51. Druga szansa

- Możesz mi powiedzieć, czego w zadaniu, że bez dobrego planu i pewności, że nas nie złapią, nigdzie się nie włamujemy, nie rozumiałaś?

Hermiona i Draco właśnie siedzieli na dywanie w pokoju dziewczyny, omawiając strategię napadu na gabinet dyrektora. Na stoliku i podłodze obok nich walało się pełno pogniecionych pergaminów, które zwierały nieudane koncepcje. Z każdym kolejnym pomysłem Hermiony, Draconowi coraz mniej podobało się to przedsięwzięcie. Porywali się bez różdżek na smoka. Przecież tu absolutnie wszystko mogło pójść nie tak. Gabinet Dropsa to nie byle pokój, zabezpieczony kilkoma marnymi zaklęciami, które przy odrobienie szczęścia, a raczej mocy Riddle, mogliby złamać.

- Może sam w końcu coś wymyślisz, zamiast w kółko się wymądrzać?

- Dajmy sobie z tym spokój i nigdy więcej nie wracajmy do tego włamania.

- No bardzo ci dziękuję za taką pomoc, Malfoy. Nie muszę ci chyba mówić, gdzie możesz sobie wsadzić takie pomysły.

Odwarknęła coraz bardziej zrezygnowana Hermiona. Po chwili namysłu oparła się o stającą za nią kanapę i osunęła się po niej na tyle, aby oprzeć głowę. Wpatrywała się w szary sufit, za wszelką cenę starając się oczyścić umysł. Przecież musi być jakiś cholerny sposób na ten gabinet. Wszystko da się jakoś obejść. Czuła, że ma rozwiązanie na wyciągnięcie ręki, tylko nadal nie może po nie sięgnąć. Doprowadzało ją to do szału, podobnie jak Malfoy, który mimo zdeklarowania chęci pomocy, tylko przeszkadzał jej w pracy.

- Doskonale wiesz, że to ja mam rację. To, że nas złapią jest bardziej niż pewne, a wtedy Drops zrobi z nas swoje prywatne skrzaty i nawet Snape…

Draco nie zdążył się na dobre rozkręcić, gdyż niespodziewanie Hermiona niczym oparzona zerwała się z podłogi.

- Skrzaty!

Wykrzyknęła panna Riddle, doznając olśnienia. Przecież to takie proste! Skrzaty to jedyne istoty, które bez problemu mogły się teleportować po całym Hogwarcie, a nawet poza jego granice. Jeśli tylko szczęście im dopisze, Dumbledore nie był na tyle zapobiegliwy, aby pod tym kątem zabezpieczyć swoją siedzibę.

- Ty się dobrze czujesz?

Zapytał z powątpiewaniem Draco, spoglądając na stojącą nad nim Hermionę. Co ją nagle naszło z tymi skrzatami? Chociaż zastanawiał się, czy aby na pewno chce to wiedzieć.

- Możemy się dostać do gabinetu Dumbledore’a ze skrzatem. One swobodnie teleportują się po Hogwarcie. Wystarczy tylko sprawdzić, czy to aby na pewno możliwe. Z tym staruchem nigdy nic nie wiadomo. Trzeba porozmawiać z Błyskotką. Mogłaby go też szpiegować. Znalibyśmy wtedy jego zwyczaje. Przyjrzałaby się też jego bibliotece. Nie wiadomo, czy nie ma tam jakichś dodatkowych zabezpieczeń. Trzeba też…

W tym momencie Draco się wyłączył. Oparł głowę o blat stolika, przeklinając w myślach swą głupotę. Czemu wspomniał o tych cholernych skrzatach? Inna sprawa, że normalny człowiek z jednej wypowiedzi nie wywnioskowałby tego wszystkiego, co przed chwilą przedstawiła mu Riddle. Teraz wiedział, że na własne życzenie znalazł się na straconej pozycji. O ile do tej pory liczył, iż jakoś odwiedzie ją od tego szaleństwa tak teraz, gdy zyskała jakiś punkt zaczepienia, nawet się nie łudził, że da sobie cokolwiek powiedzieć. Wpadł po uszy w niezłe bagno.

- Malfoy, ty mnie w ogóle słuchasz?

Zaabsorbowana swoimi planami Hermiona dopiero po dłużej chwili spojrzała na Dracona, który nadal tkwił z głową na blacie.

- Absolutnie nie.

Odpowiedział zgodnie z prawdą Draco. Nie musiał patrzeć, aby wiedzieć, że Riddle sztyletuje go właśnie wzrokiem.

- Nie no jasne, leż sobie dalej, nie krępuj się. W końcu chodzi tylko o obrabowanie dyrektora.

- Podrzuciłem ci pomysł ze skrzatem, czego ty jeszcze wymagasz, kobieto? 

Zirytowana do granic możliwości Hermiona z trudem powstrzymała się przed trzaśnięciem w głowię leżącego na stoliku Malfoya. Przypadkiem przyczynił się do jej olśnienia i myślał, że zrobił Merlin wie co. Najchętniej udusiłaby go w tym momencie gołymi rękami. Zamiast tego z ciężkim westchnieniem opadła na kanapę.

- Wykończysz mnie.

Stwierdziła zrezygnowana Hermiona, opierając głowę o wezgłowie.

- I vice versa, mała.

