40. Bestia w mroku

Niespodziewanie wszystkie pochodnie będące jedynym źródłem światła zgasły. Lochy pogrążyły się w zupełnych ciemnościach oraz ciszy, którą zakłócał jedynie przyspieszony oddech Hermiony. Nie bała się mroku, ale tu ewidentnie coś się działo. Pochodnie nie gasną od tak, a już na pewno nie wszystkie na raz.

Starając się zachować spokój, panna Riddle zamierzała wytworzyć ogień na swej dłoni, aby cokolwiek widzieć. Nagle jednak stało się coś, co zmroziło jej krew w żyłach.

- Chodź do mnie, Mionka.

Spanikowana Hermiona zaczęła się rozglądać, jakby spodziewając się pośród mroku ujrzeć źródło głosu. Nie, to się nie mogło dziać naprawdę. To tylko kolejny sen, z którego zaraz się obudzi. On nie miał prawa tu być. Wyobraźnia po raz kolejny płatała jej figle. Zaraz się obudzi i o wszystkim zapomni.

- Tęskniłem za tobą, Mionka.

- Nie, błagam.

Szepnęła rozpaczliwe Hermiona, czując narastającą w niej panikę. To niemożliwe, żeby on tu był. Zniknął z jej życia i nie powinien nigdy do niego wracać. Każdego dnia walczyła z powracającymi do niej wspomnieniami związanymi z tym człowiekiem. Nie potrafiła raz na zawsze wyrzucić ich z pamięci, a teraz one zmieniały się w rzeczywistość.

- Chodź do mnie.

Głos zdawał się dochodzić zewsząd. Przerażona Hermiona w akcie desperacji zasłoniła dłońmi uszy, mocno zaciskając powieki. Rozsądek podpowiadał jej, że powinna uciekać, ale to nie on dyktował tu zasady. Paraliżujący strach opanował ciało dziewczyny, nie pozwalając jej zrobić nawet kroku. To wszystko wracało: uczucie kompletniej bezsilności, brak kontroli nad tym, co zaraz nastąpi, niemożność powstrzymania go. Obiecali jej, że On zniknie z jej życia raz na zawsze. Przysięgali, że nigdy nie będzie przeżywać tego koszmaru po raz drugi. Wszyscy kłamali…

- Ciebie tu nie ma! Nie istniejesz!

Rozpaczliwy krzyk Hermiony potoczył się echem po lochach. Przestawała nad sobą panować. Czym sobie na to zasłużyła? Czemu wciąż ją nękał? Czy naprawdę pragnął zniszczyć ją jeszcze bardziej? Oczywiście, że tak. Łaknął zemsty. Sprzeciwiła mu się, zachowała niedopuszczalnie. Zawiodła go, a On bardzo tego nie lubił. Musiała ponieś konsekwencje swoich czynów. Zawsze tak było.

Hermiona powoli zaczynała tracić kontakt z rzeczywistością, zatracając się w zakamarkach swego umysłu. Przez jej głowę przemykały strzępki wydarzeń z tego pamiętnego dnia: złość, krzyk, szaleńczy biega, samochód, pisk opon i ciemność. Jak mogła się łudzić, że coś takiego ujdzie jej płazem? Bała się tego dnia od dawna, a teraz on w końcu nadszedł.

Rozpaczliwe próby opanowania się nie przynosiły żadnych rezultatów. Hermiona stała tylko, powtarzając sobie, że to nie dzieje się naprawdę. Szybko jednak pojęła, że to nie kolejny koszmar. Niespodziewanie poczuła jak coś ociera się o jej ramię. Krzyknęła przerażona, odwracając się w tamtą stronę, lecz niczego nie ujrzała.

- Chyba nie myślałaś, że pozwolę cię im mnie zabrać? Jesteś tylko moja, Mionka, moja…

Tym razem coś przejechało po włosach Hermiony. Tego było za wiele. Spanikowana rzuciła się do ucieczki, nie myśląc nawet, czy biegnie w dobrą stronę. Zostanie tu nie wchodziło w grę, nie gdy On jest tak blisko.

Jej zaszczuta część podpowiadała, że powinna się zatrzymać, aby nie pogarszać swojej sytuacji. Silniejsze jednak okazały się strach przed ponownym przeżyciem piekła oraz nowo odkryta wola walki.

„Nie zasłużyłam sobie na to.”

„Oczywiście, że zasłużyłaś.”

„Nie, on nie może…”

„Oczywiście, że może i to zrobi.”

Starając się za wszelką cenę uciszyć głosy w swojej głowie, o ile to możliwe Hermiona zaczęła biec jeszcze szybciej. Chciała od niego uciec i od tego, co siedziało w niej samej.

- Nie uciekniesz mi, Mionka.

Po tych słowach coś podcięło Hermionie nogi, przez co ta z głośnym piskiem runęła na podłogę. Jej kolano po uderzeniu w twardą posadzkę zaczęło pulsować bólem, jednak nie to było najgorsze. Coś spoczęło na jej łydce, zaczynając sunąć w górę zranionej nogi.

- Nie, nie dotykaj mnie!

Hermiona zaczęła wierzgać nogami, jednak to na nic się zdało. Najszybciej jak tylko potrafiła podnosiła się z posadzki, ponownie puszczając się biegiem w nieznanym kierunku. Od tego, czy uda jej się dotrzeć do salonu w tym momencie zależało wszystko…

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Zniecierpliwiony Draco wraz z przyjaciółmi siedział w salonie, co chwilę zerkając, to na zegarek, to na drzwi. Do kolacji zostało niecałe pół godziny, a Riddle i Greengrass nadal nie wróciły. Zdążyli skończyć trening teoretyczny, iść do siebie, aby - O Salazarze - się pouczyć, a ich wciąż nie było. Zdecydowanie mu się to nie podobało.

