28. Wyczekiwany powrót

— W tym cię przeniesiemy.

Oznajmiła Hermiona, stawiając przed Noctis sporawy koszyk, wyłożony czerwoną poduszką. Jego otwarcie znajdowało się z boku, dzięki czemu wąż bez problemu mógł wpełznąć do środka. W taki oto sposób miał się on znaleźć w Riddle Manor. Pierwszy semestr nareszcie dobiegł końca, a uczniowie doczekali się upragnionego odpoczynku. Nawet Hermiona cieszyła się z prawie dwóch tygodni wolnego, głównie ze względu na Julianne. Dopiero teraz, gdy od spotkania dzielił je zaledwie dzień, w pełni zdała sobie sprawę, jak bardzo za nią tęskni. Pisały do siebie oczywiście bardzo często, ale to nie to samo. Nigdy nie przypuszczała, że mogłoby jej tak brakować osoby, z którą spędziła zaledwie miesiąc, a znała cztery. Często łapała się nawet na tym, że postrzegała Julianne jako swoją rodzinę.

— I ty zamierzasz mnie podnieść, że nie wspomnę o przeniesieniu?

Zapytała Noctis, z powątpiewaniem przyglądając się pannie Riddle. Nie, żeby wątpiła w jej siłę, ale wystarczyło spojrzeć na to, jaka jest drobna, aby mieć pewne wątpliwości, czy coś takiego jest fizycznie możliwe. Może i jej osiem kilogramów to nie aż tak dużo, ale tu w grę wchodził całkiem spory dystans. Wiedziała, że używanie czarów poza szkołą jest zakazane, co znacznie utrudniało sprawę.

— Nie…

Początkowo Noctis nie rozumiała, co w takim razie zamierza Hermiona, lecz nagle ją olśniło.

— No tak, zapomniałam o blond dryblasie. Czym go przekupiłaś, że dał się w to wrobić?

Hermiona zgromiła wzrokiem nabijającą się z niej Noctis, która niestety się nie myliła. Co prawda Malfoy trochę marudził, że jest wykorzystywany do niewolniczej pracy, ale szybko doszedł do wniosku, że jakoś to siebie odbije. Interesowny gad.

— Idę zobaczyć, czy wszystko spakowałam.

Odwrót panna Riddle uznała z najlepszą opcję, aby uniknąć dalszego wypytywania, dlatego udała się do garderoby. Nie, żeby wątpiła, że wszystko zabrała, ale Noctis nie musiała o tym wiedzieć. Ta bestia zadawała zdecydowanie za dużo pytań, a co grosza dochodziła do wniosków, które jej ani trochę się nie podobały.

Wymówka Hermiony ostatecznie nie okazała się tak bezpodstawna, gdyż już w garderobie zorientowała się, że nie uszykowała sobie ubrań na jutro. Zadowolona, że może się czymś zająć, usiadła przed kufrem, otwierając go. W pierwszym odruchu zamierzała wygrzebać jakieś spodnie, gdy jej wzrok trafił na czarną tkaninę. Wyciągnęła ją i rozłożyła, od razu orientując się, co trzyma. „A gdyby tak…”, pomyślała i nim zdążyła się rozmyślić, dobrała resztę ubrań, które położyła na jednej z półek. Co prawda to nic takiego, ale doszła do wniosku, że mogłaby ładniej się ubrać na powrót do domu. Tom zapewne i tak będzie narzekał, że nosi jakieś szmaty niegodne ich rodu, ale kto by się przejmował jego zdaniem?

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

— Zabini, czy ty musisz wszędzie zostawiać swoje szmaty?

Zapytał z wyrzutem Draco, rzucając w przyjaciela jego koszulką, którą znalazł w swojej szafie. Do śniadania zostało im niespełna pół godziny, a oni dopiero zabrali się za pakowanie. Wczoraj uznali, że będzie na to czas dzisiaj i oto tego skutki.

— Wszędzie jej szukałem.

Uradowany Blaise wrzucił koszulkę do kufra, podobnie jak resztę rzeczy, które zapewne później będą w opłakanym stanie.

— Czy ty nie masz różdżki?

Teodor z jawną dezaprobatą przyglądał się poczynaniom kolegi, który zdawał się zapomnieć o istnieniu magii. Zabini kompletnie zignorował uwagę Notta, umieszczając kolejne rzeczy w kufrze. Gdy skończył, z trudem go zamknął, choć cudem jest, że w ogóle mu się to udało.

— Dobra, nie ma czasu. Idziemy na śniadanie, bo jestem głodny.

Mówiąc to, Draco chwycił rączkę swojego kufra i ruszył w stronę drzwi. Chyba niczego nie zapomniał, a nawet jeśli to, kto by się tym przejmował?

— Pójdę po Riddle.

— Ja po Pansy.

— Super, a ja?

— Chodź ze mną. Dafne się ucieszy.

Blaise spojrzał wymownie na Teodora, co ten delikatnie mówiąc, olał. Ostatnimi czasy koledzy zaskakująco często próbowali wciskać mu Dafne. Nie, żeby miał coś przeciwko niej, ale nie potrzebował swatek. Tym dwóm kretynom wydawało się, że jeśli oni latają za Parkinson i Riddle, to on też musi. Jakby do żadnego nie docierało, że jeśli będzie chciał, to poradzi sobie i bez ich „pomocy”.