Po słowach Dracona zapadła cisza. Żadne z nich nie przejawiało chęci do dalszej dyskusji, dlatego po porostu siedzieli, uparcie milcząc. W takiej komicznej sytuacji zastała ich Noctis. Wróciła właśnie z łowów, licząc na spokojne trawienie, a tu trafia na tych dwónogów, przy których spokój pozostaje jedynie nieuchwytnym marzeniem.

- Gorzej wam?

Syknęła Noctis, zwracając tym samym na siebie uwagę Ślizgonów. Oboje podnieśli się ze swych osobliwych pozycji, przenosząc wzrok na nowoprzybyłą.

- O ile mi wiadomo z nim nigdy nie było lepiej.

Odpowiedziała Hermiona, co Draco usłyszał jako niezrozumiały syk.

- Ciągnie swój do swego. Nie przypominam sobie, żebyś ty kiedykolwiek miała po kolei. Jeszcze tylko spraw sobie takie cudo na czole i będziecie idealnie do siebie pasować.

Hermiona nie rozumiejąc, o co chodzi spojrzała na Dracona i w tym momencie wybuchła śmiechem. Na środku jego czoła znajdowała się czerwona plama, kontrastująca z jego bladą skórą. Jak widać przyciskanie głowy do twardego blatu nie okazało się najlepszym pomysłem.

- Mam nieodparte wrażenie, że właśnie w tym momencie obrabiacie mi tyłek.

Poskarżył się Draco, czym jeszcze bardziej rozbawił Hermionę.

- Dyskutujemy, czy w czerwonym ci do twarzy.

- W czerwonym?

Hermiona zamiast odpowiedzieć, wskazała na czoło Dracona. Ten kompletnie nic nie rozumiejąc, dotknął go, a gdy niczego nie wyczuł, podniósł się z podłogi i ruszył do łazienki, gdzie znajdowało się najbliższe lustro. Gdy wrócił na jego twarzy malowała się żądza mordu, co wcale nie przeszkadzało Hermionie w dalszym śmianiu się.

- Bawi cię to?

- Zdecydowanie tak, szczególnie że zaraz musimy iść na obiad.

Draco odruchowo spojrzał na zegarek i niestety Hermiona miała rację.

- Nie usuniesz mi tego?

- Zdecydowanie nie.

Odpowiedziała z uśmiechem Hermiona, wstając z kanapy. Zarzuciła na ramię swoją torbę, po czym sięgnęła po tę Dracona. Po obiedzie czekały ich jeszcze dwie lekcje, więc lepiej zabrać potrzebne rzeczy ze sobą, niż wracać po nie do lochów.

- Jesteś  bezlitosną bestią.

Podsumował Draco, odbierając od Hermiony swoją torbę,

- Wiem, wiem.

Powiedziała tylko panna Riddle, po czym ruszyła w stronę wyjścia. Draco nie mając za bardzo wyboru ruszył za nią. W milczeniu dotarli do salonu, gdzie czekali na nich Teodor oraz Blaise wraz z dziewczynami.

- Co ty masz na czole, Smoku?

Zapytał Blaise, gdy tylko para znalazła się wystarczająco blisko.

- Milcz jeśli ci życie miłe.

Nagle Zabini podniósł się z kanapy i z zatroskaną miną podszedł do przyjaciela. Położył mi dłoń na ramieniu, patrząc na niego dziwnym wzrokiem.

- Nie musisz tego ukrywać. Pamiętaj, że jesteśmy z tobą.

- Co ty bredzisz, idioto?

- Jeśli Hermiona cię bije, możesz nam powiedzieć. Nie ma się czego wstydzić.

W tym momencie wszyscy przysłuchujący się rozmowie nie wytrzymali i wybuchli śmiechem. Wizja drobniutkiej Hermiony znęcającej się na wyrośniętym Draconem była doprawdy komiczna. Blaise stał nadal przy koledze, a jego szczęka drgała niebezpiecznie z powodu powstrzymywanego śmiechu. Draco zamiast odpowiedzieć, usiłował strzelić Zabiniego w tył głowy, lecz ten na swoje szczęście zdołał zrobić unik.

- Ja wiem, że to musi być drażliwy temat, ale nie martw się, pomożemy ci. Ta zła kobieta już cię nie skrzywdzi…

W tym momencie Blaise został zmuszony do przerwania swego wywodu i natychmiastowej ucieczki przed rozwścieczonym Draconem.

- Brzydkie Malfoy, zostaw!

Darł się Blaise, wybiegając z salonu, a tuż za nim Draco. Odprowadził ich śmiech zgromadzonych w salonie, którzy w większości niemal płakali z rozbawienia.

- Jak dzieci.

Podsumowała całe zajście Hermiona, zdając sobie sprawę, że na obiad z Malfoyem raczej nie pójdzie. Na szczęście są jeszcze Teodor i Dafne, którzy będą musieli jej wystarczyć.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

- Musimy tu iść nawet dzisiaj? Jestem zmęczony i chcę się położyć…

- Jeśli zaraz nie zamilkniesz, gwarantuję ci, że zapracujesz sobie na wieczny odpoczynek.

Nie zważając na marudzenie Dracona, Hermiona podążała do biblioteki, skupiając się na rozplanowaniu zadanego im na Astronomię eseju. Co prawda dostali na niego dwa tygodnie, ale zdecydowanie powinni skończyć go jak najszybciej. Muszą się skupić na napadzie. Nie rozmawiała jeszcze z Błyskotką, ale wierzyła, że to właśnie ona jest kluczem do ich sukcesu. Znając zwyczaje, plan dnia oraz rozkład gabinetu, zyskaliby ogromną przewagę, tym bardziej że Dumbledore niczego się nie spodziewa. Dobry plan, pomoc Błyskotki, odpowiedni moment i nie może się nie udać.

