żeby iść razem, przy czym zresztą byłeś.

— Niby kiedy?

— Jakiś tydzień temu, jak żarłeś się z Hermioną przed Transmutacją o to, że jest ignorantką i nie widzi piękna Quidditcha.

Draco przez chwilę wyglądał na mocno skoncentrowanego, lecz w końcu skojarzył sytuację. Wszystko fajnie, ale skąd niby miał o tym wiedzieć, skoro był zajęty czymś o wiele ważniejszym, niż słuchanie dziewczyn. Riddle go zabije. Przez myśl mu nie przeszło, że po ostatniej akcji Davis zdecyduje się z nimi pójść. Dafne mu nie przeszkadzała, ale jej przyjaciółka jak najbardziej. Z drugiej jednak strony skoro Pansy idzie z Blaise’em, Dafne z nimi to oczywiste, że Tracey nie dołączy do Zabiniego i jego dziewczyny. „Cholera, a mogłem się sam umówić z Riddle”, ta myśl nieproszona pojawiła się w głowie Dracona, choć wydawała się najrozsądniejszą, a zarazem najbardziej kuszącą opcją. Niestety trochę na to za późno. Chociaż w zasadzie w razie takiej potrzeby, kto mu zabroni porwać Riddle?

— Czego się tak szczerzysz?

Podejrzliwe pytanie Teodora uzmysłowiło Draconowi, że istotnie stoi na środku pokoju, uśmiechając się jak idiota.

— Nie interesuj się.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

— Riddle.

Draco i Hermiona właśnie wrócili z błoni. Mimo zimna i śniegu nie zaprzestali biegania. Również Malfoy nie wyobrażał już sobie poranka bez joggingu, nawet jeśli często wracał zmarznięty. 

— Tak?

Hermiona odwróciła się w stronę chłopaka, trzymając już rękę na klamce. Wyglądał, jakby zbierał myśli, co w sumie nie mijało się z prawdą. Od rana starał się jej powiedzieć, z kim idą do wioski, aby mogła się przygotować na to, co ją czeka, ale jakoś nie potrafił się do tego zebrać. Teraz jednak dalsza zwłoka nie wchodziła w grę. Jeśli tego nie zrobi, to Riddle tym bardziej go ukatrupi.

— Dzisiaj do Hogsmeade poza Teodorem idą z nami jeszcze Dafne i… Tracey.

Od razu zauważył, że Hermionie zrzedła mina. Nie przypuszczała, że te dwie – szczególnie Davis – pójdą z nimi. Choć w sumie, czego się spodziewała? Przecież przyjaźnili się od dawna, a jej pojawienie się tego nie zmieniało. Nie chciała stwarzać niepotrzebnych problemów. Nie jest nie wiadomo kim, aby wszystko sobie podporządkowywać.

— W porządku.

Odpowiedziała, choć bez większego przekonania, co nie uszło uwadze Dracona.

— Nie będzie źle, a w razie czego zawsze możemy się zmyć.

Hermiona uśmiechnęła się z wdzięcznością do Dracona, a w jej głowie nie wiadomo skąd pojawiła się myśl, że w sumie to nie przeszkadzałoby jej takie ulotnienie się w jego towarzystwie.

— Przyjdę po ciebie przed śniadaniem.

Powiedział w ramach pożegnania Draco, po czym tak jak panna Riddle wszedł do swojego pokoju.

— Nie będzie tak źle.

Przekonywała sama siebie Hermiona, opierając się plecami o przed chwilą zamknięte drzwi.

— Gadasz sama do siebie, czy masz wymyślonego przyjaciela, którego nie raczyłaś mi przedstawić?

Słysząc znajomy głos, Hermiona spojrzała w stronę kominka, przed którym wylegiwała się Noctis.

— Bądź pewna, że w razie czego poznasz go jako pierwsza.

— A co, już ci nie wystarcza ten twój wielkolud?

— Nie wiem, który raz ci powtarzam, że on nie jest mój, a w ogóle to zajmij się sobą.

Po tych słowach zmieszana panna Riddle skierowała się do łazienki z zamiarem wzięcia kąpieli. Do śniadania zostało jej jeszcze dużo czasu, więc mogła sobie pozwolić na chwilę relaksu.

Rzeczona „chwila” zamieniła się jednak w godzinę i teraz Hermiona z mokrymi włosami i wyłącznie w za dużej koszulce, biegała po pokoju, zgarniając wszystko, co powinna zabrać.

— Pieniądze, różdżka… Cholera, gdzie ona jest?

Mruczała pod nosem, przerzucając poduszki na kanapie, aby upewnić się, że tam nie ma jej zguby. Jak tak dalej pójdzie, to Malfoy zastanie ją w proszku, co absolutnie nie wchodziło w grę.

— Noctis, a ty…

— Leży na szafce nocnej, nieporadna istoto.

Syknęła nadal wylegująca się przed kominkiem Noctis, nieudolnie starając się ukryć rozbawienie wywołane zachowaniem dziewczyny. Zdążyła ją naprawdę polubić, zresztą z wzajemnością i teraz już żadna nie wyobrażała sobie życia bez drugiej. Ustaliły, że nawet na święta Noctis pojedzie do Riddle Manor. Hermiona jeszcze nie wiedziała, jak ją tam dostarczy, ale to szczegół. Będzie się tym martwić później, a już na pewno nie teraz, gdy ma opóźnienie.

— Dzięki.