— Czyli ustalone.

Po słowach Dracona cała trójka wyszła na korytarz, gdzie czekała na nich niespodzianka. Oparta o równoległą ścianę z założonymi na piersi rękami stała Hermiona. Znudziło jej się już siedzenie w sypialni, dlatego choć raz to ona postanowiła poczekać na chłopaków.

— Już myślałam, że nie wyjdziecie z tego pokoju.

Powiedziała w ramach powitania, odsuwając się od ściany.

— Fajna kiecka, mała. Widzę, że jednak masz kilka sensowych rzeczy w tej swojej garderobie.

Hermiona dopiero teraz zdała sobie sprawę, że Draco z tym swoim firmowym uśmiechem lustruje ją od góry do dołu. Poczuła ciepło na policzkach, doskonale wiedząc, jaki kolor przybrały. Czy on ciągle musiał ją zawstydzać? Nie przywykła do komplementów, a już tym bardziej tych od Malfoya. Nie dało się jednak ukryć, że gdzieś tam podświadomie sprawiały jej one przyjemność. Zresztą, której dziewczynie by nie sprawiały? To miłe, gdy ktoś cię chwali, a szczególnie bliska ci osoba. „Która dziwnym trafem ma metr dziewięćdziesiąt trzy, blond włosy, szare oczy…”, zaczęła wyliczać jej podświadomość, którą natychmiast uciszyła. Nie pora na takie rzeczy.

— To my idziemy po dziewczyny.

Chwilę ciszy przerwał Blaise, który nie wierzył w to, co widzi. Aż miło było popatrzeć na tę dwójkę. Już myślał, że nigdy nie będzie im dane zobaczyć zabujanego Smoka, a tu proszę bardzo, taka niespodzianka i to jeszcze w kim.

— A my na śniadanie.

Oznajmił Draco, gdy chłopaki oddalili się o kilka kroków. Hermiona nadal wyglądała na nieco zmieszaną, co niezwykle go bawiło, czego starał się nie okazywać. Rzecz jasna i tak było lepiej niż na początku, ale jeszcze sporo pracy przed nimi.

— Jestem za.

W sumie odpowiadało jej takie rozwiązanie. Im dłużej ma spokój od Davis, tym lepiej, a coś czuła, że wcześniej niż przed przyjazdem do Londynu się od niej nie uwolni. Nadal pamiętała ich „rozmowę” w Hogsmeade, o której mimo szczerych chęci nie umiała zapomnieć. Malfoy nie dawał jej żadnych podstaw, aby wierzyć Tracey, ale brak wiary w siebie robił swoje.

— To jak mniemam twój pupilek.

Rozmyślania dziewczyny przerwał Draco, wskazując na stojący obok niej wiklinowy kosz.

— Tak, ale…

Nie zdążyła dokończyć, gdyż blondyn chwycił za uchwyt i podniósł węża.

— Co za ciężkie bydle.

Stwierdził Draco, choć w rzeczywistości nie było aż tak źle. W sumie spodziewał się, że może być gorzej, patrząc na niemałe rozmiary Noctis. Tymczasem nie ważyła więcej niż dziesięć kilo i przeniesienie jej nie stanowiło dla niego najmniejszego problemu, w przeciwieństwie do drobnej Riddle.

— Masz szczęście, że cię nie rozumie.

— Wiem.

Hermiona przewróciła tylko oczami, po czym chwyciła rączkę kufra i oboje z Draconem ruszyli do Wielkiej Sali. Po zostawieniu bagaży w Sali Wejściowej już tylko z Noctis udali się na śniadanie. Przy stole zajęli pierwsze napotkane wolne miejsca i zaczęli posiłek. Reszta dołączyła do nich dopiero po ponad dziesięciu minutach.

— Nie mogliście zaczekać, co nie?

Zapytał Blaise, razem z resztą siadając naprzeciwko pary Ślizgonów. Co prawda nie wyglądał na szczególnie poruszonego zachowaniem przyjaciół, ale kto mu zabroni trochę po dramatyzować?

— Nie i teraz też nie zamierzamy.

To mówiąc, Draco wsadził do ust ostatni kęs kanapki, po czym wstał z ławki, w międzyczasie biorąc koszyk z Noctis.

— Nie chcę się martwić, Smoku, ale robisz się aspołeczny.

Stwierdziła niby obojętnie Tracey, nakładając sobie na talerz jajecznicę. Ostatnimi czasy i Draco popadł w jej niełaskę, a wypad do Hogsmeade przechylił szalę goryczy. W głowie jej się nie mieściło, jak on mógł ją tak potraktować i to jeszcze na oczach znajomych. Tej zniewagi nie potrafiła przeboleć, nawet jeśli nie wyzbyła się jeszcze wszystkich uczuć, jakie żywiła do Malfoya.

— Nie udawaj troskliwej, bo ci to nie wychodzi. A poza tym przecież mam Riddle.

