43. „Co ja zrobiłam?”

- Malfoy, nie!

Krzyknęła Hermiona, widząc, jak Draco sięga po jeden ze składników, zamierzając wrzucić go do kociołka. Niestety było już za późno. Dłoń blondyna otworzyła się, a jej zawartość wylądowała w eliksirze.

Hermiona wiedząc, co zaraz nastąpi, złapała Malfoya za rękaw i z całej siły pociągnęła go za sobą pod ławkę. Zrobiła to w ostatniej chwili, gdyż sekundę później ich kociołek eksplodował. Jego zawartość roztrysnęła się dosłownie po całej sali. Oberwały ściany, sufit, podłoga, a przed wszystkim uczniowie. Po klasie potoczyły się piski dziewcząt oraz krzyki oburzonych chłopców. Zrobiło się ogromne zamieszanie, które przerwał dopiero Snape.

- Cisza!

Krzyknął na całe gardło, natychmiast uspokajając uczniów. Sam za to z trudem panował nad swą złością. Breja z kociołka tej dwójki wylądowała nie tylko na nim, ale i na planach rozłożonych na całym biurku. To sprawiło, iż stracił i tak wątpliwą dziś cierpliwość. Powoli podniósł się z krzesła, po czym ruszył do ławki winowajców.

- Riddle, Malfoy.

Na te słowa spod blatu wysunęły się dwie głowy. Oboje wyglądali na niepewnych, a wręcz zlęknionych. Stan ten tylko pogorszył fakt, iż Snape’a również dosięgła fala wybuchu i teraz jego szata nie prezentowała się tak nienagannie jak na co dzień. Wiedzieli jedno, wpakowali się w poważne kłopoty, z których nie wyciągnie ich nawet fakt, iż należą do Slytherinu.

- Bo my nie…

- Ani słowa, Malfoy! Skoro jesteście na tyle ograniczeni, że nie rozumiecie, co się do was mówi, może szlaban da wam do myślenia. I nawet nie próbujecie dyskutować, bo posłużycie mi jako składniki do eliksirów.

Hermiona i Draco nadal tkwili pod ławką, dzielnie znosząc rozgniewany wzrok Severusa. Żadne nawet nie myślało o zabraniu głosu, podczas gdy stał przed nimi wściekły nietoperz, gotów w każdej chwili zmienić swoje słowa w czyny.

- To koniec zajęć. Poparzeni niech idą do Skrzydła Szpitalnego, reszta do swoich salonów. Nie chcę was widzieć poza nimi do obiadu, bo nie ręczę za siebie.

Uczniowie w ciszy zaczęli pospiesznie zbierać swoje rzeczy, nie chcąc jeszcze bardziej rozwścieczyć profesora. Hermiona i Draco zamierzali uczynić to samo, lecz Snape szybko pokrzyżował ich plany.

- A wy niby dokąd? Myślicie, że ten burdel sam się posprząta? Szmaty w dłoń i do roboty. Jak tu wrócę, nie chcę widzieć nawet śladu po tej breji.

Mówiąc to Severus wyczarował dwa wypełnione wodą wiadra, mopy oraz ścierki. Jeśli ta dwójka sądziła, że tak łatwo im odpuści, to grubo się pomylili.

- Różdżki do mnie. Odbierzecie je po wieczornym szlabanie. Zachciało wam się wybryków, to teraz będziecie mieli za swoje. Odechce wam się kłótni na moich lekcjach.

- Ale profesorze…

- Milcz, Riddle. Różdżki.

Severus wyciągnął przed siebie otwartą dłoń, patrząc wyczekująco na uczniów. Ci bardzo niechętnie oddali mu swoje magiczne atrybuty. Tym razem nie mieli co liczyć na jakiekolwiek miłosierdzie.

- Co za kanał.

Stwierdził po wyjściu wszystkich Draco, rozglądając się po pomieszczeniu. Przecież bez użycia czarów nie ogarną tego do jutra. Marzył o piątku spędzonym na sprzątaniu klasy Eliksirów.

- To wszystko twoja wina.

Powiedziała oskarżycielsko Hermiona, krzyżując ręce na piersi. Wyglądała na naprawdę wkurzoną, co w zaistniałej sytuacji było jak najbardziej uzasadnione.

- Moja?

Zapytał zdziwiony Draco, odwracając się w stronę dziewczyny. Ona chyba nie zamierzała zwalić całej winy na niego. Ważyli ten eliksir razem, więc na pewno nie da zrobić z siebie kozła ofiarnego.

- Po cholerę wrzucałeś kręgosłupy skorpeny, skoro ja zrobiłam to chwilę wcześniej?

- Gdybyś raczyła mi mówić, co robisz, nic by się nie stało.

Hermiona mimo szczerych chęci nie wiedziała, co odpowiedzieć. W tym co mówił Draco było sporo racji. Przywykła do samodzielności, przez co ta momentami stawała się przesadna. Pracując na Eliksirach z Harry’m lub Ronem właściwie wszystko robiła sama. Od czasu do czasu dla zachowania pozorów kazała im coś pokroić lub przynieść. Nadal nie potrafiła przywyknąć, że praca z Malfoyem wygląda zupełnie inaczej.

Nie zmieniało to jednak faktu, iż nie zamierzała przyznać się do błędu. Jeszcze czego. Na pewno nie da Malfoyowi powodu do wytykania jej błędu przy każdej możliwej okazji.

- Rozepnij mi to.

Powiedziała Hermiona, błyskawicznie zmieniając temat, po czym wyciągnęła w stronę Dracona prawą dłoń. Udało jej się zbić go tym z tropu, co sprawiło, iż natychmiast porzucił poprzedni temat.