Hermiona natychmiast odnalazła różdżkę. Jednym zaklęciem wysuszyła włosy, sprawiając, że teraz delikatnymi falami opadały jej na plecy. Zaraz potem szybko pobiegła do garderoby, ani myśląc iść gdziekolwiek w koszulce ledwie zakrywającej jej pośladki. Dokładnie dziesięć minut później kompletnie ubrana wróciła do pokoju, mając jeszcze nieco czasu. Już bez pośpiechu spakowała do obszernych kieszeni kurtki różdżkę oraz pieniądze, po czym ogarnęła i tak uporządkowany pokój. Gdy układała na sofie ostatnią poduszkę, usłyszała pukanie do drzwi.

— Idę!

Krzyknęła tylko, upewniając się, że wszystko wzięła. Na korytarzu zastała oczywiście Malfoy, ubranego całkowicie na czarno, nie licząc ciemnozielonego szalika, który pasował mu do płaszcza.

— Gdzie masz czapkę, dziecinko?

— Pilnuj lepiej swojego tlenionego łba.

— Jak zwykle czarująca od samego rana.

Hermiona w odpowiedzi pokręciła jedynie z politowaniem głową. Malfoyowi chyba nigdy nie znudzą się tego typu dyskusje. Dlatego też, zamiast ciągnąć to dalej, Hermiona zamknęła za sobą drzwi, po czym oboje ruszyli do Pokoju Wspólnego.

— Gdzie reszta?

— Czekają już w salonie. Zjemy coś szybko i się zmywamy.

Istotnie przy kominku zastali całą piątkę gotową do wyjścia. Woleli się pospieszyć ze śniadaniem, aby uniknąć gigantycznych kolejek do Filcha podczas odprawy.

— Są nasze zguby, więc idziemy.

Oznajmił wszem wobec Blaise, podnosząc się wraz z Pansy z kanapy. Czekali już tylko na tę dwójkę, więc teraz mogli iść. Hermiona i Draco odczekali chwilę, aż wszyscy się zbiorą i dopiero wtedy ruszyli za nimi.

— Już widzę to wspólne wyjście z Davis.

Mruknęła pod nosem Hermiona, którą chwilę wcześniej Tracey obdarzyła spojrzeniem, pod którego wpływem powinna już leżeć martwa. Nie trzeba być geniuszem, aby wiedzieć, jak zapatruje się ona na ich wspólne wyjście gdziekolwiek.

— Kto by się tym przejmował? Poza tym jest na mnie obrażona, więc może będzie siedzieć cicho.

Hermionie jakoś nie chciało się w to wierzyć, ale doceniała dobre chęci Dracona. Przemierzali chłodne i wilgotne lochy, rozmawiając o błahostkach. W Wielkiej Sali możliwie jak najszybciej uwinęli się ze śniadaniem dlatego, gdy tylko odhaczyli się u Filcha, całą siódemką ruszyli do wioski.

— A teraz wybaczcie, ale porywam Pansy i znikamy.

Grupka Ślizgonów właśnie wkroczyła do Hogsmeade, dlatego Blaise uznał, że pora się ulotnić. Ten dzień należał tylko do niego i Pansy, nawet jeśli zżerała go ciekawość, jak Hermiona i Tracey wytrzymają razem tyle czasu. No ale trudno, chłopaki zdadzą mu później szczegółową relację, co i jak. Nie zwlekając dłużej, Blaise ruszył wraz z Pansy w głąb wioski, która dopiero budziła się do życia.

— To, co robimy?

Zainteresowała się Dafne, w międzyczasie zakładając skórzane rękawiczki, gdyż mróz dawał jej się we znaki.

— Może najpierw załatwimy, co najważniejsze, a potem się zobaczy?

Dla Hermiony takie wyjście wydawało się najrozsądniejsze. Podejrzewała, że nie tylko jej zapasy piór, atramentu, czy też pergaminów są na wykończeniu. Dlatego też kupią, co trzeba i będzie spokój. Poza tym warto skorzystać z okazji, że nie ma jeszcze kolejek, aby później nie marnować na nie czasu.

— Jak zwykle musisz się rządzić?

— O co ci chodzi, Davis?

No i się zaczęło. Cholera, cokolwiek by nie zrobiła, jest źle. Ta dziewczyna naprawdę ma jakieś problemy ze sobą. Wychodzi na to, że jest winna wszystkiemu nawet temu, że Malfoy wcześniej także się nią nie interesował. „Paranoja”.

— Ja jestem za pomysłem Riddle.

Draco poparł Hermionę, uśmiechając się przy tym złośliwie do Davis, która najchętniej by go udusiła. Co za dupek! Na każdym kroku musiał ją upokarzać, biorąc stronę tej przybłędy. Czy on w ogóle pamiętał, że to ta sama dziewczyna, której tak nienawidził przez ostatnie pięć lat? Patrząc na to, jak na każdym kroku wlepiał w nią maślane gały, szczerze w to wątpiła.

Tracey założyła ręce na piersi, nie widząc sensu w kontynuowaniu  dyskusji. Do nich i tak nic nie dociera, więc po co ma sobie strzępić język.

— To proponuję iść po pergaminy i inne pierdoły.

Wszyscy mniej lub bardziej chętnie przystali na propozycję Notta, więc udali się do odpowiedniego sklepu. Tak jak przypuszczała Hermiona, świecił on pustkami, dlatego bez trudu kupili wszystko, czego potrzebowali i ruszyli dalej.

