54. Wszechobecne konspiracje

- Parvati, ja nie wiem, czy to jest dobry pomysł. Co jak on mi odmówi? Wiesz, co wszyscy gadają.

- Hermioną się nie przejmuj, przecież ona jest z Malfoyem. Ron na pewno ci nie odmówi. Gdyby nie był taki nieśmiały, sam by cię gdzieś zaprosił.

Parvati i Lavender stały pod salą Historii Magii, rozmawiając szeptem. Stale zerkały w stronę dyskutujących kilka metrów dalej Harry’ego i Rona, skupiając się jednak na tym drugim.

- Sama nie wiem.

- Idź do niego w końcu, Lav.

Panna Patil pchnęła lekko przyjaciółkę, aby ta w końcu zebrała się na odwagę i zaprosiła Ronalda Weasleya na randkę. Wiedziała, że rudzielec podoba się jej od kilku miesięcy, ale jak dotąd zainteresowanie pozostawało jednostronne. Jak się niedawno dowiedziały powodem było skrywane przez Rona zbytnie zainteresowanie Hermioną Riddle. Ona jednak nie stanowiła nawet najmniejszego problemu. Nie dość, że okazała się córką Czarnego Pana, to na dodatek zupełnie zmieniła środowisko. Poza tym, jak ona mogła się równać z Lavender, która była ładna, dbała o siebie, a co więcej interesowało ją coś poza nauką i książkami. Hermiona nigdy nie przywiązywała wagi do wyglądu. Te jej koszmarne swetry i wiecznie nieogarnięte włosy. Ją interesowały wyłącznie książki i szkoła. Dziewczyny nie rozumiały, co widział w niej Malfoy, a tym bardziej Ron. Nie mniej jednak temu drugiemu jeszcze mogły pomóc przejrzeć na oczy. Teraz nadarzyła się ku temu idealna okazja, a mianowicie walentynki. Już jutro z tej okazji miało się odbyć wyjście do Hogsmeade. To właśnie szansa Lavender. Wystarczy, że Ron zgodzi się na wspólny wypad do wioski, a wtedy ona udowodni mu, że na Hermionie świat się nie kończy. Parvati trzymała za nią kciuki, obserwując, jak właśnie podchodzi do chłopaków.

- Cześć, Ron. Możemy porozmawiać na osobności?  

Zapytała słodko Lavender, nawet nie zwracając uwagi na Harry’ego, który spojrzał zdziwiony na swojego przyjaciela.

- Yyy… tak, jasne.

Odpowiedział mało inteligentnie Ron, co wcale nie zraziło panny Brown. Ta jego nieśmiałość była doprawdy urocza.

- To ja poczekam przy klasie.

Oznajmił Harry, oddalając się od kumpla, który nadal nie wiedząc, o co chodzi, spojrzał na niego nieco zaniepokojony. W końcu jednak przeniósł wzrok na koleżankę z domu. Wyglądała na dziwnie podekscytowaną. Ron nie wiedział, co o tym myśleć. Lavender bywała nieprzewidywalna.

- Teraz możemy porozmawiać. Jutro są walentynki i pomyślałam, że jakbyś nie miał innych planów, moglibyśmy się wybrać razem do Hogsmeade.

Powiedziała w końcu Lavender, która mimo pewnych obaw starała się wyglądać na uroczą, choć jednocześnie pewną siebie. Zależało jej na tym, aby to spotkanie doszło do skutku. Ron naprawdę jej się podobał. Przez wakacje bardzo zmężniał, a na dodatek grał w drużynie Quidditcha. Czasami bywał nieporadny, ale to było raczej słodkie.

- A-ale na randkę?

Zapytał z niemałym zdziwieniem Ron. Albo miał bardzo dziwny sen, albo właśnie dziewczyna zaproponowała mu spotkanie. Nigdy nie myślał o Lavender w taki sposób, choć w zasadzie była dość ładna. Dużo gadała i nie zawsze z sensem, ale przecież nikt nie jest doskonały.

- Tak, głuptasie.

- Ja… znaczy bardzo chętnie.

Zreflektował się Ron, zdobywając się nawet na delikatny uśmiech. Nie wiedział, czy dobrze robi i czy w ogóle jest zainteresowany Lavender w taki sposób. Nie mniej jednak ona przynajmniej zwróciła na niego uwagę, a wręcz sama o niego zabiegała. Była to bardzo miła odmiana. W końcu został zauważony, ktoś go docenił, komuś się podobał.

- To wspaniale! Spotkamy się jutro przed śniadaniem. Będę czekać przed Wielką Salą. Tak strasznie się cieszę.

Rozentuzjazmowana Lavender zarzuciła Ronowi ręce na szyję i pocałowała go w policzek. Odsunąwszy się, pomachała mu jeszcze na pożegnanie, po czym ruszyła ku Parvati, aby jej wszystko opowiedzieć. Ron za to stał nieco oszołomiony, dotykając palcami miejsca, gdzie jeszcze przed chwilą znajdowały się usta dziewczyny. Właśnie w takiej sytuacji zastał go Harry.

- Ty się dobrze czujesz, stary?

Zapytał Potter, przyglądając się badawczo przyjacielowi. Wyglądał dość dziwnie. Miał nieobecny wzrok i rozmarzony wyraz twarzy.

- Nawet bardzo dobrze. Lavender zaprosiła mnie jutro na randkę.

