42. Chwila nieuwagi

Draco i Hermiona wracali właśnie do lochów. Panna Riddle skończyła lekcje nieco później, gdyż uczęszczała jeszcze na Starożytne Runy. Wiadomo jednak, że sama wracać nie mogła, więc z zajęć odebrał ją Malfoy. Nie sprzeciwiała się temu. Już wystarczająco im podpadła ostatnim razem.

Od ataku minął niemal tydzień, a Draco nadal nie dawał jej spokoju. W kółko wypytywał o sprawcę i, co tak właściwie się stało. Momentami traciła cierpliwość, podobnie jak on. Nie raz się o to pokłócili, lecz Malfoy i tak nie odpuszczał. Dziwiło ją to. Większość już dawno dałaby sobie spokój, zmęczona jej uporem, ale nie on. Nie kłamał mówiąc, że się o nią boi i chyba tylko ten fakt powstrzymywał ją przed usmażeniem go żywcem. Szczególnie teraz, gdy po raz setny wałkowali ten sam temat.

- Mówiłam ci już, że jesteś uparty jak osioł?

Zapytała nieco znudzonym głosem Hermiona, chcąc dać w ten sposób Draconowi do zrozumienia, że niczego nie wskóra.

- Hipokrytka.

Odpowiedział krótko Malfoy, nie wyglądając na skorego od odpuszczenia, nawet jeśli już sam nie wiedział, co robić. Riddle okazała się bardziej zawzięta, niż przypuszczał. Próbował już niemal wszystkiego, a ona nadal milczała niczym zaklęta. Nie pomagały krzyki, spokojne rozmowy, prośby, nic.

- Zlituj się nade mną i odpuść w końcu.

- To samo mogę powiedzieć tobie.

- Zdajesz sobie sprawę, że to i tak nic nie da?

- Nie wiem, po co ta cała szopka. Nikt nie chce ci tu zaszkodzić, tylko pomóc. Musisz nam to utrudniać?

Hermiona nic nie odpowiedziała, zdając sobie sprawę, jak jej zachowanie wyglądało z ich perspektywy. Dumna gówniara, aby zrobić wszystkim na złość, uprała się, że nie powie, co się stało. Nikomu nie przyszło przez myśl, że i dla niej ta sytuacja jest trudna.

Od tego feralnego dnia niemal co noc budziła się z krzykiem, przerażona koszmarnymi wspomnieniami. Nawet Noctis coraz częściej pytała, czy wszystko z nią w porządku. Za każdym razem kłamała, zapewniając ją, że tak. W rzeczywistości męczyła się coraz bardziej. Wytchnienie przynosiły jej jedynie zajęcie i odrabianie lekcji z Malfoyem. Wtedy nie poruszali tematu ataku. Było zupełnie jak dawniej. Cieszyli się swoim towarzystwem, nawet jeśli okazywali to w różny sposób. Tak bardzo pragnęła, aby taki stan rzeczy wrócił na zawsze.

Draco cierpliwie czekał na odpowiedź, której nie uzyskał. Jednak, gdy znaleźli się pod drzwiami panny Riddle nie wytrzymał.

- Nic nie powiesz?

Zapytał, na co Hermiona pokręciła jedynie przecząco głową, wpatrując się w czubki swoich butów.

- Nie rób mi tego.

Te słowa skutecznie skłoniły pannę Riddle do uniesienia wzroku. Spojrzała na Dracona z niezrozumieniem, starając się cokolwiek wyczytać z jego twarzy.

- Nie zamykaj się, nie przede mną.

Nawet nie próbowała ukryć, że zaskoczyły ją te słowa. Wydawały jej się takie… Nawet nie potrafiła tego określić, lecz wyraźnie poczuła, że jej policzki robią się czerwone. Zamierzała ponownie opuścić wzrok, aby tylko na patrzeć na wpatrującego się w nią Malfoya. Ten jej to jednak uniemożliwił. Odruchowo uniósł rękę do twarzy dziewczyny, przytrzymując jej podbródek.

Hermionę dosłownie zamurowało. Nie potrafiła się odsunąć, ani strącić jego dłoni, głównie dlatego iż nie zrobił nic więcej. Stał lekko się nad nią pochylając, delikatnie trzymając ją za podbródek. Nie skupiała się jednak na tym, tylko na jego oczach. Wyrażały niemą prośbę, co tylko dodawało autentyczności jego słowom.

