32. Nowy rok, nowe życie

Nim ktokolwiek się obejrzał, nastał trzydziesty pierwszy grudnia. Stary rok ustępował miejsca nowemu, dając ludziom okazję do świętowania. Zbliżał się już wieczór, a trzy przyjaciółki przygotowywały się do sylwestrowej imprezy u Goyle’a w domu panny Greengrass.

— Gdzie położyłaś moje buty, Daf?

Zapytała krzątająca się po pokoju Pansy, która jako pierwsza została umalowana i uczesana przez Tracey. Teraz jej twarz zdobił bardzo delikatny makijaż, a włosy układały się ładne, choć nie za mocne loki.

— Przy drzwiach, zaraz obok komody.

— Dzięki.

— Nie ma za co.

— Nie ruszaj się.

Zagniła Dafne Tracey, usiłując upiąć jej włosy na lewą stronę. Zostało im bardzo mało czasu, więc powinny się pospieszyć. Sylwester zbliżał się wielkimi krokami, a każda z dziewcząt wyczekiwała go z niecierpliwością, zresztą jak większość zaproszonych. Wszyscy liczyli na huczne zakończenie tego roku na niezapomnianej imprezie.

— Będzie cudowanie, mówię wam.

Ekscytowała się Pansy, zakładając w końcu odnalezione buty.

— Powtarzasz to bez przerwy, Pan.

Przypomniała przyjaciółce Tracey, uśmiechając się, gdy ta niczym małe dziecko pokazała jej język.

— A gdzie później wracamy?

Zapytała Dafne, oglądając efekt końcowy pracy panny Davis, która spisała się na medal. Jej włosy delikatnymi falami spływały przez lewe ramię, idealnie współgrając z całą resztą.

— Ja idę do Blaise’a. Jego rodzice wyjechali na dwa dni i ostatnio zaproponował, żebyśmy wrócili do niego.

Obie dziewczyny spojrzały zdziwione na przyjaciółkę, która uśmiechnęła się do nich przepraszająco. Od zawsze nowy rok spędzały razem, gdziekolwiek nie obchodziłyby sylwestra. Sądziły, że i tym razem tradycja zostanie podtrzymana.

— Nie patrzcie tak na mnie. Wiem, że zawaliłam, ale mam też dobre wieści.

Druga część wypowiedzi niezwykle zaintrygowała Ślizgonki, szczególnie że Pansy podeszła do nich z przebiegłym uśmiechem na ustach.

— Blaise mi powiedział, że Draco zjawi się u Goyle’a sam… bez Riddle.

— I co w związku z tym?

Tracy za wszelką cenę starła się udawać, że to, co powiedziała Pansy, nic ją nie obchodzi. Odłożyła na toaletkę grzebień, po czym zaczęła poprawiać swój niski kok. Prawdę mówiąc, wolałaby w ogóle zapomnieć, że Malfoy tam będzie. Wiele myślała podczas świąt, aż w końcu doszła do wniosku, że to po prostu nie ma sensu. Zrobiła więcej, niż powinna, a i tak nie osiągnęła niczego. Dafne miała rację. Gdyby Draconowi na niej zależało, sam wyszedłby z inicjatywą, do czego jak do tej pory się nie kwapił. Mogłoby jej w ogóle nie być, a on by nawet nie zauważył, zapatrzony w tę cholerną przybłędę. Bolało ją to, ale nie zamierzała się nad sobą rozczulać. Na ten moment walka o Dracona straciła dla niej sens.

— Jak to, co z tego? Będzie sam i w końcu skupi się na…

— Nie, Pansy. Idę się tam dobrze bawić, a nie odstawiać przedstawienie pod tytułem, jak to bardzo Draco ma mnie gdzieś. Teraz jej nie będzie, ale nie zapominaj, że zaraz wracamy do szkoły. Tam znowu nie będzie się ich dało od siebie odkleić.

Tracy nadaremno starała się ukryć swoje rozgoryczenie. Obie Ślizgonki ze współczuciem obserwowały, jak bierze z łóżka sukienkę, aby w końcu się w nią ubrać. Widziały, że jest jej ciężko, na co niestety nic nie mogły poradzić. Może i Pansy przy każdej możliwej okazji starała się przywołać Dracona do porządku, ale każdy wiedział, jaki to ma sens. Jeśli Malfoy się na coś uprze, nikt mu tego nie wybije z głowy.

Przez chwilę w pokoju panowała niezręczna cisza. Dafne i Pansy nadal stały w tych samych miejscach, a Tracey męczyła się z suwakiem od założonej już sukienki.

— Poczekaj, pomogę ci.

Zaproponowała Dafne, podchodząc do przyjaciółki. Ta bez słowa odwróciła się do niej plecami, podtrzymując sukienkę, która już po chwili została zapięta.

— Dzięki.

— Nie ma sprawy, tylko nie przejmuj się tym wszystkim. To ma być nasza najlepsza impreza w tym roku.

Po słowach Dafne na twarzy Tracey mimo licznych trosk zagościł uśmiech. Przyjaciółka ma rację, czeka ich świetna impreza i to na tym powinna się skupić. O problemach będzie myśleć później.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

— W końcu jesteście.

Przywitał Teodora i Dracona Gregory, gdy ci zmaterializowali się w jego kominku. Impreza zaczęła się już kilka minut temu, ale jak wiadomo grunt to dobre wejście.

— Chodźcie, tam są wszyscy.

