41. Osaczona

Wytężam słuch, aby cokolwiek usłyszeć. Jest mi ciasno i duszno, a ręce i nogi powoli zaczynają drętwieć, lecz nie ruszam się nawet o centymetr. Każdy najmniejszy szmer może zdradzić, gdzie jestem. Tu czuję się bezpieczna. Otaczają mnie wyłączni mrok i cisza. Staram się nie myśleć, że to chwilowe, ponieważ On jeszcze nie wrócił. Wiem to, ponieważ dookoła panuje zupełna cisza. Zapowiedział, że wróci późno, a to oznacza tylko jedno.

Nie wiem, czy dobrze robię. Nie powinnam mu się sprzeciwiać. Co jeśli będzie na mnie zły? Na pewno mu się to nie spodoba. Może powinna wyjść? Przecież tym razem nie musi być tak jak zwykle. Tak, powinnam wyjść.

Już zamierzam pchnąć drzwiczki, gdy słyszę, że drzwi frontowe się otwierają. Zamieram z ręką w powietrzu, nie mogąc się przemóc, aby wyjść. On tu jest, coraz bliżej, wiem to. 

- Gdzie jesteś, Mionka?

Mocno zaciskam powieki, zasłaniając uszy dłońmi. Nie chcę go słyszeć. Czemu zawsze mi to robi? Byłam grzeczna, zrobiłam wszystko, co kazał. Usilnie staram się ignorować jego wołanie, zapewne rozwścieczając go tym jeszcze bardziej, ale nie potrafię się ruszyć. Ciało odmawia mi posłuszeństwa, sparaliżowane strachem.

- Chyba się przede mną nie chowasz?

Znowu jego głos. Żołądek ściska mi się boleśnie, a serce zaczyna wybijać coraz szybszy rytm. Brakuje mi tlenu. Muszę stąd wyjść, ale nie potrafię. Chcę zniknąć, zapaść się pod ziemię, być gdziekolwiek byle nie tutaj.

- Nie chcesz, żebym sam cię znalazł.

Jest zły, wiem to. Nie mogę tu siedzieć. Znowu go rozczaruję. Bardzo tego nie lubi. Nie chcę, żeby znowu mnie ukarał, dlatego zbieram w sobie całe siły, aby popchnąć drzwiczki od szafli. Jakoś mu to wytłumaczę. Przecież mogłam zasnąć, pójść do łazienki, cokolwiek. Nie musi wiedzieć o moim nieposłuszeństwie.

Zaczynam wychodzić z szafki, gdy drzwi do pokoju otwierają się, a w nich stoi On. Od razu mnie zauważa, a ja zamieram z przerażenia. Wszystko przepadło. Tego nie dam rady mu wytłumaczyć. Złapał mnie na gorącym uczynku. To koniec, mój koniec…

- Chowasz się przede mną.

Zimne stwierdzenie, które powoduje, że po moich plecach przechodzi dreszcz. Nie potrafię się ruszyć. Nadal siedzę w szafce, marząc tylko o tym, aby pochłonął mnie mrok. Tylko w nim odnajdę upragnione ukojenie.

Podchodzi do mnie powoli, bawiąc się moim strachem. Jego spokój jest przerażający. Nigdy nie daje nic po sobie poznać. Wybucha nagle i gwałtownie. Tak jak teraz. Chwyta mnie za nadgarstek i przyciąga do siebie, zmuszając tym samym, abym wstała. Czuć od niego alkohol i papierosy, jak zwykle gdy wraca później. Nienawidzę tych dni. Używki wyzwalają w nim bestię, która na co dzień pokazuje zaledwie namiastkę swych możliwości.

- Zapamiętaj sobie, przede mną się nie schowasz. Jesteś tylko moja, Mionka…

Już nie chcę się chować, chcę uciec jak najdalej stąd, gdzieś gdzie mnie nie znajdzie. Gdybym tylko była silniejsza i potrafiła o siebie zawalczyć. Niestety jestem słaba. Stoję przed nim ze spuszczoną głową, nie śmiejąc nawet spojrzeć mu w oczy. W milczeniu godzę się na ten koszmar, powoli zaczynając wierzyć, że naprawdę należę tylko do niego…

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Hermiona z krzykiem poderwała się z łóżka, budząc się tym samym z nocnego koszmaru. Nie do końca zdając sobie jednak z tego sprawę, zaczęła się rozglądać po pomieszczeniu w poszukiwaniu potencjalnego zagrożenia. Przeszkodził jej w tym dopiero czyjś głos.

- Co się dzieje, mała?

Hermiona natychmiast spojrzała w lewo, gdzie jak się okazało na krześle siedział Malfoy. Wyglądał na lekko nieprzytomnego, jakby dopiero co wyrwano go ze snu. W sumie była to prawda. Draco nawet nie zauważył, kiedy zasnął przy łóżku Riddle. Dopiero jej krzyk wyrwał go ze snu.

- Co ty tu robisz?

Hermiona czuła się skołowana. Szalejąca w niej burza nadal nie ucichała, a teraz jeszcze zastaje zaspanego Malfoya przy swoim łóżku.

- Chciałaś, żebym z tobą został.