Czemu on to cały czas robił? Zachowywał się niewłaściwie. Nie tak postępują przyjaciele. Harry i Ron aż tak się z nią nie spoufalali. Nigdy im na to nie pozwalała. Tyle, że między Malfoyem, a Gryfonami była jedna zasadnicza różnica. Do tamtej dwójki nigdy nie czuła niczego poza sympatią. Z Draconem sytuacja wyglądała zupełnie inaczej. Nazywając rzeczy po imieniu, on się jej po prostu podobał. O Harry’m i Ronie nie pomyślałaby nawet w takich kategoriach. Przyjaźnili się i tyle, nic więcej nie wchodziło w grę.

Z Malfoyem początkowo było tak samo. Z czasem jednak coś w niej zaczęło kiełkować. Ignorowała to, aż w końcu okazało się być za późno, aby to w sobie zwalczyć. Z trudem, ale przyjęła do wiadomości, że ktoś może jej się podobać, jakoś sobie z tym radząc. Problem pojawiał się w sytuacjach takich, jak ta. Nie powinna pozwalać mu się dotykać. To było złe. Przekraczał jej granicę bezwzględną. Dlaczego więc stała, niezdolna do żadnego ruchu, po prostu się na niego gapiąc? Ciało jak zwykle reagowało niepokojem, lecz umysł zaczął jej płatać figle, co nie mogło prowadzić do niczego dobrego.  

- Proszę cię, mała.

Powiedział Draco, w głębokim poważaniu mając, co ona sobie o nim pomyśli. Przy niej o dziwo nie wstydził się mówić o swoich uczuciach. Oczekiwał od niej szczerości, więc powinien dawać jej to samo. Czuł, że zaczyna mu się wymykać. Zamykała się przed nim, ponownie tworząc swój kokon. Chciał to powstrzymać, lecz widział, że zaczyna przegrywać.

Nie wiadomo, jak dalej potoczyłaby się ta rozmowa, gdyby nie odgłos zbliżających się kroków, które nagle ucichły. Hermiona i Draco odruchowo spojrzeli w stronę, skąd dochodził dźwięk, a ich oczom ukazała się stojąca zaledwie kilka metrów dalej Dafne. W rękach trzymała otwartą książkę, przez która nie dostrzegła wcześniej, co dzieje się pod drzwiami Hermiony. Chciała jeszcze zawrócić, ale okazało się być na to za późno, gdyż została zauważona.

- Przepraszam, ja czytałam i was nie widziałam.

Wyjaśniła Dafne, zawstydzona tym, że przerwała przyjaciołom. Nie przypuszczała jednak, że może ich zastać w takiej sytuacji na korytarzu. Draco i Hermiona publicznie zwykle się kłócili. Nikomu raczej nie nadarzyła się okazja, aby obserwować ich podczas okazywania sobie czułości.

- Nie, to nie tak. Malfoy właściwie już sobie idzie.

Tym razem Hermiona błyskawicznie odsunęła się od Dracona, czując jak jej policzki płoną. Jeszcze tego brakowało, żeby ktoś ich nakrył. W zasadzie nie robili nic złego, szczególnie w porównaniu do wiecznie obłapiających się Blaise’a i Pansy, a jednak to Hermiona w przeciwieństwie do nich czuła się potwornie zażenowana.

- Nie, to nic ważnego, naprawdę.

- Spoko, Dafne. Ja i tak się zmywam. Na razie, mała.

Draco spojrzał po raz ostatni na Hermionę, niestety nie uchwyciwszy jej wzroku. Westchnął jedynie zrezygnowany, po czym udał się do swojego pokoju, już po chwili znikając za jego drzwiami.

- Może wejdziesz?

Zaproponowała koleżance Hermiona, wskazując na swoje dormitorium. Dafne odpowiedziała jej skinieniem głowy, dlatego obie dziewczyny weszły do sypialni.

- Daj mi chwilę, tylko się przebiorę.

- Jasne.

