30. Tajemniczy podarunek

Draco stał na środku swojego pokoju, od dłuższej chwili męcząc się z zawiązaniem muchy. Co go w ogóle podkusiło, żeby zakładać to cholerstwo? Do czarnego garnituru i białej koszuli równie dobrze pasowałby krawat, ale oczywiście on jak zwykle musiał sobie utrudniać życie. Nagle jego zmagania przerwało pukanie do drzwi.

— Proszę.

Drzwi otworzyły się, a do pokoju weszła Narcyza, ubrana w długą granatową suknię. Wysoko upięte włosy oraz bogata kolia czyniły ją jeszcze dostojniejszą niż na co dzień.

— Jesteś gotowy, synu?

— Prawie.

Mówiąc to, Draco odwrócił się w stronę matki, prezentując tym samym niezawiązaną muchę.

— Pokaż to.

Kobieta podeszła do syna i zaczęła wiązać jego muchę.

— Późno wróciłeś.

Zagadnęła nagle, co zbytnio nie zdziwiło Dracona. Zapewne już rozmawiała z ojcem i wiedziała, że powinien wrócić o wiele wcześniej.

— Zostałem w Riddle Manor.

— Doprawdy?

— Owszem, z Hermioną.

Nie widział sensu w okłamywaniu matki. Nie zrobił nic złego, a wręcz rodzice powinni się cieszyć, że zadaje się z córką Voldemorta. Sam nieszczególnie zwracał na to uwagę, ale oni zawsze przywiązywali dużą wagę do pozycji społecznej jego znajomych.

— Uważaj, synu.

Draco spojrzał zdziwiony na Narcyzę, która właśnie uporała się z jego muchą. Wydała mu się dziwnie zatroskana, choć nie widział ku temu żadnych podstaw, szczególnie że w grę wchodziła Riddle.

— O co ci chodzi?

— Nie zapominaj, kim jest jej ojciec. To nie jest jakaś tam zwykła dziewczyna i proszę cię, żebyś o tym pamiętał.

Narcyza po raz ostatni spojrzała na syna, po czym ruszyła w stronę wyjścia. Nie chciała, aby jej jedyne dziecko wpakowało się w kłopoty, których konsekwencje mogły się okazać naprawdę poważne. Martwiła się o niego jak każda matka, nawet jeśli nie zawsze potrafiła to okazać.

— Zejdź na dół za dziesięć minut.

Powiedziała jeszcze tylko, nim zniknęła za drzwiami. Draco za to nadal stał na środku pokoju, starając się przyswoić to, co powiedziała mu matka. O co jej tak właściwie chodziło? Tyle że Riddle nie jest zwykłą dziewczyną, to on sam wiedział. Nie wydawało mu się jednak, aby Narcyzie chodziło właśnie o to. I jeszcze te gadki o jej ojcu. Jakby sam nie zdawał sobie z tego sprawy. Nosiła nazwisko Riddle, ale przecież to nie powód, aby się jej obawiać. Dlaczego miałaby być dla niego zagrożeniem? Sama ta myśl wydawała mu się absurdalna. „Czym ja się w ogóle przejmuję?”, pomyślał w końcu, postanawiając nie zwracać uwagi na paplaninę matki.

Już zamierzał wyjść z pokoju, gdy przypomniało mu się, że zapomniał o najważniejszym.

— Cholera.

Zaczął przeszukiwać kieszenie, w międzyczasie rozglądając się po pokoju. Na szczęście na szafce nocnej dostrzegł kwadratowe pudełeczko z granatowego aksamitu, przewiązane srebrną wstążką. Nie mając zbyt wiele czasu, zgarnął je do wewnętrznej kieszeni marynarki, po czym aby się nie spóźnić, ruszył na dół.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Hermiona stała przed lustrem w garderobie, kończąc upinać swój elegancki, choć nieco nieogarnięty kok, z którego już teraz wymknęło się kilka pasm włosów. Kolacja zbliżała się wielkim krokami. Przygotowania zajęły jej więcej czasu, niż sądziła. Dobrze, że przynajmniej efekt końcowy okazał się zadowalający. Co prawda czuła się nieco dziwnie w takim wydaniu, ale powoli przekonywała się do noszenia czegoś poza rozciągniętymi koszulkami i spodniami. Nie, żeby zamierzała je porzucić, ale na takie okazje jak dziś mogła się poświęcić. Po raz ostatni spojrzała w lustro i była gotowa do wyjścia. W połowie korytarza prowadzącego do jej sypialni spotkała Julianne. Wyglądała olśniewająco, a długi rude włosy spięte w misterny kok na bazie warkocza, tylko dodawały jej uroku.

— Właśnie po ciebie szłam. Pięknie wyglądasz, kochanie.

Powiedziała jak zwykle uśmiechnięta Julianne, gdy tylko znalazła się wystarczająco blisko córki.

— Dziękuję, ty również.

— To u nas rodzinne.

Na te słowa obie kobiety zaśmiały się dźwięcznie. Jak widać, większości przedstawicieli rodziny Riddle’ów poskąpiono skromności.

— Chodźmy na dół. Tom już na nas czeka.

Hermiona przytaknęła matce, po czym obie ruszyły w stronę schodów. Na parterze istotnie czekał na nie Tom w odświętnej, choć nadal czarnej szacie. Gdy tylko usłyszał stukot obcasów, spojrzał na schody, gdzie pojawiły się dwie najważniejsze kobiety w jego życiu. Nie potrafił tego okazać, a już szczególnie Hermionie, ale tak było. Musiał ich za wszelką cenę strzec, bo w końcu tak postępuje się z najcenniejszym skarbem.

— Witajcie.

Przywitał się chłodno Lord, delikatnie pochylając głowę. Obie panie uczyniły to samo, po czym starszej z nich mężczyzna zaproponował ramię. Ta chętnie je przyjęła i takim sposobem w końcu ruszyli do sali balowej.

Na miejscu wystarczyło jedno skinienie Toma, aby drzwi same się przed nimi otworzyły. Gdy tylko państwo Riddle’owie weszli do środka, przeżyli szok, spowodowany wystrojem pomieszczenia.

— Co to jest?