Wyjaśnił spokojnie Draco, tym razem nie zamierzając się droczyć. Riddle nadal nie wyglądała za dobrze. Liczył, że szybciej wróci do siebie, jak po ostatnim ataku, ale na razie nic na to nie wskazywało.

Hermiona zmarszczyła brwi, usiłując sobie przypomnieć wczorajszy powrót do sypialni. Malfoy był z nią, poszła się wykąpać i położyła się. Dał jej eliksir Słodkiego Snu, ale zanim zasnęła istotnie poprosiła, aby z nią został. Nie chciała być sama, nie po tym, co przeżyła w lochach.

- Wiesz, że musimy porozmawiać.

Z rozmyślań wyrwał ją głos Dracona. Natychmiast ponownie przeniosła na niego wzrok. Wyglądał na poważnego i zdeterminowanego, co wcale jej się nie spodobało.

- Nie, nie prawda.

Hermiona pokręciła przecząco głową, ani myśląc wyjawić Malfoyowi prawdy. Potem pojawiłaby się inne pytania na temat rzeczy, o których nikt nie mógł wiedzieć. Nie zrozumiałby tego. Nie chciała, aby nawet próbował.

- Czy ty nie rozumiesz, że ten psychol może ci zrobić krzywdę? Musisz nam powiedzieć, kto to był.

Mimo iż Draco starał się być jak najbardziej stanowczy w jego głosie dało się wyłapać nutę desperacji. Czemu ona jest taka uparta? Tu nie chodziło o jakąś błahostkę. Ktoś chcący zrobić jej krzywdę, wałęsał się bezkarnie po zamku. Na samą myśl o tym coś przewracało mu się w żołądku. Nie daruje sobie, jeśli Riddle coś się stanie. Ona chyba naprawdę nie zdawała sobie sprawy z powagi sytuacji.

- Chcę zostać sama.

Hermiona podciągnęła pod brodę okryte kołdrą kolana, oplatając je ramionami. Niech on sobie stąd pójdzie i da jej święty spokój. Czemu tak ją męczy? Wystarczająco przeżyła wczoraj. Nie zamierzała do tego wracać i ponownie się katować. W mroku zawsze znajdowała się sama. Nie było tam miejsca dla nikogo więcej.

- Czy ty możesz chociaż raz nie zmieniać tematu i odpowiedzieć na moje pytanie?

Nieświadomie Draco podniósł nieco głos. Nie potrafił sobie poradzić z tą sytuacją. Jeszcze nigdy tak się o nikogo nie bał, a Riddle nie pozwalała mu sobie pomóc. Zaczynało go to przerastać, szczególnie że wczoraj przekonał się, iż jest ona w realnym niebezpieczeństwie.

- Chcę zostać sama, wyjdź.

Nie chciała, żeby dłużej tu siedział. Widziała, że jest zdenerwowany i wolała nie pogarszać jego stanu. Niczego nie rozumiał. Dążył do prawdy, której wcale nie chciał poznać. Ona również nie zamierzała wciągać go w to bagno. Za bardzo jej na nim zależało, aby miała go stracić.

- Porozmawiaj ze mną.

- Proszę cię po raz ostatni, wyjdź.

- Wspaniale!

Draco nie wytrzymał, gwałtownie wstał z krzesła, po czym ruszył w stronę drzwi. Jeśli nie wyjdzie teraz zacznie się na nią wydzierać, a do tego nie chciał doprowadzić. Nie gdy w każdej chwili mogła wrócić dziewczyna widmo.

Ten temat wcale nie został zakończony. Będzie ją o to męczył, póki nie pozna prawdy i nie dorwie tego śmiecia, który śmiał skrzywdzić jego małą. Może się opierać, ale on nie odpuści i postawi na swoim.

Gdy za Draconem z hukiem zamknęły się drzwi, Hermiona wcale nie poczuła się lepiej. Wsparła głowę o zgięte kolana, oddychając głęboko. Zbierało jej się na płacz, ale nie zamierzała sobie na niego pozwolić. Wylała na tyle dużo łez, aby wiedzieć, że w niczym jej nie pomogą. Właściwie to nic nie może jej pomóc.

Dlaczego to wszystko musiało być tak skomplikowane? Nie dowierzała, że wczorajsze wydarzenia to rzeczywistość, a nie kolejny koszmar. Przecież to niemożliwe, aby On się tu dostał. Mugole nie mają wstępu do Hogwartu. Poza tym zapewniano ją, że ten człowiek zniknął z jej życia raz na zawsze. Odszedł, pozostawiając po sobie jedynie bolesne wspomnienia. O stokroć jednak wolał borykać się z nimi, niż przeżyć jego powrót. Nie dałabym rady ponownie przekroczyć bram piekła. Tym razem poddałaby się już na starcie.

Na tę myśl Hermiona zacisnęła powieki, mocniej obejmując kolana. Nie powinna nawet tak myśleć. Teraz ma dla kogo walczyć. Poddając się skrzywdziłaby ludzi, którzy byli dla niej najważniejsi.

- On odszedł, jego nie ma.

Szepnęła pod nosem, delikatnie kołysząc się w przód i w tył. „Nie ma go, nie ma…”, powtarzała to w myślach niczym mantrę, choć uwierzyć w sens tych słów.