- Jeszcze trochę czasu spędzonego z tobą i tak czy siak mnie to czeka.

- Na to jest bardzo prosty sposób, wystarczy…

Hermiona urwała nagle, zatrzymując się gwałtownie, przez co Draco omal na nią nie wpadł.

- Co jest?

Zapytał Draco, jednak nie uzyskał odpowiedzi. Hermiona stała niczym spetryfikowana, wpatrując się w jeden punkt. Szukając przyczyny jej dziwnego zachowanie podążył za jej wzrokiem i od razu zrozumiał, co się dzieje. Przy bibliotece stała niejaka Ginny Weasley, która gdy tylko dostrzegła Ślizgonów, ruszyła w ich stronę.

- Cześć.

Przywitała się nieco niepewnie Ginny, zestresowana nie mniej od Hermiony. Długo przygotowywała się do tej rozmowy. Rozważała wszystkie za i przeciw, aż w końcu postanowiła działać. Obecna sytuacja nie dawała jej spokoju. Źle się to wszystko potoczyło. Hermiona już nie należała do ich świata, ale prawda jest taka, że sami pozwolili jej odejść. Nie walczyli o nią. Ciągłe oskarżenia, podejrzenia, pretensje, sama na jej miejscu nie chciałaby mieć do czynienia z ludźmi, którzy zachowali się w taki sposób. Powinni wykazać więcej zrozumienia. Oby tylko nie było jeszcze za późno, aby to naprawić.

- Cześć.

Hermiona zwlekała chwilę z odpowiedzią. Ginny ją zaskoczyła. Nie rozmawiały od momentu, gdy obroniła ją przed Crabbe’em i Goyle’em. Panna Weasley nie szukała z nią więcej kontaktu, co przyjęła z ulgą. Lepiej dla nich obu było, gdy trzymały się od siebie z daleka.

- Możemy porozmawiać?

- Ginny, ja…

- Bardzo proszę. Nie zajmę ci więcej niż pięć minut.

Hermiona biła się z myślami. Czuła, że to zły pomysł. Kontakt z Ginny boleśnie przypominał jej o utracie przyjaciółki. Od jakiegoś czasu nie rozpamiętywała tego, zbyt zajęta innymi problemami. Teraz jednak przeszłość ponownie zapukała do jej drzwi, domagając się uwagi. Czy powinna jej otworzyć? Przed nią i tak nie ucieknie, co niejednokrotnie powtarzał jej Draco. „Koniec z uciekaniem.”.

- W porządku.

Chwilowe zdziwienie nie twarzy Ginny szybko zmieniło się w ulgę, a wręcz radość. Zgodziła się. Teraz ma szansę, aby choć spróbować wszystko naprawić. Był tylko jeden problem. Ginny spojrzała ukradkiem na stojącego obok Hermiony Malfoya, który przyglądał jej się niezbyt przychylnym wzrokiem. Nie czuła się komfortowo z myślą, iż będzie on świadkiem ich rozmowy. Wszystko wskazywało na to, że jest on dość bliski Hermionie, lecz dla niej pozostawał rozpuszczonym, egoistycznym dupkiem.

- Poczekaj na mnie w bibliotece, Draco. Zaraz do ciebie przyjdę.

Hermiona jakby czytając w myślach Ginny, postanowiła się pozbyć Malfoya. Nie chodziło o to, że mu nie ufała. Po prostu ta sprawa dotyczyła wyłącznie jej i Ginny.

- Zaczekam tutaj.

Odpowiedział krótko Draco, nie spuszczając wzroku z Weasleyówny. Ani trochę nie podobała mu się perspektywa zostawienia z nią Riddle samej. Co prawda ruda nie wyglądała, jakby miała złe intencje, ale cholera ją wie. Bał się, że nawet nieświadomie może skrzywdzić jego małą. Riddle mimo wszystko nie doszła jeszcze w pełni do siebie po ostatnich wydarzeniach. Niby wszystko wróciło do normy, ale jednak nie do końca. Hermiona nie raz popadła w dziwne odrętwienie, odpływając w ocean swych myśli. Obawiał się, że po dołożeniu kolejnych problemów Riddle ponownie się w sobie zamknie, a do tego nie mógł dopuścić.

- Chcemy zostać same.

Oznajmiła stanowczo Hermiona, odwracając się w stronę Dracona. Wyraz jej twarzy złagodniał natychmiast, gdy spojrzała w jego zatroskane oczy. Nie chciał jej zostawić, ponieważ się martwił. Ostatnimi czasy łapała go na tym częściej niż wcześniej. Rozumiała z czego to wynika, ale nie mogła też pozwolić, aby popadł w paranoję.

- Draco, proszę cię, daj nam chwilę.

Hermiona widziała, jak toczy walkę sam ze sobą. W końcu jednak westchnął ciężko, przeczesując ręką włosy.

- Czekam przed biblioteką.

Zdecydował ostatecznie Draco, nie zamierzają spuszczać Riddle z oczu. Zwykle nie wychodziło jej to na dobre, więc wolał nie kusić losu. Hermiona odprowadziła go wzrokiem, po czym przeniosła go na Ginny, która usilnie starała się zebrać myśli. Nie mogła zaprzepaścić takiej szansy. Być może to jedyna okazja, aby pogodzić się z Hermioną.