— Miodowe królestwo.

Powiedział nagle Draco, gdy przechodzili obok tego właśnie sklepu. Nieszczególnie zainteresowany, czy reszta również chce tam iść, skierował się w jego stronę. Hermiona bez słowa ruszyła za nim. Jej zapasy słodkości zostały mocno uszczuplone przez wizyty pewnego blondyna. Draco zjawiał się u niej co najmniej trzy razy w tygodniu, aby odrobić lekcje, pouczyć się lub po prostu posiedzieć, co zwykle nie obywało się bez łakoci. Nieszczególnie jej to przeszkadzało, a nawet łapała się na tym, że gdy za długo nie przychodził, zaczynała się niepokoić. Powoli oswajała się z myślą, że przywiązała się do Malfoya. Czas, jaki spędzali razem, umożliwił jej dostrzeżenie w chłopaku kogoś więcej niż napuszonego arystokraty. Nadal dostrzegała jego różnorakie wady, ale w końcu kto ich nie ma?

Miodowe Królestwo jak zwykle tętniło życiem. Wszędzie znajdowały się najróżniejsze słoje z kolorowymi słodkościami, kuszącymi uczniów. W powietrzu unosił się nieco zbyt intensywny, choć nadal przyjemny słodki zapach. 

— Poluj na pałki lukrecjowe, mała.

Draco rozglądał się po nieco zatłoczonym pomieszczeniu za jednym ze swoich ulubionych przysmaków. Znacznie ułatwiał mu to metr dziewięćdziesiąt trzy wzrostu, dzięki któremu górował nad większością, nie mówiąc o drobnej Hermionie, która stała tuż obok niego.

— Sam sobie radź, wolę karmelki.

— Masz spaczone poczucie smaku. Jak nie jakieś kwaśne pomyje to teraz to. Normalnie wierzyć się nie chce.

— To, że ty pochłaniasz niemal wszystko, nie znaczy, że każdy tak ma.

Oznajmiła dobitnie Hermiona, podpierając się pod boki. Co jak co, ale gusta tej dwójki różniły się całkowicie. Jedzenie, książki, sport, nie ważne, o co chodziło, zawsze jedno musiało mieć jakieś „ale”. Jednak jak to mówią, przeciwieństwa się przyciągają.

— Wyglądasz teraz jak naburmuszona pięciolatka.

Draco choćby chciał, nie mógł opanować rosnącego rozbawienia. Ta dziewczyna jest niemożliwa. Przed nią nie spotkał żadnej takiej, gdyż niestety większość arystokratek bazowała na jednym schemacie, którego nie potrafiły lub po prostu nie chciały się wyzbyć, a ona? Brak słów. „Wpadłeś po uszy, stary”, głos, który Draco usłyszał w głowie, do złudzenia przypominał ten Teodora, co wcale mu się nie spodobało. „Super, teraz nawet w myślach będzie mnie dręczył…”.

— Jeśli myślisz, że obchodzi mnie twoje zdanie, to jesteś w błędzie.

Po tych słowach Hermiona odwróciła się i z dumnie uniesioną głową ruszyła w stronę jednego ze stojących przy ścianie regałów. Przyszła tu po słodycze, a nie żeby kłócić się z Malfoyem. To zawsze może zrobić później. Draco postanowił za nią nie iść, szczególnie że dostrzegł kierującą się w jej stronę Dafne. Skoro mała ma towarzystwo, to on może załatwić swoje sprawy.

Ze wszystkich dotychczas odwiedzonych sklepów w Miodowym Królestwie Ślizgoni zabawili najdłużej, a w szczególności Draco. Pozostała czwórka od dłuższej chwili czekała na zewnątrz właśnie na niego.

— Co on tam robi?

— Hermiona, odciągnięcie Smoka od takiej ilości słodyczy, graniczy z cudem, więc radziłbym się uzbroić w cierpliwość.

— Jak dziecko.

Dokładnie w momencie, gdy panna Riddle skończyła to zdanie, ze sklepu wyszedł rzeczony blondyn.

— Mam coś dla ciebie.

Zwrócił się od razu do Hermiony, przez co ta spojrzała na niego podejrzliwie. Ten przebiegły uśmiech wcale jej się nie podobał. Znała go na tyle, aby wiedzieć, że coś kombinuje.

— Mam się bać?

Zamiast odpowiedzieć, Draco wyciągnął zza pleców rękę, w której trzymał ogromnego, kolorowego… lizaka.

— Przynajmniej będziesz wyglądać jak urocza pięciolatka.

Hermiona z niedowierzaniem spoglądała to na lizaka, to na uśmiechniętego Malfoya. Sama nie wiedziała, co zrobić; udusić go od razu, czy przymknąć oko na jego wygłupy i przyjąć lizaka. Niedawno może i bez wahania wybrałaby opcję pierwszą, ale teraz jakoś nie mogła się przemóc, widząc, jak wlepia w nią te szare gały, szczerząc się przy tym. On taki był i choćby chciała, nie zmieni tego. Chociaż, czy naprawdę aż tak bardzo jej to przeszkadzało?

— Wiesz, że powinieneś się leczyć?