- Co mam ci rozpiąć?

- Bransoletkę.

Mówiąc to Hermiona podciągnęła nieco rękaw, ukazując jak się okazało świąteczny prezent od Dracona. Rzadko się z nią rozstawała, ale nie zamierzała sprzątać w niej tego syfu. Jeszcze by ją zniszczyła, a tego by nie przebolała.

- Komuś tu się spodobał prezent.

Stwierdził z zadowoleniem Malfoy, sięgając po dłoń Riddle. Czuł, że ten prezent okaże się trafiony. Z niecierpliwością wyczekiwał momentu, kiedy wyjaśni Hermionie znaczenie napisu na przywieszce. „Właściwie po co czekać…?”, szepnął głosik w głowie chłopaka, podsuwając mu tym samym genialny pomysł.

- Czemu się tak szczerzysz?

Zapytała podejrzliwie Hermiona, uświadamiając Draconowi, iż istotnie stoi jak ten idiota, trzymając ją za rękę i uśmiechając się bez sensu.

- Za dużo chciałabyś wiedzieć.

Tym razem Draco szybko uporał się z rozpięciem bransoletki, lecz nie oddał jej Hermionie tak, jak ta się tego spodziewała. 

- Przechowam ci ją, bo z tego co wiem te wasze kiecki nie posiadają czegoś takiego jak kieszenie.

- Od kiedy z ciebie taki znawca damskich ubrań?

- Nie zapominaj, że od sześciu lata zadaję się z Parkinson i Davis, którym gęby się nie zamykają, zwłaszcza jeśli chodzi o ubrania.

Mimo szczerych chęci Hermiona nie dała rady się nie zaśmiać. Słowa Malfoya idealnie pokrywały się z tym, co również według niej reprezentowały sobą te dwie panny.

- Nie ci będzie.

Odpuściła panna Riddle, pozbywając się wierzchniej szaty. Wolała ograniczyć spustoszenia w swojej odzieży do minimum. Wystarczy, że jej koszula i spódniczka będą z pewnością w opłakanym stanie.

- Nie ma na co czekać. Bierzmy się do pracy.

Mówiąc to podciągnęła rękawy białej koszuli, po czym podeszła do jednego z wiader.

-Zajmę się podłogą i ławkami. Tobie zostaną ściany, sufit i regały.

Draco z trudem odmówił sobie wytknięcia jej niskiego wzrostu, który uniemożliwiał jej zajęcie się którąkolwiek z przydzielonych mu rzeczy. Nie zamierzał wyprowadzać Riddle z równowagi, szczególnie że po głowie chodziło mu zupełni co innego. Całą uwagę blondyna skupiała spoczywająca w jego kieszeni bransoletka. Ten drobiazg zdecydowanie mógł mu się przydać. Nie raz rozmyślał, jak mógłby ją wykorzystać. Do głowy przychodziło mu bardzo wiele pomysłów. Niestety każdy wydawał się żenujący, a wręcz żałosny.

Draco stałby tak zapewne jeszcze długo rozmyślając, gdyby nie coś mokrego, co uderzyło w jego klatkę piersiową.

- Pogięło cię?

Zwrócił się z wyrzutem do Hermiony, która właśnie rzuciła w niego ścierką.

- Nie będę tu tkwić w nieskończoność, więc natychmiast bierz się do roboty.

Nie czekając na odpowiedź, panna Riddle sięgnęła po mop. Draco powstrzymał się od komentarza. Zamiast tego spełnił polecenie Hermiony, uprzednio pozbywając się wierzchniej szaty.

Pracowali w ciszy, co jakiś czas narzekając tylko na panujący bałagan, bądź Snape’a. Czas mijał, a pracy wcale nie ubywało. Nawet nie spostrzegli, kiedy zegary wybiły osiemnastą trzydzieści, a drzwi do klasy otworzyły się. 

- Opornie wam to idzie.

Stwierdził Severus, rozglądają się po sali. Nie żeby spodziewał się cudów, ale nie zamierzał sobie odmówić dogryzania tej dwójce, nawet jeśli to szczeniackie zachowanie. Zaszli mu dzisiaj skórę, za co musieli dostać nauczkę, a że on przy okazji się na nich wyżyje to już inna sprawa.

- Niech pan spróbuje…

- Jesteś pewien, że chcesz dokończyć?

Groźny wzrok Snape’a skutecznie zmusił Dracona do milczenie. Riddle by go zabiła, gdyby wpakował ich w jeszcze większe kłopoty.

- Tak też myślałem. Zero z was pożytku, nawet do sprzątania się nie nadajecie.

Po tych słowach profesor wyciągnął różdżkę i jednym zaklęciem usunął wszelkie ślady po wybuchu eliksiru.

- Nie można było tak od razu?

Zapytał z wyrzutem Draco, któremu puściły nerwy. To oni męczą się tu od kilku godzin, żeby zmyć to paskudztwo, a ten stary nietoperz przychodzi i jak gdyby nigdy nic wszystko oczyszcza. Kto w takiej sytuacji by się nie wkurzył?

- Milczeć. Wracać do siebie ogarnąć się i za pół godziny widzę was w moim gabinecie. Radzę się wykąpać i przebrać, bo w takim stanie na pewno tam nie wejdziecie.

Hermiona i Draco spojrzeli na siebie. Rzeczywiście nie prezentowali się najlepiej. Ich ubrania, a nawet skórę pokrywały rozmaitej wielkości plany nieudanego eliksiru.

- Jeszcze tu jesteście?