- Dafne?

Nagle zdziwiony głos Zabiniego przerwał rozmyślania Dracona. Natychmiast spojrzał w tę samą stronę, co przyjaciel i istotnie dostrzegł pannę Greengrass w towarzystwie koleżanek, z których jednak żadna nie była Hermioną.

- Gdzie jest Riddle?

Zapytał Malfoy, gdy tylko dziewczyny podeszły do zajmowanej przez nich kanapy. Poszedł do pokoju Hermiony, ale jej nie zastał, czyli nie mogła wrócić, więc co do ciężkiej cholery robiła tu Greengrass.

- Jeszcze jej nie ma?

Dafne natychmiast zrzedła mina. Sądziła, że o tej porze Hermiona dawno już skończy, wręcz była tego pewna.

- Zostawiłaś ją?

Głos Dracona stał się o wiele ostrzejszy. Czemu on do ciężkiej cholery zawsze musi mieć rację? Nie powinien jej nigdzie samej puszczać, choćby nie wiem, jak na to nalegała.

Podenerwowana Dafne nie wiedziała, co powiedzieć. Smok wydawał się naprawdę wkurzony, choć odniosła nieodparte wrażenie, że nie przemawia przez niego gniew, lecz strach.

- Czy ty nie przesadzasz? Riddle to nie małe dziecko, żeby jej pilnować.

Do rozmowy wtrąciła się Pansy, która nie rozumiała całej tej afery. O co tyle zamieszania? Księżniczka została sama w bibliotece, a Draco zachowuje się, jakby co najmniej zgubiła się w Zakazanym Lesie.

- Właśnie, przecież ona nie ma pięciu lat.

Tym razem i Tracey nie wytrzymała. Czy oni wszyscy naprawdę musieli tak skakać wokół tej przybłędy? Riddle to, Riddle tamtą, Riddle nie może. Ta dziewczyna zrobiła im kompletne pranie mózgu.

- Już chociaż wy mnie nie wkurzajcie, a najlepiej nie odzywajcie się w ogóle. 

Draco nawet nie starał się ukryć swojego rozdrażnienia. Jeszcze tylko Parkinson i Davis z tymi ich mądrościami mu teraz brakowało. Jakby sytuacja, w jakiej się znaleźli nie była wystarczająco beznadziejna.

- Wyluzuj, Smoku.

- Jakie wyluzuj, Zabini? Czy do ciebie nie dociera, że...

Nie dokończył, gdyż nagle do ich uszu dobiegł głośny huk, dochodzący od strony drzwi. Wszyscy natychmiast spojrzeli w tamtym kierunku i niestety obawy Dracona okazały się słuszne. Tuż przy drzwiach leżała Hermiona, a nad nią pochylali się Malcolm wraz z Astorią, przepraszając ją za coś, najprawdopodobniej za zderzenie.

Nie to jednak było najgorsze. Riddle wyglądała strasznie: podarte na jednym kolenie rajstopy, rozbite kolano, z którego sączyła się krew, włosy w kompletnym nieładzie, częściowo nadal splątane gumką. To jednak twarz i zachowanie przerażały najbardziej. Jej skóra straciła swój naturalny odcień, stając się trupio blada. Oczy natomiast z wesołych i błyszczących zmieniły się w rozbiegane, i przerażone. Zdążyła się już ponieść do pozycji siedzącej, lecz teraz zaczęła się cofać od coraz liczniej gromadzących się przy niej ludzi.  

Draco ze zgrozą obserwował rozgrywającą się scenę, lecz szybko się otrząsnął. Natychmiast zerwał się z kanapy i pędem ruszył do Riddle, co uczyniła również cała reszta.

- Odsuńcie się do cholery!

Warknął na otaczających Hermionę ludzi, przepychając się między nimi, aby tylko jak najszybciej do niej dotrzeć. I w końcu osiągnął swój cel. Siedziała tam cała roztrzęsiona, w kółko mamrocząc coś pod nosem. Draco już wiedział, że wróciła dziewczyna widmo. Nie zwlekając kucnął przed nią, jednak nie zbliżając się zanadto, aby nie przestraszyć jej jeszcze bardziej.

- Co się stało, mała?

Starał się brzmieć jak najbardziej spokojnie, aby Hermiona nie wyczuła jego zdenerwowania. Szlag do trafiał na myśl, że ktoś po raz kolejny przyczynił się do jej krzywdy. Jak mógł tak szybko odpuścić sprawę pierwszego ataku? Dlaczego teraz puścił ją gdziekolwiek bez odpowiedniej opieki? Obiecał sobie, że nie pozwoli jej skrzywdzić i co? Po raz kolejny zawiódł. Jego mała siedziała tu cała roztrzęsiona, a o nawet nie wiedział, co się stało.

Hermiona w końcu uniosła zlękniony wzrok na Dracona, którego poznała po głosie. Udało się, dotarła do salonu. Niestety to wcale nie oznaczało końca tego koszmaru. On się tak łatwo nie poddaje.

- Nie pozwól mu tu wejść.