Mówiąc to, puścił oczko do wyraźnie wkurzonej panny Davis, uśmiechając się przy tym złośliwie. Jeśli ona naprawdę sądzi, że zdoła mu w ten sposób dopiec, to jest w ogromnym błędzie.

— Idziemy?

Ponagliła Dracona Hermiona, również już gotowa do wyjścia. Ta dyskusja zmierzała w złym kierunku, dlatego im szybciej zostanie zakończona, tym lepiej.

— Pędzę, mała.

Hermiona postanowiła tego nie komentować, tylko po prostu wyjść z Wielkiej Sali.

— Jaki się skubany zgodny zrobił.

Stwierdził rozbawiony Teodor, odprowadzając wzrokiem parę Ślizgonów. Czasami nie mógł się nadziwić, jak duży wpływ na Dracona ma Hermiona. Może inni aż tak tego nie odczuwali, ale on jako przyjaciel Malfoya widział, jak z egoistycznego lekkoducha zmienia się w o dziwo dość rozsądnego człowieka. Przynajmniej jeśli w grę wchodziła panna Riddle. Reszta świata najwidoczniej nie zasługiwała na taryfę ulgową.

— Taa, jak nie masz na nazwisko Riddle, to o jego zgodności możesz co najwyżej pomarzyć.

Jak widać, Blaise podzielał zdanie kolegi, zdając sobie sprawę, że oczko w głowie Malfoya może być tylko jedno.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

— Tu jest wolny przedział.

Oznajmił Draco, gdy w końcu natrafili na niezajęte miejsca. Nawet jeśli przybyli dość wcześnie, sporo przedziałów zostało już zajętych, dlatego nie zamierzali szukać dalej.

— Może być.

Gdy weszli do środka, Draco odstawił Noctis, po czym umieścił oba kufry na półce. Hermiona nawet nie próbowała protestować z dwóch powodów: Malfoy i tak jej nie posłucha, a poza tym sama w życiu nie podniosłaby takiego ciężaru.

— Dzięki.

Powiedziała tylko, zdejmując kurtkę, którą z trudem, ale również umieściła na półce. Usiadła przy oknie tak, że koszyk z Noctis znajdował się po jej drugiej stronie. Draco z braku lepszych możliwości zajął miejsce naprzeciwko niej.

— W końcu trochę wolnego.

Draco nie ukrywał, że przerwa świąteczna jest niczym zbawienie. Ten semestr był chyba najintensywniejszym w całej jego szkolnej karierze, głównie dzięki Riddle i wszystkiemu, co się z nią wiązało.

— Jakby nie patrzeć to…

— Błagam cię, tylko nie zaczynaj gadki o systematycznej nauce i konieczności powtarzania materiału, bo się zrzygam. Serio chcesz się uczyć nawet w ferie?

— Tak.

Dla niej odpowiedź była oczywista głównie dlatego, że inaczej nie potrafiła. Posiadanie wiedzy utożsamiała z lepszym życiem, o którym zawsze marzyła.

— Co ty robisz dla przyjemności?

— Czytam.

— A poza tym?

— Biegam.

— Nie masz jakiegoś normalnego hobby?

— Czemu niby te nie są normalne?

I tu go zagięła, bo tak w zasadzie to miała rację. To on przywykł do czegoś innego. Większość arystokratek w ich wieku stroiła się, plotkowała, interesowała chłopakami i robiła mnóstwo innych rzeczy, od których jego bolała głowa, a Riddle trzymała się z daleka. Chyba między innymi to mu się w niej podobało. Mimo iż nie rzucała się w oczy, wyróżniała się spośród tłumów.

— Powiedzmy, że masz rację, ale która szesnastolatka zapytana o hobby udzieliłaby takiej odpowiedzi.

— Zdziwiłbyś się.

Od razu pomyślała o Dafne, ukrywającej swoją pasję do Quidditcha, aby sprostać wymaganiom środowiska. Arystokratki powinny zachowywać się z klasą, ładnie wyglądać i robić to, co należy, a nie to, czego same chcą. Nie zamierzała dać się tak stłamsić. Pod tym względem tęskniła za Gryffindorem. Tam nie występowały tak rygorystyczne podziały. Starali się stworzyć coś na kształt rodziny. W Slytherinie każdy posiadł z góry określone miejsce, którego musiał się trzymać, chcąc być akceptowany. Ona nie potrafiła odgrywać przeznaczonej dla niej roli wzorowej arystokratki i córeczki wielkiego Lorda. Decydując się na to, zatraciłaby siebie, czego nie chciała, nawet jeśli sporo jej brakowało do ideału. Nim Draco zdążył zacząć drążyć temat, w przedziale zjawiła się cała reszta.

— Możecie się chować, ale i tak was znajdziemy.

Uśmiechnięty Blaise wszedł do przedziału jako pierwszy, ciągnąc za sobą dwa kufry. W końcu nie mógł pozwolić, żeby jego dziewczyna dźwigała taki ciężar.

— Barwo, Zabini, powinieneś zostać aurorem.

Głos Dracona ociekał ironią, przez co wkładający na półkę bagaż Blaise spojrzał na niego oskarżycielsko.