Zapytał po chwili Tom, akcentując każdy wyraz. Co to wszystko tu robiło? Dokładnie przekazał skrzatom, co mają zrobić i z pewnością nie uwzględniało to… tego. Nienawidził tej żałosnej otoczki towarzyszącej świętom. W życiu by się do tego nie przyznał, ale przywoływało to do niego wspomnienia z okresu, gdy przebywał w sierocińcu. Co roku to samo; durni mugole zmuszający go do czynnego uczestnictwa w tym cyrku. To jedna z wielu rzeczy, których nienawidził w tamtym miejscu. Jedyne szczęśliwe wspomnienie z tego okresu to moment, gdy dowiedział się, że będzie uczęszczał do Hogwartu. Z czasem jednak nawet ono straciło na wartości. Wystarczyło, że przypomniał sobie, kto go o tym poinformował, aby cała radość wyparowała.

— Chodzi ci o coś konkretnego?

Zapytała spokojnie Hermiona, postanawiając grać na zwłokę. Czuła, że z Tomem będzie problem. Nie wyglądał na zwolennika świąt, co nie oznaczało, że zamierzała odpuścić. Dla niej to wiele znaczyło, szczególnie że tak ważny dzień będzie dzielić z ludźmi, których w większości nienawidzi.

— To ma stąd zniknąć, natychmiast.

Tom już sięgał po różdżkę, gdy nagle poczuł na swojej ręce delikatny, choć stanowczy dotyk Julianny.

— Tom, proszę cię.

Mężczyzna spojrzał na żonę, dostrzegając w jej oczach niemą prośbę. Tak bardzo nie chciała dopuścić do kolejnej awantury. Przez ostatnie dni udało im się uniknąć tego typu sytuacji. Julianne zauważyła, że fascynacja wężami nie tyle zbliżyła do siebie jej najbliższych, ile umożliwiła im spokojną wymianę zdań. Może były to sporadyczne momenty, ale zawsze to jakiś początek. Czuła jednak, że jeśli Tom tym razem nie opuści cienka nić porozumienie między nim, a Hermioną pęknie, a dzielący ich mur, zamiast słabnąć, się umocni.

— To dla mnie ważne.

Odezwała się niespodziewanie Hermiona, tym samym skupiając na sobie uwagę rodziców. Postanowiła choć raz wypróbować inną taktykę, niż wykłócanie się. Być może i po dobroci uda jej się osiągać swój cel. Oczywiście, o ile Tom ją do tego zmusi, nie zawaha się przed zastosowaniem bardziej drastycznych środków. Tym razem nie odpuści.

Panna Riddle starając się zachować spokój, patrzyła w szkarłatne oczy Toma, w których nie mogła dojrzeć walki, jaką toczył sam ze sobą. Najchętniej jednym machnięciem różdżki usunąłby ten cały badziew. Nie przywykł do robienia czegoś wbrew sobie. Wszystko musiało być po jego myśli, choć przy Hermionie stało się to o wiele trudniejsze. Ta dziewczyna na każdym kroku chciała stawiać na swoim, za nic mając jego polecenia, a nawet rozkazy. Momentami odnosił wrażenie, że nie liczy się kompletnie z niczym, zupełnie tak jak… „Właśnie!”, wykrzyknęła jego podświadomość, dosadnie uświadamiając, że Hermiona zachowuje się zupełnie jak on; ten sam upór, stanowczość, determinacja, wytrwałość w dążeniu do celu. Julianne powtarzając ciągle, jak wiele ich łączy, wcale tak bardzo się nie myliła. Różnili się pod wieloma względami, ale łączyły ich fundamentalne cechy, co sprzyjało tak wielu w większość niepotrzebnym awanturom.

— Zaraz zjawią się goście.

Powiedział w końcu Tom, nie wierząc, że się na to godzi. Wynagrodził mu to jednak szczery uśmiech, który pojawił się na twarzy Hermiony. Patrzyła w jego stronę, więc wszystko wskazywało, że jest on skierowany do niego. Poczuł się jakoś dziwnie, dlatego odwrócił wzrok, odruchowo się prostując. Nie zamierzając dalej roztrząsać tej sprawy w obawie, że zmieni zdanie, ruszył w stronę stołu, nieświadomy, iż za jego plecami panie wymieniają porozumiewawcze spojrzenia.

— Pięknie to wygląda.

Odezwała się pani Riddle, gdy chwilę później również one z córką ruszyły do stołu.

— Skrzaty znalazły te ozdobny i pomogły mi je rozwiesić razem z Ma…

Zaczęła tłumaczyć Hermiona, niż zdążyła ugryźć się w język. Teraz naprawdę się wkopała. Julianne już i tak wystarczająco często pytała o Malfoya, a co do tego, że domyśli się, o kogo jej chodziło, nie miała najmniejszych wątpliwości.

— Miło z jego strony.

To wszystko, co powiedziała Julianne. Nie zamierzała wypytywać córki o szczegóły. Najważniejsze, że miała przy sobie kogoś, na kogo mogła liczyć. Uważała ją za rozsądną dziewczynkę, która nie zadawałaby się z byle kim. Draco również zrobił na niej dobre wrażenie. Wydawał się odpowiedzialny i rozsądny, dlatego liczyła, że dobrze zaopiekuje się jej skarbem.

Dołączywszy do siedzącego już przy stole Toma, panie zajęły okazałe trony po obu jego stronach; Julianne prawej, Hermiona lewej. Ta co prawda wolałby nie rzucać się aż tak w oczy, ale i tak dużo dziś osiągnęła i wątpiła, aby Tom poszedł na kolejne ustępstwa. Zastanawiała się jednak z kim, będzie zmuszona użerać się na miejscu po prawej. Nie wytrzyma, jeśli usiądzie tu jakiś wazeliniarz, usiłujący jej się za wszelką cenę przypodobać. Wystarczy, że na balu dostawała z tego powodu szału, wigilii nie zamierzała dać sobie zepsuć. Już ona się postara, aby nikt nie pokrzyżował jej planów.

Do rozpoczęcia kolacji zostało już tylko kilka minut. Hermiona siedziała, stukając czarnymi paznokciami w oparcie tronu. Co chwilę zerkała w stronę drzwi, które za minutę osiemnasta nareszcie się otworzyły. Nie ujrzała tam jednak tego, kogo oczekiwała. Do sali wszedł za to, jak zwykle ubrany na czarno Snape. W pierwszej chwili, gdy zobaczył jej wystrój, aż go cofnęło. Czegoś takiego za nic by się nie spodziewał i prawdę powiedziawszy, czuł się dość nieswojo. Szybko jednak odzyskała rezon.

— Dobry wieczór.

Przywitał się krótko, ruszając ku wolnemu miejscu obok Julianne. Jako najwyższy rangą śmierciożerca i po części przyjaciel rodziny siedział najbliżej nich, co śmiało można uznać za ogromny zaszczyt.