Szepnęła ledwie dosłyszalnie, oplatając ramionami podciągnięte pod brodę kolana. Zaczęła się kołysać na boki, błagając wszystkich wielkich magów, aby tu nie wszedł. Nigdzie nie może się czuć bezpieczna. On jej potrzebuje, zawsze to powtarzał. Nie ucieknie, nie da rady. Jest niczym na łańcuchu. Pozorna wolność trwa, póki jej do siebie nie przyciągnie, póki nie sięgnie po to, co jego – po nią.

- Komu?

- On tam jest, wrócił po mnie.

Draco kompletnie nic z tego nie rozumiał. Riddle zdawała się mówić bardziej do siebie, niż do niego. Wyłapał tylko jedno – ktokolwiek ją zaatakował, znajdował się teraz w podziemiach. Musieli działać jak najszybciej.

- Zabini, Nott, idźcie zobaczyć, czy ktoś nie kręci się po lochach.

- Nie, oni nie mogą, on tu przyjdzie…

Spanikowana Hermiona w akcie desperacji chwyciła Dracona za ramię, chcąc go w ten sposób powstrzymać.

- Spokojnie, nic się nie stanie.

- Nie rozumiesz…

- Już dobrze, jestem tu.

Draco ostrożnie położył rękę na dłoni Hermiony, którą ta trzymała jego ramię. Panna Riddle chciała ją natychmiast cofnąć, lecz młody Malfoy jej na to nie pozwolił. Wzmocnił nieco swój uścisk, nie spuszczając oczu z jej twarzy. Wydawała się tak przerażona i skołowana, iż wątpił, aby w pełnie zdawała sobie sprawę, co się wokół niej dzieje. Nie miał pojęcia, jak ją uspokoić. Każdy ruch mógł okazać się tym niewłaściwym.

Postanowił zaryzykować. Zaczął delikatnie gładzić kciukiem wierzch dłoni dziewczyny, stale ją obserwując. Wyglądała na skoncentrowaną i zagubioną. Jedyne, czego pragnął, to żeby do niego wróciła. Na całą resztę przyjdzie czas później, niech ona tylko znowu stanie się sobą.

- Jestem tu, mała. Już nic się nie dzieje.

Powiedział łagodnie, nie przestając gładzić jej dłoni. Nadal czuł, że jest spięta, ale nie wyrywała się, więc to chyba dobry znak.

Hermiona ku swemu zaskoczeniu mimo ogólnego przerażenia poczuła minimalną ulgę. Nie była tu sama. Tym razem kogoś obchodziła. Ktoś ją wspierał. Znalazła anioła stróża, który nie pozwoli jej skrzywdzić.

- Zaprowadzę cię do pokoju.

Zaproponował po chwili Draco, na co Hermiona skinęła tylko głową. Smok podniósł się jako pierwszy, po czym chwycił dziewczynę za dłonie, ułatwiając jej wstanie. Gdy już stała puścił tylko jedną jej rękę. nie opierała się. Ten ludzki dotyk w obliczu niedawnego wspomnienia koszmaru nie wydawał się niczym złym. Wręcz przynosił jej ukojenie, utrzymując ją w rzeczywistości, uniemożliwiając zupełne zatracenie się w koszmarze.

Ruszyli w stronę dormitoriów, a zgromadzenie gapie schodzili im z drogi. Gdy przechodzili obok Zabiniego i Notta, Draco zwrócił się do nich szeptem tak, aby Hermiona nie słyszała.

- Poszukajcie tego sukinsyna, a potem spotkamy się u Riddle.

Ślizgoni skinęli jedynie głowami, po czym wypełnili polecenie Malfoya, w czasie gdy ten zaprowadził Hermionę do sypialni. Nie zastali Noctis, która z nudów wybrała się na łowy, lecz żadne nie zwróciło na to uwagi.

- Chcesz pogadać?

Zapytał Draco, gdy zatrzymali się na środku pomieszczenia. Tym razem zamierzał się wszystkiego dowiedzieć, tyle że bał się pogorszyć sytuację. Hermiona w odpowiedzi pokręciła przecząco głową, co niezbyt go zdziwiło. Może to istotnie nienajlepsza pora. Najpierw powinna dojść do siebie, potem przyjdzie czas na resztę. Nawet jeśli stała tu spokojnie, wiedział że nadal jest roztrzęsiona i przerażona.

- Ogarnij się i połóż.

- Zostaniesz ze mną?

Zapytała natychmiast Hermiona, za nic nie chcąc teraz być sama. Obecność Malfoya pozwalała jej wierzyć, że On tu nie przyjdzie, że nic jej nie grozi.

- Nigdzie się nie wybieram.

Zapewnił Draco, delikatnie ściskając dłoń dziewczyny. Stali tak jeszcze przez chwilę, póki Hermiona nie zdecydowała, że idzie do garderoby. Zabrała z niej służące jej za piżamę za duży czarny t-shirt oraz szorty, po czym udała się do łazienki.

Dopiero gdy zniknęła za jej drzwiami, Draco usiadł na kanapie, ukrywając twarz w dłoniach. Co się do ciężkiej cholery działo w tej szkole? Przecież to nienormalne, żeby ktoś w taki sposób terroryzował Merlinowi ducha winną dziewczynę. Jej jedyną winą według niektórych jest pochodzenie, na które nikt nie ma wpływu.