Rozsądek w tym przypadku w pełni się z nią zgadzał. To nie mógł być On, to po prostu niemożliwe. A jeśli tak to znała tylko jedną osobę zdolną do takiej podłości – Dumbledore. Tylko on znał jej sekret, tylko on był na tyle przesiąknięty złem, aby wykorzystać tę wiedzę. Skąd jednak wiedział, aż tyle? Potrafił uderzyć tam, gdzie bolało najbardziej. Bała się do czego jeszcze może być zdolny.

Dopiero dziś w pełni zrozumiała, skąd paranoja Toma. Poznał Albusa o wiele lepiej i wiedział, że ludzi takich jak on należy się obawiać. Jak mogła być tak głupia i go nie słuchać? To nie zabawa. Przez swoją bezmyślność naraziła się na niebezpieczeństwo, z którego co gorsza zdawała sobie sprawę. Jednym cholernym wybrykiem przyczyniła się do swojego nieszczęście, a co gorsza narobiła problemów.

 Malfoy nie da jej teraz żyć. Nie łudziła się, że będzie tak, jak za pierwszym razem. Sprawy zaszły za daleko. Nie mogła mu jednak niczego wyjaśnić. Bała się, a wręcz była przerażona na samą myśl, że on poznałbym prawdę. Straciłaby go. Nikt przy zdrowych zmysłach nie chciałby się zadawać z kimś… takim. Była żałosna we wszystkim, co robiła. Wiedzą nieporadnie starała się zamaskować swoją nieporadność. Odtrącała ludzi, aby nie dowiedzieli się, kim jest naprawdę. Sprawdzało się to, lecz do czasu

Draco ją złamał i oto tego skutki. Chciał wiedzieć coraz więcej, martwił się o nią, troszczył, a nie powinien. To prędzej, czy później go zniszczy. Ona nigdy nie będzie normalna. Nigdy nie nauczy się z nim żyć tak, jak w głębi duszy tego pragnęła. Prędzej, czy później go zrani, do czego za wszelką cenę nie chciała dopuścić. Za bardzo jej na nim zależało. Nie potrafiłaby wciągnąć go w to bagno, które niektórzy wzniośle nazywali jej życiem. Wstydziła się swojej przeszłości. Ludzie mogli jej wmawiać, że nie powinna, ale wiedziała lepiej. Nie umiała się z tym uporać, a rosnące uczucie do Dracona wcale jej w tym nie pomagało. Choćby nie wiem, jak bardzo tego pragnęła nie potrafiła żyć normalnie, a Malfoy nie zasługiwał na męczenie się z takim odmieńcem, jak ona. Nikt na to nie zasługiwał.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Hermiona siedziała na parapecie, po raz ostatni przeglądając przygotowany na Transmutację esej. Nie wymagał on poprawek, ale musiała się czymś zająć. Czuła się fatalnie. Jej humor nie uległ nawet minimalnej poprawie, a wręcz się pogorszył z powodu Malfoya. Przestał się do niej odzywać, a wręcz jawnie ją ignorował. Nie sądziła, że będzie jej to tak przeszkadzać. Powinna się cieszyć, przecież tego chciała. Obraził się, przestał nią interesować i po problemie. „Akurat.”, prychnęła jej irytująca podświadomość, jawnie dając do zrozumienia, że taki obrót sprawy wcale nie jest dobry. To chore, jak bardzo była rozdarta Co z tego, iż wiedziała, że tak będzie lepiej, skoro w jej głowie i tak pojawiały się te wszystkie irytujące myśli.

- Jestem żałosna.

Mruknęła ledwie dosłyszalnie Hermiona, odruchowo spoglądając w lewo, gdzie zaledwie kilka metrów dalej z grupką znajomych stał Draco. Nie patrzył w jej stronę, zawzięcie tłumacząc coś Teodorowi. Traktował ją jak powietrze.

Hermiona westchnęła zrezygnowana, niechętnie wracając do lektury. Nie potrafiła się jednak na niej skupić. Po dwa razy czytała to samo zdanie i tak nie wyłapując jego sensu.

Zirytowana swoim irracjonalnym zachowaniem, niemal ze złości schowała esej do torby. Czytanie go i tak nie miało najmniejszego sensu. Zamiast tego przekręciła się nieco w prawo, siadając bokiem do okna, aby mieć widok na zewnątrz. Błonia Hogwartu nadal pozostawały pokryte śniegiem i nie zapowiadało się, aby szybko uległo to zmianie. Lubiła zimę. Nie przeszkadzały jej mróz, ani konieczność grubego ubierania się. Towarzysząca jej biel działa na nią kojąco. Tę porę roku utożsamiała z potęgą, chłodem, ale przede wszystkim czystością. Nieskazitelny śnieg i jego maleńkie płatki, na pozór identyczne, a jednak tak różne. Zawsze ją to fascynowało. Na zimę składało się wszystko, co pragnęła widzieć w sobie, a co od zawsze znajdowało się poza jej zasięgiem.