Wyznał z niekrytą dumą Ron, budząc się ze swego letargu. Dopiero teraz w pełni uświadomił sobie, że umówił się za Lavender Brown, a co więcej ten fakt niezwykle go cieszył. Harry w pierwszej chwili zaniemówił. Spojrzał na pannę Brown, która niemal podskakiwała z ekscytacji, mówiąc coś Parvati. Prawdę powiedziawszy, osobiście średnio z nią przepadał. Oczywiście sprawiła wrażenie miłej i wesołej dziewczyny, należała jednak do istot głośnych i niezwykle gadatliwych. Miała swoje dziwactwa, których zupełnie nie rozumiał i chyba nawet nie chciał. To jednak nie jemu, a Ronowi powinna ona odpowiadać. W zasadzie nawet jeśli w grę wchodziła Lavender, Harry cieszył się, że przyjaciel zainteresował się kimś innym niż Hermioną. Ciągłe roztrząsanie przeszłości i borykanie się z teraźniejszością nie służyło Ronowi. Często chodził przygaszony, szczególnie gdy natknął się gdzieś na Hermionę i Malfoya. Lavender mogła być jego lekarstwem na złamane serce, dlatego Harry nie zamierzał tego zepsuć swoim gadaniem.

- W takim razie gratuluję. Będziemy razem kombinować kwiatki na jutro.

Harry z uśmiechem poklepał przyjaciela po ramieniu, widząc, jak ten z każdą sekundą promienieje coraz bardziej. To cieszyło go ponad wszystko. W końcu i Ron otrzymał szansę na szczęście u boku drugiej osoby. Jeśli tylko jego przyjaciel miał odzyskać swą radość, Harry zamierzał go wspierać, czegokolwiek by nie postanowił.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Hermiona i Draco po skończonych zajęciach zmierzali do pokoju dziewczyny. Rozmawiali o zadanym im eseju z Transmutacji do momentu, gdy dotarli na miejsce. 

- Nie wejdziesz?

Zapytała Hermiona, stając już w progu. Draco za to nie ruszył się ze swojego miejsca i do tego uśmiechał się niczym wcielenie niewinności. Było to nie tyle dziwne, ile podejrzane.

- Nie tym razem, mała. Mam coś do załatwienia, więc będziesz musiała wytrzymać beze mnie.

- Nie powiesz mi, o co chodzi?

- Nie, ale mam dla ciebie zadanie.

Hermiona z konsternacją patrzyła, jak Draco opiera się o framugę i pochyla nad nią, znacznie zmniejszając dystans między nimi.

- Wygrzeb z odmętów tej swojej gigantycznej szafy jakieś ładne szmatki, bo zamierzam cię jutro porwać.

- Ale…

- Nie wiem, o której dzisiaj wrócę, więc bądź tak miła i nie wychodź poza Pokój Wspólny. Niech Błyskotka przyniesie ci kolację, a my zobaczymy się rano.

Po tych słowach Draco cmoknął ją przelotnie w nos, po czym tak po prostu udał się do swojej sypialni. Panna Riddle dopiero chwilę później zamknęła za sobą drzwi.

- Co tu jest grane?

Zapytała sama siebie Hermiona, kierując się w stronę kanapy. Malfoy znowu coś kombinował, a co gorsza sprawa dotyczyła bezpośrednio niej. Zaczęła się zastanawiać, dlaczego akurat właśnie teraz, aż w końcu ją olśniło.

- O cholera, walentynki…

Teraz Hermiona zaczęła się poważnie bać. Nigdy nie należała do zwolenników tego święta. Za dużo słodyczy, wymuszonej uprzejmości, czułości. Przytłaczało ją to wszystko. Być może gdzieś w głębi duszy zazdrościła tym wszystkim ludziom. Oni mieli siebie nawzajem. Hermiona nigdy nie widziała dla siebie takiej przyszłości. Teraz jednak wszystko się zmieniło. Tych walentynek już nie miała spędzić samotnie, tylko z Draconem. Nie sądziła jednak, że on bawi się w takie rzeczy. Nie sprawiał wrażenia ckliwego chłopca, który na ten jeden dzień zmieni się w bajkowego królewicza. Prawdę powiedziawszy, liczyła, że coś takiego nie nastąpi. To nie w stylu Dracona. On, nawet jeśli robił to, co wszyscy posiadał na to swój indywidualny sposób. Co by się jednak nie działo, wszystko wskazywało na to, iż walentynki obchodzić będą, a niestety Hermiona zupełnie nie wiedziała, jak się do tego przygotować.

- Ja się chyba zabiję…

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

- Blaise nie chce mi nic powiedzieć. Podobno mamy iść do Hogsmeade tylko na trochę, a potem przygotował coś w zamku. Nie mogę się już doczekać i - co gorsza - nie wiem, w co się ubrać.

Trajkotała jak najęta Pansy, przekładając kolejne rzeczy w swojej szafie. Była niezwykle podekscytowana. To będą pierwsze walentynki, które spędzi z Blaise’em. Co więcej, wszystko wskazywało na to, że zamierzał się naprawdę postarać i szykował dla niej prawdziwą niespodziankę.

- Od tego ostatniego masz nas.