Dopiero teraz zaczynał rozumieć, dlaczego Lord tak naciskał na ciągłe pilnowanie córki. On lepiej znał życie, a przed wszystkim ludzi. Kto, jak kto, ale Voldemort poznał, czym jest okrucieństwo i wyrachowanie. Chciał oszczędzić tego córce, a oni po raz kolejny zawiedli. Znowu zgubił ich lekceważący stosunek do całej sprawy. Do ciężkiej cholery, skoro sam Czarny Pan kazał im bez przerwy pilnować Hermiony to nie robił tego bez powodu! Tylko dlaczego za ich błędy musiała zapłacić Riddle? Nie potrafił znieść myśli, że przyczynił się do jej krzywdy. Nie daruje tego ani sobie, ani temu, kto jej to zrobił. Nasuwało się tylko pytanie, kto i co jej zrobił.

Nie wyglądała na potraktowaną jakimś zaklęciem, ani pobitą. Jak więc ktoś doprowadził ją do takiego stanu? Po jej wypowiedzi wnioskował, że w grę wchodzi jakiś mężczyzna, tylko kwestia jaki.  Pierwszy na myśl przychodził mu Dumbledore, ale Riddle nie reagowała na niego aż tak emocjonalnie. Pamiętała, gdy wyciągnął ją z gabinetu tego zgreda. Była zdenerwowana, ale nie przerażona. Potter i Weasley również nie wydawali mu się trafnymi typami. Może i uważał ich za debili, ale nie pokręconych świrów, którzy nagle postanowili zacząć prześladować swoją przyjaciółkę. Nikt inny nie przychodził mu do głowy. Wiele osób nie darzyło jej sympatią, ale nie potrafił pojąć, jak można być takim popaprańcem, aby pastwić się nad nią w taki sposób.

Rozmyślania Dracona przerwał dopiero dźwięk otwierających się drzwi. Uniósł głowę i spojrzał w stronę łazienki, z której właśnie wyszła Hermiona. Coś boleśnie zaciskało się w jego wnętrzu, gdy widział ją w takim stanie. Przed nim nie stała ta pyskując mu na każdym kroku Riddle. Ustąpiła ona miejsca tej spłoszonej i zastraszonej, której wolałby nie oglądać.

- Położysz się?

Zapytał Draco, wstając z kanapy. Nie do końca potrafił odnaleźć się w tej sytuacji. Czuł się niczym podczas warzenia eliksiru. Jeden niewłaściwy ruch mógł doprowadzić do wybuchu. Na szczęście Riddle bez słowa podeszła do łóżka, natychmiast wślizgując się pod kołdrę. Widział jak przyciąga kolana do piersi, kuląc się na samym brzegu dość sporego materaca. Jej obojętność i otępienie sprawiał mu ból, lecz starał się tego nie pokazywać.

- Masz eliksir Słodkiego Snu?

Ten pomysł nagle zrodził się w jego głowie. Chciał, aby spokojnie zasnęła i przynajmniej przez czas działania mikstury nie nawiedzały ją koszmary.

- W szafce, łazience.

Hermiona ani myślała wykłócać się w tej kwestii. Marzyła o chwili spokoju, którą ten eliksir jest w stanie jej zapewnić.

Draco nie zwlekając udał się do łazienki. Zaczął przeszukiwać szafki zawierające całą masę specyfików, których w większości nawet nie znał. Gdyby nie okoliczności zapewne zastanowiłoby go, po co Riddle tyle tego trzyma. Teraz jednak skupił się na jednym eliksirze, który dzięki panującemu  porządkowi szybko odnalazł. Zabrał fiolkę, po czym wrócił do sypialni. Hermiona leżała tak, jak ją zostawił. Po drodze do niej zabrał krzesło z przed biurka, aby ustawić je przy skraju łóżka, na którym leżała.

- Proszę.

Podał pannie Riddle flakonik, który ta z wdzięcznością przyjęła. Podniosła się nieco na łokciach i odkorkowała go, lecz nim wypiła zawartość, spojrzała nieodgadnionym wzrokiem na blondyna. 

- Zostaniesz tu?

Wolała się upewnić, że nie będzie sama. Gdyby jeszcze była przy niej Noctis zapewne czułaby się lepiej, ale ta niestety gdzieś przepadła. Lęk przed Nim nie umywał się do obaw spania przy Malfoyu.

- Jasne.

Na potwierdzenie swych słów Draco usiadł na przyniesionym krześle, przez co Hermionie ulżyło. Bez słowa wypiła eliksir, ponownie kładąc głowę na poduszce. Zdążyła zaledwie odłożyć pusty flakonik na szafkę nocną, gdy jej powieki zaczęły robić się ciężkie i poczuła, że odpływa.

Draco odetchnął z ulgą, widząc, że zasnęła. W tej sytuacji to najlepsze, co mogła zrobić. Siedział tak przez dłuższą chwilę, po prostu wpatrując się w nareszcie spokojną twarz Riddle. Oddychała miarowo, jakby wszystkie troski odeszły w niepamięć. Szkoda, że to wyłącznie zasługa eliksiru.

Nagle usłyszał, że ktoś puka do drzwi. Natychmiast wstał z krzesła, aby je otworzyć. Na korytarzu tak jak się spodziewał zastał Blaise’a i Teodora.

- I co?

Zapytał natychmiast Draco, wpuszczając chłopaków do środka. Riddle i tak twardo spała, a raczej nie powinni o takich sprawach rozmawiać na korytarzu.

- Nic. Nikogo podejrzanego nie widzieliśmy, poza tym tam jest teraz od cholery ludzi.

Draco na słowa Teodora zaklął paskudnie pod nosem, przeczesując jedną ręką włosy. Czyli ta kreatura im się wymknęła. Nieźle to sobie wszystko zaplanował. Działał tuż przed kolacją, wiedząc że niebawem po lochach będzie się kręcić cała mas ludzi.