Niewesołe rozmyślania Hermiony przerwał dopiero dzwonek obwieszczający koniec przerwy. Równo z nim otworzyły się drzwi do klasy Transmutacji. Panna Riddle natychmiast zeskoczyła z parapetu, kierując się w stronę sali. Po zajęciu swojej ławki zaczęła wypakowywać potrzebne rzeczy, a przede wszystkim esej. Dokładnie w momencie, gdy wyjęła ostatnią rolkę na miejscu obok niej pojawiła się Dafne.

- Cześć.

Przywitała się nieśmiało blondynka, nie patrząc jednak na pannę Riddle. Czuła tak ogromny wstyd i wyrzuty sumienie, że nie potrafiła spojrzeć jej w oczy. Obwiniała się za to, co wczoraj spotkało Hermionę. Jak mogła zachować się tak lekkomyślnie i zostawić ją samą? Postawa Dracona powinna dać jej do myślenia. Nie uchodził za przewrażliwionego histeryka, więc to oczywiste, że miał inny powód, aby przesadnie troszczyć się o Hermionę. Gdyby tylko czasami pomyślała, nie doszłoby do tego wszystkiego. Jak ta idiotka dała się omotać Pansy, której niecierpiącą zwłoki sprawą okazała się jakaś pierdoła związana z nią i Zabinim. Kogo w takich okolicznościach obchodziło, że Blaise pocałował w policzek jakąś Krukonkę, która okazała się jego kuzynką?

- Cześć.

- Jak się czujesz?

- Dobrze.

Skłamała gładko Hermiona, nie zamierzając obarczać koleżanki swoimi problemami, ani tymi z bolesnymi doświadczeniami, ani tymi z Malfoyem.

- Bo ja chciałabym…

- Witam, moi drodzy. Proszę już o ciszę.

Wypowiedź Dafne przerwała siedząca za biurkiem Minerva. Klasa natychmiast umilkła, nie zamierzając wyprowadzać z równowagi surowej nauczycielki.

- Zakończyliśmy ostatnio omawiać dział, dlatego bezzwłocznie przejdziemy do następnego. Pierwsza lekcja jak wiecie opiera się na teorii, którą dziś zgłębicie sami, sporządzając przy tym notatki. Ja w tym czasie sprawdzę dodatkowe eseje, które mam nadzieję zostały przygotowane. Proszę o złożeniu ich na moim biurku, a reszta niech bierze się do pracy. Podręcznik strona sto siedemdziesiąt dziewięć.

- Musisz się podpisać.

Oznajmiła Hermiona, podsuwając Dafne ostatnią rolkę pergaminu.  Ona zrobiła to już w bibliotece, lecz panna Greengrass nie miała ku temu okazji.

- Nie, to nie w porządku.

- Słucham?

Zapytała zdziwiona Hermiona, widząc jak Dafne odsuwa od siebie esej. O co jej chodziło? Męczyły się nad nim całe wczorajsze popołudnia, a ona chce teraz zrezygnować.

- To jest właściwie twój esej. Sama w życiu bym go nie napisała, a poza tym nawet nie pomogłam ci go przepisać.

Wyjaśniła Dafne, pomijając jedynie palące wyrzuty sumienia. To przez jej mierne oceny i głupotę Hermiona została napadnięta. Czułaby się jak skończona świnia podpisując się pod tym esejem.

Hermiona początkowo zmarszczyła z konsternacją brwi, zastanawiając się, skąd nagle u Dafne taka zmiana, lecz zrozumienie przyszło szybko. Ona obwiniała się o jej wpadek. Tylko to przychodziło jej do głowy, choć sama nigdy by na coś takiego nie wpadła. Sama zdecydowała, że zostanie dłużej, sama zlekceważyła rozkaz ojca. Jedyna osoba, którą mogła winić za swoje nieszczęście to ona.

- Nie gadaj głupot. Albo podpisujesz to sama, albo zrobię to za ciebie.

Na potwierdzenie swych słów Hermiona sięgnęła po pióro, wyciągając rękę z nim w stronę Dafne. Ta w końcu spojrzała na nią nieprzekonana. Czuła, że to nie w porządku, ale czy spieranie się z Hermioną przeniesie jakikolwiek rezultat? Przebywała w jej towarzystwie wystarczająco długo, aby wiedzieć, jak bardzo jest uparta. Biła w tym na głowę nawet Malfoya, a to nie lada wyczyn.

- Niech ci będzie.

Skapitulowała w końcu Dafne, odbierając od koleżanki piór. Podpisała się na odpowiednim pergaminie, po czym zebrawszy wszystkie zaniosła je McGonagall.

Po powrocie zauważyła, że Hermiona zaczęła już czytać zadany im temat, dlatego poszła w jej ślady. Szóstoklasiści spędzili tak niemal całą lekcję.  Dopiero pięć minut przed dzwonkiem Minerva wstała od swojego biurka, stając następnie przed nim.

- Zaraz koniec zajęć, dlatego wasz czas minął. Sporządzone notatki z podpisem proszę przed wyjściem złożyć na moim biurku. Korzystając z tego, że mamy jeszcze chwilę, oddam sprawdzone eseje. Od razu zaznaczę, że wszystkie prace były bardzo dobre, lecz zważywszy na wysoki poziom jednej z nich, tylko ona otrzymała ocenę Wybitną. Jej zawartość znacznie wykracza poza materiał szkolny, a nawet zaawansowaną transmutację ludzką. Panno Riddle, panno Greengrass, gratuluję.