Ślizgoni nie zwlekając dłużej zabrali swoje torby, po czym opuścili pracownię. Pół godziny to niewiele czasu biorąc pod uwagę fakt, że muszą się doprowadzić do porządku i broń Merlinie nie spóźnić.

- Stary, wredny nietoperz. Nie zdążymy nawet pójść na kolację.

- A ty jak zwykle tylko o jedzeniu. Martw się raczej o to, co Snape każe nam zrobić.

Hermiona bardziej przejmowała się zmarnowaniem całego dnia niż głodem. Miała o wiele ważniejsze zajęcia, niż pokutowanie za nieuwagę Malfoya. Niedawno udało jej się znaleźć w bibliotece uzupełnienie do Historii Hogwartu. Nigdy o nim nie słyszała i liczyła, że znajdzie tam jakąś wzmiankę o Księdze Ludzi Lasu.

Powoli zaczynała wątpić, czy uda im się cokolwiek odszukać. Razem z Malfoyem wielokrotnie przeszukiwali bibliotekę i nic. Ani jednej wzmianki o Ludziach Lasu. Już sama nie wiedziała, co powinni zrobić.

- Wolałbym to znosić z pełnym żołądkiem.

Mruknął pod nosem Draco, na co Hermiona mimowolnie się zaśmiała. Facecie pod pewnymi względami jednak w ogóle się nie różnili, jedzenie stanowiło dla nich sprawę najwyższej wagi. Dlatego też uznała, że jakakolwiek dyskusja na ten temat jest bardziej niż zbędna.

Dotarłszy do Pokoju Wspólnego od razu skierowali się do swoich dormitorium, nawet nie rozglądając się za znajomymi.

- Przyjdę po ciebie za dwadzieścia minut.

Oznajmił Draco, znikając za drzwiami swojego pokoju. Hermiona nie czekając uczyniła to samo. Będąc w środku swoje kroki od razu skierowała do garderoby. W połowie drogi zatrzymał ją jednak syk Noctis.

- Wyglądasz potwornie. Gdzieś ty się szlajała?

Leżąca przed kominkiem Noctis spojrzała na Hermionę pełnym politowania wzrokiem, na co ta prychnęła jedynie pod nosem. Ta gadzina jak zwykle potrafiła podnieść ją na duchu.

- Ciebie też miło widzieć.

- Ty mi tu nie słódź, tylko zrób coś ze sobą, bo nam pokój zapaskudzisz. Ja nie wiem, ci ludzie to potworne niechluje.

Drugie zdanie Noctis wypowiedziała bardziej do siebie, ponownie rozkładając się na dywanie. Czasami zastanawiała się, jak ta dziewczyna wcześniej sobie bez niej radziła.

Hermiona za to z trudem powstrzymała się od rzucenia czymś w pupila. Zamiast tego w końcu weszła do garderoby, wiedząc, że nie ma zbyt wiele czasu. Chwyciła pierwsze lepsze ubrania, udając się do łazienki.

Po szybkiej kąpieli i ubraniu się była gotowa. Wychodząc z łazienki kończyła wiązać włosy w kucyk, gdy ktoś zapukał do drzwi.

- Wyglądasz prawie znośnie. Blondasowi powinno się spodobać.

- Zamilcz ty paskudny gadzie!

Odpyskowała jej poirytowana Hermiona, zaraz potem otwierając przybyszowi drzwi.

- Jeszcze się nawet nie odezwałem, a ty już mordujesz mnie wzrokiem?

Zaśmiał się Draco, widząc wyraźnie wkurzoną czymś Riddle. W tym wydaniu poznał ją do perfekcji, gdyż nie raz doprowadzał ją do takiego stanu.

- Tym razem wyręczyła cię Noctis.

Wyjaśniła krótko Hermiona, wychodząc z pokoju. Musieli się pospieszyć, aby stawić się na czas u Snape’a. Żadne z nich nawet nie chciało myśleć, co by im zrobił, gdyby spóźnili się choćby chwilę.

Na szczęście pod odpowiednim gabinetem znaleźli się minutę przed czasem. Draco od razu zapukał, czekając na zaproszenie.

- Wejść.

Padło krótkie polecenie, więc Ślizgoni przekroczyli próg gabinetu. Snape siedział za biurkiem, wyraźnie na nich czekając. Nie wyglądał już na tak wkurzonego, jak podczas zajęć, ale żadne z nich nie łudziło się, iż nie ochłonął on na tyle, aby ich kara była łagodniejsza.

- Dobry wieczór, profesorze.

- Macie szczęście, że się nie spóźniliście, a teraz za mną.

Hermiona i Draco bez słowa podążyli za Snape’em, który opuścił swój gabinet. Przez dłuższą chwilę przemierzali lochy, aż w końcu zatrzymali się przed jakimiś drzwiami.

- Tu będzie się odbywał wasz szlaban.

Severus otworzył drzwi, a oczom uczniów ukazało się niezbyt duże pomieszczenie, jednak wysokie na blisko trzy metry. Na każdej z trzech ścian znajdował się okazały regał, po brzegi wypełniony słojami oraz fiolkami.

- Wasze zdanie to posegregować to wszystko alfabetycznie. Wszystko jest tu opisane. Regał po prawej to eliksiry, pozostałe składniki i tak ma zostać.

Wyjaśnił Snape, skrycie dumny, iż wpadł na tak genialny pomysł. Od dawna zbierał się do zrobienia tu porządku, lecz zawsze brakowało mu czasu. Teraz problem rozwiązał się sam.

- Po różdżki zgłoście się rano. Za szybko stąd nie wyjdziecie, więc niech wam nawet przez myśl nie przejdzie, żeby mnie budzić w środku nocy. Powodzenia.