— Nie kpij, stary, bo jeszcze się zdziwisz.

— Szczerze w to wątpię, ale możesz się łudzić.

— Ci jak zwykle swoje.

W czasie trwania dyskusji chłopaków Teodor zdążył umieścić na półce trzy kufry i teraz wraz z Dafne usiedzieli na tej samej ławce, co Hermiona.

— Czy to jest…?

Zapytała półgłosem panna Greengrass, wskazując na znajdujący się obok niej koszyk. Mówiła cicho, aby nie prowokować awantury, którą z pewnością urządziłaby Tracey, jeśli jej przypuszczenia są słuszne i jedzie z nimi Noctis. Hermiona skinęła tylko głową, doskonale wiedząc, o co chodzi. Nie czuła potrzeby ukrywania tego przed Dafne, gdyż ona w przeciwieństwie do Davis nie zrobi afery, że bestia zaraz ich wszystkich pozabija. Już to, że siedziała tu jak gdyby nigdy nic, mówiło samo za siebie.

— Nie chciałam jej zostawiać.

— O czym tak szepczecie?

 Zainteresował się siedzący naprzeciwko Blaise, zerkając podejrzliwie to na jedną, to na drugą dziewczynę. Jego ciekawość jak zwykle nie znała granic, co nikogo nie dziwiło. Pod tym względem był on gorszy od niejednej przedstawicielki płci pięknej.

— Nie interesuj się, Diabeł.

Powiedziała z uśmiechem Dafne, ignorując zbolały wzrok Blaise’a.

— Czemu wszyscy mnie tak traktują? Co jak komu uczyniłem?

— Po prostu się nie znają.

Do dyskusji wtrąciła się Pansy, całując Zabiniego w policzek, przez co ten natychmiast porzucił rolę męczennika.

— Wiem.

Para bez skrępowania zaczęła się całować, przez co zmieszana Hermiona odwróciła wzrok. Czuła się nieswojo przy osobach tak wylewnie okazujących sobie uczucia. Nie każdy musiał wiedzieć, jak wymieniają się oni śliną, a przynajmniej ona nie miała ochoty na to patrzeć.

— Jak chcecie się bawić w gumochłony, to wypad na korytarz, bo zaczyna mnie mdlić.

Oznajmił dobitnie Draco, dla lepszego efektu wskazując na drzwi. Nie bawił się w delikatne upominania. W tym przypadku konieczne były drastyczne środki.

— Słyszałeś o czymś takim jak subtelność?

— Blaise, przy Riddle nie da się być subtelnym.

— Zawsze byłeś gburowaty i bezczelny, więc ja nie mam z tym nic wspólnego.

— Następna pani subtelna.

Zarówno Draco, jak i Hermiona spojrzeli na Teodora, a później na siebie. Niemal w tym samym momencie na twarzach obojga pojawił się absurdalny uśmiech.

— Bywa.

Powiedzieli jednocześnie, a kilka sekund później głośny gwizd zakomunikował odjazd pociągu. Lokomotywa ruszyła w stronę Londynu, skąd każdy po długim czasie rozłąki w końcu uda się do rodzinnego domu. Nawet Hermiona cieszyła się z powrotu. Może nie do końca traktowała Riddle Manor jak dom, ale była tego bliska. Wszystko sprowadzało się do akceptacji nowej sytuacji, co niestety przychodziło jej z trudem. Starała się tego nie okazywać, ale momentami było jej ciężko. Cztery miesiące borykania się ludzką niechęci dały jej się we znaki, ale także pozwoliły spojrzeć na pewne rzeczy z nieco innej perspektywy. Spokoju nie dawała jej przeszłość Toma. Nie było dnia, żeby nie myślała o rozmowie z Aberforth i o tym, czego się dowiedziała. Wszyscy od lat płacili za jedną kłótnię, a co gorsza nie zapowiadało się, aby ta farsa zbliżała się ku końcowi. Sama w to nie wierzyła, ale teraz po części lepiej rozumiała Toma. Od zawsze życie go nie oszczędzało. Czy to dziwne, że pragnął w końcu zapewnić sobie szczęście i święty spokój? Nie oznaczało to rzecz jasna, że popiera jego poczynania. Po prostu pojęła, jak ciężko zmagać się z ludzką niechęcią, a nawet nienawiścią. Szkoda jednak, że nawet te wnioski nie pozwalały jej na nic poza względną tolerancją. Zupełnie inaczej sprawa wyglądała w przypadku Julianne. Między nimi wytworzyła się swego rodzaju więź. Nawet jeśli kontaktowały się wyłącznie listownie, teraz gdy od spotkania dzieliły je zaledwie godziny, czuła irracjonalne podekscytowanie, czego nie dawała po sobie poznać. Już po kilku minutach drogi sięgnęła po przygotowaną książkę, zagłębiając się w lekturze.

Reszta w mniejszych grupkach zajęła się rozmową i tak mijała im podróż. Dopiero po niemal dwóch godzinach drogi drzwi do ich przedziału otworzyły się, a do środka weszli Vincent i Gregory.

— Cześć wam.

— Cześć.