Hermiona ruszyła do garderoby, uznając to za idealny sposób na ogarnięcie się. Pierwsze, co zrobiła po wejściu do niej, to oparła się o jej zamknięte drzwi, ukrywając twarz w dłoniach. To wszystko robiło się dla niej zbyt trudne. Nie potrafiła sobie poradzić z mętlikiem panującym w jej głowie. Rozdarcie pomiędzy pragnieniami, a ograniczeniami stawało się coraz większe. Przestała nad tym panować. Straciła kontrolę, co przeżywała chyba najbardziej.

- Weź się w garść.

Nakazała sobie, zdejmując ręce z twarzy. Nie pora się nad sobą użalać. Zamiast tego Hermiona szybko podeszła do jednej z półek, wyjmując z niej ubrania. Z ulgą zmieniła szkolne szaty na nie, po czym wróciła do pokoju. Dafne stała tam, gdzie ją zostawiła, cierpliwie czekając.

- Już jestem, siadaj.

- Ja tylko na chwilę, właściwie to mam prośbę.

- Zamieniam się w słuch.

Powiedziała zaintrygowana Hermiona, uważnie przyglądając się koleżance. Dafne wyglądała na nieco niepewną. Ciekawiło ją, co jest tego przyczyną.

- Pamiętasz tę swoją książkę, z którą pisałyśmy esej na Transmutację? Zastanawiam się, czy mogłabyś mi ją pożyczyć na popołudnie.

- Jasne, nie myślałam, że tak cię to wciągnęło.

- Właściwie to chciałam z niej skorzystać z Teodorem.

- Z Teodorem?

Hermiona, która już ruszyła w stronę regału, przystanęła i ponownie zwróciła się ku blondynce. Ta sprawa bardzo ją zaintrygowała.

- Tak, pomaga mi w nauce.

Wyjaśniła Dafne, zdając sobie sprawę, że Hermiona jest pierwszą osobą, której o tym mówi. Trochę źle się czuła z faktem, że Tracey i Pansy o niczym nie wiedzą, ale nie miała odwagi im powiedzieć. Znała je na tyle długo, aby wiedzieć, że zrobiłby z tego niepotrzebną aferę, za dużo sobie wyobrażając. Z Teodorem spotykali się tylko uczyć. Owszem, sporo rozmawiali również na inne tematy, ale to jeszcze nic nie znaczy. Miło spędzali czas i tyle. Nie chciała tego zniszczyć zbędnymi domysłami i dogadywaniem. Mogła się założyć, że dziewczyny zniszczyłby to wszystko, swoim zachowaniem płosząc Teodora. A tak bez obaw cieszyła się jego towarzystwem trzy razu w tygodniu, przy okazji się dokształcając.

Zdecydowała się zwierzyć właśnie Hermionie, ponieważ wierzyła, że ona nie odstawi takiej szopki. Sprawiała wrażenie godnej zaufanie, a poza tym to nie było w jej stylu. Nie należała do osób robiących wokół wszystkiego zbędny szum i coraz bardziej to w niej ceniła.

- Uczycie się powiadasz. Na moje korepetycje to nie chciałaś się zgodzić.

Zaśmiała się Hermiona, chcąc nieco rozluźnić Dafne, co jej się udało. Blondynka spojrzała na nią wilkiem, po chwili mimowolnie się uśmiechając, na co panna Riddle odpowiedziała jej tym samym.

Naprawdę cieszyło ją, że Teodor w końcu zebrał się na odwagę, aby zbliżyć się do panny Greengrass. Dawno zauważyła, że coś jest na rzeczy, ale jakoś żadne z nich nie kwapiło się, aby coś z tym zrobić, a tu nagle taka niespodzianka. Wspólna nauka to dobry początek. Zdecydowanie może ona do siebie zbliżyć.

„Tak jak ciebie i Malfoya.”, podświadomość Hermiony jak zwykle nie potrafiła milczeć, doprowadzając ją tym do szału. Gdyby jeszcze się myliła jakoś by to przeżyła, lecz nie gdy jak zwykle trafiła w sedno.

- Pożyczysz mi tę książkę?

Dafne mistrzowsko zmieniła temat, na co Hermiona zaśmiała się ponownie, nic już nie mówiąc. Podeszła do regału i wyciągnęła z niego odpowiednią ekspozycję. Podała ją blondynce, po czym obie ruszyły do drzwi.