Zanim Ślizgoni zdążyli cokolwiek powiedzieć, Snape po prostu się ulotnił. Stali więc z rozdziawionymi buziami, wpatrując się z niedowierzaniem w składzik.

- Mamy przesrane.

Tak podsumował ich sytuację Draco, nie wierząc, że Snape mógł im zrobić coś takiego. Przecież tu były setki tego paskudztwa, posegregowanie tego zajmie im całą noc.

- Wyjątkowo się z tobą zgodzę.

Odpowiedziała równie podłamana Hermiona. Severus przeszedł dziś samego siebie. Nic jednak im nie da użalanie się nad sobą, a wręcz stracą tylko czas.

- Nie ma co, Malfoy, bierzemy się do pracy.

Hermiona rozejrzała się po pomieszczeniu, przy jedyne z regałów dostrzegając drabinę. Biorąc pod uwagę fakt, jak wysoko znajdowały się niektóre półki nawet Malfoy mógłby mieć problem z dosięgnięciem do nich, więc powinna im się ona przydać.

- Ja zajmę się składnikami. Tobie zostaną eliksiry.

Draco nie zamierzał się sprzeciwiać. Czeka ich tu ładnych kilka godzin, więc wolał nie wkurzać Riddle, gdy ma pod ręką te wszystkie paskudztwa, dlatego też wzięli się do pracy.

Jako pierwsza drabinę zabrała Hermiona, więc Draco został zmuszony do zajęcia się niższymi półkami. Właściwie nie narzekał, gdyż niosło to za sobą pewne korzyści. Gdy przy każdej możliwej okazji zerkał przez ramię miał idealny widok na tyłek Hermiony. Drabina nie należała do wysokich, więc nie raz musiała się wyciągać i stawać na placach, czym zapewniała Draconowi jeszcze lepszą rozrywkę.

Niestety nic co dobre nie trwa zbyt długo. Po jakimś czasie Hermiona uznała, że coś jest nie tak. Odwróciła się, aby to sprawdzić, przyłapując tym samym Dracona na gorącym uczynku.

- Czy ty robisz to, o czym ja myślę?

Zapytała, mrużąc gniewnie oczy. Starała się zamaskować skrępowanie, lecz z marnym skutkiem. Zaowocowało to bezczelnym uśmiechem Dracona, który ani myślał otwarcie przyznać się do winy.

- A można wiedzieć, o czym myślisz?

- Nie rób z siebie kretyna, Malfoy.

Hermiona nie wyglądała na skorą do żartów. Patrzyła z góry na chłopaka, doskonale wiedząc, co ten przed chwilą robił. Jak mógł się na nią gapić i to jeszcze tam.

- To ty nie umiesz się precyzyjnie wyrażać.

- Jeszcze raz spójrz na mój tyłek, a skończysz jako kupka popiołu. Wystarczająco precyzyjnie?

Zapytała Hermiona, wlewając w to zdanie możliwie jak najwięcej ironii, po czym wróciła do pracy. Draco z trudem powstrzymał się przed wybuchnięciem śmiechem. Riddle jak zwykle swoje, ta dziewczyna chyba nigdy się nie zmieni.

- Nie moja wina, że jest na co popatrzeć.

- Jeszcze słowo i jesteś trupem.

Tylko Hermiona wiedziała, ile siły włożyła w opanowanie się. Uparcie nie przerywała segregowania naczyń, marząc, aby choć jedno z nich rozbić na głowie Dracona. Jaki on potrafił być nieznośny. Zachowywał się tak… niewłaściwie, lecz nie to było najgorsze. W jakiś pokręcony sposób tego typu wybryki jej się podobały. Jakaś maleńka cząstka niej czuła się mile połechtana, że ktoś ją adoruje. Przynajmniej tak jej się wydawało. Nie znała się na tych sprawach. Te wszystkie, zaloty, miłostki, zauroczenia, dla niej to zupełnie obcy temat. Nigdy nie czuła potrzeby bawienia się w to wszystko, ale przy Draconie już sama nie wiedziała, czego chce.

Czas w składziku dłużył się Ślizgonom niemiłosiernie. Snape jak na Mistrza Eliksirów przystało posiadał bogate zbiory, co tylko pogarszało ich sytuację.

- Po jaką cholerę my to układany, skoro wystarczy jedno „Accio”, żeby ten nietoperz miał to, czego chce?

Zastanawiał się Draco, nie przerywając przekładania eliksirów. Minęła przeszło godzina, a oni ledwie zaczęli. Jak tak dalej pójdzie zostaną tu do rana, chyba że wcześniej padną z głodu.

- Złośliwość. Tu się nie liczy efekt, a nasz męka.

Stwierdziła Hermiona, której również nie pasował ten szlaban. Oboje z Malfoyem czuli się pokrzywdzeni.

- Mam dość.

Stwierdziła wreszcie po dwóch godzinach Hermiona, schodząc z drabiny. Robiło jej się już niedobrze na widok tych wszystkich fiolek i słoików. Czuła, że jeśli nie odpocznie rozwali to wszystko, a wtedy Snape naprawdę zyskałby powód do zamienienia ich życia w piekło. 

- Co…?

- Błyskotko!

Hermiona ignorując zdziwionego Dracona, wezwała swoją skrzatkę, która w mgnieniu oka pojawiła się w składziku. 

- Witam, panienko. Czym Błyskotka może służyć?

- Mogłabyś nam przynieść talerz kanapek i dwie herbaty?

- Oczywiście, Błyskotka już pędzi.

- Jesteś wielka, Riddle.