Stwierdziła Tracey, podchodząc do przeglądającej szafę przyjaciółkę. Cieszyła się, że chociaż ona odpowiednio spędzi te walentynki. Z ich trójki przynajmniej ona miała to szczęście. Z Dafne czekało ich kolejne samotne święto zakochanych, czym ta zdawała się zupełnie nie przejmować. Teraz na przykład, zamiast pomóc Pansy, siedziała na łóżku z książką i robiła jakieś notatki.

- Zostaw to wreszcie i chodź do nas.

Zwróciła jej w końcu uwagę Tracey, nie zamierzając pozwolić, aby jej przyjaciółka zamieniła się w jakiegoś mola książkowego.

- Zaraz kończę. Muszę w końcu oddać Hermionie tę książkę.

Odpowiedziała Dafne, nie odrywając wzroku od lektury. Ten wolumin trzymała już bardzo długo głównie, dlatego iż był równie ciekawy, co opasły. Uznała jednak, że najwyższa pora oddać go właścicielce. Przed tym jednak musiała dopełnić swe notatki. Dzięki korepetycjom z Teodorem zrozumiała, że są on bardzo ważne i znacznie ułatwiają naukę.

- Osłabiasz mnie, Dafne.

- Dajcie mi dziesięć minut, Pan. Skończę, oddam książkę i wracam.

Dziewczyny zrezygnowały z dalszych prób przekonania Dafne i zajęły się zawartością szafy Pansy. Dzięki temu Dafne w spokoju mogła dokończyć zaczętą pracę.

- Idę na chwilę do Hermiony.

Oznajmiła w końcu, schodząc z ogromnym tomiszczem z łóżka. Dziewczyny zbyt jednak były pochłonięte dyskusją o kreacji panny Parkinson, aby zwrócić uwagę na jej wyjście. Dafne od razu skierowała swe kroki do pokoju Hermiony. Gdy stanęła przed jej drzwiami, zapukała w nie trzykrotnie.

- Otwarte!

Usłyszała zza drzwi Dafne, dlatego weszła do środka. Rozejrzała się, lecz ku swemu zdziwieniu nie ujrzała nigdy lokatorki.

- Hermiona?

- To ty.

Nagle panna Riddle wyłoniła się z garderoby. Prawdę powiedziawszy, sądziła, że to Draco po coś wrócił, ale jak widać, blondyn nadal był zajęty ich… walentynkami.

- Część, przyniosłam ci książkę. Trzymałam ją dość długo, ale nie mogłam się oderwać.

Powiedziała Dafne, podchodząc do stojącej przed garderobą Hermiony. Podała jej książkę i odruchowo spojrzała na pomieszczenie znajdujące się za nią.

- Co tu się stało?

Zapytała Dafne, widząc stosy ubrań porozrzucanych po niemal całej podłodze. Hermiona nawet się nie odwracając, westchnęła ciężko i ukryła twarz w dłoniach. Czuła się jak idiotka. Od pół godziny przetrząsała swoją garderobę w poszukiwaniu czegoś, co mogłaby jutro założyć. Nie rozumiała, co nią kierowało, ale bardzo poważnie potraktowała słowa Dracona. Czuła się strasznie głupio, ale chyba po raz pierwszy chciała ładnie wyglądać właśnie dla niego. Bała się jednak przesadzić, ponieważ w taki sposób tylko by się ośmieszyła. W ten oto sposób bez żadnych rezultatów od ponad pół godziny demolowała garderobę.

- Wszystko w porządku?

Zapytała w końcu nieco zaniepokojona Dafne. Hermiona zachowywała się co najmniej dziwnie, co w połączeniu z tym bałaganem było podejrzane. Panna Riddle wpadła nagle na pewien pomysł. A gdyby tak poprosić o pomoc Dafne? Była w końcu dziewczyną, która zawsze dbała o swój wygląd i prezentowała się nienagannie. Jakoś nie przypominała sobie blondynki w wyciągniętym swetrze, czy za dużej koszulce. Nie to, co ona. W Riddle Manor pomagała jej Julianne, ale tu jej nie było. Jeśli ktoś mógł jej doradzić to tylko panna Greengrass. Była jedyną dziewczyną w Slytherinie, z którą aktualnie się dogadywała. Noctis nie dość, że postanowiła sobie zrobić dłuższy wypad do lasu i zapowiedziała, że wróci najwcześniej za kilka dni, a poza tym tylko by się z niej nabijała. Ostatecznie postanowiła zaryzykować. Być może nie zrobi z siebie idiotki.

- Nie bardzo. Draco chce mnie gdzieś jutro zabrać. Ja staram się znaleźć coś odpowiedniego, ale kompletnie się na tym nie znam, a nie chcę przesadzić i już sama nie wiem.

Tak nieskładnej wypowiedzi z ust Hermiony Dafne jeszcze nie słyszała, co trochę ją bawiło, ponieważ zrozumiała, z czym ma ona problem.

- Draco zaprosił cię na randkę, a ty nie wiesz, w co się ubrać?

Hermiona nieśmiało skinęła głową, na co Dafne uśmiechnęła się przyjaźnie. Przyniesioną książkę odłożyła na stolik znajdujący się przy kominku, po czym wróciła do panny Riddle.

- Masz tu całą masę rzeczy, na pewno coś wybierzemy.

- Dziękuję.

- No coś ty, przypomnij sobie, ile razy ty mi pomagałaś w nauce. Chociaż raz to ja coś zrobię.