Goyle ruszył w stronę salonu, gdzie odbywała się impreza. Pomieszczenie było na tyle duże, aby pomieścić nawet tak licznych gości. Królowały w nim ciemne kolory takie jak czarny, czy też granat, za wyjątkiem jasnych obić kanap oraz foteli. Większość mebli usunięto lub poprzestawiano tak, aby zrobić miejsce między innymi na parkiet. Barek i stoły z jedzeniem znajdowały się nieopodal okien, sięgających niemal do sufitu. Wszędzie krzątało się pełno ludzi, a pomieszczenie wypełniała dość głośna muzyka.

— Widzę Zabiniego.

Powiedział Teodor, wskazując na jedną ze znajdujących się nieopodal kanap. Draco spojrzał w tamtą stronę i istotnie dostrzegł przyjaciela wraz z dziewczyną oraz jej przyjaciółkami. Ślizgoni nie zwracając już uwagi na Goyle’a,  ruszyli w kierunku znajomych.

— W końcu jesteście mordy wy moje.

Tymi słowami Blaise przywitał przyjaciół, podnosząc się na chwilę, aby uścisnąć im dłonie.

— Aleś się odstawił.

Stwierdził nieco złośliwie Teodor, przyglądając się Blaise’owi ubranemu w garnitur, białą koszulę oraz jasnoróżową muchę pod kolor sukienki Pansy.

— Zazdrościsz mi.

Blaise z dumnie uniesioną głową poprawił swoją muszkę, na co Teodor pokręcił jedynie z politowaniem głową. Jemu z zupełności wystarczyły granatowa koszula, czarne spodnie oraz krawat w tym samym kolorze.

— Możecie się wreszcie zamknąć? Zachowujecie się jak baby. Bez urazy dziewczyny.

Draco uśmiechnął się przepraszająco do Ślizgonek, które zgromiły go wzrokiem. Jakoś nie czuł potrzeby szczegółowej analizy garderoby swoich kumpli. Sam wyjął z szafy pierwszą lepszą koszulę, która okazała się błękitna oraz ciemne spodnie i jakoś nie robił z tego sensacji.

— Racja, trzeba się napić. Goyle, szkło proszę!

Drugie zdanie Blaise wypowiedział o wiele głośniej, wywołując tym salwy śmiechu. Przyniosło to jednak efekt, gdyż niemal natychmiast na stoliku przed nim pojawiło się sześć szklanek oraz Ognista.

— Ooo, ktoś tu się jednak postarał.

Stwierdził z uznaniem Zabini, sięgając po butelkę. Może jednak te whisky, które na wszelki wypadek zabrał ze sobą nie będą potrzebne. Może…

— Nie rozczulaj się tak nad tą Ognistą, Zabini, tylko polej.

— Spokojnie, Draco. Ja cię później nie będę zabierał.

— Radziłbym lepiej uważać na siebie.

— Ja go dopilnuję.

Wtrąciła od siebie Pansy, kładąc dłoń na ramieniu swojego chłopaka, który właśnie napełniał szklanki.

— No ja myślę.

Blaise cmoknął przelotnie pannę Parkinson w usta, gdy nagle muzyka ucichła, a po pomieszczeniu potoczył się gruby głos Goyle’a, który jak się okazało, stał na jakimś krześle.

— Cisza na chwilę. Wszyscy już są, więc imprezę uważam za rozpoczętą. Łazienki i kilka sypialni są w korytarzu po prawej. Żarcie i alkohol tam gdzie widzicie. Jakby był jakiś problem, walić do mnie. A i nie rzygać mi gdzie popadnie, bo ubiję. Od tego macie kible.

W taki oto jakże wyszukany sposób przywitał swoich gości Gregory, którzy o dziwo nagrodzili go oklaskami. W tym momencie liczyło się tylko to, że zorganizował dla nich imprezę.

— Tyłki w górę ludzie i pijemy za zajebistego sylwestra!

Krzyknął na cały salon Blaise, ponosząc się przy tym z kanapy. Uniósł swoją szklankę, a cała reszta krzycząc i wiwatując poszła w jego ślady.

— Za zajebistego sylwestra!

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

W posiadłości Riddle’ów właśnie trwała kolacja. Wszyscy domownicy siedzieli przy stole, powoli kończąc posiłek.

— Na pewno chcesz zostać u siebie?

Zwróciła się do córki Julianne, gdy ta odłożyła sztućce.

— Tak, dam sobie radę.

Hermiona uśmiechnęła się przepraszająco do Julianny, uprzednio wycierają usta serwetką. Już wczoraj uprzedziła rodziców, że dzisiejszy wieczór chciałaby spędzić samotnie. Ten rok przyniósł jej wiele nowości i zmian, których tak na dobrą sprawę nie zdążyła jeszcze w pełni uporządkować. Między innymi dlatego jego ostatnie godziny pragnęła poświęcić właśnie na to.

— Jeśli tylko zmienisz zdanie, wiesz gdzie nas szukać.

— Oczywiście.

Powiedziała Hermiona, podnosząc się z miejsca, aby po chwili opuścić jadalnię. Liczyła, że Julianne nie będzie jej miała za złe tego wieczoru. Od momentu, gdy wróciła do Riddle Manor, spędzały ze sobą niemal każdą wolną chwilę, więc chyba nie powinna mieć do niej żalu o jeden wieczór. Tak czy inaczej, zamierzała go spędzić dokładnie tak, jak to sobie zaplanowała.