Stwierdził z niekrytą radością Draco, któremu głód doskwierał od dłuższego czasu. Nigdy nie wątpił w geniusz Hermiony, ale czasami przechodziła samą siebie.

- Jeśli Snape sądzi, że będzie nas tu jeszcze głodził, to jest w błędzie.

Powiedziała Hermiona, przesuwając drabinę na bok, aby zrobić miejsce do siedzenia. W momencie, gdy usadowili się na podłodze, wróciła Błyskotka z ich posiłkiem.

- Proszę, panienko.

Pisnęła skrzatka, stawiając przed Ślizgonami dwa kubki oraz wypełniony po brzegi kanapkami talerz.

- Dziękuję.

Błyskotka zniknęła, a młodzi natychmiast sięgnęli po kanapki. Dopiero teraz poczuli, jak bardzo są głodni.

- Skrzat w Hogwarcie to dobra sprawa.

Przyznał Draco, zajadając się w najlepsze. Tego mu było trzeba.

- Powiedzmy.

- Czyżby ponownie odezwała się twoja natura obrońcy słabych i uciśnionych?

Zaśmiał się Draco, znając już historię stowarzyszenie W.E.S.Z. Niezły miał z niego ubaw, póki Hermiona nie wygłosiła mu kazania na temat szacunku do istot żywych i ich dobrego traktowania.

- Gdyby nie ci słabi i uciśnieni najbliższy posiłek zjadłbyś rano.

Wytknęła mu Hermiona, sięgając po kolejną kanapkę. Bardzo nie podobało jej się podejście Dracona, który zresztą pod tym względem nie różnił się od większości arystokratów.

- To by było straszne.

Stwierdził z udawanym przerażeniem Draco, na co Hermiona zaśmiała się mimowolnie. Czasami nie potrafiła się opanować, gdy ten gad zaczynał się zgrywać. Lubiła te momenty. Czuła się wtedy taka… normalna.

Jeszcze przez jakiś czas siedzieli jedząc i rozmawiając. Wyładowany jedzeniem talerz wcale nie okazał się przesadzony przy apetycie Dracona. Hermiona pijąc herbatkę z rozbawieniem obserwowała, jak pochłania on kolejne kanapki.

- Prosić Błyskotkę o następną porcję, czy jakimś cudem się najadłeś?

Zapytała z uśmiechem, gdy blondyn skonsumował ostatnią już kanapkę.

- W razie czego się upomnę.

Odpowiedział Draco sięgając po swoją herbatę. Z pełnym żołądkiem czuł się o wiele lepiej. Nawet ten przeklęty szlaban nie wydawał mu się już taki straszny.

- Widzę, że na później też coś sobie zostawiłeś.

Draco spojrzał na Hermionę z nierozumieniem, na co ta uśmiechnęła się tylko. Talerz stał zupełnie pusty, więc o czym ona mówiła? 

- Masz masło na policzku.

Wyjaśniła w końcu, wskazując na swoją twarz, aby pokazać mu ubrudzone miejsce. Draco natychmiast starał się pozbyć plamki, lecz z marnym skutkiem, co jeszcze bardziej  rozbawiło Hermionę.

- Poczekaj.

Zaśmiała się, odstawiając kubek z resztką herbaty. Przysunęła się do Dracona, kładąc mu dłoń na linii szczęki. Kciukiem w mgnieniu oka starała masło, po czym zamierzała się odsunąć, jednak Malfoy miał inne plany. Niespodziewanie położył rękę na dłoni Hermiony, przysuwając ją maksymalnie blisko swojej twarzy.

Panna Riddle spojrzała na niego zdziwiona, jednak on nie powiedział nic. Po prostu na nią patrzył, nadal nie zabierając ręki. Kompletnie nie rozumiała, o co mu chodzi. Nie mniej jednak odczuwała znacznie mniejszy dyskomfort związany z tą sytuacją, niż by się tego spodziewała. Draco nie robił nic, trzymał tylko jej dłoń przy swoim lekko kującym od zarostu policzku. Nic poza tym. Czuła ciepło bijące od jego twarzy. Przeszło jej nawet przez myśl, że to całkiem miłe.

Nie wiedziała, co nią kierowało, lecz nagle przesunęła palcami po jego policzku. Draco uśmiechnął się na ten drobny gest, jeszcze bardziej wtulając twarz w jej dłoń. I w tym momencie zdała sobie sprawę, co robi. Natychmiast zabrała rękę, nieco zbyt gwałtownie wstając.

- Wracajmy do pracy.

Powiedziała zdecydowanie za szybko, czując jak jej policzki płoną. Bojąc się spojrzeć Draconowi w oczy, zajęła się ponownym ustawieniem drabiny w odpowiednim miejscu, aby następnie na nią wejść. Czuła się strasznie zażenowana swoimi poczynaniami. Wytykała Malfoyowi niestosowne zachowanie, a sama, co wyprawiała? Zupełnie nie rozumiała, co się z nią dzieje. Bardzo lubiła Dracona, a nawet jej się podobał, jednak nie powinna mu tego okazywać w taki sposób. Są tylko przyjaciółmi i to się nie zmieni, choćby nawet gdzieś w głębi duszy tego chciała.

Draco nie mógł widzieć zmieszania Hermiony, która zajęła się układaniem składników. Tak czy inaczej był z siebie bardzo zadowolony. Czuł, że zaczyna przełamywać ostatnią dzielącą ich barierę, która stała się niezwykle cienka. Potrzebował jedynie iskry, aby spowodować wybuch, który ostatecznie ją unicestwi. Wierzył, że mu się to uda. Doskonale wiedział, że Riddle również coś do niego czuje. Musiał ją tylko nakłonić, aby przestała się z tym kryć. Oboje chcieli czegoś więcej niż przyjaźni, więc po co się przed tym wzbraniać?