Odpowiedziała im większość, z zaciekawieniem przyglądając się podejrzanie rozentuzjazmowanym chłopakom. Na wyjaśnienie ich stanu nie musieli jednak długo czekać.

— Organizuję u siebie sylwestra. Starzy gdzieś jadą, więc cała chata nasza. Będziesz większość Slytherinu. Piszecie się?

Propozycja Goyle’a większości przypadła go gustu. Może organizator nie grzeszył rozumem, ale do ogarnięcia dobrej imprezy nie trzeba być geniuszem.

— Jeszcze się pytasz? Jasne, że będziemy.

Odpowiedział w imieniu reszty Zabini, który za nic nie przepuściłby takiej imprezy.

— Czyli po świętach wyślę wam sowy, co i jak.

To powiedziawszy,  Goyle i Crabbe opuścili przedział, gdzie rozpoczęła się żywa dyskusja na temat nadchodzącej imprezy, w której nie uczestniczyły tylko dwie osoby.

— Riddle.

Draco zwrócił się do Hermiony, która zaraz po wyjściu Ślizgonów wróciła do przerwanej lektury. Nie wyglądała na zbytnio zainteresowaną zbliżającą się imprezą. Wiedział, że nie przepada z takowymi, ale liczył, że tym razem da się namówić.

— Tak?

Hermiona dała znać, że słucha, podnosząc wzrok na przyglądającego się jej chłopaka.

— Wybierasz się do Goyle’a?

— Nie.

Nad odpowiedzią nie musiała się zastanawiać. Każda z nielicznych imprez, na jakie do tej pory poszła, kończyła się kompletną klapą. Na dodatek w tym przypadku znalazłaby się na zupełnie obcym terenie. Zero możliwości ucieczki, czy też uwolnienia się od tego całego zgiełku. Nie, to zdecydowanie nie dla niej.

— Czyli nie ma sensu pytać, czy byś ze mną nie poszła?

Widział, jak oczy Hermiony rozszerzają się ze zdziwienia, na co był przygotowany. Od razu pomyślał, aby iść na tego sylwestra z Riddle. Naprawdę liczył, że uda mu się ją przekonać. Przynajmniej mógłby się z nią zobaczyć przed powrotem do szkoły. Dopiero w pociągu zdał sobie sprawę, że niebawem czeka ich dwutygodniowa rozłąka. Niby nic takiego, ale przywykł do widywania jej codziennie, co bardzo mu odpowiadało. Przecież on się bez niej zanudzi. Nie wiadomo kiedy stała się częścią jego życia, bez której już go sobie nie wyobrażał. Nie ważne jako kto, ważne, żeby była.

— Ja… przepraszam, ale to naprawdę nie dla mnie. Tylko byś się ze mną nudził.

Chyba po raz pierwszy tak ciężko było jej odmówić. Część niej naprawdę chciała iść z nim na tę imprezę i normalnie się bawić. Ale była też ta druga, brutalnie uświadamiająca jej, że nie może. Nie jest taka jak oni. W nich nie ma tyle mroku i bólu, z którymi musieliby walczyć.

— Z tobą nie da się nudzić, Riddle, ale rozumiem. Trudno, pójdę sam.  

— Możesz za…

— Nie mogę.

Przerwał jej Draco, wpatrując się w nią tak intensywnym wzrokiem, że zmieszana Hermiona spuściła głowę. Z uśmiechem obserwował, jak zakłada za ucho pasmo włosów i zaczyna nerwowo wkręcać palce. Prawdę powiedziawszy, podobała mu się nawet jako taka zagubiona dziewczynka.

— Chce ktoś coś słodkiego?

Sielankę przerwał nienaturalnie podniesiony głos Tracey, która nie mogła patrzeć na tę dwójkę. Podobnie jak cała reszta słyszała ich rozmowę i coś się w niej zgotowało. Z nią nie chciał pójść na głupi spacer, a za tą przybłędą ugania się, jakby była co najmniej ostatnią dziewczyną na ziemi. Gdzie tu do cholery jest sprawiedliwość?

— Jasne.

Odpowiedział Blaise, szukając w kieszeni pieniędzy. Hermiona i Draco kompletnie zignorowali Tracey, która z reguły niewiele ich obchodziła. W czasie, gdy ta z niewyraźną miną zbierała zamówienia, panna Riddle po chwili zastanowienia zrezygnowała z czytania na rzecz rozmowy z Draconem. Czasu na czytanie jej nie zabraknie, a tego gada zobaczy dopiero za dwa tygodnie. Sama w to nie wierzyła, ale czuła, że będzie jej go brakować, nawet jeśli nie raz doprowadza ją do szału. „Co on ze mną zrobił?”, pomyślała z niedowierzaniem, odpędzając do siebie niedorzeczne myśli. Na uporządkowanie ich przyjdzie czas później. Może to nawet lepiej, że nie będą się widzieć przez jakiś czas. Spojrzy na to wszystko obiektywnie i może w końcu dojdzie do jakiś sensownych wniosków. Malfoy wprowadził do jej życia chaos, który musi ogarnąć i to jak najszybciej.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

— Jesteśmy.