- Chciałam cię przeprosić za te wszystkie oskarżenia, pomówienie i całą resztę. Nie zachowaliśmy się z chłopakami w porządku. Cały czas na ciebie naskakiwaliśmy, zamiast normalnie porozmawiać. To nie tak powinno wyglądać.

Ginny mówiła spokojnie, ani na moment nie spuszczając pełnego skruchy wzroku z Hermiony. Zawiedli ją i zasługiwała przynajmniej na to jedno przepraszam. To tylko słowo, ale za to z jaką mocą. Płynące z niego skrucha i szczerość mogły zapewnić im nowy początek. Nie prosiła o natychmiastowe wybaczenie, a o szansę na naprawienie błędów, które niestety obie popełniły.

- Ginny, to nie tak. Nie możesz się o to obwiniać. W tym jest dużo mojej winy.

Hermiona nie wiedziała, jak się zachować. Nie spodziewała się przeprosin, a już na pewno nie takich. Ginny zdawała się obwiniać tylko jedną stronę o rozpad ich przyjaźni, a przecież to ona podjęła taką decyzję. Nie dała chłopakom szansy na wyjaśnienia, odrzuciła ich pomoc, nie szukała kontaktu. Zrezygnowała z nich, zakładając, że tak będzie lepiej. Dzieląca ich bariera prędzej, czy później dałaby o sobie znać. Jak zwykle wolała się poddać, niż zawalczyć. To ona była tu winna.

- Ale ja nawet nie starałam się postawić na twoim miejscu. I jeszcze to całe gadanie o pochodzeniu. Pogubiłam się w tym.

- To dla nas wszystkich jest nowa sytuacja. Wiele się zmieniło.

- Ty się nie zmieniłaś.

Te słowa bardzo zdziwiły Hermionę. Z całego towarzystwa to ona przeszła największą przemianę, choć czy obejmowała ona coś poza nazwiskiem i domem? Być może, ale w gruncie rzeczy miała rację. Zdziwił ją jednak fakt, że Ginny zdaje sobie z tego sprawę.

- To mniej lub bardziej zmieniło nas wszystkich.

- Ale nie to, że chciałabym, żeby było tak jak kiedyś.

Wyznała w końcu Ginny, nie spuszczając wzroku Hermiony. Z jej twarzy nie potrafiła nic wyczytać, choć czuła, że jest zdziwiona jej słowami. Nic w tym dziwnego. Po kilku miesiącach staje przed nią jak gdyby nigdy nic, chcąc wszystko naprawić. Nie potrafiła jednak inaczej. Poczucie straty z każdym dniem przybierało na sile. W pozornie idealnym obrazku, na który składali się jej rodzina, chłopak, znajomi, brakowało elementu, który stanowiła Hermiona. Bez niej układanka pozostawała niekompletna, a w jej życiu bezustannie czegoś brakowało. Ginny nie zamierzała dłużej się temu poddawać. Chciała przynajmniej spróbować odbudować swą przyjaźń z Hermioną i nikt nie miał jej prawa tego zabronić.

- To nie jest takie proste.

Dopiero, gdy minął pierwszy szok, Hermiona zdecydowała się zabrać głos. Wizja Ginny przedstawiała się wspaniale, choć był to raczej syreni śpiew. Pozornie dobre rzeczy bardzo szybko mogły się zmienić w koszmar. Gdyby tu chodziło wyłącznie o Ginny, nawet by się nie zastanawiała, ale za nią stał Zakon; ludzie zmanipulowani przez Dumbledore’a, którzy nie pałali do niej sympatią. Z pewnością Weasleyom nie spodobałby się fakt, że ich jedyna córka zadaje się z potomkinią czerwonookiego diabła lub co gorsza staraliby się to wykorzystać przeciwko niej. Nie chciała popadać w paranoję jak Tom, który wszędzie widział zagrożenie, lecz w przypadku Zakonu ciężko jej się było temu nie poddawać.

- Ja rozumiem, że możesz nie chcieć mieć ze mną nic wspólnego, ale…

- Nie, zaczekaj. To zupełnie nie tak.

Przerwała młodszej koleżance Hermiona, wplatając palce we włosy. Czuła się coraz bardziej bezsilna w tej rozmowie. Niczym tonący brzytwy chwytała się jednego argumentu, podczas gdy w głębi duszy chciała uwierzyć Ginny i odzyskać choć namiastkę dawnego życia. „Ogarnij się, dziewczyno i zaryzykuj!” w Hermionie odezwał się niedawno odkryty głos motywacji. Ostatnimi czasy przekonała się, że ryzyko nie zawsze prowadzi do złego.  Zdecydowała się otworzyć przed Draconem i okazało się to najlepszą rzeczą, jaką zrobiła w życiu. Zaufała, wykrzesała z siebie odwagę, aby podjąć ryzyko. Czemu więc nie zrobić tego ponownie? I tym razem może wiele zyskać, tym bardziej że naprawdę tego chciała. Hermiona przez chwilę biła się z myślami, aż w końcu podjęła decyzję. Ponownie uniosła wzrok na Ginny, która wpatrywała się w nią z napięciem.

- Też chciałabym, żeby między nami było dobrze, ale zdajesz sobie sprawę, że to nie będzie łatwe. Twojej rodzinie i znajomym raczej się to nie spodoba.

- Co nas oni obchodzą? Nikt nam nie może zabronić normalnie rozmawiać.