— Witaj, Severusie. Co z resztą?

— Są już wszyscy, skrzaty zaraz ich wprowadzą.

I tak też się stało. Punkt osiemnasta skrzaty otworzyły wrota rezydencji. Kolejne arystokratyczne rodziny przekraczały jej próg, powierzając skrzatom swoje okrycia. Nie dało się nie zauważyć szoku wypisanego na ich twarzach, gdy wchodzili do sali balowej. Nie tego spodziewali się po Wigilii u wielkiego Lorda. Nikt jednak tego nie skomentował, a tym bardziej o nic nie pytał. W końcu żadne z nich nie śmiałoby podważać słuszności poczynań Lorda Voldemorta.

Każda nowoprzybyła rodzina podchodziła do gospodarzy, w celu powitania się z nimi. Hermiona jednak nie wydawała się tym szczególnie zainteresowana. Czekała na jedną rodzinę, a raczej najmłodszego jej członka. I w końcu się stało. Przed obliczem Riddle’ów stanęli Malfoyowie, kłaniając się z szacunkiem.

— Witajcie panie, pani, panienko.

Powitał wszystkich po kolei w imieniu swojej rodziny Lucjusz. W każdym jego geście dało się wyczuć przesadną wręcz powagę, podobnie jak u całej reszty.

Wyjątek stanowili młodzi. Ich nieszczególnie kręciły tego typu szopki oraz wymuszone uprzejmości. Poza tym Draco był zbyt pochłonięty przyglądaniem się Riddle, która bez wątpienia wyglądała zjawiskowo. Niby niewyróżniająca się niczym poza kolorem sukienka, ale nie na niej. Jak wiadomo,  wszystko zależy od osoby. Davis nawet w najbardziej wyszukanej kreacji, nie podobałaby mu się nawet w połowie tak, jak Riddle w zwykłym swetrze.

— Malfoy.

Powiedziała półgłosem Hermiona tak, aby usłyszał ją tylko Draco. Ten spojrzał na nią pytająco, a wtedy panna Riddle wskazała na miejsce obok siebie, wyraźnie dając mu do zrozumienia, że ma je zająć. Prawdę powiedziawszy, zakładał, że z rodziną usiądą nieco dalej od gospodarzy, co właściwie średnio mu odpowiadało. Nawet w tak błahej kwestii, jak miejsca przy stole trzymano się określonej hierarchii. Zajmowano je zgodnie z tym, jaką funkcję w szeregach Lorda pełniła głowa rodziny. Podejrzewał jednak, że o ile Riddle w ogóle o tym wiedziała, niewiele ją to obchodziło. W sumie i on nie powinien się tym przejmować, bo przecież nie wypadało odmówić córce samego Voldemorta. Dlatego też, gdy Malfoyowie odeszli od gospodarzy, Draco ruszył przodem. Nie informując rodziców o swoich planach, podszedł do Hermiony, udając, że nie widzi ich pytających spojrzeń.

— Cześć, mała, ładnie wyglądasz.

Przywitał się z rozbrajającym uśmiechem Draco, zajmując swoje miejsce. Nie omieszkał również otaksować wzrokiem całej sylwetki dziewczyny, aby wywołać u niej jeszcze większe zakłopotanie.

„Nie rumień się, nie rumień się…”, powtarzała w myślach Hermiona, nie chcąc, aby jej twarz upodobniła się do sukienki, co niestety nie do końca jej wyszło.

— Widzę, że bordo jak zwykle w modzie.

— Jeśli się zaraz nie zamkniesz, zacznę się poważnie zastanawiać, czy cię nie usmażyć.

Ostrzegła Hermiona, posyłając Draconowi mordercze spojrzenie, co dla niego jak zwykle wyglądało komicznie. Wolał to jednak zachować dla siebie. Znając Riddle, jeszcze gotowa spełnić swoje groźby, a nieszczególnie widziało mu się zakończyć żywot jako pieczeń. Takim sposobem zaczęli rozmawiać, nie przejmując się podchodzącymi do Riddle’ów gośćmi. Zwrócili uwagę jedynie na Blaise’a oraz Teodora z rodzinami.

Powitanie gospodarzy zajęło blisko pół godziny. Gdy w końcu wszyscy zasiedli przy stołach, ze swojego miejsca podniosła się pani Riddle. Za żadne skarby nie pozwoliłaby teraz przemawiać mężowi. Zazwyczaj wszelkie sprawy grzecznościowe brała na siebie.

— Moi drodzy, witam was w tym wyjątkowym dniu. Dziękuję za tak liczne przybycie. Korzystając z okazji, pragnę w imieniu całej mojej rodziny życzyć wam wesołych świąt oraz udanej zabawy podczas dzisiejszego wieczoru.

Słowa Julianny zostały nagrodzone krótkimi oklaskami. W momencie gdy ponownie zajęła ona swoje miejsce, na stołach pojawiły się przygotowane na dzisiaj potrawy. Również dobór menu nieco zdziwił gości. Podane dania odbiegały od arystokratycznych standardów. Nie były wystarczająco… wyszukane. W tym świecie ceniono przede wszystkim przepych i wyjątkowość. Przy zachowaniu umiaru nie stanowiły one problemu, jednak arystokracja nie uznawała czegoś takiego jak umiar. Ale jak wiadomo, panna Riddle na wszystko potrafiła znaleźć sposób. Na pewno nie da się stłamsić przez to zepsute społeczeństwo. Każdy posiada jakieś priorytety, a ona nie zamierzała porzucić swoich, tylko ze względu na otaczających ją ludzi. Może to i głupie mówić o tak wzniosłych rzeczach w odniesieniu do jedzenia, czy też dekoracji, ale właśnie takie detale czyniły Hermionę wyjątkową.

— Powiem ci, Riddle, że to czysta przyjemność patrzeć na ich wykrzywione ze zdziwienia gęby.

Stwierdził półgłosem Draco, zabierając się za stojącą przed nim zupę. Ta wigilia zapowiadała się całkiem nieźle, a przecież wieczór dopiero się zaczął.

Hermiona musiała przyznać mu rację. Dla czegoś takiego warto było spędzić pół dnia w kuchni. Może to nadal nie święta, o których marzyła, ale zawsze to jakiś krok ku lepszemu.

— Poczekaj, aż podadzą te twoje koślawe pierniki.

— Nie kpij, kobieto, bo nie masz pojęcia o sztuce.

— A ty o gotowaniu.