Zakomunikował Zabini, gdy pociąg istotnie zatrzymał się na dworcu Kings Cross. Podróż minęła im zaskakująco szybko, dlatego dopiero teraz zaczęli się powoli zbierać.

— Ruchy, bo nie zamierzam się potem przepychać przez te tłumy.

Ponaglił przyjaciół Draco, gdyż ci strasznie się ociągali. On tak jak Riddle zdążył się już ubrać i ściągnąć dwa kufry, a ci nawet nie pozakładali kurtek.

— Musimy się pospieszyć. Snape mnie zabije, jak się spóźnię.

Hermiona stanęła na placach, przyciszonym głosem przypominając Draconowi, że czas ich nagli. Snape miał ją odstawić do Riddle Manor. Z góry uprzedził, że ma się pospieszyć, aby nie marnować jego cennego czasu, a biorąc pod uwagę fakt, że na peronie zapewne znajdują się tłumy, dotarcie na mugolską część dworca, może okazać się dość kłopotliwe.

— Robi się, Riddle. Z drogi ludzie!

Drugie zdanie wypowiedział nieco głośniej, zaczynając się przepychać w stronę wyjścia. Hermiona bez słowa ruszyła za blondynem, choć tym razem zdając się na niego. Dopiero będąc już na korytarzu, zwróciła się do całej reszty, zdając sobie sprawę, że nie zobaczy ich przez najbliższe dwa tygodnie.

— Wesołych świąt.

— Wzajemnie i mam nadzieję do zobaczenia na sylwestrze.

Odpowiedziała Dafne, uśmiechając się przy tym promiennie do Hermiony. Tak ona, jak i chłopaki liczyli, że Draconowi jednak uda się ją namówić na przybycie do Goyle’a.

— Podobno nam się spieszy.

Przypomniał niecierpliwiący się Draco, ratując tym samym pannę Riddle od odpowiedzi.

— Cześć.

Pożegnała się krótko Hermiona, po czym oboje zniknęli z pola widzenia reszty.

— Przejście.

Malfoy nie siląc się na grzeczności, torował drogę sobie i Hermionie, co w sumie przychodziło mu bez trudu. Jego niemały wzrost i niekoniecznie dobra sława znacznie ułatwiały sprawę. Takim sposobem opuścili pociąg, nim na peronie zapanował ostateczny chaos. Nie przywiązując większej wagi do zgromadzonych rodziców i coraz liczniej napływających uczniów, Ślizgoni ruszyli ku przejściu do mugolskiego świata.

Prawdę powiedziawszy, Hermiona bała się spotkać kogokolwiek z Zakonu. Nie zniosłaby tych pełnych wyrzutu i żalu spojrzeń. Wystarczyło jej to, co czuła mijając na korytarzach byłych przyjaciół. Gdzieś tam pozostała w niej uraza, ale coraz częściej górowało nad nią poczucie straty i potworna bezradność spowodowana brakiem możliwości naprawienia czegokolwiek. Oni niczego nie wiedzieli, bo i skąd. Nawet nie rozważała wyjawienia im prawdy. Niczego by tym nie osiągnęła poza tym, że wzięliby ją za wariatkę. Najlepiej, aby trzymali się od siebie z daleka, nawet jeśli nie każdemu to odpowiadało.

Gdy tylko Ślizgoni dostali się na mugolski dworzec, od razu pośród tłumu dostrzegli ubranego na czarno mężczyznę, którego nie sposób pomylić z kimkolwiek innym.  

— Nie spieszyliście się.

Przywitał ich jak zwykle miło Severus, który rzadko silił się na grzeczności.

— Ciekawe, ile panu zajęłoby przepychanie się przez tę hołotę.

— Maniery, Malfoy.

Zagnił chłopaka Snape w odpowiedzi, na co ten postawił przed nim jakiś koszyk.

— Co to jest?

— Pupilek Riddle.

Snape spojrzał karcąco na Hermionę, doskonale wiedząc, o jakim „pupilku” mówi Draco. Czego się jednak spodziewał. Ta dziewczyna upór ma we krwi. Wystarczy spojrzeć na jej rodziców.

— Podobno się spieszymy.

Hermiona zwinnie zmieniła temat, chcąc odwrócić uwagę od Noctis. Ze Snape’em lepiej nie zadzierać, więc po co niepotrzebnie go prowokować?

— Nie pożegnasz się nawet?

Zapytał Draco, unosząc prowokacyjnie jedną brew, w czasie gdy Severus podniósł wiklinowy kosz, domyślając się, że to jemu przypadnie zaszczyt niesienia go.

— Cześć.

— Słabo.

— Bywa.

Hermiona wzruszyła lekceważąco ramionami i już zamierzała odejść, gdy na ręce, którą trzymała kufer, poczuła delikatny dotyk. Zdezorientowana natychmiast spojrzała na Dracona, który uważnie jej się przyglądał, jakby sprawdzając, czy nie robi czegoś źle, co w sumie nie mijało się z prawdą. Wyglądała, jakby w każdej chwili zamierzała zabrać rękę, lecz nie zrobiła tego, co przyjął z ulgą, nawet jeśli czuł, że jest spięta.

— Na pewno nie dasz się namówić na tego sylwestra?