Zapewniła od razu pełna nadziei Ginny. Hermiona też chciała odbudować ich relacje i tylko to się dla niej liczyło. Gryfoni zapewne nie rozumieją jej pobudek, ale nie dbała o to. Zbyt długo ulegała wpływom otoczenie demonizującego Hermionę. Dawała się omotać, ale z tym koniec. Nie pozwoli się ponownie zmanipulować i wciągnąć w tę dziwną grę pozorów oraz spekulacji. Zamierzała sama się przekonać, czy jej przekonania są słuszne i ich Hermiona wcale nie odeszła.

- Czyli między nami wszystko wraca do normy?

Zapytała Ginny, chcąc się upewnić, że to dzieje się naprawdę. W odpowiedzi otrzymała nieco niepewny, choć szczery uśmiech Hermiony, jej Hermiony.

- Do Wieży Gryffindoru na pewno nie zawitam, ale poza tym raczej tak.

Z każdą kolejną chwilę obawy panny Riddle schodziły na dalszy plan. Stęskniła się za Ginny i dopiero teraz zdała sobie sprawę jak bardzo. Może nie będzie łatwo wrócić im do dawnych czasów, ale w końcu co w życiu Hermiony było łatwe?

- Myślę, że znajdzie się odpowiedniejsze miejsce na spotkania.

- Na pewno, ale teraz wybacz, ktoś na mnie czeka.

Mówiąc to Hermiona spojrzała przez ramię Ginny, gdzie przy drzwiach biblioteki nadal czekał na nią Draco, nie spuszczając z nich czujnego wzroku.

- Kto by pomyślał, ty i Malfoy.

- Sama nie mogę w to uwierzyć, ale on wbrew pozorom nie jest taki zły.

- Wierzę ci na słowo.

Obie dziewczyny uśmiechnęły się do siebie, czując jak dystans między nimi maleje. Mimo straconego czasu ich więź nie zniknęła zupełnie. Wymagała ona wyłącznie odnowienia.

- W takim razie do zobaczenie.

- Do zobaczenia.

Po odpowiedzi Ginny Hermiona uśmiechnęła się do niej po raz ostatni, po czym ruszyła w stronę biblioteki. Teraz kolej na następną rozmowę.

- Czego chciała Weasley?

Zapytał od razu Draco, gdy tylko Hermiona znalazła się przy nim. Mimo usilnych starań niewiele wyłapał z rozmowy dziewczyn. Mówiły dość cicho, a do tego stały zbyt daleko, aby dotarło do niego cokolwiek poza pojedynczymi słowami. Hermiona nie wyglądała na smutną, czy choćby wkurzoną, ale wolał się upewnić.

- Przypomniałam sobie o książce, którą kiedyś czytałam. Było w niej coś o dyrektorach Hogwartu i ich siedzibach, więc może się nam przydać.

- Ty mi tu nie wciskaj kitu, Riddle, tylko zacznij gadać.

Draco nie dał się zbić z tropu, na co Hermiona była przygotowana. I tak prędzej, czy później wszystkiego by się dowiedział.

- Pogodziłam się z Ginny.

- Słucham?

Zdziwił się Draco, nie dowierzając w to, co słyszy. Riddle pogodziła się z Weasley? Przecież ta pierwsza nawet nie brała tego pod uwagę. Od samego początku racjonalnie podchodziła do sprawy. Współczuł jej, ale tak było lepiej. Ruda stała po stronie Zakonu, Riddle Voldemorta. To się nie mogło udać, a już na pewno sprowadziłoby na obie kłopoty.

- Przeprosiła mnie i zaproponowała, żebyśmy zaczęły od nowa, a ja się zgodziła.

Wyjaśniła Hermiona, przyglądając się badawczo Draconowi. Jego mina nie wróżyła niczego dobrego. Nie rozumiała tylko, co jest tego powodem. Przecież powinien się cieszyć, że odzyskała przyjaciółkę.

- I ty jesteś pewna, że to dobry pomysł?

- O co ci chodzi?

- Nie przyszło ci do głowy, że to jakiś podstęp?

- Ginny by czegoś takiego nie zrobiła!

Oburzyła się natychmiast Hermiona. Jak on śmiał coś takiego insynuować? Ginny taka nie jest. Nigdy nie dałaby się wciągnąć w jakieś chore gierki, którymi się brzydziła. Malfoy nic o niej nie wiedział, a zdawał się mieć w tej kwestii najwięcej do powiedzenia.

- Tego nie możesz być pewna, a Salazar jeden wie, co ten cholerny Zakon wykombinował.

Draco nadal ostawał przy swoim. Nie ufał nikomu, kto trzymał się zbyt blisko Dumbledore’a. Wyjątek stanowił jedynie Snape. Cała reszta znajdowała się na czarnej liście osób zamanipulowanych przez starego wariata.

- Nie będę się o to z tobą kłócić. Nie znasz Ginny i nie masz prawa zabraniać mi się z nią spotykać. Umiem o siebie zadbać.

- Jasne, już ja wiem, jak ty potrafisz o siebie zadbać. Jakbym nie miał powodów, to bym się o ciebie nie martwił, co ty najwyraźniej masz w dupie.