Dokończywszy herbatę Draco z o wiele większym entuzjazmem zabrał się za porządkowanie eliksirów. Przez dłuższy czas pracowali w zupełnej ciszy Hermiona nie wiedząc, co powiedzieć, Draco intensywnie o niej rozmyślając, a raczej o swoich zamiarach względem niej. W końcu postanowił się jednak odezwać, aby rozładować nieco atmosferę.

- Jakie lubisz kwiatki?

Zapytał ni z tego ni z owego, doskonale wiedząc, jak zareaguje Hermiona. Nie pomylił się. Gdy tylko usłyszała te słowa spojrzała na niego jak na kompletnego świra.

- Słucham?

- Pytałem o twoje ulubione kwiatki.

- Czy ty się aby na pewno dobrze czujesz?

Draco włożył wiele starań w to, aby się nie roześmiać. Nie musiał patrzeć na Riddle, żeby wiedzieć, jak jest zdezorientowana i gorączkowo myśli, o co może mu chodzić. Właśnie dlatego zadał to pytanie. Chciał odciągnąć jej myśli od niedawnego zdarzenia, aby przesadnie wszystkiego nie analizowała. To nigdy nie wychodziło jej na dobre, a teraz mogło zaszkodzić i jemu, gdyby nie daj Merlinie coś sobie ubzdurała. Poza tym nigdy nie wiadomo, kiedy taka informacja może mu się przydać.

- Róż nie lubisz, więc jestem ciekawy.

Hermiona przyglądała się podejrzliwie Draconowi, który jak gdyby nigdy nic porządkował eliksiry. Zdziwił ją tym pytaniem, ale w sumie nie widziała żadnych przeciwwskazań, aby mu na nie nie odpowiedzieć.

- Niezapominajki.

- Co?

- Małe, błękitne kwiatuszki z żółtymi środka,

Wyjaśniała Hermiona, niezbyt zdziwiona tym, że Draco nie ma pojęcie, o czym mówi. Niezapominajki nie ciszyły się zbyt dużą popularnością. Od zwykłe kwiatki, nie wyróżniające się niczym szczególnym. Nieliczni tak jak panna Riddle dostrzegali ich subtelne piękno.

- Dobrze wiedzieć.

Mruknął pod nosem Draco, uśmiechając się przy tym łobuzersko.

- Słucham?

- Nic nie mówiłem.

Hermiona zmarszczyła z konsternacją brwi. Doskonale słyszała, jak mamrotał coś pod nosem. Zdecydowanie zachowywał się dzisiaj dziwnie. Nie przywykła do jego skrytego i zamyślonego wydania. Miała dziwne przeczucie, że takie zachowanie nie może wróżyć niczego dobrego.

Nie rozmawiali już zbyt wiele. Głównie pracowali w ciszy, która absolutnie im nie przeszkadzała i w dużej mierze wynikała z rosnącego zmęczenia. Dopiero grubo po drugiej w nocy odezwał się Draco.

- Skończyłem, a ty?

Hermiona mimo dużego zmęczenie z entuzjazmem pokiwała głową, przestawiając ostatni wypełniony jakimś paskudztwem słój.

- Chwała Salazarowi. Spadajmy stąd, bo jeszcze chwila patrzenia na to wszystko i zwariuję.

W tym przypadku się zgadzali. Nie zwlekając opuścili składzik, z ulgą zamykając drzwi do niego.

- Już myślałam, że nigdy tego nie skończymy.

Stwierdziła sennie Hermiona, przeciągając się niczym kotka. Marzyła już tylko o gorącej kąpieli i łóżku.

- Snape się będzie smażył w piekle za ten szlaban.

- Żeby tylko za to.

Oboje zaśmiali się krótko, po czym ruszyli do Pokoju Wspólnego. Rozmawiali na bliżej nieokreślony temat, nie mając siły na ambitniejszą dyskusję. Ogarnęli się nieco dopiero będąc przed pokojem panny Riddle.

- Darujemy sobie jutro bieganie, prawda?

Zapytał z nadzieją Draco, nie wyobrażając sobie pobudki za niespełna dwie godziny.

- Wyjątkowo tak, ale nie licz za często na takie odstępstwa.

- Gdzieżbym śmiał.

Na twarzy Hermiony pojawił się mimowolny uśmiech. Znikł on jednak natychmiast zastąpiony przez przerażenie, gdy złapała się za prawy nadgarstek.

- Bransoletka, nie mam bransoletki!

Spanikowana panna Riddle zaczęła się rozglądać dookoła, jakby oczekując, że nagle ujrzy swą zgubę. Jak to się w ogóle mogło stać? Dlaczego nie zauważyła, kiedy ją zgubiła? Nie rozstawała się z nią od świąt, a teraz przepadła.

- Nie panikuj, mała. Dałaś mi ją przecież na przechowanie.

Odpowiedział lekko rozbawiony Draco, wyciągając z kieszeni bransoletkę. Hermiona odetchnęła z ulgą. Kompletnie o tym zapomniała.

- Dziękuję.

Powiedziała Hermiona, po czym sięgnęła po swą własność. Draco jednak miał zupełnie inny plan.

- Poczekaj, założę ci ją.

Hermiona nie zdążyła zaprotestować, że za chwilę i tak będzie musiała ją ściągnąć, gdyż Draco już ujął jej dłoń. Powoli zaczął zapinać ozdobę, czując rosnące zdenerwowanie. Pora zebrać się na odwagę. Nie istnieje coś takiego jak odpowiedni moment, trzeba go stworzyć samemu.