Postanowił raz jeszcze spróbować ją przekonać. Jeśli ma choć minimalne szanse na powodzenie, to warto zaryzykować.

— Wiesz, że to nie moja bajka.

Hermiona uśmiechnęła się przepraszająco, w końcu zdając sobie sprawę, że jemu naprawdę zależy, żeby przyszła. Tylko pytanie dlaczego? Ile dziewczyn zgodziłoby mu się towarzyszyć bez mrugnięcia okiem, a nawet z pocałowaniem ręki? Czemu więc ona? To zaprzeczało wszelkim jej przekonaniom, ale z drugiej strony, co związane z Malfoyem tego nie robiło?

— Spieszy nam się.

Przypomniał Severus, z rosnącym zdziwieniem obserwujący stojącą przed nim dwójkę. Po głowie krążyło mu tylko jedno pytanie; co się stało z Malfoyem i Riddle? Doszły go słuchy, że zakopali oni topór wojenny, co zresztą było widoczne, ale bez przesady. Malfoy stał i ewidentnie wlepiał w Riddle maślane gały, które mówiły wszystko. Wiele mógł pojąć, ale nie to.

— Już, już. Na razie, mała.

Drugie zdanie Draco skierował do Hermiony, po czym korzystając z okazji, że to spojrzała na Snape, przelotnie cmoknął ją w skroń. Nie zdążyła nawet zareagować. Poczuła tylko mocniejszy uścisk na dłoni, który po chwili zniknął zupełnie, podobnie jak jego właściciel.

— Salazarze wszechmogący…

Tylko na tyle zdobył się Snape po tym, co zobaczył. Czuł kłopoty i to wielkie, a co gorsza w tym przypadku był bezradny.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

— Czemu to tak długo trwa?

Julianne krążyła po salonie, co chwilę nerwowo zerkając w stronę drzwi. Od samego rana nie potrafiła znaleźć sobie miejsca. Dziś wraca ich mała dziewczynka. Czekała na ten moment od chwili, gdy wyjechała, a teraz im bliżej do niego, tym bardziej się denerwowała. 

— Uspokój się.

Tom nie podzielał podekscytowanie żony, choć na swój sposób również cieszył się z powrotu córki. Mając ją na oku, był pewien, że zdoła ją ochronić, nie tak jak szesnaście lata temu.

Julianne już zamierzała powiedzieć mężowi, co myśli o jego braku zainteresowania, gdy nagle w pokoju zmaterializował się jeden z ich skrzatów.

— Panienka wróciła.

Na te słowa pani Riddle czekała od samego rana. Nie oglądając się na Toma,  niemal biegiem ruszyła do holu. Zobaczyła ją od razu. Stała w tym samym miejscu, co w wakacje, choć poza tym zmieniło się wszystko. Niepewną, a wręcz przerażoną dziewczynę zastąpiła uśmiechnięta i szczęśliwa z powrotu do domu.

— Dzień dobry.

Przywitała się Hermiona, widząc zbliżającą się do niej Julianne. Teraz już miała pewność, że strasznie za nią tęskniła. Nie protestowała, nawet gdy kobieta zamknęła ją w matczynym uścisku. To było jej miejsce, tu ktoś ją kochała i zawsze czekał. Podświadomie marzyła o tym od lat. O miłości, którą ktoś obdarzy ją bezinteresownie i trwale.

— Witaj, Hermiono.

W tym momencie do holu wkroczył Tom. Panie odsunęły się od siebie i zwróciły w stronę zbliżającego się mężczyzny.

— Dzień dobry.

Niestety Lord nie zasłużył na tak ciepłe powitanie jak Julianne. Hermiona mogła go tolerować, starać się zrozumieć, ale dystans pozostał. Zbyt wiele ich dzieliło. Mur, który jakimś cudem udało im się zburzyć z Malfoyem, był niczym w porównaniu do tego między nią a Tomem. Nie dało się go ot tak obejść, nie w tak krótkim czasie.

— Nie stójmy tak w holu, kolacja czeka. Severusie, zjesz z nami?

Julianne dopiero teraz dostrzegła stojącego z boku mężczyznę, który nie chciał przeszkadzać w rodzinnym powitaniu.

— Dziękuję, może następnym razem. Ale co mam z tym zrobić?

Mówiąc to, odłożył wiklinowy kosz, o którym Hermiona zupełnie zapomniała.

— Właśnie, przyjechał ze mną ktoś jeszcze. Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko.

Riddle’owie z zainteresowaniem przyglądali się córce, która kucnęła przy tajemniczym koszyku, otwierając go.

— Jesteśmy na miejscu.

Wysyczała Hermiona, czym nieco zdziwiła rodziców. Co prawda wszyscy potomkowie Salazara są wężouści, ale nie podejrzewali, że po rzuconym zaklęciu i ich córka posiada tę umiejętność. Wychodzi na to, że rytuał okazał się nadzwyczaj skuteczny. Na tym jednak nie skończyły się dla nich atrakcje. Największy szok przeżyli, gdy z koszyka wypełzł grubo ponad dwumetrowy wąż.

— Przedstawiam wam Noctis. A to są moi rodzice.