- A co z Hermioną? Powiedziała coś?

- A jak myślisz, Zabini? Nie potrafiła sklecić nawet jednego sensownego zdania. Ogarnęła się, napoiłem ją eliksirem Słodkiego Snu i poszła spać.

Po słowach Dracona zapadła cisza, w czasie której każdy z chłopaków starał się znaleźć jakieś wyjście z sytuacji, co nie było takie proste. Ktoś napadł na Riddle. Nie mieli pojęcia, co, kto i dlaczego jej zrobił. Utknęli w martwym punkcie.

- Musimy iść z tym do Snape’a.

Oznajmił w końcu Teodor, nie widząc innego wyjścia. Jeśli ktoś w ogóle mógł im pomóc, to tylko i wyłącznie on.

- Pogięło cię? Przecież on dostanie szału.

- I wcale mu się nie będę dziwił, Zabini. Czy ty nie rozumiesz powagi sytuacji? Mamy pilnować Riddle na każdym kroku, a my jak ci debile puściliśmy ją samą i oto tego skutki. Jakiś świr na nią napadł i Salazara jeden wie, co robił.

Draco uważał, że Snape jak najbardziej powinien się o wszystkim dowiedzieć i to już po pierwszym ataku na Riddle. Tu nie chodziło o zatajenie jakiegoś wybryku, tylko bezpieczeństwo jego małej. Nie mogli jej narażać z powodu strachu przed gniewem Severusa.

- Czyli idziemy.

- Ja zostaję.

Zabini i Nott spojrzeli zdziwieni na Malfoya, który ani myślał się stąd ruszyć. Chyba nie sądzili, że po tym wszystkim zostawi Riddle samą choćby na minutę.

- Czyli my mamy oberwać za wszystko?

- Nie będę przypominał, kto wpadł na genialny pomysł puszczenia Riddle samej.

- Uspokójcie się.

Uciszył kolegów Teodor, nie zamierzając tracić czasu na ich bezsensowne kłótnie. Jakby naprawdę nie mieli większych problemów.

- Jak tak strasznie się boisz, Zabini, to sam tam jutro pójdę.

- Odpuść już, Smoku. Nie ma na co czekać. Ty zostajesz tu pilnować Hermiony, a my idziemy do Snape’a.

Zadecydował Teodor, kierując się do wyjścia z sypialni. Zabini nie mając wyboru ruszył za nim. Nie chciał nawet myśleć, co zrobi im Snape, jak się o wszystkim dowie.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Severus Snape przemierzał lochy, kierując się do swojego gabinetu. Wracał właśnie z kolacji, przeklinając w myślach Gryfonów i Krukonów z czwartego roku, których eseje powinien na jutro sprawdzić. Jego plany szybko jednak okazały się niemożliwe do zrealizowania.

Minąwszy ostatni zakręt dzielący go od gabinetu, dostrzegł pod jego drzwiami dwóch Ślizognów. Od razu coś mu się tu nie spodobało. Nie dość, że Zabini i Nott zjawili się bez Malfoya, to na dodatek wyglądali na wręcz nienaturalnie poważnych. Na kilometr czuł kłopoty.

- Dobry wieczór, profesorze.

Przywitali się jego podopieczni, gdy znalazł się tuż przed nimi.

- Jak mniemam macie do mnie jakąś sprawę.

- To nie jest rozmowa na korytarza.

Severus przyjrzał się uważnie Teodorowi, po chwili bez słowa wpuszczając chłopaków do gabinetu. Już wiedział, że eseje to nie najgorsza rzecz, jaka go dzisiaj czeka.

- O co chodzi?

Zapytał Snape, zająwszy miejsce za swoim biurkiem. Wodził wzrokiem od Teodora do Blaise’a, którzy stali przed nim w milczeniu, jakby zbierając się na odwagę.

- Hermiona została napadnięta.

Wyrzucił w końcu z siebie Nott, obserwując jak oczy profesora powiększają się do wielkości galeonów. Diabeł miał rację, on ich pozabija.

- Słucham?

Zapytał nienaturalnie powoli Severus, chcą wierzyć, że słuch go zwodzi. Oni nie mogli mówić poważnie. Jeśli naprawdę Hermionie stała się jakakolwiek krzywda nie chciałby być na ich miejscu.

- Uparła się, żeby iść z Dafne do biblioteki, tylko że ta wyszła wcześniej. Hermiona wracała sama i wtedy to się stało.

Wyjaśnił w końcu mocno spięty Blaise, który jakby nie patrzeć lepiej się orientował w temacie.

- Kto i co jej zrobił?

- Poza stłuczonym kolanem nic jej nie jest, tylko dostała strasznej histerii. Cały czas mamrotała coś o jakiś facecie. Draco trochę ją uspokoił i teraz śpi.

Po słowach Teodora nastała dłuższa cisza. Chłopaki w napięciu czekali na reakcję Snape’a, która okazała się o wiele bardziej gwałtowna niż przypuszczali.

- Czy wy w ogóle wiecie, co żeście zrobili?!

Ślizgoni niemal podskoczyli, gdy Severus z impetem uderzył otwartą dłonią w blat biurka. Tak wściekłego chyba go jeszcze nie widzieli, co nie wróżyło dla nich niczego dobrego.

- Myślicie, że pilnowanie jej to zabawa?! Zdajecie sobie w ogóle sprawę, co was czeka, jeśli jej spadnie choćby włos z głowy?! Dotarło do was, co mówiłem na początku semestru?!