Powiedziała w końcu, sięgając po lizaka. Przez moment ich place się spotkały. Oboje nagle spoważnieli i spojrzeli na siebie, zdziwieni tym, co poczuli, szczególnie Hermiona. Normalnie natychmiast zabrałaby rękę, kierowana nabytym odruchem, ale jakimś cudem nie czuła takiego przymusu. Powoli docierało do niej, że nie boi się Malfoya, a na pewno nie w takim stopniu jak innych. Co więcej, wcale nie była taka pewna, czy chce zabrać rękę, podobnie jak Draco. Zastanawiał się, jak to możliwe, że tak znikomy kontakt sprawił, że poczuł dziwny prąd. Może i to nic takiego, ale jakoś nie przypominał sobie podobnej sytuacji z udziałem żadnej innej dziewczyny. Czyli jednak te wszystkiej mądrości odnośnie do poszukiwania tej właściwej mogą nie być tak do końca bzdurą. Jeszcze nie wiedział, czy jest nią akurat Riddle, ale z każdym kolejny dniem coraz bardziej pragnął się o tym przekonać.

— Idziemy?

Zniecierpliwiony głos Tracey przerwał panującą sielankę. Szlag ją trafiał, gdy patrzyła, jak ta dwójka się w siebie wgapia. Malfoy ją wkurzał i to bardzo, ale to nie oznacza, że wszystkie jej uczucia do niego nagle zniknęły. Czuła się zarówno upokorzona, jak i zraniona. Tyle lat przyjaźni, starania się, znoszenia śliniących się na jego widok panienek i to tylko po to, aby teraz jej miejsce zajęła jakaś przybłęda?

Hermiona w końcu się zreflektowała. Zabrała lizaka, dziękując Draconowi uśmiechem, który z kolei coraz bardziej pragnął ją stąd zabrać, jak najdalej od Davis. Jak zwykle musiała wszystko spieprzyć. To się już robiło męczące.

— Jasne, zahaczymy jeszcze tylko o sklep z miotłami i możemy iść gdzieś posiedzieć.

— Po co? Przecież sezon się już skończył.

Zapytała Teodora Hermiona, odzyskując rezon. Wcześniejsza sytuacja nieco wytrąciła ją z równowagi, ale postanowiła na spokojnie pomyśleć o tym w zamku. Nott i Malfoy spojrzeli na siebie wymownie. Jak te kobiety niczego nie rozumieją.

— Ale o miotłę dba się cały rok. Trzeba ją czyścić, polerować…

— Tak, tak, tak, zrozumiałam. Chodźmy już lepiej.

Hermiona zdecydowanie wolała uniknąć kolejnego wykładu na temat, jaki to Quidditch jest piękny, a ona niczego nie rozumie. Ile razy można w kółko słuchać o tym samym? Cała piątka zgodnie ruszyła w stronę odpowiedniego sklepu, od którego dzieliło ich zaledwie kilkanaście metrów. Na ulicach pojawiało się coraz więcej ludzi, nie tylko uczniów, ale i mieszkańców. W tym momencie dziękowali wielkim czarodziejom, że załatwili wcześniej sprawę zakupów.

— Ja zaczekam na zewnątrz.

Zadeklarowała Hermiona, gdy stanęli przed odpowiednim budynkiem. Tu przynajmniej nie będzie jej duszno i oszczędzi sobie przebywania z chłopakami, ekscytującymi się każdą napotkaną rzeczą.

— Sama?

— My też zostajemy.

Wszyscy spojrzeli na Tracey, która stała jak gdyby nigdy nic, dyskretnie zerkając na Hermionę. Postanowiła porozmawiać z „koleżanką”, co przy chłopakach nie wchodziło w grę. Ale skoro ich tu nie będzie, grzechem byłoby nie skorzystać z takiej okazji.

— Yyy…

Popisał się elokwencją Draco, zerkając to na Davis, to na Riddle. Jakoś nieszczególnie przypadł mu do gustu ten pomysł. Po wyjściu wolałby tu nie zastać zwęglonych zwłok Tracey.

— Czyli idziemy.

Teodor najwyraźniej nie podzielał obaw kolegi, bo przecież nie pozabijają się przez pięć minut. Ostatecznie jednak nie do końca przekonany Malfoy i Nott weszli do sklepu. Między dziewczynami zapadła pełna napięcia cisza. Stojąca naprzeciwko Hermiony Tracey wpatrywała się w nią natarczywie, lecz ta nie odwróciła wzroku. Jeśli ta zakichana arystokrata myśli, że ją przestraszy, to się myli.

— Naprawdę sądzisz, że Draco wiecznie będzie za tobą latał?

Zaczęła Tracey, krzyżując ręce na piersi. Nie zamierzała się dłużej hamować. Pora uświadomić tej przybłędzie, jakie są realia.

— O co ci znowu chodzi?

Teraz Hermiona nie była już taka pewna, czy zostanie tu to taki świetny pomysł. Davis poruszyła jeden z wielu drażliwych dla niej tematów. Za wszelką cenę starała się nie myśleć, co może czuć do niej Draco. Zresztą tu nie ma o czym mówić. Nikt przy zdrowych zmysłach nie spojrzałby na nią w taki sposób, bo i na jakiej podstawie?

— O to, że w końcu znudzą mu się twoje fochy, a ty zostaniesz z niczym, czyli tak, jak powinno być. Draco potrzebuje dziewczyny, a nie dziecka do niańczenia, któremu kupowałby lizaki. Dobrze ci radzę, odpuść od razu, to przynajmniej zaoszczędzisz sobie wstydu.