Wróciwszy do pokoju, od razu skierowała się do garderoby. Przebrała się w cieplejsze ubrania, po czym wezwała do siebie Błyskotkę.

— O co chodzi, panienko?

— Mogłabyś przynieść mi szklankę i herbatę w metalowym dzbanku?

— Błyskotka już pędzi, tylko chciałaby przekazać, że wszystko jest przygotowane tak, jak panienka prosiła.

— Bardzo dziękuję.

Powiedziała z szerokim uśmiechem Hermiona, po czym skrzatka się deportowała. Błyskotka jak zwykle spisała się na medal.

Panna Riddle postanowiła poczekać na nią już na balkonie. Zabrała z łóżka wcześniej przygotowany szary koc, po czym wyszła na zewnątrz. Natychmiast uderzyła w nią fala zimnego powietrza, czym ani trochę się nie przejęła. To właśni tu zamierzała spędzić dzisiejszy wieczór oraz noc. Skrzaty przyniosły dla niej wiklinowy fotel, wyłożony miękką poduszką oraz niewielki stoliczek. Dodatkowo jakiś metr przed tym wszystkim stała kamienna donica na wysokiej nodze. W jej niezwykle pojemnym, choć niskim wnętrzu znajdowało się już drewno. Pomyślała o wszystkim, aby tu nie zamarznąć. Zdjęła na chwilę rękawiczki, a na jej dłoniach niemal natychmiast pojawił się płomienie, którymi podpaliła drewno. Bardzo szybko poczuła przyjemne ciepło bijące od ognia.

— Idealnie.

Stwierdzała, opatulając się kocem, aby w końcu zasiąść na fotelu. Pogoda jej sprzyjała, na niebie nie znajdowała się nawet jedna chmurka, co umożliwiało jej obserwowanie gwiazd.

Przyglądając się kolejnym konstelacjom, rozmyślała o swoim życiu, a raczej tym, jak bardzo się zmieniło. Wszystko, co wcześniej przeżyła, na czele byciem Hermioną Granger, wydawało jej się takie odległe. Zaledwie pięć miesięcy temu siedziała wraz z przyjaciółmi w Norze, snując domysły, co knuje Voldemort. Wtedy to stanowiło ich największy problem: ciągłe spekulacje, teorie spisku, zagadki do rozwiązania. Teraz wydawało jej się to nierealne. Zmieniło się absolutnie wszystko. Nie zawsze na lepsze, ale mimo to w końcu mogła przyznać, że niczego nie żałuje. Bywało ciężko, zarówno tu w Riddle Manor, jak i w szkole. Nigdy nie prowadziła beztroskiego życia, lecz teraz stało się on naprawdę skomplikowane. Nie raz mierzyła się z rzeczami ponad jej siły. Jednak był coś, co przyćmiewało każdą z tych trudności. Mogła stać się wyrzutkiem, mierzyć się z ludzką niechęcią, a nawet nienawiścią, utracić część dawnej siebie, ale jeszcze nigdy nie miała przy sobie tak wspaniałych ludzi.

Julianne ofiarowała jej wszystko, o czym do tej pory skrycie marzyła. Jeszcze nikt tak się o nią nie troszczył i nie poświęcał tyle uwagi, co ona. Nie ważne, o co by chodziło. Czuła, że ta kobieta bez względu na okoliczności stałaby za nią murem, nawet gdyby przyszło im się mierzyć z całym światem. Zachowywała się jak prawdziwa… matka. Hermiona coraz częściej łapała się na tym, że tak postrzegała Julianne, a co najważniejsze czuła się z tym zaskakująco dobrze. Tu rosnące przywiązanie nie stanowiło problemu, nie to, co w przypadku Malfoya. Działo się dokładnie to, co przewidywała po ich nieszczęsnym pocałunku. Wszystko posuwało się coraz dalej. Krok po kroku zbliżali się do siebie, coraz bardziej zmniejszając dzielący ich dystans. Póki panowała nad sytuacją, jakoś to było, jednak jak długo to potrwa? Nie potrafiła oprzeć się wrażeniu, że pewnego dnia przestanie sobie radzić, co odbije się również na Draconie. On tego nie zrozumie, nie znając prawdy, której nie zamierzała mu wyjawić. Wystarczy, że ona boryka się z nią każdego dnia. Najlepsze rozwiązanie to zatrzymanie ich znajomości na obecnym etapie. Lubią się, spędzają ze sobą czas, dobrze im się rozmawia i tyle. W tym jednak przypadku w grę nie wchodziło wyłącznie to, co mówił jej rozsądek. Uczucia, o których posiadanie nigdy by się nie podejrzewała, zaczęły jej podsuwać inne możliwości, częściowo blokowane przez lęk. Niestety tylko częściowo. Nie potrafiła pozbyć się tych wątpliwości, nawet wiedząc, że to bez sensu. Bestia nigdy nie śpi. Momentami czuła się potwornie bezsilna. Wszelkie próby utrzymania się w ryzach, kończyły się fiaskiem. Myślała jedno, chciała drugie, planowała trzecie, a robiła czwarte. Niczego nie pragnęła tak, jak wyzbycia się tych wszystkich rozterek i  zapomnienia, czym jest lęk. Nikogo nie obchodziło, że to nierealne, bo kto zabroni jej marzyć?

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Impreza w posiadłości Goyle’a trwała w najlepsze. Muzyka rozbrzmiewała niemal w całej rezydencji, a alkohol lał się strumieniami. Owocowało to wieloma mocno wstawionymi Ślizgonami, mimo iż zegary wskazywały zaledwie jedenastą. Znalazła się jednak również liczna grupa ludzi bawiących się na parkiecie.