- Miłej nauki w taki razie.

Powiedziała w ramach pożegnania Hermiona, wypuszczając koleżankę.

- Dzięki. Książkę oddam jeszcze dzisiaj.

- Nie ma pospiechu.

Dafne uśmiechnęła się, po czym ruszyła korytarzem, nie chcąc się spóźnić na umówione spotkanie. Teodoro i tak pewnie już na nią czekał.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Draco zaraz po wejściu do pokoju rzucił się na swoje łóżko, podkładając ręce pod głowę. Miał już wszystkiego dość. Ta sytuacja zaczęła go przerastać. Tak bardzo zależało mu na Riddle, że nie potrafił sobie z tym poradzić. Chciał jej pomóc, być przy niej, a ona jak zwykle wszystko utrudniała. Wiecznie perfekcyjna i samodzielna Hermiona Riddle, święcie przekonana o swej samowystarczalności. Bolało go, że jest przez nią nieustannie odtrącany. Wychodził z siebie, poświęcał się jak dla żadnej innej dziewczyny wcześniej i co mu z tego przychodziło? Absolutnie nic. Nie wierzył, iż jest jej zupełnie obojętny, lecz zaczynał wątpić, że może stać się dla niej kimś więcej niż przyjacielem.

- Czyżby kolejne nieudane starci z Hermioną?

Draco uniósł nieco głowę, dopiero teraz dostrzegając leżącego na swoim łóżku Blaise’a.

- Jakbyś zgadł.

Zabini nie odpowiedział od razu. Wstał z łóżka, po czym podszedł do szafy. Grzebał w niej chwilę, aż w końcu znalazł to, czego szukał. Tym razem podszedł do Dracona, który podniósł się do pozycji siedzącej.

- Wiem, czego ci trzeba, przyjacielu.

Stwierdził z przebiegłym uśmiechem Blaise, podnosząc rękę, w której trzymał butelkę Ognistej.

- Jest środek tygodnia.

- Przeszkadza ci to?

W odpowiedzi Draco uśmiechnął się niczym zło wcielone, robiąc przyjacielowi miejsce na łóżku. Gdy Blaise już się na nim ulokował, Malfoy po chwili namysłu sięgnął do szafki nocnej po paczkę papierosów. Trzymał ją schowaną na czarną godzinę. Ostatnią rozdał na imprezie, po tym jak dowiedział się, że Riddle nie toleruje używek. Od tej pory nie tknął papierosów. Dziś jednak czuł, że jest mu to potrzebne, aby oderwać się od tego syfu.

- Nie poznaję kolegi. Gdzie się podziało twoje nowe, ułożone oblicze?

- Nie przegnaj pały, Zabini, tylko otwieraj tę butelkę.

Blaise zaśmiał się, lecz spełnił polecenie Dracona, podając mu Ognistą. Ten nie bawiąc się w szklanki pociągnął spory łyk, czując jak alkohol przyjemnie piecz jego gardło.

- Tego mi było trzeba.

Przyznał bez ogródek Draco, siadając wygodniej. Oddał Blaise’owni butelkę, a sam otworzył papierosy. Poczęstował przyjaciela, biorąc również jednego dla siebie. Paczkę rzucił na łóżko, a różdżką tak jak Zabini odpalił papierosa.

- Hermiona potrafi dać w kość, co nie?

- Nawet nie wiesz, jak bardzo. Jest tak cholernie uparta, że człowieka szlag trafia.

Draco poczuł, że chce się komuś wygadać. Potrzebował tego, a być może również rady. Blaise zdecydowanie nadawał się na słuchacza. Nie raz się kłócili, czy wyzywali, ale obaj wiedzieli, że jeden za drugim wskoczyłby w ogień. Poza tym wydawało mu się, że żyjący w stałym związku Zabini zrozumie go jak nikt inny. Pansy może i zupełnie inna niż Hermiona, również była dziewczyną. 

- Nic do niej nie mam, ale podziwiam cię za cierpliwość.

- Nie musisz mi tego mówić, sam się sobie dziwię.