Hermiona twardo patrzyła Tracey w oczy, udając, że jej słowa nie robią na niej najmniejszego wrażenia. W istocie jednak te kilka zdań odbijało się echem w jej głowie, brutalnie uświadamiając, że Davis ma rację. W końcu Draco straci cierpliwość i ich znajomość skończy się szybciej, niż zaczęła. Bo ile można wytrzymać z kimś takim jak ona? Przemądrzała, uparta, sfiksowana na punkcie książek szesnastolatka, zniszczona przez przeszłość i demony. Zresztą, gdyby on wiedział… nawet by na nią nie spojrzał, chyba że z obrzydzeniem. To bolało, ale jaki był sens się oszukiwać? Przez chwilę łudziła się, że może żyć normalnie, ale Tracey uświadomiła jej, że to nieprawda.

— Jesteśmy, tęskniłaś, mała?

Nagle ze sklepu wyszli dwaj Ślizgoni, którzy w nadzwyczajnym tempie zrobili zakupy. Draco od razu podszedł do Hermiony, lecz jego uśmiech szybko zniknął, gdy zobaczył jej zbolałą minę.

— Co jest?

Zapytał natychmiast, wiedząc, że coś jest nie tak. Dawno nie widział jej takiej. Ewidentnie coś się musiało stać. Zniknęli zaledwie na chwilę, która i tak okazała się zbyt długa.

— Nic, trochę rozbolała mnie głowa.

Skłamała gładko, zakładając za ucho paso włosów. Nie ważne jak naciągana i żałosna była jej wymówka. Nie lubiła kłamać, ale z drugiej strony w tym przypadku wyjawienie prawdy nie wchodziło w grę, bo i co by powiedziała? Davis przypomniała mi, że jestem niezrównoważona, a ty prędzej, czy później będziesz miał mnie gdzieś i zrobiło mi się przykro? Nawet w jej głowie brzmiało to żałośnie, nie mówiąc o tym, jakby wypowiedziała te słowa na głos, dając tym samym Davis kolejny powód do kpin. Jej niedoczekanie.

— Skoro tak, to może wrócisz do zamku?

Tracey rozpierała duma, co nieudolnie starała się ukryć. Udało się, w końcu dowaliła tej przybłędzie tak, żeby naprawdę zabolało, a co więcej dała jej do myślenia. Ziarno zasiane, teraz tylko czekać, aż cudowny duet Malfoy-Riddle przestanie istnieć.

— Co jej zrobiłaś?

Zapytał oskarżycielsko Draco, zwracając się w stronę Tracey. Że też od razu nie po kojarzył faktów. Kto inny, jak nie ona mógłby doprowadzić Riddle do takiego stanu.

— O co ci chodzi?

Niewinny uśmiech Tracey mówił sam za siebie. Draco poczuł, jak ogarnia go zimna furia. Pięć minut, czy ta dziewczyna nawet na tyle nie może się ogarnąć? Nie zamierzał puścić jej płazem kolejnego wybryku. Po zachowaniu Riddle widział, że tym razem naprawdę przesadziła. To się musiało skończyć, a skoro Davis chciała to załatwić w taki sposób i na dodatek przy świadkach, nie ma sprawy.

— Tobie się to jeszcze nie znudziło? Jeśli myślisz, że pastwiąc się nad Riddle, zwrócisz na siebie moją uwagę, to jesteś w błędzie kotku, bo jakby to powiedzieć… nie jestem tobą zainteresowany. Ująłem to dość jasno, żebyś w końcu zrozumiała?

Niewiele go obchodziło, że jest arogancki, a wręcz przeciwnie, taki był jego zamiar. Nawet dla lepszego efektu uśmiechnął się bezczelnie do czerwonej ze złości i zażenowania Tracey. Cóż, jeśli uważała, że zmiękł i pewnego pięknego dnia jej nie wygranie, to się przeliczyła.

— Odpuść, proszę.

Hermionie bardzo nie podobała się zaistniała sytuacja. Malfoy tylko dolewał oliwy do ognia. Davis nie puści mu płazem takiej zniewagi, co odbije się również na niej. Nie chciała doprowadzić do jeszcze większego konfliktu, dlatego spojrzała błagalnie na Dracona, który niestety nadal całą swoją uwagę skupiał na Tracey.

— Jak śmiesz?! Co ty sobie w ogóle wyobrażasz?! Jesteś bezczelny!

Krzyczała oburzona Tracey, przez co kilka osób obejrzało się w ich stronę. Jak on mógł tak ją upokorzyć i to jeszcze przy tych wszystkich ludziach? To, co odwalił wtedy w salonie, gdy zaproponowała mu randkę, było niczym w porównaniu do tego, co zrobił teraz. Nikt nigdy jej tak nie potraktował. Niestety Draco nie wydawał się poruszony jej wybuchem. Przyglądał jej się beznamiętnie, dziwiąc się sobie, że dopiero teraz zdecydował się na coś takiego. Davis od dawna wystawiała na próbę jego i tak wątpliwą cierpliwość. Długo się hamował ze względu na wieloletnią znajomość i wspólnych przyjaciół, ale miarka się przebrała. Dostała to, na co zasłużyła. Może w końcu coś do niej dotrze.

— Bywa.

Draco wzruszył lekceważąco ramionami, po czym jak gdyby nigdy nic wziął stojącą obok niego Hermionę za rękę. Ucieszył się, że od razu jej nie zabrała, choć spowodował to głównie szok. Nie pamiętała, aby ktokolwiek trzymał ją za rękę w taki sposób. Mimo niepewności czuła się całkiem… dobrze. Dłoń Dracona w porównaniu do jej była duża i przyjemnie ciepła. Trzymał ją delikatnie, jakby niepewny, co zaraz zrobi. Widząc jednak, że nie ucieka w panice, posłał jej zachęcający uśmiech, po czym zwrócił się do zdziwionej reszty.