Draco zrobił nadąsaną minę, przez co Hermiona musiała udać, że kaszle, aby nie roześmiać się na głos, co byłoby o tyle niestosowne, że przy stole panowała absolutna cisza. Nie każdy przejawiał takie chęci do rozmowy jak dwójka Ślizgonów. Między innymi to skupiało na nich uwagę niemal wszystkich. Ciągłe szepty, mimo iż ledwie dosłyszalne, niezwykle intrygowały zgromadzonych. Od kiedy ta dwójka w ogóle nauczyła się ze sobą rozmawiać? Niewielu znało ich aktualne relacje, z czego wynikały liczne pytania oraz domysły. Młodzi nie czuli potrzeby ogłaszania całemu światy, co ich łączy, bo i z jakiej racji. Większość zgromadzonych tu ludzi posiadała swoje nudne i poukładane życie, więc jego powinni się trzymać.

Po drugim daniu nadszedł czas na podanie deserów. Sprawdziły się przypuszczenia Hermiony. Goście niemal ze zgrozą łypali na koślawe pierniki, oblane jakąś żółtą mazią, zastanawiając się, co to w ogóle jest i, czy aby na pewno służy do jedzenia. Draco czuł się co najmniej niedoceniony. To on się tu stara, żyły sobie wypruwa, a ta hołota nie raczy nawet spróbować? Skandal. W końcu jednak ktoś odważył się skosztować jego specjału. Hermiona kątem oka widząc naburmuszoną minę chłopaka, sięgnęła po jedno ciastko. W sumie poza kształtem wszystko było z nim jak najbardziej w porządku. W końcu jakby nie patrzeć to ona zrobiła na nie ciasto.

— Może jeszcze coś z ciebie będzie, Malfoy.

Draco spojrzał spod byka na dziewczynę, która właśni włożyła do ust ostatni kawałek piernika.

— Jeśli starasz się być miła, to ci nie wychodzi.

— Wiem, bo się nie staram.

Uroczy uśmiech zupełnie przeczył słowom Hermiony. I jak on jej niby miał teraz odpyskować? „Miękniesz stary i to jak jasna cholera”.

Goście spędzili przy deserach jeszcze jakieś dwadzieścia minut, nim zaczęli wstawać ze swoich miejsc, aby dopiero teraz móc porozmawiać. Głównie kierowali się do stołów po lewej, gdzie znajdowały się rozmaite alkohole w samo napełniających się naczyniach. W końcu sala wypełniła się rozmowami, a nie wyłącznie melodią graną przez zaczarowane instrumenty. Atmosfera stała się nieco lżejsza niż przy posiłku, co wcale nie czyniło jej miłą. Sztywne rozmowy, wymuszone uprzejmości – witamy w świecie arystokracji.

— Ci ludzie są nie do wytrzymania.

Oznajmiła Hermiona, rozglądając się po sali. Nie potrafiła się pogodzić z takim stanem rzeczy. Pod tym względem tęskniła za wizytami w Norze. Wesleyowi, mimo iż biedni posiadali więcej niż niejeden z tych nadętych arystokratów.

— Kwestia przyzwyczajenia.

— Nie wydaje mi się.

— Hermiono.

Draco nie zdążył odpowiedzieć, gdyż przerwał mu ktoś zwracający się do Riddle. Oboje odwrócili się ku niemu i ujrzeli stojących za nimi Toma wraz z żoną.

— Tak?

— Chodź, proszę z nami do gości.

Odpowiedziała zamiast męża Julianne, wiedząc, że ten nie zachowałby się równie taktownie i delikatni.

— Muszę?

Zapytała niemal z rozpaczą Hermiona, zastanawiając się, co ona komu zrobiła, że Merlin tak ją karze. Jakby naprawdę nie wystarczyło, że przebywa z tymi ludźmi w jednym pomieszczeniu.

— Owszem i to nie podlega dyskusji.

Tom spojrzał na córkę surowym wzrokiem, jasno dając jej do zrozumienia, że wszelkie próby wymigania się, są bezcelowe, a wręcz niewskazane.

— Już idę. Przepraszam na chwilę.

Drugie zdanie panna Riddle skierowała do Dracona, który pokiwał ze zrozumieniem głową. Hermiona podniosła się ze swojego miejsca i poprawiwszy sukienkę, wraz z rodzicami ruszyli w stronę gości.

Draco nie potrafił się powstrzymać przed nieustannym wodzeniem za nią wzrokiem. I nie wynikało to wyłącznie z jej krwistoczerwonej kreacji, wyróżniającej się spośród tych wszystkich ciemnych szat. Przyciągała go niczym magnes i to z dnia na dzień coraz bardziej.

— Może ci serwetkę podać, bo jak tak dalej pójdzie, zaraz obślinisz sobie koszulę.

Nie wiadomo kiedy, obok zamyślonego Dracona pojawili się jego przyjaciele. Obaj byli ubrani niemal identycznie jak blondyn, z tą różnicą, że muchę zamienili na czarne krawaty.

— Pilnuj swojego nosa, Zabini, chyba że chcesz oberwać.

Powiedział spokojnie Draco, niechętnie przenosząc wzrok z Hermiony na kolegów. Z wiadomych przyczyn patrzenie na nich wydawało mu się o wiele mniej przyjemne.

— Strasznie drażliwy się zrobiłeś, blondasku.

Zaśmiał się Teodor, siadając na krześle, które do niedawna zajmowała Hermiona, gdyż na tym po lewej zdążył już usiąść Blaise.

— Nawet nie wiecie, jak cudownie było nie oglądać waszych gęb przez te kilka dni.

— I tak wiemy, że tęskniłeś, eleganciku.

Mówiąc to, Blaise chwycił za brzeg muchy Dracona, za co oberwał od niego po łapach.

— Nie tykaj, pajacu. Nawet nie wiesz, jak to cholerstwo ciężko się wiąże.

— Jak się chciałeś odstawić dla Hermiony, to tak bywa.

Teodor wyszczerzył się do Malfoya, ignorując fakt, że ten sztyletuje go wzrokiem. Kiedy Draco już zamierzał „odpowiednio” mu odpowiedzieć, coś zupełnie innego przykuło jego uwagę.

— Co ta łajza tu robi?

Obaj Ślizgoni spojrzeli w tę samą stronę, co ich kolega i od razu zrozumieli, o co ten pyta. Mniej więcej w połowie sali wraz ze swym ojcem stał Adrian Pucey. Było to o tyle dziwne, że żaden z nich nie został zaproszony na bal w sierpniu. Wynikało to z tego, iż stary Pucey w szeregach śmierciożerców nie należał do elity, podobnie jak ojcowie Dafne, Pansy, czy Tracey. Co więc robił tu teraz?