Dokonała prezentacji Hermiona, posługując się oboma językami, aby wszyscy ją zrozumieli. Riddle’om mimo wszystko odjęło mowę. Przez myśl by im nie przeszło, że ich córka wróci w takim towarzystwie.

— Czy ona mieszka z tobą w Hogwarcie?

Zapytała w końcu Julianne, uważnie przyglądając się wężowi. Co prawda do towarzyszki Toma – Nagini, zdążyła już przywyknąć, ale ta niezwykle rzadko pojawiała się w posiadłości. Prawdę powiedziawszy, wolałaby, aby Hermiona sprawiła sobie mnie… nieobliczalnego pupila; kota, szczura, sowę lub innego nieszkodliwego zwierzaka, które miewają dziewczynki w jej wieku. 

— Tak, od września. Jakoś tak samo wyszło.

Hermiona wzruszyła lekceważąco ramionami, a Julianne przeniosła wzrok na Snape’a, oczekując od niego szerszych wyjaśnień.

— Na mnie nie patrz. Mówiłem jej, że ma się tego pozbyć, ale widać jak bardzo okazało się to skuteczne.

— Ja również mówiłam panu, co myślę na ten temat.

— Ona nie jest niebezpieczna?

— Nonsens, Julianne. To piękne stworzenie.

O dziwo głosu nie zabrała Hermiona, a Tom. To chyba jedyna kwestia, w której jego poglądy nie różniły się od tych córki. Węże fascynowały go od zawsze. Możliwość porozumiewania się z nimi, niezwykła natura, absolutnie wszystko.

— Dokładnie.

Chyba po raz pierwszy Hermiona szczerze uśmiechnęła się do Toma, który nie wiedział, jak zareagować. Dopiero teraz dostrzegł zmianę w zachowaniu córki. Przez te kilka miesięcy nabrała swego rodzaju swobody, której brakowało jej w wakacje. Wydawała się taka… pogodna. Była to subtelna zmiana, ale dla tak uważnego obserwatora, jak on dostrzegalna.

— Niech wam będzie. W taki razie chodźmy na kolację.

Julianne odpuściła, zbyt uradowana zgodnością najbliższych, która stanowiła rzadkość. Liczyła, że stanie się ona coraz częstsza, aby dać fundament ich rodzinie, którą musieli stworzyć od podstaw.

— Zaraz do was dołączę.

Oświadczył Tom, na co panie przystały, już po chwili wraz z Noctis znikając w jadalni.

— Jak mniemam, masz jakąś sprawę.

Zaczął Severus, bezbłędnie odgadując intencję Toma.

— Co się stało Hermionie?

— Nie co, tylko kto.

Lord spojrzał na mężczyznę z niezrozumieniem, dlatego ten pospieszył z wyjaśnieniem.

— Twoja córka bardzo dużo czasu spędza z młodym Malfoyem. Właściwie nie widuje się ich osobno. Myślę, że to może mieć z tym jakiś związek.

— Czy ty myślisz, że oni…?

— Nie wydaję mi się, ale nie wykluczałbym tego.

Lord ni jak nie skomentował słów Snape’a, gorączkowo je analizując. Świadomość, że jego szesnastoletnie córka miałabym się z kimś związać, bardzo mu się nie spodobała. Jedno wiedział na pewno, musi się dowiedzieć, co i jak. I chyba nawet wpadł na pomysł, jak tego dokonać, bo jakoś wątpił, aby Hermiona dobrowolnie zaczęła mu się zwierzać, a tu w końcu chodziło o jej dobro. I przy okazji jego wewnętrzny spokój, który i tak pozostawiał wiele do życzenia.

— Dobrze. W takim razie widzimy się na najbliższym zebraniu.

W ramach pożegnania mężczyźni skinęli sobie jedynie głowami, po czym każdy ruszył w swoją stronę.

Witam.

W końcu po nieco dłuższej przerwie przybywam z nowym rozdziałem. Byłby on może nieco wcześniej, ale rozłożyła mnie choroba i sami rozumiecie, że nie bardzo miałam na cokolwiek siłę, co zresztą utrzymuje się do tej pory. Nie mniej jednak mam nadzieję, że rozdział wam się spodoba, bo ja jestem z niego jak najbardziej zadowolona.

Mam dla was jeszcze jedną niekoniecznie dobrą widomość. Wspominałam o tym już kiedyś, a teraz wiem, że nie ma wyboru. Jak zapewne większość wie, w tym roku piszę maturę, do której zostało mi już niewiele czasu. Teraz zaczął się najgorszy czas, obfitujący w naukę, poprawienie ocen i co najważniejszy powtórki. Przez to wszystko nie jestem w stanie poświęcać blogowi wystarczającej ilości czasu. Nie chcę go zawieszać i nie zrobię tego, ale do 15 maja rozdziały będą się pojawiły nie raz na tydzień, a raz na dwa tygodnie. Mam nadzieję, że mnie zrozumiecie. Po maturach wszystko wróci do normy, ale teraz pozostaje mi tylko takie rozwiązanie, jeśli chcę prowadzić nadal bloga, a chyba lepsze to niż zupełne zawieszenie.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Lafann