— Róbcie, co chcecie, my się zmywamy. A tobie, Davis, radziłbym się ogarnąć.

Po tych słowach dwójka Ślizgonów nadal trzymając się za ręce, ruszyła w głąb wioski, nawet nie czekając na reakcje dotychczasowych towarzyszy. Dracona przepełniała dumna. Nie dość, że w końcu Davis dostała za swoje, to jeszcze Riddle pozwoliła mu wziąć się za rękę. Nawet jeśli czuł, że jest spięta to naprawdę duży progres. Do tej pory ich bezpośredni kontakt fizyczny ograniczał się do siedzenia obok siebie lub Hermiony szturchającej go łokciem, gdy czymś ją wkurzył. Coś takiego pozwalało mu wierzyć, że zaczyna mu ufać, co naprawdę wiele dla niego znaczyło. W końcu do tego nieustannie dążył.

Sama Hermiona czuła się dość… dziwnie. Nie przywykła do tego typu gestów. Właściwie to po prostu nikomu na nie nie pozwała, a raczej zniechęcała ludzi na tyle, aby nawet nie próbowali. Poza tym, gdy widziała zdziwione spojrzenia mijających ich uczniów, było jej głupio. Nie trudno się domyślić, co sobie myśleli. Kolejna afera zbliżała się wielkimi krokami – Riddle i Malfoy na randce w Hogsmeade. Na samą myśl odechciewało jej się czegokolwiek.

— Wszyscy się na nas gapią.

Powiedziała w końcu skoncentrowana panna Riddle, chcą zwrócić uwagę Dracona na ten problem. Jakoś nie potrafiła się przemóc, aby tak po prostu zabrać dłoń. Niestety Malfoy zdawał się nie przywiązywać większej wagi do otaczających ich ludzi. Co go oni obchodzili? Nich się gapią do woli, to ich sprawa.

— I co z tego?

— Nie chcę kolejnej afery.

Draco spojrzał z ukosa na Hermionę, która twardo patrzyła pod nogi. W sumie trochę jej się nie dziwił. Czego by nie zrobiła, kończyło się to sensacją, nie mniejszą niż sam fakt, że w ogóle żyje. Zresztą taki skandal warto zachować do momentu, aż będzie on w pełni uzasadniony.

— W porządku.

Powiedział bez cienia wyrzutu, po czym puścił jej rękę, którą od razu schowała do kieszeni. Trochę go bawiła ta jej nieporadność w kontaktach międzyludzkich, choć częściej zastanawiał się nad jej przyczyną. Nic nie bierze się z powietrza. Z jakiegoś powodu Riddle musiała przestać ufać ludziom, tylko teraz pojawia się pytanie z jakiego.

— Gdzie my właściwie idziemy?

— W Trzech Miotłach jest od cholery ludzi, więc do Świńskiego Łba.

Hermiona spojrzała na Dracona z powątpiewaniem. Pub, o którym mówił, nie cieszył się zbyt dobrą sławą. Większość z jego klientów to szumowiny i podejrzane typki, robiące tam rzadko legalne interesy. Sama zawitała tam tylko raz i jakoś nieszczególnie podobała jej się wizja powtórki.

— Nie pękaj, soczek też tam mają.

Zapewnił ją Draco, zmierzając w stronę baru. On często bywał tam z chłopakami i nie tylko. W Trzech Miotłach zawsze panował taki harmider, że nawet nie dało się porozmawiać. Tu za to poza sporadycznymi awanturami i bijatykami panował względny spokój. Hermiona westchnęła ciężko, ale ruszyła za nim. Nie łudziła się, że pozwoliłby jej zostać samej. Weszli w jedną z bocznych uliczek, prowadzącej do baru. Już sama okolica nie zachęcała do zapuszczania się tu. Od głównej drogi dzielił ich co prawda tylko kilka metrów, ale różnica była bardzo wyraźna. Im dalej szli, tym otoczenie stawało się obskurniejsze. W końcu Draco zatrzymał się przed odpowiednim budynkiem, na którego ścianie wisiał szyld ze ściętym świńskim łbem.

— Panie przodem.

Mówiąc to, Draco otworzył drzwi, przepuszczając w nich swoją towarzyszkę. Wnętrze nie odbiegało standardem od okolicy. Mroczne kolory, stare, poniszczone meble i kłęby tytoniowego dymu. Podsumowując, wizualnie pub nie zachęcał do stołowania się w nim, w przeciwieństwie do niskich cen i ciągłego otwarcie.

Hermiona, gdy tylko przekroczyła próg, zmarszczyła nos, czując znienawidzony przez siebie odór. Już jej się tu nie podobało, ale na zmianę decyzji chyba trochę za późno. Poza tym Malfoy od razu poprowadził ją w stronę stolika przy uchylonym oknie, dzięki któremu do środka dostawało się nieco świeżego powietrza.

— Czego się napijesz?

Zapytał, gdy Hermiona usiadła i zdjęła kurtkę.

— Jeśli mają to soku dyniowego.

— Robi się.