Minerva uśmiechnęła się delikatnie do siedzących razem dziewczyn, na co te odpowiedziały jej tym samym. Po przeczytaniu ich pracy nie miała wątpliwości, że zasługiwały na najwyższą ocenę. Cieszył ją również fakt, że Dafne w końcu wzięła się do nauki. Uważała ją za zdolną dziewczynę, potrzebującą jedynie motywacji, którą okazała się ambitna Hermiona.

Dzwonek obwieszczający koniec lekcji zadzwonił w momencie, gdy ostatnia para odebrała swoją pracę. Uczniowie szybko zaczęli pakować swoje rzeczy, zbierając się do wyjścia, nie zapominając jednak o konieczności oddania McGonagall notatek. Jako jedne z pierwszych klasę opuściły Hermiona i Dafne.

- Dzięki za pomoc.

Powiedziała po raz któryś blondynka, naprawdę będąc wdzięczną pannie Riddle. To niesamowite, ale ten jeden Wybitny dał jej motywację do podciągnięcie się z Transmutacji. Może jednak te korepetycje z Teodorem to nie taki zły pomysł. Nie próbowała się już oszukiwać, że nie potrzebuje pomocy. Poza tym Teodor sam się zaoferował, że ją poduczy, więc grzechem byłoby z tego nie skorzystać.

- Nie ma sprawy.

Przez chwilę dziewczyny szły w zupełnej ciszy, zmierzając do lochów, gdzie odbywała się ich kolejna, a zarazem ostatnia lekcja, czyli Eliksiry. W końcu jednak odezwała się Dafne.

- Przepraszam cię za wczoraj. Nie powinnam iść z Pansy. Może wtedy nic by się nie stało, a tak…

Panna Greengrass wyrzucała z siebie wszystko, co nie dawało jej spokoju. Uznała, że musi przeprosić Hermionę. Nie dałoby jej to spokoju.

- Nie, to nie tak, Dafne. To naprawdę nie twoja wina.

Zaprotestowała natychmiast Hermiona, nie chcąc, aby koleżanka się o cokolwiek obwiniała. Sama zwaliła sprawę tym bardziej, że wiedziała jak nierozsądnie postępuje.

- Powinnam po prosu wrócić z wami do salonu. Bardzo cię proszę, nie rozmawiajmy o tym więcej.

Hermiona z ulgą przyjęła, że Dafne kiwnęła głowa na znak zgody. Roztrząsanie tych wydarzeń przywoływało przykre wspomnienia, od których chciała się jak najszybciej odciąć.

Resztę drogi do lochów spędziły na luźniej rozmowie. Nawet pod klasą stanęły na uboczy, nie rozglądając się nawet za znajomymi. Rozdzieliły się dopiero, gdy zadzwonił dzwonek, po którym otworzyły się drzwi do sali.

Hermiona kierując się do swojego stanowiska czuła coś na kształt zdenerwowania. Po raz pierwszy od rana zostanie sama z Malfoyem. Nie wiedziała, czego ma się spodziewać, w końcu Draco wydawał się na nią obrażony. Chociaż może gdy zostaną na siebie skazani zmięknie i odpuści?

Nadzieja Hermiony prysła, gdy Malfoy bez słowa podszedł do ich stolika i nie zaszczyciwszy jej nawet jednym spojrzeniem, zaczął wypakowywać potrzebne rzeczy. Ignorował ją zupełnie, zachowując się niczym obrażone dziecko. „Jego nazywasz dzieckiem?”, zadrwiła jej podświadomość, niestety mając rację. Z ich dwójki to ona zachowywała się infantylnie.

- Długo jeszcze zamierzasz się na mnie wściekać?

W końcu Hermiona nie wytrzymała. On nie może się tak zachowywać. Musi zrozumieć, że to nie takie proste, jak mu się wydaje. Sądził, że powie mu prawdę, on jej pomoże i wszyscy będę super szczęśliwi. To tak nie działa, nie w tym przypadku.  

- Dopóki nie zaczniesz ze mną rozmawiać.

Odpowiedział spokojnie Draco, nadal starając się nie patrzeć na Riddle. Postanowił nieco zmienić taktykę, aby to teraz ona znalazła się na miejscu osoby olewanej. Liczył, że da jej to do myślenia i w końcu zacznie być z nim szczera. Bolało go to, że nadal mu nie ufa. Starał się robić wszystko, aby tak się stało, ale jak widać i to za mało.

- Przecież rozmawiamy.

- Riddle, ja cię błagam, nie rób z siebie niekumatej, bo nikt ci w to nie uwierzy.

Hermiona westchnęła ciężko, widząc zaciętą minę Dracona, który nie wytrzymał i w końcu na nią spojrzał. Jego zawziętość wcale nie ułatwiała jej odzyskania równowagi, a wręcz przysparzała jeszcze więcej zmartwień. Chciała zapomnieć o tym incydencie, tylko tyle. Powinien uszanować jej decyzję, zamiast nieustannie dręczyć. Była tym wszystkim zmęczona. Potrzebowała odskoczni, którą zwykle zapewniał jej Malfoy, lecz nie tym razem.