Teraz i Draco stracił cierpliwość. Riddle jak zwykle wszystko utrudniała. Przecież on do ciężkie cholery nie chciał jej zrobić na złość. Chodziło mu wyłącznie o jej dobro. Po tych dziwnych atakach, które do tej pory nie zostały wyjaśnione, nie ufał nikomu. Riddle również powinna zachować ostrożność, a nie bratać się z osobą, która jest tak blisko ludzi, którzy nie życzą jej najlepiej. W pierwszym odruchu Hermiona zamierzała nadal bronić swych racji, lecz nie zabrała głosu. Stała tylko, przyglądając się wyraźnie poirytowanemu Draconowi. Podświadomie jednak czuła, że kryje się za tym coś więcej niż złość na nią. Nie kłamał. On się naprawdę martwił. Po rozmowie o jej przeszłość momentami stał nie nadopiekuńczy. „Ty mu się chyba nie dziwisz.”. Hermiona niechętnie zgodziła się ze swą podświadomością. Niepokój Dracona nie brał się znikąd. Ostatnimi czasy zapewniła mu wiele powodów do stresów, więc nic  w tym dziwnego, iż starał się unikać problematycznych sytuacji. Nawet to nie dawało mu jednak prawa do utrudniania jej kontaktów z Ginny. Podjęła już decyzję i zamierzała odnowić tą znajomość. Nic nie traciła, a zyskać mogła naprawdę wiele. Pozostawała jedynie kwestia przekonania Malfoya, że jej plan to nie istne szaleństwo, którego skutkiem będą wyłącznie kłopoty.

- Draco, posłuchaj. Wiem, że to nie będzie proste, a wręcz dość problematyczne, ale zdania nie zmienię. Wiesz doskonale, że brakuje mi Ginny, a to być może jedyna okazja, aby spróbować coś między nami naprawić.

Hermiona starała się mówić spokojnie i rzeczowo, przez cały czas patrząc Draconowi w oczy. Jego twarz pozostawała nieustępliwa i nawet przez moment nie zdradzała jego wewnętrznej walki. Bił się z myślami, rozważając wszystkie za i przeciw, w czym wcale nie pomagała wlepiająca się w niego Riddle. Rozumiał, dlaczego jej tak zależy i że tak łatwo nie odpuści. Pozostawało mu załatwić sprawę inaczej.

- Nie spotykasz się z nią sama. Nie chodzisz do tych wymoczków, ani ruda nie przychodzi do lochów. Jeśli już macie się widywać to na neutralnym gruncie i ze mną w pobliżu. To propozycja ostateczna.

Draco pewnym głosem wygłosił swą przemowę, oczekując na reakcję Riddle. Tego jej nie odpuści. To prawda, że teoretycznie nie może jej niczego zabronić, ale rzeczywistość przedstawiała się nieco inaczej. Czasami zastanawiał się, czy jej instynkt samo zachowanych w ogóle istnieje. Riddle przyciągała kłopoty, niczym ogień ćmy. Voldemort również to wiedział i dlatego zlecił im pilnowanie jej. W jego przypadku przerodziło się to jednak w coś więcej. Czuł się za nią odpowiedzialny, dlatego nie zamierzał zdawać się na jej przeczucie odnośnie intencji Weasleyówny.

- Niech będzie, że się na to zgodzę.

Powiedziała bardzo niechętnie Hermiona, przewracając przy tym oczami. Nawet ona potrafiła wyczuć, kiedy nie jest już w stanie nic ugrać. Gdy chodziło o jej bezpieczeństwo Draco upodabniał się do Toma. Obaj tracili rozum, nawet gdy dostrzeżone przez nich zagrożenie było wyimaginowane. Co ona jednak mogła zrobić? Oni zawsze wiedzieli najlepiej i na nic tu zdawały się jej tłumaczenia. Zdecydowanie nie odpowiadał jej taki stan rzeczy, ale jeszcze bardziej nie chciała się o to kłócić z Draconem. Powinna ugryźć się w język i nie atakować go za to, że się o nią martwi.

- Jak miło, obyło się bez skakania sobie do gardeł. Złośnicy przytępiły się pazurki.

- Dobrze ci radzę, nie przeginaj. Ta złośnica nadal może cię zamienić w kupkę popiołu.

Hermiona zmrużyła gniewnie oczy, sztyletując wzrokiem Dracona, który zaskakująco szybko zamienił poirytowanie na rozbawienie. Cały Malfoy.

- Już się tak nie unoś. Chodźmy lepiej do tej cholernej biblioteki.

Tym razem Hermiona bardzo chętnie przystała na propozycję Dracona. Pora wrócić do rzeczywistości i Astronomii.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Zadowolona Ginny z absurdalnym uśmiechem wkroczyła do Pokoju Wspólnego Gryffindoru. Panował tam spory gwar, gdyż po zajęciach każdy chciał się odprężyć i spędzić nieco czasu ze znajomymi. Dopiero po chwili udało jej się odnaleźć wzrokiem Harry’ego i Rona. Siedzieli przy kominku, zawzięcie o czymś dyskutując. Szczęście jej dopisało, gdyż nikt im nie towarzyszył. Zamierzała natychmiast powiedzieć im o Hermionie. Dawno nie poruszała z nimi tego tematu, a po ich ostatniej rozmowie zwątpiła w sens drążenia go, tym bardziej jeśli chodziło o Rona. Sama podjęła decyzję i uznała, że lepiej będzie postawić ich przed faktem dokonanym.

- Cześć, chłopaki.

Przywitała się radośnie Ginny, wpychając się na kanapę pomiędzy Gryfonów. Byli nieco zaskoczeni jej przybyciem, ponieważ rozmowa pochłonęła ich do tego stopnia, iż nawet nie zauważyli, kiedy wróciła.

- A tobie co tak wesoło?

Zapytał nieco zdziwiony, choć bardziej szczęśliwy Harry. Ginny od dłuższego czasu nieczęsto bywała radosna. Często chodziła nieobecna i zamyślona, a tu taka niespodzianka.