Draco odebrał od Blaise’a butelkę, pociągając z niej spory łyk. Nie kłamał, niejednokrotnie zastanawiał się skąd w nim takie pokłady cierpliwości do Riddle. Nie raz wyprowadzała go z równowagi, a jednak nie odpuszczał. Już nie potrafił.

- Sam sobie taką wybrałeś.

Ta kwestia nie podlegała dyskusji. Nikt mu nie kazał uganiać się akurat za Riddle. Bez problemu zdobyłby względy innej dziewczyny, choćby nieskomplikowanej Tracey. Z nią wszystko było prostsze, a wręcz oczywiste. Pojawiało się tylko jedno „ale”, Davis i inne dziewczyny nie interesowały go nawet w połowie tak jak Hermiona.

- Jeszcze zobaczymy, czy słusznie.

- A ciebie co, wątpliwości naszły?

Zdziwił się Blaise, odbierając od przyjaciela butelkę. Nie spodziewał się u niego zwątpienia. Za dużo nie mówił o swoich uczuciach, ale wystarczyło spojrzeć na jego zachowanie. Nie starałby się tak, gdyby nie wiedział, że Hermiona jest tego warta.

- O to powinieneś raczej zapytać Riddle. Ta dziewczyna jest nie do ogarnięcia.

- A gadałeś z nią o tym chociaż raz tak szczerze?

- Nie.

- To ja nie wiem, na co ty czekasz, stary.

- To znaczy?

Zainteresował się Draco, nie do końca rozumiejąc, co usiłuje mu przekazać przyjaciel. Ten w odpowiedzi przewrócił tylko oczami. Malfoy niby taki inteligentny, a jak przychodzi co do czego nic nie kuma.

- Z laskami nie ma się, co bawić w podchody, tu trzeba konkretnie. Komu jak komu, ale myślałem, że tobie nie trzeba tego tłumaczyć.

Draco zamyślił się na chwilę nad słowami Zabiniego. Było w nich sporo racji. Od dłuższego czasu bawił się w jakieś chore podchody, podczas gdy doskonale wiedział, czego chce. Zawsze zastanawiał się, czy to dobry moment, czy nie za szybko i tym sposobem stale to odwlekał, żyjąc w ciągłej niepewności. Nic mu nie przychodziło z tego czekania, wręcz przeciwnie. Od tego nieszczęsnego wypadku czuł, jakby Riddle się od niego oddalała. To z pewnością nie ułatwiało całej sprawy. Zamiast się do siebie zbliżać, gromadzili kolejne dzielące ich rzeczy. Nie mógł na to dłużej pozwalać. Zależało mu na Riddle i to bardzo, więc na co czekać?

- Masz cholerną rację, stary.

Przyznał otwarcie Draco, wywołując tym uśmiech na twarzy Blaise’a. O to właśnie mu chodziło. Smok nareszcie zaczął gadać z sensem. Momentami z Teodorem zastanawiali się, czy kiedykolwiek zbierze się on na odwagę, aby wyznać Hermionie, co czuje. Na szczęście jak widać wystarczyło nim odpowiedni pokierować.

Zabini z doświadczenia wiedział, że lepiej zaryzykować, niż ciągle zwlekać. Nawet jeśli w przypadku Hermiony jego starania zakończyły się fiaskiem, Pansy stanowiła idealny przykład, że warto. Początkowo sam nie wiedział, czy chce się z nią wiązać. Bywała dość specyficzna, a jej charakter pozostawił wiele do życzenia. Poza tym posiadali wspólnych przyjaciół, więc gdyby coś poszło nie tak, odbiłoby się to na całej reszcie. Szybko jednak zdał sobie sprawę, że to wszystko nie jest ważne, a Pansy to idealna dziewczyna dla niego. Nie raz porównywał ją do księżniczki, o którą trzeba się troszczyć, dbać i nieustannie adorować.

Zupełne przeciwieństwo wiecznie samodzielnej panny Riddle. Blaise dopiero po czasie zrozumiał, że nawet jeśli zszedłby się z Hermioną, ten związek nie potrwałby długo. Kompletnie do siebie nie pasowali i tylko by się ze sobą męczyli. Pansy za to dawała mu wszystko, czego potrzebował. Nigdy nie żałował, że to ona została jego wybranką. Miał ogromną nadzieję, że również Draco dokona słusznego wyboru.