Stwierdziła Dafne, po czym weszła do garderoby. Cieszyła się, że tym razem to ona może jakoś przysłużyć się Hermionie. Do tej pory to ona ciągle pożyczała jej książki, pomagała na zajęciach i zawsze potrafiła wysłuchać. Dafne nie miała zbyt wielu okazji do odwdzięczenia się, więc zamierzała skorzystać z tej. Przeszło jej przez myśl, że dziewczyny czekają na nią w dormitorium, ale nie sądziła, aby jakoś szczególnie odczuły jej brak. Zwykle i tak to one były prowodyrkami w kwestiach ubioru, czy wyglądu, więc w zasadzie nie potrzebowały jej. Poza tym one zostały we dwie, a Hermiona nie miała się do kogo zwrócić. Zachowałaby się jak świnia, zostawiając ją samą.

- Weźmy się od razu za sukienki.

Oznajmiła ku niezadowoleniu Hermiony Dafne, od razu szukając wieszaka z odpowiednimi kreacjami.

- Czy to konieczne?

Dafne spojrzała na Hermionę, której niewyraźna mina wskazywała na to, że nie jest przekonana do jej wizji. Panna Riddle zastanawiała się, czy to wszystko jest, aby na pewno konieczne. Nigdy się nie stroiła, więc dlaczego miałaby to robić teraz? „Bo Malfoy się dla ciebie stara, więc ty możesz wykrzesać z siebie choć tyle.”, zagniła ją podświadomość, z którą Hermiona musiała się zgodzić. Pamiętała pełen uznania wzrok Dracona na Balu Bożonarodzeniowym. Chyba mogła mu zrobić tę drobną przyjemność i na jeden wieczór porzucić swoje wygodne szmatki.

- W spodniach chodzisz niemal codziennie, więc tak, sukienka jest konieczna.

Oznajmiła Dafne, ostatecznie przekonując Hermionę. Takim oto sposobem rozpoczęły się wielkie poszukiwania. Panna Greengrass była szczerze zdziwiona ilością ubrań w garderobie koleżanki. Patrząc na to, jak ubierała się na co dzień, nigdy nie podejrzewałaby jej o posiadanie tak wielu rzeczy, nawet jeśli wywodziła się z bogatej rodziny.

- Masz tu tyle fajnych rzeczy. Marnują się w szafie.

Powiedziała w końcu Dafne, oglądając zwiewną błękitną koszulę, w której Hermiona z całą pewnością wyglądałaby ślicznie.

- W większości nie wiem, co tu jest. Niemal wszystko to prezenty od Julianne.

- Twojej mamy?

- Tak…

Odpowiedziała po chwili wahania Hermiona. Dla ludzi to było takie naturalnie, tylko ona nie potrafiła jej tak nazwać. Po części wiedziała, z czego to wynika. Granger zawsze nazywał swoją żonę jej mamą, kobietę, która jej nienawidziła, dla której nie istniała. Obraz matki, który utrwalił się w jej umyśle, ni jak się miał do łagodnej, opiekuńczej i kochającej ją Julianne. Wiedziała jednak, że musi to zmienić. Pani Riddle jak żadna inna kobieta zasługiwała na miano matki.

- Ta jest cudowna.

Stwierdziła nagle Dafne, wyrywając tym samym Hermionę z rozmyślań. Panna Riddle spojrzała na nią i zrozumiała, o co chodzi. W dłoni blondynki spoczywał wieszak z dopasowaną beżową sukienką, która do najdłuższych również nie należała. Hermiona nie sądziła, że w ogóle posiada coś takiego.

- Ona jest… kusa i taka…

- Czyli następna.

Przerwała koleżance Dafne, widząc jej pełną powątpiewania minę. Musiała się bardziej wpasować w upodobania Hermiony. W milczeniu rozpoczęła dalsze poszukiwania, aż w końcu wybrała trzy ostateczne kandydatki, które najbardziej pasowały jej do Hermiony.

- Te musisz przymierzyć.

Oznajmiła stanowczo Dafne, wraz z sukienkami wychodząc z garderoby. Zaniosła je do łazienki, po czym wróciła do salonu i usiadła na fotelu, przekręcając go uprzednio tak, aby mieć dobry widok na Hermionę. Ta z kolei wychyliła się niepewnie z garderoby, czym jeszcze bardziej rozbawiła Dafne.

- Cieszę się, że jestem zabawna.

Stwierdziła z udawanym oburzeniem Hermiona, w końcu wchodząc do łazienki. Szybko zarzuciła na siebie kreację i wróciła do pokoju.

- W sumie nieźle, ale to chyba nie to.

Dafne otaksowała oceniającym spojrzeniem Hermionę. Ciemnoniebieska sukienka z rozkloszowanym dołem i szerokimi ramiączkami prezentowała się dobrze, ale to nie w niej panna Riddle miała jutro zabłysnąć.

- Załóż następną.