- Nie zastanawia cię, co jest napisane na tej przywieszce?

Zapytał pozornie obojętnym głosem, a Hermionę zamurowało. W końcu poruszył ten temat. Tajemniczy napis nie dawał jej spokoju, a teraz najprawdopodobniej pozna jego znaczenie. Czuła irracjonalne podekscytowanie, ale i lekki niepokój. Nakazała sobie jednak spokój.

- Twierdziłeś, że dowiem się w swoim czasie.

Draco mimo dużego zdenerwowania miał ochotę się zaśmiać. Riddle jak zwykle pozostawała opanowana, podczas gdy jego zżerały nerwy.

- Davantage oznacza więcej.

Powiedział w końcu, stawiając wszystko na jedną kartę. Utkwił wyczekujący wzrok w twarzy Hermiony, która niestety wyrażała wyłącznie niezrozumienie.

- Więcej?

Zapytała bez przekonania, nic z tego nie rozumiejąc. Rozważała bardzo wiele opcji, ale coś takiego nawet przez myśl jej nie przeszło.

- Liczyłem na twoją większą domyślność.

Dopiero teraz Draco zaczął się naprawdę denerwować. To jednak nie będzie takie proste. W jego głowie wszystko układało się perfekcyjnie, lecz rzeczywistość znacznie odbiegała od tych wizji.

- Posłuchaj, podobasz mi się i nie wmówisz mi, że tego nie widzisz. Cieszę się, że udało nam się dogadać, ale chciałbym czegoś więcej niż przyjaźni.

Hermionę zamurowało po raz kolejny, tylko tym razem ze strachu.  Nie, on tego nie powiedział. Ziściły się jej wszystkie obawy. Malfoy oczekiwał do niej więcej niż koleżeństwa. Stał przed nią, otwarcie mówiąc, że chce się z nią związać. To już nie chodziło o dwuznaczne teksty, czy też sugestie. Zdecydowanie nie była na to gotować.

Instynkt podpowiadał jej, że powinna natychmiast stąd uciec, zanim będzie na to za późno. Niestety uczucia jakimi darzyła Dracona jej na to nie pozwalały. Jeśli go teraz odtrąci wszystko zniszczy. Straci go bezpowrotnie, jedyny promyk nadziei w otaczającym ją mroku. Nie mniej jednak skrzywdzi go jeszcze bardziej godząc się na to szaleństwo. Odwlecze tylko w czasie nieuchronny koniec. Czuła się podle. Rozpaczliwie chciała go przy sobie zatrzymać, jednak na swoich warunkach. Nie potrafiła dać mu czegoś więcej. Mogła go tylko rozczarować. Znalazła się w pułapce. Czegokolwiek nie zrobi oboje będą cierpieć.

- Nie możesz przez cały czas przede mną uciekać. Co ci szkodzi spróbować? Cholernie mi na tobie zależy i udowodnię ci to, tylko mi na to pozwól.

Draco zrobił krok w stronę Hermiony, zmniejszając dzielącą ich odległość do minimum. Widział, że jest przestraszona, ale był na to przygotowany. Riddle jeśli chodzi o relacje z ludźmi zawsze pozostawała ostrożna. To był jej mechanizm obronny. Nadszedł jednak czas, aby dla niego został on wyłączony. Hermiona sama musiała sobie zdawać sprawę, że nie może wiecznie walczyć ze swoimi uczuciami. Potrzebowała jedynie kogoś, kto nią pokieruje i Draco zdecydował się tego podjąć. Wiedział, że związek z nią nie będzie łatwy, ale nie dbał o to. Zależało mu i był na to gotowy.

Panująca między nimi cisza przedłużała się coraz bardziej. Hermiona nie potrafiła wykrztusić z siebie ani słowa. Po raz pierwszy od dawna naprawdę chciało jej się płakać z bezsilności. Czegokolwiek teraz nie zrobi będzie cierpieć, a co gorsza Malfoy również.

Nagle poczuła jak Draco ujmuje jej podbródek i unosi go, zmuszając ją, aby w końcu spojrzała mu w oczy. Wcale nie pomógł jej fakt, iż ujrzała w nich szczerość. Jak mogłaby go teraz odtrącić? Jedyną osobę, która ją zaakceptowała? Raniła go już wystarczająco często, szczególnie przez ostatnie dni. Nie potrafiła zrobić tego i tym razem. Nim zdążyła pomyśleć, co zamierza, ledwie zauważali skinęła głową, wiedząc, że żadne słowa nie wydobędą się z jej ust.

Draconowi to wystarczyło. Na jego twarzy zagościł uśmiech, a ciało zalała fala ulgi. Zgodziła się, naprawdę się udało. Nie czekając już na nic powoli zaczął zbliżać swoją twarz do jej. Długo czekał na tę chwilę, lecz nie chciał spłoszyć Riddle. Od dawna wiedział, że należy z nią postępować wyjątkowo ostrożnie.

Przerażona Hermiona zamknęła oczy, wiedząc, co zaraz nastąpi. Za wszelką ceną starała się zachować spokój i nie dać po sobie poznać, jak bardzo się boi. Gdyby tylko bez żadnych konsekwencji mogła stąd uciec, już dawno by to zrobiła. Nie potrafiła zwalczyć w sobie tego odruchu.