— Jego stary ostatnio się wykazał. Nie wiem, o co dokładnie chodziło. Słyszałem tylko, jak starsi mówili, że ta hiena zrobi wszystko, żeby być blisko Voldemorta.

Wyjaśniła Teodor, który podobnie jak kolega niekoniecznie cieszył się na widok Puceyów.

— Jeszcze tych patałachów tu brakowało.

— Już współczuję Hermionie.

Stwierdził znienacka Blaise, lecz nim jego przyjaciele zdążyli zapytać, o co chodzi, przekonali się na własne oczy. Hermiona wraz z rodzicami właśnie zmierzali w kierunku Puceyów, najwidoczniej zamierzając do nich podejść.

„Żeby tylko nie zjarała ich żywcem”, pomyślał Draco, zdając sobie sprawę ze skłonności Riddle do wybuchów – dosłownie. Każdy o nazwisku Pucey nawet stoika doprowadziłby do szału, a jak wiadomo, Hermiona w żadnym wypadku nie należała do osób spokojnych.

— Witam, mój panie.

Powiedział Mark Pucey, kłaniając się Lordowi tak nisko, jak tylko potrafił. Nie należał on do najszczuplejszych mężczyzn, a wręcz zaliczał się do tych dość puszystych. Prawdę powiedziawszy, pod żadnym względem nie przypominał on przeciętnego przedstawiciela arystokracji; mało atrakcyjny wąs, pogłębiająca się łysina i nieco świński wyraz twarzy.

— Witaj, Mark. Nie miałeś chyba jeszcze okazji osobiście poznać mej żony Julianny i córki Hermiony.

— To dla mnie zaszczyt.

Mężczyzna ujął wyciągniętą dłoń pani Riddle, składając na niej – w jego mniemaniu – elegancki pocałunek.  Julianne w odpowiedzi zdobyła się jedynie na wymuszony uśmiech. Już na zebraniu ten człowiek nie przypadł jej do gustu i nic nie zwiastowało, aby miło ulec to zmianie.  

— Witam, panienko.

Tym razem Mark zwrócił się do Hermiony, zamierzając uczynić ten sam gest, co w przypadku jej matki. Zdążył jednak tylko wciągnąć dłoń, gdy Hermiona splotła swoje za plecami. Może i było to niegrzeczne, lecz na samą myśl, że ten człowiek miałby jej dotknąć, czuła dreszcze.

— Dobry wieczór.

Odpowiedziała jedynie dość chłodno, nawet się przy tym nie uśmiechając, co sprawiło, że arystokrata natychmiast cofnął rękę, odruchowo się prostując.

— Mój syn się nie mylił, panienka równie piękna, co wyniosła. Młody Malfoy to szczęściarz.

W pierwszej chwili Hermiona zamierzała rzucić jakąś kąśliwą uwagę odnośnie do tego, że Adrian w ogóle śmiał cokolwiek o niej mówić. Jednak po usłyszeniu ostatniego zdania, słowa uwięzły jej w gardle, a oczy niemal wyszły z orbit.

— Słucham?

— Cóż, to bez wątpienia równie urodziwy młodzieniec, ale ja bym radził panience uważać. Nie, żebym interesował się tego typu plotkami, ale chodzą słuchy, że młody Malfoy bardzo lubi różnorodne damskie towarzystwo, jeśli panienka wie, co mam na myśli.

Mark uśmiechnął się jakby łobuzersko, co wyglądało raczej jak grymas. W Hermionie za to aż się zagotowało. Co ten staruch sobie wyobrażał? Jakim prawem wyjeżdżał z czymś takim i to jeszcze przy jej rodzicach? Sama nie wiedziała, co bardziej ją zirytowało; zarzucenie jej naiwności, czy Malfoyowi, lekkich obyczajów, że już nie wspomni o ich domniemanym związku. Nie twierdziła, że jest święty, ale jakim prawem osądzał go ten ciekawski gbur? Podświadomie wiedziała, skąd Mark czerpał te jakże wiarygodne informacje. Poza tym półuśmiech stojącego naprzeciwko niej Adriana mówił sam za siebie. Nie zamierzała puścić im tego płazem. Ignorując przechodzące po jej ciele prądy, zwróciła się do Puceya Seniora.

— Absolutnie nie jest pańską sprawą, co i z kim robię, już nie mówiąc o tym, że jest pan w błędzie. Nie życzę sobie obmawiania moich znajomych, tym bardziej że nie ma pan ku temu żadnych podstaw. Paplanin pańskiego syna ma tyle z prawdy, co gnom z elfa. Poza tym to właśnie Adriana radziłabym lepiej pilnować. Pana syn ma bardzo chętne ręce, co jak widać z wrodzonym prostactwem, stanowi kiepskie połączenie. Dlatego też nie zamierzam marnować w towarzystwie panów ani sekundy dłużej. Żegnam.

Z każdym kolejnym słowem Hermiony twarze obu panów robiły się coraz bardziej czerwone. Osiągnęły apogeum, gdy ta odwróciła się i z dumnie uniesioną głową ruszyła w tylko sobie znanym kierunku. Czegoś takiego żaden z nich się nie spodziewał, a szczególnie Mark. Słyszał pogłoski o trudnym charakterze panny Riddle i jej specyficznym stylu bycia, ale nie sądził, że przejawia się to w taki sposób. Co gorsza, swoim zachowaniem mógł sobie narobić poważnych problemów. Złowrogi wyraz twarzy Lorda oraz jawna dezaprobata jego żony nie wróżyły niczego dobrego.

— Wybacz mi mój nietakt, panie. To, co powiedziałem, było wysoce niestosowne.

Zaczął się nerwowo tłumaczyć Mark, chcąc spróbować uratować sytuację. Nic jednak nie wskazywało, aby jego słowa przyniosły jakikolwiek efekt.

— Radziłby ci się zastanowić, Pucey, co i przede wszystkim do kogo mówisz.

Głos Toma stał się ostrzejszy niż zwykle, przez co Mark jeszcze bardziej skulił się w sobie. Lord nie zwykł ignorować tego typu sytuacji. Temu prostakowi brakowało jednej rzeczy, którą powinien posiadać każdy śmierciożerca – szacunku. To on umożliwiał trzymanie wszystkich w ryzach, nawet jeśli wiązało się to ze stosowaniem radykalnych środków w przypadku niesubordynacji. Pucey z pewnością je pozna. Nie dziś, ale wkrótce zrozumie, dlaczego jemu i jego rodzinie należy okazywać bezwzględny szacunek. Co prawda Hermiona dość dobitnie przekazała mu, że w pewne sprawy nie powinien wtykać nosa, ale i tak musiał się tym zająć osobiście.