Draco ruszył w stronę baru, a panna Riddle dla zabicia czasu zaczęła się rozglądać po lokalu. Zaledwie kilka stolików było zajętych, z czego jeden z nich przez grupkę Ślizgonów z siódmego roku. Poza nimi nie rozpoznała nikogo, co nieszczególnie ją zdziwiło. Zresztą kto normalny wybrałby tę spelunę zamiast przytulnych Trzech Mioteł? „Malfoy… zaraz, wróć, on nie jest normalny”, ta myśl wywołała na twarzy dziewczyny lekki uśmiech. Odruchowo spojrzała w stronę baru, gdzie Draco właśnie odbierał ich zamówienie. Szybko jednak jej uwagę przykuło coś innego, a mianowicie siwobrody mężczyzna za ladą. Coś w jego twarzy wydało jej się dziwnie znajome, choć nie wiedziała skąd. Jej przypuszczenia tylko się potwierdziły, gdy barman spojrzał na nią bystrymi niebieskimi oczami. Nawet gdy mężczyzna odwrócił wzrok, Hermiona nie przestała mu się przyglądać. Znajomy wygląd nieznajomego nie dawał jej spokoju.

— Masz swój soczek.

Rozmyślania panna Riddle przerwał powrót Dracona, który postawił przed nią butelkę soku. Teraz jednak napój był ostatnią rzeczą, która ją interesowała.

— Kim jest ten facet za barem?

— Właściciel.

— Wiesz, jak się nazywa?

— Nie, a co?

Hermiona nie odpowiedziała. Ponownie spojrzała w stronę baru, gdzie czyszczący szklanki barman bacznie im się przyglądał. Teraz już wiedziała, że nie spocznie, póki się nie dowie, co tu jest nie tak.

— Muszę coś załatwić. Daj mi chwilę.

— Jeśli znowu pakujesz się w jakieś kłopoty, to wybij…

— Zaraz wracam.

Nim zdążył w jakikolwiek sposób zareagować, Hermiona wstała z krzesła i ruszyła w stronę baru. Nie wiedział, co ta mała bestia kombinuje, ale musiał być w pogotowiu. Mniejsza z tym, że słono by zapłacił za jakąkolwiek jej krzywdę. Sam nigdy by sobie tego nie wybaczył. Na razie jednak postanowił się nie wtrącać, tylko bacznie ją obserwować.

— Dzień dobry.

Powiedziała Hermiona, gdy tylko stanęła przed barem. Mężczyzna spojrzał na nią nieprzeniknionym wzrokiem, obserwując, jak siada na krześle i opierał łokcie o blat.

— Co podać?

Nawet ten głos wydawał jej się dziwnie znajomy. Jakby gdzieś już go słyszała, ale przecież to niemożliwe. Z pewnością by coś takiego pamiętała.

— Ja chciałam porozmawiać. Chodzi…

— Ty jesteś młodą Riddle?

Hermiona spojrzała z niekrytym zdziwieniem na barmana, który jej przerwał. Skąd on do cholery wiedział, kim jest? Wychodziłoby na to, że słusznie wydał jej się znajomy, choć nadal nie wiedziała dlaczego.

— Skąd pan mnie zna?

— Wiem o tobie o wiele więcej, niż ci się wydaje.

— Kim pan jest?

Na chwilę zapadła cisza, Mężczyzna zdawał się wahać, czy powinien odpowiadać. Gdy jednak to zrobił, Hermiona od razu zrozumiała dlaczego.

— Nazywam się Aberforth… Dumbledore.

Pannę Riddle zatkało. Patrzyła na swojego rozmówcę szeroko otwartymi oczami, a jego nazwisko odbijało się echem w jej głowie. Już nie miała wątpliwości, kto przed nią stoi. Co prawda nie wiedziała, że Albus ma brata, ale nie po raz pierwszy dowiaduje się o tego typu rzeczach. O tak wiele pragnęła go zapytać, tyle się dowiedzieć. Znał brata od lat, dorastali razem. Musiał wiedzieć, dlaczego tak nienawidził jej rodziny. Nie zdążyła jednak w pełni zebrać myśli, gdy ściszonym głosem odezwał się Aberforth.

— Nie powinnaś wracać do szkoły.

— Dlaczego?

— Mój brat nie spocznie, póki nie zniszczy Toma, a ty tylko mu to ułatwisz.

— Dlaczego on go tak nienawidzi?

— Nie wiem.

— Nie mówi mi pan całej prawdy.

Aberforth spojrzał w zagubione oczy siedzącej przed nim dziewczyny, nie będąc w stanie postanowić, co ma zrobić. Nie powinien się w ogóle odzywać, ale z drugiej strony… żal mu tej małej. Znał brata na tyle, aby wiedzieć, że nie cofnie się przed niczym, aby dopiąć swego. Krzywdy wyrządzone ludziom nie robiły na nim najmniejszego wrażenia. Po trupach dążył do cel, więc dlaczego miałby nie wykorzystać szesnastoletniej dziewczyny? Może jej nie znał, ale czy to dziecko mogło być czemukolwiek winne? Co ona komu zrobiła? Jej ta sprawa nie dotyczyła. Gdyby Albus nie był tak zaślepiony, również by to dostrzegł, ale tu pojawiał się problem. Dla niego liczyła się wyłącznie zemsta, nic więcej. Mógł zatracić wszelkie wartości, rozsądek, wszystko, byle tylko wcielić w życie to, co zaplanował.

W końcu podjął decyzję. Ta mała zasługiwała na prawdę i … ostrzeżenie.

— Wiesz, że Albus i Tom kiedyś się przyjaźnili?