Zachęciła koleżankę Dafne, na co ta bez słowa przystała. Hermionie również ta opcja nie przypadła do gustu. Gdy weszła ponownie do łazienki, przyjrzała się pozostałym kreacjom, jednak tylko jedna z nich przyciągnęła jej uwagę. Dotknęła bordowego materiału, który był przyjemny, choć nieco szorstki w dotyku. Nie zwlekając włożyła sukienkę i spojrzała w lustro. Już wiedziała, że to właśnie to, czego szukała. Kreacja leżała idealne. Rękawy trzy czwarte idealnie dopasowywały się do jej rąk, podobnie jak odcięta w pasie góra. Dół z koła sięgał jej kilka centymetrów przed kolano, ale o dziwi nie przeszkadzało jej to, podobnie jak dość głęboki dekolt w kształcie łódki. Czuła się po prostu atrakcyjna, co nie zdarzało się często. Było to jednak bardzo miłe uczucie i nie chodziło tylko o wygląd. Spędzając czas z Dafne na wybieraniu sukienki, czuła się taka normalna. Jak przeciętna dziewczyna w jej wieku przygotowywała się na spotkanie z chłopakiem. Nigdy nawet nie marzyła, że doczeka takiej chwili. Uwielbiała momenty, gdy choć na chwilę zapominała o tym, co ją spotkało i stawała się zwykłą szesnastolatką z przyziemnymi problemami.

- Wszystko w porządku?

Nagle Hermiona niemal podskoczyła, słysząc głos Dafne zza drzwi. Zamyślała się i chyba siedziała w łazience dłużej, niż powinna.

- Już wychodzę!

Hermiona po raz ostatni spojrzała w lustro, po czym wróciła do pokoju.

- Myślę, że ta będzie dobra.

Stwierdziła nieco nieśmiało, czekając na reakcję Dafne.

- Żartujesz, jest świetna! Draco padnie, jak cię zobaczy.

Hermiona uśmiechnęła się już pewniej, widząc entuzjazm Dafne. Była jej naprawdę wdzięczna. Zawsze brakowało jej wiary w siebie. Potrzebowała kogoś, kto potrafiłby ją szczerze i bezinteresownie wesprzeć. Dziś nie mógł być to Draco. Nie mniej jednak dzięki temu Hermiona jeszcze bardziej utwierdziła się w przekonaniu, że nie wiadomo, kiedy Dafne stała się dla niej bliską osobą.

- To ja się przebiorę i zaraz do ciebie wracam.

- Jasne.

W czasie gdy Hermiona zmieniała ubrania, Dafne przestawiła fotel na wcześniejsze miejsce i ponownie się na nim rozsiadła.

- Może się czegoś napijesz albo zjesz? Niedługo kolacja, ale Błyskotka może nam coś przynieść tutaj.

Zaproponowała Hermiona, gdy wróciła do pokoju. Na kolację iść nie mogła, obiecała to Draconowi. Został jej tylko posiłek tutaj, który jednak miło by było zjeść z kimś.

- W sumie czemu nie.

Odpowiedziała po chwili zastanowienia Dafne, a zaraz potem w pokoju zjawiła się wezwana skrzatka. Hermiona poprosiła ją o kolację dla dwóch osób, co ta przyjęła z ogromnym entuzjazmem. Uwielbiała swoją panią i cieszyła się z każdej rzeczy, którą mogła dla niej zrobić.

- Sympatyczna.

Stwierdziła Dafne po zniknięciu skrzatki. Zdziwiły ją nieco jej serdeczne relacje z Hermioną, Nigdy nie spotkała się z czymś takim. W Hogwarcie nie widywało się skrzatów. U niej w domu wydawano im jedynie polecenia i kazano nie wchodzić w drogę. Hermiona za to zwracała się do swojej skrzatki uprzejmie jak do równej sobie. Do tego Błyskotka nosiła uroczą sukieneczkę niczym dla małej dziewczynki, a nie obtargane szmaty jak zwykle skrzaty.

- To prawda. Coraz lepiej idzie mi oduczanie jej tych wszystkich potwornych nawyków skrzatów.

- To fajnie.

Zmieszana Dafne nie wiedziała, co odpowiedzieć. Jej nigdy nawet przez myśl nie przeszło, aby zainteresować się losem skrzatów, czy innych stworzeń. Hermiona za to aktywnie starała się im pomóc. To było naprawdę godne podziwu. Na szczęście dla Dafne dalszą rozmowę uniemożliwiło im przybycie Błyskotki z ich kolacją. Obie dziewczyny serdecznie jej podziękowały, po czym zabrały się za jedzenie.

- Musimy jeszcze znaleźć ci jakieś buty. O a jak chcesz, to mogę wpaść jutro i cię uczesać.

Dafne ponownie skierowała rozmowę na temat jutrzejszej randki Hermiony, w międzyczasie sięgając po jedną z kanapek.

- Nie chcę ci robić kłopotu.

- No co ty i tak nie mam nic lepszego do roboty.

- Nie masz żadnych planów?

Zapytała delikatnie Hermiona. Absolutnie nie chciała wyjść na wścibską, ale ciekawiło ją, czy Teodor zdecydował się na kolejny krok. Już dawno podejrzewała, że pomiędzy tą dwójką jest coś na rzeczy. Jeśli chodziło o Dafne, zorientowała się o wiele wcześniej. Teodor jednak tak jak ona należał do osób skrytych. Nie tak łatwo było cokolwiek wywnioskować z jego zachowania. Jednak nawet on z czasem zaczął się zdradzać. Nie każdy mógł to dostrzec, ale Hermiona znała takie zachowanie z autopsji. Ukradkowe spojrzenia, gdy nikt nie patrzy, ciągłe rozmowy i jeszcze te korepetycje. Mogli się tylko przyjaźnić, ale z drugiej strony to robili już od lat. Dla Hermiony teoretycznie wszystko układało się w jedną całość, lecz praktycznie nie miała żadnej pewności, a broń Merlinie nie chciała się wtrącać w nieswoje sprawy, czy tym bardziej urazić Dafne.