- W końcu gadasz z sensem.

Oznajmił Blaise, przywołując kolejną butelkę. Żadnego nie obchodziło, że w takim tempie zjawią się jutro na zajęciach z gigantycznym kacem, szczególnie iż zapasy Zabiniego nie ograniczały się do dwóch whisky. Kto by się tym jednak przejmował? Na pewno nie Draco i Blaise.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Tydzień nareszcie dobiegł końca, a szóstoklasistów z Gryffindoru i Slytherinu od weekendu dzieliły już tylko Eliksiry. Hermiona, Dafne, Teodor i Draco stali pod klasą, dyskutując o przygotowanych na dzisiejszą lekcję esejach. W istocie jednak udzielała się tylko pierwsza trójka.

Malfoy po prostu stał, przyglądając się Riddle, która z niekrytą fascynacją mówiła coś o swojej pracy. Od dwóch dni zachowywała się o wiele swobodniej, a wszystko za sprawą tego, iż przestał wypytywać ją o niedawny napad. Nie potrafił jej tym dalej katować. Razem z Blaise’em uznali, że to i tak bez sensu. Co prawda kończyli wtedy drugą butelkę Ognistej, ale również na trzeźwo uznał, że to najlepsze, co może na tę chwilę zrobić. Ciągłe wypytywanie nie zdało egzaminu. Musiał poczekać na moment, kiedy Riddle sama zdecyduje się przed nim otworzyć. Jak do tej pory tylko wtedy udawało mu się cokolwiek z niej wyciągnąć.

Zresztą teraz inna sprawa związana z Hermioną zajmowała jego myśli. Słowa Blaise’a odnośnie szczerej rozmowy z nią nie dawały mu spokoju. Nieustannie układał sobie w głowie, co chciałby jej powiedzieć, gdy jednak przychodziło co do czego nie potrafił sklecić nawet jednego sensownego zdania. Przed oczami cały czas pojawiała mu się przerażona twarz Riddle, gdy po raz pierwszy ją pocałował. Za nic nie chciał ponownie doprowadzić jej do takiego stanu. Ile jednak powinien jeszcze czekać? Czy kiedykolwiek nastąpi ten odpowiedni moment? Po co odwlekać coś, co prędzej, czy później się stanie?

- Malfoy!

Podniesiony głos Hermiony i jej łokieć wbijający się w jego żebra skutecznie wyrwały Dracona z rozmyślań. Chłopak złapał się za bolące miejsce, łypiąc z wyrzutem na wpatrującą się w niego Riddle.

- Nie da się delikatniej?

- Nie, mówię do ciebie po raz któryś. Jeszcze cię trzyma ten kac? Ja nie wiem, co za idiocie piją w środku tygodnia.

Hermiona pokręciła z politowaniem głową, przypominając sobie wczorajszy stan Dracona, którego miała nieszczęście zobaczyć w najgorszym stadium. Jak co dzień rano przygotowała się do biegania, ale o stałej porze nie zastała Malfoya pod swoimi drzwiami. Czekała pięć, dziesięć minut, ale nic z tego. W końcu poszła sprawdzić, co się stało. Otworzył jej zaspany Teodor. Zapytała go, czy z Malfoyem wszystko w porządku. Ten zamiast odpowiedzieć wpuścił ją do pokoju, wskazując na łóżko blondyna, na którym zastała dość ciekawy widok. W dziwnych pozach spali na nim Draco i Blaise, pochrapując dość głośno. Poza nimi walały się tam również co najmniej cztery puste butelki po whisky. Panowie mieli na sobie wczorajsze ubrania, a w całym pokoju unosił się paskudny odór alkoholu oraz papierosów. Hermiona była tym nieco wstrząśnięta. Zamiast cokolwiek powiedzieć pospiesznie opuściła pokój. O bieganiu mogła dziś co najwyżej pomarzyć.

Chłopaków spotkała dopiero przed śniadaniem. Obaj przedstawiali sobą obraz nędzy i rozpaczy, gdyż żaden nie pomyślał o zaopatrzeniu się w eliksir na kaca przed tą niedorzeczną libacją. Blaise jakkolwiek to zabrzmi niewiele ją obchodził, lecz Draconowi nie oszczędziła długiego kazania o braku rozsądku, lekceważącym stosunku do szkoły oraz wielu innych rzeczach, z których skacowany Malfoy zapewne nie zapamiętał niczego.