- Zrozum, ja nie mogę.

Tym razem to Hermiona spuściła wzrok. Czemu nie mógł jak zwykle rzucić jakiś głupim tekstem, który z niewiadomych przyczyn by ją rozbawiał i o wszystkim zapomnieć. Tak byłoby dla nich lepiej.

- Poprawka, nie chcesz mi powiedzieć.

Hermiona nieświadomie mocniej zacisnęła szczękę, gdyż Draco trafił w sedno sprawy. Nie chciała mu powiedzieć o tym, co wczoraj zaszło. Mogli rozmawiać o tym, jak ciężko jej się przystosować do nowego życia, jak trudno funkcjonować jej w obcym świecie, nawet o tęsknocie z Gryfonami, ale nie o tym.

Draco na darmo czekał na odpowiedź, której nie uzyskał. Snape zdążył zabrać głos, a Hermiona natychmiast utkwiła w nim wzrok, udając niezwykle zainteresowaną jakimś eliksirem, który w tym momencie nic go nie obchodził. Czy to tak trudno pojąć, że się o nią bał? Nienawidził tego uczucia, a ona wcale nie pomagała mu się z nim uporać, wręcz jeszcze bardziej komplikując sprawę.

- Pójdę po ingrediencje.

Rozmyślania Dracona przerwał cichy głos Hermiony, która wyjątkowo sama postanowiła pójść po składniki. Nawet nie zauważył, kiedy Snape skończył mówić i kazał im się wziąć do pracy. Zerknął w otwartą już książkę Riddle, aby dowiedzieć się jak eliksir dziś warzą. Na nim powinien się skupić, aby go nie zepsuć albo co gorsza wysadzić, za co tak Snape, jak Riddle urwaliby mu łeb.

Odnalezienie składników zajęło Hermionie dłuższą chwilę. Nim wróciła do ławki, Draco zdążył wstawić kociołek na palnik i zacząć gotować wodę. Na szczęście dla niej przez resztę lekcji zajmowali się wyłącznie eliksirem, nie wracając do wcześniejszej rozmowy. Snape zamordowałby ich za awanturę na swoich zajęciach, którą z pewnością zakończyłaby się ich dyskusja. Zamiast tego udało mi się uwarzyć perfekcyjny wywar, który profesor łaskawie ocenił na Wybitny.

- Nie wiem, co większość z was robi na moich lekcjach. Poza nielicznymi wyjątkami mam wątpliwości, czy używacie mózgów. Radzę wziąć się do roboty, ponieważ nie chciałbym być w waszej skórze, jeśli zbłaźnicie się na egzaminach końcowych.

Severus dla lepszego efektu omiótł groźnym wzrokiem uczniów, zatrzymując się na chwilę przy tych, do których kierował swoje słowa. Nie raz zastanawiał się, co te szczeniaki sobie myślały, dobrowolnie decydując się na kontynuacje nauki Eliksirów. Gdyby choć przez chwilę się nad tym zastanowili, on nie musiałby się teraz zmagać z ich niekompetencją.

Merlin jednak najwidoczniej czuwał nad szóstoklasistami, ponieważ nim Snape zdążył się na dobre rozkręcić, zadzwonił dzwonek. Uczniowie w pośpiechu zaczęli pakować swoje rzeczy, myśląc już tylko o czekającym ich weekendzie, od którego dzielił ich już tylko obiad.

- W poniedziałek widzę was z zdanymi esejami, a teraz jesteście wolni, poza Riddle, Malfoyem, Zabinim i Nottem.

Wszyscy jak na zawołanie spojrzeli na wymienioną czwórkę, z której tylko Hermiona wyglądała na zdziwioną. Chłopcy domyślali się, że chodzi o wczorajszy incydent, a raczej jego konsekwencje. Żadne nie dawał tego po sobie poznać, ale naprawdę obawiali się kary. Nie chcieli nawet wiedzieć, jak zareagował Czarny Pan, biorąc pod uwagę fakt, jakiego szału dostał Snape.

Nie pozostawało im nic innego, jak podejść do profesora i dowiedzieć się, co będzie z nimi dalej. Snape nim zabrał głos odczekał chwilę, aby reszta uczniów opuściła klasę. Dopiero wtedy zasiadł za swym biurkiem, skupiając wzrok na stojącej przed nim czwórce.

- Musicie wiedzieć, że macie więcej szczęścia niż rozumu. Tym razem nie zostaniecie ukarani, ale jeszcze jeden taki incydent i nawet sam Merlin was nie uratuje.

Snape widział, jak chłopcy oddychają z ulgą i wcale im się nie dziwił. Sam początkowo nie mógł w to uwierzyć, ale jak widać Julianne ma większy wpływ na Lorda niż ktokolwiek sądził. Nie wątpił, iż wyłącznie dzięki jej wstawiennictwu Ślizgoni nie zostaną ukarani.

- A mogę wiedzieć, co takiego zrobiliśmy?

Zapytała nagle Hermiona, nie mając pojęcia, o co tu chodzi. Nie przypominała sobie, aby zrobiła coś zasługującego na karę, a już szczególnie z tą trójką. Jeśli to oni wplątali ją w jakieś swoje machlojki gorzko tego pożałują.