- Mam dobre wieści.

Entuzjazm niemal emanował od Ginny. Nawet jeśli nieco się obawiała reakcji chłopaków, szczęście z powodu odzyskania przyjaciółki przyćmiewało wszystko inne.

- Malfoy spadł z miotły i została po nim tylko mokra plama?

Zapytał z nadzieją Ron, za co Ginny zgromiła go wzrokiem. Zamierzała powiedzieć im coś bardzo ważnego, a jej brat jak zwykle się zgrywał.

- Bądź poważny z łaski swojej i posłuchaj przez chwilę. Pogodziłam się z Hermioną.

O ile na twarzy Ginny zagościł szeroki uśmiech, o tyle szczęki panów zjechały w dół.

- Jak to pogodziłaś się z Hermioną?

Jako pierwszy rezon odzyskał Harry, choć nadal zdawał się nie dowierzać w słowa swej dziewczyny.

- Porozmawiałyśmy, przeprosiłam ją i zdecydowałyśmy się wszystko między nami naprawić.

Wyjaśniła z nieco mniejszym entuzjazmem Ginny, po minach chłopaków wnioskując, że nie podzielają jej radości.

- Za co ją przepraszałaś? Za to, że się na nas wypięła?

Tym razem odezwał się Ron, który kompletnie nie rozumiał zachowania siostry. Biegała za Hermioną niczym piesek, podczas gdy to panna Riddle od nich odeszła. Jeśli już ktoś tu powinien przepraszać to właśnie ona. Poza tym bardzo szybko znalazła sobie nowych znajomych. Oni stali się zbędni, nie pasowali do jej idealnego świata.

- Za to, że nawet nie daliśmy jej możliwości wyjaśnienia, tylko z góry osądziliśmy.

- Chcieliśmy jej pomóc, Ginny, ale ona tą pomoc odrzuciła.

- Ty nic nie rozumiesz, Ron. Nie obchodzi mnie twoje zdanie na ten temat. Ja już podjęłam decyzję. Hermiona to moja przyjaciółka i zamierzam ją odzyskać.

Oznajmiła buntowniczo Ginny, wstając z kanapy. Jej brat jak zwykle musiał mieć jakieś „ale”. On zdawał się nawet nie brać pod uwagę tego, że Hermiona aż tak bardzo się nie zmieniła.

- Szkoda, że ona ma już innych przyjaciół i nas nie potrzebuje. Zadaje się z tymi wężami i jest dokładnie taka jak oni.

Zdenerwowany Ron również podniósł się z kanapy i teraz stał naprzeciwko siostry. Czemu do niej nic nie docierało? Hermiona ich nie potrzebowała. Wybrała Ślizgonów, który przez tyle lat uprzykrzali jej życie. Oni wspierali ją niemal od początku. Raz zawiedli i to przekreśliło wszystko. Najwidoczniej w przeciwieństwie do wielmożnych arystokratów nie zasługiwali na wybaczenie. Ginny nie zdążyła odpowiedzieć bratu, gdyż nagle dobiegł do nich nieco niepewny głos z fotela znajdującego się nieopodal.

- Ona wcale nie jest taka okropna, jak wszyscy mówią.

Zarówno trójka kłócących się Gryfonów, jak i cała reszta przysłuchujących się im gapiów zwrócili wzrok ku drobnej, ciemnowłosej dziewczynce, która zabrała głos. Była to pierwszoklasistka o imieniu Emily Blue. Jak na swój wiek wykazywała się dużą inteligencją, ale i śmiałością. Uważano ją za miłą i uczynną dziewczynkę. Co więc ktoś taki mógł mieć wspólnego z córką Voldemorta, tym bardziej że panna Blue pochodziła z mugolskiej rodziny.

- Co masz na myśli?

Tym razem głos zabrał Harry, który dotychczas nie wtrącał się do kłótni rodzeństwa. Nie potrafiłby poprzeć żadnej ze stron, dlatego wolał milczeć. Znalazł się pomiędzy młotem, a kowadłem. Ron słusznie zauważył, że Hermiona nie szukała kontaktu z nimi. Spaliła wszystkie mosty, porzucając przeszłość wraz z nazwiskiem. Z kolei Ginny upierała się przy tym, że ich Hermiona nie odeszła i nadal mieli szansę ją odzyskać. Musiało coś w tym być, skoro dziewczyny postanowiły się pogodzić. Harry kompletnie się w tym pogubił, dlatego skupił się na dziewczynce, która najwyraźniej również z jakiś powodów broniła Hermiony. W ich sporze pojawiła się osoba trzecie, która być może pomoże mu to wszystko uporządkować.

- Kiedy w październiku trafiłam do Skrzydła Szpitalnego to przez Crabbe’a i Goyle’a. Popchnęli mnie jak wracałam z biblioteki i rozwaliłam sobie kolano. Wyśmiewali się ze mnie i wyzywali od… szlam. To Hermiona mnie wtedy obroniła i zaprowadziła do pani Pomfrey.

Gdy Emily skończyła, w salonie zapadła zupełna cisza. Panna Blue do tej pory nikomu nie opowiadała tej historii, lecz teraz czuła, że musi to zrobić. Nie rozumiała, dlaczego wszyscy tak źle mówią o starszej Ślizgonce. Słyszała, że jej ojciec to bardzo zły czarodziej, ale o to ma wspólnego z nią? Po incydencie z kolanem obserwowała ją czasami na korytarzu. Sprawiała wrażenie normalnej, spokojnej dziewczyny, zawsze skorej do pomocy. Czemu na to nikt nie zwracał uwagi?