To tylko Malfoy, Malfoy, który nic jej nie zrobi. Mimo takich myśli zamarła, gdy usta chłopaka zetknęły się z jej. Nie potrafiła w żadem sposób zareagować. W jej głowie rozpętała się istna burza. Przez myśl przeszło jej nawet, czy to aby na pewno nie zły sen, z którego zaraz się obudzi.

Nie docierało do niej to, jak bardzo Draco jest delikatny i subtelny. Tu nie chodziło nawet o niego. Jego bliskość zamiast sprawiać przyjemność przywoływała bolesne wspomnienia. Na nowo stała się małą, bezradną dziewczynką.

„Jego tu nie ma, to tylko Draco, Draco.”

„Każdy jest taki sam.”

„Nie, nie on. Nie jest taki, nie może…”

„Sięga po to, czego pragnie, a wiesz, co pragnienie robi z człowiekiem…”

Hermiona mocno zacisnęła pięści, usiłując uciszyć głosy w swojej głowie. Nie otworzyła oczu, nawet gdy po chwili, która dla niej zdawała się wiecznością, Draco nieco się od niej odsunął, odpierając swoje czoło o jej.

- Spójrz na mnie.

Poprosił łagodnym głosem, przesuwając kciukiem po jej brodzie. Czuł się naprawdę szczęśliwy. Długo czekał na ten moment. Musiał się jednak upewnić, że ta radość nie jest jednostronna. Zauważył, że Hermiona jest zdenerwowano, ale to chyba normalne w takich momentach. Sam jeszcze chwilę temu niemal wychodził z siebie z nerwów.

Hermiona wzięła głęboki wdech, powoli otwierając oczy. Starała się ze wszystkich sił, aby Draco nie dojrzał w nich paniki. Nie chciała sprawić mu przykrości. To nie jego wina, że jest… taka.

Chyba jej się udało, gdyż Draco uśmiechnął się delikatnie.

- Nie skrzywdzę cię, mała.

Nie wiedziała jakim cudem udało jej się minimalnie unieść kąciki ust, tworząc coś na kształt uśmiechu. Draco jednak już nic nie powiedział. Po raz ostatni ledwie musnął jej wargi swoimi, po czym w końcu się od niej odsunął.

- Do jutra, mała.

Pożegnał się z łobuzerskim uśmiechem, ruszając do swojego pokoju.

- Do jutra.

Odpowiedziała ledwie dosłyszalnie Hermiona, natychmiast korzystając z okazji, że może zniknąć w swoim dormitorium. Będąc w środku zamknęła za sobą drzwi opierając się o nie plecami. Oddychała ciężko, a przed oczami przelatywały jej wydarzenia sprzed kilku chwil, przeplatające się ze wspomnieniami. Do oczu zaczęły jej napływać łzy. Chciała je powstrzymać, lecz nie potrafiła. Tego było zbyt wiele. Dopiero teraz zaczęło do niej docierać, w co się przed chwilą wpakowała.

- Co ja zrobiłam?

Szepnęła zbolałym głosem, wplatając palce we włosy. Zaczęła się powoli osuwać po drzwiach, czując, że nogi odmawiają jej posłuszeństwa. Już nie powstrzymywała łez, pozwalając im płynąć. Tylko to jej pozostało.

Witam :)

Merlinie, jak ja się strasznie za Wami stęskniłam. Nawet nie zdajecie sobie sprawy, jak mi brakuje częstego dodawania rozdziałów i ciągłego przebywania w tym świecie. Niestety nic nie wskazuje na to, aby miało się to zmienić, z czym wszyscy musimy się pogodzić.

Ale nie będę Wam tu przynudzać. Sądzę, że warto, abym powiedziała coś o rozdziel. Jest on… nieczęsto mi się to zdarza, ale tu brakuje mi słowo. Jedyne co przychodzi mi na myśl to dziwny. Sądzę, że dzieje się w nim naprawdę sporo i jest on nieco taki jak całe opowiadanie – słodko-gorzki. Jestem przygotowana na krytykę odnośnie zachowania Hermiony. Muszę jednak podkreślić, że jest ono przeze mnie w pełni zaplanowane i przemyślane. W moim zamyśle tak to miało wyglądać. Czy i do Was przemówi moja wizja się okaże. I tak jeszcze jeśli chodzi o bransoletkę. Dopiero niedawno dotarło do mnie, że niektórym „więcej” może się kojarzyć z Grayem. Absolutnie nie stąd się to wzięło. Teraz zapewne zauważycie, że pojawiało się ono w opowiadaniu bardzo często odnośnie relacji Draco-Hermiona. Od samego początku tak chciałam rozegrać ich… zejście się i to słowo mi w tym towarzyszyło. Skojarzenie z Grayem przyszło znacznie później. Zastanawiałam się nawet, czy tego nie zmienić, ale w końcu się na to nie zdecydowała. Mam nadzieję, że słusznie.

To chyba tyle. Nie chcę Wam tu dłużej marudzić, choć muszę rozwiać wątpliwości niepoprawnych optymistów, o ile takowi się tu znajdują, że nie mają nawet co liczyć na nagłą sielankę.

Jeśli chodzi o następny rozdział będzie on jakoś w grudniu, zależy jak czas pozowali. Uprzedzam jednak, że listopad mam załadowany wszelkiego rodzaju kolokwiami i zaliczeniami, więc może być ciężko. Proszę jak zwykle ostatnio o wyrozumiałość i cierpliwość.

Chciałabym jeszcze zachęcić do zapoznania się z tym tekstem, o ile ktoś jeszcze tego nie zrobił.
https://www.facebook.com/LaFinDeLaVieHarryPotter/photos/a.798139766961932.1073741828.798115220297720/840163649426210/?type=3&permPage=1

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam, Laf♥