- Poza wypadem z Tracey do Hogsmeade i winem wieczorem nie, więc chętnie ci pomogę.

Zadeklarowała panna Greengrass, która istotnie dysponowała jutro sporą ilością wolnego czasu. Walentynki nie były jej świętem, zresztą jak co roku. Oczywiście zdarzali się panowie, którzy chcieli spędzić z nią ten dzień i nie tylko. Niestety brakowało chęci z jej strony. Był tylko jeden chłopak, któremu chciałaby dać szanse.

- Pomyślałam tylko, że ty i Teodor…

- Nie, no co ty. My się tylko przyjaźnimy.

Zaprzeczyła natychmiast Dafne, sięgając po herbatę, byle tylko ukryć rumieniec na swej twarzy. Hermiona ją rozgryzła zresztą jak zwykle. Oczywiście, że jutrzejszy dzień chciałaby spędzić z Teodorem. Niestety nic na to nie wskazywało. Spotykali się co prawda trzy razy w tygodniu, ale zawsze były to korepetycje. Rozmawiali na przeróżne tematy i dobrze się czuli w swoim towarzystwie, ale to tyle. Przyjaciele, nic więcej. Teodor nigdy nie dał jej do zrozumienia, że jest nią zainteresowany w jakikolwiek inny sposób.

- To samo mówiłam kiedyś o Malfoyu, ale ja nic nie twierdzę.

- On jest strasznie skryty i nie potrafię go rozgryźć.

Dafne postanowiła jednak zwierzyć się Hermionie. Tracey i Pansy nadal nie wiedziały o jej spotkaniach z Teodorem, więc tylko z nią mogła o tym porozmawiać. Poza tym panna Riddle to chyba najbardziej racjonalna osoba, jaką poznała. Być może mogła jej coś poradzić.

- Znam to. Niektórzy na takie rzeczy po prostu potrzebują więcej czasu.

Akurat tego Hermiona była pewna, w końcu sama przez to przechodziła. Okazywanie uczuć to nie taka prosta sprawa, jak niektórzy myślą. Część osób potrzebuje na to więcej czasu. Ma to swoje plusy. Jeśli ludzie dłużej czekają, są pewniejsi swych decyzji. Może i Hermiona nie znała Teodora za dobrze, ale sprawiał on wrażenie właśnie takiej osoby. Być może potrzebował jedynie czasu, który Dafne powinna mu dać.

- O tym mam nadzieję się przekonać.

Po słowach blondynki dziewczyny wymieniły porozumiewawcze uśmiechy. Jak widać Hermiona słusznie kibicowała tej dwójce.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Zegary wybiły północ, gdy Draco skończył swą pracę. Zmęczony, choć zadowolony podziwiał swe dzieło. Miał ogromną nadzieję, że Riddle również się tu spodoba. Długo główkował, co mógłby przygotować. Jeśli chodziło o randki i walentynki, nie miał zbyt dużego doświadczenia. Nielicznie dziewczyny, z którymi się spotykał zabierał do Hogsmeade, ewentualnie na jakiś spacer. Jedna, z którą był właśnie czternastego lutego, otrzymała od niego bukiet róż i czekoladki, które wywołały u niej ogromną euforię. Hermiona jednak nie należała do takich dziewczyn. Zresztą jej nie chciał po prostu zbyć, aby później nie suszyła mu głowy. Riddle w przeciwieństwie do swoich poprzednich dwóch dziewczyn traktował bardzo poważnie. Zasługiwała, aby ten dzień był naprawdę wyjątkowy. Z tego, co wiedział, nigdy nie obchodziła walentynek, bo i z kim. Nawet oni nie byli na typowej randce. Zwykle po prostu gdzieś razem wychodzili i spędzali czas jak przyjaciele. Rozumiał, dlaczego tak jest i akceptował to, ale chciał, aby ten jeden dzień był inny, a odpowiednie otoczenie miało mu w tym pomóc. Draco po raz ostatni spojrzał na przygotowane przez siebie miejsce, po czym opuścił je i dokładnie zabezpieczył. Nie zniósłby, gdyby ktoś zniszczył jego pracę. Zadowolony z siebie ruszył w drogę powrotną, nie zdając sobie sprawy, że ktoś przez cały czas go obserwował. Ukryty pod zaklęciem kameleona Teodor odczekał, aż przyjaciel zniknie mu z oczu i dopiero wtedy zdjął z siebie czar. Już myślał, że ten nigdy nie skończy. Blaise dawno załatwił wszystko i wrócił do zamku, nie to, co Draco. Wyszli razem, ale umówili się, że każdy pójdzie załatwić swoje sprawy i wrócą osobno. Teodor jednak miał nieco inne plany. Swoje sprawy załatwił już dawno, ale zależało mu, aby wrócić do zamku na samym końcu. To jedyny sposób, aby uniknąć niewygodnych pytań, których i tak nie szczędził mu Zabini.

- Ale gdzie ty tak właściwie idziesz?

- Ukrywasz coś przed nami?

- Przecież nam możesz powiedzieć wszystko.