Do takich osób należał Draco, który właśnie tańczył z o rok starszą Amelią Rowle. Niestety dziewczyna okazała się dość… nachalna. Blondyn z utęsknieniem wyczekiwał końca piosenki, aby spokojnie pozbyć się klejącej do niego Ślizgonki. I tak zamierzał pójść, się napić, gdyż już od dłuższego czasu nie schodził z parkietu, przez co zdążyło mu zaschnąć w gardle. W sumie mimo początkowej niechęci bawił się całkiem nieźle. Zalane grono, a w szczególności namolne dziewczyny, omijał szerokim łukiem i jakoś to szło.

„Zaraz mnie szlag trafi”, pomyślał zirytowany Draco, gdy Amelia zarzuciła mu ręce na szyję, ocierając się o niego każdą możliwą częścią ciała. Bardzo mu się to nie podobało. Intencje tej dziewczyny były tak oczywiste, że równie dobrze mogłaby powiedzieć o nich otwarcie. Mimowolnie porównywał ją do powściągliwej i ostrożnej Riddle. Ona po kilku miesiącach, w czasie których znacznie poprawili swoje relacje, pozwoliła mu się zaledwie pocałować w czoło. Za to ta panna z całą pewnością nawet teraz wskoczyłaby mu do łóżka, mimo iż rozmawiali raptem kilka razy. Sam nie wiedział, od kiedy zaczęło go to tak odrzucać. Przy Riddle nabrał ogłady, która jak widać, dawała o sobie znać w różnych aspektach życia.

 Poczuł niewyobrażalną ulgę, gdy piosenka dobiegła końca. Zdjął ze swojej szyi ręce Amelii i podziękował za taniec, ignorując jej niezadowoloną minę. Nie zwracając na nią dłużej uwagi, ruszył do zajmowanych przez niego i jego przyjaciół miejsc, gdzie aktualnie nikt nie siedział. Zarówno Blaise z Pansy, jak i Teodor z Dafne zapewne nadal bawili się na parkiecie. Tracey już dawno zniknęła mu z oczu, ale nie zdziwiłby się, gdyby leżała gdzieś kompletnie pijana. Od samego początku wlewała w siebie każdy alkohol, który wpadł jej w ręce, co musiało się źle skończyć. To już jednak sprawa Davis.

Draco w końcu dotarł do właściwiej kanapy i od razu nalał sobie whisky. Rozsiadł się wygodnie, upijając spory łyk. Obracając szklankę w dłoniach, obserwował bawiących się znajomych, aż w pewnym momencie coś przykuło jego uwagę. Nieopodal parkietu przy jednej ze ścian szedł chłopak, prowadząc jakąś dziewczynę. Niby nic takiego, gdyby nie fakt, że tą panną była Davis, uwieszona na Puceyu. Powszechnie wiadomo, że Tracey nie znosiła Adriana, po tym, jak przez prawie dwa lata próbował ją zdobyć. Dlatego też Draconowi ewidentnie coś tu nie pasowało, szczególnie że Ślizgoni kierowali się w stronę wyjścia z salonu. Nie trzeba być geniuszem, aby się domyślić, co Pucey zamierza zrobić z ledwie  kontaktującą Davis. To prawda, nie żyli aktualnie w zgodzie, miał jej wiele do zarzucania, ale przyglądając się temu bezczynnie, zachowałby się jak skończona świnia. Poza tym nie trawił Puceya i choćby po to, żebym mu dowalić, zamierzał interweniować. Szybko dopił swoją Ognistą, po czy ruszył w stronę oddalającej się „pary”. Złapał ich tuż przy wyjściu.

— Wybieracie się gdzieś?

Zapytał, udając autentycznie zaciekawionego Draco, zastępując Adrianowi drogę. Ten w odpowiedzi spojrzał na niego gniewnie. Jeszcze tego gnojka mu tu brakowało.

— Nie twoja sprawa, więc spieprzaj stąd.

— Ooo, Dracooo.

Powiedziała dość niewyraźnie Tracey, przenosząc nieobecny wzrok na blondyna. Czuła się raczej kiepsko. Świat zdawał się wirować, przez co nawet uwieszona na Adrianie ledwie trzymała się na nogach.

— Gdzie ty z nimi idziesz, Tracey?

Draco zignorowała Puceya, skupiając się na Davis, która zdawała się nie do końca wiedzieć, co się z nią dzieje. Nic dziwnego, że w takim stanie dała się temu kretynowi w ogóle do siebie zbliżyć.

— A kto to właściwie jest?

Zapytała Tracey, chichocząc pod nosem. Spojrzała na podtrzymującego ją chłopaka, jednak nie wydawała się zainteresowana jego tożsamością.

„Jak ona się mogła doprowadzić do takiego stanu?”, zapytał sam siebie Draco, spoglądając na coraz bardziej wkurzonego Adriana.

— Dam ci dobrą radę, odwal się od niej i zniknij mi z oczu, jeśli nie chcesz dostać w mordę.

Powiedział na pozór spokojnie Draco, czym jeszcze bardziej wkurzył Puceya, co nieszczególnie go obeszło. Stał jak gdyby nigdy nic z rękami w kieszeniach, patrząc wyczekująco na kolegę z domu.