Severus żywo gestykulował, wydzierając się na chłopaków, którzy wysłuchiwali tego ze spuszczonymi głowami. Zdawali sobie sprawę, że na to zasłużyli i nie mają zupełnie nic na swoją obronę.

- Zdarzyło się już coś takiego?

- Raz, pod Wielką Salą zaraz po powrocie, jak na nas czekała, ale wtedy nie było tak źle.

- Jasna cholera!

Tym razem Snape nie wytrzymał. Gwałtownie wstał ze swojego fotela, zaczynając krążyć po pomieszczeniu. To był jakiś koszmar. Ci gówniarze nie zdawali sobie sprawy, co narobili. Tom im tego nie daruje, ponieważ zatajenie przed nim całej sprawy nie wchodziło w grę. Prędzej, czy później poznałby prawdę, a wtedy jego gniew tylko przybrałby na silę.

- Czemu ja o niczym nie wiem?

- Nie sądziliśmy, że…

- Ty już lepiej milcz, Zabini. Powiem to po raz ostatni i jeśli życie wam miłe, radziłbym podejść do tego poważnie. Hermiona Riddle ma być pod stałym nadzorem. Nie interesuję mnie, co akurat robicie. Ona nie może się nigdzie sama ruszać. Czy do was nie dociera, że połowa tego zamku, na czele z dyrektorem życzy jej wszystkiego, co najgorsze?

Severus nieco się już opanował, choć daleki był od spokoju. Powinien jednak pamiętać, że jest nauczycielem i taki zachowanie mu nie przystoi. Nie mniej jednak w tej sytuacji jego reakcja była jak najbardziej adekwatna, szczególnie iż najgorsze dopiero przed nim.

- Zdajecie sobie sprawę, że muszę poinformować o tym Czarnego Pana?

Ślizgoni spojrzeli na profesora ze strachem, lecz żaden nie próbował protestować. Zawalili na całej linii, więc teraz pora zmierzyć się z konsekwencjami.

- Wracajcie do siebie. Jutro się wszystkiego dowiecie.

Blaise i Teodor ze spuszczonym głowami opuścili gabinet, mamrocząc pod nosem słowa pożegnania. Zdawali sobie sprawę z beznadziejności sytuacji, w której się znaleźli, co wcale nie poprawiało ich i tak paskudnych humorów.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥ 

Państwo Riddle siedzieli w salonie, oczekując na przybycie Severusa. Tom chwilę temu otrzymał od niego patronusa, że muszą się natychmiast spotkać. Trochę ich to zaniepokoiło, gdyż Snape nie zwykł zawracać im głowy błahostkami, szczególnie że zdawał Lordowi szczegółowe raporty w każdą niedzielę.

Po niecałych pięciu minutach oczekiwania Severus w końcu zmaterializował się w ich salonie. Poprawiwszy ubranie skierował się w stronę zajmowanej przez gospodarzy kanapy.

- Dobry wieczór.

Przywitał się oficjalnym głosem Snape, nie dając po sobie poznać, jak bardzo jest spięty. Mimo generalnego opanowania miał pewne obawy, co do tej rozmowy, a raczej tego, co przyniesie ona dla jego uczniów. Tom potrafił być okrutny i nieprzewidywalny, zwłaszcza w przypadku niesubordynacji.

- Witaj, Severusie. Siadaj i mów, co się stało.

Nakazał Lord, wskazując na stojącym nieopodal kanapy fotel. Snape bez słowa spełnił jego polecenie, dobierając w głowie odpowiednie słowa.

- W Hogwarcie miał miejsce pewien incydent.

Snape nie zwykł owijać w bawełnę, lecz tym razem nie potrafił się zebrać, aby od razu przejść do rzeczy, co Tom natychmiast wyczuł.

- Konkretnie, Severusie.

- Wasza córka została napadnięta.

- Co jej się stało?

Zapytała natychmiast nienaturalnie piskliwym głosem Julianne, której twarz wyrażała jedno – strach. Tylko nie jej mała córeczka. Miano jej zapewnić ochronę, aby nikt jej nie skrzywdził, co więc się stało?

- Kiedy?

Głos Lorda stał się lodowaty, właściwie bardziej przypominając syk. Rosnąca wściekłość z trudem pozwalała mu się opanować. Czemu on zawsze musiał mieć rację? Hermiona była bezpieczna tylko w Riddle Manor, a nie w tej przeklętej szkole prowadzonej przez największego sukinsyna na świcie.

- Jakoś przed dziewiętnastą. Wracała z biblioteki. Nie wiem, co się dokładnie stało, ale podobno wpadła w straszną histerię. Nie powiedziała kto i co jej zrobił.

Tom poczuł, jak ręka żony zaciska się na jego dłoni. Drżała, najprawdopodobniej ze strachu o jedyne dziecko. Nie zwrócił na to jednak większej uwagi, nie spuszczając płonących gniewem oczu z Severusa.

- Kto z nią był?

- Nikt.

Snape zwlekał chwilę z odpowiedzią, lecz zdawał sobie sprawę, że i tak tego nie uniknie. Choćby chciał chronić podopiecznych, w tym przypadku nie mógł nic zrobić. Sprzeciwienie się Lordowi tylko pogorszyłoby ich sytuację.

- Czy ja nie wyraziłem się jasno mówiąc, że jeśli ci gówniarze spuszczą ją z oka pożałują, że się w ogóle urodzili?

Warknął Tom, czując mocniejszy uścisk żony, co rzecz jasna zignorował. Ci smarkacze zlekceważyli jego rozkazy, narażając tym samym Hermionę na niebezpieczeństwo. Nie ujdzie im to płazem.