Zaczął Aberforth, podając dziewczynie butelkę soku dla zachowania pozorów. Musiał zachować ostrożność. Nigdy nie wiadomo, czy nikt się niemi nie zainteresuje. Hermiona przytaknęła tylko, w napięciu oczekując na ciąg dalszy. Czuła, że w końcu może się dowiedzieć czegoś istotnego.

— Ale zapewne nie powiedzieli ci, że zaczęło się to jeszcze zanim twój ojciec trafił do Hogwartu. To Albus go tam sprowadził, więc bardzo szybko złapali kontakt. Początkowo Tom traktował go jak mentora, lecz z upływem lat stali się przyjaciółmi. Ile oni czas spędzali razem. Te wszystkie plany, strategie, nauka. Albus nauczył Toma wszystkiego, co sam umiał. Wydawałoby się, że nic ich nie rozdzieli, a jednak. W pewnym momencie zaczęli się rzadziej widywać i nie dogadywali się już tak dobrze, aż nadszedł ten dzień. Pamiętam go dokładnie, nawet jeśli minęły prawie dwadzieścia cztery lata. To był dwudziesty trzeci lipca. Tom przyszedł do nas po dość długiej nieobecności i razem z Albusem zamknęli się w jego gabinecie. Jak zwykle wyciszyli pokój, ale wiem, że się pokłócili i to bardzo. Po tej awanturze Tom już nigdy nie wrócił, a Albus stał się zupełnie innym człowiekiem. Kompletnie się w sobie zamknął, prawie z nikim się nie widywał. Dopiero później zrozumiałem, że planował zemstę. Zostałaś porwana dokładnie osiem lat po tej awanturze, dwudziestego trzeciego lipca tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego roku.

— Dlaczego?

Nie ważne, że po raz trzecie zadała to samo pytanie. Na nic więcej nie było ją stać. Jedna kłótnia, jedno cholerne nieporozumienie stało się przyczyną tragedii jej życia. Co było na tyle ważne, aby popchnąć Albus do tak radykalnego działania? Mimo strachu przed prawdą pragnęła ją poznać. Chciała wiedzieć, dlaczego musiała przez to wszystko przejść, dlaczego jej życie zamieniono w piekło? Nie zazna spokój, póki nie dowie się, co wydarzyło się dwadzieścia cztery lata temu. Za co teraz musiała płacić.

— Od lata zadaję sobie to samo pytanie. Wiem jedno, mój brat nie ma żadnych skrupułów, żadnych. Skrzywdzi cię bez mrugnięcia okiem. Dobrze ci radzę, uciekaj jak najdalej, bo tym razem możesz nie mieć tyle szczęścia.

— Dziękuję panu za rozmowę i sok.

Oszołomiona Hermiona zeszła z krzesła, czując, jak jej głowa pulsuje od nadmiaru myśli. Rozmowa z Aberforth’em przyniosła jej więcej pytań niż odpowiedzi. Przeszłość Toma i Albus stanowiła zagadkę, którą za wszelką cenę pragnęła rozwiązać. Nie chodziło tu o zwykłą ciekawość. Prawda pomogłaby jej zaakceptować sytuację, w której się znalazła i być może zrozumieć, za co jej rodzina została ukarana. Dlaczego musiała tyle wycierpieć.

Aberforth odprowadzał wzrokiem oddalającą się dziewczynę, pewien, że postąpił słusznie. Milczał od tylu lat, chroniąc brata, ale tym razem nie potrafił. To skrzywdzone dziecko jak nikt inny zasługiwało na wyjaśnienia. Ona w ogóle nie powinna w tym uczestniczyć, ani odpowiadać za rzeczy, na które nie miała wpływu.

— Co ci jest?

Takie pytanie padło z ust zaniepokojonego Dracona, gdy tylko Hermiona usiadła naprzeciwko niego. Obserwował całą jej rozmowę z barmanem, gotów w każdej chwili interweniować, co nie okazało się konieczne. Mężczyzna mówił spokojnie i cicho, co uniemożliwiło mu podsłuchanie czegokolwiek. Dopiero teraz widząc nienaturalnie bladą Riddle, zdał sobie sprawę, że jednak coś się stało.

— Nic.

Nie zamierzała zdradzać Malfoyowi czegokolwiek z przeprowadzonej rozmowy. To jej rodzinne sprawy i nikt inny nie powinien się w to mieszać.

— Przecież widzę, że…

— Chciałabym wrócić do zamku.

— Już?

— Znaczy, ja pójdę sama. Dam sobie radę, a ty…

— Skoro tak to ubieraj się i idziemy.

„Wspaniale, znowu komplikuję Malfoyowi życie”, pomyślała Hermiona, zakładając kurtkę, jednocześnie obserwując, jak chłopak dopija sok i robi to samo. Mogłaby przekonywać go dalej, aby został, ale nie miała na to siły. Potrzebowała spokoju, aby wszystko sobie przemyśleć i poukładać. Zdobyła kolejny element układanki, którego podobnie jak całej reszty nie potrafiła złożyć w spójną całość.

Witam.

Myślałam, że uda mi się dodać rozdział nieco wcześniej, ale ogarnięcie go szło mi jak krew z nosa… Nie mnie jednak jestem z niego bardzo zadowolona. Wszystko wyszło tak, jak chciałam i mam nadzieję, że sprosta on również Waszym oczekiwaniom, czym podzielicie się ze mną w komentarzach.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Lafann