— Czego w słowie spieprzaj, nie zrozumiałeś? Twoja niunia się nie zjawiła, to szukasz innej? Trochę się spóźniłeś.

— Dobrze ci radę, licz się ze słowami.

Teraz i Draco nie wydawał się już taki spokojny. Nie pozwoli mieszać w to wszystko Riddle. Pucey napsuł mu wystarczająco nerwów, a jak wiadomo, gdy w grę wchodziła jego mała, bywał bardzo… drażliwy.

— Ooo, czyżbym trafił w czuły punkt?

— W przeciwieństwie do ciebie nie jestem hieną, czatującą na spite laski, bo trzeźwe nawet na ciebie nie spojrzą.

— Niedobrze mi.

Kłótnie chłopaków przerwała Tracey, która istotnie wyglądała coraz gorzej. Draco postanowił przestać się cackać. Nim Pucey zorientował się, co zamierza, wziął Tracey na ręce, po czym ruszył w stronę wyjścia. Zostanie jej tu, nie wchodziło w grę, a o ile dobrze pamiętał, Goyle wspomniał coś o wolnych pokojach.

— Pożałujesz tego, Malfoy!

Krzyknął za nim kpiący z wściekłości Pucey. Po raz kolejny ten tleniony przygłup pokrzyżował mu szyki. To jednak ostatni raz, gdy tak go znieważył. Malfoy jeszcze się przekona, dlaczego nie warto z nim zadzierać.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

— Gdzie ty mnie niesiesz?

Zapytała rozchichotana Tracey, wymachując nogami, niczym małe dziecko. Niosący ją Draco zignorował jednak to pytanie. Znajdowali się już na korytarzu i teraz zastanawiał się, gdzie umieścić tę wariatkę. Na rozwidleniu dróg skręcił w prawo, gdzie podobno znajdowały się sypialnie. Postanowił wybrać jedną z tych dalszych, aby zmniejszyć prawdopodobieństwo, że ktoś niepożądany do niej wejdzie.

— Czemu nie chcesz ze mną rozmawiać?

Tracey nie dawała za wygraną, nieustannie coś mamrocząc. Zaczynała poważnie irytować Malfoya, czego starał się nie okazywać. Szedł po prostu przed siebie, szukając odpowiedniego pokoju.

— Bo jesteś pijana.

— Wcale nie.

— Oczywiście.

Nie zamierzał wdawać się z Davis w dyskusję. Chciał się jej po prostu pozbyć, nic więcej. Nie zwlekając dłużej, otworzył łokciem pierwsze lepsze drzwi po lewej, za którymi na szczęście znajdowała się sypialnia. Mimo braku normalnego oświetlenia wlewające się przez okno światło księżyca umożliwiło mu bezproblemowe dotarcie do dwuosobowego łóżka. Pochylił się, kładąc na nim Tracey, która niespodziewanie zarzuciła mu ręce na szyję, uniemożliwiając tym samym podniesienie się. 

— Połóż się ze mną.

Wymruczała dziewczyna, uśmiechając się przy tym zachęcająco. W tym momencie nie posiadała żadnych hamulców. Alkohol skutecznie sprawił, że wszystkie puściły.

— Jesteś kompletnie zalana i bredzisz.

Bardzo nie podobała mu się ta sytuacja. Stał pochylony, jak ten kretyn z uwieszoną na szyi Davis, która ewidentnie starała się go uwieść. Już chyba gorzej być nie mogło.

— Wcale, że nie. Chodź do mnie, będzie miło.

Tracey nie dawała za wygraną. Przyciągnęła Dracona jeszcze bardziej, przybliżając swoje usta do jego. Nie trudno się domyślić, co zamierzała, a na co Draco nie mógł pozwolić.

— Nie, Tracey.

Powiedział stanowczo, ściągając ręce dziewczyny ze swojego karku. Niejeden zapewne skorzystałby z okazji, że piękna dziewczyna sama stara się go uwieść, ale nie on, nie teraz. To dziwne, ale patrząc na Davis, w jego głowie przez cały czas siedziała Riddle. Jeśli chodzi o dziewczyny, na ten moment liczyła się dla niego tylko ona i nie zamierzał tego zmieniać. Traktował ją bardzo poważnie. Nie chciał jednym błędem, zniszczyć tego, co dopiero zaczynało się rozwijać.

— Czemu taki jesteś?

Zapytała z wyrzutem Tracey, gdy Draco się wyprostował i zaczął wyciągać spod niej kołdrę, aby mogła się nią przykryć. Dlaczego ciągle ją odtrącał? Gdyby tylko dał jej szanse, pokazałaby mu, jak mogą być szczęśliwi. Nie prosiła przecież o wiele.

Draco nie widział sensu w odpowiadaniu. Davis nie zachowywałaby się tak na trzeźwo, a poza tym wątpił, aby jutro cokolwiek pamiętała. Uporawszy się z kołdrą, zdjął jej buty i odłożył je na podłogę. Przykrył ciało dziewczyny, która nadal wpatrywała się w niego z żalem.

— Co ona ma, czego ja nie mam?

Oboje doskonale wiedzieli, o kogo chodzi Tracey. Była przekonana, że to przez nią Draco jest taki zimny. Nie potrafiła tego pojąć. Dlaczego wybrał dziewczynę, której przez tyle lat nienawidził? Co takiego w niej zobaczył? Czemu to nie mogła być ona?

— Dobranoc, Tracey.