- Bez głupich pytań, Riddle.

- Ona nie wiem, że u pana byliśmy.

Wyjaśnił Draco, przez co zarówno Hermiona, jak i Severus spojrzeli na niego ze zdziwieniem.

- Mogę wiedzieć, dlaczego?

- Tak jakoś wyszło.

- Powie mi ktoś wreszcie, o co tu chodzi?

Zirytowała się w końcu Hermiona, nie potrafiąc dłużej zachować spokoju. Czy ciągle ktoś musi coś przed nią ukrywać? Jak nie ojciec to teraz jeszcze Snape z cudownym trio.

- Chodzi o wczorajszych atak na ciebie.

W pierwszej chwili Hermionę zamurowało. Gapiła się szeroko otwartymi oczami na Severusa, nie wierząc w to, co przed chwilą usłyszała. Otępienie szybko jednak zaczęło się zmieniać w gniew. Z profesora rozgniewany wzrok przeniosła na znajdujących się po jej prawej chłopaków.

- Powiedzieliście mu?

Zapytała z wyrzutem, nie wierząc, że naprawdę to zrobili. Co im w ogóle odbiło? Źle zrobiła, nie powinna zostawać sama, ale żeby od razu iść z tym do Snape’a? Przecież, to oczywiste, że ten zaraz poleciał na skargę do jej ojca, który zapewne już planuje, jak ściągnąć ją do domu. „Cudownie, po prostu wspaniale. Cholerne paple!”.

- Grzeczniej. Radziłbym się nie unosić, bo bardzo dobrze zrobili.

Severus nie dał dojść chłopakom do głosu, wiedząc że ci i tak nic nie wskórają. I tak sam musiał porozmawiać z Hermioną. Potrzebowali informacji na temat wczorajszego zajścia. Lord żądał konkretów. Podejrzewali, że napastnikiem był Dumbledore, lecz domysły to za mało. Musieli wiedzieć, co tam dokładnie zaszło, a takie informacje posiadała tylko Hermiona.

- A teraz ty powiesz nam, co tam się stało.

Cała czwórka utkwiła w Hermionie wyczekujące spojrzenie, przez co ta wyraźnie się spięła.

- To nie jest pana sprawa.

Odpowiedziała zdawkowo, na pewno nie zamierzając wdawać się w dyskusję na ten temat. Oni nie mają prawa od niej tego wymagać. Niech dadzą jej święty spokój i pozwolą o tym zapomnieć. Zrozumiała, że źle zrobiła i nie zamierzała po raz drugi popełniać tego samego błędu. To im powinno wystarczyć.

- Wręcz przeciwnie, bo to nas twój ojciec obedrze ze skóry, jeśli coś ci się stanie.

Severus również nie dawał za wygraną. Nie rozumiał skąd u Hermiony ten irracjonalny upór. Przecież oni nie chcieli jej zrobić nic złego, tylko pomóc.

- To się więcej nie powtórzy.

- Tego nie możesz wiedzieć.

- Hermiona, my ci tylko chcemy pomóc.

Do rozmowy wtrącił się również Teodor. W tym przypadku w pełni popierał profesora. Hermiona niepotrzebnie to wszystko utrudniała. Każdy w tym pomieszczeniu chciał jej dobra.

- Posłuchaj kolegi i zacznij w końcu mówić.

- Dajcie mi wszyscy święty spokój!

Wykrzyknęła w końcu Hermiona, tracąc nad sobą panowanie. Czuła się niczym osaczona przez myśliwych zwierzyna, ostrzeliwana gradem pytań, na które odpowiedzieć nie mogła. Nie zamierzała dłużej tego znosić. Ignorując panów odwróciła się na pięciu, ruszając w stronę wyjścia. Opuściła klasę bez słowa pożegnania, trzaskając jedynie drzwiami.

- Cholera jasna.

Zaklął pod nosem Draco, ruszając za Hermioną. Zawiódł się na tej rozmowie. Liczył, że przynajmniej Snape’owi uda się coś wyciągnąć z Riddle. Nie docenił tej upartej cholery. Jeśli jednak ona naprawdę sądziła, że tak łatwo się wykręci to była w błędzie.

Na korytarzu zauważył ją natychmiast. Szła bardzo szybko, najwyraźniej chcąc się stąd natychmiast ulotnić.

- Riddle!

Zwołał, chcąc zwrócić na siebie jej uwagę. Niestety jedyną reakcją Hermiony było przyspieszenie kroku. Draco westchnął ciężko, ani myśląc się poddać. Natychmiast ruszył za nią niemal biegiem, dzięki czemu już po chwili szli ramię w ramię.

- Czy to możesz w końcu zacząć się zachowywać normalnie i ze mną porozmawiać?

Zapytał z wyrzutem Draco. W takich chwilach jak ta zastanawiał się, gdzie jest ta rozważna dziewczyna, za którą uważał Riddle na co dzień. Teraz zachowywała się niczym rozkapryszone dziecko, z niewiadomych przyczyn chcące zrobić na złość rodzicom.

– Odwal się.