— Lepiej dla ciebie, żeby takie sytuacje nie miały więcej miejsca. Wyższa ranga nie czyni cię nietykalnym.

— Wybacz, panie.

Powiedział jeszcze podłamany Mark, lecz Tom już go nie słuchał. Wraz z Julianne ruszyli na drugi koniec sali, byleby nie przebywać dłużej w towarzystwie arystokraty.

— Co za niewychowany prostak.

Stwierdziła wysoce oburzona zaistniałą sytuacją pani Riddle. Na wiele rzeczy potrafiła przymknąć oko, ale nie, gdy w grę wchodziło jej dziecko.

— Tyrada naszej córki powinna mu to uświadomić, choć wątpię, żeby do tak ograniczonego człowieka cokolwiek dotarło. Co mnie podkusiło, żeby go awansować?

— Od tego czasu zaczął się jeszcze bardziej panoszyć. Mówiłam ci, że zasługi to nie wszystko.

— Sprawdźmy lepiej, gdzie jest nasza córka.

Powiedział Tom, chcąc odwrócić uwagę żony od tematu Puceya. Nienawidził, gdy ktoś go pouczał, a tym bardziej wytykał błędy, nawet jeśli robiła to Julianne.

— Poradzi sobie, a my chodźmy się czegoś napić.

Pani Riddle poprowadziła męża w stronę stołów z alkoholami, ponieważ widziała, że ktoś już zajął się ich córką, o czym Tom niekoniecznie powinien wiedzieć. Chwilę temu zauważyła, jak pewien blondyn zmierza w stronę wyjścia na taras, gdzie dziwnym trafem niedawno zniknęła Hermiona.

Julianne się nie myliła. Draco przez całą rozmowę Riddle’ów z Puceyami obserwował Hermionę. Gdy tylko zobaczył, że zaczyna coś mówić, już wiedział, że jest wkurzona, mimo iż nie słyszał jej wypowiedzi. Poznał ją na tyle, aby nawet po postawie rozpoznać, w jakim jest humorze. Co do jednego był przekonany, wkurzyła się i to nie na żarty. Nie, żeby go to dziwiło w momencie, gdy została zmuszona do obcowania z kimkolwiek o nazwisku Pucey. Adrian z dnia na dzień drażnił go coraz bardziej, a wiedział, że i Riddle go nie znosi. Właściwie zastanawiał się, czemu jeszcze nie dał mu w mordę. Tym jednak postanowił zająć się później. Gdy tylko zobaczył, że Riddle chce się ulotnić, od razu wstał ze swojego miejsca i ignorując zdziwione spojrzenia kumpli, ruszył za nią. Domyślał się, gdzie zamierza pójść i się nie pomylił. Będąc w połowie Sali, dostrzegł, jak Hermiona znika za drzwiami prowadzącymi na taras. „I ona jest niby taka mądra i rozsądna…”, pomyślał Draco, nie uważając, aby eskapady na zewnątrz w samej sukience przy temperaturze poniżej minus pięciu stopni stanowiły przejaw rozsądku. „Co ja z nią mam?”. Dotarłszy do wyjścia, zatrzymał się przy nim na chwilę, aby ściągnąć marynarkę. Wyciągnął z niej tylko granatowe pudełeczko i umieściwszy je w kieszeni spodni, wyszedł na zewnątrz. Od razu uderzyła w niego fala zimna, wywołując silny dreszcz. Starając się jednak nie myśleć o chłodzie, ruszył ku stojącej przy murku Hermionie. Była do tego stopnia zapatrzona w horyzont, że nawet nie zauważyła jego przybycia, co u niej stanowiło rzadkość. Draco zamierzał to wykorzystać. Podszedł do niej najciszej, jak potrafił, a będąc wystarczająco blisko, zarzucił jej na ramiona swoją marynarkę. Przestraszona Hermiona nie do końca wiedząc, co się dzieje, błyskawicznie odwróciła się w stronę uśmiechniętego chłopaka.

— Przestraszyłeś mnie.

Powiedziała pełnym wyrzutu głosem panna Riddle, choć już nieco rozluźniona. Nie zdawała sobie sprawy, że odpłynęła do tego stopnia, aby stracić kontakt z rzeczywistością.

— Nie marudź, tylko zakładaj marynarkę.

— Dzięki.

Tym razem postanowiła się nie sprzeczać. Wsunęła ręce w rękawy ciepłej marynarki, która oczywiście była na nią o wiele za duża. Lepsze jednak to niż nic. Stała tu zaledwie chwilę, a mróz i tak dał jej już się we znaki. Właściwie zamierzała zaraz wracać, ale Malfoy jak zwykle okazał się niezawodny.

— Co ty tu w sumie robisz?

Zapytał w końcu Draco, na co Hermiona westchnęła ciężko. Ponownie zwróciła się w stronę murku, pochylając się nad nim, aby móc oprzeć o niego łokcie.

— Musiałam ochłonąć po starciu z duetem Pucey Senior i Junior. Jeśli zastanawiasz się, czemu Adrian to taki prostak, to wiedz, że to dziedziczne.

— Bywali u mnie obaj, więc wiem, o czym mówisz.

Draco podszedł bliżej dziewczyny, obserwując, jak ta odpala na wskazującym palcu mały płomyk, po czym roztapia nim znajdujący się na murku śnieg. Patrzył na to niczym urzeczony. Widywał już, jak używa swoich mocy, lecz za każdym razem fascynowało go to tak samo. Dar, jaki posiadała Riddle to naprawdę niezwykła rzecz. Poczucie władzy nad tak potężnym żywiołem musi być czymś niesamowitym.  

— Znowu się zawieszasz.

Powiedziała nagle Hermiona, widząc, że Draco przygląda się jej nieobecnym wzrokiem. Za każdym razem, gdy tak robił, zastanawiała się, o czym w danej chwili myśli. Wątpiła jednak, aby chciał się z nią tym podzielić, nawet gdyby zapytała.

— Myślenie, Riddle, mówi ci to coś?

— Na pewno więcej niż tobie.

— Widzę, że nawet w święta nie robisz się milutka.