Zamiast udzielić odpowiedzi, Draco pożegnał się i po prostu wyszedł. On swoje już zrobił, unikając potwornych wyrzutów sumienia. Zostawiając Tracey z Puceyem, zachowałaby się jak skończona świnia. Davis z pewnością żałowałaby tego, do czego mogło dojść, a on czułby się za to odpowiedzialny. Najważniejsze, że nic się nie stało, a on ma ją już z głowy. Dobierająca się do niego pijana Davis, to zdecydowanie nie coś, o czym marzył. 

Jednak to nie o tym myślał Draco w drodze do salonu. Spokoju nie dawało mu zadane przez Tracey pytanie, „Co ona ma, czego ja nie mam?”. W sumie sam zaczął się nad tym zastanawiać. Co miała Riddle, czego brakowało innym? Jej uroda należała raczej do przeciętnych. Oczywiście była ładna, ale nie do tego stopnia, aby uznawać ją za niewyobrażalną piękność. Mimo niskiego wzrostu i drobnej budowy nie mogła również narzekać na brak kobiecych kształtów. To jednak nie wygląd stanowił jej główny atut. Spośród ludzi wyróżniały ją charakter i momentami przesadna tajemniczość. Za nic nie potrafił jej rozgryźć. Od dawno podejrzewał, że nie jest ot tak  zwykłą kujonką, w czym utwierdził się po bliższym poznaniu jej. Pragnął ją po prostu rozgryźć, a nie wiadomo kiedy zaczęło mu na niej zależeć. Nawet jeśli często się kłócili i nie zgadzali, nie przeszkadzało mu to. Różnili się pod wieloma względami, więc to oczywiste, że pojawiały się spięcia. Najważniejsze jest to, jak się przy niej czuł. Riddle nigdy niczego nie udawała. Cechowała ją szczerość, o którą wbrew pozorom nie łatwo. Przy niej postrzegał siebie jako kogoś lepszego. Zdobył jej sympatię nie nazwiskiem, wyglądem, czy też majątkiem, tylko tym, jaki był. To przykre, ale większość dziewczyn koncentrowało się na tych trzech rzeczach, nie dbając o to, że go nie znają. Tak, właśnie to cienił w Riddle, wychodziła poza schemat, odrzucając szablonowe myślenie. Skupiała się na rzeczach, które w jego świecie zwykle ignorowano.

Z tą myślą wszedł do salonu, gdzie o dziwo nie panował gwar. Wszyscy stali na parkiecie, trzymając kieliszki wypełnione szampanem. Draco spojrzał na zegarek i już wiedział, co jest grane. Do północy zostały niecałe dwie minuty. Nie zwlekając dłużej, podszedł do pierwszego lepszego stolika, zagarniając z niego wolnego szampana. Nieopodal okien dostrzegł czwórkę przyjaciół, w których stronę ruszył.

— Gdzieś ty się szlajał?

— Nie widziałeś może Tracey?

Zapytali jednocześnie Teodor i Dafne, gdy tylko dostrzegli Dracona.

— W sumie to jedno łączy się z drugim, ale to za chwilę. Została niecała minuta.

Draco wskazał na duży zegar, którego wskazówki istotnie zbliżały się do dwunastki. Postanowił streścić im wszystko później. Teraz nadszedł czas, aby przywitać nowy rok.

Każdy z rosnącym podekscytowaniem wpatrywał się w zegar, a gdy zostało dziesięć sekund, rozpoczęto odliczanie. W momencie, gdy wskazówki zatrzymały się na dwunastce, salon wypełnił się wiwatami oraz oklaskami. W końcu rozpoczął się tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty siódmy rok. Znaczna część ludzi utożsamiała z nim nowy początek, czystą kartę, która tylko czeka na zapełnienie. Entuzjazmu towarzyszącemu temu wydarzeniu nie dało się nie zauważyć. Ludzie żyli nadzieją, że ten rok będzie tym wyjątkowym i niezapomnianym. Pod tym względem wyjątku nie stanowił Draco. Czuł, że czeka go coś niezwykłego, będącego w stanie zmienić całe jego życie. Musiał tylko po to sięgnąć.

Gdy emocje nieco już opadły, a ludzie poskładali sobie życzenia, większość udała się do swoich miejsc, aby odpocząć choć chwilę.

— To teraz mów.

Zwrócił się do Dracona Teodor, gdy wraz za całą resztą w końcu usiedli na kanapach.

— Tracey się spiła i Pucey chciał ją gdzieś zaciągnąć. Nie wyglądała, jakby cokolwiek kontaktowała, więc ją stąd zabrałem i teraz zapewne już śpi.

Streścił całe zajście Draco, pomijając nieudolne zaloty Davis i próbę pocałowania go. Ona z pewnością nie będzie niczego pamiętać, a reszta również nie musi zostać wtajemniczona.

— Merline, trzeba sprawdzić co z nią.

Stwierdziła Pansy, natychmiast podnosząc się z kanapy. Nie sądziła, że Tracey doprowadzi się do takiego stanu. Widziała, że nie szczędzi sobie alkoholu, ale później poszła tańczyć i straciła ją z oczu, co okazało się błędem. Nawet nie chciała myśleć, co zrobiłby z nią ten oblech Pucey, gdyby nie Draco.

— Gdzie konkretnie jest?

Dafne również zamierzała udać się do przyjaciółki. Koniecznie powinny sprawdzić, co z nią.

— Jak wyjdziecie z salonu, to na pierwszym skręcie w prawo i mniej więcej w połowie korytarza po lewej jest Davis.