- Zacznij w końcu gadać, Nott!

I tak bez końca. Blaise to największa plotkara, jaką znał, więc jeśli jego plan miał wypalić, Zabini nie mógł o niczym wiedzieć. Draco niby taki nie był, ale jego komentarzom i docinkom nie byłoby końca. Reasumując, jego kumple po prostu nie mogli o niczym wiedzieć. Potrzebował jednak pomocy i już nawet wiedział, do kogo powinien się o nią zwrócić. Teodor podniósł z ziemi wiklinowy kosz, który był powodem całego zamieszania i ruszył w drogę powrotną do zamku. Mimo później godziny nie skierował się do swojego dormitorium. Gdy stanął przed odpowiednimi drzwiami, zapukał w nie dość mocno, obawiając się, że lokatorka może już spać. Na szczęście dla niego po chwili usłyszał stłumiony odgłos kroków.

- Wiedz, Malfoy, że jeśli nie masz dobrej wymówki to…

Zaspana Hermiona otworzyła drzwi, przecierając oczy. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że to nie Draco wpadł na pomysł nachodzenia jej o tej porze.

- Coś się stało?

Hermiona nie ukrywała swojego zdziwienia. Teodor nie przychodziłby do niej bez powodu, a tym bardziej o tej porze. Miała tylko nadzieję, że nie stało się nic złego.

- Nie, ale potrzebują twojej pomocy. Mogę wejść?

- Proszę.

Powiedziała Hermiona, robiąc chłopakowi przejście. Była bardzo ciekawa, w czym akurat ona mogła mu pomóc.

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

W domu państwa Riddle trwała właśnie kolacja. Małżeństwo spożywało ją w ciszy. Tomowi od razu dało to do myślenia. Julianne podczas posiłków zwykle buzia się nie zamykała. Dużo czasu spędzał w swym gabinecie, jego żona wykorzystywała każdą okazję, aby spędzić z nim nieco czasu. Teraz jednak milczała niczym zaklęta. Coś mu tu nie pasowało.

- Czy coś się stało?

Zapytał w końcu Tom, bacznie przyglądając się żonie. Nie potrafił już dłużej znieść tego milczenia i chciał poznać jego powód.

- Nic takiego. Mam ci coś do powiedzenia, ale to po kolacji.

Odpowiedziała spokojnie Julianne, uśmiechając się nawet do męża. Uznała, że i tak za długo zwlekała z tą rozmową. Hermiona to również córka Toma i powinien uczestniczyć w jej życiu.

- Chodźmy napić się herbaty do salonu.

Julianne otarła usta serwetką, po czym podniosła się z krzesła. Odczekała, aż Tom uczyni to samo, po czym oboje udali się do najbliższego saloniku. Pani Riddle poprosiła skrzata o herbatę, a sami z mężem usiedli na kanapie.

- O co więc chodzi?

Zapytał Tom, gdy tylko zamówione napoje pojawiły się przed nimi. Nie lubił żyć w nieświadomości, więc od razu przeszedł do sedna.

- Chciałam porozmawiać o naszej córce.

- Coś się stało, kolejny atak?

Zaniepokoił się Tom, obawiając się najgorszego. Podświadomie tylko czekał, kiedy Albus posunie się dalej i naprawdę skrzywdzi Hermionę. Nadal uważał, że powinna wrócić do domu. Tylko tu byłby w stanie zapewnić jej bezpieczeństwo.

- Nie, tym razem to nic złego, wręcz przeciwnie.

Tom nieco się uspokoił, ale nie do końca. Julianne wydawała się dziwnie zadowolona, więc coś stać się musiało.

- Do rzeczy.

Julianne wzięła głęboki wdech, dobierając odpowiednie słowa. Pragnęła w jak najlepsze sposób przedstawić mężowi dobrą nowinę, aby i dla niego stała się ona taką.

- W ostatnim liście Hermiona napisała mi, że zaczęła się z kimś spotykać, ale tak na poważnie. Jest bardzo szczęśliwa, co zresztą mnie nie dziwi. Draco to taki grzeczny i odpowiedzialny chłopak.

Stało się, powiedziała to. Osobiście była prze szczęśliwa, gdy dowiedziała się, że młodzi zostali parą. Która matka nie marzyła o szczęściu dla swojego dziecka. Hermiona potrzebowała kogoś, kto w szkole byłby dla niej oparciem. Nigdy na nic się nie skarżyła, ale Julianne wiedziała, że może być jej ciężko w zupełnie nowym środowisku. Sama niegdyś przez to przechodziła. Gdyby nie Tom ciężko by jej było się odnaleźć w Londynie. Hermiona również powinna mieć kogoś takiego. Nie martwiła się o to, kogo jej córka wybrała. Podczas tych kilku spotkać Draco wywarł na niej bardzo dobre wrażenie. Zawsze był kulturalny i ułożony, a co najważniejsze przy nim Hermiona promieniała. Julianne nie potrzebowała więcej argumentów.

- Ona ci to napisała?

- Oczywiście, że tak, przecież mówię. Coś nie tak?

Zaniepokoiła się Julianne, gdy jej mąż wstał nagle z kanapy i zaczął nerwowo krążyć po salonie. Spodziewała się różnych reakcji, ale nie czegoś takiego.

- Cholerny Severus wszystko spieprzył.