- Sprowadź ich tu, natychmiast.

- Tom…

- Nie wtrącaj się!

Rzucił ostro Czarny Pan, wyrywając dłoń z uścisku Julianny. Nie potrafił dłużej usiedzieć w miejscu. Gwałtownie wstał z kanapy, zaczynając krążyć po pokoju. Rosła w nim paląca potrzeba zadania komuś bólu w odwecie za to, że ci smarkacze pozwolili, aby ten stary psychol skrzywdził jego jedyne dziecko. Nie miał wątpliwości co do tożsamości sprawcy. Może zrobił to osobiście, może komuś zleciał, nie ważne. Za wszystko na pewno odpowiadał Dumbledore.

Właśnie czegoś takie pragnął uniknąć, usiłując zatrzymać jej w domu. Albus po raz kolejny zamierzał posłużyć się Hermioną, aby skrzywdzić jego. Nigdy by sobie nie darował, gdyby coś jej się stało, ponieważ jej nie dopilnował. Postawił warunek, dzięki którego mogła wrócić do szkoły – ciągła ochrona. Może to i niedorzeczne, że uważał, iż trójka nastolatków obroni jego córkę, ale doskonale wiedział, co robi. Albus nie był głupi. Nie naraziłby się na zdemaskowanie, nękając Hermionę przy świadkach. Zbyt wiele miał do stracenia. Był niemal pewny, że gdyby jego córka  nie została sama, nic by się nie stało. I za to właśnie przyjdzie teraz zapłacić młodym arystokratom.

Podczas gdy Lord krążył po salonie, Julianne i Severus wymienili zaniepokojone spojrzenia. Oboje zdawali sobie sprawę, że jeśli Tom spotka teraz któregokolwiek ze Ślizgonów marny będzie jego los.

W oczach Snape’a pani Riddle dostrzegła nieme pytanie – co teraz? Odpowiedziała na nie kręcąc krótko głową. Severus zrozumiał. Podniósł się z kanapy, z zamiarem teleportowania się. Miał nadzieję, że Julianne uda się załagodzić sytuację na tyle, aby chłopcom nie stała się krzywda. Ta kobieta to jedyna osoba potrafiąca przemówić Tomowi do rozsądku, lecz czy tym razem to wystarczy?

Julianne poczekała, aż Severus zniknie, po czym podniosła się z kanapy. Podeszła do Toma, stając mu na drodze, przez co został zmuszony do zatrzymania się.

- Nie możesz zrobić im krzywdy.

Zaczęła spokojnym głosem, na co w odpowiedzi Lord prychnął jedynie pogardliwie.

- Owszem, mogę.

- To niczego nie rozwiąże.

- To nie jest twoja sprawa, więc się nie wtrącaj.

Rozgniewany Tom zamierzał wyminąć żonę, jednak ta mu na to nie pozwoliła, łapiąc go za ramię. Starała się nie zwracać uwagi na jego przykre słowa. Zdawała sobie sprawę, że w takich chwilach nie jest sobą. W momentach gniewu przemawiała przez niego klątwa. Zawsze wiedziała, że gdzieś tam kryje się mężczyzna, którego pokochała. Musiała mu tylko pomóc przezwyciężyć mrok.

- Tom, proszę cię, spójrz na mnie.

Lord przez chwilę po prostu stał, wpatrując się w przestrzeń ponad głową żony. Widząc jednak, że Julianne nie ustępuję niechętnie spełnił jej prośbę.

- Też boję się o Hermionę, ale ukaranie chłopaków nie zapewni jej bezpieczeństwa i doskonale o tym wiesz.

Twarz Toma pozostała bez zmian, jednak słowa Julianny odbijały się echem w jego głowie. Dlaczego ona zawsze z taką łatwością potrafiła go rozgryźć? Bał się. Choćby nie wiem, jak bardzo starał się to wyprzeć ze swojej świadomości, odczuwał przeraźliwy strach. Każdego dnia mógł stracić swoje jedyne dziecko. Przeżył to już raz i nigdy więcej nie chciał czuć tego, co wtedy. Oszpecony, pozbawiony wszelkich perspektyw w Albanii odchodząc od zmysłów myślał właśnie o wtedy jeszcze Margaret. Niejednokrotnie nawiedzała go w snach, czy też pojawiała się w halucynacjach, a on nigdy nie potrafił jej uratować. Zawsze znikała, bez względu na to, jak bardzo starał się ją przy sobie zatrzymać. Teraz jednak potworne wytwory jego wyobraźni mogły stać się rzeczywistością. Nie zawsze potrafił to okazać, szczególnie Hermionie, ale ona i Julianne były dla niego wszystkim.

- Nie chcę, żeby ona tam była i żeby on mógł jej zrobić krzywdę.

Te słowa Tom wypowiedział pełnym udręki głosem, a maska opadła. Przed nim stała Julianne, jedyna osoba na tym świcie, przed która potrafił się otworzyć. Tylko ona była w stanie go rozumieć, ponieważ przeżywała to samo. Hermiona to również jej dziecko. Zawsze uważał, że zasługiwała na wszystko, co najlepsze, gdy tymczasem los na jej droczę postawił jego – wrak człowieka, sprawiający wyłącznie problemy.

- Nie zrobi, nie tym razem. Damy sobie radę, tylko pozwól sobie pomóc.