— Dzięki.

Nim którykolwiek z chłopaków zdążył choćby mrugnąć, dziewczyny ruszyły w stronę wyjścia, chcąc jak najszybciej znaleźć się przy Tracey.

— Niezła akcja, Pucey serio ma coś z głową.

Powiedział po chwili Blaise, sięgając po Ognistą, aby napełnić puste szklanki.

— Niech się cieszy, że w mordę nie dostał, chociaż jeszcze jedna akcja i chyba przestanę się hamować.

— Dlaczego w sumie jej pomogłeś?

Zapytał ni stąd, ni zowąd Teodor, przez co Draco spojrzał na niego jak na kretyna. Czy tylko jemu to pytanie wydało się mocno idiotyczne?

— A co ty byś niby zrobił? Zostawił ją z tą łajzą?

— Oczywiście, że nie, ale ty, no sam rozumiesz, że…

— Że jestem pieprzonym egoistą, który ma w dupie, czy jakiś złamas zaliczy pijaną Davis?

Przerwał przyjacielowi Draco, który właśnie tak odebrał jego słowa. Nie spodobało mu się to, a wręcz poczuł się dotknięty. Czy naprawdę wszyscy mają o nim tak niskie mniemanie? Najpierw rodzice, a teraz najlepszy kumpel. W głowie mu się to nie mieściło.

— Wyluzuj stary, nie o to mi chodziło.

Zaprzeczył szybko Nott, dopiero teraz zdając sobie sprawę, że jego słowa istotnie mogły zabrzmieć dość dziwnie. Nie mniej jednak zupełnie nie o to mu chodziło. Nie dało się ukryć, że ostatnimi czasy Draco i Tracey mieli ze sobą na pieńku, więc to chyba oczywiste, że… „Co ty pieprzysz człowieku? Pogrążasz się”, odezwał się drwiący głosik w głowie Teodora, uświadamiając mu, że Draco mógł zinterpretować jego słowa w taki, a nie inny sposób.

— A Crabbe i Goyle to geniusze.

Prychnął Draco, sięgając po napełnioną whisky szklankę. Uznał, że nie ma ochoty dłużej tu siedzieć. Bez słowa podniósł się z kanapy, po czym ruszył w stronę wyjścia z salonu.

— To się popisałeś, stary.

Stwierdził z jawną dezaprobatą Blaise, który w pełni rozumiał oburzenie Dracona. Może i Teodor nie miał niczego złego na myśli, ale wyszło to nieco inaczej.

— Przecież wiesz, że nie o to mi chodziło.

— A Draco to niby Trelawney, żeby to zobaczyć swoim wewnętrznym okiem?

Teodor zdawał sobie sprawę, że Blaise ma rację. Popisał się wybitną głupotą. Będzie to musiał jakoś odkręcić, ale na pewno nie teraz. Lepiej nie pogarszać sytuacji i dodatkowo nie drażnić Smoka, bo jeszcze gotów dać mu w mordę.

Akurat w tej kwestii Nott się nie mylił. Draco zdecydowanie wolał zostać teraz sam. Zaraz po opuszczeniu salonu, wszedł do pierwszego lepszego pomieszczenia, którym okazał się niewielki gabinet z całą masą książek. Nie zastanawiając się zbyt długo, zamknął za sobą drzwi, po czym  podszedł do znajdującego się przy oknie biurka. Rozsiadł się na wygodnym fotelu, kierując swój wzrok na rozgwieżdżone niebo. Powoli sącząc Ognistą, czuł, że zaczyna się uspokajać. Ostatnia godzina dostarczyła mu więcej wrażeń niż cała impreza. Zarówno Tracey, jak i Teodor wyprowadzili go z równowagi, nie mówiąc o Adrianie. Cały czas się zastanawiał, dlaczego nagle wszyscy zaczęli go tak traktować? Momentami czuł się niczym nieodpowiedzialne dziecko. Każdy wiedział lepiej, czego potrzebuję, co zamierza, jak powinien się zachowywać. Wcześniej nie zdarzały mu się taki sytuacje albo po prostu ich nie zauważał. Aktualnie każdy się go czepiał, no nie licząc Riddle. Ona robiła to bardziej dla zasady i żeby mu się odgryźć. Wiele by dał, żeby się z nią teraz zobaczyć. Nie próbował zaprzeczać, że przez całą przerwę świąteczną brakowało mu jej towarzystwa. Chyba po raz pierwszy cieszył się, że za dwa dni wracają do Hogwartu. Jakoś będzie musiał wytrzymać do tego czasu. „Chociaż w sumie…” nagle w jego głowie pojawił się pewien pomysł. Po co ma czekać aż dwa dni?

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Północ już dawno minęła, lecz Hermiona nadal siedziała na balkonie, nie zamierzając w najbliższym czasie wracać do środka. Gruby koc i palenisko, do którego przed chwilą dorzuciła drewna, sprawiły, że nie odczuwała chłodu. Co więcej, te kilka godzin na świeżym powietrzu pomogły jej w wyciszeniu się i poukładaniu pewnych spraw. Nawet kwestia Malfoy nagle wydała się mniej problematyczna. Uznała, że nie może zamartwiać się na zapas, ponieważ w przeciwnym razie prędzej, czy później zwariuje, a i tak nic jej z tego nie przyjdzie. Wiedziała tylko jedno, musi zacząć o siebie walczyć, a nie tylko biernie patrzeć, jak życie ucieka jej pomiędzy palcami. Idea piękna, tylko czy aby na pewno możliwa do zrealizowania?