Hermiona zwróciła się w stronę chłopaka, patrząc na niego z jawnym politowaniem.

— Wasze święta to jakaś patologia. Większość przyszła tu tylko w interesach i żeby się pokazać. Gdyby nie dekoracje można by to uznać za kolejny cholerny bankiet wyższych sfer!

Nawet nie zauważyła, kiedy podniosła głos, wyrzucając z siebie to, co gryzło ją od początku tego wieczoru. Mogli sobie ubierać choinkę, dekorować salę i robić mnóstwo innych rzeczy, lecz prawda jest taka, że wszystko sprowadza się do ludzi. To oni zatruli ten dzień swoją pychą, wyniosłością i dwulicowością. Wystarczyło jej uczestnictwo w kilku dyskusjach, aby zrozumieć, po co większość tu przyszła. Ciągłe podlizywanie się Tomowi, chwalenie wyglądu jej i Julianny, a nawet przedstawianie koncepcji dotyczących działań śmierciożerców. Czy to naprawdę musiało tak wyglądać? Marzyła o prawdziwych świętach, a tu nawet nikt poza Julianne nie złożył sobie życzeń.

Draco przyglądał się bacznie Hermionie, która ponownie stanęła do niego bokiem, patrząc na pogrążony w mroku ogród. Widział, jak bardzo frustrujące jest dla niej to, co dzieje się w środku. Na nim nie robiło to najmniejszego wrażenia. W takim świecie się wychował. Riddle nie pozostawało nic innego, jak przywyknąć do takiego stanu rzeczy. Nie mniej jednak liczył, że uda mu się choć trochę umilić jej ten dzień.

— Może jednak nie do końca.

— Malfoy, błagam cię. Czy ty nie…

Hermiona zaczęła mówić, odwracając się w stronę Dracona, lecz gdy tylko go ujrzała, umilkła. Wyglądał zupełnie jak wcześniej, tyle że w wyciągniętej dłoni trzymał granatowe pudełko, obwiązane srebrną wstążką.

— Czy to…?

— Owszem, wesołych świąt, mała.

Powiedział w końcu Draco, z rosnącym zadowoleniem przyglądając się zdziwionej, ale i nieco podekscytowanej Hermionie. Dzięki Salazarowi, że jednak zdecydował się na kupno tego drobiazgu. Początkowo zamierzał wysłać go sową, później wręczyć podczas niespodziewanej wizyty w Riddle Manor. Gdy dowiedział się jednak, że właśnie tu spędzi wigilijny wieczór, postanowił się wstrzymać. Zdecydowanie postąpił słusznie. Na taką reakcję Riddle warto było poczekać.

— Otwórz.

Ponaglił dziewczynę, gdy ta tylko wpatrywała się w trzymane przez niego pudełko. Hermiona w końcu odebrała podarunek, uprzednio podciągając rękaw, aby odsłonić dłoń. Nie spodziewała się, że Malfoy pomyśli o prezencie dla niej. „Jasne i dlatego też mu go kupiłaś?”, zadrwiła jej podświadomość, po której stronie niestety znajdowała się racja. Wolała się zabezpieczyć, niż potem kombinować w takiej sytuacji jak teraz.

— Poczekaj chwilę. Błyskotko!

Zawołała Hermiona, wstrzymując się z odpakowaniem prezentu. Skrzatka pojawiła się na tarasie niemal natychmiast.

— Tak, panienko?

— Przynieś, proszę z mojego pokoju takie czarne pudełeczko. Powinno leżeć na stoliku.

— Już się robi, panienko.

Skrzatka natychmiast deportowała się do pokoju swojej pani. Tak jak ta mówiła, pudełeczko znajdowało się na stoliku przy kominku. Zabrawszy je, Błyskotka bezzwłocznie wróciła na taras.

— Proszę, panienko.

— Dziękuję.

Powiedziała Hermiona, odbierając pudełeczko od skrzatki. Gdy tylko ta zniknęła, wręczyła podarunek Draconowi, uśmiechając się przy tym nieśmiało.

— Wesołych świąt.

— Widzę, że jak zwykle przygotowana.

Stwierdził nieco złośliwie Draco, choć w istocie zrobiło mu się bardzo miło. Wychodzi na to, że nie tylko on o niej myśli, a to utwierdzało go w przekonaniu, że może mieć nadzieję na więcej.

— Nie chrzań, tylko otwieraj.

Draco zaśmiał się pod nosem, lecz wykonał polecenie dziewczyny. Wzniósł wieczko, a jego oczom ukazał się zegarek. Nie wyróżniła się niczym szczególnym, ale mimo tego wyglądał imponująco. Bransoleta wykonana z białego złota oraz czarna tarcza ze srebrnymi wskazówkami. Do tej pory raczej nie nosił zegarków, ale prezent od Riddle to zupełnie inna sprawa.

— Całkiem niezłe cacko.

Powiedział po chwili Draco, wyjmując zegarek z pudełka, aby zapiąć go na lewym nadgarstku. Tak jak się spodziewał, leżał idealnie i prezentował się naprawdę dobrze.

Hermionie ulżyło. Ten zegarek kupił dla niej jeden ze sługusów ojca, na polecenie Julianne, której dokładnie opisała, czego potrzebuje. Pani Riddle na szczęście nie pytała, dla kogo on jest. Wynikało to głównie z tego, iż doskonale wiedziała, komu Hermiona chce go podarować, o czym nie raczyła poinformować córki.

— Twoja kolej, mała.

Przypomniał Draco, chcą się jak najszybciej dowiedzieć, czy trafił z prezentem. Prawdę powiedziawszy, trochę się denerwował. Ten drobiazg był czymś o wiele więcej niż świątecznym podarunkiem. Liczył jednak, że Riddle przekona się o tym dopiero w swoim czasie.

Hermiona skinęła głową, po czym zabrała się za odwiązywanie wstążeczki. Uporawszy się z nią, czując rosnące podekscytowanie, uchyliła wieko.

— Och…

Wyrwało jej się, gdy na czarnej poduszeczce ujrzała bransoletkę również wykonaną z białego złota. Dość gruby łańcuszek, pleciony w ciekawy sposób z dwóch cieńszych, sprawiał wrażenie masywnego, a przy tym pięknego. To jednak okrągła przywieszka z wygrawerowanym czarnym symbolem czterech żywiołów skradła serce Hermiony.

— Jest niesamowita.

Powiedziała cicho, wyciągając bransoletkę. Dopiero gdy to zrobiła, zdała sobie sprawę, że na drugiej stronie przywieszki również jest coś wygrawerowane.