Mówiąc to Julianne ujęła w obie dłonie twarz męża, patrząc mu głęboko w oczy. Wierzyła w swoje słowa. Nie pozwolą, aby Dumbledore po raz drugi odebrał im córkę. Tym razem do tego nie dopuszczą. Nie po tym, co przeżyli przez ostatnie szesnaście lat.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Draco ponownie usiadł na krześle przy łóżku Riddle, po tym jak Zabini i Nott opuścili pokój. Zaraz po wizycie u Snape’a przyszli tu, aby go poinformować, że mają przesrane. Nie zdziwiło go to, a wręcz żył w przekonaniu, że na to zasłużyli. Palące wyrzuty sumienia nie dawały o sobie zapomnieć, tym bardziej gdy patrzył na śpiącą Riddle. Zawalił sprawę na całej linii, nawet jeśli nie tylko on odpowiadał za jej bezpieczeństwo. To jemu na niej zależało, on powinien się o nią troszczyć.

- Przepraszam, mała.

Powiedział ledwie słyszalnym głosem, delikatnie ujmując wystającą spod kołdry dłoń Hermiony w swoje. Eliksir sprawił, iż kompletnie nie zdawała sobie z tego sprawy, gdyż nawet nie drgnęła. Jej dłoń była nienaturalnie chłodna, mimo iż leżała szczelnie przykryta. Chcąc temu zaradzić Draco potarł ją delikatnie, tylko tyle mogąc zrobić. Niezwykle frustrował go fakt, iż nie może jej pomóc tak naprawdę.

Nie trzeba być geniuszem, aby zauważyć, że z Riddle coś jest nie tak. Ta jej zmienność, napady paniki, skrytość. Przecież to nie jest normalne. Ludzie mają swoje dziwactwa, ale bez przesady. Coś nie dawało jej spokoju, a on jak na razie nie wpadł na pomysł, jak się dowiedzieć, co. Pytana o cokolwiek z tym związane zawsze zmienia temat, dając do zrozumienia, że nic z tego.

Może zbyt łatwo dawał za wygraną? Pozwalał się zbyć ignorancją i wymówki, tylko do czego ich to doprowadziło? Tym razem nie może popełnić tego samego błędu. Musi znaleźć sposób na tę małą cholerę. Swoim uporem sama sobie robi krzywdę. Nie zamierzał po raz kolejny mierzyć się z dziewczyną widmo. Po każdym takim incydencie czuł, jakby mu się wymykała. Nie dopuści do tego, aby mu uciekła. Jeśli tylko mu na to pozwoli pomoże jej, choćby nie wiem, o co chodziło. Starał się to robić przez cały czas.

Ostatnim razem, gdy chodziło o Weasleyównę otworzyła się przed nim. Trochę się przy tym namęczył, ale było warto, choćby po to, aby usłyszeć od Riddle, że chce żeby przy niej był. Skoro naprawdę tak uważała tym bardziej powinna mu pozwolić sobie pomóc.

- Przez ciebie zwariuję.

Westchnął Draco, opierając czoło o ręce, w których nadal trzymał dłoń Hermiony. Ta dziewczyna przewróciła jego życie do góry nogami. Nie sądził, że kiedykolwiek będzie mu na kimś tak bardzo zależało, a jednak. Na dodatek pech chciał, że padło na najbardziej pokręconą, skomplikowaną i upartą osobę, jaką kiedykolwiek znał. Chociaż to może raczej szczęście? Nie wyobrażał sobie, aby jakakolwiek panna mogła mu zastąpić Riddle. Nie ważne, czy byłaby ładniejsza, bardziej otwarta, rozrywkowa. Spotykał się już z takimi i nic z tego nie wychodziło. Liczył, że z Hermiona będzie inaczej. Że właśnie ona jest tym, czego do tej pory szukał. Co za ironia, że znalazł to w dziewczynie, która przez tyle lat uważał za gorszą. Teraz stanowiła centrum jego wszechświata, o które musiał się zacząć bardziej troszczyć. Już nikomu nie pozwoli skrzywdzić jego małej… nigdy.

Witam :)

Trochę mnie tu nie było, wie, ale powiem wam za to, że wyjazd okazał się bardzo udany i zdecydowanie mogłabym go powtórzyć. Potem tak jak sądziłam musiała nadrobić sporo zaległości w kraju i jak widać przybywam do Was dopiero dziś.

Mam nadzieję, że rozdział Wam to zrekompensuje, ponieważ osobiście jest on jednym z moich ulubionych. W sumie jest w nim zawarte sporo rzeczy i perspektyw i długość również jest całkiem przyzwoita. Nie mniej jednak ciekawa jestem, co wy o nim sądzicie, dlatego liczę na liczne komentarze. Przepraszam Was z błędy, których może być nieco więcej niż zwykle z powodu bólu głowy, przez który ledwo widzę na oczy. Jak tylko dojdę do siebie przejrzę tekst jeszcze raz 

Kiedy będzie następny, nie mam pojęcia. Ze smutkiem muszę was poinformować, że nie wiem, czy dam radę w najbliższym czasie wrócić do publikowania co tydzień. Kończą mi się zapasy rozdziałów z zeszycie, a czasu nie przybywa. Nie chcę ich pisać byle jak, więc wolę się nie spieszyć. Mam sporo obowiązków, a przybędzie mi ich jeszcze więcej z dniem 1 października. Nie mniej jedna sądzę, że rozdział 41 ukaże się powiedzmy 21 września. Wszelkie zmiany będą umieszczane w zakładce po lewej, do której proszę zaglądać, aby uniknąć niepotrzebnych pytań kiedy nowy rozdział.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam Laf♥