— Miałam się nie przejmować.

Upomniała się Hermiona, sięgając po kubek z gorącą herbatą. Metalowy dzbanek umożliwił jej ciągłe podgrzewanie napoju, aby nie niepokoiła bez przerwy Błyskotki.

Piła powoli herbatę, obserwując niebo, na którym niespodziewanie coś  przykuło jej uwagę. Jakiś stopniowo powiększający się punkt zbliżał się do posiadłości. Zmrużyła nieco oczy, aby lepiej widzieć, aż w końcu zdała sobie sprawę, że to sowa. Ptak kierował się prosto na balkon, co dość mocno ją zdziwiło, szczególnie gdy wylądował on na wiklinowym stoliku. Sowa wyciągnęła ku niej nóżkę z przymocowanym do niej pergaminem, najwyraźniej oczekując, że go odbierze. Hermiona z pewnym wahaniem odwiązała liścik, a ptak niemal natychmiast odleciał, najwyraźniej nie zamierzając czekać na odpowiedź. „O co tu chodzi?”, zachodziła w głowę Hermiona, nie wiedząc, co o tym myśleć. Postanowiła rozwiać swoje wątpliwości. Rozłożyła pergamin i zaczęła czytać.

Masz u mnie ogromny dług za to, że Cię teraz nie ma u Goyle’a.

Nie liczyłbym na to, że Ci to odpuszczę. Chyba że odkupisz swoje winy w piątek u Ciebie. Mile widziane pałki lukrecjowe i fasolki wszystkich smaków.

O soku dyniowym chyba nie muszę mówić? Widzimy się niedługo.

                                                                       

                                                                                   Ten, dzięki któremu

                                                                                  teraz się uśmiechasz.

                           Ps: Szczęśliwego Nowego Roku.

Hermiona niczym urzeczona wpatrywała się w list, a na jej ustach istotnie zagościł absurdalny uśmiech. Tylko jedna osoba mogła coś takie napisać, nawet jeśli kompletnie się tego nie spodziewała, szczególnie dzisiaj. Przecież trwał sylwester, którego niemal cały Slytherin spędzał u Goyle’a. Malfoy naprawdę aż tak się nudził, żeby pisać do niej list? „Może po prostu o tobie myśli głupia?” szepnął głosik w jej głowie, którego wolała nie dopuszczać do głosu. Tym razem jednak nie dała rady. Nawet myśli pod tytułem, że niby dlaczego Malfoy miałby o niej myśleć podczas imprezy pełnej lecących na niego dziewczyn, nie pomagały. Ten list mówił sam za siebie. Draco z pewnością nie zdawał sobie sprawy, jak wielką sprawił jej nim przyjemność. Czuła rozchodzące się po jej ciele ciepło, które nie miało nic wspólnego z herbatą. W takich chwilach jak ta uświadamiała sobie, za co polubiła Malfoya i to nawet bardzo. Bez maski pomiatającego wszystkimi, rozpieszczonego gówniarza stawał się wspaniałym człowiekiem. Przy bliższym poznaniu wiele zyskiwał, nawet jeśli bywał denerwujący. Chyba by nawet nie chciała, żeby się zmieniał. Straciłby wtedy cały swój urok, a najbardziej podobał jej się właśnie taki. „Merlinie wszechmogący…”. Hermiona przeraziła się tym, co przed chwilą pomyślała. Nie, przecież to nie mogła być prawda. „Sama w to nie wierzysz”. Racja, jaki sens miało ciągłe oszukiwanie się? Draco Malfoy jej się podobał, czy tego chciała, czy nie.

Witam.

W tym tygodniu rozdział w niedziele. Nie miałam kompletnie czasu na ogarnięcie go wcześniej. Praca, przyjaciele, inne zobowiązania i niewiadomo kiedy cały tydzień minął. Nie mniej jednak mam nadzieje, że rozdział Wam to wynagrodzi. Sądzę, że wyszedł mi dobrze, a już na pewno tak, jak chciałam. Wiem, że sporo osób liczyło, że Hermiona pojawi się na sylwestrze, ale no niestety, nie tym razem.

Teraz kolejna kwestia, która nieco mnie zaniepokoiła, żeby nie powiedzieć, że zrobiło mi się trochę przykro. Aktywność komentujących w porównaniu do poprzednich postów jest coraz mniejsza. Możecie stwierdzić, że marudzę, że i tak mam dużo komentarzy, ale powiedzcie, co byście sobie pomyśleli, gdyby nagle pod rozdziałem pojawiło się 30 komentarzy mniej? Myślę, że większość zaczęłaby się zastanawiać, czy coś jest nie tak. Nie wiem z czego to wynika, dlatego bardzo proszę o uświadomienie mnie. Chcę po prostu wiedzieć, czy ludzie stąd znikają, czy coś jest nie tak, czy jeszcze coś innego. Ja rozumie, że nie każdy ma czas, ale pomyślcie też jak ja się czuję. Jeśli ktoś nie chcę się dzielić swoimi uwagami na forum publicznym zachęcam do napisania do mnie na maila lub gg, które są podane u góry po lewej. Nie gryzę i z chęcią każdego wysłucham. Nawet jeśli nie z każdej rady skorzystam, to są one dla mnie naprawdę bardzo ważne na przyszłość. Jestem tu, żeby się rozwijając, ale do tego potrzebuję również trochę pomocy.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Lafann