— Co oznacza to słowo?

Draco na pytanie panny Riddle uśmiechnął się triumfalnie, gratulując sobie geniuszu. Riddle nie znała francuskiego, co działało na jego korzyść.

— Dowiesz się w swoim czasie, a teraz daj, założę ci ją.

Nim Hermiona zdążyła zareagować, Draco wziął od niej bransoletkę. Zabrał również pudełko, które odłożył na murek, po czym sięgnął po prawą dłoń dziewczyny. Nie cofnęła jej. Nie czuła takiej potrzeby. W tym jedynym przypadku jej rozsądek miał jakiekolwiek prawo głosu. Malfoy nieświadomie stawił opór bestii, która w niej żyła. Jak na razie szło mu to lepiej niż komukolwiek do tej pory.

— Gotowe.

Oznajmił po chwili Draco, niechętnie puszczając dłoń Hermiony. Śmiało mógł przyznać, że bransoletka idealnie do niej pasowała. Prosta, skromna, a jednak kryjąca w sobie coś niezwykłego.

— Dziękuję ci, za bransoletkę i cały ten dzień. Nawet nie wiesz, ile to wszystko dla mnie znaczy.

Nieco zmieszana Hermiona założyła za ucho luźne pasmo włosów, w końcu podnosząc wzrok na Dracona. Patrzył na nią, jakby widział coś wyjątkowego tak, jak nie robił tego nikt dotąd. To był impuls. Nim zdążyła się zastanowić, co zamierza, zrobiła krok do przodu i stanąwszy na palcach, musnęła ustami policzek blondyna.

Draco nawet nie starał się ukryć swojego szoku. Pocałowała go, z własnej, nieprzymuszonej woli pocałowała go w policzek. Być może to nic wielkiego, ale nie w tym przypadku. Nie, gdy w grę wchodziła zamknięta Riddle, której jak do tej pory nikt nie potrafił rozgryźć.

Chciał coś powiedzieć, zrobić, jednak nie zdążył. Nim otrząsnął się z szoku, Hermiona zniknęła za drzwiami prowadzącymi do sali. Draco po chwili zastanowienia, zamiast podążyć za nią, odwrócił się w stronę murku, opierając o niego dłonie. Uniósł nieco twarz, zwracając ją ku rozgwieżdżonemu niebu, a na jego ustach pojawił się mimowolny uśmiech. W końcu coś się zmieniło. Nastąpił drobny przełom, którego potrzebował, aby uruchomić całą machinę. Ktoś mógłby powiedzieć, że za dużo sobie wyobraża. Jeden pocałunek w policzek? Co to niby ma znaczyć? Może i patrząc na innych nic, ale tu w grę wchodziła Riddle. Zadał sobie tyle trudu, aby ją poznać, że teraz wiedział, iż nie tylko ona stała mu się bliska.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Albus Dumbledore siedział za biurkiem w swoim starym gabinecie, znajdującym się w rodzinnym domu. Bezmyślnie obracał w dłoniach swoją różdżkę, wpatrując się w bliżej nieokreślony punkt. Nie zaglądał tu od wielu lat, ale dziś coś go tknęło. Potrzebował spokoju, aby przemyśleć kilka spraw i właśnie swój stary gabinet uznał za odpowiednie do tego miejsce.

Od jakiegoś czasu odnosił wrażenie, że wszystko wymyka mu się spod kontroli, głównie z powodu krnąbrnej panny Riddle. Nie rozmawiał z nią od tego feralnego spotkania, lecz nie musiał, aby wiedzieć, że jest ona problemem. Dawno porzucił plany przeciągnięcia jej na swoją stronę, czy też uzyskania od niej jakichkolwiek informacji o Tomie. Severus się nie mylił, dziewczyna za bardzo przywiązała się do Julianne, aby zdradzić nawet Voldemorta. Pozostawało mu wykorzystanie jej w inny sposób i już chyba nawet wiedział jaki. Najpierw jednak zamierzał odpowiednio przygotować młodą Riddle. Dysponował na tyle dużą wiedzą o niej, aby zmienić jej życie w koszmar. Bycie dyrektorem Hogwartu znacznie mu ułatwi to zadanie. Hermiona Riddle pożałuje, że poznała prawdę. Powoli, lecz sukcesywnie ją wyniszczy, pozostawiając wrak człowieka. To będzie kolejny cios dla Toma przed ostatecznym wyrównaniem rachunków.

Będzie jednak musiał być bardzo ostrożny. Wzbudzanie jakichkolwiek podejrzeń nie wchodziło w grę. Już i tak wystarczająco bękartów sługusów Toma wiedziało zbyt wiele. Jednak on również posiadał swoich zwolenników w wieku szkolnym, a przede wszystkim Wybrańca. Ten dzieciak pomógł mu w utrzymaniu wysokiej pozycji społecznej bardziej, niż początkowo przypuszczał. Legenda o Chłopcu–Który–Przeżył obiegła cały magiczny świat, czyniąc z Toma potwora, a z niego bohatera. Prawdę znali nieliczni i tak już miało pozostać. Tom zginie, nie udowodniwszy mu żadnej winy, a wszystko dzięki jego córeczce, którą sam wepchnął mu w łapy, podpisując wyrok zarówno na siebie, jak i na nią.

Witajcie.

Jestem! Merlinie, jak ja strasznie za wami tęskniłam. Normalnie myślałam, że ta męka nigdy się nie skończy. Jedyne o czym marzyłam, to rzucić to wszystko i zatracić się w świecie Dramione. Ale po katorgach, potocznie zwanych maturą, wracam do Was pełna sił, weny i co najważniejsze mająca czas.

Wszystkim Wam dziękuję za każdy komentarz pod poprzednim postem, wsparcie, zrozumienie i w ogóle wszystko. Wiele to dla mnie znaczyło. Jesteście niesamowici!

Ale może przejdę do rozdziału. Nie ukrywam, że mnie bardzo się podoba. Wszystko wyszło tak jak chciała i mam nadzieję, że i Wam wynagrodzi on tak długi okres oczekiwania. Teraz wracamy do publikowania raz na tydzień, w weekend, co myślę, że cieszy Was równie mocno, co mnie. Liczę na okazanie entuzjazmu w licznych komentarzach, zawierających oczywiście przede wszystkim wasze opinie na temat rozdziału.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Lafann

Ps: W razie wszelkich spekulacji na temat napisu na bransoletce Hermiony od razu mówię, że nie jest to kocham cię, ani inny synonim tego słowa.