- Błagam cię, mała, odpuść sobie. Mówiłem, że to wszystko wina Zabiniego.

- Siłą wlewał ci alkohol? Nie sądzę, więc nawet jeśli to jego pomysł, jesteś tak samo winny.

Draco w odpowiedzi westchnął jedynie. Riddle jak zwykle musiała mieć ostanie słowo. Nawet nie próbował się bronić, bo jego argumenty i tak by do niej nie dotarły.

Na szczęście od kontynuowania tej rozmowy uratował go dzwonek obwieszczający koniec przerwy. Równo z nim otworzyły się drzwi do klasy, a uczniowie zaczęli wchodzić do środka.

- Siadać i otwierać podręczniki na dwieście piętnastej stronie. Instrukcje są na tablicy. Brać się do roboty i nie gadać.

W ten oto uroczy sposób przywitał uczniów Snape, któremu ewidentnie nie dopisywał dziś humor. Ostatnie o czym teraz myślał to lekcja z dzieciakami, które w większość w głębokim poważaniu mają Eliksiry. Zbliżało się ważne zebranie śmierciożerców, na którym zapadną kluczowe dla przyszłości ich wszystkich decyzje. Wraz z Tomem dniami i nocami ślęczeli nad planami, które powinny zostać skończone do jutra. Sytuacja zarówno w Zakonie, jak i w szeregach Czarnego Pana stawała się coraz bardziej napięta. Każdy czuł, że coś wisi w powietrzu. Nasuwało się tylko pytanie, kiedy nastąpi moment kulminacyjny, mogący zaważyć na losach całego świata czarodziei. Nic dziwnego, że odpowiedzialny za tak wiele rzeczy Severus czuł presję, co odbijało się na jego samopoczuciu, a co za tym idzie na uczniach.

Właśnie dlatego każdy z nich bez słowa zajął swoje miejsce, od razu biorąc się do pracy. Zdawali sobie sprawę, iż Mistrza Eliksirów nie warto drażnić, szczególnie gdy był nie w humorze. Wtedy nawet najmniejsze przewinienie mogło doprowadzić do katastrofy.

- Ja zacznę…

- Ogarniać narzędzia i recepturę, a ja mam iść po ingrediencje. Wiem, mała, przerabiamy to od początku roku.

Przerwał Hermionie rozbawiony Draco, ignorując jej rozgniewane spojrzenie. Zamiast tego ruszył do składziku po potrzebne rzeczy. Po chwili namysłu zatrzymał się jednak tuż za panną Riddle.

- Lubię, jak się złościsz. Jesteś wtedy bardzo pociągająca.

Szepnął zmysłowym głosem tuż nad uchem dziewczyny Draco. Nie czekając na jej reakcję, tym razem naprawdę udał się po ingrediencje.

Hermiona za to po prostu stała, starając się racjonalnie wytłumaczyć zaistniałą sytuację. Malfoy powiedział jej, że jest pociągająca, nie ważne w jakim kontekście. Pierwsze, co przychodziło pannie Riddle do głowy, to że z niej kpił. Niestety Draco nie wyglądał na rozbawionego, a poza tym dawno porzucił wyśmiewanie się z niej w taki sposób. Mimo szczerych chęci nie podejrzewała go o to. Uważała jednak, że i tak nie powinien się tak zachowywać. Czuła się skrępowana faktem, że mógłby patrzeć na nią w taki sposób. Przyjaciele tak nie postępują, a przecież ich łączyła właśnie taka relacja. „Naiwna…”, podświadomość Hermiony jak zwykle musiała wtrącić coś od siebie. Jakby naprawdę panna Riddle nie miała wystarczającego mętliku w głowie.

- Jestem.

Hermiona omal nie podskoczyła słysząc głos Dracona, który właśnie wrócił do ich stanowiska pracy.

- Czyli zaczynamy.