To jedyna odpowiedź, jaką uzyskał Draco. Hermiona twardo szła przed siebie, nie spuszczając wzroku z bliżej nieokreślonego punktu. Starała się skupić wyłącznie na tym, że zaraz będzie w swoim pokoju, z dala od tych wszystkich ludzi.

Niestety plan ten bardzo szybko pokrzywową jej Draco. Niespodziewanie złapał ją za nadgarstek, obracając w swoją stronę, zmuszając tym samym do zatrzymania się. Hermiona natychmiast chciała wyrwać mu rękę, lecz przygotowany na to Draco wzmocnił nieco uścisk, uniemożliwiając jej to. Niepewna, ale i zła Hermiona w końcu na niego spojrzała. Jego twarz nie wyrażała niczego poza determinacją, która doprowadzała ją od obłędu.

- Daj mi święty spokój, Malfoy! Co ciebie to w ogóle obchodzi?

Hermiona nadal bezskutecznie starała się wyrwać, lecz Draco nie dawał za wygraną. Trzymała ją na tyle mocno, żeby nie uciekła, lecz nie tak, aby sprawić jej ból. Nie pozwoli jej teraz odejść. Ta rozmowa nie może się tak skończyć. Ona musi się w końcu ogarnąć. Skoro jednak jak na razie nic na to nie wskazywało, postanowił spróbować z innej strony. Poza tym jego cierpliwość została wyczerpana. Nie potrafił dłużej tego znieść.

- Obchodzi, bo się o ciebie boję do cholery!

Te słowa sprawiły, że Hermiona przestała się wyrywać. Zamiast tego spojrzała na Dracona, jakby szukając potwierdzenie jego słów. Wyglądał na nieco zirytowanego, lecz śmiertelnie poważnego. Onieśmielała ją intensywność, z jaką się w nią wpatrywał. Nie opuściła jednak wzroku, nie po tym, co powiedział. On naprawdę się o nią bał. Oczywiście okazywał to na również na co dzień, ale usłyszeć to z jego ust to zupełnie inna sprawa.

Gdyby nie okoliczności coś takiego sprawiłoby jej ogromną radość. Rzadko ktoś się o nią martwił. Poza tym tu chodziło o chłopaka, na którym naprawdę jej zależało. Tym bardziej bolało ją, że nie może być z nim szczera. Wiedziała, że tak to się skończy. Im bliżej ze sobą byli, tym bardziej go krzywdziła. Nie chciała, tak bardzo nie chciała go okłamywać, ale inaczej nie potrafiła.

- Nie musisz…

- Przestań pieprzyć! Nie rozumiesz, że chcę cię chronić?

Już nie zważał na to, co mówi. Chrzanić to, czy wyjdzie na ckliwego durnia. Ona musi zrozumieć, że tu nie chodzi tylko o to przeklęte zadanie. Pierzyć, co im grozi za niedopilnowanie jej. Bał się o nią. Nie rozumiał, dlaczego wmówiła sobie, że jest samowystarczalna i nie potrzebuje pomocy. Przecież to bzdury, ktoś w końcu zrobi jej krzywdę, a on nie daruje sobie tego do końca życia.

Hermiona patrzyła w rozgniewane oczy Dracona, dostrzegając w nich coś jeszcze - niemą prośbę. Niemal czuła jego bezradność, z którą nie potrafił sobie poradzić. I to wszystko jej wina. Przysparzała mu samych problemów, zresztą jak wszystkim.

- Przepraszam, ja nie mogę.

Zawód, który pojawił się na twarzy Dracona sprawił, że Hermiona poczuła się jeszcze gorzej. Nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. Tym razem nie musiała się nawet wysilać, aby uwolnić rękę z jego uścisku. Chciała stąd jak najszybciej zniknąć. Byle tylko nie widzieć, jak wielkim jest dla Malfoya rozczarowaniem i jak bardzo komplikuje mu życie.

Witam :)

Rozdział jak widać bez żadnych opóźnień, co zapewne cieszy tak Was, jak i mnie. W sumie wydaje mi się, że jest on całkiem niezły, może niezbyt wesoły, ale bywa i tak. Osobiście jestem z niego zadowolona, więc mam nadzieję, że i Wam się spodoba.

Teraz kwestia kiedy następny. Nie wiem i zaraz Wam wyjaśnię dlaczego zostało mi dziewięć dni wakacji, z których zamierzam czerpać możliwie najwięcej jak się da. Poza tym jestem w trakcie tworzenia wersji PDF mojego poprzedniego Dramione oraz pisania miniaturki. Mój czas jest przez to mocno ograniczony. Pierwszego zaczynam studia i muszę się przyznać, że trochę się boję. Jakby nie patrzeć to zupełna nowość, a ja niestety zwykle mam problem z zaklimatyzowaniem się, co może niekorzystanie wpłynąć na moją wenę. Bardzo liczę na Wasze zrozumienie, ponieważ blog może być ostatnią rzeczą o której będę myśleć. Mogę co najwyżej wstępnie oszacować, że nowa notka pojawi się najpóźniej w połowie października, ale konkretnej daty nie jestem w stanie podać. Kiedy już będę jej pewna, powiadomię Was o tym na ask’u i w zakładce po lewej stronie, do której zachęcam, aby zaglądać.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam Laf♥