Gorączkował się Tom, nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie słyszy. Kazał Snape’owi skutecznie zniechęcić tego gnojka do spoufalania się z jego córką. Tak niewiele od niego wymagał. Co jest trudnego w zastraszeniu niespełna siedemnastolatka? Już po napadzie na Hermionę wiedział, że coś jest nie tak. Sądził jednak, iż Snape dopiero wcieli w życie jego plan, a teraz co słyszy, jego córka oficjalnie poinformowała matkę o swoim chłoptasiu.

- O czym ty mówisz?

Teraz i Julianne zaczęła się denerwować. Zachowanie Toma, a tym bardziej jego słowa bardzo jej się nie spodobały. Co Severus miał wspólnego ze związkiem ich córki? Bała się tego, jaka może być prawda.

- Już ja się rozmówię z Lucjuszem. Muszę natychmiast…

- Odpowiesz mi w końcu na pytanie?!

Krzyknęła Julianne, tracąc cierpliwość. Również wstała z kanapy, zastępując mężowi drogę. Oczekiwała wyjaśnień i to natychmiast.

- Nie wtrącaj się w to.

- Nie będziesz rozmawiał z żadnym Lucjuszem. Masz mi natychmiast powiedzieć, co ma Severus do naszej córki i Dracona.

Małżeństwo mierzyło się groźnym wzrokiem. Tom żałował, że dał się ponieść i zdradził się przed żoną. Ona tego nie zrozumie. Musiał chronić Hermionę. Zawód miłosny to jedna z najgorszych rzeczy, jaka może spotkać człowieka. Ludzie po nim już nigdy nie są tacy sami.

- Jeśli ty mi nie powiesz, sama się tego dowiem, ale uwierz mi, że tego nie chcesz.

Zagroziła mężowi Julianne, celując w niego oskarżycielsko palcem. Nie widziała innej możliwości. W tych okolicznościach nie zamierzała odpuścić. Bała się, że Tom nieświadomie skrzywdzi ich córkę.

- Kazałem Severusowi zagrozić temu gówniarzowi, żeby zostawił naszą córkę w spokoju. Ona jest na to za młoda, a ten chłopak nieodpowiedni dla niej. Skrzywdzi ją i zostawi, a wtedy…

- Dość!

Krzyknęła Julianne, przerażona słowami męża. Co on najlepszego narobił? Jego paniczny lęk o córkę przysłaniał mu wszystko inne. Wmawiał sobie, że jej pomaga, podczas gdy w rzeczywistości mógł jej zrujnować życie.

- Czy ty siebie w ogóle słyszysz? Jak mogłeś wpaść na tak irracjonalny pomysł i jeszcze wciągać w to Severusa?

- Ty nic nie rozumiesz. Ten chłopak…

- Daje naszej córce szczęście! Hermiona przy nim promienieje, chcesz ją tego pozbawić?!

- Nie chcę, żeby później przez niego cier…

- Na wielkiego Merlina, Tom! Ty nie jesteś wszechmocny! Nie masz prawa wtrącać się w życie Hermiony, a już na pewno nie w taki sposób! Jeśli przez ciebie będzie nieszczęśliwa, nigdy ci tego nie wybaczy i ja również! Zastanów się nad tym, co ty wyprawiasz?! Gwarantuję ci, że jeśli się dowiem, że znowu mieszasz się w ich sprawy, nie daruję ci tego. Kocham Hermionę ponad życie i wiem, że ty też, więc przestań robić wszystko, aby ją do siebie zniechęcić. To mądra i rozważna dziewczyna. Musisz jej zaufać, a przede wszystkim poważnie zastanowić się nad sobą.

Julianne zakończyła swój wywód, po czym nawet nie czekając na reakcje Toma, opuściła salon, z hukiem zamykając za sobą drzwi. Nie zamierzała rozmawiać z mężem, póki ten nie przemyśli swojego zachowania i nie zrozumie, że popełnił duży błąd. Jak on w ogóle mógł wpaść na pomysł zastraszania tego chłopaka. Jego pobudki były niedorzeczne. Przez swoją paranoję mógł zniszczyć coś pięknego w życiu ich córki. Nie zamierzała do tego dopuścić. Tom musiał zrozumieć, że popełnił ogromny błąd, a jego zachowanie jest niedorzeczne. Nie przeżyje za Hermionę życia i nie zaplanuje go jej. Ich córka będzie popełniać błędy i się mylić, ale to naturalna kolei rzeczy. Tylko tak będzie mogła się czegoś nauczyć i wyciągnąć wnioski na przyszłość. To samo musiał zrobić Tom. Julianne zamierzała mu w tym pomóc milczeniem i zmianą sypialni.

Witam.

W końcu udało mi się skończyć rozdział. Przepraszam Was, że nie ukazał się on tak, jak zapowiadałam pod koniec października, ale mój komputer postanowił zrobić mi na złość i od tak pochłonąć moją pracę. Tak czy inaczej, mam nadzieję, że rozdział Wam się spodoba. Poza końcówką jest on raczej lekki i przyjemny. W sumie to jedna z poważniejszych kłótni państwa Riddle. Zobaczymy, jak uda się im z tego wybrnąć.
Co do następnego rozdziału ukaże się ona w grudniu, myślę, że na początku. Wszystko zależy od tego, jak bardzo będą mi chcieli uprzykrzyć życie na uczelni.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Laf