Powiedziała szybko, sięgając po pierwszy składnik. Pracując nad eliksirem starała się ukryć swoje zawstydzenie, które i tak nie uszło uwadze Dracona. Oddałby wiele, aby wiedzieć, o czym myślała przed jego powrotem. Nie raz kusiło go, aby zastosować na niej legilimencję, lecz podejrzewał, iż mógłby tego nie przeżyć. Czegoś takiego by mu nie darowała, więc wolał pohamować swoją ciekawość.

Na szczęście oboje szybko zajęli się eliksirem, co w ich przypadku nigdy nie odbywało się w spokoju. Trafili jednak na zły dzień, gdyż Snape nie był w nastroju do wysłuchiwania ich dyskusji.

- Riddle, Malfoy, jeszcze jedno słowo, a nie chciałbym być w waszej skórze.

Ostrzegł Ślizgonów mocno poirytowany Severus. Potrzebował ciszy i spokoju, których pozbawiały go bezsensowne dyskusje tych małolatów. Co go w ogóle podkusiło, żeby posadzić ich razem? Z każdą kolejną lekcją żałował tego coraz bardziej.

- Przepraszamy.

Powiedziała skruszona Hermiona, zaraz potem rzucając gniewne spojrzenie Draconowi, który nie wyglądał na przejętego. Wręcz przeciwnie, bawiła go ta sytuacja. Snape przecież i tak nic im nie zrobi. Bardzo rzadko karał swoich uczniów. Właściwie u niego Ślizgoni pozostawali niemal bezkarni. Ktoś musiał naprawdę go wkurzyć, aby doczekać się kary.

- Mówiłam ci żebyś siedział cicho.

Syknęła Hermiona, nieco zbyt intensywnie mieszając w kociołku. Nienawidziła, gdy ktoś wtrącał się do jej pracy, a Malfoy na Eliksirach dopuszczał się tego notorycznie. Na jej nieszczęście wiedział o nich całkiem sporo i nie zawsze mogła ignorować jego rady.

- Wyluzuj, mała. Nic się…

- Malfoy, nie!

Witam :)

I w końcu nastał ten wyczekiwany dzień dodania kolejnego rozdziału. Myślałam, że nastąpi to dopiero jutro, ale z racji tego, iż moje futrzaste potwory uznały, iż siódma w sobotę to idealna pora na zabawę, a po półtorej godziny postanowiły w sumie jeszcze sobie pospać, ja zyskałam czas na dokończenie rozdziału. Jestem z niego raczej zadowolona, nie powala długością i akcją, ale jest to już wprowadzenie w bardzo ważne wydarzenie, które będzie miało miejsce niebawem. Nie mogę się tego doczekać, pewnie podobnie jak Wy. Ale nic więcej nie mówię. Wszystko się okaże niebawem.

Koniecznie przeczytaj!

Teraz bardzo istotna kwestia i proszę, aby KAŻDY zapoznał się z tym, co teraz napiszę. Odnośnie tego, jak często będę dodała rozdziały. Jak zapewne wiecie zaczęłam studia, które okazały się bardziej czasochłonne niż przypuszczałam. Mam naprawdę sporo przedmiotów, przez co przeciętnie z domu wchodzę po siódmej rano, a wracam po siódmej wieczorem. Czasu mam niewiele, a przecież wykłady i ćwiczenia to nie wszystko. Pozostaje nauka, życie prywatne itp. Zawieszenia bloga nigdy nawet nie brałam pod uwagę, ale musicie mnie zrozumieć, że w zasiniałych okolicznościach notki będą rzadziej. Wstępnie będzie to raz w miesiącu. Nie mniej jednak, jest to termin ostateczny – chyba że będzie to sytuacja wyjątkowo, o czym oczywiście Was poinformuję, ale miejmy nadzieję, że do tego nie dojdzie. Oczywiście jeśli uda mi się skończyć rozdział wcześniej ukaże się on szybciej. Nie mniej jednak nie wiem, czy będzie się to zdarzać często, więc proszę o cierpliwość i zrozumienie. Chcę napisać tę historię jak najlepiej, a nie jak najszybciej. Myślę, że o wiele ważniejsza jest właśnie jakoś, przynajmniej dla mnie, a w kwestii demonów mam tu najwięcej do opowiedzenie, w końcu jestem ich autorką. Wiem, że mnie zrozumiecie, jak już niejednokrotnie i liczę, że ze mną zostaniecie

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam Laf♥