- Proszę bardzo, macie swojego spadkobiercę Voldemorta. Dalej będziecie mi wmawiać, że to nie nasza Hermiona?

Ginny triumfowała, zwracając się do zgromadzony Gryfonów, którzy uparcie milczeli. Nie przejmowała się tym jednak. W końcu dzięki Emily zyskała niepodważalne dowody na to, że Hermiona wcale nie jest zła.

- To jeszcze o niczym nie świadczy.

Oznajmił nagle Ron, choć zdawał się sam w to nie wierzyć. Oczywiście, że to, co mówiła ta mała zmieniało bardzo wiele, ale on nie potrafił się przyznać do pomyłki.

- O niczym nie świadczy? Czy ty siebie słyszysz, Ron? Ile jeszcze chcesz się okłamywać? Będziesz demonizowała Hermionę do końca życia tylko dlatego, że wybrała Malfoya, a nie ciebie?!

Zaraz po zakończeniu ostatniego zdania Ginny wiedziała, że posunęła się za daleko. Ron wyglądał jakby właśnie splunęła mu w twarz. Doskonale wiedziała, jak bardzo przeżył związek Hermiony z Malfoyem. Starał się to ukryć, ale ona jako siostra znała go zbyt dobrze, aby się na to nabrać. Nigdy nie powinna dogryzać mu w taki sposób, a teraz robiła to przy wszystkich, wbijając mu nóż w plecy. Nawet wzburzenie i złość na brata jej nie usprawiedliwiały. Dlaczego choć raz nie mogła ugryźć się w język? Musiała to natychmiast odkręcić.

- Przepraszam, Ron, ja nie…

- Daruj sobie.

Przerwał jej pełnym wyrzutu głosem Ronald. Nie zamierzał wysłuchiwać jej tłumaczeń. Zadała mu cios poniżej pasa, a co więcej mówiła wyłącznie prawdę. Nie potrafił wybaczyć Hermionie, że wybrała Malfoya. Podkochiwał się w niej od czterech lat. Zawsze starał się być przy niej. Wciąż go odpychała, a mimo to nie poddawał się. Hermiona jednak nigdy nie potrafiła tego docenić, a przy pierwszej okazji wyrzuciła go ze swojego życia. Bolało, ale starał się jakoś z tym uporać. Szala goryczy przelała się, gdy po raz pierwszy zobaczył ją z Malfoyem, trzymających się za ręce. Ten widok złamał mu serce. Ta parszywy fretka otrzymała od niej szanse na coś więcej, podczas gdy on starał się o nią tak długo. Malfoyowi ofiarowała ją po kilku miesiącach. Miał prawo czuć się skrzywdzony. Nieświadomie przelewał swój żal na Hermionę, a raczej zdanie o niej, starając się ją sobie obrzydzić. Niestety nie przyniosło to zamierzonego rezultatu. Cierpiał ilekroć widział ich razem. Być może Ginny miała rację, że nie powinien piętnować z to Hermiony, lecz to nie dawało jej prawa do publicznego upokarzania go. Sama przez lata potajemnie podkochiwała się w Harry’m, a na piątym roku musiała znosić jego związek z Cho. Powinna więc teraz rozumieć, jak on się czuje. Ron wyczuwając na sobie palące spojrzenie kolegów, nie czekając na odpowiedź siostry, udał się do swojego pokoju. Ginny stała za to w tym samym miejscu, wpatrując się tam, gdzie jeszcze przed chwilą znajdował się jej brat. Czuła się podle. Zraniła go i to bardzo. Co jej w ogóle strzeliło do głowy? Chciała mu dopiec, ale nie w tak okrutny sposób. Powinna zastanowić się trzy razy zanim coś powie. Nagle Ginny poczuła, jak ktoś kładzie jej rękę na ramieniu. Spojrzała w bok i wtedy ujrzała stojącego za nią Wybrańca.

- Harry, ja naprawdę nie chciałam.

- Ron zrozumie, daj mu tylko trochę czasu. To dla nas wszystkich nie jest łatwa sytuacja.

Harry miał rację. Każde z nich potrzebowało teraz czasu na poukładanie sobie tego wszystkiego w głowach.

Witam

W tym wyjątkowym dniu przybywam do Was z kolejnym rozdziałem. Jak już wspominałam dziś demony obchodzą swoje drugie urodziny. Nie wierzę jak ten czas szybko leci. Za nami już ponad połowa opowiadania. Do końca zostało jeszcze około trzydzieści rozdziałów, więc jeszcze trochę czasu ze sobą spędzimy, o ile wytrwacie ze mną do końca. Naszych bohaterów czeka jeszcze wiele przygód, wzlotów oraz upadków, które mam nadzieję będziecie przeżywać wraz z nimi.

Co do samego rozdziału. Wielki powrót Gryfonów. Teraz im dalej w opowiadanie, tym częściej będą się pojawiać, co myślę, że Was ucieszy.

W sierpniu ukaże się jeszcze jeden rozdział nie mniej jednak nie wiem, kiedy dokładnie. Na pewno nie wcześniej niż za dwa tygodnie. W wrześniu czeka mnie poprawka z jednego przedmiotu, do której muszę się przygotować. Będę Was informować na fb odnośnie dokładnej daty, ale to na pewno po 15 sierpnia.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Laf